{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Lori zucht diep van opluchting wanneer ze me hoort zeggen dat de boot toegankelijk is. De blik die ze uitwisselt met Carol is er een van hoop. Het maakt veel goed. T-Dog, en Glenn stappen in de twee auto's om me achterna te rijden. Beth zit nog altijd lijkbleek in de auto, geschokt om de dood van haar vader en zus. De wond lijkt ze amper op te merken. Toch moet er snel antibiotica voor gezocht worden, anders zou ze het niet overleven. Vlak voordat ik mijn motor weer aanzet, hoor ik voetstappen op het grint. Rick loopt kordaat naar me toe.
"Hoeveel mankracht?" sist hij. Ik denk even na. Toen ik er voor de laatste keer was had je die twee kleine nietsnutten en die nieuwe beefcake. Hoewel die laatste nogal opgeblazen was, leek hij me niet de slimste. Hij leek toen in elk geval geen gevaar. Nee, er waren andere mensen die een gevaar zouden kunnen vormen. Die militair, Ryan, ziet eruit als een man waar mee onderhandelt kon worden. Redelijk en eerlijk, maar ook iemand die zou kunnen doden om zichzelf en de groep te beschermen. Dan had je dat kleine kreng, Rebecca. Goed met haar mes, dat moet ik haar nageven. En Jess.. de onbevreesde femme fatale die een stuk minder gelukkig was met mijn terugkomst dan ik stiekem verwacht had.
"Er liggen vooral veel messen op de boot. De militair heeft nog wat geweren. Destijds waren er minstens zeven mensen op de boot met Rowan erbij, drie die ook echt gevaarlijk zijn," antwoord ik zacht. Uit de manier waarop ik praat lijkt het bijna alsof ik nooit met hen op de boot heb gezeten. Ook niet gek eigenlijk. Ik bond niet zo snel met iemand, hooguit met Jess voor het plezier. "Blijf op je hoede."
Rick knikt.
"We zorgen dat iedereen bewapend is," zegt hij met een ietwat schorre stem. "We gaan maar eens kennismaken met onze hosts.."
Rick draait zich om en wandelt naar de auto. Ik kijk hem na en hoop maar dat deze groep en zijn leidersdriften niet al te hard botsen. Dan start ik mijn motor, en leidt ik mijn groep naar de boot.

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 21:16 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als de groep dichterbij komt met de auto's, veeg ik de tranen van mijn wangen af en loop ik de loopbrug naar beneden af, naar de rest die aan het uitstappen is. Ze beginnen hun spullen uit te laden, maar niet voordat ze een moment genomen hebben om het grote, donkere op te kijken. Rick is de eerste die op mij afgestapt komt, waarschijnlijk omdat ik de enige ben. Hij heeft een wantrouwende blik in zijn ogen. "Waar is iedereen van jouw groep?" vraagt hij met een wat ruwe stem. Aankijken doet hij niet, zijn ogen glijden over de zwarte gedaante van de boot. Ik haal mijn schouders iets op. "Terug naar binnen, waarschijnlijk slapen. Ze gaan altijd slapen als de zon onder is gegaan, want we hebben geen elektriciteit binnen," probeer ik zo kalm mogelijk uit te leggen, hoewel ik de trilling in mijn stem niet geheel kan onderdrukken. "Je zal ze morgen wel zien, het wekt enkel vijandigheden op als je ze nu op gaat trommelen uit hun kamers. Morgenochtend in de keuken, zoals elke ochtend. Daryl laat het wel zien." mompel ik verder, iets vermoeid.
Ik schuif snel langs Rick heen en loop naar Beth en Carl toe. Ze lijkt er alleen nog maar erger aan toe te zijn, maar Carl lijkt nogal beschermend over haar te doen. Hierdoor pak ik het doosje uit mijn trui en duw ik het in zijn handen. "Zorg dat ze elke zes uur eentje inneemt, geef haar er zo meteen twee." vertel ik hem op een duidelijke toon. Ik ben blij dat hij eens niet aanvallend reageert en gewoon knikt naar me. Mijn ogen zoeken gelijk naar Daryl, ik wil weten hoe hij er nu over denkt en wat hij allemaal van plan is. Als ik hem zie, loop ik snel op hem af, maar eigenlijk weet ik niet eens wat ik tegen hem moet zeggen. Uiteindelijk kucht ik maar zacht als ik hem nader. "Volgens mij loopt het behoorlijk op rolletjes." mompel ik als ik dichtbij genoeg sta, maar wel zo zacht dat alleen hij het hoort. Hoewel de rest druk bezig lijkt te zijn weet ik niet in hoeverre ze naar ons gaan luisteren.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik wist niet zo goed meer wat ik van deze mensen moest denken. De meesten onder hen zagen er nog wel aardig uit, behalve die ene man waar Daryl zo goed mee overeen leek te komen. Ach ja, dat waren waarschijnlijk Daryl en zijn goede vriendje. Of misschien was het zelfs zijn broer waar hij zo lastig overdeed toen ik en Rowan er vandoor gingen op zijn motor. Ik kon echt niet geloven dat we dat samen gedaan hadden en dat de situatie nu zo was. Ik schuifelde zacht wat heen en weer, zodat ik alles wat beter kon zien. Ik was eigenlijk een beetje de kat uit de bomen aan het kijken. De zwangere vrouw viel duidelijk op en ik kon misschien beter terug naar binnen gaan nu ze eraan kwamen. Maar ik verwachtte niet dat ze even gezellig mijn kant uit zouden komen aangezien ze nog opzoek zouden gaan naar een slaapkamer.
Ik zou wel zien hoe alles ging verlopen. Ik hoopte goed, want ik was degene die had toegestemd. Nou ja, grotendeels dankzij Rowan gedrijg, dat nog steeds pijn deed. Serieus, hoe kon ze? Ze wist toch al dat ik een moeilijk mens ben, wat had ze dan verwacht?
Ik snoof wat toen ze richting een ander blond meisje en een klein jochie liep. Dat moest waarschijnlijk haar nieuwe vriendinnetje zijn. Ik wist niet wat er met haar gebeurd was, maar ze zag er nogal een huilebalk uit. Het kleine jongetje leek haar te troosten of iets dergelijks. Dat was toch wat ik eruit opmaakte. Ik hoopte maar dat ze zich aan hun afspraak zouden houden, maar aan Daryls reactie te pijlen, was hij volgens mij nog niet eens van plan om ze iets over de voorwaarden te vertellen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"He, deze heb je wel verdiend dacht ik zo." Ik kijk op als ik T-Dog mijn kant op zie komen. Hij werpt me een pakje peuken toe en knipt een goedkope aansteker aan. Ik kijk van T naar het pakje. Chesterfield. That would do.
"Bedankt," mompel ik terwijl ik een sigaret uit het doosje vis en hem boven de aansteker houd. Meteen licht er een vonkje op en neem ik een flinke hijs. De rook maakt een loopje langs mijn longen voordat ik het weer uitadem. Voor dit alles rookte ik behoorlijk wat af, maar ik schijn ook goed zonder te kunnen. Betekent niet dat ik een traktatie als deze afsla. T-Dog kijkt even schattend naar de boot voor hij zich ietwat samenzweerderig weer naar me toebuigt.
"Wat zeiden ze?" vraagt hij zachtjes. Ik haal mijn schouders op. "Deden moeilijk," mompel ik met de sigaret tussen mijn lippen. T-Dog kijkt me verwachtingsvol aan al was ik naar mijn idee klaar met mijn uitleg. "Geen zorgen, we houden ze wel onder de duim," vervolg ik dus waarna ik mijn sigaret uit mijn mond haar en kringetje begin te blazen. Fuck, dit was lang geleden. De rookcirkels die ik produceer zijn niet meer wat ze ooit waren. T-Dog knikt een keer afwezig waarna hij me voorbij loopt. Hij zou onderhand toch moeten weten dat ik niet de juiste persoon ben voor ellenlange gesprekken. Ik kijk naar de kringetjes die ik blijf blazen. Langzaam vervagen ze in de lucht.
"Volgens mij loopt het behoorlijk op rolletjes." hoor ik plots een stem mompelen. Ik kijk om en zie Rowan staan. Ze lijkt zich geen houding weten te geven. Misschien doordat ze net zo duidelijk was in haar keuze. Ik denk even na over een antwoord op de opmerking die ze duidelijk puur en alleen als openingszin had gebruikt en blaas een laatste kringetje.
"Dankzij jou ja. Jij hebt Rebecca, en daarmee de rest, zover gekregen." Ik kijk haar goedkeurend aan, mijn ogen licht samengeknepen. Dan houd ik haar de sigaret voor.
"Trekje?"

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik wist niet dat Daryl een roker was, maar eigenlijk had ik dat best kunnen verwachten wat mijn verbazing over de sigaret die hij staat te roken iets minder is. Het zou verboden moeten worden, maar niet omdat het zo slecht voor je is. Het is slecht voor mij om hem zo te zien staan, die boost die het hem geeft is gewoon vreselijk en onweerstaanbaar. Ik weet niet waar ik mijn ogen moet laten en probeer ze constant af te wenden, iets waar ik volgens mij grandioos in faal. Het is gewoon dat totaal plaatje wat alles zo erg maakt voor mij. Hierdoor schrik ik uiteindelijk zelfs iets op als hij antwoord geeft, ik was alweer vergeten dat ik iets tegen hem had gezegd. "Dankzij jou ja. Jij hebt Rebecca, en daarmee de rest, zover gekregen." Zijn goedkeurende blik zorgt ervoor dat mijn wangen iets rood worden en ik glimlach. Ik kan niet zeggen dat ik het erg vind om zoiets te horen, aangezien het me eigenlijk behoorlijk wat gekost heeft om Rebecca zover te krijgen. Maar aan de andere kant krijg ik er wel iets voor terug.
Daryl steekt de sigaret ineens mijn richting op. "Trekje?" vraagt hij, waardoor ik hem voor een moment aanstaar. Uiteindelijk weet ik mijn hoofd te schudden met een nerveus lachje. "Nee, dank je. Ik eh... rook niet." antwoord ik. Ik kan me nog wel herinneren hoe Diana en ik ooit een sigaret gevonden hadden. Zo hard heb ik volgens mij nog nooit gehoest en ik vond het dan ook ronduit smerig, hoewel het gehoest redelijk hilarisch is als je het met iemand anders kan doen. Maar zo erg wil ik niet afgaan voor Daryl, hoewel het vast heel typisch in zijn oren zal klinken, het stadse meisje met haar 'gezonde' levensstijl. "Was het je trouwens al opgevallen dat er niets meer rondloopt op het dek?" vraag ik aan hem, met een schuin oog op het dek, zodat ik ergens anders heen kan kijken. "Misschien kunnen we ooit het zwembad weer opvullen en zwemmen. Maak je maak geen zorgen, ze hebben vast wel ergens zwembandjes liggen voor je." grap ik met een scheven grijns.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Onbewust had ik een paar grote stappen dichterbij gedaan zodat ik alles beter kon zien. Mijn donkerbruine ogen bleven een tijd lang op de met koplampen verlichte horizon hangen voordat ik doorkreeg dat ik in het volle licht sta. Geschrokken zet ik een paar stapjes naar achteren, zodat ik net niet tegen de muur stond. Misschien hadden ze me gezien, misschien niet. Maar ik hoopte op het eerste. Een persoon leek in mijn richting uit te benen. Volgens mij was het die zwangere vrouw. Haar lange haren bewogen sierlijk mee met de wind. Haar gezicht stond nogal bedrukt en haar ogen bleven een tijdje op mijn vorige plek hangen. Haastig schoof ik voorbij de korrelige muur richting de nooduitgang. De vrouw was ondertussen al op de helft van de trap en leek sneller te kunnen wandelen dat ik dacht. Zeker voor een zwangere vrouw. Ik dacht altijd dat die krom liepen van de rugpijn en daardoor heel traag moesten wandelen. Toch niet, blijkbaar.
Ik draaide me vluchtig om richting de deur, terwijl ik aan de rode klink begon te trekken. Serieus? Net nu ik ‘m echt nodig had, ging die blokkeren?
“Verdorie,” fluisterde ik zacht, terwijl ik nog harder ging trekken en na flink leunen de koppige deur toch in beweging kreeg.
“Wat doe jij?” hoorde ik een vrouwelijke stem al achter me. Toen ik me omdraaide glimlachte ze er ook nog een keer vriendelijk bij, waardoor ik het niet over mijn hart kreeg bot te doen tegen de zwangere vrouw.
“Ehm…” mompelde ik. In mijn hoofd begonnen mijn hersenen overuren te draaien en leken ze op niets beters te komen dan wat ik nu zei: “Even checken of alle uitgangen het nog wel doen… Je weet nooit.” Ik lachte wat nerveus terwijl ik mijn armen voor mijn lichaam kruiste.
De vrouw zelf lachte ongelovig maar leek er niet meer verder op in te willen gaan. “Ik wilde jou en je groep enkel bedanken voor het verblijf hier.”
Ik knikte. “Geen probleem,” loog ik. Wel een probleem, want ik vertrouwde hun nog steeds niet. Al leek deze hier wel aardig te zijn. “Moet ik helpen dragen of zo?” vroeg ik terwijl ik op de auto’s knikte waar spullen uit gehaald werden.
“Nee, dat lukt ons nog wel. Ik ben Lori.” Een magere, karige hand werd in mijn richting gestoken. Toen ik ‘m aanpakte was hij helemaal ruw in plaats van zacht. Ik vroeg me af of deze vrouw niet bang had om zwanger te zijn. Wat als… De baby een Walker was of het wezentje al dood was voordat het geboren werd. Dat is toch even erg als je geliefde verliezen. Wie weet wel erger?
“Rebecca,” antwoordde ik, terwijl ik met mijn kleine koude hand de hare aannam.

[ bericht aangepast op 28 maart 2013 - 10:20 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Rowan's bleke gezichtje kleurt spontaan rood wanneer ik haar een compliment maak. Een beetje nerveus nog slaat ze mijn aanbod af.
"Nee, dank je. Ik eh... rook niet." Nou, dat was nog iets. Als ze zich naast haar eetprobleem ook druk zou moeten maken over nicotineshotjes, had ze wel heel veel te verwerken tijdens deze Apocalypse. Ik knik en blaas weer een kringetje uit. Perfect deze keer. Met een schuin oog kijk ik Rowan licht geamuseerd aan. Ze lijkt zich zo opgelaten te voelen. Ze wendt verlegen haar blik af waarna ze naar het schip kijkt.
"Was het je trouwens al opgevallen dat er niets meer rondloopt op het dek?" Ik blijf naar haar gezicht kijken hoewel haar blik naar de zee gericht staat. Haar wangen zijn nog steeds rood. Ik moet er bijna van gniffelen. Bijna.
"Ik heb destijds de gang ontruimt. Waren er minstens zeventig," brom ik met de sigaret tussen mijn mond. Ik herinner me hoe ik er een dagtaak aan had al die lijken een voor een naar buiten te slepen in de brandende zon. Nooit meer iets over gehoord van de rest. Het lijkt me dan ook niet nodig die groep bij elkaar geraapte geitjes een compliment te maken aangezien ik hier altijd veel meer heb gedaan en daar zelf ook nooit waardering voor kreeg. Rowan grijnst lichtjes.
"Misschien kunnen we ooit het zwembad weer opvullen en zwemmen. Maak je maak geen zorgen, ze hebben vast wel ergens zwembandjes liggen voor je," grapt ze. Ik trek een wenkbrauw overeind en klem de sigaret tussen wijs- en middelvinger.
"En dan wachten tot Rebecca me kopje onder douwt om me terug te laten komen als een Walker met zwembandjes? Come on girl, I still have some dignity left," grijns ik flauwtjes. Het feit dat we de boot hebben overgenomen geeft me een gevoel van rust. Hoewel ik er niet aan twijfel dat er nog flink wat conflicten zouden kunnen ontstaan, weet ik dat onze club in de meerderheid is. Zowel qua mankracht als qua wapens. Één ding hoeven ze maar te proberen, en we kunnen de boot volledig overnemen. Hopelijk zou dat nieteens nodig zijn, en zouden vooral Jess en Rebecca zich neerleggen bij het feit dat ze het vanaf nu niet meer voor het zeggen hebben.
Ik zucht even en blaas een ander kringetje. Ja, eindelijk lijken de dingen eens de goede kant op te gaan voor Daryl Dixon.

[ bericht aangepast op 28 maart 2013 - 19:26 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik heb destijds de gang ontruimt. Waren er minstens zeventig," bromt Daryl, alsof hij tegenwicht moet geven aan wat de rest heeft gedaan toen wij weg waren, zonder ons. Ik negeer het verder en praat door. Ik heb het hem wel zien doen, die lichamen naar buiten zien slepen, maar op dat moment was ik volgens mij niet zo goed in staat om daar iets over te zeggen. Het staat me dan ook maar vaagjes bij, net alsof het in een oude droom gebeurd was. Ik praat er hierdoor overheen met mijn opmerking over het zwembad, zodat het al helemaal niet resulteert in een wedstrijdje wie het meeste gedaan heeft, of het zwaarste werk. Het kan mij toch helemaal geen hol schelen, behalve dat ik maar hoop dat iedereen er ongeschonden vanaf is gekomen, nou ja, bijna iedereen dan...
"En dan wachten tot Rebecca me kopje onder douwt om me terug te laten komen als een Walker met zwembandjes? Come on girl, I still have some dignity left," reageert hij iets flauw op mijn grapje. Ik haal mijn schouders iets op en werp een korte blik op hem. "Dan ben je tenminste wel de leukste Walker aan boord." mompel ik erop. Mijn blik houd ik opnieuw op het schip gericht en op Lori die de loopbrug oploopt. Als ze met iemand begint te praten, probeer ik eens goed te kijken met wie, tot mijn verbazing is het Rebecca. Wat me nog meer verbaasd is dat ze helemaal niet vijandig lijkt te doen, maar wie kan dat dan ook tegen haar, een zwangere vrouw die alleen maar vriendelijk probeert te zijn. Als ik Rick erachteraan zie gaan, op een sneller tempo, baart het me wel enigszins zorgen. Hij is namelijk geen vriendelijke zwangere vrouw.
"Ik denk dat we ook maar eens naar binnen moeten," zeg ik nu serieus en wat bezorgd om Rebecca en haar reactie op Rick, of misschien eerder andersom. Volgens mij kan hij alleen maar vijandig doen en hij moet ermee oppassen, vooral bij haar en Daryl in de buurt. Hij gaat namelijk niet blij zijn als hij daar niet mee ophoud, dat weet ik wel. Misschien is het toch verstandiger om beter te worden en een oogje te houden op Rick. Voor me gaan Beth en Carl ook al die richting op, waardoor ik een plastic zak oppak met mijn goede hand en die mee begin te zeulen richting het schip.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
“Hoe oud ben je Rebecca?” vroeg Lori nog voordat ik iets kon zeggen.
“Drieëntwintig… De laatste keer dat ik het gevierd heb toch…” vertelde ik. Wie weet was ik wel al een jaar ouder. Of twee jaar ouder. Misschien maar een half jaar. Ik had om eerlijk te zijn geen idee. Het leek hier nog niet gesneeuwd te hebben of zo en veel temperatuurverschillen leken hier ook niet te zijn, dus ja… Ik glimlachte wat, tot ik in mijn ooghoeken een gestalte onze richting uit zag komen. Hij zag er heel wat bedreigender uit dan Lori, dus ik zette een paar stappen achteruit richting de nooduitgang, mocht dat nodig zijn.
“Je bent nog jong…” mompelde Lori, terwijl ze mijn blik volgde. “Je had nog zoveel met je leven kunnen…” Ze stopte met praten toen ze de man, gevolgd door Rowans blonde vriendinnetje en haar kleine butler onze kant uit zag komen. Ook Rowan droeg haar steentje bij en sleurde wat mee richting het schip.
“Dat is mijn man,” zei Lori met een waterige glimlach. Ze leek net zo blij hem te zien als een muis blij was een kat tegen te komen. Ik trok een vreemd gezicht.
“Hij ziet er… aardig uit…,” mompelde ik. Nou dat zag hij allesbehalve, maar ik wilde geen vooroordelen gaan vellen. Of ze toch niet luidop zeggen tegen deze vrouw, want mijn vooroordeel had ik wel al. Hij was een enge gluiperd, twee druppels water Daryl maar dan twee keer zo eng. Tegen Daryl durfde ik nog een grote mond op te zetten, tegen deze kerel zou ik het volgens mij nog niet proberen. Alhoewel…

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze haalt even haar schouders op terwijl ze haar blik afwendt. "Dan ben je tenminste wel de leukste Walker aan boord," hoor ik haar nog net mompelen, haar blik op het dek gericht. Ook ik wend mijn blik af, maar kijk naar de grond. Walkers zijn nooit leuk. Zelfs niet met zwembandjes om.
"Ik was toch van plan nog een tijdje rond te wandelen, sane en wel," grom ik zachtjes. Als Rowan weer begint te praten, kijk ik weer op. Ik volg haar blik en zie Lori, Rebecca en Rick op de boot staan.
"Ik denk dat we ook maar eens naar binnen moeten," zegt Rowan alert. Ze heeft gelijk. Rebecca is nogal gauw op zijn teentjes getrapt, en ook Rick is niet echt in een conditie waarin hij veel geduld heeft. Voorkomen is beter dan genezen, zoals Rosy altijd zei. Dat gebruikte ze altijd als reden om Jack uit de bomen te houden, maar we hadden er allebei veel te veel lol in elkaar achterna te klauteren tussen de takken, als een stel trippende eekhoorns..
Ik zet mijn motor op slot en laat het sleuteltje in de achterzak van mijn broek glijden.
"Kom op dan," brom ik. Samen wandelen we naar de boot. Wanneer we de loopbrug op lopen, hoor ik Lori Rick al voorstellen.
“-aardig uit.." hoor ik Rebecca nog net murmelen. Haar blik kruist de mijne waarna ik direct naar Rick kijk, die achter haar staat. De spanning is te snijden. Een stilte volgt.
"Al kennis gemaakt?" vraag ik met tegenzin, puur om de spanning te breken. Met zijn allen één grote groep vormen zou natuurlijk het allerbeste zijn, maar met de gespannen energie die hier nu hangt, besef ik me pas echt hoeveel moeite dat zou gaan kosten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik was toch van plan nog een tijdje rond te wandelen, sane en wel," is zijn antwoord. Volgens mij is hij op het moment niet echt in staat om te lachen om grapjes zoals die van vanmiddag, voordat alles fout ging... Helaas, al zie ik hem liever ook normaal rondlopen en niet als zo'n slijmerig beest. Als ik zeg dat we weg moeten, doet Daryl zijn motor op slot en houd hij het sleuteltje bij zich. Ik moet er zacht om lachen, dat is heel erg slim van hem. Hij wilt vast niet dat het nog eens gebeurt, dat één van ons, misschien wij beiden, zijn motor weer eens jatten en een leuk ritje gaan maken. De vorige keer was hij echt pissig, het begin van al het onheil, voor mij dan. Of misschien was het wel daarvoor gebeurt. Eigenlijk wil ik er niet eens aan denken, de gedachte maakt me al misselijk en ik ben juist zo blij dat het meeste nu zonder vijandigheid gaat, eerder met iets... ik kan het niet eens benoemen, het is niet echt vriendschap, maar wat anders.
"Kom op dan," bromt hij waarmee hij me uit mijn gedachten haalt en ik knik. Met de tas lopen we de loopbrug op en ik probeer te verstaan wat ze zeggen, maar mijn oren beginnen weer te suizen van de inspanning van het lopen en sjouwen van de tas. We komen bij Rick, Lori en Rebecca aan, waar een behoorlijke spanning hangt, of misschien heb ik die wel met me mee gebracht. "Al kennis gemaakt?" vraagt Daryl, wat me verbaasd. Normaal is hij niet de prater, maar in Rick's bijzijn lijkt hij dan ook heel anders te zijn dan ik hem ken. In Rick zijn ogen ligt die bekende, wantrouwigere blik. Ik werp hem een nogal dreigende blik toe, een die zegt dat hij Rebecca beter met rust kan laten.
"Volgens mij kan iedereen beter naar binnen komen in plaats van kennis te maken. Het is laat." mompel ik ietwat bot. Mijn blik laat ik naar beneden glijden om die van Rebecca sowieso te vermijden. Ik sleep de tas achter me aan als ik me tussen Lori met haar dikke buik en Rebecca door wurm en de deur met moeite open krijg met de tas nog in mijn hand. Ergens hoop ik vanavond nog een momentje met Rebecca alleen te krijgen, maar ik reken er maar niet teveel op. Het zal me niets verbazen als ze me zal ontwijken of gewoon hard zal negeren, wat ook mijn eigen schuld is.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
“Al kennis gemaakt?” klonk Daryls stem. Hij en Rowan hadden zich zonet bij ons gevoegd, samen met Lori’s man, die me de stuipen op het lijf joeg met zijn wantrouwige gestaar. De spanning die hier hing was snijdend en ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden, ook al zou ik liever vragen of hij alles een beetje kon zien. Echter trok Rowan meer mijn aandacht. Het lange blonde meisje probeerde duidelijk mijn blik te vermijden.
“Niet met meneer hier,” zei ik vriendelijk. De man echter, bleef me nog een tijdje boos aankijken voordat hij antwoordde. Hij nam ook lekker uitgebreid de tijd om dat te doen. “Rick,” bromde hij.
Nog zo’n brombeer. Dat ging hier lekker gezellig worden. “Rebecca,” zei ik, terwijl ik mijn hand uitstak. Rick’s blik bleef erop hangen maar hij nam ‘m niet aan, dus trok ik terug en wist ik me even geen houding aan te nemen.
“Volgens mij kan iedereen beter naar binnen komen in plaats van kennis te maken. Het is laat,” mompelde Rowan bot, waardoor ik me heel erg aangesproken voelde. Niet qua het feit dat ze ons naar binnen wilde jassen, maar het feit dat ze het bot zei. Alsof ze nog steeds boos op me was terwijl ik degene was die boos zou moeten doen. En ik was ook nog steeds boos, ik liet het alleen niet merken.
Rowan propte zich tussen mij en Lori door, waardoor ik haar even verbaast nakeek. De manier waarmee ze moeite had om een simpele tas te dragen baarde me zorgen. Volgens mij was er nog het een en het ander gebeurt toen ze weg was en Rowan kennende probeerde ze dat te verbergen.
“Ehm, ja,” mompelde ik terwijl ik achter mijn hoofd krabde. “Volgen jullie maar…”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
“Niet met meneer hier," zegt Rebecca, veel vriendelijker dan ik van haar gewend ben. Mijn ogen knijpen zich samen. Ik vertrouw haar nog steeds niet. Ze probeert haar blik dan wel in de plooi te houden, het is duidelijk te zien dat ze Rick nu al niet mag.
"Rick," antwoordt hij op een toon waarmee hij aangeeft dat er met hem niet te spotten valt. Tot mijn verbazing steekt Rebecca haar hand uit. Rick neemt hem niet aan. Hij is nog wantrouwender geworden dan hoe ik hem al kende. “Volgens mij kan iedereen beter naar binnen komen in plaats van kennis te maken. Het is laat,” mompelt Rowan waarna ze zich tussen Lori en Rebecca door wurmt en de boot in gaat. Ze keurt me geen blik meer waardig. Lori kijkt me schattend aan.
“Ehm, ja,” mompelt Rebecca ongemakkelijk. “Volgen jullie maar…” Ik vraag me af waarom ze plots zo vriendelijk doet. Zit er iets achter? Is ze stiekem al een complot aan het smeden? Misschien hebben zij en Jess al zitten kletsen.. Hmm, het is ook een idee om met die eerste nog eens rond de tafel te zitten. Haar defensieve gedrag tegen me beviel me totaal niet. Rebecca gaat ons voor. Lori haalt haar schouders op met opgetrokken wenkbrauwen en loopt achter Rebecca aan. Mijn blik kruist die van Rick. Iets in zijn ogen maakt me ongerust. Het is een zekere roekeloosheid, alsof hij ieder moment kan ontsporen. Desondanks knik ik hem toe en laat ik hem voorgaan naar binnen. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me.
Als Rick, Rowan, Lori en Rebecca een eindje voor me uitlopen en de trap op naar boven lopen om een kamer uit te zoeken, zie ik plots een silhouet in mijn ooghoek verschijnen. Ik kijk om. Jess staat op de andere trap die richting de bioscoop en bar leidt. Haar fonkelende ogen staan kouder dan ooit. Ik blijf staan en draai me naar haar toe. "Jess," mompel ik bij wijze van een groet. "Jij bent ook wel eens minder afstandelijk tegen me geweest."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Niet met meneer hier," zegt Rebecca op een verrassend vriendelijke toon, terwijl Rick nog even zwijgt voor hij zich ook voorstelt. Heel typisch en rebels, net een tiener. "Rick," bromt hij, maar neemt Rebecca haar hand niet aan. Lekker onbeschoft. alsof dat kleine meisje hem iets aan gaat doen. Ze is geen ninja of zo. Hierdoor maak ik een botte opmerking zodat de spanning eindelijk eens afneemt en ze elkaar niet ineens gaan aanvliegen, ik ben echt bang hoe Rick op haar gaat reageren, aangezien ze nogal graag haar mond opentrekt en geen idee heeft van hoe gevaarlijk hij kan zijn. Ik weet dat heel goed, ik heb zijn revolver tegen mijn voorhoofd gehad. "Ehm, ja," mompelt Rebecca ongemakkelijk achter mij. "Volgen jullie maar..." Ik kan de voetstappen achter me aan horen komen, maar ik kijk niet om.
Als ik Daryl ineens met Jess hoor praten, veranderd dat echter en raak ik een beetje in paniek. Ik blijf stil staan en draai me om, niet wetend of ik erbij moet blijven en aan Jess moet laten zien dat ik niet van zijn zijde ga wijken voor haar, of dat ik het maar gewoon moet laten, want ik kan nog altijd niet bepalen wat hij doet met haar en dat ga ik verder ook niet meer doen. Het zijn mijn zaken dan ook niet meer, zijn het nooit geweest eigenlijk, als ik eraan terug denk. Mijn ogen zoeken automatisch naar die van Rebecca, maar zodra ik die heb gevonden draai ik me weer om en loop ik verder. Ik kan er gewoon niet bij blijven, dit moet me gewoon niets meer doen. De laatste keer was erg genoeg, straks denkt Daryl weer dat ik hem niet vertrouw en dat ik gek ben.
Als we bovenaan de trap zijn, bij de slaapkamer, zet ik de tas neer tegen de muur aan. "Ik weet niet waar die heen moet, ik laat hem gewoon hier staan." mompel ik naar Lori. Ik kan het gewoon niet opbrengen om hem nog verder mee te slepen, volgens mij zijn al mijn lichamelijke krachten nu wel op. Ik heb al moeite om mezelf nog voort te bewegen en wil mezelf het liefst begraven onder mijn dekens en dagen achter elkaar slapen. Maar ik weet ook dat als ik dat doe, ik ergens tussendoor doodga en helemaal nooit meer wakker zal worden. Dan krijg ik al helemaal nooit meer de kans om Rebecca tegen Rick te beschermen.

Jessalyn Hope

Ik blijf een tijdje zo wachten, tot ik uiteindelijk gedempte stemmen hoor bij de deur en de deur opengaat. Rowan is de eerste die voorop naar binnen komt, maar wat ziet dat kind er slecht uit. Zo bleek is ze nog nooit geweest en ergens juich ik van binnen. Misschien heeft Daryl dan toch érgens voor gezorgd. Rebecca komt erachteraan, die is daarnet weer langs gekomen en naar buiten gegaan. Waarschijnlijk kon ze haar nieuwsgierigheid gewoon niet bedwingen. Daarachter komt een hoogzwangere vrouw met een wat chagrijnig uitziende man. Niemand lijkt ook maar door te hebben dat ik me hier teruggetrokken heb in de schaduw en ze allemaal bekijk. Tot Daryl langskomt en plots blijft staan. "Jess," groet hij me iets kortaf, waar ik niet op reageer. "Jij bent ook wel eens minder afstandelijk tegen me geweest."
Ik laat een schamper lachje horen en schud afkeurend met mijn hoofd. "Ik had minder afstandelijk kunnen zijn als je háár niet mee terug genomen had, of die hele groep. Het lijkt weer helemaal koek en ei te zijn tussen jullie." Mijn stem klinkt volgens mij nog een stuk killer dan mijn ogen staan terwijl ik hem aan blijf kijken en mijn handen in mijn zij zet. Hij kan het nu mooi wel vergeten om ooit nog zo'n deal te krijgen bij mij, in de toekomst kruipt hij maar lekker bij die magere lat in bed als hij iets wilt, bij mij zal hij niet meer kunnen aankloppen voor zulke zaken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Daryl was in een oogwenk verdwenen. Ik kon zijn stem horen, maar ook die van Jess. Rowan verstijfde en bleef stilstaan, waardoor ik bijna tegen haar op botste. Mijn dunne hand plaats ik recht tussen haar twee uitstekende schouderbladen terwijl ik haar zacht, maar ook dwingend vooruit duw. Ik wist net zo goed als zij dat we hier beiden geen zin in hadden. En hoewel ik boos was, kon ik ook zien dat het niet goed ging met dit meisje, waardoor mijn moederinstinct weer de bovenhand begon te krijgen en ik mijn eigen woedde langzaamaan begon te vergeten. Toch zei ik niets. Rowan kwam langzaam weer in beweging en ik ging langs haar lopen. Nog steeds niet echt wetend wat te zeggen. Ik had het al zo vaak geprobeerd, voor haar te zorgen. Maar ze leek het niet aan te nemen. Het eten in ieder geval toch niet, maar eten was juist uiterst belangrijk als je zwak was.
Ik beet zacht op mijn lip. Als zij ook nog dood zou gaan, zou ik het mezelf nooit vergeven. Mijn blik bleef kort op haar hangen, maar voor het geval dat ze het zou merken wendde ik hem snel weer af.
Bij haar slaapkamer zette ze de niet zo heel erg zwaar uitziende tas tegen de muur. “Ik weet niet waar die heen moet, ik laat hem gewoon hier staan,” mompelde ze. Ik keek haar aan, maar mijn blik gleed al snel naar Rick en Lori. Ik had niets tegen Lori, maar op het moment wilde ik dat ze samen met haar man gewoon even verdween. Ik wilde met Rowan praten. Maar ik was te koppig om iets te zeggen, dus ik bleef staan, terwijl Rick de plastic zak opnam en zijn vrouw aankeek. “Ik ga een kamer zoeken,” mompelde deze. Lori knikte glimlachend, maar die verdween al snel toen haar mijn uit beeld verdween. Ze zuchtte zelfs zacht.
Volgens mij ging het niet goed tussen die twee, maar ik ging me er ook niet mee bemoeien.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov