{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Mijn 'alsjeblieft' maakt indruk. Verdomme, ze is dan ook een van de eerste mensen in mijn leven die me ooit heeft horen smeken. Smeken is voor zwakkelingen. Hell, Merle zou me eens moeten zien nu. Ik hoor het hem al neerbuigend sneren; kleine Daryl die staat te smeken bij een of andere negerchick. Maar het is nodig nu. Ik mag op dit moment niet handelen uit eigen belang maar uit het belang van Rowan.
Jess doet een stap achteruit. "Goed," bromt ze uiteindelijk met tegenzin en een lichte twijfel in haar stem. "Maar ze hoeft alleen maar naar me te wijzen en ze gaat eraan. Dat mag jij haar mooi duidelijk gaan maken want ik kom niet bij haar in de buurt, niet vrijwillig. Ik vertrouw die andere groep van je nog meer dan haar."
"Fair enough," zeg ik met een knikje. Dit is het beste waar ik op kan hopen op dit moment. Ik mag Jess zelfs dankbaar zijn dat ze Rowan niet direct een kogel door haar hoofd heeft gejaagd toen ze met mij aankwam. Ik glimlach een beetje ongemakkelijk naar haar met opeen geperste lippen, niet goed wetend hoe ik dit gesprek moet afronden. Onhandig doe ik een paar passen achteruit.
"Misschien moet je eens met Rick praten. Je zult hem vast mogen," zeg ik om de hele confrontatie iets luchtiger af te sluiten. Daarbij zou het meer dan verstandig zijn om onze leider op goede voet te laten staan met deze dame, die zich tijdens mijn afwezigheid tot leidster van de overblijvers heeft ontpopt. Vervolgens draai ik me om en begin ik de trap naar mijn kamer op te lopen. "Welterusten," zeg ik nog zachtjes. Ik werp vanaf de trede nog een blik op de deur van de keuken. En dan klinkt het. Zeer gedempt hoor ik Rowan.. zingen?
"Exhuming things that better left alone. Diggin'up bones, I'm diggin' up bones.. Ik blijf stokstijf staan. Dat is van Randy Travis.. Hoe.. hoe kan ze..
Mijn gedachten flitsen terug naar de dag waarop Merle en ik door de bossen banjerden, op weg naar huis. Merle was een jaar of zeventien en ik rende er struikelend achteraan als broekie van zeven. Mijn broer liep met flinke passen voorop en zong dat nummer, met zijn raspende stem. Het was een goede dag geweest. Hij had net zes buurtkinderen in elkaar geslagen omdat ze mij die dag hadden uitscholden voor hoerenzoon. Het was een herinnering die ik koesterde voor zo lang als ik leefde, omdat het een van die zeldzame momenten was waarop ik me echt oprecht veilig voelde. Een periode in mijn leven waarin ik nog naar een ander kon kijken wanneer ik het even niet meer wist. Ik draai mijn hoofd weer om en begin langzaam de trap op te lopen. Kon ik nog maar eens met hem praten.. Ik wist het niet meer..

[ bericht aangepast op 29 maart 2013 - 23:15 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Fair enough," stemt hij in. Hij glimlacht iets en doet een paar stappen achteruit, alsof hij terug de man is voordat hij wegging. Zo ken ik hem in ieder geval, dat onhandige bij vrouwen, in ieder geval bij mij als hij niet gedronken heeft. Het staat hem een stuk beter dan dat smekende, dat past gewoon niet bij hem. "Misschien moet je eens met Rick praten. Je zult hem vast mogen," stelt hij voor, waardoor ik mijn schouders iets ophaal. Dat zullen we nog wel eens zien, ik weet het nog niet zeker. Hierna draait hij zich om en begint hij de trap op te lopen. "Welterusten." zegt hij zacht. "Slaap lekker." mompel ik hem na. Hij zal vast een stuk beter slapen dan ik, ik weet wel dat ik met een oog open zal slapen. Als hij weg is gelopen, blijf ik staan en staar ik een moment voor me uit. Als er iets aan Rowan gedaan moet worden, is nu het moment. Nu heb ik de kans om iets te doen. Langzaam sluip ik naar de deur toe, maar ik blijf stilstaan als ik het zacht gehumde wijsje hoor. Het klinkt onzuiver en helemaal niet ritmisch, maar de rillingen lopen over mijn rug door wat ze zingt. Ze herhaalt constant hetzelfde wijsje.
"I'm resurrecting memories of a love that's dead and gone. Yeah tonight i'm sittin' alone diggin' up bones. Exhuming things that better left alone. Diggin'up bones,i'm diggin' up bones, digging up bones." Hierna stopt de tekst en gaat het over in een geneurie. Met mijn vingers knijp ik in mijn neusbrug en dwing ik mezelf even rustig adem te halen. Iedereen kan toch zien dat ze helemaal gek is, of ben ik alleen zo sane hier? Ik leun even tegen de muur naast de deur aan voordat ik zelf ook de trap op loop en mezelf naar mijn slaapkamer begeef. Ik hoop maar dat Daryl zich aan zijn woord houd en ook dat ze nu beter te vertrouwen valt dan eerst, want volgens mij klopt het van geen kant. Er klinken nog allemaal geluiden, de nieuwe groep lijkt nog druk bezig te zijn, maar ik negeer alles en loop rechtstreeks naar mijn eigen kamer. De deur doe ik achter mij dicht en ik kijk even rond. Al snel valt mijn oog op de stoel, die ik pak en tegen de deur aanzet, onder de knop. Inschattend bekijk ik het, waarna ik in bed kruip. Mijn kleding trek ik niet uit en het handpistool leg ik onder mijn kussen, voor de zekerheid.

Rowan Ava Carter

Als mijn verbandje er mooi omzit, trek ik rustig mijn trui uit. Ik heb het ijskoud en ik zweet me helemaal rot, wat mijn klamme lichaam alleen maar kouder maakt, maar toch trek ik hem uit. Hij stinkt en zit onder het bloed, echt goor gewoon. Op mijn dooie gemakje begin ik alles te bestuderen, alle medicijnen die er staan. Ik heb amper door hoe het zachte gezang van me overgaat in een simpel geneurie. Uiteindelijk vind ik wat ik zoek, een doosje pijnstillers. Ik neem er eentje uit, voor vannacht. Dan weet ik tenminste zeker dat ik eens lekker slaap, als ik al kan slapen. Ik zie er eigenlijk best tegenop om in mijn eentje te gaan slapen. Volgens mij heb ik dat al even niet meer gedaan. De pil slik ik door en ik zet het doosje terug in de kast. Dan pak ik het doosje antibiotica en stop die in mijn broekzak, om mijn trui van de tafel te pakken en de keuken uit te lopen. Jess en Daryl zijn ondertussen al weg, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik zit in mijn eigen wereldje terwijl het deuntje door dreunt in mijn hoofd. Ik wil dat ik me kan herinneren waar ik het van ken, maar er lijkt geen enkele herinnering aan vast te zitten. Ik hou me er verder niet mee bezig en loop rechtstreeks naar mijn kamer. Het is alsof ik nooit weggeweest ben, alles ziet er nog net zo uit. Ik wurm me snel uit mijn spijkerbroek, maar houd de rest gewoon aan. Ik heb het namelijk nog steeds ijskoud. Ik controleer mijn kamer snel voordat ik de dekens opensla en er tussen ga liggen. Ze ruiken nog altijd naar mij, wat ietwat geruststellend werkt.

---

Your make-up is terrible

Rowan Ava Carter

Het lijkt eeuwen te duren voordat ik goed en wel in slaap ben gevallen, of ik word gewoon constant tussendoor wakker. Mijn dromen zijn nogal vervelend, enorm vaag en soms levensecht. De ergste nachtmerries, mijn mooiste momenten, ze komen vannacht allemaal eventjes langs. Als het eerste licht door de gordijnen heen komt, besluit ik dan ook dat het welletjes geweest is. Het is net alsof het allemaal maar erger is dan gisternacht, toen kon ik tenminste nog een beetje doorslapen. Ik lig in de knoop met mijn dekens en de pijnstiller is alweer uitgewerkt waardoor mijn arm pijn doet, maar ik heb geen zin om me te bewegen. Hoewel ik me nog vermoeider voel als gisteravond, kan ik toch niet meer slapen en blijf ik met mijn ogen open liggen, naar het plafond starend. Ik probeer van het moment te genieten, mijn eigen bed en mijn eigen kamer. Lekker schoon en veilig. Uiteindelijk kijk ik naar mijn nachtkastje en strek ik mijn goede arm langzaam uit ernaar. Ik kreun eens en strek mezelf nog verder uit, uiteindelijk weet ik de foto te pakken te krijgen die ik erop gelegd had. Ik was van plan om hem aan Rebecca te geven, maar nu hou ik hem zelf nog even. Ik vraag me af of ze al wakker is en zich mijn goede raad herinnerd, zich koest houd tegenover Rick en het spelletje zolang nog meespeelt. Nog heel even, in ieder geval... Ik zal alles uiteindelijk beter maken voor haar. Ik zal toch eerst weer wat beter moeten worden, denk ik. Of gewoon veel pijnstillers nemen en erop hopen dat Daryl me eens mijn mes terug geeft, want ik ben zo wel een hopeloos geval en ik wil niet zo afhankelijk zijn van anderen. In stilte over denk ik mijn plannen waarna ik de foto bekijk en tegen me aandruk.

Jessalyn Hope

Ik heb opnieuw licht geslapen, net zoals ik altijd deed in de wildernis, oplettend voor mijn leven. Nu let ik weer op voor mijn leven, maar dan voor een ander gevaar. Iets veel ergers dan de wandelende doden. Toch is er de hele nacht niets geweest, er is zelfs niemand aan mijn deur geweest, geen voetstappen langs mijn kamer. Misschien had Daryl dan toch wel gelijk en is ze te vertrouwen, zolang hij haar eronder kan houden tenminste. Voorlopig zal ik haar tolereren, zolang ze maar uit mijn buurt blijft. Ik rol mezelf uit bed, de mooie blauwe blouse is wat gekreukt omdat ik erin geslapen heb, maar dat maakt me weinig uit. Het is tenminste nog steeds schoon en dat heb ik niet vaak. Ik ruik zelfs schoon, vandaag sla ik de koude douche maar eens over. Het is niet bepaald een pretje om daar elke ochtend onder te staan. Vandaag zal ik de groep wel ontmoeten, al zie ik daar best tegenop. Ik ben veel te koppig om ze aardig te kunnen vinden, al zijn ze dat misschien wel. Ik fatsoeneer mijn haar iets voordat ik de stoel voor mijn deur vandaan haal, mijn wapens bij elkaar grijp en de kamer verlaat. De gangen lijken nog rustig te zijn, maar het is dan ook nog ontzettend vroeg. Ik zou wel wat overhebben voor een kop koffie, eigenlijk. Eigenlijk ben ik nooit een koffieleut geweest maar nu heb ik er toch wel behoorlijk trek in. Ik loop de trap af in een redelijk snel tempo, rechtstreeks naar de keuken. Iets teleurgesteld omdat ik geen eten ruik, open ik de deur. Dat betekend dat Rebecca nog niet wakker is en niets maakt, of dat het eten op is en dat hoop ik maar niet eigenlijk.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het is comfortabel weer op mijn kapiteinsbed te slapen - comfortabeler dan de eisen die ik stel aan slaap - maar ik slaap maar licht. Hoewel ik ervan overtuigt ben dat Rowan aan mijn kant staat en me vertrouwt, zit het feit dat Jess zich zo defensief opstelde me dwars. Ze wilde haar het liefst direct doden. Zoiets zou zelfs zij niet zomaar doen als er geen echte reden voor zou zijn, dat weet ik zeker. Het zorgt ervoor dat ik bijna ga twijfelen aan mijn vertrouwen in Rowan. Of nou ja, twijfelen.. het zorgt ervoor dat ik er nog eens over nadenk. En nog eens. En nog eens.. Uiteindelijk viel ik in slaap met de koppige gedachte die ik Jess ook duidelijk had gemaakt; Rowan offert zich op voor mij en ik doe dat voor haar en om daardoor weet ik dat ik op haar kan vertrouwen.

Het licht van de ochtendzon straalt door de kieren van mijn gordijnen naar binnen. Direct kom ik overeind en wrijf ik de slaap uit mijn ogen op de rand van mijn bed. Even duizelt het voor mijn ogen omdat ik zo snel overeind ben gaan zitten. Het is belangrijk dat ik, vooral de komende tijd, zorg dat ik zoveel mogelijk bij de grote groep ben. Deze mensen kennen elkaar nog niet. Met alle spanningen die er hangen, de rouwprocessen die nog volop gaande zijn en botsende egootjes is het verstandig om er direct tussen te kunnen springen mocht er iets escaleren. Snel trek ik mijn smerige shirt en broek weer aan en duw ik mijn voeten in mijn schoenen. Met mijn kruisboog op mijn rug verlaat ik de kamer. Direct bots ik tegen Rick op, die de kamer tegenover me heeft ingenomen.
"Morgen," brom ik. "Morgen," antwoordt hij. Ik bekijk mijn beste vriend als hij voor me staat. Hij ziet er een stuk uitgeruster uit dan gisteren. Hoe kan het ook anders. Hij heeft in geen maanden meer zo lekker geslapen als vannacht, in een luxe bed op een vijfsterren schip. De kringen onder zijn ogen zijn zo goed als weg en ik zie dat hij zijn baardje kwijt is.
"Scheerspullen gevonden zie ik?" grijns ik. Het is de eerste keer in tijden dat ik Rick weer eens zie lachen. "Bedankt, Daryl." Ik glimlach en haal mijn schouders op. Lori komt naast haar man staan met een oprechte glimlach op haar gezicht. Ze legt haar handen op Rick's heup. Ik zie hem even schichtig kijken, maar hij laat het wel toe. Ze legt haar andere hand op haar buik.
"De baby is onrustig. Ik denk dat hij ook wel benieuwd is naar zijn nieuwe thuis," zegt ze met glimmende ogen. Ze straalt. Ik voel hoe ik begin te gloeien van binnen en besef me dat ik het hier allemaal voor heb gedaan.
"Ik ga zorgen voor een ontbijt. Lori, rust anders nog even en kom over een halfuurtje maar naar de keuken, dan zal het wel klaar zijn," vertel ik hen. Het is fijn om hen weer eens zo ontspannen te zien.
Onderweg naar beneden hoor ik zelfs iemand fluiten. Als ik omkijk, zie ik dat het T-Dog is die me voorbij gaat op de trap, op weg naar de keuken. Hoe kan het ook anders. "Morgen, Daryl," groet hij me waarna hij weer doorgaat met fluiten. Het klinkt als een christelijk liedje dat de kinderen uit het dorp altijd zongen vroeger. T-Dog opent de deur naar de keuken en ik volg hem. Jess staat in de keuken en kijkt op als ze T en mij binnen ziet komen.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

De keuken is inderdaad nog helemaal leeg waardoor ik even in het midden blijf staan en om me heen kijk. Ik ga in ieder geval niets klaarmaken, dat kan ik toch niet. Dan wacht ik liever even. Een beetje humeurig plof ik neer op één van de stoelen en zwaai ik mijn benen omhoog, zodat ze op de tafel liggen. Ik inspecteer mijn lange veterlaarzen van het bruine, zachte leer eens en veter ze iets strakker. Ik hou echt van deze laarzen, maar ze raken ondertussen wel een beetje versleten. Ik moet maar eens kijken of er ergens schoensmeer ligt of zo, zodat ik ze wat op kan poetsen. Ik laat mijn schoenen met rust en leun iets achterover, terwijl ik wacht tot iedereen wakker wordt. Volgens mij ben ik echt vroeg wakker, aangezien ik amper wat hoor. Uiteindelijk komen er voetstappen van de trap af en gaat de deur open, waardoor ik nieuwsgierig opkijk. Er komt een donkere man aan, gevolgd door Daryl.
"Morgen," brom ik ze iets schor toe, waarna ik kort met mijn keel schraap. Ik schuif mijn voeten van de tafel af en ga recht zitten terwijl ik mijn blik kort op de nieuweling laat hangen. Hij is niet heel groot, maar wel breed en hij lijkt me ook redelijk gespierd te zijn. Iets in zijn ogen laat me besluiten dat hij meer een dommekracht zal zijn en niet zo'n partij, behalve als er meerdere personen bij betrokken zullen zijn. Ik richt mijn ogen al snel op Daryl. "Je hebt je 'verantwoordelijkheid' goed in toom weten te houden vannacht, toppie." mompel ik hem toe. Ik zak iets onderuit in de stoel en wend mijn blik van de twee af, naar het raam toe waar ik doorheen kijk. De zon klimt langzaam hoger en volgens mij besluit die weer fel te branden, net als de afgelopen dagen. Ik kan amper wachten tot alles weer afkoelt en het weer minder warm is.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Volgens mij moesten de wallen onder mijn ogen echt enorm zijn. Alsof er twee donkerblauwe stenen onder mijn ogen geplakt waren of zo. Zo voelde mijn ogen toch aan in ieder geval. Ietwat gezwollen en half dichthangend.
Gepaard onder een zachte kreun rolde ik uit bed, besloot ik dat mijn kleren en ik nog goed genoeg roken om nog een dagje mee te kunnen gaan en sleurde ik mezelf richting de badkamer. Snel propte ik een tandenborstel met tandpasta in mijn mond, terwijl ik begon te schrobben. In de tussentijd plenste ik nog wat ijskoud water in mijn gezicht, waardoor ik direct wakker was en voor ik het wist stond ik al weer in de gang.
De spiegel had me daarnet verteld dat mijn wallen nog wel meevielen, dus strompelde ik al richting de keuken. Er was nog geen geur van eten te bekennen, dus dat was weer een taak voor mij, maar om eerlijk te zijn had ik er op dit moment geen zin in. Ik had niet eens geteld met hoeveel ze hier ongeveer waren. Ik dacht een stuk of twintig, zo leek gisteren. Waarschijnlijk kwamen we nog niet eens op de helft, maar ik wist het niet meer.
"Je hebt je 'verantwoordelijkheid' goed in toom weten te houden vannacht, toppie,” klonk Jess.
Ik duwde de deur nogal hard open en trok een wenkbrauw op. Normaal gezien zou ik wel gevraagd hebben waar het over ging, maar nu had ik besloten dat het me eerlijk gezegd niets kon schelen. Nogal zuur ging ik aan tafel zitten.

Ryan Dawnstar
Ik was al een tijdje wakker, ik had zelfs al mijn oefeningen gedaan. Die andere groep had me nog tot een stuk in de nacht wakker gehouden. Ze mochten zich gelukkig prijzen dat ik geen ochtendhumeur had, zoals Rebecca.
Mijn joggingbroek verwisselde ik weer voor mijn gebruikelijke broek met camouflageprint en een zwart shirt. Mijn zwarte, ondertussen vuil geworden, kisten trok ik ook weer aan en ik scheerde mezelf nog en poetste mijn tanden voordat ik weer richting keuken trok voor ontbijt. Ik hoopte dat Rebecca al wat had gemaakt, maar er hing geen geur van gebakken vlees in de gang, spijtig genoeg. Maar ik mocht al blij zijn dat ik elke dag wat te eten kreeg.
Rebecca zat met een nogal benepen gezicht aan tafel toen ik binnenkwam en Daryl stond met Jess te praten in de keuken. Er stond ook nog een of andere man in de keuken en na mij kwam er ook nog iemand binnen. Een Aziaat die eruit zag alsof hij de hele nacht had liggen huilen. “Hallo,” begroette ik iedereen, waarna ik me naar de kerel draaide. “Gaat alles wel goed?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Morgen," bromt Jess met haar benen op tafel. Als ze ziet dat ik niet alleen ben, haalt ze ze er af en bestudeert ze T-Dog, die haar op zijn beurt ook nieuwsgierig aankijkt. "Morgen," mompel ik terug. Haar blik gaat weer naar mij. "Je hebt je 'verantwoordelijkheid' goed in toom weten te houden vannacht, toppie," mompelt ze terwijl de deur weer opengaat. Als ik omkijk, zie ik dat Rebecca de kamer binnenkomt met een gezicht als een priester zonder kinderen om zich heen.
"Ik zei toch dat ik dat zou doen," brom ik zachtjes terug. Mooi. De eerste nacht is in elk geval vredig verlopen. Dan stapt de grote gestalte van Ryan binnen, gevolgd door Glenn. Het wordt nog druk in de keuken. Ik vraag me af hoeveel eten er nog over is.
"Hallo," groet Ryan vriendelijk. Gelukkig is er nog iemand met manieren. Hij draait zich naar de miserabele Glenn om en vraagt hoe het met hem gaat. Het siert de militair enorm. Ik had niet gedacht dat een sterke militair als hij tegelijkertijd zo'n beleefde man was wanneer hij geen reden had om achterdochtig te zijn.
Ik knik hem toe ten teken dat ik zijn vriendelijkheid naar de nieuwe bootbewoners waardeer. Hoe dan ook, zijn geluiddempende geweer hou ik toch zelf. Dat ding was verdomd handig. Naast me hoor ik T-Dogs maag brommen. Onze blikken kruisen elkaar en hij kijkt me verontschuldigend aan.
"Juist. Eten. Hoe staat het met de voorraad?" vraag ik aan Jess. Ik negeer expres Rebecca's blik die me zonder twijfel een dodelijke blik geeft op dit moment. Ze is er vast en zeker niet blij mee dat ze het eten dat er nog is nu ook nog moet delen met de nieuwe mensen, maar ze dealt er maar mee.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Er komen nog meer mensen binnen, maar ik besteed er geen aandacht aan en blijf naar buiten kijken. "Ik zei toch dat ik dat zou doen," antwoord Daryl nog redelijk kalm en zacht. Ik knik enkel traag zonder op te kijken naar hem. Ik had eigenlijk gehoopt dat hij het niet zou doen en ik een reden zou hebben om haar uit de weg te ruimen, maar helaas. Er komen nog meer mensen binnen, ik herken de stem van Ryan en Rebecca komt bij mij aan tafel zitten. Uiteindelijk kijk ik met een zucht op naar iedereen. "Juist. Eten. Hoe staat het met de voorraad?" vraagt Daryl aan mij en ik bekijk hem eens goed. "Voorraad? Welke voorraad?" vraag ik op een iets spottend toontje. "Geen idee, Rebecca gaat over het eten. We hebben verder geen tijd gehad om ook maar iets aan te vullen, behalve wat ik toevallig tegen ben gekomen." mompel ik vervolgens, om iets minder vijandig over te komen. Mijn blik glijd naar het meisje, die er nogal chagrijnig uitziet op het moment. Als ik haar was zou ik ook niet bepaald blij zijn eigenlijk. Al die nieuwelingen, de manier waarop Rowan tegen haar begon gisteravond en dan Daryl die terug is gekomen. Ik neem de moeite niet om ook maar om te kijken naar de nieuwelingen die binnen zijn gekomen, of zelfs Ryan.
Volgens mij ben ik al in een even slechte bui als Rebecca. Het is wel te merken aan de toon die ik constant aansla en het komt niet alleen van de weinige slaap die ik gekregen heb, er spelen zoveel meer dingen. Eindelijk begon ik een groep te waarderen maar nu heb ik weer de neiging om op mezelf te leven. Als er nog meer mensen binnenkomen, schuif ik mijn stoel achteruit en verlaat ik de keuken. Het is veel te druk voor mij. Als ik door de deur heen loop, bots ik bijna tegen een vrouw met grijs, kort haar aan. Haar ogen staan wat geschrokken, maar ze heeft een verontschuldigende glimlach op haar lippen. Ze ziet er lief uit, maar op het moment ben ik toch echt te chagrijnig om aardig te zijn, waardoor ik haar enkel een blik geef voor ik verder loop, de gang door en de deur open zwaai naar buiten. Ik heb meer ruimte nodig, er zijn veel te veel mensen op die plek en dat zal de komende tijd zo blijven ook.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik voelde me nogal ongewenst hier. Nou lekker pech dan. Ik zat hier toch mét een ochtendhumeur, dus ze konden beter niet direct beginnen te zeuren.
"Juist. Eten. Hoe staat het met de voorraad?” vroeg Daryl, duidelijk mijn blik ontwijkend. Ik draaide met mijn ogen, nu hij toch niet keek. Het ging hem nog steeds om die kalkoen van hem, was het niet? Ik had dat stomme beest nooit aangeraakt. Nou, het zat niet enkel bij hem dwars. Ook nog bij mij.
“Voorraad? Welke voorraad? Geen idee, Rebecca gaat over het eten,” vroeg Jess spottend, waardoor het er op mijn gevoel nog meer op leek alsof ik alles opgegeten had. “We hebben verder geen tijd gehad om ook maar iets aan te vullen, behalve wat ik toevallig tegen ben gekomen.”
Jess’ blik gleed naar mij. O ja, doe het nu nog maar feller lijken alsof ik alles opgegeten heb. Ik maakte het enkel klaar voor hen, ik ging niet stiekem dingen weg smokkelen. Waar zag iedereen mij hier eigenlijk voor aan?
Ryan was ook binnen gekomen, weer goedgehumeurd zoals altijd. Om eerlijk te zijn werkte dat me ook wel op de zenuwen. Zeker omdat de keuken nogal overbevolkt werd naar mijn goesting. Voor een tweede keer keek ik Daryl recht aan. “Er is nog eten,” zei ik kort. “Maar we hebben snel nieuw nodig als we iedereen in leven willen houden.”
Of ging het weer ieder voor zich worden? Want dat was zo geworden toen Daryl hier kwam en toen hij weg was niet meer. Maar nu is hij dus terug. In ieder geval kon ik nu voor mijn eigen eten zorgen en ik zag het niet echt zitten om alles alleen klaar te maken voor iedereen hier. Jess was ondertussen de kamer al uitgelopen, alsof alles haar vandaag ook irriteerde.

Ryan Dawnstar
Jess leek ook weer blij te zijn. De manier waarop ze zich voorbij iedereen wurmde en de blik die ze wierp op de vrouw waar ze tegen opbotste.
Ik haalde mijn schouders op toen de Aziaat me enkel wazig aankeek, alsof ik zonet de vreemdste vraag ooit had gesteld en zette me neer aan tafel om het gesprek tussen Daryl en Rebecca te volgen. Niet dat ik me er veel mee ging bemoeien, maar de spanning tussen die twee waren wel interessant om te volgen. De blik die Rebecca had – vooral omdat ze een ochtendhumeur had – zag er nogal argwanend uit. Nieuwsgierig probeerde ik het te volgen. Volgens mij ging het over eten of zoiets. Als ze er toch over bezig waren, konden ze er net zo goed voor gaan zorgen, want ik had honger. Niet dat ik het niet wilde doen, maar volgens mij was er dan niet veel eetbaars meer aan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Als ik blijf liggen, kan ik iedereen horen opstaan. Mensen die over de gang lopen, naar beneden gaan, gedempte gesprekken. Zoveel leven is er al in geen tijden meer geweest. Ik blijf liggen, zo stil als ik kan en luisterend naar de rest. Ik heb juist het gevoel dat het leven verdwijnt zoals het op de rest van het schip verschijnt. Ik voel me zo enorm nutteloos als ik zo blijf liggen, maar het voelt wel lekker. Het bed is lekker zacht, de zon schijnt op mijn lichaam. Het warmt me langzaam op, waardoor ik stop met het constante rillen en er een glimlachje op mijn gezicht verschijnt. Het voelt prettig, vredig aan. Lawaai zorgt ervoor dat ik uit mijn serene toestand kom en ik iets overeind kom. Mijn lichaam voelt nog altijd pijnlijk aan, maar in dit licht kan ik een beter licht werpen op mijn arm. Ik heb het gister niet goed kunnen zien in het donker, maar de paarse strepen lijken minder te worden op mijn arm, minder duidelijk. Toch trekken ze al duidelijke strepen naar mijn bovenarm en ben ik bang dat het te laat is, dat iemand straks mijn arm eraf moet hakken omdat hij afsterft. Gelukkig weet ik ook wel dat het niet helemaal zo is, want er zit bloed op mijn verband, wat betekend dat er nog bloed doorheen gaat en mijn arm niet dood gaat.
Voorzichtig beweeg ik me over het bed heen naar de zijkant. Op de witte lakens zitten enkele vegen bloed. Ik zucht eens, eigenlijk is dat wel zonde, maar er is weinig aan te doen. Uit de broekzak van mijn spijkerbroek haal ik de antibiotica en neem ik er opnieuw één in, waarna ik moeilijk omhoog kom. Gisteren heeft echt zijn tol geëist van mijn lichaam. Het is tijd om te douchen, de laatste keer is toch zeker een week geleden ondertussen en er is veel gebeurt met mijn lichaam sindsdien. Al het gezweet, het bloed, de vuiligheid... Mijn haar zit door de war en de vettige, korte slierten plakken tegen mijn gezicht aan. Moeizaam loop ik de badkamer in, waar er nog blonde plukken op de grond liggen. Met kleding en al ga ik in de badkuip zitten, dat mag ondertussen ook wel eens gewassen worden. Staand douchen lukt me nu toch niet, waardoor ik alleen maar enorm dankbaar ben dat ik een badkuip heb. Ik trek de douche slang naar me toe, zet het koude water aan en smeer wat van de shampoo over mezelf heen. Het is ijskoud, maar ruikt goed en is al helemaal goed voor mijn koorts.
Ik probeer mijn vuile haar te wassen, wat ik enkele keren moet schoonspoelen voordat het zijn eigen, blonde kleur weer terug heeft. Het water is ondertussen zo vuil dat ik het laat weglopen en de kuip opnieuw vul met het koude water. De zon schijnt door een klein raampje naar binnen en ik gooi nieuwe zeep erbij, het laatste wat ik heb. Dan zak ik iets onderuit en sluit ik mijn ogen. Even alle viezigheid en narigheid van me afweken, even doen alsof alles nooit gebeurd is. Het water wordt vast vanzelf warm van mijn koortsige lichaam en de zon die er lichtjes op schijnt. Ondertussen probeer ik te doen alsof ik in warm water zit en ik de tijd heb om te badderen voordat we straks gaan dineren op de boot, ik trek één van de lange jurken aan die ik heb en eet met het gepoetste tafelzilver van porseleinen borden naast Diana. Er zijn alleen mensen, rijke mensen met dure parfums, geen Walkers en geen lijken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Voorraad? Welke voorraad?" Ze laat nog net geen kort lachje hoor, maar de kattige toon in haar stem doet meer dan genoeg. Ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik naar haar kijk. Het lijkt haar iets in te tammen. "Geen idee, Rebecca gaat over het eten. We hebben verder geen tijd gehad om ook maar iets aan te vullen, behalve wat ik toevallig tegen ben gekomen," bromt ze al een stuk minder vijandelijk terwijl ze wegkijkt. “Er is nog eten,” zegt Rebecca kort. “Maar we hebben snel nieuw nodig als we iedereen in leven willen houden.”
"In dat geval ga ik zometeen jagen," zeg ik kordaat. "Ga jij mee?" Ik kijk het chagrijnige meisje strak aan. Het is niet voor niets. Rebecca en ik hebben nog wel het een en ander te bespreken. Ik vertrouw haar niet met mijn groep en wil haar woord hebben over het feit dat ze niemand zomaar iets aan zal doen, precies zoals ik Jess' woord heb losgekregen. Ik twijfel of ik Rick mee zal nemen. Enerzijds zou ik het fijn vinden als hij met me mee zou gaan. De goede nachtrust heeft veel goed gedaan, en misschien kan hij Rebecca's vertrouwen wat winnen na een valse start. Rick is een stuk beter met woorden dan ik. Van de andere kant zou ik mijn mensen op het schip een stuk veiliger achterlaten met Rick op het schip. Van Glenn kan en mag ik op dit moment geen mankracht verwachten, en T is ondanks zijn kracht geen persoon die makkelijk beslissingen maakt. Verder.. verder.. waren er geen mannen meer.. Jesus Christ.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
“In dat geval ga ik zo meteen jagen,” antwoordde Daryl kort. “Ga jij mee?”
Mijn ogen rolden zowat uit hun kassen van verbazing en nogal argwanend keek ik hem aan. “Wat wil je van me?” vroeg ik wantrouwend. “Kom op, ik ken je langer dan vandaag. Jij vraagt me niet zomaar mee om te jagen.”
Het was nu niet bepaald of we beste vriendjes waren. Integendeel, dus dit moest niet zonder reden zijn. Het zou me in ieder geval niet verbazen als hij me midden in het bos even zou dumpen of een kudde Walkers achter me aan zou sturen. Of me gewoon heel random zou vermoorden. Ik zag hem er wel voor aan in ieder geval.
Hij wilde mijn broer nog niet eens meenemen en dat arme jochie had nog niet eens iets gedaan waarom Daryl hem niet zou mogen.
Mijn blik schoot kort naar Ryan langs me, die ons even met opgetrokken wenkbrauwen aankeek en daarna zijn schouders ophaalde. “Laat mij erbuiten,” mompelde deze.
O nou, aan hem had ik ook veel. Ik maakte geen aanstalten om recht te staan. Ik wilde wel gaan jagen, geen probleem. Maar niet alleen met hem. Het was niet dat ik hem ook niet kon vermoorden, maar die blik die hij soms in zijn ogen had was een heel stuk angstaanjagender dan de blik die ik in mijn ogen had als ik iemand niet mocht.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Als ik eenmaal buiten ben weet ik niet meer precies waarom ik naar buiten gegaan ben. Ik heb wel honger en zo loop ik het eten nog mis ook, als er dan al eten is. Het is gewoon allemaal teveel voor mij denk ik, zoveel mensen bij elkaar. Mensen die ik niet ken en niet vertrouw. Sinds dit allemaal begonnen is heb ik wel geleerd dat je je beter niet zomaar in grote groepen kan begeven en dat je ze al helemaal niet kunt vertrouwen. Je weet maar nooit wat ze flikken en hoe ze je achter later. Ik blijf even vlak bij de deur staan, maar loop uiteindelijk toch door over de loopbrug heen, met flinke passen. Misschien wat frisse adem, even ergens mijn machteloosheid hierover in uiten en dan gaat het wel weer. Het is niet onmogelijk om iedereen zoveel mogelijk te ontwijken, het schip is groter en ik ken meer plekken dan de rest. Zo wordt het wel makkelijk tot ik ze beter leer kennen en alles goed gaat, dat weet ik zeker. Ik loop de loopbrug helemaal af en stap het zand op, waar ik even een rustig rondje over het strand loop.
Na een kort rondje ga ik terug naar binnen. Van een afstandje zie ik een paar Walkers lopen en ik heb er weinig zin in op het moment. Het zijn er niet veel, maar teveel voor mij op het moment. Ik weet zeker dat ik me er teveel op uit ga leven en ik wil mijn blouse nog even schoon houden. Als ik terug naar binnen loop, ga ik niet gelijk door naar de keuken maar neem ik de trap naar beneden. De weg ken ik nu wel, na een paar er geweest te zijn. Ik neem de eerste deur en kom uit in de mooie ruimte, die er ondertussen verslonst uitziet. De lege bierflesjes van Ryan en mij van gisteravond staan nog op de bar. Met een zucht loop ik door naar de bar waar ik een nieuw bierflesje tevoorschijn haal en terwijl ik die aan mijn lippen zet en begin te drinken, ruim ik de troep die hier ligt op. De kussens weer op de bank, de pingpong tafel weer recht. De stoelen die omver liggen weer terug bij de tafeltjes.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca kijkt me aan alsof ik haar zojuist ten huwelijk heb gevraagd. Het is doodstil in de ruimte. "Wat wil je van me?" vraagt ze scherp. "Kom op, ik ken je langer dan vandaag. Jij vraagt me niet zomaar mee om te jagen.” Direct kijkt ze de militair aan om te zien wat hij er van vindt. Hij houdt snel zijn handen op.
"Laat mij erbuiten," mompelt hij. Verstandig. Ik wil Rebecca mee op jacht en ik zal er voor zorgen dat dat gebeurt ook.
"Het is niet dat ik veel keus heb," antwoord ik minzaam. "Tenzij je je broertje mee wilt nemen. Die schijnt nog altijd graag met me te willen jagen geloof ik. Leeft hij nog?" Het komt er gemener uit dan ik in wezen bedoel. Ik heb dat rotjoch al in geen tijden meer gezien. Misschien is dat kind ook maar beter af dood ook. Liep alleen maar in de weg. De kamerdeur gaat open en Carol stapt binnen. Ze heeft een licht verbouwereerde blik op haar gezicht, misschien heeft Jess haar een blik gegeven. Ik wendt me weer tot Rebecca en hef mijn kruisboog iets verder op. T-Dog's maag verbreekt de stilte weer.

---

ars moriendi

Rebecca Morgen
“Het is niet dat ik veel keus heb,” antwoordde Daryl neerbuigend. “Tenzij je je broertje mee wilt nemen. Die schijnt nog altijd graag mee te willen jagen geloof ik. Leeft hij nog?”
Rustig blijven, Rebecca. Rustig blijven. Met een gesmoorde glimlach stond ik op. “Zullen we mijn allerliefste broertje er buiten laten, ja?” vroeg ik wanneer ik voorbij liep. “Maar goed, ik zal wel meegaan nu je lieve vriendinnetje Jess niet meer met je mee wil.”
Ik hoopte dat die zou steken, ook al zou Daryl kennende dat niet laten merken. Dat komt ervan als je mijn broertje ermee betrekt. En ja, Nathan leeft nog. Hij kon best wel op zijn eentje overleven zonder de hulp van een of andere zak die hem bijna de dood in joeg.
Ik haatte dat Daryl zo’n vooroordelen over hem had. Hij wist niet waar dat joch allemaal doorheen is moeten gaan. Het kon me ook niet schelen wat hij van mij dacht, maar van Nathan wel. Vooral omdat ik hem niet vertrouwde.
Het was muisstil geworden in de kamer. Een lange, magere vrouw met kortgeknipte haren kwam de kamer binnen. Daryl richtte zich weer op mij en hief zijn kruisboog op. “Ja ja, ik ga mijn geweer wel halen, stuk ongeduld,” mompelde ik, terwijl ik mezelf de kamer uit wrong en nogal langzaam door de gang liep, om daarna in mijn kamer mijn geweer te zoeken – Nathan had het nooit gebruikt omdat hij liever met messen gooide – en daarna weer richting de keuken begaf. “Ik ben klaar,” meldde ik Daryl toen ik binnen kwam.

[ bericht aangepast op 30 maart 2013 - 23:21 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov