[RPG]Perfect Humanity - 1 - Speeltopics

Regels:
Max. 2 rollen
Niet alleen meiden aanmaken, als er te weinig jongens zijn sluit ik de inschrijvingen van meiden even.
Geen ruzie OOC
Geer Mary sue's
OOC tussen haakje {}[]()
Minstens 5 regels
Tenzij ik anders zeg open alleen ik de topics
Bij langdurige afwezigheid melden
Onderzoekers alleen door ervaren rpg’ers
Max. 5 onderzoekers, dit is een extra rol, dan kan je dus 3 rollen hebben in plaats van 2
Speel met de ander mee, blokker niet.
Niet alleen 1 op 1 spelen.
Ik maak de kamerindeling en daar is geen discussie over
Je draagt gewoon het uniform en geen sieraden dus zeg niet opeens, ik speelde met mijn armband/ik streek mijn rok glad.
Huisdieren zijn niet toegestaan in het centrum

De kamers

Eetzaal

Zitkamer

Jongens uniform
Meisjes Uniform


Dagplanning:
07.00 - 09.00 | Ontbijt
09.00 - 12.30 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
12.30 - 13.30 | Lunch
13.30 - 18.30 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
18.30 - 19.45 | Avondeten
19.45 - 22.00 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
22.00 - 06.00 | Op je kamer

Hybriden:
Intelligentie:
Sam Anthony Johnson - 20 - mannelijk - 1,1 - Silas
Lizzy Marlize Clark - vrouwelijk - 17 - 1,4 - Anias
Alexander Evan “Alex” Anderson - mannelijk - 18 - 1,4 - Essylt
Kracht:
Abigail Emma Bouvier - 17 - vrouwelijk - 1,1 - Somesley
Nathan James Gibson - 22 - mannelijk - 1,4 - Essylt
Audrey Jasmin Morgan - 18 - vrouwelijk - 1,2 - lilangel
Snelheid:
Georgia Elisabeth Evans - 18 - vrouwelijk - 1,1 - Silas
Paisley Marybell Couvler - 17 - vrouwelijk - 1,1 - Phrases
Charlotte 'Charlie' Case Stevenson - 16 - vrouwelijk - 1,1/1,2 - Kwijt
Drake Miller - 21 - mannelijk - 1,2 - lilangel

Onderzoekers:
Meredith Diane Price - 26 - vrouwelijk -1,1 - Silas
Kevin Alan Emett - 27 - mannelijk - 1,2 - Tolkienn

Het is 's ochtends 8 uur en de personen zijn wakker worden of ontbijten.

[ bericht aangepast op 30 maart 2013 - 22:26 ]

---

Remember to be ridiculous.

Nathan James Gibson
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan toen ik zag hoe ze naar me keek, na mijn opmerking dat ik het wel zou overleven. Ik leek vast op een sip, klein jongetje in haar ogen. Het feit dat ze me haar boek uit handen nam en het weglegde maakte dat idee alleen nog maar erger. Ik wist dat ik ervan af moest blijven, dat ik haar boeken niet moest pakken, niet moest proberen erin te lezen. Ik wist het, maar ik deed het toch, als een eigenwijze peuter. Zo een die zijn moeder niet teleur wil stellen, maar zich niet kan beheersen dingen te doen die hij zo graag wil.
Een onverwacht hevige woede, vermengd met zelfhaat, laaide in me op. Ik gedroeg me ongewoon zwak en kinderachtig vandaag. In mijn hoofd stelde ik me voor dat ik muren bouwde, steen voor steen. Net toen ik de tweede bijna af had, toen ik bijna een halve mentale kamer voor mezelf neer had gezet hoorde ik haar stem. Haar woorden kwamen aan als een stormram, die mijn kamer kapot sloeg en niets dan simpele stenen achterliet. 'Ik weet dat je er bent, Nathan.'
Haar stem was zo zacht, zo prachtig. Troostend. Dit was de tweede reden waarom ik hier graag was, naast het feit dat ik hier innerlijke rust vond. Die schaarse momenten dat haar blik helder werd, dat ze echt even bij me was, en soms, heel soms, haar stem liet horen. Ik zoog haar woorden in me op, liet mijn hart ze absorberen, ze in een heel klein doosje stoppen en opbergen bij haar andere uitspraken, daar waar niemand erbij kon.
Mijn blik gleed van haar voeten, waar ze tot nu toe gelegen had, omhoog naar haar gezicht. Ze was opgestaan. Ik durfde niet te vragen wat ze ging doen, begon weer muren te bouwen om de stortvloed van emoties tegen te houden die me overspoelde, me dreigde te verdrinken. Misschien moest ik zandzakken gebruiken in plaats van stenen. Of misschien moest ik gewoon naar mijn kamer gaan en de rest van de dag niet meer uit bed komen. Eigenlijk wilde ik het liefste trainen tot ik erbij neerviel, maar dat durfde ik niet meer, in mijn angst iets kapot te maken.
Ik schrok op toen er een onderzoekster in de deuropening verscheen. Mijn gezicht verhardde en alle sporen van gevoel waren in één klap uitgewist. Ik nam haar wantrouwig in me op. Ze zag er streng uit, met haar strak vastgebonden haar. Er stak geen enkel plukje uit. Haar gezicht was hoekig, alsof alles aan haar duidelijk was, alsof ze geen geheimen had en alles aan haar precies klopte. En kóúd, zó koud. Het beangstigde me. Haar lippen waren fel rood gestift, en ik moest mezelf ervan weerhouden om niet te huiveren bij haar aanzicht. Heel kort schoot er een blik van medeleven over mijn gezicht, al had ik die binnen een fractie van een seconde weer onder controle. Het ging zo snel dat ik me nauwelijks kon voorstellen dat iemand het gezien had, maar toch voelde ik me zwak. Te zwak om mijn emoties onder controle te houden. Te zwak om te doen alsof het me niets kon schelen.
Ik zag hoe Paisley naar me keek. Ook de vrouw staarde me aan, met een gruwelijk koude glimlach. Haar ogen lachten niet mee.
'Ik zou teruggaan naar de anderen nu je nog kan, jongen. Het ziet er niet naar uit dat Paisley beter wordt van onze behandelingen. Dit meisje hier is ziek, Nathan.'
Hoe kende ze mijn naam? Ik zei niets, staarde terug naar haar. Mijn wenkbrauwen waren naar beneden getrokken in een geïrriteerde grimas. Mijn gedachten schreeuwden 'Paisley is niet ziek!', maar uit mijn mond kwam alleen een koel 'Ik bepaal zelf wel waar ik mij begeef, mevrouw.'.
Het mens perste haar lippen op elkaar, en ik kon de pijn van de injectiespuit die ze in Paisleys arm stak bijna voelen. Een dosis pillen volgde. Het was angstaanjagend om te zien hoe al het leven uit het meisje trok, en het werd voor mij steeds moeilijker om mijn blik neutraal te houden. Dat kon nooit goed voor een mens zijn. Zoveel pillen, zóveel medicatie. Hoe hield ze dat vol? Hoe was het überhaupt mogelijk dat ze nog in leven kon zijn?
De vrouw was verdwenen. Haar laatste woorden had ik niet gehoord. Ik zag hoe Paisley zich naar me omdraaide, en ik rende naar haar toe. Ik wilde mijn armen om haar heen slaan, haar optillen om haar ver weg te brengen van deze plek. Ik wilde mijn armen stevig om haar heen slaan en haar vertellen dat alles goed kwam, maar ik wist dat Paisley niet zou willen dat ik dit deed. Ik wist dat ze er de persoon niet voor was, dus in plaats daarvan pakte ik alleen haar hand, en stelde zacht voor om haar naar haar kamer te brengen.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[meh ): hij is half dood ik wil ooook reageren *klaag klaag ): leeft iedereen nog???]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

[De laatste post is gisteren geplaatst betekent niet gelijk halfdood. Heb jij ooit van geduld gehoord?]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Essylt schreef:
[De laatste post is gisteren geplaatst betekent niet gelijk halfdood. Heb jij ooit van geduld gehoord?]

[ja dat heb ik wel maar ik verveel me dood en ben ontzettend hyper.. het was niet slecht bedoeld ):]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

[Geeft niet. Dat van mij ook niet.]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[okeee maar opzich is hij wel een beetje half dood denk ik zo.. niemand reageert meer echt.. ach ik zal stoppen met klagen ]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Kevin Alan Emett[/b[

"Wilt u er misschien over praten?" Vraagt Alex voorzichtig. "Ik bedoel hier gaat het altijd over mij, maar met mij gaat alles goed." Ik glimlach even naar Alex. "nee ik hoef er niet over te praten, het is wel goed" Antwoord ik,
"Oh" Alex schud nadenkend zijn hoofd. "Ik geloof niet dat we vorige week echt iets gedaan hebben. Het gebruikelijke, Hetzelfde gesprek als altijd. Het is niet echt handig dat er zoveel onderzoekers rondlopen hier. Ze vragen allemaal hetzelfde. Hoe mijn leven eruit zag voor ik hier kwam en zo. En dan heb je nog een paar die helemaal niet praten maar alleen proefjes doen" Ik grinnik even. "het is helemaal niet handig nee, Helemaal niet als ze niet zorgvuldig zijn met hun notities" beaam ik. "Maar mij maakt het niks uit hoe je leven hiervoor uit zag. Dat vragen hun allemaal al" leg ik uit. "Ik wil weten hoe het hier met je gaat. Hoe je er allemaal mee om gaat. Er zijn namelijk mensen geweest die enorm depressief zijn geworden en dat willen we niet hebben. Als je ergens mee zit, dan moet je dat tegen mij zeggen dan kan ik het waarschijnlijk wel oplossen. Daarom ben ik hier. Oohja en om af en toe wat bloed af te nemen" Ik knipoog even. "Dus ik ben soort van een psycholoog hierzo. Dus begin maar" Ik grinnik even om mezelf en ga dan achterover zitten.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

lilangel schreef:
Audrey Jasmin Morgan

Charlotte glimlachte naar me "Ik ren wel wat langzamer." Zegt ze hoopvol, "Niet iedere dag krijg ik de kans om samen de sporten." Ze kijkt me smekend aan. Ik knik ''ik zal wel zo snel rennen als ik kan'' zeg ik glimlachend ''anders is er voor jou ook niks aan". Ik pak mijn tweede appel en neem er een hap van. Ik trek een vies gezicht als ik zie dat charlotte nog een tweede broodje smeert.

Charlotte 'Charlie' Case Stevenson
Audrey knikt, "Ik zal wel zo snel rennen als ik kan. Anders is er voor jou ook niks aan." Zegt ze, en ze pakt een appel, waar ze meteen een hap van neemt. Ze trekt een vies gezicht naar mijn broodje, en even kijk ik verbaasd op. Dan zie ik de appel, en ik begin te grinniken. "Als je flink sport, moet je flink eten." Zeg ik, en ik neem een grote hap van broodje, waarmee ik de helft opeet. De kruimels verzamelen zich op mijn bord. Sporten is altijd al een groot deel van mijn leven geweest. Zonder sport zou ik maar een vaag aftreksel zijn van wie ik nu ben.

---

Tijd voor koffie.

Audrey Jasmin Morgan

"Als je flink sport, moet je flink eten." Zegt ze, en ze neemt een grote hap van het broodje, waarmee ze de helft opeet. Ik kijk verbaast toe, waar laat ze dat toch. ''Ik heb altijd gesport, elke ochtend rende ik 5km voordat ik aan mijn dag begon en dat deed ik ook op een appel". Even denk ik terug aan die tijd, de tijd waarin ik 'sochtends vroeg door het bos achter ons huis rende. Ik denk terug aan het meertje dat in het bos lag en aan alle mooie dingen die ik daar beleefd had, en dat waren er nogal wat. Dat was mijn plekje, dat miste ik nog wel het meest van alles denk ik. Ik slaak een diepe zucht en druk de herinneringen weg, ik weet dat anderen mijn zucht gehoord zullen hebben maar ik hoop dat ze het negeren. Ik zet mijn glimlach terug op mijn gezicht en neem nog een hap van mijn appel. Het idee straks te gaan rennen bevalt me wel, dat is iets wat ik al in geen tijden had gedaan.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Alexander Evan "Alex" Anderson [Epic fail! Ik heb net een boek uit waarin de ultieme slechterik Anderson heet. ]
"Het is helemaal niet handig, nee, Helemaal niet als ze niet zorgvuldig zijn met hun notities." beaamt hij. "Maar mij maakt het niks uit hoe je leven hiervoor eruit zag. Dat vragen zij allemaal al. Ik wil weten hoe het hier met je gaat. Hoe je er allemaal mee om gaat. Er zijn namelijk mensen geweest die enorm depressief zijn geworden en dat willen we niet hebben. Als je ergens mee zit, dan moet je dat tegen mij zeggen en dan kan ik het waarschijnlijk wel oplossen. Daarom ben ik hier. O ja, en om af en toe wat bloed af te nemen" Een knipoog. "Ik ben soort van een psycholoog hierzo. Dus begin maar"
Ik kijk hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zijn knipoog spookt door mijn hoofd. Weet hij dan niet..? Nee, natuurlijk weet hij dat niet. Ik heb niemand in dit gebouw ooit verteld dat ik op jongens val. Even voel ik me een verschrikkelijke bedrieger. Wat zou hij wel niet moeten denken als hij erachter kwam dat hij naar een homo knipoogt, en alle jongens die ik hier ken die stoere begroetingsknuffels uitdelen, me een vriendelijke mep op mijn rug geven. Wat zouden ze allemaal van me denken?
Ik schud mijn hoofd om mijn gedachten weer terug te slepen naar het heden. Hoe het hier met me gaat....
'Het gaat hier goed met me.' Zeg ik droogjes. 'Vergeleken met waar ik vandaan kom is dit de hemel. Om eerlijk te zijn ben ik best dankbaar dat jullie me meegenomen hebben. Aan de andere kant snap ik dat van die depressieven ook heel goed. Ik bedoel... De meesten hier zitten er niet uit vrije wil, van hen hebben jullie alles afgenomen door ze hier te plaatsen.'

[Even voor de duidelijkheid.. Zo denk ík niet over gays. Hij is gewoon onzeker. Ik ben zelf nota bene biseksueel, mocht dat mensen gerust stellen. ]

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 10:12 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

| Sorry! Mijn leven zuigt. Ik probeer tijd vrij te maken. Echt. :c |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Geeft niet, I know your feeling. x)]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

| Okay, here by I force myself to write immediately. Is het erg dat deze niet zo lang-lang is? :'3 Ik vindt ze veel te cute om geduld op te brengen, hihi. ^-^ |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Paisley Marybell Couvler
Tik. Tak. Tik. Tak. Een zwakke glimlach duwde mijn mondhoeken omhoog. Hoe slecht het ook uitpakte: de tijd was iets dat altijd bleef gaan. De pillen maakten mijn lichaam week, de injectie mijn gedachten warrig. Ze waren bang dat ik mijn gave gebruikte - de snelheid. Een onmogelijke situatie in de toestand waarin ik nu verkeerde. Nathans voetstappen waren snel, hard. Ze trilden onder de dunne schoenen die mijn voeten omvatten. Zijn vingers voelden warm, tegen de koude huid van mijn eigen hand en ik glimlachte opnieuw, misschien zelfs gemeend deze keer.
Het was tijd om naar mijn eigen kamer te gaan - om te liggen voor ik alle pillen in een onsmakelijke reactie van mijn lichaam uit zou spugen samen met het weinige eten dat ik toestond in me op te nemen. Het was niet iets waar ik Nathan bij wilde betrekken, dus in plaats daarvan knikte ik langzaam terwijl ik richting de deurpost liep, de gang op waar de geur van ontsmettingsmiddel aan mijn lippen kleefde en diverse rillingen langs mijn ruggengraat omlaag trokken.
Mijn kamer was dicht bij, toch afgelegen. Het was al heel lang mijn kamer. Met enkele afdrukken van mijn nagels op sommige wanden, sporen van kapotte meubelen uit mijn rebelse tijd. Het bed was echter netjes opgemaakt, met een boekenplank en een tafel met stoel. Net, geordend. Niets meer, niets minder. Geen frutsen, geen herinneringen. Ik had alles al opgegeven binnen deze kamer.
Met gerichtheid draaide ik me om naar Nathan. Hij was zoveel groter dan ik, dat ik nieuwsgierig werd naar zijn verzet. Was hij rebels geweest, opstandig tegen de rest? Met mijn tong bevochtigde ik mijn lippen kort terwijl ik zijn hand losliet. In plaats van hem weg te sturen, sloot ik de deur echter en liep ik naar het lage kastje waarin ik mijn kleine hoeveelheid kleding verzamelde. De kleding waarin ik sliep, was een grijsachtige japon.
Ik voelde me zwak toen ik het grijze shirt over mijn bovenlichaam trok en de broek van mijn heupen wurmde, waarna de schoenen volgden. Kippenvel verscheen voor kort op mijn lichaam, tot ik het grijze spul over mijn hoofd trok en mezelf enkele seconden later langs één van de muren op de grond liet zakken. Het voelde alsof mijn huid in brand stond terwijl ik vanbinnen uitdroogde. Het was zo moeilijk - zo intens moeilijk.

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 22:14 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Natuurlijk is dat niet erg. c:
Alsof mijn posts altijd zo lang zijn.
Frutsen is trouwens echt een leuk woord. ^.^
And yes, they cute. ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.