• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Who wants to be Daniels soulmate. I warn you he's quite annoying.]

    [ bericht aangepast op 8 sep 2013 - 21:27 ]


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Fortunatis schreef:
    {Ik heb nog een Hybride en een onderzoeker, wie wilt?}


    {ik heb nog een onderzoeker vrij}


    welkome to my garden of fantasy

    Incedunt schreef:
    [Who wants to be Daniels soulmate. I warn you he's quite annoying.]


    [Nathan heeft de meest vergelijkbare gave? Dat is wel er wel noodzakelijk voor. Maar eerder wees je dat idee geloof ik af. Idunno? Zeg het maar. ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Ik kreunde zachtjes onder het besef dat ik wakker was. Nog nasoezend over een droom rekte ik me uit. Het was een fijne droom geweest. Die mooie ogen, die er de laatste tijd wel vaker in rondspookten waren er weer geweest. Glimlachend drukte ik mijn deken tegen me aan, en wreef er met mijn wang langs alsof het een echt persoon was. Een gelukkig geluidje ontsnapte mijn mond, en ik bleef nog even lekker liggen voor de dag echt zou beginnen. Met mijn ogen dicht droomde ik de mooie stukjes nog één keer over.
    Toen ik besloot dat ik lang genoeg in bed gelegen had gebruikte mijn gave om naar de andere kant van de kamer te poefen, waar de klerenkast stond. Ik viste er een schone broek, die ik een heel stuk op moest rollen, en een groezelig, veel te groot shirt uit. Ik sprong verder naar de spiegel, waar ik even giechelde om mijn basketballersindruk, en toen mijn tanden begon te poetsen. Ik spoelde mijn mond, haalde mijn snakebites even uit mijn onderlip om ze schoon te maken en stopte ze toen weer terug. Ten slotte woelde ik met vochtige handen even door mijn zwarte haar om er iets minder slaperig uit te zien, en om te zorgen dat mijn voorhoofd goed verborgen was. Glimlachend poefte ik naar de eetzaal, waar ik een broodje pakte, en toen door naar de recreatiezaal en door een aantal slaapkamers om te zien wie er wakker waren, en bereid tot iets sociaals. Het onderzoekscentrum was een hemel vergeleken met waar ik vandaan kwam. Hier waren leeftijdsgenoten, en op de momenten dat je onderzocht werd na hoefde je helemaal niet zoveel te doen. Ik had de lol van woordspelletjes ontdekt, en allerlei leuke dingen die je met boeken, meubels en schaakstukken kon. Soms moest je inventief zijn om je te vermaken.

    [Iemand? Zo ja, laat hem maar gewoon teleporteren naar de plek waar je personage zich bevindt en schrijf iets terug. ^^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Stevie-Ann Carter
    Al wiebelend met mijn benen lag ik op de grond te tekenen. Ze hadden me onbeperkt toegang gegeven tot papier en tekenmaterialen, in de hoop iets interessants te ontdekken over mijn gave.
    Niet dat die aanpak tot nu toe succes had gehad. Ze waren niet verder gekomen dan de conclusie die iedereen al lang getrokken had. Ik kon mijn tekeningen tot leven wekken.
    Ik beet mijn tanden hard op elkaar, en keek met trillende lip naar mijn linkerhand. Het eraf snijden van mijn hele handpalm was hun volgende stap geweest. Dat stukje huid lag nu ergens in hun laboratorium onder een microscoop. Althans, dat hoopte ik. Dan was het tenminste niet voor niets geweest. Ik had zelf een rol verband getekend, die ik eromheen gedraaid had. Hij was niet erg gelijk in breedte, en had een vreemde vlekkerig oranje kleur, maar daar ging het niet om. Het had in ieder geval het bloeden gestelpt, en na een goede nacht slaap was ik ook al een stukje minder duizelig.
    Toch durfde ik niet naar de eetzaal te gaan om wat te eten te halen. Als ik nou iets levends kon tekenen, zou ik die- of datgene kunnen opdragen iets voor me te halen, maar ik wilde niet meer. Ik had toen ik hier nog niet zo lang was eerst een kat, toen een muisje en later een papegaai gecreëerd, maar die waren nu allemaal dood. Ik had die dagen niets durven eten, in de angst dat ze ze aan de kok hadden gegeven. Mijn maag gromde verdrietig, maar ik duwde het nare gevoel weg, en ging geconcentreerd verder aan mijn tekening. Ik was op het idee gekomen een stapel pannenkoeken te tekenen, maar het moeilijke aan eten was dat je heel precies in je hoofd moest houden hoe het smaakte, en hoe het eruitzag. Jammer genoeg was deze gave niet met een fotografisch geheugen gekomen, dus tot nu toe had ik alleen een soort stof-achtige cirkels met vlekken tevoorschijn getoverd. Mocht je het willen weten, ze smaakten zoals lijm ruikt.
    Tijd om iets anders te proberen.

    [You can start. ^^
    En in haar kamer dus. c: ]

    [ bericht aangepast op 11 sep 2013 - 22:16 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Josephine Eve Valo

    De blonde, smalle onderzoekster verschijnt in de eetzaal terwijl ik me iets onderuit laat zakken. Volgens mij is het Raevenwood, die de fysieke onderzoekster. Ze is stil, net als ik, maar dat betekent nog niet dat ik haar mag. Ik mag niemand, dus eigenlijk scheelt dat wel. Ik staar enkel voor me uit met mijn blauwe ogen tot zij me ongeduldig begint te wenken. Voor een moment kijk ik haar aan, waarna ik luid schrapend en extreem langzaam mijn stoel over de vloer naar achteren schuif en eruit opsta. Ze begint in haar papieren te bladeren terwijl ik mijn ogen op haar gericht houd en langzaam op haar af slof. Ze kunnen niet van me verwachten dat ik voor hun ga rennen en springen. Zelfs lopen is al teveel gevraagd volgens mij.
    Ik blijf voor haar stilstaan. Ze is net iets groter dan ik ben, maar niet veel. Ze is ook iets smaller, blonder en ik heb het idee dat ik haar makkelijk aan zou kunnen als ik dat zou proberen. Zelfs met mijn onderontwikkelde krachten. Toch haal ik niks uit en staar ik haar enkel aan. "Wat mot je?" vraag ik botweg en binnensmonds gemompeld. "Staat er nog iets interessants in die papieren van je?" Mijn stem klinkt vol spotting, maar aan mijn gezicht is niks af te lezen. Deze blijft neutraal staan zoals hij al de hele ochtend staat. Alleen kan je de chagrijnigheid in mijn ogen lezen, maar dat is ook niks nieuws.
    Nogal uitlokkend, en uiteraard om haar werk te hinderen en dit keer wel snel, gris ik een paar van de papieren uit haar handen met hetzelfde stalen gezicht en zet ik een stap naar achteren terwijl ik ze lees. Het zijn papieren over mij, met mijn naam erop. Met mijn gave. Ik weet eigenlijk niet of ik dit wel wil lezen, want veel interesseert het me eigenlijk niet. Het is meer om haar dan dat ik ook echt wilde zien wat ze allemaal aan het doen was. Omdat ik niet verder wil lezen laat ik de papieren zakken en geef ik de onderzoekster een uitdagende blik en trekken mijn mondhoeken nu toch wel iets omhoog.


    Your make-up is terrible

    [Ik zal morgen reageren. ^^
    Nu naar bedje. c:]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    (...)

    [Nathan heeft de meest vergelijkbare gave? Dat is wel er wel noodzakelijk voor. Maar eerder wees je dat idee geloof ik af. Idunno? Zeg het maar. ]


    Ja ik wou eerst Daniel heel loner laten zijn maar toen dacht ik.. naja waarom niet. Het lijkt me wel grappig.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Incedunt schreef:
    (...)

    Ja ik wou eerst Daniel heel loner laten zijn maar toen dacht ik.. naja waarom niet. Het lijkt me wel grappig.


    [Hmm, is dat een ja? c: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Cloe Marianne Feline Rivière

    ‘Langzaam kwam de moordenaar dichterbij. Het nietsvermoedende meisje ging door met tekenen. Ze zette een streep op papier en nog een en nog een. En langzaam hief de moordenaar zijn arm, het mes blinkte in het daglicht en-‘ ‘’AAAAAH!!’’ er was opeen een gestalte achter me opgedoken. ‘’Alex!’’ Uit schrik had ik het boek laten vallen. ‘’Jonge, je bezorgd me nog een hart aanval!’’ Alex grijnsde. ‘’sorry cloe.’’ Nog wat bibberig raapte ik het boek op. ‘’t’is een goed boek. Je zou het eens een keer moeten proberen, heel spannend.’’
    ‘’Waar gaat het over?’’ Vroeg Alex.
    ‘’Het is een soort mengsel tussen Jack the Ripper en Sherlock Holmes.’’ En ik legde het boek op tafel.
    ‘’Heb je zin in een kaartspel?’’ vroeg ik.

    [ bericht aangepast op 9 sep 2013 - 12:13 ]


    welkome to my garden of fantasy

    Alex grijnsde. ‘’sorry cloe.’’ Nog wat bibberig raapte ik het boek op. ‘’t’is een goed boek. Je zou het eens een keer moeten proberen, heel spannend.’’
    ‘’Waar gaat het over?’’ Vroeg Alex.
    ‘’Het is een soort mengsel tussen Jack the Ripper en Sherlock Holmes.’’ En ik legde het boek op tafel.
    ‘’Heb je zin in een kaartspel?’’ vroeg ik.


    [Zou je alsjeblieft je bericht zo willen veranderen dat je niet voor mijn personage speelt? Dat vinden de meeste mensen nogal vervelend, waaronder ik. (; ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Raffaël Seager - Hybride
    Ik hoor iemand iets zeggen voor mijn deur en probeer overeind te komen, waarbij ik vergeet dat ik onder een bed lig. De stoot die mijn hoofd te verduren krijgt is gelukkig niet al te hard. Bang dat ik moet vechten om de onderzoekers van mijn lichaam en vleugels af te houden. Pas dan besef ik wat de persoon voor mijn deur heeft gezegd.
    'Raffaël? Ben je oke?' De stem klink vrouwelijk en zacht. Lief. Maar toch vertrouw ik hem niet. Er zijn meer dan genoeg vrouwelijke onderzoekers. Niemand is te vertrouwen.
    'Ga weg!' Piep ik, 'Ik wil niet, laat me met rust! Ik wil terug naar huis!' Zonder dat ik het door had ben ik zachtjes gaan huilen. Ik probeer mijn pruilende mond in bedwang te houden zodat ik er geen verdrietige huilende (of ergere) geluiden uit kan gooien.
    Ik wrijf over mijn hoofd en tuur naar de deur, geen beweging. Deze keer is anders dan de vorige keren dat ze me kwamen halen, toen vielen ze gewoon letterlijk binnen. Die ene onderzoeker... die met die dodelijke blik... die had hem sadistisch aangekeken terwijl hij onder zijn bed vanuit getrokken werd. Eigenlijk waren ze allemaal eng geweest, maar deze... het kan hem niet zijn voor zijn deur, wat de stem die hij net gehoord had was vrouwelijk geweest.
    'Wie ben je?' Piep ik dan toch maar dapper.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Avalerion schreef:
    (...)

    [Zou je alsjeblieft je bericht zo willen veranderen dat je niet voor mijn personage speelt? Dat vinden de meeste mensen nogal vervelend, waaronder ik. (; ]


    {maar wat moet ik dan doen? tegen hem praten zonder dat hij een woord terug zecht?}


    welkome to my garden of fantasy

    [ Ik heb Elliot's vriend Chase verandert in zijn zusje Lucy, die ik ga proberen vanavond af te hebben : P. En Elliott gaat nu dus naar binnen, hij komt van buiten, om zijn zusje te zoeken]

    Elliott Layton King

    Ik keek nog even snel de hoek om en gleed vervolgens met mijn rug langs de stenen muur. Dat vervloekte gebouw staat er dus nog steeds.
    Aan de ene kant gaf het een gevoel van verlichting, aan de andere kant is het gevoel van onzekerheid er alleen maar groter op geworden.
    Als het er niet meer was geweest was het simpel. Lucy had er gewoonweg niet meer geweest en na een paar maanden had ik langzamerhand weer mijn leven op kunnen pakken. Nu is er geen andere optie dan naar binnen gaan. Nu moet ik wel. Ik check of ik alles bij me heb, trek m'n beanie strak over mijn hoofd en begin in een soort sluipbeweging richting de entree te lopen. Het lukt me nog net om op tijd wegduiken voor er een bewaker me bijna gezien heeft. Ik wacht tot hij weggaat, maar het lijkt of hij mijn aanwezigheid voelt en blijft scherp voor zich uitkijken. Ik haal diep adem, kijk naar de man en even later valt hij met al schokkend op de grond. Ik loop naar hem toe en kijk even naar de man die met lichte angst mij een blik terugwerpt. Langzaamaan verschijnt er een lichte grijns op mijn gezicht die ik niet kan onderdrukken. Het heeft toch altijd wel iets grappigs, zo'n kranige man die na een paar seconden door jou toedoen als een hulpeloos wezentje op de grond ligt. Het langzaam naderende geluid van voetstappen zorgt ervoor dat ik weer bij bewustzijn kom. Lucy, ik moet naar Lucy. Een meter of tien en een stuk of zes verlamde bewakers later kom ik bij een lege ruimte aan, waar de verlichting zo fel is dat mijn ogen een paar seconden nodig hebben om eraan te wennen. Als het beeld eindelijk wat scherper geworden is, voel ik opeens een messteek van achter. Alles wordt steeds vager en ik zak door mijn benen. Maar het is gelukt. Ik ben binnen.

    annickemiek schreef:
    (...)

    {maar wat moet ik dan doen? tegen hem praten zonder dat hij een woord terug zecht?}


    [Ja... De antwoorden moet ik geven. Het is namelijk mijn personage, en ik daarom bepaal ik wat hij doet. In het echt kun je toch ook niet iemand anders de antwoorden laten geven die jij wil?
    Om je post langer te maken zonder voor iemand anders te spelen kun je je personages bewegingen, gedachten, herinneringen, gevoelens, et cetera beschrijven, maar geen enkele actie van de andere persoon. Kijk maar eens hoe de rest het doet.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.