{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Haar lachje is koud en ongemeend. Dan schudt ze met haar hoofd. "Ik had minder afstandelijk kunnen zijn als je háár niet mee terug genomen had, of die hele groep. Het lijkt weer helemaal koek en ei te zijn tussen jullie," snibt ze. Ze blijft me aankijken en zet haar handen in haar zij. Ik bekijk haar en voel hoe mijn mondhoeken lichtjes omkrullen. Ik kan er niks aan doen, maar de toon waarop ze dat laatste zei.. Ze klinkt precies als een of andere jaloerse minnares. En dat terwijl Rowan en ik niet eens wat hebben. Ik begrijp dat ze boos is. Hell, de laatste keer dat we samen waren was ik nog doodsbang dat Rowan me neer zou steken. Maar onze reis heeft iets verandert. Heeft ons verandert. De dingen die zijn gebeurd hebben ervoor gezorgd dat ik weet dat ik haar kan vertrouwen, en zij mij. We hebben het bewezen door elkaars leven te redden en er voor elkaar te zijn. Het is iets wat ik met Jess nooit gehad heb.
"Je klinkt nog jaloers ook," snuif ik schamper. "En die groep is belangrijk voor me. Ik geloof dat ik dat al eerder heb gezegd." Op dat moment realiseer ik me wat. Nu alleen Merle nog, en ik had iedereen die ik om me heen wil hebben.. Jesus Christ, ik bevind me bijna in een luxepositie. Daryl's happy familyboat. All on board. Ik doe een paar stappen naar voren. Ze draagt nu geen wapens bij zich, maar ik weet dat dat niets wil zeggen. Jess is een gevaarlijke. Zou nog een mes uit haar krullen tevoorschijn kunnen toveren als je niet uitkijkt.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Rick is degene die de tas oppakt, gelukkig laat hij dat niet aan de zwangere Lori over. Naar mijn idee besteed hij echt te weinig aandacht aan haar, je kan amper zien dat ze getrouwd zijn. Van haar kan je het wel zien, die blik in haar ogen als ze naar hem kijkt, maar hij kijkt amper naar haar om. "Ik ga een kamer zoeken." zegt hij, waarop Lori glimlachend knikt. "Pas maar op met wat je tegen komt, niet alle kamers zijn veilig." mompel ik nog waarschuwend als hij weg loopt. Lori zucht even, maar blijft bij ons staan waardoor ik naar haar kijk. "Misschien kan je beter met hem meegaan, zorgen dat je een goed bed krijgt, dat is belangrijk." glimlach ik iets naar haar, voor zover ik dat nog kan opbrengen. Haar blik staat echter bezorgd als ze deze op mij richt. "Goed, maar zorg je dan dat je zelf ook wat rust krijgt? En vergeet je antibiotica niet, Hershel zei dat het je enige kans was als je het gelijk in zou nemen als we er zijn." De sfeer veranderd gelijk als ze zijn naam noemt en ik kijk naar de grond als ik knik.
"Ja, ik heb beneden al wat gepakt, ook voor Beth. Ik heb het aan Carl gegeven." antwoord ik met een zachte stem. Lori knikt nog eens en hobbelt vervolgens achter haar man aan, ze verdwijnt net zoals hem al snel in het duister. Als haar voetstappen weggestorven zijn, kijk ik Rebecca met een onzekere blik aan. "Het spijt me echt van wat ik eerder zei, maar ik kon niet anders," biecht ik gelijk op, zonder ergens omheen te draaien. Het ligt me dan ook behoorlijk zwaar op het hart. Mijn blik glijd snel door de gang heen in de richting waarop Rick verdwenen is en weer terug naar haar. "Hij is gevaarlijk en onvoorspelbaar, Rebecca. Hij neemt het schip in, of jullie het er mee eens zijn of niet."

Jessalyn Hope

Het staat me helemaal niets aan dat er een minuscuul glimlachje op Daryl's lippen verschijnt, het is onheilspellend voor mij. Aangezien hij Rowan lijkt te vertrouwen, vertrouw ik hem niet meer. "Je klinkt nog jaloers ook," merkt hij snuifend op. "En die groep is belangrijk voor me. Ik geloof dat ik dat al eerder heb gezegd." Ik pers mijn lippen stevig op elkaar en blijf koppig, maar sterk staan als hij enkele stappen naar boren doen, dichterbij mij. Mijn handen zijn klaar om elk moment naar mijn wapen te grijpen, het pistool dat achter in mijn broekrand steekt, verstopt onder de blauwe blouse die ik draag. Op het moment maakt hij me echt pissig met zijn opmerking over jaloezie. Ik hoop maar niet dat ze hem volledig om haar vinger heeft gewonden, al vraag ik me echt af hoe ze dat zou kunnen, zo makkelijk laat hij zich niet inpakken.
"Jaloers? Dat kreng is hartstikke gestoord, man. Ik weet niet of ze vannacht met een mes aan mijn bed zal staan. Dat is mijn probleem en al helemaal omdat jij haar plots lijkt te vertrouwen. Ze is niet te vertrouwen," maak ik hem eens goed duidelijk, maar op een gedempte toon. "En ik weet heel goed dat die groep belangrijk voor je is, maar je kan niet van iemand verwachten om opeens zoveel mensen bij elkaar te vertrouwen. Het is gevaarlijk voor ons, we reageren enkel op wat het beste voor ons is." Ik probeer mezelf te ontspannen en rustig te krijgen. Ik lik kort met mijn tong over mijn lippen om die iets te bevochtigen en ervoor te zorgen dat ik ze niet zo stevig op elkaar pers van woede.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Als Lori met haar vooruitstekende buik om de hoek verdwenen is, kijkt Rowan me meteen aan. 'Het spijt me van wat ik eerder zei,' verontschuldigde ze zich. 'Hij is gevaarlijk en onvoorspelbaar, Rebecca. Hij neemt het schip in, of jullie het er mee eens zijn of niet.'
Ik zuchtte en wilde vragen waarom ze die gozer dan ook helemaal mee naar hier had genomen, maar ze kon in haar eentje ook niet helemaal op tegen Daryl en zijn vriendjes. 'Dat laat ik niet gebeuren. Niemand komt hier terorriseren. Er is hier niemand die echt alles leidt, iedereen beslist mee. We hebben geen nood aan een tiran, dus ik ga ervoor zorgen dat hij dat niet doet,' snauw ik resoluut, maar mijn blik veranderde meteen en ik keek Rowan bezorgd aan. 'Je neemt die pillen toch wel echt, he? Want ik wil je niet gaan dwingen om ze te nemen...'
Als ze zou liegen ging ik ze toch in haar keel proppen, of ze nu wilde of niet. Ik ging haar niet laten sterven omdat een of andere gestoorde kerel zoals Rick haar verwond had, of wist ik veel wat er dan ook gebeurt was.
Mijn woede jegens haar was weer langzaam weggeëbd.
Ik mocht Lori, maar als het moest in het voordeel van onze groep, zou ik zo kortemetten maken met haar man. En als het echt nodig was, zou ik ook niet aarzelen om dat met andere groepsleden te doen. Ook Daryl. Maar ik hoopte dat het zo ver nooit zou komen en dat Rick zich gewoon braaf koest zou houden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Dat laat ik niet gebeuren. Niemand komt hier terorriseren. Er is hier niemand die echt alles leidt, iedereen beslist mee. We hebben geen nood aan een tiran, dus ik ga ervoor zorgen dat hij dat niet doet," snauwt ze me toe, wat ik eigenlijk wel had kunnen verwachten. Toch veranderd haar blik daarna wat bezorgd. "Je neemt die pillen toch wel echt, he? Want ik wil je niet gaan dwingen om ze te nemen..." vraagt ze. Ze zou niet zo bezorgd moeten doen en niet voor me moeten proberen te zorgen zoals eerst, ik moet haar eigenlijk op een afstand houden, maar ik kan het niet. Net zoals ik haar niet achter kan laten straks met deze groep en Daryl, alleen. Ik wist dat het moeilijk ging worden om het te verbergen, maar ik had geen idee dat ik nog eens van gedachten zou veranderen, ik had er eindelijk vrede mee dat dit het einde zou zijn, binnenkort, hier op deze boot. Ik dacht dat het beter zou zijn voor iedereen, maar nu zie ik dat het niet zo is, ik kan haar niet achter laten.
Hierdoor knik ik dus snel. "Natuurlijk, ik ga straks meer halen," antwoord ik, maar ik ga snel door op het andere onderwerp. "Ik laat dat ook niet toe, Rebecca, ik kan hem niet alles laten overheersen hier. Hij hoeft maar één vinger naar je uit te steken en hij gaat eraan. Maar ik moest me wel koest houden en hem toelaten hier, want anders hadden ze me niet eens meegenomen en daar achter gelaten om te sterven. Hij vertrouwd me voor geen meter en ik heb geluk dat ik Daryl heb weten te overtuigen, dat hij me wel vertrouwd." spreek ik haar zacht toe. Op dat moment komen Beth en Carl ook naar boven, gevolgd door de rest. Het ziet er een beetje triest uit, om eerlijk te zijn. Beth ziet er slecht uit, bleek en met rode ogen, maar op het moment stil en laat zich leiden door de jongere Carl. Carol loopt erachter met Glenn, die alles en iedereen lijkt te negeren, maar wel met een vreemde blik in zijn ogen onze kant op kijkt. Daarachter T-dog voor wie niets dit kan verpesten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'Natuurlijk, ik ga straks meer halen,' antwoordde ze overtuigend. Dat hoopte ik maar voor haar, want ik zweerde dat als ze het niet deed, ik haar op een stoel zou vastbinden er ze er binnen zou proppen tot ze ze zou doorslikken. 'Ik laat dat ook niet toe, Rebecca, ik kan hem niet alles laten overheersen hier. Hij hoeft maar één vinger naar je uit te steken en hij gaat eraan. Maar ik moest me wel koest houden en hem toelaten hier, want anders hadden ze me niet eens meegenomen en daar achtergelaten om te sterven.'
Toen ze dat zei, vertrok mijn gezicht. Wat een vuile onderkruipsels. Dan wil dat kind goed doen en je meenemen, ga je haar lekker even achterlaten als ze zich niet koest houdt. 'Hij vertrouwt me voor geen meter en ik heb geluk dat ik Daryl heb weten te overtuigen, dat hij me wel vertrouwt.'
'Waarom zei je dat dan n-' Ik kapte mijn zin af toen er nog mensen naar boven kwamen. De meerderheid zag er nogal uit alsof ze elk moment konden neervallen. Ik vroeg me echt af wat ze aan de hand hadden. Werden ze geterroriseerd door Rick en wilden ze 'm ook dood? Want als dat zo is, met veel plezier.
Ik schrok van mijn eigen gedachten. Was ik nu serieus aan het denken over het vermoorden van een levend en gezond persoon? Er moest hier toch een andere oplossing voor zijn.
De laatste, de brede zwarte kleerkast, was inderdaad klein. Hij had een zelfvoldane grijns op zijn gezicht en keek vol bewondering rond, alsof dit de eerste keer is dat hij een dak boven zijn hoofd had. Ach ja, er was in ieder geval toch iemand die zich vermaakte.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Waarom zei je dat dan n-" begint ze, maar kapt gelijk af als de rest naar boven komt. Ik voel me lichtelijk schuldig tegenover iedereen op het moment, Rebecca, Daryl, Carol en Lori. Alsof ik ze allemaal op een manier aan het verraden ben en er niets tegen kan doen. Er is altijd wel iets mis. Ik kijk expres geen van hen aan als ik tegen ze begin te praten. "Jullie kunnen het best die kant van de gang nemen," zeg ik, terwijl ik de kant uitwijs waarop Rick en Lori zijn verdwenen. "Rick is die kant al opgegaan en Daryl heeft zijn kamer daar ook ergens." Bij dat laatste kijk ik Carol vluchtig aan, die me kort toeknikt. Natuurlijk weet ik wel precies waar hij zijn kamer heeft, maar dat laat ik nu maar even buiten beschouwing, voor haar. "Oh, en controleer je kamer eerst goed." geef ik ze nog mee als ze alweer verder lopen naar de kant die ik daarnet op wees. Iedereen lijkt moe te zijn, behalve T natuurlijk. Ik vind hem echt een vreemde man.
Met een zucht keer ik me terug naar Rebecca. "We- ze zijn onderweg twee mensen kwijt geraakt vandaag. Er kwam een groep uit het niets, ze pakten de vader en de zus van Beth, dat blonde meisje. Haar zus van het vriendinnetje van die Aziaat," vertel ik haar, waarom iedereen er zo uitziet. "De meesten zijn goede mensen, niet zoals Rick..." mompel ik terwijl ik naar mijn schoenen kijk aangezien ik nog altijd de neiging heb om van haar weg te kijken vanwege het schuldgevoel. Er is zoveel veranderd en ik wil niet dat ze dat ziet of merkt, ik wil gewoon terug naar het oude. Ik hoop eigenlijk dat er niemand in mijn kamer is geweest in de tijd dat ik weg was, hoewel het helemaal niet zeker zou zijn dat ik terug zou komen. Ik kan niet wachten om op het zachte bed te slapen en onder dekens die naar mij ruiken en niet één of andere muf lijk of een enge gevangene. Met moeite onderdruk ik een gaap als ik aan mijn bed denk.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
De rest van de groep was alweer uit het zicht verdwenen toen Rowan verder ging met praten. “We- ze zijn onderweg twee mensen kwijt geraakt vandaag. Er kwam een groep uit het niets, ze pakten de vader en de zus van Beth, dat blonde meisje. Haar zus van het vriendinnetje van die Aziaat,” legde Rowan uit, waarom ik nu wel donders goed snapte waarom ze er allemaal zo wasted uitzagen.
“Wat erg,” zei ik met gemeende medelijden. Ik wist niet of mijn vader nog leefde, maar ik wist wel hoe het voelde om je geliefde te verliezen en ik kon me veel te goed voorstellen hoe het zou zijn als je je broer zou verliezen. Die lag trouwens nog in mijn kamer te slapen, veilig, hoopte ik.
"De meesten zijn goede mensen, niet zoals Rick..." mompelde ze zacht, terwijl ze haar schuldbewuste en pijnlijke blik weer afwendde. Ik zuchtte en porde haar zachtjes in haar arm. “Daar twijfel ik niet aan,” zei ik glimlachend. “Is er niet iets wat je me vergeet te vertellen. Het lijkt alsof je nog ergens mee zit…”
Het is niet dat ik haar wilde verplichten om het te vertellen, ze had het volle recht om nu “Nee” te zeggen. Maar ik hoopte dat ze me wel meer vertrouwde dan dat.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Oh wauw, die opmerking heeft haar wel degelijk geraakt. In plaats van dat ze het weglacht, lijkt er in elk geval chagrijniger van te worden. Ik blijf staan als ik zie dat haar hand naar de achterband van haar broek neigt. Ik wist het. "Jaloers? Dat kreng is hartstikke gestoord, man. Ik weet niet of ze vannacht met een mes aan mijn bed zal staan. Dat is mijn probleem en al helemaal omdat jij haar plots lijkt te vertrouwen. Ze is niet te vertrouwen," zegt ze sissend. "En ik weet heel goed dat die groep belangrijk voor je is, maar je kan niet van iemand verwachten om opeens zoveel mensen bij elkaar te vertrouwen. Het is gevaarlijk voor ons, we reageren enkel op wat het beste voor ons is." Weer dat 'ons', om nog maar eens duidelijk te maken dat ik er voor haar niet meer bij hoor. Ik besluit die steek onder water te negeren.
"Rowan heeft mijn leven gered en ik dat van haar," zeg ik simpel. "Ik ben echt een asshole tegen haar geweest op weg naar de geva-.. de groep. Ze moest zich bewijzen en dat heeft ze gedaan." Dat gevoel van connectie dat tussen Rowan en mij hangt hoef ik niet aan Jess uit te leggen, want daar zou ze alleen maar haar ogen van laten rollen. Ik begrijp van haar kant heel goed dat ze het niet vertrouwt, maar gevoelsmatig weet ik dat Rowan mijn vertrouwen nu echt heeft gewonnen. En andersom. Haar uitval tegen Rebecca daarnet heeft dat officieel bevestigd.
"En die mensen zijn oké. Anders zou ik ze toch niet mee terugnemen nar de boot?" vraag ik Jess. Ik bestudeer haar vertrokken gezicht. Ontspannen is ze zo veel mooier.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Wat erg," mompelt ze en het klinkt alsof ze het ook meent, volgens mij komt dat ook omdat ze zelf familie heeft hier. Ik vraag me af hoe het met Nathan gaat, ik heb hem nog helemaal niet gezien. Die andere gast ook niet, maar ik weet niet eens hoe hij heet en of hij wel hier is gebleven. Dat maakt eigenlijk niet eens uit, hij vond me toch al gek en volgens mij denkt Daryl dat er iets gebeurt is tussen ons op het strand. Op de één of andere manier probeer ik het Daryl zoveel mogelijk naar zijn zin te maken en hoop ik daarom dat die vreemde gast verdwenen is. Rebecca schud me uit mijn gedachten door zacht tegen mijn pijnlijke arm aan te duwen, waardoor mijn gezicht iets vertrekt.
"Daar twijfel ik niet aan," zegt ze met een glimlach. "Is er niet iets wat je me vergeet te vertellen. Het lijkt alsof je nog ergens mee zit..." Ik bijt op mijn lip en haal mijn goede schouder iets op. "Er is nog zoveel dat ik je wil vertellen, maar ik ben zo moe," mompel ik als antwoord, er een beetje omheen draaiend. Ik heb het gevoel dat ik niet tegen haar kan liegen, niet nu ik zo eerlijk geweest ben over van alles. "We praten morgen wel over alles, er is zoveel gebeurt toen wij onderweg waren, vast ook bij jullie." glimlach ik haar toe. Het voelt alsof ik weken weg ben geweest, hoewel het eigenlijk maar een paar dagen waren.

Jessalyn Hope

"Rowan heeft mijn leven gered en ik dat van haar," is zijn reactie en ik kan het amper geloven dat dat de reden zal zijn, natuurlijk red ze zijn leven, ze helemaal geobsedeerd door die man. "Ik ben echt een asshole tegen haar geweest op weg naar de geva-.. de groep. Ze moest zich bewijzen en dat heeft ze gedaan." Ik schud wat met mijn hoofd en leun tegen de muur aan, hij is lang niet zo vijandig tegen mij als ik tegen hem ben en daardoor besluit ik dat ik niet zo oplettend hoef te zijn constant. "En die mensen zijn oké. Anders zou ik ze toch niet mee terugnemen naar de boot?" vraagt hij, waardoor ik een wenkbrauw optrek.
"Meen je dat nou?" vraag ik ongelovig. "Ze zijn oké voor jou, wie zegt dat ze oké voor de rest zijn? We zien het wel, denk ik, want nu zijn ze toch hier. Ik kan je alleen wel vertellen dat ze niet moeten proberen om de baas te gaan spelen." meld ik hem ietwat dreigend. Ik ben niet van plan om me te laten commanderen door een complete vreemde die hier even aangewandeld komt en denkt de boot over te kunnen nemen, voor mijn gevoel was het eerst beter, toen niemand de leiding had en we gewoon dingen met elkaar bespraken. Het lukte perfect met Ryan en Rebecca, die Flynn wist ik nog niet wat ik ervan moest denken, maar hij hielp zonder mokken en kon zijn mening gewoon bij ons neerleggen. Ik mocht hem dan wel niet, maar ik wist heus wel dat we met z'n allen meer konden dan alleen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan beet op haar lip, want voor mij duidelijk wel betekende dat ze ergens mee zat. Waarschijnlijk wilde ze er gewoon niet over praten. Wie wist vertrouwde ze me wel niet meer. Dat zou ik eigenlijk erger vinden dan zou moeten. Net zoals ik het erger vond dan nodig was dat Flynn boos op de was. En om wat voor een reden ook…
Rowan haalde haar schouders op. “Er is nog zoveel dat ik je wil vertellen, maar ik ben zo moe,” zei ze. Ik knikte, al had ik het gevoel dat ze er vandaag gewoon geen zin meer in had. “We praten morgen wel over alles, er is zoveel gebeurd toen wij onderweg waren, vast ook bij jullie.”
Ik haalde mijn schouders op. Niets waar ik zin in had om over te praten in ieder geval, maar dat moest zij nu wel begrijpen. “Dan ga ik je met rust laten. Neem alsjeblieft die pillen en slaap lekker, Rowan.” Ik glimlachte nog een keertje naar haar voordat ik de kamer uitliep en de deur achter me sloot om nogal eenzadig door de gangen te dwalen. Een paar kamerdeuren stonden open en ik zag zelfs die blije kerel van daarnet nog een Walker naar buiten slepen.
“Laat hier maar liggen,” mompelde ik tegen hem. “We ruimen dat morgen wel op.”
Het was nogal druk bevolkt rond mijn kamer. Die van mij lag er net middenin. Ik gaapte nog een keer en opende de deur. Nathan lag nog opgekronkeld in bed. Zonder iets uit te doen schoof ik naast hem en sloeg ik mijn arm om hem heen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Dan ga ik je met rust laten. Neem alsjeblieft die pillen en slaap lekker, Rowan." zegt ze tegen me en ze glimlacht eens. Ik knik iets naar haar. "Ja, jij ook." mompel ik als ze wegloopt. Als ze weg is, laat ik mijn houding iets inzakken, ik ben echt ongelooflijk moe en heb het gevoel dat ik elk moment in kan zakken. Ik zie ondertussen sterretjes, waarschijnlijk van het bloedverlies waar ik niets aan gedaan heb. Ik veeg mijn vettige haar aan de kant, misschien moet ik morgen ook maar eens een douche nemen, en besluit het maar eens op te halen dan. Wat moeizaam verplaats ik mezelf en begin ik de trap af te klotsen. Met mijn goede schouder blijf ik tegen de uiterste muur zodat ik niet omval tijdens het lopen, op de één of andere manier ben ik op het moment nog onhandiger tijdens het lopen dan normaal. Als ik de trap afkom, zie ik Daryl met zijn rug naar me toestaan en Jess daarbij, ze staan redelijk dicht op elkaar, maar dat was het dan ook. Ik probeer rechter en normaler te lopen en tover een wat zelfvoldaan en zelfverzekerd grijnsje op mijn lippen die ik aan Jess schenk, waardoor haar gezicht gelijk betrekt als ze die ziet. Haar ogen spuwen vuur, volgens mij zijn de rollen omgedraaid.
Ik loop maar snel verder, aangezien haar hele houding nogal vijandig veranderd is sinds ik langs ben komen lopen en ze eruit ziet alsof ze me elk moment aan kan vliegen. Ik vraag me af wat Daryl gezegd heeft, het zal wel niets goeds voor haar zijn, maar wel voor mij. Eigenlijk doet dit me veel te goed en de grijns op mijn gezicht is alleen maar verder gegroeid als ik de keuken inloop en de medicijnen uit het kastje haal. Dat is het wel waard om voor te leven, haar zure gezicht elke keer als ik naar haar kijk. Ik vind het juiste doosje en druk twee van de langwerpige pillen eruit achterover. Hierna stroop ik mijn mouw omhoog, mijn arm doet steeds meer pijn. Misschien moet ik ook maar pijnstillers gaan zoeken en iets dat de koorts verlaagt. Het zeiknatte verband stroop ik met moeite van mijn arm af, het zit vast geplakt aan de wond. Wat achteloos leg ik het op de tafel neer, waarna ik rondkijk. Ik zie een stapel opgevouwen doeken liggen en als ik er één pak en eraan ruik, ruikt het heerlijk. Die zijn duidelijk schoon. Mooi, dat scheelt weer. Hiermee begin ik het overige bloed van mijn arm af te vegen, maar wel voorzichtig.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze trekt haar wenkbrauwen op. "Meen je dat nou?" vraagt ze alsof ik een achterlijke opmerking heb gemaakt. "Ze zijn oké voor jou, wie zegt dat ze oké voor de rest zijn We zien het wel, denk ik, want nu zijn ze toch hier. Ik kan je alleen wel vertellen dat ze niet moeten proberen om de baas te gaan spelen," zegt ze dreigend. Ik schud mijn hoofd. "Ik neem geen mensen mee waarvan ik weet dat ze een gevaar vormen, dat snap je toch ook wel?" Dan kijk ik haar in haar dreigende ogen. Ze is bloedserieus. Geen tijd voor schampere blikken of stomme grapjes. Mijn mondhoeken zakken weer naar beneden.
"Rick leidt onze groep. Wat hij hier verder allemaal van plan is, vraag je maar aan hem," zeg ik zacht maar duidelijk. Rick is in de loop der tijd als een broer voor me geworden en ik zal altijd aan zijn zijde blijven staan, wat er ook gebeurt. Ik doe langzaam nog een stap dichterbij zodat ik een kop boven haar uittoren en kijk haar met fonkelende ogen aan. Ze moet niet denken dat ik bang van haar ben.
"En je hoeft niet zo tegen me te dreigen, missy. Want dat kan ik ook," zeg ik zachtjes. Dan hoor ik gestommel achter me. Jess trekt een kil gezicht naar de persoon achter me. Ik draai me niet om, want aan haar kan ik al raden dat het Rowan is. Daarnaast wil ik me nu sowieso niet plots omdraaien; Jess zou me iets aankunnen doen als ik mijn alertheid een momentlang laat zakken. Daarom blijf ik haar aankijken tot ik een deur hoor dichtvallen en Jess weer naar me opkijkt.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Ik neem geen mensen mee waarvan ik weet dat ze een gevaar vormen, dat snap je toch ook wel?" Ik geef geen kik op zijn vraag, want ik weet het eerlijk gezegd niet. In zijn eigen woorden geeft hij toch niet om de groep die hier toch al was, het is niet eens een groep volgens hem en het kan net zo goed zijn dat hij ons liever dood dan levend ziet. Ik kan in ieder geval geen hoogte krijgen van wat hij nou werkelijk vind en denkt. "Rick leidt onze groep. Wat hij hier verder allemaal van plan is, vraag je maar aan hem," meld hij me zacht, maar toch hoor ik bij hem ook een dreigend ondertoontje verschijnen. Als hij een stap dichterbij doet zodat ik iets op moet kijken naar hem, blijf ik gewoon staan. Hij probeert maar indruk te maken met zijn postuur, veel zal hij er niet aan hebben bij mij hoor.
"En je hoeft niet zo tegen me te dreigen, missy. Want dat kan ik ook," gaat hij verder waardoor ik hem iets ongelovig aankijk. Hij moet zijn best maar doen. Achter hem klinkt gestommel en ik richt mijn blik op de persoon die onhandig van de trap af komt. Het is Rowan en zodra ze mij ziet, veranderd haar hele houding en blik. Die grijns op haar gezicht is gewoon eng, zo zelfingenomen. Mijn ogen vlammen op en haar grijns wordt breder terwijl ze snel doorloopt. Het liefst vermoord ik haar hier ter plekke. Daryl draait zich niet eens om en blijft naar mij kijken, pas als ze uit het zicht is en de keuken in is gedoken, richt ik mijn blik weer op hem. "Je dreigt maar wat je wilt, maar ik hoop niet dat je denkt dat zoiets effect op mij zal hebben." grom ik iets afwezig, terwijl ik mijn ogen opnieuw langs hem heen laat gaan.
Misschien moet ik er maar eens een einde aan gaan maken, zelf. Ik ben de enige die ik daarop kan vertrouwen. Op het moment heb ik weinig zin om constant een oog open te moeten houden door dat scharminkel. Nu is ze alleen, het is donker en niemand merkt het tot morgen, als iemand het al op zal merken of haar zal missen. Uiteindelijk zal Daryl me dankbaar zijn en met Rebecca lijkt ze plots toch niet meer zo close te zijn. "Mijn dreigementen zijn in ieder geval niet loos en als jij dat probleem daar niet gaat oplossen, doe ik het zelf wel. Dat kind is een psychopaat, je had haar daarnet eens moeten zien kijken met die achterlijke grijns van haar." sneer ik hem toe.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Je dreigt maar wat je wilt, maar ik hoop niet dat je denkt dat zoiets effect op mij zal hebben," mompelt ze. Vast niet, maar het was meer een verduidelijking.
De deur sluit zich en ze richt zich weer in vol ornaat naar me op. "Mijn dreigementen zijn in ieder geval niet loos en als jij dat probleem daar niet gaat oplossen, doe ik het zelf wel. Dat kind is een psychopaat, je had haar daarnet eens moeten zien kijken met die achterlijke grijns van haar," snauwt ze. Ik kijk razendsnel om maar zie dat Rowan in de keuken is. Dan draai ik me weer naar Jess. Schattend kijk ik haar aan. Zou ze het werkelijk doen? Een levend persoon doden? Haar haat jegens Rowan is er groot genoeg voor..
"Ik zorg ervoor dat dat niet gebeurt. Ze is mijn verantwoordelijkheid," verzeker ik haar. Ik heb direct spijt van die uitspraak. Het is wel precies hoe ik het voel, maar ik moet eens ophouden met beloftes maken. Ik zucht en probeer mijn woorden beter te formuleren.
"Geef haar nog een kans. Ze heeft veel moeten doen om mijn vertrouwen te winnen. Je weet toch hoe koppig ik ben.." Ik kijk even naar de grond voor ik verder praat. "Zeg haar dat ze deze kans nu niet moet vernaaien door iets te flikken, maar doe nou alsjeblieft nog niks stoms. Alsjeblieft..?" Dat laatste is bijna onhoorbaar. Het heeft me veel moeite gekost om het erachter te persen, maar ik trek mijn woorden niet in. Ik kan Rowan niet dag en nacht bewaken en ik moet zeker weten dat Jess haar niets aandoet. Ze heeft er namelijk wel alle recht toe en daarbij genoeg argumenten. Maar zij heeft niet gezien hoe kwetsbaar Rowan wel niet is. Dat ze niemand hier wat aan zal doen, al is ze soms een beetje vreemd. En ze is mijn verantwoordelijkheid.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Daryl lijkt voor de zekerheid een snelle blik op de keuken te werpen waar Rowan verdwenen is."Ik zorg ervoor dat dat niet gebeurt. Ze is mijn verantwoordelijkheid," zegt hij, wat eigenlijk al een stuk beter klinkt. Het is maar beter dat iemand de verantwoordelijkheid over dat mens neemt, iemand moet op haar letten vind ik. "Geef haar nog een kans. Ze heeft veel moeten doen om mijn vertrouwen te winnen. Je weet toch hoe koppig ik ben..." Hij richt zijn blik op de grond voor hij verder gaat en ik frons ernstig, dit gesprek is ineens heel erg veranderd, op een vreemde manier. "Zeg haar dat ze deze kans nu niet moet vernaaien door iets te flikken, maar doe nou alsjeblieft nog niks stoms. Alsjeblieft..?" Alert door zijn 'alsjeblieft zet ik een stap van hem weg, naar achteren. Dit is me even te vreemd, veel te vreemd. Ik heb dat hem nog nooit horen zeggen, het is eerder 'je zorgt maar dat je je eraan houd' in plaats van zoiets beleefdst. Er moet iets zijn waar ik niet vanaf weet en het lijkt me behoorlijk ernstig te zijn.
"Goed," grom ik iets aarzelend en ik sla mijn armen over elkaar heen. "Maar ze hoeft alleen maar naar me te wijzen en ze gaat eraan. Dat mag jij haar mooi duidelijk gaan maken want ik kom niet bij haar in de buurt, niet vrijwillig. Ik vertrouw die andere groep van je nog meer dan haar." maak ik hem dan duidelijk. Het is net voodoo, de manier waarop hij zich nu gedraagt door haar. Mijn oma geloofde daar altijd in en had het erover, maar ik dacht dat het onzin was. Nu zou het nog wel eens waar kunnen zijn want dit is gewoon veel te vreemd. Of misschien is het wel iets wat er altijd al ingezeten heeft, want die eerste keer dat zij zo overstuur was reageerde hij ook zo... bezorgd, bijna paniekerig. Ik heb gewoon het idee dat hij niet helder denkt als het om haar gaat. Met een zucht laat ik mijn handen weer langs me heen hangen, de spanning die er nu heerst wordt me toch wel een beetje teveel.

Rowan Ava Carter

Mijn arm zit alleen nog maar onder de donkere vegen en ik bekijk de wond in het maanlicht. Het ziet er vreselijk uit, zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik heb meerdere ontstoken wonden gehad door de tijd heen, maar nog nooit zoiets. Dit is echt het toppunt. Ik begin het verband te zoeken terwijl ik begin te neuriën en een liedje begin te zingen. Ik kan totaal niet zingen, meestal is het hartstikke vals, maar dit doe ik zacht en hummend. "I'm resurrecting memories of a love that's dead and gone. Yeah tonight i'm sittin' alone diggin' up bones." hum ik als ik een pak met steriele gaasjes pak en wat verband. Ik ga aan de keukentafel zitten en begin wat gaasjes voorzichtig over de wond te leggen, dit keer genoeg om het bloed op te nemen. Het doet pijn, maar ik ga gewoon door terwijl ik verder hum. "Exhuming things that better left alone. Diggin'up bones,i'm diggin' up bones, digging up bones." Het verband begin ik er overheen te wikkelen en ik maak het vast met een klemmetje die erbij ligt. Het ziet er netjes uit, zoals ik het altijd doe. Niet zo strak, maar mijn arm is dan ook opgezwollen en het doet teveel pijn om het er strak overheen te wikkelen. Zacht blijf ik het liedje herhalen, aangezien dat het enige is van de tekst die ik ken, de rest weet ik niet eens. Ik weet niet eens waar ik het liedje van ken, maar deze tekst zit vast in mijn hoofd.

---

Your make-up is terrible