{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Zoals ik al verwacht heb ik haar enorm met die opmerking. Met een verbeten grijns staat ze op. “Zullen we mijn allerliefste broertje er buiten laten, ja?” vraagt ze quasi-luchtig. Ze geeft geen antwoord. Misschien is dat kind wel echt dood? Ai, dan was ik wel echt tactloos daarnet.
“Maar goed, ik zal wel meegaan nu je lieve vriendinnetje Jess niet meer met je mee wil,” zegt ze vals. Laat maar. Die tactloosheid had ze verdient.
Mijn gezicht vertrekt geen spier wanneer ze dat zegt. Ik weet dat ze een reactie probeert uit te lokken, maar die voldoening gun ik haar niet. Ze begint in zichzelf te mopperen als ik mijn kruisboog iets optrek en verlaat de kamer. T-Dog kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, en ook Carol werpt me een nieuwsgierige blik. Ik reageer er niet op. Rebecca en ik liggen elkaar niet en ik denk dat ik dat niet nog eens extra met woorden uit hoef te leggen. Op dat moment betreden Lori, Rick en Carl de ruimte. Lori's haren zijn nog nat, waarschijnlijk van een douche. Rick's geschoren gezicht kijkt me aan. Zijn ogen zijn helder en volledig op de wereld. Dat is wel eens anders geweest de afgelopen tijd. Carl heeft een geweer in zijn riem zitten en neemt iedereen goed in zich op. Hij draagt nog altijd de sheriffshoed van zijn vader. Rick knikt naar mijn kruisboog.
"Ik ga jagen," leg ik kort uit. Rick knikt. Als Rebecca binnenkomt verandert er iets in zijn blik. Hij is haar onbeleefdheid en tegenwerking niet vergeten. Zijn blik gaat vragend van haar naar mij. Zijn onuitgesproken vraag is duidelijk uit zijn ogen op te maken: met haar? Ik knik onopvallend naar hem.
"Ik ben klaar," bromt Rebecca chagrijnig.
"Ik ga mee," zegt Rick direct. Lori en Carl kijken hem aan. "De omgeving verkennen," voegt hij er aan toe. Zijn blauwe ogen vangen de mijne weer. We begrijpen elkaar door en door zonder een woord te zeggen. Lori pakt zijn arm vast en kijkt hem aan. Rick negeert haar blik.
"Ik kan ook meegaan, pap," zegt Carl meteen maar Rick schudt zijn hoofd. Zijn gezicht zegt ook zijn zoontje meer dan genoeg; geen discussie mogelijk.
"Prima," brom ik. "Laten we gaan." Ik kijk nog even naar de mensen die overblijven. Glenn, Carol, Lori, Ryan, Carl en T-Dog kijken me verwachtingsvol aan.
"Ik hoop dat jullie van fazant houden," brom ik. Mijn blik kruist die van Rebecca. Dan loop ik hen vast voor de deur uit. Dit zou een interessante jacht worden.

[ bericht aangepast op 31 maart 2013 - 0:27 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
'Ik ga mee,' meldt Rick direct. Mij blik bleef even serieus staan als daarnet, maar een klein stemmetje in mijn hoofd bleef schreeuwen dat vandaag de dag zou zijn dat ik dood zou gaan. Misschien overdreef ik wel, maar ik wist niet tot wat die twee mannen in staat waren. Daryl kon ik nog wel aan, maar beiden? Ik bleef tenslotte maar klein en ik zou duidelijk geen twee mankrachten aankunnen. 'De omgeving bekennen,' voegde Rick er na een blik van zijn vrouw aan toe. Wat een leugenaar. Hij kon beter gewoon direct schreeuwen dat hij me ging vermoorden. Als ik als Walker terug zou komen, zou hij de eerste zijn die ik zou bijten.
Die blikken die hij Daryl toewierp jaagden me de stuipen op het lijf.
'Ik kan ook meegaan, pap,' vroeg hij kleine jongetje. O, ik stemde voor! Ik wilde liever met hem gaan dan met hun twee.
Rich schudde zijn hoofd, spijtig genoeg. 'Prima,' bromde Daryl weer. 'Laten we gaan. Ik hoop dat jullie van fazant houden.'
Daryls blik kruistte de mijne toen hij ons voor de deur uit ging. Dit ging waarschijnlijk de leukste jachtpartij ooit worden.
Ik moest elke keer weer met mijn ogen knipperen als het felle licht van buiten er recht in scheen. Het was niet te warm, gelukkig. Op het strand lag nog een hoop as van de hoop verbrandde Walkers. Voorzichtig en op mijn hoedde daalde ik de loopbrug af.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
Iedereen die ik kende was zowat uit de keuken verdwenen en niemand leek aanstalten te maken om voor eten te zorgen. Eerlijk gezegd wist ik niet eens waar Rebecca dat vlees altijd vandaan haalde, dus ik keek iedereen kort aan.
“Ik zal Jess zoeken, misschien weet zij waar het vlees ligt,” verzekerde ik ze, ook al wilde ik gewoon liever awkward situaties vermijden. Ik was niet echt een prater en al zeker niet tegen mensen die ik niet kende. Volgens mij was Jess niet naar haar kamer gegaan, want toen ze de keuken uitkwam, was ze niet rechtdoor gelopen. Ik wist niet juist meer welke richting ze uitgegaan was, maar ik ging eerst maar eens buiten een kijkje nemen. Daarna in de bar.
Ik glimlachte wat gegeneerd en ging ook de keuken uit, richting buiten. Rebecca, Rick en Daryl waren ook nog niet verdwenen. Ik negeerde ze en dwaalde wat her dek rond, waar uiteindelijk geen spoor van Jess te bespeuren was, dus ging ik weer naar binnen en daalde ik de trap af richting de bar. Ik lette er niet echt meer op of er Walkers waren en ging gewoon naar binnen om de deur achter me te sluiten. Ze stond in het midden van de kamer wat stoelen recht te zetten en had een biertje in haar hand.
“Is het niet wat vroeg om al te drinken?” vroeg ik glimlachend. “Weet je trouwens waar het vlees ligt? Rebecca is jagen met Daryl en Rick en daarboven worden ze wat hongerig…”
Ik wandelde wat meer naar binnen en plofte neer in een van de zetels. Ze konden zelf wel wat maken als ik ze wees waar het vlees lag, toch? Mijn verbrandde rommel wilde volgens mij niemand opeten, behalve ik zelf. Mij kon het niet echt schelen, als het maar eetbaar was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik stap stevig door met Rick vlak naast me. Rebecca loopt voor ons uit. De sheriff en ik weten onuitgesproken dat we dicht bij elkaar blijven. We zorgen voor elkaars veiligheid. Het is iets wat hij en de groep me hebben geleerd en door onze band lijkt het iets vanzelfsprekends te zijn geworden.
Ik werp een vlugge blik opzij. "Wat heb je bij?" mompel ik zachtjes zodat Rebecca ons niet kan horen. Het is niet nodig dat zij weet welke wapens Rick bij zich draagt, mocht ze iets willen proberen. Want ja, als ze al iets zou proberen, zou ze van iedereen hier ofwel mij, ofwel Rick iets aandoen. Hij blijft onze leider en zij blijft iemand die niet goed functioneert wanneer ze gecommandeerd wordt. Daarbij weet ze hoogstwaarschijnlijk ook dat, wanneer ze Rick wat aandoet, ze mij daar keihard mee raakt. Godverdomme zeg, ik moet straks iedereen op deze boot in de gaten houden om te zorgen dat hen niks overkomt. Rowan moet ik beschermen voor Jess, Jess voor Rowan, Rick voor Rebecca.. Sinds wanneer ben ik verantwoordelijk geworden voor zoveel mensen? Wie ben ik nou helemaal? Ooit was het een simpele redneck die het liefst op zichzelf is. Wat heeft de Apocalypse nou helemaal van me gemaakt?
Rick werpt een snelle blik op Rebecca, die verwoed voor ons uitloopt. Haar donkere haar is nog langer dan het was voordat Rowan en ik weggingen. Dan laat hij me zeer subtiel zijn mes achter zijn jasje zien samen met een zware revolver. Ik knik vluchtig zodat hij zijn wapens weer verstopt en kijk weer voor me uit.
Rebecca heeft niets gezien.
We lopen de boot uit en wandelen de loopbrug af.
"Dus, wat heb ik allemaal gemist hier op de boot?" grom ik luchtig (voor zover ik dat kan) richting Rebecca's rug. Ik ben niet van plan doden te laten vallen tijdens deze jacht. Hooguit een paar fazanten. Toch ben ik stiekem blij dat Rick en ik met zijn tweeën zijn. Just in case.

[ bericht aangepast op 31 maart 2013 - 15:42 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

De deur van de bar gaat open en ik hoop maar niet dat de nieuwelingen dit al gevonden hebben, zo snel. Als ik opkijk zie ik dat het Ryan is, gelukkig. "Is het niet wat vroeg om al te drinken?" vraagt hij met een glimlach, doelend op het biertje in mijn hand. Ik haal mijn schouders iets open zet een laatste stoel recht. "Wat maakt het uit, de normen en waarden van tegenwoordig zijn toch niets meer waard." brom ik als antwoord. En degene die het bepalen lijken nog minder waard te zijn, maar dat zeg ik maar niet hardop. De hele wereld is naar de klote, een biertje in de ochtend lijkt me dan het minste om me druk over te maken in zulke tijden.
"Weet je trouwens waar het vlees ligt? Rebecca is jagen met Daryl en Rick en daarboven worden ze wat hongerig..." meld hij, waarna hij naar binnen loopt en ergens neerploft. Het lijkt niet echt te zijn alsof hij van plan is om iets tegen die mensen te zeggen, aangezien hij hier gaat zitten. Ik loop ook naar hem toe en ga op een stoel tegenover hem zitten. "Geen idee, ze zoeken dat zelf maar uit." antwoord ik. "Zei je nou dat Rebecca met Daryl mee is? Ik vraag me af hoeveel er levend terug komen." brom ik. Wat een geweldig plan, ik weet wat voor een hekel die twee aan elkaar hebben, dat werd me al duidelijk vanaf het moment dat ik hier zat.
Ik neem nog een paar slokken van het biertje waarna ik hem uitsteek naar Ryan en de rest aan hem aanbied. "Ik weet niet of jij het te vroeg vind," glimlach ik hem toe. Het is misschien wel iets te vroeg, aangezien ik een lege maag heb en niets heb gegeten. Drank valt over het algemeen niet zo goed op zulke momenten en ik ben dan ook niet van plan om mezelf om te toveren in een lachertje voor de rest.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik vertrouwde die twee niet achter me. Voor ik het wist had ik een mes in mijn rug of zo en daar had ik eerlijk gezegd geen zin in. Eenmaal op het strand draaide ik me om. “Dus, wat heb ik allemaal gemist hier op de boot?” vroeg Daryl.
Ik haalde mijn schouders op. “Niet zo veel. We hebben het hele dek Walkervrij gemaakt en we waren van plan hetzelfde te doen met de rest van de boot. Behalve dat hebben we ook nog vuile kleren gewassen.”
Ik wist niet precies waar hij wilde gaan jagen, maar ik liep al verder richting het bos. Vooral omdat ik niet te lang naar Rick kon krijgen zonder de kriebels te krijgen. Er was gewoon iets met die gast wat me de stuipen op het lijf joeg.
Voor het geval dat, legde ik mijn hand nogal ongezien op mijn heup, op de plek waar mijn mes hing. Ik had geen zin om hem over Flynn te vertellen. Die was opeens spoorloos verdwenen en hij deed nogal raar. Het waren niemands zaken. Het was nu ook niet dat het iemand iets kon schelen of zo.
Ik vroeg me af waarom ik ook al weer had ingestemd. Ik had net zo goed kunnen weigeren. Toch wachtte ik tot ik naast de twee mannen kon lopen, gewoon omdat ik het niet vertrouwde. Misschien hadden ze wel helemaal geen bedoelingen. Maar na wat Rowan me over Rick had verteld kon ik beter op mijn hoede blijven en hem niet tegen me opzetten. Het enige wat ik moest doen was gewoon braaf zijn en mijn grote mond houden. En voor mijn doen ging dat nog een hele opgave worden.

Ryan Dawnstar
Jess haalde haar schouders op bij het horen van mijn opmerking en zette nog een stoel recht. Ik moest toegeven dat het er hier opeens drie keer zo gezellig uitzag nu alles er een beetje normaal uitzag. “Wat maakt het uit, de normen en waarden van tegenwoordig zijn toch niets meer waard,” murmelde ze als antwoord.
Ik grinnikte zacht en haalde mijn schouders op. Dat was een feit, maar bij ons waren die nooit iets waard geweest. Als je om zes uur ’s ochtends zin had in een biertje, dan dronk je gewoon een biertje. Zo simpel werkte dat in de kazerne. Natuurlijk geen alcohol tijdens trainingen en werkuren. Dat werd wel afgestraft.
“Weet je trouwens waar het vlees ligt? Rebecca is jagen met Daryl en Rick en daarboven worden ze wat hongerig…” vroeg ik, vooral omdat ik geen zin had om terug naar boven te gaan. Ik liet me in de zetel vallen en keek haar een beetje aan, geduldig wachtend op een antwoord. Jess zette zich neer op een van de stoelen voor me. “Geen idee, ze zoeken dat zelf maar uit,” antwoordde Jess alsof ze niets om andere mensen gaf. Misschien was dat ook zo, maar ik wilde geen doden op mijn naam hebben. Ik wilde ze een kans geven dus dan moest ik ze ook maar voeren, dacht ik zo. "Zei je nou dat Rebecca met Daryl mee is? Ik vraag me af hoeveel er levend terug komen."
Ik knikte. Ze klonk alsof dat een gestoord plan was. Ik had eigenlijk geen idee, Daryl klonk nogal vriendelijk voor zijn doen. Maar misschien was dat juist een list. Jess bracht haar biertje nog een keer naar haar lippen en stak ‘m dan uit naar mij. “Ik weet niet of jij het te vroeg vindt,” zei ze glimlachend. Ik haalde mijn schouders op en nam een slok. Voor mij was het nooit te vroeg voor een biertje, maar ik kon zowat alles eten en drinken op elk tijdstip. Zelfs ijsjes in de ochtend waren voor mij geen probleem.
Na een slok genomen te hebben stak ik het biertje terug uit naar Jess en veegde ik met de achterkant van mijn hand mijn mond af.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Rebecca haalt haar schouders op. "Niet zo veel. We hebben het hele dek Walkervrij gemaakt en we waren van plan hetzelfde te doen met de rest van de boot. Behalve dat hebben we ook nog vuile kleren gewassen,” zegt ze ongeïnteresseerd. Tot zover ons gesprek. Wanneer we het bos bereiken, komt ze naast me lopen zodat ik nu in het midden wandel. Ideaal. Zwijgend stappen we door de bossen. Rick neemt ieder stukje van het bos goed in zich op terwijl ik vooral probeer zo geruisloos mogelijk te lopen. Ondertussen houd ik mijn ogen open. We hebben veel monden te voeden en een goede jacht was dus noodzakelijk.
Vooral de struiken moeten goed in de gaten gehouden worden. Fazanten waggelen daar graag rond omdat ze beschut zitten, en er vaak relatief veel zaden liggen.
Dan hoor ik plots onverwacht iets wegtrippelen. Meteen trek ik mijn kruisboog en draai ik naar links, waar ik Rebecca bijna met het wapen in haar gezicht sla. Ik kijk haar niet aan maar schiet mijn pijl resoluut richting de eekhoorn die razendsnel een boom in vlucht. Het beest piept even wanneer het wordt doorboord en valt dan hopeloos een meter of drie naar beneden. Ik stap naar voren en pak de pijl met de eekhoorn er aan op. Zonder iets te zeggen trek ik het beest los, bind ik hem aan mijn jachtkoort en berg ik mijn pijl weer op. Vervolgens lopen we met zijn drieën zwijgend verder.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Onverwacht tilde Daryl zijn kruisboog op, waardoor ik net niet in mijn gezicht geslagen werd. Mijn gezicht vertrok een beetje maar ik haalde opgelucht weer adem toen zijn pijl naast me door vloog en een eekhoorn doorboorde.
Hij was wel in het voordeel met zijn wapen. Het maakte een geluid, hijzelf was bijna geruisloos in het bos en als je je pijl terug had, kon je weer een tijdje verder.
Toen Daryl de pijl uit de eekhoorn trok, viel mijn oog op een duif, vanboven in een boom een eindje verderop.
Ik week een stukje van de twee af en deed teken dat ze door moetsen lopen. Het was Jess die me had leren luisteren. Als je het een beetje doorhad, kon je makkelijk dieren vinden.
Geruisloos sloop ik richting de boom en leunde ik ertegen voor steun, zodat ik niet zou bewegen. Ik richtte en hield mijn adem in. Ik wist dat de knal andere dieren weg zou jagen, maar ik had geen fancy kruisboog.
De knal weerklonk. Een paar volgels vluchtten weg en ik hield mijn adem in. Had ik gemist? Een gevoel van teleurstelling overkroop me, totdat ik een plof hoorde en de duif recht voor mijn voeten landde. Opgelucht raapte ik hem op en snelde ik weer naar Rick en Daryl.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik weer overeind sta en naar Rick kijk, zie ik dat hij Rebecca met zijn ogen volgt. Ik volg zijn blik en zie dat Rebecca, die enkele meters voor ons uit is gelopen, het op een kleine duif gemunt heeft. Ze trekt haar pistool al. Verdomme, zo'n klein vogeltje is het niet waard om zoveel geluid voor te maken. Ik wil naar voren stappen maar Rick legt zijn hand op mijn schouder en trekt me terug terwijl hij met zijn hoofd schudt. Hij heeft gelijk. Rebecca heeft haar geweer al opgericht en zou hoe dan ook gaan schieten. Ik zou niet op tijd bij haar zijn. En ja hoor. Tandenknarsend wacht ik op het luide schot. Doodzonde. Als er hier herten of bunzingen in de buurt waren geweest, was een kans op een van die dieren nu ook verkeken. En dat voor een lullig klein duifje. Rick ziet mijn irritatie en knikt naar Rebecca. Samen lopen we naar haar toe terwijl ze het vogeltje opraapt. Ze heeft hem wel geraakt, dat is tenminste nog iets.
"Goed schot," complimenteert Rick haar. Hij gaat naast haar staan met zijn handen in zijn zij en kijkt naar de vogel in Rebecca's handen.
"Geweerschoten bewaren voor grote dieren," brom ik chagrijnig. Nu komen we straks terug met niets meer dan een eekhoorn en een schrale soepkip puur en alleen omdat alle dieren in de wijde omtrek zijn weggejaagd. Een lekker, mals reebokje zouden we in elk geval niet meer vangen. Rick knikt.
"Dat is inderdaad verstandiger. Daar bereiken we uiteindelijk meer mee." Samen lopen we Rebecca voorbij, die alleen met haar duif blijft staan. Rick staat uiteraard aan mijn kant - dat zou iedereen staan; zoveel herrie maken voor een duif is gewoon stom. Maar doordat we ons samen tegen Rebecca keerden, versterkt het beeld waarin Rick en ik tegenover haar staan in plaats van naast haar wel behoorlijk. Zelfs al ging het alleen maar om zo'n scharminkel.

---

ars moriendi

Rebecaa Morgan
'Goed schot,' hoorde ik Rick's stem. Ik keek hem aan en keek nog eens naar de duif. 'Bedankt.'
'Geweerschoten bewaren voor grote dieren,' bromde Daryl flink lastig. Als ik klaar was met die duif, zou je hem niet meer horen klagen. Maar volgens mij gaf Daryl niet echt om goed eten. Hij at organen op alsof het snoepjes waren.
'Dat is inderdaad verstandiger. Daar bereiken we uiteindelijk meer mee,' beaamde Rick. Hij kon dingen tenminste rustig zeggen. Hoewel hij me nog steeds de kriebels gaf, begon ik meer respect voor hem te krijgen. Voor Daryl niet, voor die kon ik toch nooit iets goed doen.
'Fine,' probeerde ik zo neutraal mogelijk te zeggen, ook al had ik hier totaal geen zin meer in. Kon hij niet gewoon blij voor me zijn dat ik wat te eten geschoten had. Dit was de tweede keer dat ik ging jagen, en daarbij had ik nog nooit voor meerdere mensen dan mezelf gejaagd. Gelukkig had ik meer plantenkennis en kon ik nog wat braambessen en kruiden meepikken voordat ik achter hen aan snelde om ze weer in te halen, vooral om dat ik ze niet op wilde houden. Als ik iets moest neerknallen zou ik het wel horen, anders was het toch weer niet goed. Daarbij hadden we ook wat groeten of fruit nodig.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan grinnikt enkel op mijn opmerking over normen en waarden, waarna hij zijn schouders ophaalt. Volgens mij is hij het er wel mee eens, voor zoveer ik hm in kan schatten dan. Hierna begint hij over het vlees, waar ik maar weinig op te zeggen heb. Ik vind het eigenlijk interessanter dan Rebecca en Daryl samen met die Rick weg zijn. Ik vertrouw het in ieder geval van geen kant, hoewel ik Rick nog niet ontmoet heb. Het zal me niets verbazen als het een Daryl de tweede zou zijn. Ryan knikt dan ook op mijn woorden, ik ben niet de enige die het zo ziet. Heel spraakzaam is Ryan weer eens niet, maar dat is hij eigenlijk nooit. Ik vind het altijd wel prettig. Mijn biertje steek ik naar hem uit en hij haalt zijn schouders op en neemt een slok, waarna hij hem weer terug naar mij uitsteekt en met de achterkant van zijn hand zijn mond afveegt. Ik zucht zacht en neem ook nog een slok, waarna ik hem op de tafel neerzet.
"Wat vind jij van de nieuwe groep?" vraag ik terwijl ik iets achterover leun op de stoel. Ik heb ze niet allemaal gezien en ik weet dan ook niet hoeveel er echt bedreigend zijn. Niet allemaal, dat weet ik dan wel. Toch heb ik niet gezien hoeveel wapens ze hebben, hoeveel mannen er zijn, ga zo maar door. Niet dat mannen perse gevaarlijker zijn, maar het telt in mijn ogen toch wel even mee.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
'Wat vind jij van de nieuwe groep?' vroeg Jess toen ik haar biertje terug gaf.
'Ik wil ze wel een kans geven,' legde ik rustig uit. Daryl en Rebecca hadden me ook een kans gegeven toen ik hier kwam, Jess ook. Dus ik vond niet dat we hen anders moesten behandelen. 'Maar ik hou niet zo van die drukte. Het is nogal moeilijk om rekening te houden met zoveel mensen.'
Ik rekte me nog een keer uit. Het viel me wel op dat ik langzaam begon te veranderen. Niet qua spraakzaamheid, maar ik werd hier te lui van en alles was opeens een heel stuk minder spannend hier. Tuurlijk hield ik van het gevoel van veiligheid, maar op straat leven was leuker. Spannender. Net zoals gevechten voeren en strategisch zijn.
Hier deed ik niets. Zo goed als niets, toch. 'Heb je nog zin om te poolen?' vroeg ik aan Jess. 'Aangezien dat we gisteren zo ruw onderbroken werden.'
En vooral omdat ik geen zin had om terug naar boven te gaan met het nieuws dat ze moesten wachten tot Rebecca terug was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Fine," mompelt Rebecca zonder er verder een probleem van te maken. Ik zie dat ze doorgaat met het zoeken van bessen. Straks even controleren wat ze allemaal geplukt heeft. Er groeien hier zat sappige vruchten en bessen, maar zeker de helft er van is giftig.
"Dus, Rebecca, was het toch?" hoor ik Rick plots licht geamuseerd vragen. Ik kijk Rick vragend aan. Hij heeft zich omgedraaid om met Rebecca te kunnen praten die op een drafje achter ons aankomt. Ik zie dat ze al een flinke hoeveelheid bessen in haar tas heeft gestopt. Blauwe bessen. Prima. Ik besluit er niets over te zeggen; ik ben nog steeds behoorlijk chagrijnig om de verkeken kans op een goede vangst.
"Wij hebben ons nog niet echt aan elkaar voorgesteld." Zijn mondhoek trekt in iets wat op een glimlach moet lijken. Ik vraag me af wat hij van plan is. Met een scheef gezicht kijk ik naar het profiel van zijn gezicht. Misschien probeert hij op goede voet te staan met Rebecca en de rest omdat hij hen toch nog steeds beschouwd als gastvrouw- en heren? Dat idee verdruk ik bijna meteen. Rick staat onder teveel stres en heeft teveel meegemaakt om nog luchtig en vriendelijk geinteresseerd in mensen te zijn op een oppervlakkige manier. In de Apocalypse doe je dingen alleen als het jezelf of je groep iets oplevert. Maar he, misschien is dat in dit geval wel vriendelijk zijn voor de mensen die plek hebben gemaakt op hun schuilplaats. Toch kan ik het me niet voorstellen dat Rick de schoorvoetendenheid, en alle lelijke blikken die ze hebben gegeven al is vergeven. Straks zou ik nog eens met hem praten, onder vier ogen. Ik denk dat hij de bootgroep niet vertrouwt en het hem veel meer rust zou geven om alles direct over te nemen. Of dat een slim plan is, is wat anders.

[edit: lol, 'onder twee ogen'. ]

[ bericht aangepast op 31 maart 2013 - 20:20 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
'Dus Rebecca was het toch?' vroeg Rick. Ik knikte. De manier waarop hij het zei stond me niet aan. Daarmee had ik me al voorgesteld. 'Wij hebben ons nog niet echt aan elkaar voorgesteld.'
'Jawel,' antwoordde ik. Gisterenavond en het enige wat hij deed was boos kijken. Rowans stem weergalmde weer in mijn hoofd. Vriendelijk blijven Rebecca. Met sarcastische opmerkingen kom je hier niet ver.
Ik zag Daryls blik op de bessen. Ik wist wel zeker dat die eetbaar waren. Behalve misschien wat vossenpis die erop hing, maar die kon je eraf wassen. Ik wist een ding, als ik ooit nog eens ging jagen, ging ik alleen. Geen mannen die alles bekritiseerden of ongemeend vriendelijk probeerden te doen. Want dat was in mijn ogen wat Rick deed.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik wil ze wel een kans geven," antwoord Ryan rustig en ik knik, begrijpend waarom. "Maar ik hou niet zo van die drukte. Het is nogal moeilijk om rekening te houden met zoveel mensen." gaat hij verder, waar ik het mee eens ben. Ik vind al die drukte alleen maar vervelend eigenlijk, vooral omdat ik nu veel meer op allerlei dingen moet gaan letten. Ik voel me niet meer zo veilig als voorheen, ze zijn minstens even gevaarlijk als de Walkers die hier nog altijd rondlopen, misschien nog wel gevaarlijker. Ze kunnen nadenken en je volgen als ze maar iets van je willen. Mensen over het algemeen zijn gewoon gevaarlijker. "Ik vertrouw ze gewoon niet." besluit ik mompelend.
Ryan rekt zich eens uit. Aangezien ik nu al zit te drinken en hier beneden zit, lijkt het net al avond. "Heb je nog zin om te poolen?" vraagt hij dan aan me. "Aangezien dat we gisteren zo ruw onderbroken werden." Ik lach zacht en sta al op met een knikje. "Natuurlijk, dat sla ik niet af," grijns ik. "Maar je moet het me wel leren want ik weet nog altijd niet hoe het moet." verklaar ik vervolgens aan hem. Ik kan nu wel even wat afleiding gebruiken eigenlijk, even niet denken aan de groep die maar één verdieping boven ons zit in de keuken. Het voelt ongemakkelijk te weten dat ze in onze keuken zitten, de plek waar we altijd bij elkaar kwamen op bepaalde punten door de dag heen.

---

Your make-up is terrible