[RPG]Perfect Humanity - 1 - Speeltopics

Regels:
Max. 2 rollen
Niet alleen meiden aanmaken, als er te weinig jongens zijn sluit ik de inschrijvingen van meiden even.
Geen ruzie OOC
Geer Mary sue's
OOC tussen haakje {}[]()
Minstens 5 regels
Tenzij ik anders zeg open alleen ik de topics
Bij langdurige afwezigheid melden
Onderzoekers alleen door ervaren rpg’ers
Max. 5 onderzoekers, dit is een extra rol, dan kan je dus 3 rollen hebben in plaats van 2
Speel met de ander mee, blokker niet.
Niet alleen 1 op 1 spelen.
Ik maak de kamerindeling en daar is geen discussie over
Je draagt gewoon het uniform en geen sieraden dus zeg niet opeens, ik speelde met mijn armband/ik streek mijn rok glad.
Huisdieren zijn niet toegestaan in het centrum

De kamers

Eetzaal

Zitkamer

Jongens uniform
Meisjes Uniform


Dagplanning:
07.00 - 09.00 | Ontbijt
09.00 - 12.30 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
12.30 - 13.30 | Lunch
13.30 - 18.30 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
18.30 - 19.45 | Avondeten
19.45 - 22.00 | Vrije tijd of wetenschappelijk onderzoek
22.00 - 06.00 | Op je kamer

Hybriden:
Intelligentie:
Sam Anthony Johnson - 20 - mannelijk - 1,1 - Silas
Lizzy Marlize Clark - vrouwelijk - 17 - 1,4 - Anias
Alexander Evan “Alex” Anderson - mannelijk - 18 - 1,4 - Essylt
Kracht:
Abigail Emma Bouvier - 17 - vrouwelijk - 1,1 - Somesley
Nathan James Gibson - 22 - mannelijk - 1,4 - Essylt
Audrey Jasmin Morgan - 18 - vrouwelijk - 1,2 - lilangel
Snelheid:
Georgia Elisabeth Evans - 18 - vrouwelijk - 1,1 - Silas
Paisley Marybell Couvler - 17 - vrouwelijk - 1,1 - Phrases
Charlotte 'Charlie' Case Stevenson - 16 - vrouwelijk - 1,1/1,2 - Kwijt
Drake Miller - 21 - mannelijk - 1,2 - lilangel

Onderzoekers:
Meredith Diane Price - 26 - vrouwelijk -1,1 - Silas
Kevin Alan Emett - 27 - mannelijk - 1,2 - Tolkienn

Het is 's ochtends 8 uur en de personen zijn wakker worden of ontbijten.

[ bericht aangepast op 30 maart 2013 - 22:26 ]

---

Remember to be ridiculous.

Nathan James Gibson
Ik draaide me met een ruk om naar de tafel van de onderzoekers toen ik mijn naam hoorde. Niemand had aan deze tafel nog iets tegen me gezegd. Dat was maar goed ook. Als ik een rothumeur had irriteerde bijna alles wat je zei me. Ik dronk het laatste beetje koffie op, waarna ik het kopje zo’n beetje willekeurig op het tafelblad liet vallen.
Ik slofte naar de onderzoekers, die nog zaten te ontbijten. Met een klap zette ik mijn handen voor Kevin op de tafel, maar haalde ze er snel weer vanaf toen ik de barst zag die in het tafelblad was ontstaan. Snel herstelde ik de gepijnigde blik op mijn gezicht door hem te verruilen voor mijn gebruikelijke chagrijnige ochtendhumeurhoofd. ‘Het is zeker mijn beurt voor een onderzoek?’ Vroeg ik bars. ‘Ik hoorde mijn naam.’

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett

Ik schrik op als met een harde klap een paar handen voor me neer gezet worden. Er ontstaat een barst en ik kijk op en zie nog net dat Nathan zijn gepijnigde gezicht verandert voor een chagrijnige. "Het is zeker mijn beurt voor een onderzoek? Ik hoorde mijn naam" Zegt Nathan bars. Ik pak mijn appel, veeg hem af aan mijn shirt en neem een hap. "Ja het is jouw beurt geloof ik Nathan. Maar als je nog niet eerder bent geweest word het deze ochtend alleen een gesprek" zeg ik vriendelijk. Ik ben nooit anders tegen de hybride. Alleen soms wat voorzichtiger, als ze zoals Nathan last hebben van een ochtend humeurtje. Vaak haalde ik dan wel een grapje uit, zodat ze vrolijker werden, maar sommige konden daar juist niet tegen, wat ik denk dat bij Nathan het geval is. Ik glimlach even.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson
'Ja, het is jouw beurt geloof ik, Nathan. Maar als je nog niet eerder geweest bent wordt het deze ochtend alleen een gesprek.'
Zijn rustige toon ergert me. Ik druk mijn nagels kort in mijn handpalm, waardoor die natuurlijk onmiddelijk begint te bloeden. Ik kon maar niet wennen aan deze kracht. Ik onderdruk een geërgerde zucht en grom dat het dan maar eens tijd is om te gaan, en of hij misschien wil opschieten met zijn ontbijt. Ongeduldig sla ik mijn armen over elkaar. Ik had hier zó geen zin in. Stom gezwets over kracht en al die shit. Ik was toch verdomme geen experiment? Hoe durven ze überhaupt jongeren van straat te plukken voor in zo'n stom onderzoekscentrum als dit?

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett

Nathan drukt zijn nagels in zijn handpalmen en al snel zie ik het bloed. Ik onderdruk een zucht en werp een blik op mijn horloge. Ik kijk Meredith even kort aan. "Excuseer mij" zeg ik dan. Ik sta op. Mijn appel neem ik dan wel mee. "Kom je mee Nathan" zeg ik dan. Ik ga hem voor de eetzaal uit.Ik loop een gang door, de volgende gang in, die ook weer door tot we bij een kamertje komen. Ik open het met mijn pasje en ga de kamer in. Ik vond dit altijd zo'n dokter/ziekenhuis kamer. Er staat zon ligbed bank ding die je bij de huisarts ziet. Een stoel op wieltjes, een kastje op wieltjes waar wat medische attributen erop, en wat lades. Ik sluit de deur achter Nathan. "ga zitten" Ik gebaar naar het ligbed bank ding. Ik ga zelf op de stoel zitten en rol het kastje naar me toe. Uit een la haal ik handschoentjes die ik aandoe. Helemaal dokter-ish. Ik haal een flesje ontsmettingsmiddel uit een lade en een watje. Ook wat pleisters pak ik uit de lade. "geef je hand maar, dat moet eerst ontsmet worden"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson
Dokter Emett gaat me voor naar zijn kamer, en gebaart naar me dat ik op het ligbed moet gaan liggen. Ik besluit er scheef op te gaan zitten, en doe dat dan ook.
Kevin rommelt wat in een lade en draait zich dan weer naar mij om. 'Geef je hand maar, dat moet eerst ontsmet worden.'
Geirriteerd rol ik met mijn ogen. 'Zo erg is het ook weer niet hoor.' Maar geef hem toch mijn hand maar.
'Dus, waar wilde je het over hebben?' Vraag ik, terwijl hij met mijn hand frutselt. Het ontsmettingsmiddel prikt een beetje, maar dat. in combinatie met de koffie die begint te werken maakt wel dat mijn hoofd weer een beetje helder wordt. Dit maakt me ook rustiger, en ik leun achterover tegen de bank. In tegenstelling tot veel mensen is dat het effect van koffie op mij.

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 16:59 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett

"Zo erg is het nou ook weer niet" Maar Nathan geeft me toch zijn hand. Ik ontsmet het en plek een er een pleister op. Terwijl ik daarmee bezig ben vraagt Nathan waar ik het over wil hebben. "Over jou" antwoord ik terwijl ik het ontsmettingsmiddel en de pleisters opberg. Ik gooi de handschoentjes en het watje weg. "Allereerst, Hoe gaat het met je?" Ik haal een klembord tevoorschijn waar ik wat blaadjes en een formulier aan zet. Ik vul Nathan's gegevens in en kijk hem dan even aan. "Dit hoort trouwens niet bij het onderzoek. Gewoon een simpele vraag, Ik vraag me af hoe het met je gaat, hoe dit je bevalt enzovoorts, misschien wat je mist van thuis" zeg ik. Vaak stel ik de Hybdride eerst op hun gemak voor ik op die dingen kom, en het bloedprikken. "Ik ben namelijk niet veel ouder dan jou, en ik zou letterlijk gek geworden zijn" zeg ik en ik glimlach vriendelijk.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson [Omg! XDDD Ik typte Gibon. Dat is toch een soort aap? Lol!]
'Oh, met mij gaat alles goed hoor. Ik bedoel... Wie wil er nou niet in een onderzoekscentrum wonen? Zonder enige vrienden of familie ofzo. Nee echt, ik zie niet in waarom íémand dat níét leuk zou vinden.' Zei ik sarcastisch. 'Waarom ben je hier eigenlijk onderzoeker geworden? Ik zie niet in waarom iemand hier vrijwillig heen zou komen. Misschien is dat waarom ze ons gewoon van straat plukken.'
Ik staarde even nadenkend voor me uit. 'Weet je, ik wou dat ik die kracht nooit gekregen had. Wat moet ik er in godsnaam mee? Alles dat ik doe is dingen slopen, en het gaat niet eens expres. Ik kan verdomme niet eens normaal een deur open doen zonder dat hij eruit valt!'

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 17:23 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett

"Oh, met mij gaat alles goed hoor. Ik bedoel... Wie wil er nou niet in een onderzoekscentrum wonen? Zonder enige vrienden of familie ofzo. Nee echt, ik zie niet in waarom íémand dat níét leuk zou vinden" Zegt Nathan sarcastisch en ik kan een kleine grijns niet onderdrukken, al is dat onderwerp niet grappig. "Waarom ben je hier eigenlijk onderzoeker geworden? Ik zie niet in waarom iemand hier vrijwillig heen zou komen. Misschien is dat waarom ze ons gewoon van straat plukken." Ik besluit maar eerlijk te zijn. "Ik doe dit niet voor mijn lol" Geef ik toe. "Maar helaas leven wij in een wereld waar dingen betaald moeten worden, en we geld MOETEN verdienen. Ik werd ontslagen en had werk nodig. Dit kwam naar voren Ik heb het maar gedaan, want als je lang werkloos bent dan kom je tegenwoordig echt in de problemen" Ik zucht even. "Daarnaast ben ik het er niet mee eens hoe ze jullie hierheen halen. Helaas heb ik daar niks over te zeggen." Nathan kijkt even nadenkend voor zich uit. "Weet je, ik wou dat ik die kracht nooit gekregen had. Wat moet ik er in godsnaam mee? Alles dat ik doe is dingen slopen, en het gaat niet eens expres. Ik kan verdomme niet eens normaal een deur open doen zonder dat hij eruit valt!" Dit schrijf ik even op, op een van de blaadjes. Ik kijk Nathan even nieuwsgierig aan. "Je zou het misschien kunnen trainen? Of het gebruiken om mensen te helpen?"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson
Emett krabbelde wat neer op een blaade. "Je zou het misschien kunnen trainen? Of het gebruiken om mensen te helpen?" Wantrouwend keek ik naar zijn bewegende pen, terwijl ik nadacht hoe ik mijn antwoord het beste zou kunnen formuleren.
'Kijk. Weet je, dude. Ik ben niet van plan om een soort slaafje, een soort hersenloze hulk te gaan lopen spelen. Bovendien ben ik niet zo'n helper. Waarom zou ik mensen helpen die ook niets voor mij doen?' Ik keek de kamer rond. 'Ik blijf liever bij ze uit de buurt. Kan ik ook geen schade aanrichten.'
Ik richtte mijn ogen weer op hem. 'Kut trouwens, dat van je banen enzo.'

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett
"Kijk. Weet je, dude. Ik ben niet van plan om een soort slaafje, een soort hersenloze hulk te gaan lopen spelen. Bovendien ben ik niet zo'n helper. Waarom zou ik mensen helpen die ook niets voor mij doen?" Nathan kijkt de ruimte rond en ik grinnik zachtjes om de hulk opmerking.. "ik blijf liever bij ze uit de buurt. Kan ik ook geen schade aanrichten." Ik knik even. "Niemand vraagt je om een hersenloze hulk te worden. Het was een voorstel, als je niet weet wat je ermee zou moeten snapje" Herzenloze hulk, die moet ik onthouden. . "Kut trouwens, dat van je banen enzo" ik glimlach even. "That's just life mate" antwoord ik terwijl ik wat dingen op het formulier aankruis. Ik kijk Nathan weer even aan. "Mis je thuis? Je vrienden, familie, Misschien een vriendinnetje?"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson
'Mis je thuis? Je vrienden, familie, misschien een vriendinnetje?'
Au. Ik ga verzitten, al naar beneden kijkend zet ik mijn ellebogen op mijn knieën. De fractie van een seconde die ik nodig had om de gepijnigde blik van mijn gezicht te wissen. Emotieloos kijk ik hem aan. 'Mmh. Mijn vrienden hadden me al verstoten toen ik begon met het ontwikkelen van deze oh zo fantastische kracht. Ik kon nergens aan meedoen. Sporten waren opeens niet eerlijk meer met mij erbij, bij het gamen maakte ik hun controllers kapot, en ik heb ook menig maal een gebroken arm of been veroorzaakt.' Ik leg mijn hoofd in mijn nek en staar naar het plafond. 'Mijn vriendin volgde iets later. Elke aanraking van mij deed haar pijn. Ik kon haar niet eens meer knuffelen, en ik brak een keer al haar vingers toen ik haar hand vast hield tijdens een bioscoopfilm. Mensen begonnen zich af te vragen waarom ze constant onder de blauwe plekken zat. Haar ouders verboden alle contact met mij. Een paar keer is ze nog stiekem naar me toe gekomen. Daarna kon ook zij het niet meer aan, en verliet ze me. Ik hield van haar.' Ik knijp mijn ogen stijf dicht en haal diep adem en weer tot rust te komen. 'Met mijn familie was het een ander verhaal. Die probeerden alles om de dingen die ik deed goed te praten. Mijn moeder bleef me opeens maar opvallend vaak vertellen hoeveel ze wel niet van me hield. Toch leken ze enorm opgelucht toen ze het aanbod kregen mij hierheen te sturen.'

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 18:26 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

{Charlie zit ook gewoon aan tafel. Iemand voor haar?}

---

Tijd voor koffie.

Kevin Alan Emett

Nathan gaat verzitten, leunt met zijn ellebogen op zijn knieën waardoor zijn gezicht niet duidelijk is, al zie ik nog net het pijnlijke gezicht. "Mmh. Mijn vrienden hadden me al verstoten toen ik begon met het ontwikkelen van deze oh zo fantastische kracht. Ik kon nergens aan meedoen. Sporten waren opeens niet eerlijk meer met mij erbij, bij het gamen maakte ik hun controllers kapot, en ik heb ook menig maal een gebroken arm of been veroorzaakt" Hij legt zijn hoofd in zijn nek terwijl hij naar het plafond kijkt. "Mijn vriendin volgde iets later. Elke aanraking van mij deed haar pijn. Ik kon haar niet eens meer knuffelen, en ik brak een keer al haar vingers toen ik haar hand vast hield tijdens een bioscoopfilm. Mensen begonnen zich af te vragen waarom ze constant onder de blauwe plekken zat. Haar ouders verboden alle contact met mij. Een paar keer is ze nog stiekem naar me toe gekomen. Daarna kon ook zij het niet meer aan, en verliet ze me. Ik hield van haar" Nathan haalt diep adem en ik frons mijn wenkbrauwen even uit medelijden. "Met mijn familie was het een ander verhaal. Die probeerden alles om de dingen die ik deed goed te praten. Mijn moeder bleef me opeens maar opvallend vaak vertellen hoeveel ze wel niet van me hield. Toch leken ze enorm opgelucht toen ze het aanbod kregen mij hierheen te sturen" even zwijg ik. Om het tot me door te laten dringen, te bedenken wat ik moet gaan zeggen. "Het spijt me heel erg voor je Nathan" zeg ik eerlijk, gemeend en met gefronste wenkbrauwen. "het is niet eerlijk. Ik begrijp het, of je het gelooft of niet" Ik leg mijn hand even als vriendelijk gebaar op zijn knie. Maar niet te lang. Dan leun ik naar achter tegen de rugleuning van de stoel. Ik sla mijn armen over elkaar. "ik zal eerlijk zeggen, dat ik niet precies wat ik moet zeggen, en vragen. Bedankt dat je me dit wilde vertellen. Heb jij nog vragen over dit, of over mij?"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Nathan James Gibson
'Het spijt me heel erg voor je Nathan. Het is niet eerlijk. Ik begrijp het, of je het gelooft of niet.' Hij legt zijn hand kort op mijn knie. 'Ik zal eerlijk zeggen, dat ik niet precies wat ik moet zeggen, en vragen. Bedankt dat je me dit wilde vertellen. Heb jij nog vragen over dit, of over mij?'
Ik haal mijn schouders op. Ik voel me een beetje leeg vanbinnen. 'Vertel eens over mensen die u bent kwijtgeraakt?' Vraag ik, en schraap mijn keel. Dat kwam er echt op een hele rare toon uit. Ik wrijf met mijn handen over mijn bovenarmen, en daarna met één hand in mijn nek. Ik weet plotseling niet meer waar ik ze moet laten. Het liefst wil ik gewoon wegrennen, me in mijn bed verstoppen en nooit meer tevoorschijn komen.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Kevin Alan Emett

"Vertel eens over de mensen die u bent kwijt geraakt" vraagt Nathan. Hij wrijft even over zijn armen, dan over zijn nek. Ik bijt kauw even op mijn onderlip, knijp mijn ogen lichtelijk samen en kijk naar het plafond terwijl ik nadenk. "Oke" antwoord ik. Kauw weer even op mijn lip. "Ongeveer 17 jaar geleden, overleed mijn..moeder" zeg ik. "Ik was 10. Ze is overleden bij een bank overval. Omdat ze een oude dame wilde beschermen. Ik herinner me er eigenlijk niet veel van. Mijn vader ging voor ons zorgen. Hij deed zijn best, mijn oudste zus hielp hem waar hij kon. Verder... Ik heb heel wat vrienden verloren, omdat ik mijn studie belangrijk vond, en niet elke week wilde stappen. Daardoor was ik een sukkeltje enzo. Word vaak niet zo gewaardeerd" Ik rol met mijn ogen. "Ze vonden het helemaal niet leuk dat ondanks dat ik het sukkeltje was, toch heel veel meisjes achter me aankreeg" ik grijns een beetje in mezelf. "Toen ik 23 was trouwde ik met een prachtige vrouw. Een jaar later was ze tot ons groot genoegen in verwachting. Helaas kreeg ze een miskraam" Ik zucht zachtjes, ik heb hier lang niet meer aan terug gedacht. "Het was een verdrietige tijd, zij was ook heel verdrietig, Ik probeerde van alles maar ik kon niks goed doen. Niet veel later ging ze vreemd en vroeg ze een scheiding aan" Ik knipper mijn tranen weg, hopelijk ziet Nathan het niet. "Dat is nu ongeveer drie jaar geleden, heb verder geen vriendinnen meer gehad." Ik glimlach weer vriendelijk en gemeend naar Nathan. "Nog iets?"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]