{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan grijnst en steekt zijn tong naar me uit, waarop ik zeg dat hij op moet passen en hem met de keu prik. Hij duwt hem aan de kant en gaat voor me staan. "Dat zullen we nog wel zien, want nu is het mijn beurt en ik sta geen beurten meer af." zegt hij met een competitieve blik in zijn ogen, waardoor ik uitdagend terug kijk. "Succes ermee." plaag ik hem, terwijl ik weet dat hij toch wel gelijk heeft. Ik ga dit niet winnen, maar het is leuk om vol te houden dat ik wel ga winnen, een beetje uitdaging maakt het spel alleen maar leuker in mijn ogen. De spanning van eerder vandaag, vannacht en gisteren lijkt nu verzacht te worden en langzaam weg te ebben.
Ik kijk met een grijnsje toe hoe hij zich weer voorover buigt en houd mijn aandacht eens goed op het spel dit keer. Hij stoot tegen de bal aan, die net voor het gat tot stilstand komt. De grijns op mijn gezicht wordt enkel breder, vooral als Ryan zo zuur kijkt. "Serieus?" vraagt hij en ik schiet in de lach. "Ik zei het toch, pas maar op. Het geluk is aan mijn kant vandaag." zeg ik erop. Met mijn heup duw ik hem zachtjes aan de kant en kijk ik hem eens aan voordat ik mezelf weer op de tafel richt. "Vandaag is de dag dat je verslagen wordt door een nieuweling." spreek ik hem toe. Ik buig me opnieuw over de tafel heen, dit keer moet hij gewoon raak zijn.
Ik raak hem voorzichtig, maar wel iets harder dan de vorige keer. Mijn elleboog en hand houd ik precies zo zoals Ryan corrigeerde vorige keer. Ademloos kijk ik toe hoe de bal rolt en uiteindelijk in het gat rolt, al is het maar op het nippertje. Juichend leg ik de keu weg en doe ik een ietwat vreemd overwinnigsdansje. "Zal ik mijn winnende beurt nu ook maar afstaan aan jou omdat jij dat daarnet ook deed?" vraag ik vervolgens poeslief, maar wel met een brede grijns, aan Ryan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess begon me uit te lachen omdat mijn bal er niet in wilde, waardoor mijn blik nog zuurder werd. “Ik zei het toch, pas maar op. Het geluk is aan mijn kant vandaag.” Ik werd zachtjes aan de kant geduwd. Jess staarde direct in mijn bruine ogen voordat ze zich weer op de tafel richtte. “Vandaag is de dag dat je verslagen wordt door een nieuweling.”
Ik trok een wenkbrauw op en gaf haar speels een duw. “Wedden van niet?” vroeg ik met enige spot in mijn stem. Of ik kon haar ook gewoon laten winnen, maar sinds ze me zo uitgedaagd had, was ik dat niet meer van plan. Het was wel leuk om hier zo te zitten. De laatste dagen is iedereen veel te lang serieus geweest. Ik hoopte dat ze in de keuken de boel nog niet afgebroken hadden.
Jess boog zich over tafel. Voorzichtig tikte ze tegen de witte bal, die haar vorige weer aantikte en tergend langzaam rolde deze in het gat. Jess begon te juichen en legde de keu aan de kant. Ik schoot in de lach door haar iet wat vreemde overwinningsdansje. “Zal ik mijn winnende beurt nu ook maar afstaan aan jou omdat jij dat daarnet ook deed?” vroeg ze liefjes.
Ik beet op mijn lip en zette mijn denkgezicht op. “Hmmm… Dat zou het wel eerlijk houden,” mompelde ik. “Maar ik vind je overwinningsdansje wel leuk…” Daarna haalde ik mijn schouders op en nam mijn keu vast. “My turn.”
Ik boog weer over tafel heen. Ik moest een manouver doen omdat de witte bal niet lag waar ik ‘m wilde. Ik gaf een redelijke harde tik, waardoor een bal de andere raakte en die raakte dan weer degene die ik erin wilde. Hij rolde erin samen met de bal die ik ervoor gebruikt had. “Ha, twee tegelijk”, zei ik breed grijnzend richting Jess. “Ik ben nog eens.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Wedden van niet?" vraagt hij iets spottend nadat hij me een speelse duw heeft gegeven en ik kort in de lach geschoten ben daardoor. Ik probeer me weer te concentreren en het lukt dit keer eens. Hij schiet in de lach om mijn vreemde dansje, net zozeer als ik erom moet lachen. Eigenlijk ben ik nu echt vrolijk geworden door dit en Ryan terwijl ik had gedacht dat het vandaag echt een rotdag zou worden. Het is in ieder geval een hele opluchting en dat ik dit spel onder de knie krijg helpt daar eigenlijk nog meer bij. Ik zal Ryan daar zeker nog wel voor bedanken, op het moment lijkt hij wel de enige persoon op de boot te zijn met wie ik het echt kan vinden.
Hierna vraag ik of ik hem maar aan de beurt moet laten zijn, waarna hij op zijn lip begint te kijken en bedenkelijk kijkt. "Hmmm… Dat zou het wel eerlijk houden," mompelt hij. "Maar ik vind je overwinningsdansje wel leuk…" Hierdoor schiet ik in de lach. Hij haalt zijn schouders op en pakt de keu weer vast. "My turn." besluit hij. "Toch wel, geen overwinningsdansjes meer?" grijns ik. Hij buigt zich weer over de tafel heen en schiet tot mijn verbazing twee ballen tegelijk erin. "Ha, twee tegelijk," meld hij me breed grijnzend. "Ik ben nog eens." Hierop schud ik lachend mijn hoofd en pak ik zijn keu vast. "Niet voordat je een dansje gedaan hebt hoor. Twee ballen tegelijk is wel heel goed," hou ik hem tegen met een grijnsje. "Misschien ga je uiteindelijk toch winnen, maar verheug je er maar niet teveel op."

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Toch wel, geen overwinningsdansjes meer?” vroeg Jess grijnzend. Ik was al over tafel gebogen, maar draaide mijn hoofd terug in haar richting. “O jawel, maar niet nu.”
Ik draaide me weer om en concentreerde me, waardoor ik er twee tegelijk in wist te krijgen. Ik was al blij geweest als het er eentje was geweest, maar dit was zelfs beter. Triomfantelijk richtte ik me op en keek ik haar aan. “Ha, twee tegelijk!” zei ik met een brede grijns. “Ik ben nog eens.”
Jess schudde lachend haar hoofd, waardoor haar krullen fel heen en weer bewogen. “Niet voordat je een dansje hebt gedaan hoor. Twee ballen tegelijk is wel heel goed.” Ze had zelfs mijn keu vastgenomen, waardoor ik niet veel andere keus had.
“Goed, bereid je voor op trauma’s,” grinnikte ik, terwijl ik met een bloed serieus gezicht ging staan en mijn dansje deed. Daarna liep ik met mijn pokerface terug in haar richting en nam ik mijn keu terug.
“Misschien ga je uiteindelijk toch winnen, maar verheug je er maar niet te veel op,” klonk Jess hooghartig.
“Wees daar maar niet zo zeker van, dame,” zei ik grijnzend. “Want ik heb er al drie in en jij nog maar één.”
Met dat gezegd te hebben leunde ik weer over de tafel en richtte ik. Spijtig genoeg rolde mijn bal ernaast – dat was eigenlijk puur geluk, want ik had op eentje van Jess gemikt en ik had het niet door. “Goed, je bent weer,” mompelde ik schouderophalend, ook al was ik eigenlijk opgelucht dat ik haar bal niet geraakt had.

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 18:16 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"O jawel, maar niet nu." antwoord hij, waarop ik zacht grinnik. Daar zal ik hem aan houden ook. Dat is dan precies wat ik doe als ik zijn keu af heb gepakt en zeg dat hij hem moet doen. "Goed, bereid je voor op trauma's," grinnikt hij, waarna hij met een serieus gezicht een dansje doet en ik in de lach schiet. Het ziet er dan ook echt komisch uit, zo'n militair met zijn korte haar en leger broek, met al die spieren die zo zichtbaar zijn in zijn zwarte shirt die zo'n dansje doet. Als hij met zijn pokerface terug loopt en de keu terug pakt, lach ik zacht door een applaudisseer ik. "Je bent toch wel de beste danser op deze boot," zeg ik grinnikend tegen hem. Hij is dan volgens mij ook een betere danser dan Daryl, in ieder geval met wat meer ritme erin.
Hierna maak ik de melding over winnen. "Wees daar maar niet zo zeker van, dame," antwoord hij met een grijns. "Want ik heb er al drie in en jij nog maar één." Ik steek mijn tong naar hem uit, gewoon omdat ik weet dat hij toch wel gaat winnen. Hij richt zit weer op de tafel waar hij met zijn keu tegen de witte bal stoot, misschien iets te vluchtig want hij raakt hem niet. "Goed, je bent weer." murmelt hij en hij haalt zijn schouders op. "Hm, nu klinkt je ineens niet meer zo stoer, Ryan." merk ik plagerig op. Ik denk alsnog niet dat ik hem nog in kan halen, maar toch ga ik mijn best doen ervoor. Ik hou van een beetje uitdaging.
Ik pak de keu stevig vast en ga weer half op de tafel liggen, mezelf iets extra uitstrekkend naar de witte bal. Ik besluit mezelf extra te concentreren om deze bal erin te krijgen en knijp mijn ene oog dicht. Toch gaat het alsnog niet zoals ik wil en raak ik de bal wel, maar gaat hij er naast. Als ik omhoog kom, trek ik een pruillipje. "Volgens mij is de tafel verpest, of staat hij scheef of zo." pruil ik naar Ryan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess stak haar tong naar me uit, waarna ik mistte met een serieus gezicht weer aan de kant ging. “Goed, je bent weer.”
“Hmm, nu klink je ineens niet meer zo stoer, Ryan,” pestte Jess me. Zo stoer was ik toch niet? Zij plaagde mij, ik plaagde terug. Ik vond het eigenlijk wel gezellig zo. Misschien ging ik wel express missen, zodat het langer duurde en we niet terug naar boven moesten. Ik wilde eigenlijk wel eens weten wie van ons ging winnen, want volgens mij had zij wel potentieel om te winnen. Niet dat ik me zo makkelijk gewonnen wilde geven. Ik was een soldaat, een commandant. Het enige wat ik wilde was winnen. En overleven, maar dat was niet echt van belang met een spelletje biljart.
Jess lag weer half op tafel, wat er na verloop van tijd elke keer weer komischer begon uit te zien. Ik wist niet waarom, zo ging dat spel. Maar mensen die geconcentreerd op tafels lagen in het algemeen waren wel grappig, vond ik dan. Hoewel ze extra haar best leek te doen, leek ze nog steeds te missen. Ze trok een heel erg zielig gezicht toen ze weer rechtkwam, waardoor ik haar even meelevend aankeek. “Volgens mij is de tafel verpest, of staat hij scheef of zo.”
Ik schoot weer in de lach. We gingen er beiden wel half op liggen, maar volgens mij had het niets met de tafel te maken. “Sure,” grinnikte ik, terwijl ik met mijn hand zacht een klopje op haar schouder gaf en weer richting de tafel liep. Door haar missen, lag de bal nu perfect voor mij. Als een patattenzak ging ik weer over de tafel hangen en probeerde ik goed te mikken, om er daarna een tik tegen te geven. In een lijn rolde het balletje over het groene vilt, recht in het gat, waarna ik me weer met een triomfantelijke grijns rechtte en richting de plaats waar de witte bal lag liep.

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 19:08 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan kijkt me eerst meelevend aan, maar als ik praat schiet in de lach door dat en door mijn gepruil, waardoor ik enkel een nog zieliger gezicht probeer te trekken. "Sure." grinnikt hij en hij geeft me met zijn hand een schouderklopje en loopt terug naar de tafel. "Echt hoor!" ga ik er eigenwijs tegenin. Ryan schuift iets over de tafel heen, maar vanwege mijn ongenoegen over mijn slechte spel gaat mijn aandacht al snel van de stok, langs zijn gespierde arm verder naar beneden, waar ik blijf staan kijken tot hij weer overeind komt. Ik hou wel van een mooi uitzicht eigenlijk. Pas als hij zich met een triomfantelijke grijns opricht besef ik dat hij de bal er weer eens ingekregen heeft en pruil ik opnieuw.
"Ja, hij staat echt scheef en alleen aan de kant waar ik elke keer moet spelen, echt waar," begin ik, al klinkt er toch wel een spoortje humor in door. Zo'n geweldige verliezer ben ik toch nooit geweest. "Of het komt gewoon omdat deze tafel toevallig een streepje voorheeft op lekkere kontjes." mompel ik afkeurend terwijl ik mijn keu uitsteek en hem ermee in zijn kont prik. Het is niet echt serieus bedoeld, gewoon om hem een beetje te plagen. Dat vind ik op het moment interessanter dan het spel, vooral omdat ik toch niet meer kan winnen. Op zich is het eigenlijk wel leuk en vooral we nu beide volgens mij even niet in de drukte van de andere groep willen zitten.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Echt hoor!” pruilde Jess nog steeds. Ik begon me af te vragen of ze eigenlijk wel tegen haar verlies kon. Volgens mij was ze zo’n persoon die niet graag verloor, maar het wel probeerde weg te lachen. In ieder geval leek het alsof ze daar nu toch mee bezig was.
Ik boog me weer over tafel en schoot behendig de bal in het gat. Toen ik met mijn grijns opkeek, begon Jess weer te pruilen. Tijdens mijn spel had ze zich wel verdacht stil gehouden. “Ja, hij staat echt scheef en alleen aan de kant waar ik elke keer moet spelen, echt waar!”
“Alle kanten dus,” merkte ik droog op, terwijl ik lachend mijn hoofd schudde en haar even voorbij stak om aan de andere kant van de tafel te gaan staan.
“Of het komt gewoon omdat deze tafel toevallig een streepje voor heeft op lekkere kontjes.” Er klonk duidelijk afgunst haar stem door. Ik was alweer over de tafel heen gebogen en aan het richten, tot dat ik een keu in mijn achterste voelde prikken. Met opgetrokken wenkbrauwen duwde ik mezelf weer recht en keek ik haar aan. “Dat zal ik dan maar als een compliment opvatten. Of probeer je me gewoon af te leiden?” vroeg ik, waarna ik weer over de tafel leunde en een tik tegen de witte bal gaf, zodat hij weer in het gat schoot. Toen ik me weer recht duwde, keek ik weer in Jess richting. “Als je wil, mag jij nog eens.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Alle kanten dus." zegt Ryan waardoor ik zacht grinnik. "Blijkbaar, maar alleen als ik speel." blijf ik volhouden. Het pruillipje verdwijnt ondertussen al en veranderd in een klein grijnsje, vooral als ik een opmerking maak over zijn kont en er zacht inprik. Hij gaat weer rechtstaan en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat zal ik dan maar als een compliment opvatten. Of probeer je me gewoon af te leiden?" vraagt hij waardoor ik in de lach schiet. "Misschien een beetje van beide." antwoord ik zo onschuldig mogelijk. Hij buigt zich weer voorover en lijkt moeiteloos de bal opnieuw in het gat te schieten. Hij is er echt goed in, ik vraag me af waar hij geoefend heeft. Hij gaat weer recht staan en ik glimlach iets naar hem.
"Als je wilt, mag jij nog eens." stelt hij voor. Ik haal mijn schouders iets op. "Eigenlijk vind ik het ook wel best om gewoon te kijken. Interessant, vooral," antwoord ik. "Dus ga je gang maar." Ik leun tegen de muur aan terwijl ik wat op de keu steun en naar hem blijf kijken. Het is moeilijk om mezelf gewoon in te houden en niet te knipogen of te gaan staan grijnzen naar hem, toch doe ik mijn best ervoor. Toch lijkt het voor mij enorm moeilijk te zijn om geen rare toespelingen te maken. Ik vind het leuk om bevriend te zijn met Ryan, hij is echt een leuke man en ik wil het niet laten verpesten door mezelf dit keer, zoals ik zo vaak doe.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Eigenlijk vind ik het ook wel best om gewoon te kijken, interessant vooral," antwoordde Jess simpel toen ik zei dat ze best nog een keer mocht. "Dus ga je gang maar."
Ik haalde mijn schouders op en stootte simpel mijn voorlaatste bal in het gat. Zo was er ook niet echt veel aan voor mij. Ik hoefde zo goed als niets te doen, want Jess leek haar competitiviteit verloren te zijn. Of ze was gewoon stiekem naar mijn achterwerk aan het staren, maar ik wist niet zeker of Jess zo'n soort persoon was. Het kon evengoed zijn dat ze gewoon geen zin had.
"Je weet dat als ik nu de zwarte acht erin heb, je verloren hebt," vertelde ik met een serieuze blik. "Zeker dat je niet nog een keer wilt?" Oké, stiekem probeerde ik alles een beetje te rekken omdat ik niet terug naar boven wilde. Ik wist niet of Rebecca en Daryl al terug waren, of of ze allebei nog leefden, want Rebecca leek niet bepaald gesteld te zijn op Daryl en andersom ook niet.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij haalt enkel zijn schouders op en schiet nog een bal in een gat, volgens mij heeft hij ondertussen wel bijna gewonnen volgens mij. Op het moment neem ik mijn verlies maar aan. "Je weet dat als ik nu de zwarte acht erin heb, je verloren hebt," zegt hij serieus. "Zeker dat je niet nog een keer wilt?" Ik knik enkel en glimlach iets naar hem. "Maar vergeet niet dat ik je hier nog eens mee ga verslaan, ooit!" waarschuw ik hem met een lachje. "En anders versla ik je wel met iets wat ik al kan en waar ik goed in ben, alleen weet ik nog niet wat dat gaat zijn." vervolg ik, waarna ik iets nadenk en even over mijn onderlip heen wrijf. Eigenlijk ken ik geen spellen waar ik echt goed in ben. Ik heb eens gewonnen met strippoker, maar volgens mij was dat puur toeval en dat ga ik niet voorstellen. Voor de rest spendeerde ik mijn tijd van achter de piano.
"Daar kom ik nog wel achter, behalve als jij al iets weet." lach ik vervolgens en ik leg de keu al weg. Ik weet ondertussen zeker dat hij deze ronde gaat winnen. Het lijkt me ook niet echt slim om hem uit te dagen voor een wedstrijdje wie het meest kan drinken, volgens mij verlies ik dan ook gegarandeerd. In mijn voorhoofd verschijnen denkrimpels als ik iets probeer te verzinnen, maar toch doe ik mijn best om mijn blik op hem en zijn bewegingen te houden. In een opzicht heb ik al gewonnen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De Walker zakt ineen voor ik mijn pijl weer uit zijn hoofd trek. De plakkerige troep veeg ik af aan mijn toch al zo smoezelige shirt. Ik trap het ding neer en voeg me bij Rick, die een paar meter verderop al op me staat te wachten. Rebecca neemt de andere twee Walkers voor haar rekening. Rick kijkt toe, en hij lijkt onder de indruk te zijn van de koelheid waarmee de kleine, tengere Rebecca dat doet. Hij ziet me kijken en haalt even zijn schouders op.
"Pittige dame," sist hij met een geamuseerde blik. Rebecca kijkt niet om maar stapt woedend voor ons uit. "Was ze ook maar zo kalm en daadkrachtig tijdens de jacht," brom ik chagrijnig. Mijn maag maakt nog lagere tonen dan mijn eigen stem. Verdomme, ik heb honger.
"Wat ben je van plan?" vraag ik Rick dan zachtjes terwijl ik Rebecca in de gaten houdt. Ze loopt op geruime afstand voor ons uit. Rick haalt zijn schouders even op.
"Ik wil niemand op de boot aanvallen. Ze hebben ons toegelaten. Met tegenzin, maar ze hebben het wel gedaan." Hij glimlacht even mistroostig en voelt langs zijn gladgeschoren kin. "En Lori kan hier bevallen, dat is het belangrijkste. Carl is hier eindelijk veilig.." Hij kijkt me resoluut aan.
"Dat ze me met de nek aankijken kan me gestolen worden. Zolang ze ons hier laten zitten en ons laten, laten we hen ook." Ik kijk hem aan en knik dan langzaam. Voor me zie ik een vermoeide man. Een man die het gevoel heeft eindelijk een soort thuis gevonden te hebben. Een man die niet meer wil rennen.
"We hebben al teveel meegemaakt," mompelt hij dan terwijl hij naar de grond blijft kijken en doorstapt. Een man die niet meer wil vechten. Ik voel hoe ik begin te gloeien van binnen en prijs mezelf zielsgelukkig dat ik op die bewuste dag met Rowan op de motor de juiste afslag naar de gevangenis gekozen heb. Niet eens voor mezelf, maar puur omdat ik zo deze mensen een thuis heb kunnen geven.
"Ik wil er gewoon het beste van maken," zegt Rick zacht. "Samen met de mensen hier." Hij knikt even vooruit. Voor ons danst het haar van Rebecca.
"Ook met haar." Met mijn voet trap ik een steentje uit de weg. Misschien is dat maar het beste ook. Ik kijk hem even aan voordat ik een klein hoofdbeweginkje maak. Vandaar dat hij tijdens deze hele jacht zo vriendelijk tegen haar was. Daar zat niets achter. Het was pure goedwil. Dat het allemaal zo moeilijk ging, was misschien wel gewoon omdat luchtig en beleefd doen tegen vreemden in deze tijd gewoon ontzettend moeilijk was geworden.. Mensen zoeken altijd overal wat achter. Deze man is moe en wil gewoon rust.
Ik klop hem bemoedigend op zijn rug en kijk voor me uit. De loopbrug ligt slechts enkele meters voor ons.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
“Maar vergeet niet dat ik je hier nog eens mee ga verslaan, ooit!” verwittigde Jess me. “En anders versla ik je el met iets wat ik al kan en waar ik goed in ben, alleen weet ik nog niet wat dat gaat zijn.”
Ze wreef met haar getinte vinger over haar volle rozige onderlip en er was een bedenkelijke frons op haar voorhoofd verschenen.
“Ja, ooit… in iets. Maar voor nu heb ik gewonnen!” zei ik met een triomfantelijke blik terwijl ik met de keu in haar zij porde. Daarna draaide ik me om en duwde ik zonder moeite te doen de zwarte bal in het gat. Zo was er ook niet veel aan, als ze me gewoon liet winnen. Ach ja, ik kon haar er tenminste mee plagen, dat was nog iets.
“Daar kom ik nog wel achter, behalve als jij al iets weet,” grinnikte Jess. Ze legde haar keu aan de kant. In haar voorhoofd waren denkrimpels ontstaan, waardoor ze er opeens een paar jaar ouder uitzag dan ik haar gegeven had. Ze zag er ook nogal jong uit, eigenlijk. Had ik eigenlijk ooit haar leeftijd gevraagd. Volgens mij niet. Volgens mij wist ik haar achternaam nog niet eens.
“Ehhm,” humde ik terwijl ik mijn keu op de groene tafel legde. “Geen idee eigenlijk. Je bent goed in beesten vellen?”
Daar zou ze vast en zeker wel beter in zijn, aangezien ik nog nooit een beest had gestroopt. Maar ik was sowieso al niet goed met beesten, levend en dood. Volgens zweerden die gewoon samen tegen mij om me op een of andere manier aan te vallen.

Rebecca Morgan
Ik stampte nog steeds chagrijnig vooruit terwijl ik de twee roddeltantes achter me probeerde te negeren. Met hun gefiezel ook. Dat werkte me nog meer op de zenuwen. Ik kon hun ogen gewoon af en toe op mijn rug voelen branden. Fine het jagen was over, Rebecca had het weer verpest. Bla bla bla. Dan had hij me ook maar niet mee moeten vragen. Ik deed het op mijn manier en ik knalde het eerste neer wat er eetbaar uitzag. Als dat voor mij werkte, was het goed.
Ik vroeg me echt af wat die twee zo te bespreken hadden met elkaar. Daryl praatte nooit veel tegen iemand, maar nu leek hij opeens een viswijf eersteklas te zijn. Ik zuchtte nog een keer – deze keer onhoorbaar – maar was opgelucht toen het forse schip in zicht kwam.
Zonder nog op de twee te letten versnelde ik mijn pas. Eigenlijk wilde ik naar Rowan toe. Ze zei dat ze nog zoveel te bespreken had en ik had haar vanmorgen nog niet gezien. Daarbij kwam dat ik ook nog eens voor eten kon gaan zorgen. Volgens mij was er wel genoeg vlees over om vandaag iedereen van minstens een maaltijd te voorzien. Met wat er vandaag geschoten was bij. En om eerlijk te zijn had ik niet bepaald zin in eekhoorn. Ik wilde liever mijn duif opeten, aangezien Daryl die toch totaal onbenullig vond, moest hij zijn zielige eekhoorn maar opeten.
Ik wierp nog een korte blik achter me voordat ik de loopbrug beklom en me maar richting de keuken begaf. Dieren vellen kon ik nu ook. Of ja, pluimen in ieder geval. En de organen eruit halen, wat vast heel smakelijk moest zijn.
Toen ik de deur opentrok keek iedereen me aan alsof ik juist iemand vermoord had. Behalve een duif had ik niets vermoord, maar toch schoof ik nogal awkward richting het fornuis en begon ik het vlees wat nog over was van het hert in stukken te delen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ja, ooit… in iets. Maar voor nu heb ik gewonnen!" zegt hij zo triomfantelijk dat ik er van in de lach schiet, zeker als hij met zijn keu in mijn zij begint te prikken. Moeiteloos schiet hij ook de laatste bal weg en is het leuke uitzicht voor mij voorlopig voorbij. Ach, ik krijg hem vast wel weer eens voor een nieuw potje en dan zal ik winnen! Ik deel hem dan ook mee dat ik wel iets verzin, als hij dat dan al niet voor me doet. Het lijkt wel alsof ik een beetje ideeëloos ben vandaag. Normaal ben ik altijd bezig met dingen te plannen en nu geeft mijn hoofd er eens de brui aan. Zo vaak overkomt dat me nog niet eens.
"Ehhm," denkt hij hardop na als hij de zijn keu weglegt op de tafel. "Geen idee eigenlijk. Je bent goed in beesten vellen?"oppert hij daarna, waardoor ik een iets spottend lachje laat horen. "Nou, als je daar een wedstrijdje van wilt maken, best. Ik ben er alleen goed in als ik de tijd ervoor neem en geduldig ben, tijdens een wedstrijd zal ik zo ongeduldig zijn dat ik alles aan gort snijd." grinnik ik. Ik kan echt heel veel geduld hebben, maar soms is dat geduld plotseling helemaal weg en wil ik alles te snel doen, waardoor het mislukt.
"Wil je nog een biertje?" bied ik hem aan, omdat ik eigenlijk nog geen zin heb om terug te gaan nu het spelletje voorbij is. Mijn maag rommelt wat, maar ik negeer het. Het halflege flesje pak ik van de tafel af en ik neem er een slokje van. "Of wil je deze gewoon delen?" Opnieuw steek ik mijn hand met het flesje erin naar hem uit, een vragende blik in mijn fel blauwe ogen. Mij maakt het niet meer zoveel uit op het moment, ik ben toch niet vies van Ryan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess lachte spottend op mijn voorstel. Het was dan ook niet echt serieus bedoelt, maar ik kon op dit moment ook op niets beters komen. "Nou, als je daar een wedstrijdje van wilt maken, best. Ik ben er alleen goed in als ik de tijd ervoor neem en geduldig ben, tijdens een wedstrijd zal ik zo ongeduldig zijn dat ik alles aan gort snijd."
Dan zou ik wel meer kans hebben, maar volgens mij was het geen goed idee om van zulke dingen een wedstrijdje te maken aangezien we het eten nu extra hard nodig hadden. Ik haalde uiteindelijk mijn schouders op. “Laten we dat toch maar niet doen.”
“Wil je nog een biertje?” vroeg Jess. Ik zag wel wat ze probeerde te doen; zij had ook geen zin om terug te gaan. Maar dat biertje ging ik toch maar afslaan. Misschien vanavond, maar nu had ik er even geen zin in. Volgens mij waren er niet bepaald veel biertjes over, dus we konden daar ook maar beter zuinig mee doen. “Of wil je deze gewoon delen?”
Haar lange vingers omsloten het bruingekleurde glas van het flesje en staken het naar mij uit. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. “Ik pas. Drink jij het maar leeg.” Daarna zette ik me neer op een van de stoelen aan een tafeltje en maakte me het gemakkelijk. “We zouden eigenlijk terug naar boven moeten…”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov