{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Haar grote, lichte ogen staren me verschrikt aan. Ik weet dat ik veel van haar vraag en haar nu harder confronteer met haar prioriteiten dan ooit, maar ik moet het weten. Ik wil haar woord. Ik wil de zekerheid dat ze geen rare dingen gaat doen binnen de groep. Het vertrouwen dat ik haar heb gegeven binnenin deze groep wordt al groter dan ik haar in eerste instantie wilde geven, en ik wil dat vertrouwen vertaald van haar terugzien. Daarnaast wil ik zelf niet nog meer bloed aan mijn handen hebben, of ik daar nu zelf verantwoordelijk ben of via mijn vertrouwen in Rowan. De dood van Maggie en Hershel liggen me al topzwaar.. Rowan lijkt in tweestrijd met zichzelf en kijkt van me weg. "Ja," murmelt ze dan bijna onverstaanbaar. "Jouw kant." Ik sluit mijn ogen eventjes en leg broederlijk mijn hand onder haar kin zodat ze me wel aan moet kijken.
"Bedankt," mompel ik. We kijken elkaar nog een tijdje aan. De blik die ik op dat moment in haar ogen zie, zal ik nooit meer vergeten. Ze kiest, ondanks haar duidelijke angst, mijn karakter en mijn fouten, voor mij. Ik kijk vluchtig even om me heen voor ik me naar voren buig en haar een kus op haar voorhoofd druk. Vervolgens draai ik me vliegensvlug weer om en begin ik naar mijn motor te lopen. Het was geen teken van lust. Misschien ook niet eens van liefde.. Het was een teken van zorg. Een teken waarmee ik haar voor eens en voor altijd duidelijk wil maken dat ik er voor haar zal zijn. Ja, ik kon een onuitstaanbare asshole zijn. En ja, zij was af en toe een bron van irritatie en onbegrip. Maar misschien was juist dat wel de reden dat ik haar simpelweg niet los kon laten. Misschien wilde ik er dit keer wel zijn voor de vrouw waarvoor ik me verantwoordelijk voelde..
"We gaan weer," zegt Rick. Ik kijk nog even om en zie hoe Rowan ook weer in beweging komt. Tranen worden weggeveegd, bagage weer opgepakt en auto's worden gestart. Ik kijk voor me uit terwijl ik de sleutel van de motor omdraai. De zon schijnt fel in mijn ogen. Het is nu niet ver meer.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 15:36 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Ik weet het niet, dat is toch die blode, he?" vraagt hij, waar ik kort op knik. Ik denk niet dat hij haar echt goed heeft ontmoet. "Ik weet het niet, ik zou haar hier perfect kunnen zien rondlopen tijdens zo’n cruise." Ik trek mijn wenkbrauw iets op. "Alleen als ze hier een afdeling voor psychisch gestoorde mensen hebben ja." mompel ik erop. Ze is vast ergens uit ontsnapt, het lijkt me nou niet het normaalste meisje, ik kan haar niet zomaar gezellig met vriendinnen cocktails zien drinken aan het zwembad, eigenlijk. : Die zullen wel de tijd van hun leven gehad hebben voor de Apocalyps." antwoord Ryan dan op mijn 'hoezo'. Ik knik langzaam maar instemmend, dat zal wel zo zijn ook. Maar ik had ook de tijd van mijn leven voor de apocalyps, daarvoor hoef ik echt niet op een veel te duur cruiseship te zitten hoor. Misschien ben ik wel gewoon erg simpel en snel vermaakt, dat kan ook.
Ik begin over de Walkers op het schip, waarop Ryan antwoord. "Laten we hopen van niet." Ik kijk toe hoe hij een grote, echt mannelijke slok neemt van het bier, waarna hij zijn blik weer op mij richt. "Anders blijven we bezig." Door zijn woorden kijk ik hem iets bedenkelijk aan. "Misschien moeten we de ingangen hoe je op het schip kan komen beveiligen, zodat we in ieder geval niet overvallen kunnen worden door een horde," mompel ik, waarna ik met mijn hoofd schud en iets met mijn hand wapper. "Dit is niet echt het moment om nog meer plannen te gaan maken, dat komt wel weer." grinnik ik vervolgens verontschuldigend. Ik neem een grote slok van het drankje, het is lekker na altijd water drinken, of de sterke drank van de vorige keer.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess knikte vaag toen ik vroeg of Rowan blond was en trok een wenkbrauw op toen ik zei dat ik haar wel zag rondlopen op een cruisschip. "Alleen als ze hier een afdeling voor psychisch gestoorde mensen hebben ja,” mompelde ze. Nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauw op te trekken, maar ik kon de glimlach niet van mijn gezicht houden. Rowan was inderdaad een beetje vreemd, maar ik kende haar niet echt. Ik had ook maar een keer met haar gesproken, dus ik kon niet echt een oordeel over haar vellen. Blijkbaar had Jess dus wel al vaker met haar te maken gehad. “Nou nou, dat is niet aardig,” grinnikte ik als antwoord, hoewel ik het eigenlijk serieus bedoelde.
“Die zullen wel de tijd van hun leven gehad hebben voor de Apocalyps,” mompelde ik. Jess klikte nogal langzaam op mijn opmerking, om daarna bedenkelijk te kijken toen ik zei dat we bezig zouden blijven als Walkers de hele tijd binnendrongen. "Misschien moeten we de ingangen hoe je op het schip kan komen beveiligen, zodat we in ieder geval niet overvallen kunnen worden door een horde," mompelde ze.
“Hoe groot is de kans dat er hier toevallig een horde over straat komt en die toevallig rechts afslaat, het strand op loopt en de trap van het schip beklimt?” vroeg ik. “Nogal kl-“
Mijn zin werd afgebroken door Jess die met haar hand wapperde. "Dit is niet echt het moment om nog meer plannen te gaan maken, dat komt wel weer,” grinnikte ze en nam een dikke slok van haar bier.
Ik haalde mijn schouders op en nam zelf ook nog een slok. Toen ik mijn flesje met een klap terug op het aanrecht zette, kon ik zien dat het grootste deel van mijn flesje nog gevuld was met schuim.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik voel zijn hand onder mij kin waardoor ik hem wel aan moet kijken. "Bedankt," zegt hij, maar ik zwijg enkel als ik hem aankijk. Ik hoop maar niet dat dit een spelletje is, waarin hij me gebruikt tot iedereen veilig is en me dan weggooit als ik niet meer nodig ben. Die pijn kan ik niet nog eens verdragen, ik hoop dat hij dat ook weet. Als hij om zich heen begint te kijken en het oogcontact verbreekt, denk ik dat het weer voorbij is, maar hij buigt zich naar me toe en drukt een kus op mijn voorhoofd. De tijd om erop te reageren heb ik niet, want hij draait zich om alsof het nooit gebeurd is en begint weg te lopen, richting zijn motor. Dit verward me enkel, ik weet niet meer wat ik ervan moet denken en wat hij ermee bedoeld. Hij leek er zelf ongemakkelijk mee te zijn, maar ik voel me er minstens even ongemakkelijk over, vooral omdat iedereen hier is. Ik haat het dat het een warm gevoel in me veroorzaakt omdat ik wel weet dat hij er nu is om voor me te zorgen, ik wil er gewoon afstand van kunnen nemen, want dit gaat enkel lastig worden als we eindelijk op de boot komen.
Als Rick zegt dat we weer gaan, kom ik eindelijk in beweging en uit de bevroren houding waarin ik geraakt ben sinds net. Ik durf eigenlijk niemand onder ogen te komen door alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is, sinds we gestopt zijn tenminste, waardoor ik snel de auto inschuif naast Beth, die nu lijkt te slapen. Als we in beweging komen heb ik eindelijk de tijd om rustig naar het verband te kijken die om mijn arm zit. Het is helemaal doordrenkt met bloed en het komt er nog altijd onder vandaan. Mijn arm zit onder het opgedroogde bloed, wat in dit geval wel van mij is. Wat op mijn handen en trui zit is volgens mij niet van mij. De trui schuif ik er weer overheen zonder er teveel aandacht aan te besteden en ik probeer lekker te gaan zitten. Als we rijden, zakt de zon steeds verder naar onder. De tijd begint te tikken en het lukt me niet om opnieuw in slaap te vallen. Toch zak ik af en toe zo half weg, maar ik ben veel te nerveus en zenuwachtig om echt te slapen.
Als we dan stoppen, ga ik gelijk recht zitten en kijk ik het raampje van de deur uit. Het schip ligt iets verderop, maar de auto staat redelijk beschermt waar we nu staan. Het eerste wat ik doe is de deur opengooien en uitstappen, terwijl de tranen in mijn ogen staan. De lichte rookwolk die van het schip komt beangstigd me, er is toch niets gebeurd in de tijd dat wij weg waren? Door het bloedverlies wankel ik iets terwijl ik zo half naar het schip begin te rennen. Het enige wat ik nu wil is Rebecca zien en haar omhelzen, zeggen dat alles goed gaat komen, maar ik ben bang dat er iets gebeurt is en dat ze niet meer leeft. Mijn hart klopt luidruchtig in mijn keel.

---

Your make-up is terrible

Jessalyn Hope

"Nou nou, dat is niet aardig." grinnikt hij op mijn woorden, maar ik besluit mijn mond maar te houden. Dat kind zou me nog vermoorden in mijn slaap, dan is wat ik zei nog aardig, vind ik dan. Het heeft geen zin om dat soort dingen te gaan verspreiden, hij moet zelf maar oordelen als ze ooit nog terug komt, wat ik betwijfel. Ik hoop nog altijd dat Daryl haar ergens dumpt en alleen terug komt. Ik hoef haar echt niet opnieuw hier te hebben en hoewel ik hier later was, lijkt zij me een stuk minder nuttig voor de groep dan ik. "Hoe groot is de kans dat er hier toevallig een horde over straat komt en die toevallig rechts afslaat, het strand op loopt en de trap van het schip beklimt? Nogal kl-" begint Ryan als ik hem afkap en zeg dat we maar beter niet over plannen kunnen beginnen nu. Ik heb zin om te ontspannen, mijn hersens gaan al lang genoeg door over de veiligheid en alles wat er moet gebeuren. Ryan haalt zijn schouders op en neemt nog een slok van zijn bier. Ik draai mijn flesje wat rond op de bar en kijk daarna naar Ryan. Net als ik iets wil zeggen, spits ik mijn oren omdat ik en geluid hoor, maar het is al snel weer verdwenen. Het leek van buiten te komen, waardoor ik opsta en naar het raam toe loop. Als ik in de duisternis kijk, kan ik helaas niets onderscheiden. Er lijkt wel iets te bewegen een eind verderop, maar dat kan net zo goed een Walker zijn. Zuchtend loop ik terug en ga ik weer aan de bar zitten. "Dacht iets te horen, maar volgens mij is er niets." mompel ik als verklaring tegen Ryan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess draaide verveeld met haar flesje op de bar, waardoor er kleine, natte kringen op het hout bleven staan. Ik nam nog de laatste slok van mijn pint, die blijkbaar minder vol zat dan ik dacht. Na een tijdje gleed haar blik weer op mij en net op het moment dat ze haar mond weer opentrok om iets te zeggen, was er een geluid te horen. Ik hechtte er echter niet zo veel belang aan, aangezien we naar mijn mening hier toch wel veilig zaten. In plaats van te gaan kijken, wendde ik mijn blik op mijn kaars, die naast mijn flesje stond, op het vlammetje dat vrolijk dartelde en danste alsof het zijn lust en leven was. Jess was ondertussen recht gestaan – ze leek toch niet echt gerust te zijn - en naar het raam toe gelopen. Na een paar seconden naar buiten gekeken te hebben zuchtte ze luid en zette ze zich weer neer op haar barkruk naast me. “Dacht iets te horen, maar volgens mij is er niets." Het kaarslicht wierp kleine lichtpuntjes in haar ogen. Ze leken een beetje op pretlichtjes, maar Jess zag er alle behalve blij of vrolijk uit op dit moment.
“Volgens mij ook niet,” antwoordde ik luchtig, alsof er niets aan de hand zou kunnen zijn. “Al hoorde ik het ook. Waarschijnlijk een Walker die voorbij de deur liep of zo, als hij er straks nog staat haal ik hem wel neer.”
Ik was niet zeker of het van een Walker kwam, maar het kon eigenlijk van zowat van alles komen en eigenlijk kon het me ook niet zo veel schelen. Niet elk geluid dat je hoorde was verdacht. “Of misschien is Rebecca of Flynn wakker geworden en lopen ze wat rond, weet ik veel.”
Ik draaide mezelf een beetje, zodat ik weer door de ruimte kon kijken. Na een tijdje richtte ik me weer op Jess. “Waarom konden we de biljarttafel precies niet gebruiken?” vroeg ik, aangezien ik niet veel zin had in een potje pingpong.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Mijn hoofd lag op mijn knie, mijn armen zaten nog steeds om mijn benen, het enige verschil met mijn vorige positie was dat ik omgevallen was en in slaap gevallen was. Er stond een rode vlek op mijn wang afgedrukt, recht op de plek waar mijn wang op mijn harde, knokige knie had gesteund. Een spierpijn was op mijn rug getrokken door mijn krampachtige positie. Ik haalde voorzichtig mijn hand door mijn haar, waardoor ik de vlecht die in mijn vettige haar zat lostrok. Ik zuchtte uiteindelijk, kreunde zacht toen ik mezelf met moeite overeind probeerde te krijgen. Mijn lichaam voelde aan als een patattenzak, letterlijk. Met half dichtgeknepen ogen keek ik in die spiegel die aan de muur links van me hing. Ik zag er slecht uit. Er hadden zich wallen onder mijn ogen gevormd, mijn haar stak zowat alle kanten uit en ik was nog steeds zo mager dat mijn heupbotten en sleutelbenen duidelijk zichtbaar waren. Maar daar was ik werk van aan het maken. Ik had sinds twee dagen nog geen enkele maaltijd overgeslagen.
Ik zuchtte en sleepte mezelf uiteindelijk toch richting de badkamer. Aan dat verschrikkelijke kapsel van mij moest toch wel even iets gedaan worden. Daarbij sliep ik altijd beter na een warme douche. Het was pikdonker in de badkamer. Mijn handen gleden over de muur, op de tast naar de douche. Ik draaide de knop open, terwijl ik met een hand in mijn oog wreef. Een hoge, nogal luidde, gil kwam uit mijn mond toen ik overspoeld werd met ijskoud water. Het voordeel: ik was direct wakker. Ik was alleen even vergeten dat het water hier altijd ijskoud was en dat ik mijn kleding uit moest doen als ik wilde douchen. Zuchtend begon ik aan mijn sokken te treken, om daarna ook mijn onderbroek uit te douche te laten vliegen en de rest van mijn kleren volgden al snel.
Ik bleef een tijdje staan, vooral om te wennen aan het koude water. Mijn handen sloeg ik over mijn borsten heen, omdat ik me naakt voelde. Ik was ook wel naakt, maar de deur van de badkamer stond nog open, en mijn kamerdeur stond ook niet op slot. Het zou me niet verbazen als Flynn elk moment binnen kon komen.
Mijn hand gleed van mijn lichaam naar de grond, over de vloer tot ik het busje zeep gevonden had. Ik herinnerde mezelf er weer aan dat ik ruzie met Flynn had, dat hij me waarschijnlijk even niet meer wilde zien en nu voelde ik me nog eenzamer. Zeker nu Rowan weg was en ik haar waarschijnlijk niet meer terug zou zien. Mijn eigen depressieve gedachten negerend, zeepte ik me in, waste ik mijn haar en kroop ik moeizaam weer onder de douche vandaan. Met een handdoek rond mijn hoofd gedraaid en rond mijn lichaam liep ik terug richting mijn kamer. Ik beet zachtjes op mijn onderlip en ging weer op het bed liggen. Kleding deed ik straks wel aan, ik had nu gewoon even zin om te liggen en mijn ogen te sluiten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Volgens mij ook niet," antwoord Ryan op een nuchtere toon. "Al hoorde ik het ook. Waarschijnlijk een Walker die voorbij de deur liep of zo, als hij er straks nog staat haal ik hem wel neer." Ik knik even snel, maar eigenlijk ben ik nog niet overtuigd. Ik heb het gevoel alsof het van buiten kwam en niet van binnen. "Of misschien is Rebecca of Flynn wakker geworden en lopen ze wat rond, weet ik veel." stelt hij voor, wat het natuurlijk ook kan verklaren. Een van hen kan ook boven op het dek zijn gegaan aangezien het nu veilig is daar. "Je hebt waarschijnlijk toch wel gelijk." glimlach ik naar hem. Toch ben ik niet meer zo onrustig door zijn woorden. Hij heeft het ook gehoord, maar misschien ben ik gewoon wat gedesoriënteerd door de duisternis hier en komt het wel gewoon van het schip af. Goed oppassen als we hier weggaan dus, of kijken of Rebecca en Flynn soms ergens rondhangen.
Ryan richt zijn blik weer door de ruimte heen. "Waarom konden we de biljarttafel precies niet gebruiken?" vraagt hij waardoor ik even in de lach schiet en zo de zorgen om de geluiden weg dring. Ik schud iets met mijn hoofd en neem eerst een slok uit het flesje voor ik iets zeg. Volgens mij is die van Ryan al leeg, maar ik ben niet van plan om opnieuw snel te gaan drinken. "Ik zei niet dat je hem niet kan gebruiken, het is alleen aan te raden om het niet te doen," maak ik hem duidelijk. "Speel je pool of biljart?" vraag ik aan hem. Ik kan in ieder geval geen van beide, hoewel ik het wel interessant vind eigenlijk. Maar ik heb nooit de tijd genomen om het te leren, het leek me niet belangrijk genoeg. Ik had altijd andere dingen te doen.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Je hebt waarschijnlijk toch wel gelijk." Jess glimlachte in mijn richting. Ik kreeg het gevoel dat ze nog niet steeds overtuigd was, maar ze liet het toch gaan en zei er niets meer over. Ik spitste mijn oren nog even, maar ik hoorde echt niets meer, dus het zou vast niets geweest zijn.
Mijn blik rolde over de kamer, opzoek naar de biljarttafel. "Waarom konden we de biljarttafel precies niet gebruiken?" vroeg ik haar na een tijdje. Ze had er de vorige keer een beetje vaag om gelachen. Net zoals nu. Een hartelijke lach galmde door de kamer, waardoor ik wat onbegrijpend mee grinnikte, ook al had ik geen idee waarom ze aan het lachen was.
Jess schudde haar hoofd, waardoor haar volle, piekige krullen meebewogen en nam nog eens een slok van haar flesje bier.
"Ik zei niet dat je hem niet kon gebruiken," legde ze na een tijdje uit, waarschijnlijk omdat ik haar een tijd lang onbegrijpend had aangestaard. "Het is alleen aan te raden om het niet te doen. Speel je pool of biljart?"
Volgens mij had ze wat uitgestoken met die tafel, aangezien ze er zo veel over wist en de hele tijd moest lachen als ik erom vroeg. Daarbij bleef ze er ook nogal vaag over doen.
"Poolen," grijnsde ik. "Of ja, eight-ball eigenlijk. Ik ken niets anders."
We speelden het altijd in de kazerne als we niets meer te doen hadden. Het was eigenlijk heel simpel. Ieder had 7 ballen. En dan nog een witte en was er nog een zwarte. De acht, die er pas als allerlaatste in mocht. Die witte werd enkel gebuikt om de ballen in de gaten op de hoek van de tafel te krijgen. Maar meestal sloeg alles uit op een potje porren of een zwaardgevecht met de keus. De rekruten konden soms zo kinderachtig zijn, maar als we maar plezier hadden. Dat was waar het om ging.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als we vlakbij de kust zijn, gebaar ik de wagens achter me te stoppen. In de verte zie ik het schip al liggen. Mijn motor laat ik ronken. Met Rick heb ik afgesproken dat het misschien het beste was als we niet met de hele groep in een keer aan zouden komen banjeren. Dat zou de bootgroep alleen maar afschrikken. Omdat ze mij al kenden (of ze me nou mochten of niet), zouden ze mij niet neerschieten. Niet direct in elk geval. De groep zou van een afstand verstopt toekijken, klaar om in te grijpen mocht dat nodig zijn. Op dat moment hoor ik een portier open en dicht slaan. Ik draai me om en zie Rowan wankelend naar voren rennen. Ze valt bijna omver van duizeligheid en haar lange spillebenen zwengelen alle kanten op. Vlak voor ze me voorbij is heb ik haar al bij haar schouder gegrepen.
"Je kunt niet zomaar in je eentje die kant op rennen," zeg ik haar. Als ze dat zou doen, zou ze dat schip binnen gaan en niet meer naar buiten komen. Op die manier liep ik samen met mijn groep de kans niet eens meer binnen te komen. Nee, ze bleef mooi bij mij. Ik wenk met mijn hoofd naar mijn achterzadel.
"We rijden er samen naartoe." Ik wissel nog een blik uit met Rick, die al buiten zijn auto stond met zijn geweer in de aanslag. T-Dog en zelfs Glenn stonden vanuit hun eigen hoek met een pistool klaar. Ze zouden alles in de gaten houden. Rick knikt me toe. Ik wissel nog een blik uit met Carol, die Beth tegen zich aan gedrukt houdt. Er staan tranen in haar ogen, alsof ze me voor het laatst zal zien. Lori staat naast Rick, haar hand om zijn heup geslagen en een hand op haar buik. Ze ziet hoe mijn blik van haar buik naar haar gezicht gaat, en geeft me een waterige glimlach. Het is tijd om te gaan.
Als Rowan achterop zit, start ik de motor weer en rijd ik richting het schip. Mijn maag begint zich te verstrakken. Jess, Ryan, Rebecca.. Wat zouden ze ervan zeggen als ze me weer zouden zien? Het voertuig maakt flink wat geluid en baant zich een weg over het mulle zand. Het duurt niet lang voor we bij de loopplank staan. In de verte gaat er al een deur open. Ik voel stiekem met mijn hand aan mijn geweer aan mijn broeksband, en tuur dan in de verte om te zien wie er naar buiten komt.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 22:33 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Poolen," antwoord Ryan met een grijns op zijn gezicht. "Of ja, eight-ball eigenlijk. Ik ken niets anders." Ik knik erop, maar ik heb geen idee hoe je dat nou weer speelt. Toch spring ik op van de kruk, drink het flesje leeg en zet het terug op de bar. "Geen idee hoe dat spel gaat," besluit ik. "Ik weet niet eens of alle ballen wel compleet zijn, maar ik weet ook niet hoeveel je er nodig hebt." lach ik als ik me naar de tafel begeef. Ik pak één van de stokken op en bestudeer hem, al heb ik geen idee wat ik ermee zou moeten. Net op dat moment hoor ik buiten weer geluid, dit keer stopt het niet. Mijn blik schiet naar Ryan en ik leg de stok snel terug. "Nou, dat is er wel echt en het komt zeker van buiten." grom ik met mijn kaken op elkaar geklemd. Ik loop op een snel tempo naar het raam toe, als ik er doorheen kijk, zie ik een licht. Een enkel licht van een motor die rommelt onze kant op komt. Toch kan ik niet zien wie het is, ik hoop maar dat het Daryl is, zonder Rowan, maar je kan het nooit zeker weten. Misschien heeft iemand zijn motor gestolen en is hij achter onze schuilplek gekomen. "Er is iemand buiten, kom mee," zeg ik tegen Ryan. Ik grijp het pistool uit mijn broekband en loop op een snel tempo de kamer uit, nog wel oplettend of er geen Walkers op de gang zijn, die zijn er inderdaad niet. Snel ren ik de trap op, klop in het voorbijgaan op de deur van Rebecca en ga vervolgens door naar buiten, het wapen voor me uitgericht.

Rowan Ava Carter

Daryl weet me al voor ik hem voorbij kan rennen, me bij mijn schouders te grijpen en me struikelend tot stilstand te brengen. "We rijden er samen naartoe." beveelt hij kort. Ik knik enkel iets trillerig, misschien is dat maar beter ook. Sneller zeker en nu lijkt het net alsof er alleen maar tijd te weinig is. Daryl lijkt achter me een blik uit te wisselen met de mensen die er zijn, maar ik doe het niet. Ineens lijken ze stukken minder belangrijk dan eerst te zijn. Snel stap ik achterop bij Daryl, hij rijd al snel weg en ik zou nu willen dat hij sneller gaat, het lijkt net alsof hij zijn tijd ervoor neemt. Met één hand hou ik hem stevig vast. "Kan je niet sneller?" vraag ik aan hem, bijna wanhopig. Als we er zijn, zie ik al een gestalte naar buiten komen, maar tot mijn spijt is het niet Rebecca. Het is Jess en ze heeft haar wapen op ons gericht. Zou ze ook moeten doen, vuil wijf. Zodra Daryl tot stilstand komt, spring ik van de motor af. Het liefst ren ik door, duw ik Jess om van de boot af en ga ik richting Rebecca. Toch weet ik dat ik het niet kan doen, ik kan haar echt niet omduwen nu en ik ga haar niet bij Daryl achterlaten. Hierdoor verstijf ik en blijf ik haar aankijken. Haar felblauwe ogen lijken op te lichten in het donker, waarschijnlijk versterkt door het blauwe shirt dat ze draagt. Ik ben er wel achter waar de rook vandaan kwam, op het strand ligt een enorme stapel Walkers nog na te branden. Het zorgt er wel voor dat ik iets opgelucht ben, dat geeft een grotere kans dat Rebecca veilig is.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Tergend langzaam duwde ik mezelf recht en besefte ik dat ik best wat kleding kon gaan aan doen. Met een zucht liet ik de handdoek van mijn lichaam afglijden, waardoor ik volledig omhuld werd door een lege koude. Zonder te aarzelen schoot ik in mijn pasgewassen kleding. Ze roken zo lekker. Ik voelde me net een fris lente briesje. Gewassen kleding, gewassen haar, gewassen lichaam.
De handdoek deed ik rond mijn hoofd uit, zodat mijn natte haren op mijn schouders hingen en ik opzoek kon gaan door een kam. Mijn aandacht werd echter getrokken door het geluid van een motor en een licht dat naar binnen scheen. Snel griste ik de kam van het aanrecht en keek ik door het raam. Die koplamp, dat geluid. Dat kon maar een ding betekenen. Daryl. Ik knoopte mijn broek fatsoenlijk dicht, ging snel met de kam door mijn natte haren en ging opzoek naar mijn kousen. Godverdomme, waar had ik die dingen nu weer gelegd? Dan maar zonder kousen, ik moest gewoon weten of Rowan erbij was. Ik stopte mijn blote voeten in mijn Vans – iets waar ik sowieso spijt van ging krijgen – en net toen ik ze wilde binden werd er op de deur geklopt. De voetstappen verdwenen weer. “Ja! Ik kom!” brulde ik richting de gang, terwijl ik mijn veters gewoon in de schoenen propte zonder ze te binden. Mijn mes griste ik nog snel van mijn nachtkastje af, terwijl ik de gang op liep. Het uiteinde van de veter stak in de bal van mijn voet, maar dat kon me even niet schelen. Jess stond al buiten met haar pistool gericht. De koplamp van de motor verblindde me en ik leunde kort even op haar schouder om mijn veter goed te steken voordat ik opkeek. Pas toen ik opkeek zag ik twee gedaantes bij de motor. Waarvan eentje zeker Rowan moest zijn. Als een gek begon ik te rennen, met het mes nog in mijn hand. Ik nam niet eens de moeite om alle trappen te doen en sprong gewoon naar beneden. “Rowan!” riep ik toen ik haar magere gestalte zag zitten en haar in de armen vloog. De tranen prikten zacht in mijn ogen. “Ik heb je zo gemist! Je blijft nu toch, hè? Voor goed?”

Ryan Dawnstar
"Geen idee hoe dat spel gaat," bracht Jess uit. "Ik weet niet eens of alle ballen wel compleet zijn, maar ik weet ook niet hoeveel je er nodig hebt." Ik trok een wenkbrauw op. De naam zei het toch zelf? Eight. Ball. Acht ballen. Nou nee, eigenlijk 17, omdat je er nog twee extra had en ieder er zeven had. Misschien was haar Engels niet zo goed, ik wist het niet, maar ik volgde haar al richting de tafel. Jess had een keu opgepakt en bestudeerde het. Het zag er eerder uit alsof ze er mee kon gaan zwaaien dan dat ze wist wat ze ermee moest doen, waardoor ik zacht grinnikte en ik hem uit haar handen pakte. Ze verstarde toen het geluid weer herklonk. Haar blik schoot direct in mijn richting en ze legde de stok super snel terug.
"Nou, dat is er wel echt en het komt zeker van buiten," gromde ze gepikeerd. Zonder op me te wachten rende ze richting het raam en keek er doorheen. "Er is iemand buiten,” melde ze na een tijdje. “Kom mee." Ze greep al direct drastisch naar haar pistool en rende de gang op. Ik achtervolgde haar. Mijn pistolen lagen nog op mijn kamer, dus ik had enkel een mes bij. Pech dan, met mijn mes kon ik ook wel wat doen als er iets aan de hand zou zijn. Snel rende ik achter haar aan – Jess hield er een stevig tempo in – en toen ze eenmaal buiten stond, richtte ze haar geweer al direct op de indringers. Ik had mijn hand voor mijn ogen geslagen om iets te kunnen zien, maar voor ik het wist, was Rebecca me voorbij gestoken en leunde ze tegen Jess aan. Zonder nog naar ons om te kijken begon ze te rennen. Ik kon haar zelfs iets horen schreeuwen, al verstond ik niet wat.

[ bericht aangepast op 17 maart 2013 - 11:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Rowan staat nog niet, ze zit nog achterop c;]
Daryl Dixon
Daar staat ze, in het volle maanlicht met een wapen op ons gericht. Haar ogen fonkelen vurig en lijken nog indringender te zijn dan normaal. Haar krullende haren staan alle kanten op en haar figuur.. tsja.. haar figuur tekent als een silhouet af op de witgeschilderde buitenkant van de boot. Een moment lang reageert geen van ons drie drieën. Ik kijk Jess vanaf mijn motor aan en wacht tot ik haar gezicht zal zien veranderen.
Dan wordt er plots nog een deur opengesmeten en stormt Rebecca naar buiten. Ze rent zo snel en ondoordacht richting bootrand dat ik als in een reflex naar mijn wapen grijp. Ik pak snel Rowan's pols beet achter me. Het gaat snel. "Rowan!" schreeuwt ze uit. Voor ik het weet is Rebecca van de boot afgesprongen. Voordat ik mijn wapen op haar kan richten is ze Rowan achter me al om de nek gevlogen. Ik blijf haar pols krampachtig vasthouden. Ze heeft haar keuze gemaakt. Ze blijft bij mij voor zolang ik dat wil. “Ik heb je zo gemist! Je blijft nu toch, hè? Voor goed?” snikt ze. Ik verstar en kijk haar even lijzig aan. Ik weet dat ik het allerbeste de vriendelijke saint kan spelen nu - (dat zou onze kansen vergroten), maar dat zit nou eenmaal totaal niet in mijn aard. Daarbij ben ik te trots om nu Rebecca's kont te gaan kussen. Ik draai mijn blik weer naar Jess, die inmiddels gezelschap heeft gekregen van de grote Ryan. Ik knik hem even toe en kijk dan weer naar Jess. Mijn hand blijft als een bankschroef om Rowan's pols zitten.

---

ars moriendi

[Oeps. Aangepast.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Voor ik het weet vliegt Rebecca Jess voorbij op mij af. Ik wil op haar afgaan, maar Daryl klemt zijn hand om mijn pols heen waardoor ik als een gevangene blijf waar ik ben. "Rowan!" roept ze en ik knipper, ze is het echt. Voor ik het weet vliegt ze me om mijn nek. "Ik heb je zo gemist! Je blijft nu toch, hè? Voor goed?" snikt ze, maar ik blijf wat verstijfd zitten en probeer de tranen niet toe te laten. Ik heb Daryl zijn kant gekozen en de hand die om mijn pols geklemd zit en blijft laat me weten dat hij hij erop aandringt dat ik het moet onthouden, dat ik het niet mag vergeten. "Natuurlijk blijf ik, mijn levende lichaam krijg je niet meer van deze boot af," prevel ik zacht, maar slecht op mijn gemak tegen Rebecca. Toch hou ik mezelf niet langer en begraaf ik mijn gezicht in haar nek om over te gaan op een zacht snikken. Ik wil haar zo graag vasthouden, maar Daryl houd mijn pols vast en mijn andere arm kan ik gewoon niet meer echt bewegen. "Het spijt me zo dat ik weg ben gegaan." snik ik zacht en hopelijk onhoorbaar voor de rest, terwijl ik mijn pols onopvallend voor Rebecca probeer los te wurmen. Kan hij me nou niet gewoon één moment geven, alleen dit moment van hereniging? Dat is alles wat ik nu vraag voor ik de rest moet gaan regelen. Niet dat ik daarvan iets hardop ga zeggen want ik wil niet dat Rebecca weet dat ik voor zijn kant heb gekozen en dat hij er wel voor zorgt dat ik me eraan houd.

Jessalyn Hope

Al snel word het me duidelijk dat het Daryl en Rowan zijn. Ik vloek zacht in mezelf dat hij dat meisje mee heeft genomen, ik had werkelijk gehoopt dat hij haar ergens zou dumpen. Er lijkt iets veranderd te zijn, zodra Rebecca de deur door vliegt, pakt hij de pols van Rowan op een manier vast die ik niet lijk te begrijpen. Er is iets gebeurd toen ze weg waren en het zint me maar niets, waardoor ik het wapen goed in mijn hand houd maar wel iets laat zakken. Rebecca vliegt Rowan om de hals en Ryan komt naast me staan. Mijn blik houd die van Daryl vast, volgens mij moeten we nodig eens een woordje wisselen over wat er nu gaat gebeuren. Ik kan het niet toelaten dat het gekke mens weer terug komt, niet voor mijn eigen veiligheid en wie weet nog meer. "Jullie zijn terug." meld ik zo emotieloos als ik kan als Rowan en Rebecca samen staan te grienen om haar terugkomst. Volgens mij zijn alle gevoelens gemixt over deze hereniging met al deze mensen.

---

Your make-up is terrible