{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik voel hoe hun ogen me volgen. "Natuurlijk," antwoordt Jess bits. "Ryan en ik hebben enkel een biertje gedeeld daarnet." Het zou me eigenlijk koud moeten laten wat Jess met wie doet en waarom, maar ergens knaagt het toch aan me. Is het jaloezie? Heb ik het gevoel dat ik nu een monopolie op haar lichaam bezit ofzo? Als dat zo is, mag ik heel snel normaal gaan doen. We hebben geen liefdesrelatie (verre van momenteel) en daarom heb ik geen enkele reden om haar te claimen. Ik kijk naar Ryan. En toch.. toch krijg ik een hele nare smaak in mijn mond wanneer ik me moet voorstellen dat Ryan en zij.. Gadverdamme.
"Dus je oude groep houd wel van wat sterke drank op de vroege ochtend?" klinkt het spottend. Ik draaide flessen rond in mijn hand en ik stap vanachter de bar vandaan. Ja Daryl, je had wel eens een wat beter excuus kunnen bedenken voordat je deze kamer kwam checken. Ik grom wat onduidelijks en loop langs haar af richting de trap. Die flessen zou ik op mijn kamer leggen. Misschien zouden we een drankje kunnen doen wanneer Lori's baby er was. Wel beter als het hier in elk geval niet meer ligt, want Jess gaat hier bijzonder vaak heen voor een afzakkertje. Afzakkertje.. Weer kijk ik naar Ryan.
"Gaan jullie vooral door met de.. spelletjes die jullie aan het spelen waren," zeg ik knorrig voordat ik de kamer verlaat en de trap op naar boven ga.

[ bericht aangepast op 7 april 2013 - 16:27 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ryan lijkt amper te reageren op Daryl en houd hem alleen alert in de gaten. Volgens mij voelt hij zich hier net zo ongemakkelijk onder als ik. Mijn reactie op Daryl lijkt hem alleen nog maar chagrijniger te maken. Die heeft zeker zijn dag niet, iets wat mij eraan laat herinneren dat Rebecca met hem mee gegaan is. Misschien heeft zij wel het bloed onder zijn nagels vandaan gekregen, maar dan is ze zeker niet dood, anders had hij wel een heel ander humeur gehad op het moment. Dit wordt voor mij nog eens bevestigd als hij grommend langs ons heen loopt. Zijn blik glijd nog eens naar Ryan voor hij bij de trap aankomt.
"Gaan jullie vooral door met de... spelletjes die jullie aan het spelen waren," mompelt hij nog nors voordat hij weggaat.
Ik kan het niet laten en schiet in de lach, terwijl ik weer naar Ryan kijk. "Zo, dat klonk wel heel erg dubbelzinnig, volgens mij heeft iemand hier zeker een beurt nodig," grinnik ik. Ik schud hierna iets met mijn hoofd en laat mijn lach weer afzwakken. Ik ben in ieder geval niet de persoon die hem dat gaat geven, dat weet ik wel zeker. "Nou ja, ze zijn tenminste terug. Ik hoop maar dat ze eten mee hebben gebracht want ik heb honger als een paard volgens mij." glimlach ik vervolgens naar Ryan. Het is beter om de rare uitspraken van Daryl maar gewoon te laten voordat ik nog ga denken dat hij jaloers is op de aandacht die Ryan krijgt, want dat zou absurd zijn. Hij is gewoon in een slechte bui, dat is alles. Misschien bedoeld hij het niet eens dubbelzinnig. Voordat ik overgeef aan mijn gedachten ga ik Ryan snel voor de trap op, richting de keuken.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Gaan jullie vooral door met de… spelletjes die jullie aan het spelen waren,” gromde Daryl nog nors waarna hij weer wegging.
Ik en Jess schoten tegelijk in de lach. Ik wist niet waar dat allemaal over ging, maar ik wist wel zeker dat wij beiden nogal fout opvatten. “Zo, dat klonk wel heel erg dubbelzinnig, volgens mij heeft iemand hier zeker een beurt nodig.”
Ik schudde grinnikend mijn hoofd. Wat was dat hier met de beurten? Eerst Flynn, nu Jess. Volgens mij was Daryl gewoon een nors persoon en wist hij zelf niet wat hij wilde. Natuurlijk gunde ik het hem om gelukkig te zijn, maar hij was zo gesloten dat je geen hoogte van die kerel kon krijgen.
Jess lach zwakte af, waardoor ik me afvroeg waar ze aan dacht. “Nou ja, ze zijn tenminste terug. Ik hoop maar dat ze eten mee hebben gebracht want ik heb honger als een paard volgens mij.” Jess glimlachte, waardoor ik het gevoel in mijn maag ook niet meer kon negeren. “Nou, ik niet als een paard, maar ik heb wel honger.”
Jess draaide zich om en kroop de trap op, dus ik achtervolgde haar richting de keuken. De geur van vlees drong mijn neusgaten binnen en Rebecca stond al aan het aanrecht, al wist ik niet wat er in de wasbak zat. Er lag al een hoopje gebakken vlees op een bord. Volgens mij was zo goed als alles klaar, dus waar wachtten we nog op?

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan schud lachend met zijn hoofd, maar ik blijf toch nog iets grijnzen. Het is vooral een grapje, denk ik. Ik denk daarbij ook niet dat Daryl het type is om chagrijnig en nors te worden als hij geen seks krijgt. Daarbij weet ik ook dat het soms wel behoorlijk op mijn humeur kan werken. Mijn lach zwakt alweer af en ik stel voor om naar boven te gaan om te eten. "Nou, ik niet als een paard, maar ik heb wel honger." zegt hij waardoor ik opnieuw zacht moet lachen. Het was van mijn kant wel wat overdreven, want er zit een flinke knoop in mijn maag omdat ik nerveus ben. Ik weet niet precies waarvoor, maar ik ben het gewoon.
Ik begin de trap op te lopen en Ryan volgt me. Als we boven aankomen, kan ik de geur van vlees al ruiken waardoor mijn maag zacht begint te rommelen. Al snel stappen we de keuken binnen, die nog altijd redelijk vol zit, voller dan ik me kan herinneren zelfs. Volgens mij komt iedereen op de etensgeur af. Rebecca staat al te bakken en de vrouw met het korte, grijze haar staat naast haar. Nou, die heeft het dus ook overleeft, zoals ik al dacht. De rest van de mensen negeer ik zo'n beetje als ik bij Rebecca kom staan. "Hoe was het jagen?" vraag ik aan haar. Ik ben toch redelijk nieuwsgierig nu.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik haalde het laatste stuk vlees van het vuur toen Jess en Ryan binnenkwamen. Ook hongerig, dat kon gewoon niet anders. Ik knikte beiden toe en keek toen de vrouw aan, die blijkbaar Carol heette. “Klaar?” vroeg ik aan haar. Ze knikte en draaide haar vuur uit, net zoals ik.
“Hoe was het jagen?” Jess was langs me komen staan. Ze leek nog altijd niet zo gesteld op al dat volk hier, maar dat viel ook wel te begrijpen.
Ik wierp haar een nogal norse blik toe en haalde wat borden uit de kast. “Als ik ooit nog met iemand meega, is het enkel met jou,” antwoordde ik bits. Volgens mij had ze daar wel genoeg informatie aan. Ze kon het misschien ook maar beter als een compliment zien. Met haar kwam ik tenminste overeen. Met Daryl niet.
Ik zette de borden en het bestek op tafel en daarna ook de borden met het vlees. “Eten is klaar!” Ik liet me neerploffen op een stoel en legde een stuk duif op mijn bord. Volgens mij was er niet genoeg plaats voor iedereen aan tafel. Maar dat was dan pech. Ik zou enkel opstaan voor Lori en misschien Carol, omdat die aardig waren. “Waar is Rowan?” vroeg ik na een tijdje aangezien ik haar nog niet gezien had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik krijg als antwoord van Rebecca vooral een norse blik waardoor ik het antwoord al zo goed als weet, iets wat ik dan ook wel verwacht had. Als ze borden uit de kast haalt begint ze te praten. "Als ik ooit nog met iemand meega, is het enkel met jou," is het antwoord dan ook. Ik knik iets. "Natuurlijk, klinkt ook veel aanlokkelijker voor mij." grinnik ik zacht. We regelen wel wat want ik neem aan dat Daryl net zo goed op jacht wilt gaan. Lekker voor zijn nieuwe groep zorgen. Ik wil niet voor ze zorgen of ze eten geven, maar jagen met Rebecca vind ik wel leuk. Even weg van de rest en laten zien dat we wel voor onszelf kunnen zorgen zonder Daryl en weet ik veel wie.
Rebecca blijft in de weer en zet de borden met bestek op de tafel, waarna ze ook het vlees erop plaatst. "Eten is klaar!" is haar mededeling, waarna ze neerploft en eten op haar bord schuift. Ik sta al snel vooraan om zelf ook wat te pakken en ga met het bord op het aanrecht zitten, aangezien de tafel vol zit. Er zijn wel wat gesprekken bezig, maar die vallen stil als iedereen eten pakt. Het is niet zo dat ik ernaar ga zitten luisteren of zo. Zelf richt ik me dan ook vooral op het bord vol met vlees, waar ik delen vanaf snijd en op begin te eten. Hebben die mensen dan zelf geen eten meegenomen? Dingen die je echt ontbijt kan noemen in plaats van een lap vlees?
"Waar is Rowan?" vraagt Rebecca plots. Met een beginnend grijnsje op mijn lippen kijk ik op, ik besef me dat ik haar de hele ochtend niet gezien heb en dat vind ik wel mooi eigenlijk. Het verbaasd me echter wel dat ze niet aan Daryl hangt en hij alleen is. Ze hangt ook niet eens aan Rebecca, aan wie moet ze dan hangen en gek maken? Blijkbaar heeft niemand haar gezien, want de zwangere haalt enkel haar schouders op en de grijze antwoord. "Geen idee, ik heb haar de hele ochtend nog niet gezien." Waarschijnlijk krijg ik echt een hekel aan haar, gewoon omdat ze er zo enorm vriendelijk uitziet en zelfs een vriendelijke stem heeft. "Je denkt toch niet echt dat zij voor het eten beneden komt?" merk ik dan spottend op.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess was na me een van de eersten om wat te eten te pakken. Enkel ging ze op het aanrecht zitten in plaats van aan tafel. “Waar is Rowan?” vroeg ik na een tijdje. Mijn blik gleed door de kamer. Er was een onmiskenbaar grijnsje op Jess lippen verschenen, wat haar ergens wel verdacht maakte. Al wist ik niet voor wat. Lori haalde haar schouder op en zette zich naast me neer. “Geen idee, ik heb haar de hele ochtend nog niet gezien.”
Ik knikte en stopte een stukje vlees in mijn mond. Rowan kennende zou ze sowieso al niet komen als er te eten viel, maar zij was nu juist degene die het extra hard nodig had.
“Je denkt toch niet echt dat zij voor het eten naar beneden komt?” De spot in haar stem irriteerde me. Ik wierp haar een geïrriteerde blik toe en stond op. Ik nam mijn bord op en gooide er ook een stuk vlees op voor haar. “Ik ga haar zoeken.”
Rowan had meer reden om boos op haar te doen dan Jess tegen Rowan. Maar ik ging me niet bemoeien met hun leuke ruzietje. Met mijn bord dwaalde ik door de gang. De zon scheen en volgens mij zou het wel een mooie dag kunnen worden. Misschien dat ik straks buiten zou gaan. Een beetje op verkenning op het dek of zo. Of Flynn zoeken, want die heb ik ook al even niet meer gezien.
Bij Rowans deur klopte ik zacht aan. “Rowan?” vroeg ik zacht. “Rebecca hier.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik krijg een geïrriteerde blik van Rebecca door mijn opmerking, waarna ze lekker tegen Rowans wil ingaat door op te staan en extra vlees op haar bord te leggen. Ik weet al waar dit heen zou gaan. "Ik ga haar zoeken." zegt ze dan ook enkel terwijl ze door de deur verdwijnt. Ik haal kort mijn schouders op, dan doet ze dat lekker. Ik wist niet dat ze het alweer goed gemaakt hadden na die lelijke woorden van gisteren, maar dat moet Rebecca zelf maar weten. Rowan is wel zo vals en achterbaks om het goed te maken met Rebecca, Rebecca die het gelooft terwijl ze eigenlijk gewoon nog altijd het liefst achter Daryl zijn kont aanloopt. Ik snap nog altijd niet waarom ze dat niet gewoon inziet en stopt met voor haar te zorgen. Ze neemt haar zorg toch alleen maar aan als het haar uitkomt en anders keert ze haar gewoon de rug toe.
Ik negeer de blikken van de anderen die hier zijn, De enige met wie ik zal praten is Ryan, denk ik. Ik blijf dan ook stug voor me uit kijken of naar mijn bord terwijl ik in stilte eet en probeer te horen wat de anderen zeggen. Het is eigenlijk maar saai, het enige waarover ze het hebben is hoe lekker de bedden hier wel niet liggen en dat ze eigen kamers hebben en goed hebben geslapen. Het zal allemaal wel, ik hoopte dat ze het vreselijk vonden en op zouden rotten, maar die kans wordt steeds kleiner. De hekel die ik aan Rowan heb wordt alleen maar groter doordat ze nou net met deze groep terug is gekomen. Volgens mij neem ik alles wel aan als reden om haar erger en erger te verafschuwen.

Rowan Ava Carter

Ik word wakker van een geluid, maar zodra ik wakker ben kan ik het niet meer plaatsen en hoor ik het ook niet meer. Iets verward kijk ik om me heen, ik moet weer in slaap gevallen zijn. Ik heb werkelijk geen idee hoe laat het nu is of van andere dingen. "Rowan? Rebecca hier." hoor ik dan zacht van de deur afkomen. Nu kan ik het geluid ook plaatsen. Ik wrijf wat in mijn ogen en gaap eens, terwijl ik om me heen kijk. Ik heb echt veel te weinig slaap gehad de afgelopen dagen waardoor ik nu constant slaap volgens mij. Dat is best raar voor mij aangezien ik normaal amper slaap en altijd bezig ben met iets. Het is gewoon de infectie die het uiterste van me vergt.
Ik hijs mezelf iets overeind en ga tegen het hoofdeinde zitten. De lakens trek ik hoog tot mijn kin op, ik ben nog altijd naakt en ik wil niet dat Rebecca dingen ziet. Mijn tatoeages of andere dingen, die houd ik liever opnieuw voor mezelf. Ik weet nog altijd niet wat me bezielde daar op het strand, een paar dagen geleden. Ik mis mijn comfortabele trui die alles bedekt en me warm houd al, maar die ligt nog te drogen in de badkamer. "Kom maar binnen," mompel ik schor, waarna ik mijn keel even schraap. Ik vraag me af wat Rebecca komt doen. Mijn haar is ondertussen bijna droog en ik probeer het iets te fatsoeneren tot de deur opengaat. Dan stop ik mijn armen snel weer onder de dekens. Ik wil ook niet dat ze het verband ziet, of die enge aderen die er onder vandaan komen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Het duurde een tijdje vooraleer er een antwoord kwam. Ik hoorde wat gezucht, gestommel en gekraak, maar ik gaf er verder ook niet echt aandacht aan. “Kom maar binnen,“ klonk het na een tijdje.
Ik duwde voorzichtig de deur open en sloot ‘m weer achter me. Mijn donkere haar was alweer in mijn ogen geschoven, waardoor ik geïrriteerd met mijn hoofd zwaaide toen ik richting haar bed liep. Ik was al lang blij dat ze nog leefde, ook al was dat tengere lichaampje onder de deken niet echt een smakelijk zicht. Het meisje ging met haar handen door haar blonde scheefgeknipte haren toen ik voorzichtig voor haar op het bed ging zitten.
“Ik weet dat je het niet leuk vind, maar nu heb je het extra nodig…” Ik glimlachte lief en schoof het bord met haar stuk vlees naar haar toe. “Doe het dan gewoon voor mij, omdat ik niet wil dat je sterft…” Ik stak de vork bemoedigend naar haar uit en bleef haar aankijken tot ze iets zou doen, al was het maar gewoon het aanpakken, of zelfs het in mijn gezicht gooien. Met mijn vrije hand stopte ik zelf ook nog een stuk vlees in mijn mond voordat het koud zou worden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca komt naar binnen gestommeld en zwaait haar donkere haar naar achteren. Zo in het licht is ze nog altijd zo mooi als ik me kan herinneren, ze lijkt ook wel iets te zijn aangekomen sinds ik weg ben geweest, ze ziet er gezonder uit. Het is meer dan ik zou durven dromen, ik hoopte er op dat ze in leven zou zijn en blijven, maar alles lijkt zoveel beter te zijn. De glimlach die zich hierdoor op mijn lippen vormt verdwijnt zo snel ik zie waarom ze gekomen is als ze de deur achter zich sluit. In haar hand houd ze een bord met eten erop. Ik blijf stil als ze op mijn bed komt zitten en staar haar enkel aan. Ik had het kunnen zien aankomen, ik had het kunnen verwachten. Ik had gewoon niemand erover moeten vertellen want nu blijven ze constant aandringen.
"Ik weet dat je het niet leuk vind, maar nu heb je het extra nodig..." begint ze dan ook al glimlachend terwijl ze het bord naar me toeschuift. Mijn blik glijd er aarzelend overheen terwijl ik blijf zwijgen. "Doe het dan gewoon voor mij, omdat ik niet wil dat je sterft..." De vork steekt ze naar me toe en blijft me aankijken terwijl ze zelf iets in haar mond steekt. Ze heeft werkelijk geen idee hoeveel ik heb gegeten om alleen al hier aan te kunnen komen voor haar. Ik snap niet dat ze dat niet aan me af kan zien, het was echt heel veel namelijk. Uiteindelijk kom ik dan iets in beweging. Mijn pijnlijke linkerarm probeer ik onder de dekens te houden en ondertussen de dekens tegen mijn naakte lichaam aan te klemmen terwijl ik mijn goede arm, de rechter, uitstrek naar de vork en die aanpak.
"Maar ik heb gisteren ook al zoveel ontbeten om hier te kunnen komen," sputter ik alsnog zacht tegen zonder haar aan te kijken. Mijn blik hangt dan ook op het stuk vlees terwijl ik snel probeer in te schatten wat het droogst is en waar het minste vet aan vast zit. Juist omdat ze vroeg om het voor haar te doen aarzel ik zo om het alsnog op te eten. Ik kon het gister ook, dus waarom vandaag niet? Het is niet zoals normaal, ik ben niet gezond zoals normaal. Uiteindelijk zucht ik dan zacht en prik ik de vork erin, waarna ik een stukje los wrik. "Voor jou dan." besluit ik als ik het omhoog breng en in mijn mond stop om het flink te kauwen en door te slikken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowans blik blijft op het bord hangen. Waarschijnlijk had ze het zelf niet door, maar ze keer ernaar alsof het haar elk moment kon gaan bijten.
“Doe het dan gewoon voor mij, omdat ik niet wil dat je sterft…” bracht ik zachtjes uit, hopend dat deze woorden haar misschien toch een beetje zouden overtuigen. Zelf stopte ik ook een stuk vlees in mijn mond, maar ik weigerde om ook maar een blik van Rowan af te slaan. Ze was al zo mager - al leek het iets minder te zijn dan toe ze vertrok, ze was nog steeds een spriet. Rowan was als een machine die tijd nodig had om in gang te komen, vooral nu ze zo houterig in beweging kwam. Ze strekte haar arm uit richting de vork en nam ‘m voorzichtig aan met haar lange vingers.
Ik vroeg me af waarom ze dat deken zo fel tegen haar lichaam duwde, maar om eerlijk te zijn wilde ik het niet gaan ontdekken.
“Maar ik heb gisteren ook al zoveel ontbeten om hier te kunnen komen,” probeerde ze met haar blik op het afkoelende stuk vlees gezicht.
Ik slikte mijn stuk vlees door en keek haar aan. Ik snapte niet waarom ze het gewoon niet opgaf. Mensen zouden in tijden als deze juist jaloers worden als je wat beter in de huid was. Dat betekende in ieder geval dat je goed te eten kreeg. Volgens mij gaf niemand in deze boot meer om mager zijn - zelfs ik niet meer - behalve Rowan. Volgens mij haatte ze het dan ook dat ik haar altijd wat te eten probeerde toe te stoppen, maar ik kon het niet helpen. Ik wilde dat meisje niet zien wegkwijnen als een zak botten. Niet zolang ik hier rondliep. Als het van Jess zou afhangen zou ze hier volgens mij al lang niet meer rondlopen.
Een zacht zuchtje gleed tussen Rowans rozige lippen door en ze prikte haar vork recht in het stuk duif. “Voor jou dan.”
“Bedankt.” Ik stopte zelf ook nog een stuk vlees in mijn mond en keek haar aan. “Zelf geschoten.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

De blik van Rebecca die op me blijft hangen maakt me eigenlijk iets nerveus. Het is net alsof ze elke beweging volgt en keurt, of afkeurt. Daarbij komt het gevoel dat ik enorm veel te verbergen heb voor haar op het moment wat alles nog erger maakt. Het is net alsof ze alles weet en gewoon wacht totdat ik het zeg. Toch probeer ik niet te laten merken hoe nerveus ik ervan wordt en stop ik een stukje vlees in mijn mond waar ik op begin te kauwen. "Bedankt," zegt ze er opgelucht over. "Zelf geschoten." Nu kijk ik haar wel aan en glimlach ik iets. Als ik genoeg gekauwd heb en het doorgeslikt heb antwoord ik erop. "Echt waar? Dat is echt goed van je!" uit ik zo enthousiast als ik kan over eten, zelfs iets trots.
"Je ziet er beter uit dan toen we wegging, ik ben blij dat alles zo goed gegaan is." glimlach ik dan naar haar. Ik twijfel eerst, maar besluit dan om nog een stukje van de duif af te wikken en aan mijn vork te prikken. Het is wit vlees, niet eens zo heel slecht voor je en Rebecca heeft hem geschoten. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat ik het opeet. Ik wist niet eens dat ze kon jagen, maar de voorraden waren op, dat wist ik ook. Daarom had ze waarschijnlijk niet eens een andere keus dan het leren. Ik hoop stiekem dat ze het van de stoere militair geleerd had in plaats van de ijskoude Jess. Ik moet er niet aan denken dat zij samen door het bos heen struinen. Ik zie die heks er nog wel voor aan om Rebecca aan haar lot over te laten als het erop aan komt. Voor haar geld hetzelfde als voor Rick en de rest van de groep, als iemand ook maar een slecht woord over Rebecca zegt of haar in gevaar brengt, zijn ze zelf in gevaar en moeten ze oppassen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Echt waar? Dat is echt goed van je!" bracht Rowan opeens een stuk enthousiaster uit. Zij kon het tenminste wel appreciëren, vooral in vergelijking met grumpy cat Daryl en zijn trouwe volger Rick. Ach ja, ik leek er in ieder geval toch nog één iemand mee blij te maken. "Je ziet er beter uit dan toen we weggingen, ik ben blij dat alles zo goed gegaan is." Rowan glimlachte oprecht en wrikte nog een stuk van het vlees af.
Ik haalde mijn schouders op en slikte netjes het stukje vlees door. Het was me ook wel opgevallen dat mijn ribben niet meer zo zichtbaar waren en ik wat meer vlees op mijn botten had gekregen. Misschien had ik nu mijn kans om Rowan te overtuigen om zelf ook meer te gaan eten? Maar dan moest ik het wel subtiel doen, want ze had alles zowat meteen door. “Ja, ik voel me ook beter. Alles leek wel goed te gaan. Opeens waren we een hechtere groep en zorgde iedereen voor elkaar. Ik wou dat je erbij was…” Ik keek op en glimlachte. “Ik hoop dat het ook zo blijft met al die andere mensen…”
Ze moest me niet verkeerde begrijpen, maar het voelde gewoon alsof het indringers waren. Vooral omdat ik nu zo gehecht geraakt was aan het schip en ik het al niet zo fantastisch goed deed met nieuwe mensen. Hun eerste indruk van me was meestal niet goed.
Ik zorgde in ieder geval al voor Rowan, ook al wilde ze dat zelf niet. Toen mijn duif op was, keek ik haar heel even serieus aan, maar glimlachte toen. “Hé… Je zei gisterenavond dat je nog veel moest vertellen en nu is er niemand in de buurt omdat iedereen toch te druk is met eten…”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca haalt haar schouders iets op alsof het niets is. Ik vind het wel heel wat, misschien omdat ik er gewoon zo blij van wordt. "Ja, ik voel me ook beter. Alles leek wel goed te gaan. Opeens waren we een hechtere groep en zorgde iedereen voor elkaar. Ik wou dat je erbij was..." Haar glimlach zorgt bij mij enkel voor schuldgevoel omdat ik blij was dat ik weg was hier en zelf een band heb opgebouwd met Daryl, opnieuw. "Ik hoop dat het ook zo blijft met al die andere mensen..." Ik knik gelijk, blij dat ik kan inspringen op een ander onderwerp. "Er zitten echt hele aardige mensen bij die graag willen helpen en dat soort dingen. Ze hebben mij in ieder geval geholpen toen ik ziek werd," zeg ik overtuigend. Carol, Beth en Lori zijn dan ook echt heel aardig. Van de rest weet ik het nog altijd niet zeker.
De serieuze blik van Rebecca bezorgt me nerveuze kriebels, dus ik ben blij als ze daarna haar mondhoeken iets omhoog trekt in een glimlach. "Hé... Je zei gisterenavond dat je nog veel moest vertellen en nu is er niemand in de buurt omdat iedereen toch te druk is met eten..." zegt ze dan. Shit, dat is waar ook. Het was vast de uitputting die me daartoe bracht, want op het moment wil ik dat ik niets gezegd had. Ik wil haar niet ongeruster maken dan ze al is over hen en ik wil Daryl ook niet belasten met nog meer rotzooi. Hierdoor zucht ik even en leg ik de vork weer neer op het bord, waarna ik even zwijg terwijl ik haar aankijk. Ik ga haar wel iets vertellen, maar niet alles. Niet hoe moeilijk het ging onderweg en dat Daryl mijn wapens afgepakt heeft en nog altijd heeft omdat hij me niet vertrouwde. Zou hij me ondertussen wel weer vertrouwen, want hij heeft ze nog niet terug gegeven. Toch doet hij heel anders... Ik schud mezelf uit mijn gedachten.
"Ik weet het niet maar... je moet oppassen voor Rick en zijn zoon ze zijn..." Ik zwijg opnieuw terwijl ik nadenk over wat ik moet zeggen. "Ik vertrouw ze niet en zij vertrouwen mij ook niet. Ik heb niet eens iets gedaan, ze zochten wel iets om me niet te vertrouwen." sluit ik het af. Hier houd ik het ook bij, het is genoeg informatie. Ze hoeft dan ook niet te weten dat ik denk dat Daryl iets gezegd heeft waardoor ze zo wantrouwig deden tegenover mij. Ik zucht even opnieuw en leun iets vermoeid naar achteren tegen het hoofdeinde aan. Ik voel een irritante hoofdpijn opkomen van al dat gepraat en nadenken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
“Er zitten echt hele aardige mensen bij die graag willen helpen en dat soort dingen,” verzekerde ze me. Ze zei het op zo‘n overtuigde manier dat ik het wel moest geloven. “Ze hebben mij in ieder geval geholpen toen ik ziek werd.
Ik had wel al zo’n idee over wie ze het had, maar dat betekende niet dat ik iedereen vertrouwde. Zeker niet Rick, hij had gewoon zo iets krankzinnigs in zijn blik. Maar zijn vrouw en Carol vond ik wel aardig. Waarschijnlijk gewoon omdat die ene zwanger was en omdat die andere geholpen had met eten maken.
Ik knikte er enkel op en glimlachte. Als ze niet teruggekomen waren met Rowan had ik ze volgens mij allemaal iets aangedaan.
Rowan zuchtte wat om mijn vraag, waardoor ik mijn gezicht weer in de plooi trok en haar serieus aankeek. Ze legde rustig haar vork neer op het witte bord en keek me zwijgend aan. Ze leek haar kansen een beetje af te wegen voordat ze iets zou zeggen. "Ik weet het niet maar... je moet oppassen voor Rick en zijn zoon ze zijn..." Ze leek zich even te bedenken, waardoor ik nog meer mijn twijfels over die Rick begon te krijgen. Misschien omdat hij goed overeen kwam met Daryl, of omdat ze me beiden flink pissig hadden gekregen. “Ik vertrouw ze niet en zij vertrouwen mij ook niet. Ik heb niet eens iets gedaan, ze zochten wel iets om me niet te vertrouwen."
“Hij is mee gaan jagen,” zei ik na een tijdje. Ik keek haar rustig aan en prutste even met mijn donkere haren die over mijn schouders vielen. “Ik vertrouw hem ook niet. Hij keek de hele tijd eng en hij en Daryl leken ook te wachten tot iets verkeerds zou doen. Niet dat hij veel zei, maar zijn gezichtsuitdrukkingen zeiden genoeg.” Of te wel keek hij me aan alsof ik achterlijk was, of te wel keek hij me bloed serieus aan en één keer leek hij zelfs te kijken alsof hij me op wilde eten. Dat was echt eng.
Ik liet mijn spleten haarpunten voor wat ze waren en keek weer op. Volgens mij zou ik nooit vriendjes met die twee worden. “Er is niks gebeurd, maar ik vertrouw hem ook niet zo.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov