• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    xAlways schreef:
    [Waa, hoe kan het dat ik nu pas weet dat dit topic bestaat? Ach ja, MT, waar kan Andrew heen?]


    [Idunno. Ik heb je zelfs nog een privébericht gestuurd, maar goed.
    En erm.. You might wanna finish him first..]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {@IAmLightning, ik heb iets geschreven over Lucy. In dit stukje komt Elliot ook voor, maar je kunt zelf beslissen of je er iets mee wilt doen.}

    Lavina Tara Carré
    Langzaam slenter ik terug naar de recreatiezaal, terwijl mijn adem weer tot rust komt. Ik lijk vandaag niet op gang te kunnen komen, terwijl ik normaal houd van Snelheid- Niet dat ik enorm gehaast ben. Ik voel langzaam hoe ik wegzak in mijn gedachten, niet in staat mezelf te kunnen behouden in realiteit. Automatisch loop ik naar de recreatiezaal, maar ik besef ook dat ik nog niks gegeten heb. Honger heb ik niet.
    Ik hoor al bekende stemmen opklinken. Ik ben niet slecht met stemmen en gezichten, en ook de meeste Hybriden herken ik al. Ik herken Daniel, en ook nog een ander meisje- Tot ik tegen iemand opbots.
    Ik wankel achteruit; De klap was volledig onverwachts. Ik schud lichtjes mijn hoofd om de lichtvlekjes weer uit mijn blikveld verdwijnen. "Sorry, sorry, ik zag je nie-" Dan zie ik zijn gezicht, en ik haal diep adem. Dit gezicht ken ik niet, en even ben ik bang dat het een nieuwe onderzoeker is, tot ik zie dat hij daar te jong voor lijkt te zijn. Ik zie de onbeholpenheid in zijn houding, en instinctief trek ik hem de deuropening uit, zodat we in een kleinere gang staan. Voor ik ook maar een woord zeg, neem ik hem in me op, terwijl ik hem hardhandig tegen de muur aanduw. Ik besef hoe gek ik er misschien uitzie, met een slobberig uniform en blote voeten, maar dat scheelt me even niets. Als het een nieuwe Hybride is, zal het waarschijnlijk een gênante situatie opleveren, maar toch wil ik het weten. "Wie ben jij?" Vraag ik, fluisterend. Ik hoor de nieuwsgierigheid in mijn stem, maar ik blijf hem aankijken.
    Voor hij een woord kan zeggen, schalt een bekende stem door de intercom. "Wil Lavina Tara Carré zich melden bij Lichamelijk Onderzoek. Ik herhaal, wil Lavina Tara Carré zich melden bij het centrum lichamelijk onderzoek." Ik kijk geschrokken om, alsof professor Starlek vlak achter me staat. ik voel hoe het koudzweet weer terugkeert op mijn rug, en voel meteen hoe benauwd het eigenlijk is. Even overweeg ik om niet te gaan- Ooit heb ik dat geprobeerd. Het leverde een niet zo prettige situatie op. Ik trek Elliot zachtjes mee uit het gangetje, maar loop dan naar Lichamelijk Onderzoek. Ik wil niet dat hij zomaar onderzocht wordt, terwijl hij nieuw is- Of hier niet eens hoort.


    Tijd voor koffie.

    Emile William Jack Starlek

    Ik leg mijn notitie boekje op tafel. ‘’Heb je zin om te helpen?’’ vroeg Valesca. ‘’Ik zou graag willen, het lijkt me uiterst interessant. Maar ik heb een afspraak met object transformatie. Die als het goed is over niet al te lange tijd arriveert.’’ Als ze me nog langer laat wachten dan gooi ik als ik klaar ben een tijdje in de isoleer cellen. En ik maak ondertussen zelf een naald klaar en nog wat andere attributen. ‘’Foei foei, Josephine. Wat moet je nou met een pincet? Ik heb dat ding veel harder nodig dan jij.’’ Hoor ik opeens van achter me. Ik draai me met een opgetrokken wenkbrauw om. ‘’Niet waar, misschien had ik het wel nodig om mijn wenkbrauwen mee te epileren of je oog uit te steken’’ mompelde het object net verstaanbaar. Ik loop naar de tafel toe en kijk naar het bijna volledig verlamde gezicht. ‘’misschien moet je haar na de onderzoeken in de cellen gooien.’’ Wat een brutaal wicht. Zomaar een poging tot opstand doen.


    welkome to my garden of fantasy

    Lavina Tara Carré
    Ik kijk nerveus achter me, terwijl ik naar Lichamelijk onderzoek loop. Ik heb tintelingen in mijn maag, maar ik frons als ik aan de nieuwe jongen denk. Ik vraag me af waarom ik daar zo nieuwsgierig naar ben, maar toch kan ik me moeilijk inhouden. Normaal was een toevoeging aan ons gezelschap vaak aangekondigd, of tenminste verwacht, maar deze jongen lijkt uit de lucht te komen vallen. Ik verstap me, en struikel bijna. Als ik mijn veters wil strikken, zie ik weer dat ik geen schoenen of sokken aan heb. Even overweeg ik terug te lopen, maar dan loop ik toch door- Ik wil liever niet te laat komen bij een onderzoek, Vijanden met onderzoekers kan mijn leven hier een stuk wankeler maken. Als ik de deur binnen loop, zie ik Josephine al in een stoel zitten, vergezeld door Raevenwood en Rosper. Mijn instinct is om weg te rennen: Een vrijheid die ik op heb moeten geven.


    Tijd voor koffie.

    Emile William Jack Starlek

    Nerveus komt object transformatie binnen. Ik loop naar de spullen die ik had klaargelegd en draai de stoel naar haar toe. ‘’zitten.’’ Zeg ik kortaf. Zodra ze zit bedien ik de stoel met een afstandsbediening en laat hem op lig-stand omhoog komen. Ik pak de spuit en hou hem even dramatisch in het licht. Dan spuit ik de verdoving in. Het verdoofd niet helemaal zoals bij object telekinese alleen is deze voor een iets korter termijn. Ik pak dan een naald en een uiterst klein pincet. ‘’je zult hierna waarschijnlijk een paar dagen niet met je linker oog kunnen zien.’’ Zeg ik als een korte melding en ik neem een extract van haar oog. Het oog dat ik met een soort gebogen pinnetjes open hou begint nu hevig te tranen. Nadat ik het extract veilig in een reageerbuisje in de diepvries had gestopt ving ik wat traanvocht op en deed dat ook in een reageerbuisje. Ik ging net zolang door tot ik ongeveer een centimeter traanvocht had. Het oog dat nu rood was geworden en de huid eromheen dik, traande nog steeds. Ik haalde de pinnetjes uit haar oog en dat begon nu hevig te knipperen. ‘’dit is alles wat ik voorlopig nodig heb.’’ En ik legde een medisch ooglapje op haar buik. ‘’doe maar op als je de kracht ervoor heb, maar blijf hier.’’


    welkome to my garden of fantasy

    Lavina Tara Carré
    Onwennig neem ik plek op de stoel, en til langzaam mijn benen op de stoel. Al vrij snel zie ik de spuit dichterbij komen, en ik voel hoe mijn adem stokt.

    Ik knipper met mijn ogen, en voel hoe mijn ogen traant door het lange open gehouden worden. Het prikkende gevoel lijkt niet minder te worden, en het voelt alsof ik al vijf dagen niet meer geslapen heb. Ik kijk naar het ooglapje, en kijk dan op, terwijl Starlek zich omdraait. Ik voel hoe ik draaierig wordt, door mijn pijnlijke oog- En ik weet een ding: Ik blijf hier niet liggen. Ik wil opstaan, maar duizeligheid overmand me, en ik rol zijwaarts van de stoel af, waarna ik met een doffe klap op de grond val. Snel krabbel ik onbeholpen overeind, wat niet makkelijk gaat, aangezien die behoorlijk glad is. Ik voel paniek door mijn maag gieren, maar dan sta ik op en loop zo snel als ik kan terug de gang op. Ik bots tegen de ene muur naar andere, terwijl ik in mijn ogen wrijf. Ik zie vaagjes en wazig door de laag van tranen. Ik wankel bij iedere stap, half verdoofd door de verdoving, en een irritante toon klinkt door mijn hoofd. Ik schud met mijn handen, om het gevoel terug te krijgen, maar nu voelt het alsof mijn hand zo warm is, dat hij koud aanvoelt. Ik loop langs de deur van de recreatie-ruimte, waar ik duf in loop. Ik besef dat ik er vast verschrikkelijk uit zie, en nauwelijks op mijn benen blijf staan. Wat zit er in die verdoving- Wat is dit voor spul? Dan besef ik ineens wat ik gedaan heb: Weggelopen tijdens een onderzoek. Ik plof neer in een stoel.


    Tijd voor koffie.

    Emile William Jack Starlek

    Ik berg het traanvocht ook op en pak mijn notitie boekje. Ik schrijf alles met detail op wat er is gebeurd en ben daar even mee bezig. En ik besluit nog wat monsters van haar arm te nemen. Als ik me omdraai zie ik het ooglapje op de grond liggen en dat het object verdwenen is. Een zekere kilte overmand me. Dat wicht denkt dat ze iets te willen heeft. Hoe durft ze! Ik zal haar krijgen. Na dit onderzoek dat ik lang en pijnlijk ga maken gaat ze lang de cellen in. Ik ga nog meer monsters nemen. Misschien zelfs een stuk huid van haar arm of een nagel. Langzaam doe ik mijn pen weer in mijn borstzak en loop met grote passen het laboratorium uit. uiteindelijk zie ik haar in de recreatie zaal. Ik negeer alle hybride ’s volkomen en loop langzaam en gecontroleerd naar haar toe. Ik ga voor haar staan en toren ver boven haar uit. met een kil gezicht en een uiterst emotieloze stem zeg ik ‘’Als wij klaar zijn ga jij de cellen in.’’ Ik boor mijn ijskoude ogen in de hare en draai me om. ‘’meekomen.’’ Zeg ik terwijl ik terug naar het lab loop.


    welkome to my garden of fantasy

    [Iemand vrij? Blane is vrij.]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [@Fortunatis ik had het wel gelezen, en geprobeerd wat te schrijven maar dat klonk gewoon niet. Ik hoop dat dit nu wel een beetje klinkt. Het is nu wel een beetje terug in de tijd ;p]

    Lucy Mary King

    Hoe dichterbij ik kom, hoe meer het geroezemoes van iedereen in de eetzaal aanzwelt. Ik heb nog steeds geen zin om te eten en zou op dit moment veel liever in mijn bed liggen, maar ik weet dat het moet en zet me eroverheen. Eenmaal aangekomen besef ik dat iedereen al bijna klaar is met eten. Ik loop met m'n hoofd naar beneden. Erg veel zin om een gesprek aan te gaan heb ik op dit moment niet echt en dit lijkt prima te werken. Opeens bots ik tegen iemand op. Als ik me wil verontschuldigen krijg ik bijna een hartaanval wanneer ik in de ijskoud ogen van professor Rosper kijk. "Perfect. Zin om vandaag aan de slag te gaan" vraagt hij op een toon waar ik werkelijk van walg. Ik loop maar snel weer in de richting van de deur. Als ik omkijk zie ik dat Rosper niet heel erg dichtbij me loopt.
    Even bekruipt me de gedachte dat ik weg zou kunnen rennen. Maar zodra ik me de consequenties herinner en Rosper dichterbij zie komen, loop ik angstvallig weer verder.

    Elliott Layton King

    Ik kijk nerveus om me heen. Ik weet dat ik in de recreatiezaal ben, maar toch voelt het als een compleet andere ruimte. Niemand merkt me op, waar ik eerlijk gezegd wel blij mee ben, want als ik gezien wordt zit ik in de problemen, dat is een ding dat zeker is. Het frustreert me, ik wil vragen waar Lucy is. Maar ik weet gewoon dat dat niet verstandig is. Uit het niets bots er iemand tegen me op en ik schrik me kapot. Als ik omkijk zie ik een meisje dat zo te zien ook mijn aanwezigheid niet had opgemerkt, laat staan verwacht.. "Sorry, sorry, ik zag je nie-". Ik probeer mezelf een houding te geven, maar voor mijn gevoel is het slechts een wanhopige poging. Ze bekijkt me van top tot teen en ik merk dat ik eigenlijk exact hetzelfde aan het doen ben."Wie ben jij?" vraagt ze. Voor ik kan antwoorden schalt er een luide stem door de intercom."Wil Lavina Tara Carré zich melden bij Lichamelijk Onderzoek. Ik herhaal, wil Lavina Tara Carré zich melden bij het centrum lichamelijk onderzoek." Ze kijkt geschrokken op. Even trekt ze me mee uit het gangetje, maar al snel laat ze me achter en loopt snel verder. Ik maak me enigszins zorgen om haar, en ook al is dit verre van verstandig, het voelt niet juist om haar achter te laten. Als ze een kamer binnenloopt schuil ik me op. Als ze weer naar buiten komt ...

    Blane-Hybride
    Met gesloten ogen tast ik de muur af totdat ik de deur gevonden heb die naar de eetzaal leidt. Met een tevreden glimlach doe ik de deur open en pas als ik binnen ben en de deur achter me weer is gesloten doe ik mijn ogen open. Het eerste wat ik zie is een nog vrij jong meisje en de onderzoeker Rosper, het meisje staat op het punt de zaal te verlaten, waarschijnlijk heeft ze een onderzoek vandaag.
    Daarna kijk ik rond en zie ik dat eigenlijk iedereen al klaar is met eten. Ik ben weer te laat. Ik ben altijd te laat.
    Ik zucht, het is niet mijn schuld. Ik kan geen klok lezen.
    Wankelend weet ik een broodje te bemachtigen en een gesloten flesje water. Ik probeer in een rechte lijn naar een tafel te lopen, over de vloer die alleen voor mij schuin is, maar ik loop langs de tafel. Ik steek mijn hand uit naar rechts, maximaal 2 stappen van me vandaan is de tafel. Meer kan niet.
    Stap. Stap. Ik sluit mijn ogen en tast met mijn handen naar een stoel. Hebbes!
    Met bewegingen die veel sneller en preciezer zijn dan al zou ik ogen ogen hebben ga ik zitten. Nog met mijn ogen dicht haal ik de dop van het flesje en drink een paar slokken. Ik luister naar de geluiden die mijn mond maakt en als ik klaar ben sta ik wankel op. Waar zal ik nu heen gaan? Ik verveel me.
    De recreatiezaal is de meest geliefde vrije tijds plaats van de meeste hybrides, maar omdat ik eigenlijk niets kan kan ik daar niets doen. Maar ik kan natuurlijk wel oefenen met het tussen de tafels door manoeuvreren in die zaal... Ach wat maakt het ook uit.
    Met een diepe zucht sta ik op, struikel over mijn eigen stoel, sta weer wankel op en loop met vooruit gestrekte handen naar de kantine deur.

    Een paar minuten en een paar klappen tegen verschillende muren later kom ik eindelijk aan bij de deur die toegang geeft tot de recreatiezaal. Ik open de deuren en loop met weid opengesperde ogen de kamer binnen. Het is druk.
    'Rechte lijn, rechte lijn. Je kan het, loop in een rechte lijn... niet tegen mensen op lopen, wees ze niet tot last!' Mompel ik zachtjes terwijl ik mijn handen voor me uit spreidt en langzaam voetje voor voetje naar voren begin te lopen.
    'Je kan het... '

    [Tegen wie mag Blane aanlopen? C:]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [@Mily: NATHAN O.O
    Dan barst de hel echt los. XD]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [@Avalerion Mag het nu al? C:
    Eigenlijk lijkt het wel alsof er in elk stukje gebotst word!
    LOL! Het is ook gewoon de beste manier om iemand te ontmoeten! Cx ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Tuurlijk mag het nu, maar mogelijk reageer ik niet gelijk. Ik is Tomoe voor jou aan het tekenennnn. ^^ ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Ik schrijf me uit, sorry


    Spoiler alert: you will save yourself