• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [@Cesaria: Maakt niet uit. ^^]
    [@Incedunt: Dank je. c:]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Het dikgedrukte is Daniel die zijn gave gebruikt de schuine tekst is wat Nathan hoort]
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia
    Ik zie de koude vloer in een snel tempo op me af komen als Nathan me op de grond gooit. Ik vang het grootste deel van de klap op met mijn schouder die dan ook behoorlijk pijn begint te doen, alleen dit laat ik natuurlijk niet merken. Dat zou niet slim zijn want dan gaat hij er natuurlijk zeker gebruikt van maken. Als ik bijna weer overeind ben gekrabbeld voel ik Nathans harde vuist in mijn gezicht komen. Snel geef ik hem in het wilde weg een klap terug die vol op zijn borst te recht komt. Ik wil nog een keer uit halen als ik een stekende pijn voel in mijn borst voel, het kost me een paar seconden om uit te vinden dat hij zijn gave gebruikt. Oké, jongetje als je het zo wil spelen..
    Je zat rustig op de bank er is geen reden om mij te aan te vallen.
    Ik voel hoe de pijn stopt en Nathan zijn vuisten langs zijn lichaam laat vallen, snel geef ik hem een klap in zijn gezicht. Waarna er een rood plakkerig goedje uit zijn neus stroomt. Bloed. Snel ga ik in een verdedigende positie staan. Hij mag zich dan wel niet herinneren waarom hij boos op me is, hij zal me ongetwijfeld terug proberen te pakken nadat ik hem een bloedneus hem geslagen. Doet het pijn, klootzak. Bedenk ik met een glimlach, maar ik besluit het niet hard op te zeggen want ik heb even geen zin om ook nog een discussie in worden te voeren.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Nathan James Gibson
    Mijn spieren staan strak gespannen terwijl ik de klap op mijn borst incasseer. Toch doet het pijn. Zijn volgende uithaal mist hij, waarschijnlijk door mijn mentale trucjes. Ik grijns, maar laat mijn verdediging niet zakken....
    ... en plotseling weet ik niet meer waarom ik hem aangevallen heb. Dit verwart me, en ik laat mijn vuisten zakken. De klap in mijn gezicht komt hard aan. 'Wat heb je met mijn geheugen gedaan?' sis ik. 'Smiecht.'
    Bloed stroomt over mijn gezicht, terwijl Daniel snel een verdedigende positie aanneemt. Ik kopieer zijn houding, maar vlieg van schrik achteruit als zijn stem in mijn hoofd klinkt. Doet het pijn, klootzak?
    Wacht, wacht, wacht, kerel. Dat is niet jouw gave. Dit hoor jij niet te kunnen. Wat doe je in mijn hoofd?
    Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om te zien of hij mijn mentale reactie gehoord heeft, en als dat het geval lijkt te zijn, maak ik van zijn moment van verwarring - waar ik zelf alweer overheen ben - gebruik om voorover gebukt op hem af te stormen. Ik neem hem in een stevig houdgreep bij zijn middel en dwing hem op de grond. Met mijn andere hand pak ik zijn neus vast, klaar om hem te breken. Geef antwoord, klootzak. Wat deed je daar?
    'Als je me niet snel antwoord geeft breek ik die lelijke neus van je.' De twijfel die me overvalt irriteert me. Iets in mij mag Daniel wel, maar ik op hetzelfde moment lijk ik dat zelf niet te zijn. Een vogelkreet galmt door mijn hoofd, alsof hij een definitieve verandering aankondigt, en ik weet zeker dat ik gek ben geworden. Dit gevoel wordt versterkt door de blikken van alle mensen in de recreatiezaal die alleen die laatste hardop uitgesproken zin van mij gehoord hebben.
    Ik schrik van het besef dat ik er mentaal niet helemaal meer bij ben, en snoer mijn concentratie weer aan.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Liefjes, ik ben vandaag van 8:00 tot 20:00 weg. Schoolexcursie. .-.
    Tenzij ze zich ziekgemeld hebben geldt dat ook voor Cesaria, Mily, IAmLightning en BromoneaPulp. Just so you know we're not here.]

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 7:21 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Yup, same for me indeed ^^ maar ik ga evengoed wat proberen te schrijven vanavond.]

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 7:57 ]

    {mijn teken programma's doen niet meer kut dus cloe's uiterlijk staat in het rollentopic :) emile's uiterlijk komt later}


    welkome to my garden of fantasy

    Blane-Hybride
    Terwijl de twee voor me te keer gaan schuifel ik moeizaam naar de muur. Ondertussen maak ik mezelf ontzicht baar.
    Pijnlijk wrijf ik over mijn schouder en hoofd, toen Daniel op me sprong hoorde ik daar een knakje.
    'Als je me niet snel antwoord geeft breek ik die lelijke neus van je.' Even denk ik dat Nathan het tegen mij heeft. Een geschrokken piepje en mijn handen worden weer zichtbaar. Ik sla ze voor mijn gezicht zodat ik niet kan zien hoe ze elkaar half dood slaan. Ik kan hier niet tegen, ik wil ze tegen houden... maar... dat is geen goed idee. Ik kan niet tegen geweld, maar ik zou niet weten hoe ik ze tegen zou kunnen houden.
    Dus blijf ik maar zachtjes huilend ontzichtbaar naast de bank zitten. Mijn twee zichtbare handen zweven als afgehakte handen voor mijn gezicht.
    Hopelijk is het gevecht snel over.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Elliott Layton King

    Ik zit hier nog steeds. Er zijn pas zo'n vijf minuten verstreken, maar het lijkt wel of ik me al minstens een uur uit het zicht probeer te houden.
    Dat gaat opzich wel want er lopen niet zo veel mensen rond, het is meer dat als er iemand komt ik gewoon geen enkele mogelijkheid heb om te ontkomen.
    Toch wil ik weten wie ze is. Uit het niets verschijnt er opeens een jongen voor mijn neus. Ik schrik me wezenloos, maar probeer het niet te laten merken. Even ben ik bang dat hij een onderzoeker is, maar het verbaasde gedrag van de jongen duidde erop dat dat absoluut niet het geval was. De jongen beweegt wat wankel naar achter, en sluit eindelijk zijn mond die al sinds hij me een hartaanval bezorgde open staat. Een moment leek het alsof de jongen geen stem had, maar uiteindelijk kwamen er wat oppervlakkige vragen uit zijn mond.‘Wie ben jij? Hoe kom je hier?’ stamelt hij. Ik reageer niet, in de hoop dat hij weg gaat. Dat doet hij dus niet. Desondanks houd ik mijn mond en blijf hopen dat hij dat eindeloze gestaar snel opgeeft. Ik wil alleen met dat meisje praten, en niet met zo'n vage jongen erbij.

    [ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 7:40 ]

    Josephine Eve Valo

    Val giechelt om mijn gemompel, maar de ander staat het blijkbaar niet zo aan. Zijn blik staat bedreigend voor mij, maar ik trek me niks aan om dat soort dingen. "Misschien moet je haar na de onderzoeken in de cellen gooien." Mijn gezicht betrekt hier iets van, meer kan het ook niet doen, maar het is geen prettig vooruitzicht. "Als jij dat zou willen doen? Ze is voorlopig toch nog niet in staat zich te bewegen." Ik hou van mijn vrijheid, ik wil nergens aan vast zitten. Ik ben gewend om te doen wat ik wil en wanneer ik wil, hier zitten is al erg genoeg, maar die cellen zijn nog duizend keer erger voor mij. Val begint weer te fluiten en gaat aan de slag.
    Ik zie niet alles wat ze doet, maar wel dat ze de spullen opruimt die ik omgegooid had. Het pincet legt ze erbovenop en ik staar ernaar. Waarschijnlijk is die kans nu toch verkeken, maar ik kan hem ook naar me toe laten komen... Ik besef al snel dat het is wat ze willen zien en wend daardoor mijn blik ervan af. Het andere meisje verlaat de kamer, kort daarop haar onderzoeker ook en ook Val gaat weg. Ik lig nog op de tafel, maar krijg langzaam het gevoel in mijn spieren weer terug. Voorzichtig sla ik mijn benen van de rand af, mooi niet dat ik hier ga blijven. Emile is vast al vergeten wat Val aan hem vroeg en zij zal niet raar opkijken als ik straks weg ben want Emile zou me in de cellen stoppen.
    Mijn maag knort als ik uiteindelijk wankel op mijn benen sta en mijn kleding iets rechter trekt. Het pincet graai ik toch mee, er is nu toch niemand. Ik mis de eerste keer dat ik ernaar graai en er valt wat om als ik hem uiteindelijk toch te pakken krijg. Ik stop hem weer weg en loop scheef naar de deur toe, waar ik steun tegen de muur zoek als ik verder loop. Ik moet wel langs de eetzaal als ik weg wil, waar ik zo snel mogelijk voorbij glip. Ik doe wel gewoon mee met het middageten, het is niet de eerste keer dat ik een maaltijd mis. Mijn lichaam kan ook wel wat hebben, sinds ik hier ben, ben ik duidelijk wat kilo's aangekomen wat je kan zien op mijn heupen en zeker in mijn borsten.
    Als ik er voorbij ben loop ik terug naar mijn slaapzaal en neem ik plaats op mijn eigen bed, waar ik zacht kreun en mijn hand tegen mijn hoofd druk. De verdoving zorgt ervoor dat ik niet veel voel, maar nu hij wegzakt voel ik wel de hoofdpijn op komen zetten. Mijn ogen sluit ik en ik zucht. Verdomme, wat ik haat ik deze onderzoeken ook. Toch werk ik nooit echt tegen zoals ik anderen wel eens heb zien doen, gillen, vechten, jammeren. Soms is het hartverscheurend, vooral als het jongere kinderen zijn. Ik kijk enkel toe, gevoelloos. Ze moeten er nou eenmaal doorheen zoals wij er ook doorheen moesten.


    Your make-up is terrible

    Er komt een donkerharig meisje mijn kamer binnen, ze gaat tegenover mij zitten en kijkt me vriendelijk aan.
    'Eres, Eres Slowayk. Ja ik ben pools,' zegt ze zachtjes en vriendelijk. Ik staar haar aan, niet wetend wat ik moet zeggen, verlegen. Ze zei dat ze ook een hybride is, soortgenoten... Ik heb nog nooit een ander ontmoet!
    Als ze langzaam haar hand optilt en naar me uitsteekt duik ik automatisch een beetje terug onder mijn bed, maar na maar een enkele twijfel steek ik ook mijn hand naar haar uit.
    'Raffaël,' fluister ik.
    'Doe maar rustig, geen van ons gaat vandaag naar een van de onderzoekers. Niemand, deal?' vraagt ze me terwijl ik haar hand zachtjes schud.
    'Beloofd?' vraag ik op het zelfde moment als mijn buik knort.


    Eres Elena Slowayk.

    Eerst duikt hij een beetje in elkaar, als ik mijn hand uitsteek. Maar uiteindelijk neemt hij hem toch aan. 'Raffaël,' fluistert hij zacht. Waarbij ik dan even kort naar hem glimlach.
    'Doe maar rustig, geen van ons gaat vandaag naar een van de onderzoekers. Niemand, deal?' tijdens dat ik dat zeg, schud hij mijn hand en voorzichtig trek ik deze terug. Hem rustig aankijkend.
    'Beloofd?' vraagt hij op het zelfde moment als zijn buik knort. Ik grinnik zacht en sta dan op. "Volgens mij heeft er iemand honger, ga je mee?" Zonder op antwoord te wachten loop ik naar de keuken en ga er op het aanrecht zitten.
    Ik wacht tot ook Raffaël komt, en kijk dan afwachtend naar hem.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Raffaël Seager-Hybride
    Ik eet stevig door. Ookal heeft Eres het beloofd, terwijl we eten duik ik bij elk onverwacht geluidje ineen. Maar ik kan niet stil blijven, er zitten te veel vragen in mijn hoofd.
    'Als we klaar zijn met eten, waar gaan de meeste hybrides dan heen?' vraag ik fluisterend, bang dat een onderzoeker mijn stem hoort en me komt halen.
    'Niet dat ik niet terug naar mijn bed wil, maar ik ben benieuwd... naar de anderen.' Ik kleur rood, ik durf niet goed te vragen wat haar gave is.
    'Ehm... wat kan jij eigenlijk? Sorry dat ik het vraag,' zeg ik blozend. Ik merk dat ik haar ben gaan vertrouwen.
    Verlegen kijk ik naar mijn broodje, ik kan er niets aan doen en denk terug aan het heerlijke ontbijt wat ik vroeger altijd kreeg bij mijn ouders. Eieren, spek... een glas melk. Hun lachende gezichten....
    Hier is alleen maar brood. Brood en beleg.
    Het voelt hier als een gevangenis.

    [ bericht aangepast op 13 sep 2013 - 12:01 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Nicole Lauraine Harvard

    Nog weer een gewone saaie dag, denk ik, terwijl ik mijn kluisje open maak. Ik pak mijn spullen eruit, standard issue uniform, ballistisch vest (Waarvoor dat ook nodig zou zijn, de objecten zijn ongewapend, en kunnen onmogelijk ergens aan komen.), Steyr 5.56 mm, ook geen idee waarom ik dit loeizware ding bij me heb aangezien ik toch eigenlijk de hele tijd achter de beveiligingsmonitoren zit. 'Ok, ik heb alles, aan het werk' denk ik terwijl ik in de stoel bij het bedieningspaneel ga zitten, tis zo'n stom opvouw "bureau"-stoeltje, ding zit voor geen meter, ik ga echt een keer rugklachten krijgen hier.
    Ik kijk rustig rond over de paar beveiligingscamera's, niks speciaals, de subjecten lezen, slapen en doen over het algemeen hun ding, waarom ze hier zitten, ik weet het niet, en ik wil het eigenlijk ook niet weten. En de uitgang, wat eigenlijk het enige is wat ik hoef te bewaken, is rustig. Niet dat daar ooit iets doorheen zou kunnen komen, als iemand ongeautoriseerd ook maar één stap in de gang zet wordt het automatische verdedigingssysteem geïnitieerd, dan schiet een automatische geschutskoepel .50BMG's met 800 per minuut op alles wat beweegt. Niets overleeft dat, gave of niet.
    Ik zucht, 'nog 7 uur en 56 minuten en dan kan ik weer naar huis'.

    [Ik vind eigenlijk dat Lavina wel weer eens terug mag komen naar Elliott. ^.^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Eres Elena Slowayk ~ Hyrbide

    Raffaël schrikt van elk klein geluidje dat hij hoort. Eigenlijk vind ik het best gemeen voor hem, hij is bang van dingen waar hij niet bang van hoort te zijn.
    'Als we klaar zijn met eten, waar gaan de meeste hybrides dan heen?' vraagt hij fluisterend. "Meestal de slaapkamers of de recreatiezaal. "
    'Niet dat ik niet terug naar mijn bed wil, maar ik ben benieuwd... naar de anderen.' Langzaam kleur hij rood, wat er best schattig uitziet, naar mijn mening.
    'Ehm... wat kan jij eigenlijk? Sorry dat ik het vraag,' zegt hij blozend. " Kracht.." Zeg ik langzaam en pak een van de stoelen aan de eettafel vast. Ik ging hier zo straf voor krijgen, maar het waren toch niet mijn spullen. Ik begin kracht op mijn handen te zetten en langzaam begint de stoel te versplinteren en breken tot hij finaal kapot is. "Dat dus.." Zeg ik zacht. Ik wist echt wel waarom ze met mij uitkeken, ik zou ze in een keer kunnen breken. Haar groene ogen keken naar Raffaël, en daarna naar zijn vleugels. "Weetje, die vleugels van jou zijn wel hardstikke vreed." Grinnik ik zacht. Had ik vandaag trouwens geen afspraak met een van die onderzoekers? Ja, volgensmij wel. Ik zucht en kijk op naar Raffaël. " Ik heb zometeen een afspraak met een van de onderzoekers."


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Raffaël Seager-hybride
    Vol onzag kijk ik hou Eres moeiteloos een stoel kapot maakt. Ik stap niet naar achteren maar ik huiver wel een beetje.
    'Weetje, die vleugels van jou zijn wel hardstikke vreed,' grinnikt ze. Zonder het dat ik het door had heb ik ze perrongelijk uitgeklapt.
    'Waah,' piep ik, 'Oh, ja, dankje... ' Ik plukeen verdwaalde witte veer die op mijn blouse terecht is gekomen van mijn blouse af. Ik knijp mijn vuist dicht met de veer ertussen. Ik ben ook best tevrede met mijn gave, vliegen is echt heel leuk, maar hier, in het centrum, kan ik er helemaal niets mee. Het plafond is gewoon te laag. Ik kan hier wel vliegen, maar echt vrij zijn.... nee.
    'Ik heb zometeen een afspraak met een van de onderzoekers,' zegt Eres opeens, en ik schrik.
    'W-wat? Nee... K-kan je me dan eerst naar die recreatiezaal brengen?' Vraag ik, 'Dan kan ik wat boeken pakken en die onder mijn bed lezen. Als jij er bent vallen de anderen me vast niet aan toch?'


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.