• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    (...)

    [Hmm, is dat een ja? c: ]


    Jup.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood
    Tergend langzaam kwam het kind aangesloft, en ik giechelde. Het was geen lach van plezier, althans, dat dacht ik. Om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe dat voelde. Ik kende maar één emotie en dat was deze. Ik begon een beetje te neuriën. Het was niet echt een geheel, deze keelklanken. Dat kwam omdat ik nog nooit goed naar muziek geluisterd had. Ik had het wel eens gehoord, maar het was niets voor mij. Structuurloos, saai. Er was niets aan te ontleden, niet voor mij.
    Eindelijk was ze bij me. ‘Wat mot je?’
    Ik glimlachte dit keer, maar zei niets. Praten was alleen voor strikt noodzakelijke situaties.
    ‘Staat er nog iets interessants in die papieren van je?’
    Ze had blijkbaar niet door dat zij hier het interessante was. Ik hield mijn hoofd schuin om haar nauwkeurig te bestuderen. Ze hield zich sterk, wist een masker op te trekken. Een masker zo emotieloos als ik. Dat zag je niet vaak. Toch schitterde er menselijkheid in haar ogen. Ik stak mijn hand uit naar haar rode haren. Die zag je ook niet vaak. Ik vond het een mooi concept.
    In een oogwenk trok ze een stel papieren uit mijn handen, en ik keek toe hoe ze ze doorbladerde. Met een uitdagende blik keerde ze zich weer tot mij. Ik sloeg er geen acht op, hervatte in plaats daarvan mijn geneurie en pakte haar bij de hand, waarna ik haar meenam naar mijn werkruimte. Het zou best kunnen dat ze haar dossier onderweg had laten vallen, maar dat maakte niet uit, want ik had toch overal back-ups van op mijn computer. Computers waren handig, en veel makkelijker te begrijpen dan mensen. Computers deden niet aan gevoelens. Ze deden aan logica, net als ik.
    Eenmaal in mijn lab aangekomen deed ik de deur achter haar op slot, riep mijn collega-onderzoeker, degene die me vandaag zou helpen, en begon wat spulletjes voor te bereiden, nog altijd neuriënd, niet lettend op hetgeen mijn onderzoeksobject aan het doen was. Ik voelde me niet bedreigd, zoiets had ik nooit geleerd. Het was ook nergens voor nodig. Alles dat bruikbaar was als wapen lag hier, bij mij, en ze wist vast ook niet hoe ze ze moest gebruiken.

    [Onderzoeker, iemand?]

    [ bericht aangepast op 9 sep 2013 - 21:26 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Incedunt schreef:
    (...)

    Jup.


    [Yay!]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Kom op mensen, reageer eens. c:
    @annickemiek: Ik reageer pas wanneer je je stukje aangepast hebt, hoor.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Josephine Eve Valo

    Reavenwood zegt niks en lijkt al helemaal niet geïrriteerd te krijgen. Mijn uitdagende dingen werken ook nooit bij haar, hoewel ik het elke keer opnieuw gewoon probeer. Ik wil gewoon dat mensen me met rust laten. Ze bestudeerd mij en geeft niks om de papieren die ik gejat heb. Het enige dat ze doet is af en toe glimlachen of neuriën, een irritant deuntje dat het voor mij enkel erger maakt. Af en toe krijg ik gewoon zin om mijn haar uit mijn kop te trekken, maar aan mijn neutrale gezicht is niks af te merken.
    Ze pakt mij bij mijn hand en neemt me mee naar haar werkruimte. Onderweg trek ik al snel mijn hand los, ik ben verdomme geen klein kind. Toch blijf ik wel achter haar aan sloffen. Ook laat ik ergens in de gang de papieren vallen, voor mij maakt het toch niks uit wat ze erin zetten. De deur sluit ze af achter mij en roept iemand terwijl ze dingen begint te doen waar ik toch niks van snapt. In plaats van braaf te gaan zitten, ga ik mijn eigen gang hier. Ik haat deze steriele ruimte, maar toch wekken al die spulletjes wel mijn interesse.
    Ik loop langs de schappen en laat mijn vingers langs de kastjes en het werkblad gaan. Op sommige dingen laat ik zichtbare vetvlekken achter. Er liggen enkele lege spuiten op een metalen schaal, waardoor ik met mijn vingers automatisch langs de kleine littekens in mijn armholte ga. Er zijn genoeg dingen die ik mee zou willen jatten en die drang is dan ook erg groot. Ik vis een ijzeren pincet van een plaat af en duw die tussen mijn rok en mijn ondergoed in. Dan stoot ik per ongeluk iets van het werkblad af wat met een luid gekletter op de grond valt, maar ik besteed er maar weinig aandacht aan. "Gaat er nog iets gebeuren, ik heb honger," meld ik de onderzoekster ongeduldig.


    Your make-up is terrible

    Avalerion schreef:
    [Kom op mensen, reageer eens. c:
    @annickemiek: Ik reageer pas wanneer je je stukje aangepast hebt, hoor.]


    {weet ik. het is dat ik gisteren een migraine aanval had en dat ik nogal bezig ben met school sinds ik elke dag meer dan een uur moet rijzen om op school te komen en dan moet ik nog weer terug en dat ik meestal tot laat (half vijf) op school zit. ik heb nu pauze, ik schrijf mijn stukje na school.}


    welkome to my garden of fantasy

    annickemiek schreef:
    (...)

    {ik heb nog een onderzoeker vrij}


    {Okay, chill, dan wacht mijn Hybride nog even met uit de cellen komen.}

    Dean Edward Collin Rosper
    Langzaamaan komen de Hybriden weer tot leven, en ook ik wordt scherper op overtredingen. Langzaam druppelen ze echter hun slaapvertrekken uit, dus er valt weinig te doen. Verveelt loop ik terug naarmMentaal onderzoek. De labjas waarmee ik normaal ook voor de dag kom, heb ik nu joviaal om mijn middel geknoopt. Mijn versleten blauwe spijkerbroek hangt losjes rond mijn benen, en aan de onderkant zijn de pijpen ook richting gescheurd. Mijn bruine schoenen vallen niet uit de smaak, net als het zwarte/donkerblauwe overhemd, dat ik aan heb. Het is niet dat ik veel om mode geef- Integendeel, het is onzin dat mensen zich druk maken om dingen zoals kleren, het is meer dat ik macht uit wil stralen: Die Hybriden moeten duidelijk hun plek kennen. Ik zet mijn bril op, en pak het dichtsbijzijnde stapeltje papieren op de houten kast voor de deur. Ik hield van papierwerk, meer dan van digitalisering van alles. Ik vertrouw computers niet, net zomin als Internet. Gevoelig voor hackers en technische Hybriden. Doorbladerend door het boekje, doe ik geen nieuwe ontdekkingen. Wat te doen vandaag? Met grote slenterpassen loop ik naar de megafoon. Goed gehumeurd als ben, heb ik zin in een beetje humor. De intercom kraakt potsierlijk als ik hem aan zet, en ik klop eventjes als test op het ding. Ik hoor hoe door het hele gebouw een dof gebonk weerklinkt, samengemengd met een piep die je oren doet tuiten. Ik schraap mijn keel kort, maar begin dan te praten in het ouderwetse ding; "Alle Hybriden die zin hebben in mentaal of lichamelijk onderzoek, meld je bij Professor Rosper." Ik zeg het kortaf en zakelijk. Ik weet hoe erg de Hybriden het onderzoek haten, vandaar de mededeling. Het was bijna grappig om ze te laten weten dat vandaag geen leuke dag voor ze zou worden. Ik grinnik, en draai me op mijn hielen om. De bril doe ik weer af, haak hem achter mijn overhemd, en loop op weg naar de Kantine.

    {Hybride vrij, ergens?}

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 18:20 ]


    Tijd voor koffie.

    [@Fortunatis, Lucy is beschikbaar denk ik]

    Lucy Mary King

    Ik schuif mijn voeten langzaam naar de rand en keek het ravijn in. Even overwoog ik om te gaan springen. Zou het werken ?
    Zou het zo zijn dat als ik sprong het beeld echt op zwart zou gaan. En hoe zou het daarna gaan ? Zou ik na een paar minuten weer zichtbaar worden en dood op de grond liggen als de onderzoekers kwamen. Of zou ik oplossen, meegaan met het onwerkelijke, en zou iedereen mij vergeten.
    Het beeld verandert echter weer in de werkelijkheid als ik de stem van professor Rosper door de luidsprekers hoor schallen.
    Of er iemand zin heeft in een onderzoek. Het sarcasme druipt er vanaf, maar toch bekruipt me even de gedachte of hij het serieus meent of niet.
    Ik overweeg om weer een omgeving te creëren, maar besluit dat het toch maar beter is om te gaan eten.
    Ik trek mijn uniform aan, om vervolgens met tegenzin naar de kantine te schuifelen.

    [Volgens mij zaten Josy en Valesca al bij lichamelijk onderzoek...]


    Your make-up is terrible

    Hatsumomo schreef:
    [Volgens mij zaten Josy en Valesca al bij lichamelijk onderzoek...]


    {Oh, sorry daarvoor- Dan verander ik dat even

    @IAmLightning, Dan stuur ik Dean erop af c:}

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 18:21 ]


    Tijd voor koffie.

    Dean Edward Collin Rosper
    Ik grinnik nog steeds in mezelf als ik terug loop naar de kantine. In Mentaal Onderzoek zie ik al een Hybride zitten, waarbij ik een minachtend geluid maak. Ik begon graag het eerste met Onderzoek- Eigenlijk weet ik zelf nauwelijks waarom. Ik steek mijn handen diep in mijn zakken, en ik loop met springerige passen terug naar de kantine. Zoals verwacht springt er niemand enthousiast op bij het zien van mijn aanwezigheid, maar dat maakt niet uit. Zelf kiezen is eigenlijk nog een stuk leuker. Ik ga even bij de plek staan waar eten afgehaald word, en merk meteen op dat die plek wordt gemeden als de pest. Ik bedenk me dat ik nog een hele dag voor me heb. Mijn blik glijd door de kantine heen, waar ik verscheidene jongeren zie zitten. Jongens en meisjes, als ik ze zo kan noemen, van verschillende leeftijden, verschillende lengtes, verschillende gaven. Als ik om me heen kijk, zie ik niemand die eruit springt voor vandaag, alhoewel ik toch met interesse rondkijk. Ik besluit te wachten met kiezen tot later in de middag, en loop terug naar de deur. Peinzend wil ik teruglopen, tot ik tegen iemand op bots, iemand die ik helemaal niet aan had zien komen lopen. Dan zie ik een Hybride die ik nog nauwelijks bestudeerd heb. Haar naam weet ik niet, maar haar gave had iets te maken met het tot leven wekken van dingen. Langzaam vormt er een grijns op mijn gezicht, en ik kijk neerbuigend naar beneden. "Perfect. Zin om vandaag aan de slag te gaan?" Zeg ik, sarcastisch. Terwijl ik mijn bril weer op zet, en naast haar de deur uitloop, maar ik blijf op een afstandje weer staan, om te wachten tot ze me volgt naar mentaal onderzoek. Nog nooit heeft er iemand echt tegengestribbeld, maar toch wil ik zulke situatie's voorkomen.


    Tijd voor koffie.

    [Niemand die Val wil assisteren bij lichamelijk?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Cloe Marianne Feline Rivière

    ‘Langzaam kwam de moordenaar dichterbij. Het nietsvermoedende meisje ging door met tekenen. Ze zette een streep op papier en nog een en nog een. En langzaam hief de moordenaar zijn arm, het mes blinkte in het daglicht en-‘ ‘’AAAAAH!!’’ er was opeen een gestalte achter me opgedoken. ‘’Alex!’’ Uit schrik had ik het boek laten vallen. ‘’Jonge, je bezorgd me nog een hart aanval!’’ Dit deed me denken aan de eerste keer dat ik Gill ontmoette. Ik had op straat gestaan en geprobeerd wat eten te stelen, toen hij opeens achter me opdook. Ik schrok me kapot en was bijna ontdekt. Gelukkig kon ik nog net de winkel uit komen. Hij had willen vragen of hij ook wat mocht en met zijn jonge onwetende koppie was het niet in hem opgekomen dat ik iets illegaals deed. Wat was hij toen nog jong. Mentaal maakte ik een diepe zucht. Ik moet echt terug naar parijs. Ik stoote mijn teen tegen het boek toen ik opstond en wat bibberig raap ik het boek op. ‘’T’is een goed boek trouwens. Moet je ook lezen, erg spannend’’ En ik hield hem het boek voor. ‘’het is een soort mengsel tussen Sherlock Holmes en Jack the Ripper.’’


    {dit is nieuwe verzie}

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 20:06 ]


    welkome to my garden of fantasy

    [Stukken beter! ^^ Ik schrijf zo snel mogelijk terug.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Emile William Jack Starlek

    Toen de eetzaal wat vol begon te lopen deed ik mijn notitie boekje dicht en stond op. Ik had geen zin om in een zaal vol onderzoeks, objecten te zitten tijdens mijn kwetsbare momenten van overpeinzingen. Aan de andere kant, dit kon mooi wel een observatie moment zijn. Achja, dat soort momenten zijn er genoeg. Nu wil ik dat oog van dat transformatie object Lavina Tara Carré eens onderzoeken. Ik ga wat traanvocht onderzoeken en het oog zelf. Uiteindelijk ga ik een extrakt nemen en dat ook onderzoeken. Ik ga haar oefeningen laten doen en zal haar opdragen haar oog in verschillende kleuren te veranderen. Niet dat ik verwacht dat het object dat kan. Ik stop mijn pen in mijn borstzak en met mijn notitieboekje onder de arm loop ik naar de intercom. ‘’wil Lavina Tara Carré zich melden bij het centrum lichamelijk onderzoek. Ik herhaal, wil Lavina Tara Carré zich melden bij het centrum lichamelijk onderzoek.’’ En zelf loop ga ik ook naar het centrum. Als ik daar aankom zie ik dat object telekinese en Valesca er waren. Ik negeerde het object volkomen en richtte me tot valesca. ‘’hoe gaat het onderzoek?’’ vroeg ik onverschillig.


    welkome to my garden of fantasy