• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Gwynn en Deanna zijn beschikbaar (:
    @Avalerion, ik kan voor Gwynn schrijven dat Alex tevoorschijn poeft? Ik weet alleen niet of je zin hebt om met zo'n jong iemand te spelen...?]

    Deanna Collins
    Zoals iedere ochtend werd ik om zeven uur stipt gewekt door de schelle piepjes van mijn wekker. Zonder te treuzelen zette ik hem uit en kwam mijn bed uit, om meteen door te lopen naar mijn kledingkast. Het kostte me niet veel moeite om kleding uit te kiezen: een simpel zwart shirt en een spijkerbroek, plus natuurlijk mijn vertrouwde labjas. Op mijn gemak klapte ik mijn laptop open, met het idee om een een paar dossiers snel door te kijken voordat ik naar de kantine ging. Er moesten nog een aantal hybriden worden onderzocht - voor het grootste gedeelte stonden we nog steeds voor een raadsel, al hadden we inmiddels wel en monster van de handpalm van het tekenende meisje genomen. Wat het resultaat ook was, het zou ons nieuwe informatie geven: zelfs als het monster niet afwijkend was, betekende dat slechts dat we de informatie ergens anders zouden moeten zoeken. We zouden een hersenscan moeten doen terwijl ze tekende, en dan een willekeurige andere hybride om het verschil te kijken...
    Ik borstelde snel mijn haren terwijl de computer opstartte. Ik wilde uiterlijk half acht in de kantine zijn, zodat ik om acht uur aan het werk kon; anders kwam er nooit iets van een onderzoek.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    [Hmm. Alex is al in Cloe's kamer gepoeft, vrees ik. p;
    Misschien hierna. Of je komt langs?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ah, daar heb ik dan overheen gelezen, sorry. Iemand anders voor Gwynn, misschien?]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Daniel Michael Gabriel DiRosilia

    Langzaam kauw ik op het broodje met kaas, ik luister naar het geluid van mijn kiezen die af en toe langs elkaar schrapen terwijl ik het zompige broodje vermaal. Ik luister naar elk ander geluid wat verder nog te horen is. Op het tikken van de grote witte klok aan de muur en het schuifelen van mijn voet op de saaie vloer is er niks te horen. Er is op mij na dan ook niemand meer in de kantine, beter zo. Ik heb even geen zin om gestoord te worden in een innige moment met mijn broodje ik heb namelijk honger, van 24 uur alleen maar water drinken word je echt niet gelukkiger geloof me. Elke willekeurige anorexia patiënt kan hier met me over mee praten, domme mensen eten is toch veel te lekker, wees blij dat je niet in een onderzoekscentrum zit. Niet dat dit broodje lekker is het was al veel beter geweest als iemand had bedacht om het even in de oven te doen. Maar eigenlijk is het al gek dat ze ons überhaupt meer geven dan water en brood, dus op meer kan ik denk ik niet hopen, helaas.
    Langzaam ga ik door met het eten van mijn broodje tot ook de laatste paar happen naar mijn maag verdwijnen. Snel neem ik nog een slok water en sta op, waarbij ik de poten van de stoel expres een kras in de vloer laat maken terwijl ze een luid geluid maken. In een moment van verveling besluit ik om mensen te gaan zoeken, dus ik loop de kantine uit de gang op als ik eenmaal in de kille gang sta loop ik een willekeurige richting uit en roep keihard: 'Waar hebben jullie losers zich verstopt?'. Geen reactie. 'Wees niet bang ik bijt niet... meestal niet' Voeg ik er nog snel met een glimlach aan toe. Weer geen reactie. Wow, is iedereen hier doof of zo iets of zijn ze allemaal te lui om te reageren, dat kan ook. Maar het is toch gewoon wel even beleeft dat als een jongen op de gang staat te roepen dat je dan in ieder geval even laat weten dat je er bent. Maar blijkbaar hebben al die mensen hier uiterst slechte ouders die dat hun kinderen niet bijbrengen. Als ik op de gang geen succes heb loop ik de recreatiezaal binnen en als ik mensen met boeken omringt zie zitten zeg ik als of het een impuls is 'And they lived happily ever after, einde. Zo nu kunnen alle boeken weer weg en kunnen we iets echt leuks gaan doen'. Daarna kijk ik pas naar de aanwezigen.

    [ bericht aangepast op 10 sep 2013 - 22:19 ]


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Avalerion schreef:
    [Hmm. Alex is al in Cloe's kamer gepoeft, vrees ik. p;
    Misschien hierna. Of je komt langs?]


    {cloe is toch in de recreatiezaal?}


    welkome to my garden of fantasy

    annickemiek schreef:
    (...)

    {cloe is toch in de recreatiezaal?}


    [Oh, dat had ik niet door. Wie nog meer? Volgens mij Ijn Nathan en Myrcella daar ook nog.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tationa Charina Raevenwood
    Ik hoor gekletter achter me en kijk de hybride even verwijtend aan als ik zie dat ze van alles omgegooid heeft, maar eigenlijk doet het me niet zo veel. Het zijn maar spullen. Ik gebaar haar op de metalen onderzoekstafel te gaan liggen en begin met het ontsmetten van haar handen. Daar wil ik mee beginnen. Als ik tijd overhoud kan ik misschien nog naar haar ogen en brein kijken.
    Net als ik de eerste naald in de handpalm van het object wil steken, hoor ik de deur, en kijk verstoord op. Oh, Emile. Ik had hem net al horen omroepen dat ene Lavina Tara Carré hierheen moest komen. Dat betekent vast dat we hier zo meteen nog een hybride zullen hebben. Rusitg verdoof ik degen die er nu ligt en wend me weer tot mijn collega.
    ‘Hoe gaat het onderzoek?’ vraagt hij onverschillig. ‘Ik begin net. Ik ben nu bezig met haar handen, maar als jij daar geen problemen mee hebt zou ik ook graag haar ogen en brein onderzoeken.’ zeg ik, met mijn zachte, enigszins schorre stem. Ik gebruik hem niet vaak.
    ‘Heb je zin om te helpen?’, en ik wend me weer tot mijn onderzoek en steek de naald erin. Ik neem vlug een bloed- en dan een huidcellenmonster, en loop dan weer terug naar het grote ijzeren aanrecht waar al mijn apparatuur staat. Ik spuit mijn beide naalden leeg in aparte kleine buisjes, die ik in een groot apparaat stop. Van binnenuit schijnt vel wit licht.
    Eens zien wat dit ding te zeggen had over haar cellen. Om te vergelijken neem ik ook monsters uit een ader in de buurt van haar lies, en leg deze erbij. Als die telekinese uit één lichaamsdeel komt, komt het zeker niet daarvandaan. Ik haar rokje tref ik een pincet. ‘Foei foei, Josephine. Wat moet je nou met een pincet? Ik heb dat ding veel harder nodig dan jij.’
    Vrolijk klinkt het als ik meeneurie op het gezoem van de apparaten.

    [ bericht aangepast op 11 sep 2013 - 13:45 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {moeten de hybrides niet worden verdoofd of vastgebonden ofzo? ik boedoel als ik een hybride was zou ik zoiets niet over mij heen laten komen}


    welkome to my garden of fantasy

    [Nou, dan doen we het toch zo? @aapgepast stukje.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Ik staak mijn gespring van ruimte naar ruimte bij de eerste reactie. Als ik naar beneden kijk zie ik dat ik achter Cloë sta, die in de recreatieruimte een boek zit te lezen. Blij glimlach ik naar haar. ‘Hallo, Cloe.’
    ‘Jonge! Je bezorgt me een hartaanval!’ was haar begroeting. Ik grinnikte. ‘Sorry.’
    Ik wil het boek dat ze heeft laten vallen voor haar oprapen, maar na haar teen eraan te hebben gestoten pakt ze het zelf al van de grond. ‘’T is een goed boek trouwens. Moet je ook lezen, erg spannend.’ Ik pak het van haar aan. Al luisterend naar haar nog lichtelijk trillende gebabbel bestudeer ik de achterkant. ‘Het is een soort mengsel tussen Sherlock Holmes en Jack the Ripper.’
    ‘Het klinkt interessant. Laat me maar horen wanneer je het uit hebt.’ zeg ik terwijl ik haar het boek teruggeef.
    ‘Heb je goed geslapen?’ vraag ik haar met een glimlach. ‘Je zit hier al vroeg te lezen.’
    Terwijl ik wacht op haar antwoord gluur ik vanuit mijn ooghoeken de ruimte door om te zien wie er verder nog zijn. Misschien was híj er wel… Maar nee, ik zie alleen Myrcella en die jongen die volgens mij Nathan heet. Hij is de op een na ergste hier, na die andere jongen. Die met drie engelennamen. Die die als ik het me goed herinnerde iemand vermoord had door hem in elkaar te slaan.
    Een beetje teleurgesteld wend ik mijn blik weer tot het meisje voor me, maar schrik als ik vanuit de deuropening een stem hoor. 'And they lived happily ever after, einde. Zo nu kunnen alle boeken weer weg en kunnen we iets echt leuks gaan doen'
    Als je het over de duivel hebt…


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Elliott Layton King

    Beetje bij beetje begin ik me te herinneren waar ik ben. Het onderzoekscentrum. Niet dat ik dat kan zien, want waar ik ook ben, het is er in ieder geval zo donker als het maar zijn kan. Ik voel dat de verdoving steeds meer verdwijnt en langzaamaan begin ik om me heen te tasten. Mijn handen raken al snel twee muren aan en achter me doemt ook na niet al te lange tijd een muur op. Ik kom tot de conclusie dat het iets van een isoleercel ofzo moet zijn. Al gauw voelt het alsof ik in een kooi zit en er beklemt me een angstaanjagend gevoel dat ik hier wellicht nooit meer uit kom. Lichtelijk in paniek begin ik naar voren te tasten en daar vind ik waar ik op had gehoopt, een vorm die me doet vermoeden dat er gelukkig wel een deur is. Er is alleen geen deurklink. Redelijk gedeprimeerd ga ik tegen de deur aan zitten, die tot mijn schrik ineens open gaat. Even ben ik bang dat ik bij mijn kraag gegrepen ga worden, maar er heerst niets dan stilte. Gelukkig. Ietwat wankel loop ik uit de cel en begeef me naar de gang. Ik kijk in het rond en zie niemand. Ik loop langs een ruimte waar slaapzalen op staat en zie ineens een deur met "recreatiezaal" erop. Ik hoor geroezemoes en loop de zaal in. "And they lived happily ever after, einde. Zo nu kunnen alle boeken weer weg en kunnen we iets echt leuks gaan doen", hoor ik iemand zeggen.

    [ bericht aangepast op 11 sep 2013 - 14:50 ]

    Cloe Marianne Feline Rivière

    ‘’Heb je goed geslapen?’’ vraagt hij met een glimlach. ‘’Je zit hier al vroeg te lezen.’’ Ik glimlach terug. De nacht was kut geweest en ik had allemaal nare dromen gehad over Gill. Plus ik was enorm moe en ben dat nu nog steeds. Ook kon ik al niet meer inslaap komen door die dromen over Gill. Ook begon er nu een lichte hoofdpijn op te komen. Inwendig gromde ik. Ik haatte hoofdpijn. Het was irritand en sinds ik op de straten van parijs geen aspirine kon vinden werd het ook nooit meteen opgelost. Hier trouwens ook niet. En het ergste was wel dat ik dan niet goed meer kon nadenken. Ik kreeg hoofdpijn om de gekste dingen. Zucht. ‘’nee, de nacht was kut.’’ Net toen ik weer afwezig naar mijn boek wou gaan staren, sloegen de deuren van de recreatie zaal open. Ik draaide me met een ruk om.
    ‘’And they lived happily ever after, einde. Zo nu kunnen alle boeken weer weg en kunnen we iets echt leuks gaan doen’’ het was Daniel. Onbewust hield ik mijn boek iets dichter tegen me aan. Wat een creep dacht ik. maar aan de andere kant was hij best sexy. Ik grinnekte zacht.


    welkome to my garden of fantasy

    Blane-Hybride
    Wankelend loop ik door de gang, mijn handen voor me uit gestrekt, mijn ogen tot spleetjes geknepen en gespannen schouders van de concentratie. Vandaag zal het me lukken! Ik zal deze gang door lopen tot ik in de eetzaal ben en dan weer terug met een broodje! Ik al nergens tegen aan lopen vandaag!
    Met een grote glimlach loop ik naar voren, ik heb er een goed gevoel over vandaag. Ik zet mijn voeten wat zelfverzekerder neer.
    Nog 10 stappen naar voren en dan heb je de deur, nog één stap naar rechts, anders loop ik tegen de muur naast de deur. Nog iets bijstellen...
    Er klinkt een harde knal als ik met mijn hoofd tegen de muur, 3 stappen links van de deur, loop.
    Ik wrijf over mijn hoofd en doe mijn ogen even dicht tegen de pijn.
    Jammer, weer verkeert ingeschat.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Josephine Eve Valo

    Val beveelt me met een gebaar om op de onderzoekstafel van staal te gaan liggen. Met tegenzin hop ik erop waarop ik ga liggen. Ik werk meestal niet echt tegen, vaak daag ik ze een beetje uit of weiger ik gewoon mijn krachten te gebruiken, maar over het algemeen werk ik toch redelijk mee. Ik hoor hoe er af en toe wat omgeroepen word en dan komt Val met een naald op me af, maar voor ze iets kan doen komt er nog iemand binnen. Vanaf hier kan ik de man zien, maar ik geef er verder geen aandacht aan. Ze verdooft me, waardoor mijn spieren zwaarder aanvoelen. Toch is het geen gehele verdoving, ik kan me nog wel wat bewegen en redelijk praten met deze. Anders val ik zo van de tafel af als ik terug wil naar de eetzaal. Maar met deze verdoving zal het toch verdomd moeilijk worden om ergens tegenin te gaan.
    "Hoe gaat het onderzoek?" hoor ik de mannelijke stem verderop. "Ik begin net. Ik ben nu bezig met haar handen, maar als jij daar geen problemen mee hebt zou ik ook graag haar ogen en brein onderzoeken." antwoord mijn onderzoekster zacht. God, nee zeg. Zoiets hebben ze nog nooit gedaan en ik ben echt bang dat ze straks mijn oog eruit lepelen of een gat in mijn hoofd boren. Als ze dat proberen zoek ik wel een manier om weg te komen, want zoiets wil ik echt niet. "Heb je zin om te helpen?" vraagt ze en ze steekt dan een naald in mijn hand. Ze loopt even weg, maar komt dan terug om nog wat in me te prikken, maar ik ben blij dat ik het amper voel nu.
    Deze keer is het vanuit mijn lies wat ik zwaar ongemakkelijk vind aangezien ze hiermee het grote litteken op mijn heup blootlegt, waarop ze de pincet vind die ik tussen mijn rokje en mijn ondergoed had verstopt. "Foei foei, Josephine. Wat moet je nou met een pincet? Ik heb dat ding veel harder nodig dan jij." zegt ze. "Niet waar, misschien had ik het wel nodig om mijn wenkbrauwen mee te epileren of je oog uit te steken," mompel ik monotoon, alsof beide in dezelfde categorie vallen. Het komt er een beetje uit als gebrabbel omdat mijn spieren verdoofd zijn, maar volgens mij is het nog redelijk verstaanbaar.


    Your make-up is terrible

    [Waa, hoe kan het dat ik nu pas weet dat dit topic bestaat? Ach ja, MT, waar kan Andrew heen?]


    Spoiler alert: you will save yourself