{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Rowan was stijf, letterlijk. Ze leek zich geen houding aan te kunnen nemen dus bleef ze gewoon zitten. Door haar afgeknipte haren kon ik Daryls hand om haar pols zien. Ook al had ik geen idee wat dat te betekenen had, moest het wel iets betekenen. Toch zei ik er niets van en sloot ik mijn ogen weer. "Natuurlijk blijf ik, mijn levende lichaam krijg je niet meer van deze boot af," klonk Rowans stem zacht en breekbaar. Ik voelde hoe al haar spieren gespannen bleven. Er was gewoon iets gebeurd toen ze weg was, ik wist enkel niet wat. "Het spijt me zo dat ik weg ben gegaan.” Haar woorden kon ik amper horen, ook al fluisterde ze die in mijn oor. Ik beet zachtjes op mijn onderlip om er niet op te antwoorden, omdat haar woorden duidelijk alleen voor mij bestemd waren.
Rowan zag er slecht uit. Haar ene arm zat nog altijd vast in Daryls greep – ook al voelde ik dat ze zich probeerde los te wriemelen. Ik liet haar voorzichtig los. De tranen die in mijn ogen stonden waren ondertussen al verdwenen. “Ik had niet verwacht dat jullie terug zouden komen,” meldde ik beiden.
Ik draaide mijn hoofd toen ik Jess’ stem hoorde. “Jullie zijn terug,” klonk Jess stem droog. Haar enthousiasme leek gedaald te zijn tot niveau nul. Zij wilde niet dat Rowan terug kwam en ik wilde niet dat Daryl terug kwam. Maar dat was beide wel gebeurd.

Ryan Dawnstar
Ik was ondertussen ook al het strand op gelopen en begroette beide mensen. Daryl had mijn geweer nog, maar op dit moment had ik geen zin om er moeilijk over te gaan doen. Als hij het zo graag wilde hebben, moest hij het maar houden. Ik had er nog – wel geen dempende – maar zonder zou ik ook wel overleven. Het zat me gewoon dwars dat hij het niet gewoon was komen vragen.
“Jullie zijn terug.” Jess was veranderd van de gezellige dame naar een emotieloze. Haar stem klonk koud en bot. Mijn blik schoot even van Daryl naar Rowan en terug. Ze mocht Rowan niet, dat wist ik. Al wist ik niet waarom. Omdat ze raar was? Daarom kon je toch niet boos worden op mensen? Omdat ze raar waren?

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Het spijt me zo dat ik weg ben gegaan," fluistert Rowan bijna onhoorbaar, en het is wel duidelijk dat het niet voor mijn oren bestemd was. Het steekt me harder dan ik had gewild. Als onbewuste reactie klem ik mijn vingers nog dichter om haar pols heen. "Ik had niet verwacht dat jullie terug zouden komen,” hoor ik Rebecca met een snik zeggen. Ik reageer er niet op maar blijf naar Jess kijken. Ik wist net zo goed als zij dat ze helemaal niet blij was mij terug te zien en liever alleen Rowan terug had gehad. Gelukkig wist ze zelf ook dat ook ik het liefst had gehad dat ze bij mijn terugkomst niet meer leefde.
"Jullie zijn terug," bevestigde Jess. Ze lijkt geen spelletjes te willen spelen, dat zie ik aan de blik in haar ogen. Gelukkig, op dat punt lagen we op een lijn. Toch had ik gehoopt dat ze blijer was om me te zien. Het had de onderhandeling wat makkelijker gemaakt. Ik bedenk me hoe ik daarover ga beginnen en zorg ervoor dat Rowan niet weg kan. Ze had duidelijk geen zin in een gezellig herenigingsgesprek en dus kwam ik maar meteen to the point.
"Zijn we nog mensen verloren?" vraag ik. Altijd handig om te weten hoe zwaar bemand de boot was. In de wij-vorm praten was ook bewust gedaan.
Ik werp mijn blik stiekem even op Ryan, die een blik werpt op mijn wapens. Oh ja. Dat is waar ook. Ik had zijn wapens gestolen. Damn Daryl, je kansen slinken met de minuut..

[ bericht aangepast op 20 maart 2013 - 23:55 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik mezelf los probeer te wurmen, zo onopvallend mogelijk, lijkt Daryl me alleen maar steviger vast te houden. Als Rebecca mij uiteindelijk los laat, geef ik het op en probeer ik mezelf niet meer los te krijgen. "Ik had niet verwacht dat jullie terug zouden komen,” zegt ze tegen ons, waardoor ik iets triest glimlach naar haar, maar niets zeg. Ik had het ook niet verwacht, zeker niet van mezelf. Ik bekijk Rebecca nu ze een stap terug heeft gezet en besef me meer dan eens dat ik weer bij haar in bed wil slapen, alleen mag zij dit keer bij mij de nachtmerries weghouden totdat alles voorbij is. Zodra Jess haar ijzige stem klinkt, draaien mijn ogen zich net als Rebecca's hoofd die richting op. Haar felle ogen staan op Daryl gericht, niet op één van ons. "Jullie zijn terug." is het enige wat ze zegt. Ik bal mijn ene vuist waarvan Daryl zijn hand nog om mijn pols gesloten heeft, ik zal dat mens eens leren zeg, zeker als ze vervelend gaat doen tegen Carol. "Zijn we nog mensen verloren?" vraagt hij, waardoor Jess haar blik feller lijkt te worden, maar niet alleen van woede.
"Er is geen 'wij' meer, Daryl. Jullie horen hier niet meer bij," deelt ze ons mede, maar ik kan dat vurige verlangen heus wel in haar ogen zien. Haar opvallende blauwe ogen verraden een hoop. Ik grom zacht en laag door haar woorden, als een wild dier. "Wij hebben even veel recht om hier te zijn als jou, als het al niet meer is. Je moet eens leren je gore bek dicht te houden wanneer het je niets aangaat." snauw ik haar kattig toe. Ik weet wel hoe dit over gaat komen op Daryl en ik dacht zelf ook wel dat ik het wel aan zou kunnen en zou kunnen negeren, maar niet als ze zich zo opstelt tegenover ons, zeker niet met die blik. Ze wilt hem nog altijd voor zichzelf blijkbaar, hoewel ze iets anders zegt. Het leuke eraan is dat wij met veel meer zijn, waar zij niets van weet en volgens mij ruimt Rick haar maar graag uit de weg als zij het er niet mee eens is, dan overleg ik ineens heel graag met hem.
Door mijn kattige woorden schoot de blik van Jess kort naar mij, vooral woedend, maar daarna naar Daryl. Ik negeer haar verder en richt mijn ogen op Rebecca, iets wat ik veel prettiger vind om naar te kijken. Die vijandigheid is er niet bij haar, dat is fijn. "Rebecca, er is iets waar we het over moeten hebben," begin ik lichtelijk nerveus en laat mijn blik dan ook wat van haar afdwalen. Ik wil hier zo snel mogelijk vanaf en weg hier, terug naar mijn eigen kamer voor de laatste keer en rusten. Ik ben doodmoe door de reis en de zenuwen. Ik kijk even achterom, maar van de rest is niets te zien. Ik vraag me af hoelang ze zich nog rustig zullen houden. "We zijn niet alleen gekomen." Ik kijk snel naar Daryl, in de hoop dat hij het beter uit kan leggen dan ik. Op het moment voel ik me op z'n zachts gezegd belabberd, volgens mij heb ik nog geluk ook dat ik nu zit in plaats van dat ik afgestapt ben.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik dacht dat Jess wel blij zou zijn dat Daryl terug was, maar dat leek niet zo te zijn en ik wist niet wat ik moest doen. Ik ging echt niet tussen Rowan of de rest kiezen. Want hoewel ik echt blij was dat Rowan terug was, was zij tenslotte degene geweest die me in de steek had gelaten voor een knorrige vent.
“Zijn we nog mensen verloren?” vroeg Daryl. Mijn blik bleef op Jess hangen, die er nog geïrriteerder begon uit te zien.
“Er is geen ‘wij’ meer, Daryl. Jullie horen hier niet meer bij,” meldde ze. Ik beschouwde Rowan wel nog als een van ons.
Nogal ongemakkelijke bleef mijn blik tussen de drie mensen schieten. Ik ging echt niet kiezen. Echt niet.
Rowan gromde zacht, waardoor ik weer opschrok uit mijn gedachten. "Wij hebben even veel recht om hier te zijn als jou, als het al niet meer is. Je moet eens leren je gore bek dicht te houden wanneer het je niets aangaat."
Haar grote mond leek weer terug te zijn. Ik zuchtte. Wie van de twee had er nu gelijk? Ik had hier echt geen zin in, het was verdomme nacht en ik wilde slapen. Maar nee, ik stond voor twee jaloerse mensen die aan het kibbelen waren, alsof het nog niet erger kon worden. Mijn blik bleef even op Daryl hangen terwijl ik hem probeerde in te schatten. Zou hij genieten van al deze vrouwelijke aandacht of zou hij het onderhand niet beu zijn? Want om eerlijk te zijn, het ging niet eens over mij maar ik was het ondertussen kotsbeu.
Jess' blik spuwde vuur. Nog even en ik kon de vlammen echt in haar ogen zien staan. Volgens mij kon ze elk moment Rowan in de haren gaan vliegen.
"Rebecca, er is iets waar we het over moeten hebben.” De manier waarop Rowan haar blik liet afdwalen voorspelde weer niets goeds. Had Daryl weer iets uitgestoken? Was er wat met haar gebeurd? Mijn vingers omklemden automatisch mijn mes wat steviger. “We zijn niet alleen gekomen.”
Ik keek haar aan alsof ze gek geworden was. Ik had er geen probleem mee om haar er weer bij te nemen, integendeel. Zelfs als Daryl terugkwam zou ik er nog mee kunnen leven, maar vriendjes van Daryl? Of van wie dan ook? Daar had ik momenteel helemaal geen zin in. Ik keek het blonde meisje aarzelend aan. “W-waarom zeg je dat tegen mij?” vroeg ik aarzelend. “Waarom zijn ze hier? Je ziet toch zelf dat we niet nog meer mensen te eten kunnen geven? Dat gaat toch gewoon niet? Waarom hebben jullie ze meegebracht?”
Het was alsof er een storm in mijn hoofd losgebarsten was. Eerlijk gezegd had ik geen zin om me ermee te bemoeien – wat waarschijnlijk toch wel zou gebeuren, maar toch – en wilde ik gewoon gaan slapen.

[ bericht aangepast op 21 maart 2013 - 7:28 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Er is geen 'wij' meer, Daryl. Jullie horen hier niet meer bij." Zo. Die durft. Ik geloof dat ik nog altijd degene was die haar in eerste instantie op deze boot betrokken had toen ze hier als twee verzopen katten aan kwamen lopen. Vooruit, ik was misschien niet de soepelste.. Maar uiteindelijk liet ik haar toe, en daar mocht ze me best dankbaar voor zijn. Ik wil er net een opmerking over maken als Rowan me voor is.
"Wij hebben even veel recht om hier te zijn als jou, als het al niet meer is. Je moet eens leren je gore bek dicht te houden wanneer het je niets aangaat." Jess ogen schieten op dat moment even naar Rowan. Haar wapen heeft ze nog altijd in de aanslag.
"Wij hebben jullie opgenomen en opgelapt, Jess," zeg ik koud maar duidelijk. Ze moest maar eens wat proberen, die zou niet weten wat ze meemaakte.. Jammer wel. Ik dacht dat Jess juist degene was met wie nog wel te onderhandelen viel. Dan zou ik mijn geluk maar moeten beproeven op Ryan, al gaf ik ook dat niet veel kans aangezien ik zijn wapens in mijn wapenriem had zitten. "Rebecca, er is iets waar we het over moeten hebben," hoor ik Rowan naast me zeggen. Fuck. Waarom laat ze mij het woord niet doen? "We zijn niet alleen gekomen." Ze kijkt me even snel aan. Oh, nu moest ik het overnemen. Geweldig. Ik had het gesprek liever nog even opgebouwd in plaats van direct to the point te komen. Jess was nog veel te defensief op dit moment. Een slag was bijna onvermijdelijk.
“W-waarom zeg je dat tegen mij?” vraagt Rebecca onzeker. “Waarom zijn ze hier? Je ziet toch zelf dat we niet nog meer mensen te eten kunnen geven? Dat gaat toch gewoon niet? Waarom hebben jullie ze meegebracht?” Ik draai mijn gezicht naar Rebecca toe.
"Het is mijn oude groep. Ze hebben Rowan en mij opgenomen en ons verzorgd, maar hun schuilplaats was niet alles. We hebben een zwangere vrouw die moet bevallen en een gewond meisje." Ik knik even naar Rowan. "Zij en Rowan hebben allebei antibiotica nodig, en snel. Ik weet dat dat hier op de boot ligt." Ik probeer die laatste zin er niet al te verwijtend uit te laten komen. Toen ik gewond was, hebben ze me destijds geen antibiotica gegeven al kwam ik er later achter dat ze dat wel degelijk hadden.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Wij hebben jullie opgenomen en opgelapt, Jess," meld Daryl op een heel prettige, emotieloze toon. Ik kan er niet veel aan doen, maar mijn mondhoeken krullen toch iets omhoog. Ze krijgt eindelijk wat ze hoort te krijgen. Ze is helemaal niet aardig, maar gewoon schijnheilig. Zolang het in haar voordeel werkt is het oké, maar mijn terugkomst werkt niet in haar voordeel dus is het plotseling niet meer oké. Hierna begin ik gelijk over het probleem wat onze terugkomst met zich meebrengt. De zenuwen stijgen me echt naar mijn kop omdat ik er niet langer tegen kan. Ik weet niet hoelang Rick het houd om af te wachten, maar ik wil niet dat er iets gebeurd. "W-waarom zeg je dat tegen mij?" vraagt Rebecca en haar stem lijkt zelfs iets te trillen, is dat erg dan? Zij is de enige die ik vertrouw. "Waarom zijn ze hier? Je ziet toch zelf dat we niet nog meer mensen te eten kunnen geven? Dat gaat toch gewoon niet? Waarom hebben jullie ze meegebracht?" Ik ben blij als Daryl degene is die antwoord, op een rustige toon. Zijn stem kalmeert me iets en zorgt ervoor dat ik goed luister.
"Het is mijn oude groep. Ze hebben Rowan en mij opgenomen en ons verzorgd, maar hun schuilplaats was niet alles. We hebben een zwangere vrouw die moet bevallen en een gewond meisje. Zij en Rowan hebben allebei antibiotica nodig, en snel. Ik weet dat dat hier op de boot ligt." legt hij uit. Iets onzeker bijt ik op mijn lip, ik wilde dat ik het zelf had kunnen uitleggen om mezelf eruit te kunnen laten, maar nu weet Rebecca het ook al. "Ze hebben veel verloren, net als wij, maar ze kunnen voor zichzelf zorgen. Ze hebben eten meegenomen en kunnen helpen. Alles wordt er veiliger door, ze kunnen je beschermen, Rebecca." prevel ik snel achter elkaar, gelijk aansluitend op de woorden van Daryl zodat ze er niets tussendoor kan zeggen.
Mijn blik staat smekend, maar ook onzeker. Het is hun geraden dat ze Rebecca beschermen en haar niets aandoen, maar ik weet niet of ik er wel van op aan kan. Rick is echt een twijfelgeval in mijn ogen, hoewel hij alleen maar zijn familie probeert te beschermen. Jess komt ondertussen iets nieuwsgierig, maar toch behoorlijk defensief onze richting op gelopen, maar ik negeer haar en kijk naar Ryan. "Ze hebben wapens en ammo bij zich, jullie kunnen wachtposten maken en zo," probeer ik hem over te halen met aanlokkelijke ideeën voor een militair. "Wees gewoon aardig tegen ze en ontvang ze open, niet vijandig. Lori moet bijna bevallen, het is onmenselijk om dat haar op een achterbank te laten doen terwijl ze Walkers aantrekt, toch Daryl?"
Net op dat moment besluit Jess om ook iets te zeggen, tot mijn spijt. "We kunnen niet zomaar een hele groep opnemen, dat is onmogelijk. Ze zijn waarschijnlijk met meer dan ons en wie weet wat hun plannen zijn? Ze kunnen ons makkelijk overmeesteren als we ze toelaten en zich het schip toe eigenen. Dan is niemand veilig." spuugt ze de woorden vijandig uit. Ze heeft gelijk, maar dat ga ik echt niet toegeven. Ze mag geen gelijk hebben, niet voor Rebecca. Ze moet veilig verder kunnen leven, een vriendschap sluiten met wie weet wie, Carol of Lori of misschien Beth, als ze er boven op komt.

[ bericht aangepast op 21 maart 2013 - 11:44 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Mijn blik bleef op Rowan hangen, maar Daryl nam het woord. Zijn stem klonk rustig omdat hij me probeerde te overtuigen, wat de eerste keer was. Ik zou sneller overtuigd zijn als het uit Rowans mond kwam dan uit Daryls. Daryl had het zowat helemaal verpest en ik weigerde gewoon om iets van hem aan te nemen. "Het is mijn oude groep. Ze hebben Rowan en mij opgenomen en ons verzorgd, maar hun schuilplaats was niet alles. We hebben een zwangere vrouw die moet bevallen en een gewond meisje. Zij en Rowan hebben allebei antibiotica nodig, en snel. Ik weet dat dat hier op de boot ligt,” legde hij uit.
Mijn gezicht betrok. “You’ve got te be kidding me,” gromde ik hoofdschuddend. “Als jullie niet weg waren gegaan had niemand antibiotica nodig gehad, zaten we nu niet met een of anders zwanger wijf en een gewond kind.” Ik verweet het hun eigenlijk wel, zelfs Rowan. Ik kon gewoon niet bot tegen haar doen omdat ze veel meer voor me betekende dan zo iemand als Daryl en zijn stomme oude groep.
Rowan bleef haar o zo goede vriend bijstaan en deed er zelfs nog een schepje bovenop: "Ze hebben veel verloren, net als wij, maar ze kunnen voor zichzelf zorgen. Ze hebben eten meegenomen en kunnen helpen. Alles wordt er veiliger door, ze kunnen je beschermen, Rebecca." De toon waarop ze het zei en de smekende blik die ze me erbij gaf deden me een moment van gedachten veranderen, maar twee seconden later bedacht ik me dat me dat eigenlijk niet kon schelen. “Iedereen heeft veel verloren én ik kan mezelf prima beschermen, dat is wat ik de hele tijd doe. Ik heb geen bescherming nodig en ze zullen ons alleen maar tot last zijn. Misschien was hun vorige schuilplaats niet alles, maar ze hebben daar toch ook de hele tijd overleefd, dus waarom zouden ze dat nu nog niet langen kunnen doen?”
En ja, misschien was dat ene mens zwanger, maar in de Middeleeuwen hadden ze ook niet zo’n comfortabele bedden en medische middelen als nu en daar werden ook kinderen geboren. Ik zag hun punt niet.
Toen Rowan leek te merken dat er niet echt met me te onderhandelen viel richtte ze zich op Ryan. “Ze hebben wapens en ammo bij zich, jullie kunnen wachtposten maken en zo," probeerde ze. Ryan fronste kort, net zoals ik. Wachtposten waarvoor? Omdat we niets beters te doen hebben? Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en keek hij me aan.
“We zouden ze op z’n minst toch een kans kunnen geven, Rebecca?” vroeg hij. “God weet waar ze vandaan komen en ze kunnen ons nog helpen. Ze kunnen vast ook wel voor eten zorgen.” Ik schudde enkel mijn hoofd. Hij had een punt, maar ik wilde het gewoon niet. Wie weet waren het allemaal wel zo van die Daryls die alles gingen terroriseren en alles zouden proberen over te nemen. Daar had ik eerlijk gezegd geen zin in.
"Wees gewoon aardig tegen ze en ontvang ze open, niet vijandig. Lori moet bijna bevallen, het is onmenselijk om dat haar op een achterbank te laten doen terwijl ze Walkers aantrekt, toch Daryl?" probeerde Rowan nog. Ik snapte niet waarom ze bleef proberen. Juist alsof ik iets zou geven om een mens dat ik nog nooit gezien had en nu zomaar onze woonplaats probeerde binnen te dringen.
Jess, die zich tot mijn verbazing even stil had gehouden, bemoeide zich er ook weer mee. "We kunnen niet zomaar een hele groep opnemen, dat is onmogelijk. Ze zijn waarschijnlijk met meer dan ons en wie weet wat hun plannen zijn? Ze kunnen ons makkelijk overmeesteren als we ze toelaten en zich het schip toe eigenen. Dan is niemand veilig."
Ik bromde wat in mezelf. Was ik nu degene die een keuze moest gaan maken of wat? Want ik had hier niet bepaald zin in en voor mij was de keuze al gemaakt: nee. Ik had geen zin in nieuwe mensen. Alles was goed zoals het was.

[ bericht aangepast op 21 maart 2013 - 13:16 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Tot mijn verbazing slaat Rebecca's zorgzaamheid voor Rowan om. Ze verwijt het haar nog steeds dat ze met me mee is gegaan, zoveel is wel duidelijk.
“Als jullie niet weg waren gegaan had niemand antibiotica nodig gehad, zaten we nu niet met een of anders zwanger wijf en een gewond kind. Iedereen heeft veel verloren én ik kan mezelf prima beschermen, dat is wat ik de hele tijd doe. Ik heb geen bescherming nodig en ze zullen ons alleen maar tot last zijn. Misschien was hun vorige schuilplaats niet alles, maar ze hebben daar toch ook de hele tijd overleefd, dus waarom zouden ze dat nu nog niet langen kunnen doen?” Ik kijk haar koud aan. Het interesseert me geen fuck dat ze vindt dat ze geen bescherming nodig heeft, maar Lori, Beth en Rowan hebben dat op dit moment wel. Egoistische bitch dat het was. Ik herinner me ineens weer glashelder waarom ik haar nooit mocht. Rowan went zich wanhopig naar Ryan.
“Ze hebben wapens en ammo bij zich, jullie kunnen wachtposten maken en zo," probeerde ze. Ryan fronste even. Deze man had wat meer verstand, hoopte ik. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op.
“We zouden ze op z’n minst toch een kans kunnen geven, Rebecca?” vroeg hij. “God weet waar ze vandaan komen en ze kunnen ons nog helpen. Ze kunnen vast ook wel voor eten zorgen.” Rebecca schudt resoluut haar hoofd. De man houdt stil. You got to be kidding me. Een bonk van een militair als hij die de keuze aan zo'n wicht overlaat?
"Wees gewoon aardig tegen ze en ontvang ze open, niet vijandig. Lori moet bijna bevallen, het is onmenselijk om dat haar op een achterbank te laten doen terwijl ze Walkers aantrekt, toch Daryl?" smeekt Rowan. Ik laat haar pols los en kijk Rebecca strak aan. Ik ga niet smeken voor mijn plek, daar ben ik te trots voor. Wij hebben evengoed recht om op dit schip terug te komen als zij het recht hebben hier te zitten. Het is de Apocalypse. Deze boot is van niemand en er zijn genoeg kamers voor iedereen.
"We kunnen niet zomaar een hele groep opnemen, dat is onmogelijk. Ze zijn waarschijnlijk met meer dan ons en wie weet wat hun plannen zijn? Ze kunnen ons makkelijk overmeesteren als we ze toelaten en zich het schip toe eigenen. Dan is niemand veilig."
"Ik weet wat hun plannen zijn. Ik ben deze mensen kwijtgeraakt voor ik naar het schip kwam. Ze zijn als familie. Het enige wat ze willen is een fijn bed, een plek voor Lori om te bevallen.. jezus, gewoon een plek waar ze iets kunnen opbouwen wat lijkt op een leven," zeg ik met een luide stem. Dan kijk ik Jess vanonder mijn wimpers aan.
"Er zijn hier plekken genoeg voor iedereen. Het is niet aan jullie om te bepalen wie er voet zetten aan dit schip en daarmee meteen te beslissen wie deze Apocalypse overleeft en wie niet," zeg ik grommend tegen beide vrouwen.

[ bericht aangepast op 21 maart 2013 - 15:40 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"You’ve got te be kidding me. Als jullie niet weg waren gegaan had niemand antibiotica nodig gehad, zaten we nu niet met een of anders zwanger wijf en een gewond kind. Iedereen heeft veel verloren én ik kan mezelf prima beschermen, dat is wat ik de hele tijd doe. Ik heb geen bescherming nodig en ze zullen ons alleen maar tot last zijn. Misschien was hun vorige schuilplaats niet alles, maar ze hebben daar toch ook de hele tijd overleefd, dus waarom zouden ze dat nu nog niet langen kunnen doen?" zegt Rebecca, waardoor ik me toch wel lichtelijk gekwetst voel. Toch probeer ik het nog eens tegen haar en wend mezelf dan tegen Ryan. Als deze manier niet gaat werken, zoek ik wel een andere. Rebecca heeft zo wel duidelijk gemaakt dat ze het me zeker niet vergeven heeft en dat ook niet gaat doen, volgens mij.
Ryan haalt eerst zijn schouders op, op mijn woorden. Hij lijkt me een stil kalmer te zijn. "We zouden ze op z’n minst toch een kans kunnen geven, Rebecca?" vroeg hij. "God weet waar ze vandaan komen en ze kunnen ons nog helpen. Ze kunnen vast ook wel voor eten zorgen." Hierop schud Rebecca gelijk met haar hoofd, ze wilt het echt niet hebben. Volgens mij zijn ze nog altijd geen groep, gewoon een stel overlevenden die toevallig bij elkaar zijn beland. Ik ben wel blij als Daryl eindelijk mijn pols loslaat, hij had hem harder vast dan hij doorhad en hij begon te branden. "We kunnen niet zomaar een hele groep opnemen, dat is onmogelijk. Ze zijn waarschijnlijk met meer dan ons en wie weet wat hun plannen zijn? Ze kunnen ons makkelijk overmeesteren als we ze toelaten en zich het schip toe eigenen. Dan is niemand veilig." Als Jess er ook nog eens bij begint, verstrakt mijn gezicht en mijn hele houding. Ik ben hier klaar mee, ze mogen allemaal doodvallen van mij.
"Ik weet wat hun plannen zijn. Ik ben deze mensen kwijtgeraakt voor ik naar het schip kwam. Ze zijn als familie. Het enige wat ze willen is een fijn bed, een plek voor Lori om te bevallen... Jezus, gewoon een plek waar ze iets kunnen opbouwen wat lijkt op een leven," zegt Daryl naast me en hij heeft gelijk, dat is inderdaad wat ze willen. Ik had niet gedacht dat Rebecca ze dat zou ontzeggen, ik had verwacht dat zij zich het snelst aan mijn kant zou scharen. "Er zijn hier plekken genoeg voor iedereen. Het is niet aan jullie om te bepalen wie er voet zetten aan dit schip en daarmee meteen te beslissen wie deze Apocalypse overleeft en wie niet." Nu Daryl eindelijk mijn pols los heeft, stap ik wat wankel van de motor af en ben ik in één stap bij Rebecca. Met mijn goede hand grijp ik haar pols vast en trek haar zo een stuk dichterbij.
"Deze mensen komen op deze boot, het kan ze niet schelen wat jullie ervan denken en het kan ons niet schelen wat jullie ervan denken. Het enige wat jullie kunnen doen is het accepteren of niet en bij dat laatste zullen jullie nog een behoorlijk lastige tijd krijgen," grom ik laag terwijl ik haar aan blijf kijken. "Nu ga ik antibiotica zoeken want ik laat dat meisje niet doodgaan, zij is een stuk menselijker dan jullie." Ik laat de pols van Rebecca los en geef Jess een dreigende blik, het geld ook zo voor haar. Ik heb gezegd dat ik aan de kant van Daryl sta en daar blijf ik nu ook bij. Voor ik weg loop draai ik mezelf naar Daryl. "Zeg tegen ze dat ze hun spullen kunnen halen en een kamer mogen uitzoeken." Met een ruk draai ik me om en probeer ik weg te paraderen, maar ik ben nooit echt sierlijk geweest en dit keer is ook geen uitzondering.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik weet wat hun plannen zijn. Ik ben deze mensen kwijtgeraakt voor ik naar het schip kwam. Ze zijn als familie. Het enige wat ze willen is een fijn bed, een plek voor Lori om te bevallen... Jezus, gewoon een plek waar ze iets kunnen opbouwen wat lijkt op een leven," zei Daryl dan. Weer had hij een punt, maar ik was gewoon te koppig om toe te geven. . "Er zijn hier plekken genoeg voor iedereen. Het is niet aan jullie om te bepalen wie er voet zetten aan dit schip en daarmee meteen te beslissen wie deze Apocalypse overleeft en wie niet."
Die laatste woorden deden me weer naar mijn eerste gedacht gaan. Als hij nu weer de baas ging spelen had ik het helemaal gehad. Het was veel fijner zonder hem. Iedereen werkte samen, was een goed team. Volgens mij was het hun nog helemaal niet eens opgevallen dat het dek walkervrij was en dat dat niet door hun kwam.
Voor ik het zelf doorhad stond Rowan opeens voor mijn neus en had ze me met mijn pols beetgenomen. "Deze mensen komen op deze boot, het kan ze niet schelen wat jullie ervan denken en het kan ons niet schelen wat jullie ervan denken. Het enige wat jullie kunnen doen is het accepteren of niet en bij dat laatste zullen jullie nog een behoorlijk lastige tijd krijgen. Nu ga ik antibiotica zoeken want ik laat dat meisje niet doodgaan, zij is een stuk menselijker dan jullie.”
Haar blik was als een mes, dat nu recht door mijn borstkas gestoken werd. Ze had het recht niet om boos op me te worden. Ik had alles gedaan om haar erbovenop te helpen, maar daar had ik nu spijt van. Ik had het beter niet gedaan want ik kreeg toch enkel stank voor dank. Ik voelde haar hand al om mijn pols wegglijden. Rowan draaide zichzelf terug naar Daryl. "Zeg tegen ze dat ze hun spullen kunnen halen en een kamer mogen uitzoeken."
Nu had ze me kwaad. Eigen schuld. “Godverdomme!” brulde ik voordat ik het zelf doorhad. Het was alsof al mijn opgekropte woedde er opeens uitkwam. “Dit is laag van je, Rowan. Ik heb godverdomme alles voor je gedaan wat ik kon, ik heb je vertrouwd, voor je proberen te zorgen en dit is wat ik er terug voor krijg? Ik dacht dat je beter was dan dat, meisje. Ik hoop dat je doodvalt!” Eigenlijk wilde ik dat niet, maar op dit moment wel. Ik kon echt haar nek omwringen op dit moment en ik hoefde haar ook niet meer te zien. Briesend draaide ik me om naar Daryl. “En jij. Ze mogen komen op twee voorwaarde: dat ze helpen en nuttig zijn, want we hebben namelijk een heel plan om alle Walkers uit deze boot te krijgen. En ze mogen niet moeilijk doen.”
Het waren Rowans woorden die me overtuigd hadden. Ik wilde de rest niet in gevaar brengen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Zodra ik Rowan's dunne polsje heb losgelaten, staat ze direct op van de motor. Ze gaat resoluut voor Rebecca staan en buigt zich naar haar toe.
"Deze mensen komen op deze boot, het kan ze niet schelen wat jullie ervan denken en het kan ons niet schelen wat jullie ervan denken. Het enige wat jullie kunnen doen is het accepteren of niet en bij dat laatste zullen jullie nog een behoorlijk lastige tijd krijgen," sist ze gevaarlijk. Wauw. Die had ik niet zien aankomen, maar het maakt wel duidelijk dat ze haar keuze heeft gemaakt en aan mijn kant staat. Ik dring niet tot Rebecca door, daar had ik al op gerekend. Mijn strategische plan met Rick, om Rowan deel te laten zijn van de groep en haar op die manier tegen Rebecca te keren, was dus toch goed gelukt. Al is dat 'plan' helemaal niet zo koud als het lijkt.. Naast taktiek vond ik het stiekem ook gewoon erg fijn om Rowan met Beth te zien praten of haar vriendelijk te zien vragen naar Lori's baby. Ze is zoveel beter af in onze groep, en aangezien ik nog altijd het gevoel heb dat ik verantwoordelijkheid voor haar draag, heeft ze de juiste keuze gemaakt om me te vertrouwen. Rowan doet een stap naar achteren en kijkt Rebecca vijandig aan.
"Nu ga ik antibiotica zoeken want ik laat dat meisje niet doodgaan, zij is een stuk menselijker dan jullie.” Rebecca's blik was werkelijk onbetaalbaar. Rowan draait zich naar me toe. Hoewel ik natuurlijk niet vrolijk kijk, is de goedkeuring en trots duidelijk in mijn ogen te zien.
"Zeg tegen ze dat ze hun spullen kunnen halen en een kamer mogen uitzoeken," meldt ze me voordat ze zich met een ietwat ongelukkige draai van me afwendt en richting boot loopt. Dat meisje blijft me verbazen.
Rebecca daarentegen bleef minder rustig. “Godverdomme!” ontploft ze. “Dit is laag van je, Rowan. Ik heb godverdomme alles voor je gedaan wat ik kon, ik heb je vertrouwd, voor je proberen te zorgen en dit is wat ik er terug voor krijg? Ik dacht dat je beter was dan dat, meisje. Ik hoop dat je doodvalt!” Rowan luistert niet eens en ik heb veel respect voor het feit dat ze nu niet als een pussy terugkrabbelt naar Rebecca. Rowan is veel sterker dan ik dacht. Woedend draait Rebecca zich om naar mij.
“En jij. Ze mogen komen op twee voorwaarde: dat ze helpen en nuttig zijn, want we hebben namelijk een heel plan om alle Walkers uit deze boot te krijgen. En ze mogen niet moeilijk doen,” snauwt ze. Ik bijt op mijn tong. Alsof het ons iets uit zou maken wat jij er van vind, wil ik zeggen, maar het lijkt me beter de situatie te accepteren zoals deze nu is. Op die manier zouden de minste ongelukken gebeuren. Voor nu dan..
Ik kijk Jess nog een keer aan met een blik waaruit ze kan opmaken dat het na dit conflict duidelijk voor me is waar ik sta voor haar en dat ze duidelijk geen bondgenootschap meer met me wil. Her bad.
Dan laat ik mijn motor weer gieren en rijd ik terug de kust over richting verharde weg. De mensen daar kijken me verwachtingsvol aan van boven hun wapens. Beth zit nog altijd te snikken in de auto. Ik knik Rick toe.
"Kom maar een kamer uitzoeken."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Godverdomme!" begint Rebecca luid achter me. Ik probeer gewoon door te lopen. "Dit is laag van je, Rowan. Ik heb godverdomme alles voor je gedaan wat ik kon, ik heb je vertrouwd, voor je proberen te zorgen en dit is wat ik er terug voor krijg? Ik dacht dat je beter was dan dat, meisje. Ik hoop dat je doodvalt!" De tranen springen in mijn ogen en ik bijt hard op mijn lip. Ongelofelijk dat ze nu een dood wens over me uitspreekt, hoewel ik dat nog wel kan begrijpen door hoe ik doe, maar zij doet zo onmenselijk in mijn ogen. Het is moeilijk om door te lopen, maar ik doe het toch. Kijken of ze nog zo graag wilt dat ik doodval als het moment daar is, binnenkort. Op een vreemde manier kijk ik alleen maar meer en meer uit naar dat moment. Onhandig loop ik de loopbrug van de boot op en open ik de deur.
"En jij. Ze mogen komen op twee voorwaarde: dat ze helpen en nuttig zijn, want we hebben namelijk een heel plan om alle Walkers uit deze boot te krijgen. En ze mogen niet moeilijk doen." snauwt ze naar Daryl, wat ik nog hoor als ik de deur open gedaan heb en achter me dicht heb laten vallen. Het is dus mooi wel gelukt. Vaag kan ik het geluid van Daryl's motor horen, een vertrouwelijk geluid. Het gaat allemaal goed komen, het gaat allemaal goed komen. Ik blijf het herhalen terwijl ik blindelings mijn weg naar de keuken vind, hoewel het pikkedonker is op het schip. Pas als ik de keuken binnenstap en de maan naar binnen schijnt, besef ik me dat ik thuis ben gekomen, al voelt het niet zo. De adrenaline begint nu weg te ebben en ik voel de zwakte opnieuw terug komen. Maar dit is niet het tijdstip, ik moet de antibiotica voor Beth vinden. Ze moet er gewoon bovenop komen en verder gaan, ze is zo'n jong en mooi meisje, dat moet gewoon.
Ik begin de kasten te doorzoeken, het valt me op dat ze voller zijn, er liggen spullen in. Andere dingen, geordend. Medicijnen, meer dan we eerst hadden. Misschien hebben ze wel gelijk en zijn ze toch beter af zonder ons. Misschien zijn ze wel een echte groep geworden sinds wij weg zijn. Onbewust beginnen de tranen over mijn wangen te rollen en terwijl ik alles doorzoek op het juiste, gooi ik andere dingen per ongeluk om. Uiteindelijk vind ik het, ze hebben hier blijkbaar meer dan genoeg. Toch pak ik het niet voor mezelf maar voor haar, voor mij zal het ondertussen wel te laat zijn en dan nog, waarom zou ik hier blijven? Ik heb gedaan wat Daryl wilt en Rebecca hoeft me toch niet meer te zien. Het doosje met pillen zet ik op de tafel neer als ik zelf naar het raam loop en mijn mouw opstroop, op hem op te houden in het maanlicht. Het is erger geworden, het natte verband schuift over mijn huid heen, mijn trui is ondertussen doorweekt en mijn aderen zijn paars en ze lijken zelfs wel gezwollen te zijn.

Jessalyn Hope

Met een afkeurende blik kijk ik Daryl na als hij wegrijd. Op het moment kan het me eerlijk gezegd weinig schelen dat de bond die wij hadden gebroken is. Ik hoef dat niet eens meer als er zoveel gevaar dreigt dat hij meegenomen heeft, samen met zijn psycho-ass vriendinnetje. Ik schud kort mijn hoofd naar Rebecca en draai me dan om om ook naar binnen te stappen. Rowan heeft haar daar mooi beet, een beetje kwetsend kijken en boze woordjes en Rebecca is zo om. Volgens mij hebben ze het al tot in de puntjes zo uitgekiemd. Het is donker binnen, waardoor ik wat moeite heb met de weg vinden. Toch ga ik niet rechtstreeks naar mijn eigen kamer, maar blijf ik vlak bij de deur wachten, mijn wapen in de aanslag. Ze hoeven maar één foute beweging te maken en ze gaan eraan. Er valt een schaduw over me heen en ik druk mijn linkerschouder tegen de muur, terwijl ik zelf neer ben gehurkt en op één knie zit, mijn rechter elleboog steunt op mijn rechterbovenbeen. Zo houd ik het wapen recht op de deur gericht terwijl ik zelf er moeilijk te zien ben. Nu maar hopen dat Daryl ze de goede weg wijst en ze niet hierlangs komen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan was er vandoor gegaan en Daryl was ondertussen ook al weg. Jess had afkeurend haar hoofd ook in mijn richting geschud en Ryan was ondertussen ook weggegaan. Furieus stampte ik een steentje voor me uit, terwijl ik terug stampte richting het schip.
“Dus ik moet kiezen, maar uiteindelijk is iedereen boos op mij, wat ik ook kies?” gromde ik tegen mezelf. “Lekker is dat. Volgende keer loop ik gewoon weg.”
Ik stampte hard te trappen op en liet de deur met een klap achter me dichtvallen. Rowan hoorde ik ergens nog rondmalen, maar ik had nu even geen zin in haar. Ik had geen idee waar Ryan naartoe gegaan was en Jess was ook de pist in. En nu had ik ook nog eens een blaar op mijn voet omdat ik geen kousen vond.
Als ze nu maar gewoon weg waren gebleven, of juist niet waren weggegaan. Ik wilde gewoon geen mensen hier. En dan leek Rowan ook nog verbaasd te zijn omdat ik boos op haar was. Alsof zij dat niet zou zijn als ik er met James vandoor zou gaan en haar zou achterlaten. Met een klap trok ik mijn kamerdeur open en liet ik ‘m dichtvallen. Flynn leek door alles heen geslapen te hebben – misschien maar goed ook, anders was hij misschien ook nog kwaad op mij, of lastiger dan hij al was. Er werd voorzichtig op mijn kamerdeur geklopt en niet veel later stak het hoofd van Nathan door de deuropening. Ik had hem al een hele tijd niet meer gezien, maar ik was blij dat hij er wel was. Voorzichtig kroop de jongen bij mij op bed en keek hij me aan. “Wat is er?” vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd en stampte mijn schoenen uit. “Niets. Je zult het morgen wel merken.”
Hij trok zijn wenkbrauwen op, waardoor er een rimpel op zijn voorhoofd verscheen en haalde toen zijn schouders op. “Ga je slapen?” vroeg hij daarna.
Ik knikte er enkel op en sloot mijn ogen. Nathan zuchtte en ging uiteindelijk naast me liggen.

[ bericht aangepast op 22 maart 2013 - 7:32 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Snel schuif ik de trui terug over mijn arm heen, het is niet belangrijk nu. Ik merk wel dat ik me zwakker begin te voelen, zwakker dan eerst. Het wordt erger en erger, maar ik negeer het gewoon en gris het doosje pillen opnieuw van de tafel af, om het in de zak van mijn trui te steken en terug te lopen. Het gaat trager, maar gelukkig kan ik alsnog blindelings de weg hier vinden. Ik negeer mijn eigen behoefte op dit moment, ik wil samen met Daryl de rest naar binnen kunnen brengen en helpen. Ik wil dat Beth de kamer naast mij kan krijgen en zeggen welke kamers veilig zijn. In sommige zitten Walkers, kamers die gewoon dicht zijn gegaan en nooit meer open zijn gemaakt. In sommige liggen nog lijken, die ondertussen wel aan het ontbinden zijn. Het wordt nog een hele klus voordat iedereen geïnstalleerd is en veilig kan gaan slapen vanavond. Als ik terug naar buiten loop, voelt de koele lucht fijn aan op mijn klamme huid. Op het moment heb ik het namelijk bloedheet. Mijn oog valt opnieuw op de stapel nog na smeulende Walkers en ik vraag me af wat ze allemaal opgeruimd hebben in die korte tijd dat wij weg waren. Ze hebben waarschijnlijk meer gedaan dan toen ik er nog was, maar dat kan me eigenlijk bar weinig schelen. Ik ben alleen blij dat Rebecca nog leeft en veilig zal zijn. In de verte zie ik de auto's al aankomen, ik vraag me ondertussen af waar ze die laten als iedereen straks binnen is. Zelf blijf ik bij de deur wachten en leun ik vermoeid tegen de reling aan. Mijn benen hebben geen zin om nog een stap te verzetten. Mijn hand omklemt het doosje in de zak van mijn trui stevig. Er is verder niemand meer buiten. Geen Rebecca, Jess of Ryan, niemand.

[ bericht aangepast op 22 maart 2013 - 19:25 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Toen ik wakker werd, lag mijn kleine broer nog naast me in bed. Het was niet veel later dan voor ik inslaap viel, hooguit een kwartier of een halfuur. Ik hoorde hoe er rijdende voertuigen over het strand bewogen. Met een zucht rechtte ik mezelf en nam ik eindelijk de moeite om wat kousen te zoeken voordat ik mijn schoenen weer aantrok.
Zo stil als ik kon sloot ik de deur achter me en dwaalde ik de gang door, om uiteindelijk via een nooduitgang naar buiten te gaan. Ik moest de zware deur achter me tegenhouden zodat hij niet met een klap dichtviel. Rowan tegen de reling aan, zo’n dertig meter verder. Vluchtig deed ik een paar geruisloze stappen achteruit, zodat ik in complete duisternis gehuld werd en op een afstandje alles kon waarnemen. Auto’s, mensen in auto’s. Een paar zagen er nogal intimiderend uit, vooral die met zijn zwarte huidskleur. Wat een kleerkast. Gelukkig zag ‘ie er niet zo heel erg groot uit en trouwens wij hadden Ryan. Die had z’n lengte en z’n breedte. Volgens mij kon die ook wel intimiderend overkomen, al probeerde hij iedereen te vriend te houden.
Ik had me richting de reling gedraaid en deed nog een paar stappen achteruit, zodat ik tegen de muur aanstond, zodat ik zeker niet in het licht zou staan. Mijn blik gleed weer naar het magere, tengere gestalte dat de naam Rowan droeg. Ik vroeg me af wie haar nieuwe vriendinnetje was, waarvoor ze me had vervangen. Ze ging er toch medicijnen voor zoeken, niet? Ik hoopte maar voor haar dat ze een beetje leuk was. Mijn blik gleed terug richting het strand en ik probeerde mezelf zo stil mogelijk te houden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov