• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Oké, ^^ Klinkt goed.]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    {Sorry dat ik even niet postte, had het heel druk, maar ik ben er weer. Lavina was in de recreatie ruimte, maar gaat nu richting de onderzoeker, maar wel langs Elliot, alright?}

    Lavina Tara Carré
    Even blijf ik stil op het bankje zitten, bevroren. De gedachten om te blijven zitten schiet dan ook daadwerkelijk door mijn hoofd. Dat ik de cellen straks in ga, is onvermijdelijk, dus waarom zou ik langer wachten op mijn nachtmerrie? Ik voel hoe ik begin te rillen bij de gedachte aan de kleine ruimte, waar de muren altijd op me af komen, waar de stilte altijd alles lijkt te overheersen. Alsnog, ik kan niet vluchten voor de wraak van een onderzoeker, en opgesloten worden is niet het ergste wat me kan overkomen. Het liefste wil ik iemand roepen, ze keihard door elkaar schudden, tot ze me beloven dat ze me zullen helpen. Ik herken een paar mensen in de recreatieruimte, maar niemand besteed aandacht aan me. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, maar huilen doe ik niet. Het komt door de uitdroging van mijn oog, en het wondje. Wat mijn besluit ook zal zijn, hier blijven is geen keus. Zelfs als ik me wil verstoppen, zal deze ruimte hier geen bescherming bieden. Langzaam, en nog steeds wankelig door die verdomde verdoving, loop ik de ruimte uit, bijna om weer tegen iemand op te botsen. Mijn blik wordt wazig, maar als ik langzaam weer scherpe vlekken in mijn blikveld krijg, herken ik de persoon. "Jij!" Sis ik, en ik klink een stuk onvriendelijker dan ik wil klinken. Toch wil ik niet dat hij weggaat, tot ik besef dat hij, als hij samen met mij gevonden word terwijl het mijn beurt is voor een onderzoek, hij een aanzienlijk grotere kans maakt op de cellen. Schichtig kijk ik om me heen, maar ik zie de Onderzoeker niet. "Ben je soms nieuw hier?" Vraag ik, en ik probeer mijn stem niet te rauw en te daas te laten klinken. "Waar kom je vandaan?" Ik bekijk hem nogmaals langdurig, maar kom tot de conclusie dat ik hem echt niet herken van eerder.


    Tijd voor koffie.

    Dean Edward Collin Rosper
    Ik zie hoe het jonge meisje aanstalten maakt weg te rennen, maar ik zie ook tot mijn genoegen dat ze toch achter me aan loopt. Zelfvoldaan loop ik Fysiek Onderzoek voorbij, en loop naar Mentaal Onderzoek door. Mijn favoriet kan ik niet benoemen, maar Mentaal Onderzoek lijkt me een goede keuze voor vandaag. Ik kijk naar het dossier dat ik zorgvuldig samenstel van alle Hybriden. Ordelijk als ik ben, staat het allemaal alfabetisch en makkelijk overzichtelijk. Met een potsierlijk gebaar trek ik King's Dossier ertussenuit. Ik hoor haar achter me aan de lege ruimte inlopen en ik bekijk haar papieren, die eigenlijk van de staat, en van de staat alleen zijn. "Lucy Mary King. Niet Kings, niet Kingsley, McKing, nee, gewoon King." Zeg ik, zachtjes voor me uit mompelend. Geen idee heb ik, of dit iets te maken zou hebben met mijn onderzoek, maar dan sla ik een bladzijde om. Een nette foto van een nauwelijks lachende Lucy, onzeker de camera inkijkend. Het witte haar valt over haar oren, en ik grinnik bij deze ontdekking. Ik kijk even op uit het dossier, maar zie hier dan toch echt dat haar haar een zekere kleur bruin heeft. Als ik nog een bladzijde omsla, staat er een hoop geleuter over haar ouders- Mijn oog valt echter op een biologisch feit: "Een broer?" Zeg ik hardop, en ik kijk Lucy aan over mijn brilmontuur. "Interessant?" Zeg ik, half vragend, terwijl ik geen antwoord verwacht. "Zou die ook monsterlijk zijn?" Zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar. Dan leg ik het dossier op een tafel in de hoek, die ik prompt in het midden van de ruimte zet. Ik pak twee krakkemikkige oude stoelen, en zet die aanweerszijden van de tafel. Ik ga zitten op de stoel die niet met zijn rug naar de muur wijst. "Ga zitten," Zeg ik met een handgebaar naar de andere stoel. "We gaan beginnen."


    Tijd voor koffie.

    [Ik hoop dat ik straks kan reageren voor zowel Nathan als Alex. Ik heb eerst nog wat huiswerk te doen.
    Iemand voor Stevie-Ann of Valesca?
    Cesaria? Zou jij Gwynn niet naar Stevie sturen?]

    [ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 19:21 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Mijn topics!]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    De nieuwe jongen zegt niets, en lijkt verveeld om – dóór me heen te kijken. Hij draagt het uniform niet. Zijn kleren zijn versletener en hebben een hele andere kleur dan dat wat wij hier dragen. Hij ziet eruit alsof hij een lange reis achter de rug heeft. Met een geforceerde glimlach zwaai ik wat met mijn hand voor zijn gezicht heen en weer. Hij heeft een leuk kapsel, dat waardeer ik wel.
    Ik draai mijn hoofd om als ik een plotselinge beweging van achter voel, precies op het moment dat ik bij mijn schouders wordt gepakt om vervolgens helemaal omgedraaid te worden. Voor me staat een jongen die maar net iets groter is dan ik. Dat zie je niet vaak. In plaats van de meesten, die tussen de 10 en 30 centimeter groter zijn, schat ik deze jongen op minder dan 5. Dat betekent dat hij heel klein is, waarschijnlijk een groeiachterstand, net als ik. Zijn mond hangt open en zijn blonde haar zit door de war. Verbaasd kijk ik hem terug aan.
    Pas als hij zijn hand naar mijn mond uitsteek doe ik een stap achteruit. ‘Wa-?’
    Zijn vingers strelen mijn snakebites, en ik heb het idee dat mijn wenkbrauwen haast van mijn voorhoofd schieten. ‘Wie ben jij?’ vraag ik, terwijl ik zijn hand wegsla. Al voor de tweede keer vandaag blijft het antwoord uit. In plaats daarvan word ik stevig vastgepakt. Hij besnuffelt me zelfs. Verstijfd sta ik daar, niet wetende wat ik moet doen. Wie is deze knul?
    Om de situatie nog onoverzichtelijker te maken zwalkt er een meisje de recreatiezaal uit, dat achter me de jongen begint te ondervragen. Ik wou dat ik toe kon kijken, maar ik zit vast in een houdgreep. Snel teleporteer ik naar de eerste de beste plek die in me opkomt. Daar aangekomen blijkt het joch nog steeds aan me te hangen.

    [Waar zijn we beland? C: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Yay! *O* Ik ga zo snel mogelijk reageren!
    Maar nu moet ik eten, >: ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Raffaël Seager-Hybride
    Ik merk nauwelijks dat de jongen zich verzet, hij krijgt me ook niet van zich af, ik zit vast geklemd aan zijn lichaam. Ook hoor ik zijn vragen niet.
    Pas als het beeld verandert verslapt mijn greep. Het ene moment stond ik nog in de gang en het andere moment... De eetzaal? We staan op een tafel!
    Zonder me los te maken van de jongen met de prachtige blauwe ogen kijk ik verbaast rond, in de war. Hoe zijn we hier gekomen? Hoe? Ik kijk weer om naar de jongen en kijk hem verbaast aan.
    'Teleportatie?' Vraag ik hem, ik maak één arm los en por hem in zijn wang. Die is zo zacht dat ik er nogmaals in duw.
    'Is teleportatie jouw gave?' Het verbaast me dat ik durf te praten tegen iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Maar... Ik heb zo'n veilig gevoel bij hem, het is alsof ik hem al jaren ken. Alsof ik bij hem hoor. Automatisch trek ik hem dichter tegen me aan en knijp mijn ogen dicht. Ik voel me raar, ik weet niet waarom, maar ik wil deze jongen nooit meer los laten. Ik duw mijn neus nog wat dichter in zijn haar en mijn handen omklemmen zijn t-shirt en duwen hem dichter tegen me aan. Hij is van mij. Helemaal van mij. Een tevreden glimlach verschijnt op mijn gezicht.
    'Mijn,' zucht ik.

    [*O* Whiii!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Elliott Layton King

    Ik blijf consequent voor me uitstaren, hopend dat het meisje snel de zaal uitkomt. Ik wil niet per se uitleg van haar, het is meer dat ik haar als eerste zag. Ik vertrouw nog steeds niet echt iemand, maar ik moet gewoon meer weten. Toch, nu ik erover nadenk en vaag de jongen die voor me staat zie zwaaien, besef ik me dat ik niet zo nors moet zijn tegen iemand die waarschijnlijk niks kwaads in de zin heeft. Net voordat ik wat tegen hem wil zeggen duikt er opeens een andere jongen op, die de jongen verwondert aankijkt. En dan vindt er een wel behoorlijk ... apart tafereel plaats. De nieuwe jongen begint de andere jongen aan te raken bij zijn lippen en wonden. In het begin is het niet zo apart, ik bedoel dat zie je in zekere zin wel vaker, maar dan wordt de jongen die vlak voor me staat besnuffelt door de ander. Net als ik denk dat naar wat in mijn optiek op een chaos begint te lijken niet groter kan worden, komt het meisje zwalkend aanlopen.
    Ze kijkt me aan, maar ik merk dat ze me niet helemaal herkend. Op het moment dat haar ogen waarschijnlijk weer scherp gesteld zijn en ik een ietwat nukkige "jij" toegesnauwd krijg, zie ik de twee jongens vlak voor mijn ogen verdwijnen. En dan weet ik wat voor plek dit is. Ik bedoel ik had al mijn vermoedens, maar nu weet ik het zeker. Mensen zoals ik, het zijn allemaal mensen zoals ik. En Lucy. Ik had nooit de geruchten gelooft dat het een gekkenhuis was, maar nooit eigen conclusies getrokken, uit angst. Ik focus me weer op het meisje en zie dat ze schichtig om zich heen kijkt. "Ben je soms nieuw hier" ? Ik zie dat het meisje terwijl ze me vraagt wanhopig herkenning probeert te zoeken in mijn uiterlijk. "Waar kom je vandaan ?" Ik wil geen antwoord geven op vragen, ik wil iets weten. Ik wil maar een ding weten. Één ding. "Ken jij Lucy King" ?

    [Waar kan ik beginnen? Ik kan ook zelf al iets gaan schrijven, maar misschien is er wel nog iemand alleen. (: ]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    [Blane is alleen? C: Hij zit op de vloer in de recreatiezaal, naast de bank waar een gevecht bezig is, C,: ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Ik denk dat Connor die kant maar op moet, volgens mij is iedereen ongeveer in de buurt of in de recreatiezaal, haha.]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    [Iemand voor Valesca? Ze hangt nu ergens in de eetzaal rond.]

    [ bericht aangepast op 17 sep 2013 - 17:12 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Connor Marten McGary
    De vingers van mijn rechterhand tikken in een onregelmatig tempo tegen de koude grijs-witte muur naast mijn bed. In mijn linkerhand hou ik een dosis pillen die ik vrij geërgerd inspecteer, ik heb werkelijk geen idee waarom ik die dingen zou moeten slikken. Op dit moment ben ik prima in orde!
    Oké, misschien nog wel op dit moment, maar... Nee. Ik knijp met mijn ogen. Die gedachten hoef ik niet te hebben.
    Het getik van mijn rechterhand houd op als ik de vieze pillen doorgeslikt heb en ik kom overeind. Nog vijf hele minuten wachten tot dat ik deze kamer uit mag, deze kale kamer met alleen een bed en een kast met hemden en broeken. Ik begin met tellen, ik heb geen klok. Één... twee... drie... Mijn blote voeten worden koelen af van mijn warme bed op de koude vloer van de kamer, automatisch sjok ik naar de kast, waar ik rond graai en een paar sokken uit haal. Met de bekende bewegingen trek ik de sokken aan. Achtenveertig... negenenveertig...
    Met een boze trek op mijn gezicht staar ik naar de deur, ik wil hier weg. Wat maken die laatste vier minuten ook uit. Niemand zou er iets tegen hebben als ik nu al weg ging, zo belangrijk was het ook weer niet. Ik ben niet gek. In ademen, uit ademen... Waar was ik ook al weer met tellen? Ik had toch al drie minuten gehad? Vast wel, ik ga niet overnieuw beginnen.
    Een bekend gevoel begint op te dagen, ik heb beweging nodig. Al ijsberend ga ik verder. Heen, terug, heen terug. Tweehonderdtien, tweehonderdelf... Hoe lang nog? Juist wat maakt het ook uit, ik ga gewoon.
    Met net iets te veel energie duw ik de deur open en stap de gang binnen, de deur klapt tegen de muur ernaast, dat zorgt voor een harde knal. Ik reageer er niet eens op. Waar heen? Honger. Mijn benen brengen me richting de eet zaal, waar zich wel een heel raar tafereel afspeelt: Twee jongens staan op tafel, de ene knuffelt de ander, zijn gezicht staat dolgelukkig. De andere staat met zijn rug naar me toe, dus zijn uitdrukking kan ik niet zien, maar ik gok op geschrokken of besluiteloos.
    Een snuivende lach glipt langs mijn lippen. Een broodje en ik laat ze weer gezellig alleen. Terwijl ik het broodje in zijn geheel naar binnen prop pak ik een flesje en gooi die over van mijn ene hand naar de andere terwijl ik de eetzaal weer verlaat. Nog een laatste blik op het vreemde paar en ik ben weg. Recreatiezaal? Ach, ik verveel me toch, meer verveling kan niet. Misschien is daar iets om me op te vrolijken.

    Bijna bij de recreatiezaal aangekomen begin ik me steeds prettiger te voelen, het is het eten. Of de pillen... Nee! Nee. Nee. Weg met die nutteloze gedachten, het is het eten. Ik glimlach zelfs terwijl ik de deur open die toegang geeft naar de recreatiezaal.
    'Goedendag! Hoe is het met... ' Halve wegen mijn zin hou ik op. Het lijkt wel alsof iedereen vandaag raar doet. Waarom vechten die twee grapjassen nou? Op de gang stonden een jongen en een meisje ook al heel ongemakkelijk te praten. Haha, iedereen is zo raar!
    Glimlachend ga ik tussen de toeschouwers staan, terwijl de ene rare jonge de ander van zich af duwt.
    'Weetje dude, als je stemmen hoort moet je misschien maar even overwegen of je niet gek aan het worden bent. Je hoeft niet al je problemen op mijn aftenschuiven,' zegt hij. Ik lach erom. Het woord "dude" is zo raar. Ik wil dat hij het nogmaals zegt. Waar heeft hij het eigenlijk over? Gek worden? Ik ben gek, haha! Ik kan niet meer blijven staan, ik begin met een brede lach heen en weer te lopen... totdat ik struikel.
    'Wat!' Mijn goede humeur is meteen omgeslagen als ik mijn, door de klap rode, handen bekijk. Ik zoek naar de persoon die me heeft laten vallen, het enigste wat ik kan vinden zijn twee zwevende afgehakte handen. Ieuw... dat is die onzichtbare idioot.
    'Zoek je ruzie, idioot! Ben je gestoord!' Snauw ik.

    [Sorry, ik hoop dat je het niet een te gewelddadige reactie op Blane vind... ]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.

    Avalerion schreef:
    [Iemand voor Valesca? Ze hangt nu ergens in de eetzaal rond.]


    [Sorry ik zag het een beetje laat, oeps, Connor heeft haar helemaal niet gezien, moet ik het aanpassen?]


    Wees jezelf, anders hou je niet alleen anderen voor de gek.