{RPG}The Walking Dead: Boat of Doom ~ 7 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sixer
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sixer

Mogen dood:
~ Nathan Morgan
~ Flynn Donovan
~ Tyler Grey

Walkers:
~ Xari Jarrett
~ Quentin Alfredo Burenti
~ Elizabeth Destiny Harkness


Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)



Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 april 2013 - 12:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Laten we dat toch maar niet doen." antwoord hij terwijl hij zijn schouders ophaalt en ik glimlach. Dat klinkt als een goed idee, al zal ik een uitdaging nooit zomaar afslaan. Ligt er trouwens wel aan van wie die uitdaging is, met Ryan is het leuk om zoiets te doen. In de paar dagen dat Daryl weg was zijn we volgens mij behoorlijk goede vrienden geworden en hebben we een flinke vertrouwensband opgebouwd. Het is niet hetzelfde als vrienden en vertrouwen in ons vorige leven, maar anders. Ik vertrouw hem met mijn leven. Het is niet zo dat we geheimen aan elkaar gaan zitten vertellen en dingen delen over vroeger, dat helemaal niet eigenlijk. Wij praten er beiden niet over.
Als ik vraag of hij nog een biertje wilt of deze wilt delen en ik hem opnieuw uitsteek naar hem, schud hij glimlachend met zijn hoofd. “"k pas. Drink jij het maar leeg." antwoord hij. Ietwat teleurgesteld trek ik het flesje naar me terug terwijl hij aan één van de tafeltjes gaat zitten waardoor het lijkt alsof hij het ook probeert uit stellen. "We zouden eigenlijk terug naar boven moeten..." zegt hij en ik zucht eens, waarna ik knik. "Ja, eigenlijk wel," mompel ik met tegenzin. Ik drink het flesje in één keer leeg om mezelf een beetje moed te geven en zet het dan neer op het tafeltje. "Kom, laten we maar eens gaan, luiwammes," grijns ik en ik tik tegen zijn scheen aan met mijn schoen. "Eens zien of iedereen de jacht overleeft heeft, anders overleven meerdere mensen het niet, denk ik."

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Jess leek wat beteuterd te zijn toen ik zei dat ik geen dorst had. Het was me gewoon nog iets te vroeg in de ochtend op dit moment – ook al leek het al bijna middag te zijn – en ik begon langzaamaan honger te krijgen. Het was in het begin al een hele opdracht geweest om het aanhoudende hongergevoel te negeren en nu ik geen honger meer had moeten lijden, begon het terug te komen. Het was niet dat ik er niet tegen kon, het was gewoon dat het gevoel zorgde voor een zeker angst dat ik waarschijnlijk weer niet elke dag te eten zou krijgen. Wie weet viel de groep wel een keer uit elkaar en stond ieder er weer alleen voor. Dat zou ik eerlijk gezegd wel jammer vinden, zeker nu ik Jess graag mocht. Maar ik wist waar ik heen kon, als iedereen daar nog zou zijn. Maar dan zouden ze waarschijnlijk wel iets achterlaten, toch? Aarzelend schoof mijn hand in mijn broekzak en om tot de conclusie te komen dat het papiertje er niet meer instak. Nogal paniekerig begon ik erin te graaien, tot dat ik me weer bedacht dat ik het in mijn rugzak had gestoken. “We zouden eigenlijk terug naar boven moeten…” zei ik na een tijdje.
Jess zuchtte van afgunst, ze deed dan ook niet haar best om te verbergen dat ze die nieuwe groep niet echt mocht. “Ja, eigenlijk wel,” knorde ze waarna ze het flesje in een teug leegdronk. Het was wel verbazingwekkend hoe snel ze dat kon. Zoiets had ik een vrouw nog nooit zien doen. Daar had ik wel respect voor. Met een klap zette ze het flesje op het houten tafeltje en keek ze me aan. “Kom, laten e gaan, luiwammes.” Met haar voet gaf ze een zachte tik tegen mijn scheenbeen, waardoor ik haar even beledigt aankeek en rechtsprong. “Eens zien of iedereen de jacht overleefd heeft, anders overleven meerdere mensen het niet, denk ik.”
Bedoelde ze dat als een van de twee Rebecca vermoord had, ze wraak ging nemen of juist andersom, als Rebecca een van de twee – of wie weet allebei, daar zag ik haar nog wel voor instaat – vermoord had?
“Hmm… Over overleven gesproken, weet jij hier ergens misschien een kaart liggen?” Ik had besloten het toch maar te vragen, zodat ik in ieder geval kon opzoeken naar welke plaats de coördinaten leidde. Ik had ooit wel een kaart, maar die zat in Simons rugzak en Simon was… dood. In ieder geval zou hij waarschijnlijk onvindbaar zijn en zat ik nu mooi zonder kaart.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik krijg een beledigde blik van Ryan als hij opspringt en grijns iets. Het is leuk om een reactie uit te lokken bij hem, ook al reageert hij vaak nog redelijk kalm. Als ik iets zeg over overlevenden, krijgt hij even een iets verwarde blik in zijn ogen, maar volgens mij snapt hij het al snel en begint hij ergens anders over. Maar beter ook, denk ik. Als ze Daryl iets aan had gedaan, doe ik haar iets aan, maar als Daryl en Rick Rebecca iets aangedaan hebben kunnen ze iets nog veel ergers verwachten. Twee mannen tegen een meisje, hoe durven ze? Ik mag Daryl wel, al wil ik dat op het moment toch niet toegeven en mijd ik contact met hem het liefst, Rebecca is toch iets belangrijker voor mij.
"Hmm... Over overleven gesproken, weet jij hier ergens misschien een kaart liggen?" vraagt Ryan waardoor ik naar hem opkijk. "Kaart? Volgens mij moet je daarvoor bij Daryl wezen, die had er een paar voor zijn rit geloof ik." antwoord ik terwijl ik mijn schouders iets ophaal. Het leek een obsessie te zijn van hem, nog geen week geleden, en ik dacht dat het nutteloos was. Toch heeft hij mijn ongelijk bewezen door zijn groep te vinden en ook nog een hierheen te halen. Ik hoop alleen niet dat ze allemaal zo vreemd zijn als hem, wat me niets zal verbazen aangezien hij verder niet met normale mensen op kan schieten. Hij gaat goed om met de gestoorde Rowan -wat je normaal noemt tenminste- en met mij vanwege de seks, volgens mij. Voor de rest heb ik hem nooit normaal zien doen tegen mensen.
Ik ga Ryan voor naar de uitgang van deze kamer, maar bij de deur draai ik me eens om en zucht ik zacht, terwijl ik naar hem kijk. "Ik hoop maar niet dat ze op verkenning gaan en hier komen. Ik heb eerlijk gezegd weinig zin om deze ruimte met hen te delen." murmel ik. Misschien kom ik wel wat egoïstisch over, maar het voelt nog altijd een beetje alsof ze onze persoonlijke dingen ongewenst binnentreden.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Kaart? Volgens mij moet je daarvoor bij Daryl wezen, die had er een paar voor zijn rit geloof ik." O fantastisch was dat. Hij was al met mijn pistool weg, had hij ook nog de kaarten. Hij moest niet gaan verwachten dat ik iets voor die kaarten ging doen, want een pistool tegen een kaart was niet echt een eerlijke ruil.
“Goed,” antwoordde ik simpel terwijl ik achter haar aan ging. “Ik zal er wel eens naar vragen.” Als hij tijd had in ieder geval, want hij leek het nogal druk te hebben met én op zijn groep te letten én op ons te letten. Volgens mij dacht hij gewoon dat we zijn groep lekker iets wilde aandoen, maar volgens mij was niemand van ‘onze’ groep zo harteloos. Toch niet als ze niets verkeerd deden.
Eenmaal bij de deur van de kamer, draaide Jess zich weer met een bedrukt gezicht om. Ze leek zich echt te ergeren aan het feit dat we deze hele boot moesten delen. "Ik hoop maar niet dat ze op verkenning gaan en hier komen. Ik heb eerlijk gezegd weinig zin om deze ruimte met hen te delen."
Ik haalde mijn schouders op en keek haar aan. “Gewoon niets over zeggen. Wat niet weet, wat niet deert.” En als ze al op onderzoek uitgingen, dan was het zo. Volgens mij hadden ze hier nog wel zo van die kamers. Misschien wel aan de hele andere kant van het schip, aangezien we daar niet kwamen. “Zou het niet makkelijker zijn als we het hele schip in gebruik zouden nemen? Ieder een kant? Dan zijn we zeker dat alle Walkers weg zijn en loopt niemand elkaar voor de voeten.”

[ bericht aangepast op 2 april 2013 - 19:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

“Goed. Ik zal er wel eens naar vragen." zegt hij erop terwijl hij achter me aan loopt richting de deur. Ik knik enkel, volgens mij is Daryl op het moment niet de beroerdste om die kaarten te delen. Hij heeft ze toch niet meer nodig, waardoor ik me af begin te vragen waarvoor Ryan ze dan nodig zal hebben. Zou hij ook weggaan, een andere groep opzoeken? Of gewoon hier weg, omdat hij het toch minder vertrouwt dan hij laat blijken. Misschien heeft hij wel heel andere dingen in gedachten, zoals er op uit gaan voor eten en zit ik er nu helemaal naast. We hebben echt eten nodig, maar van mij mag iemand anders dat probleem oplossen want hiervoor redde wij het allemaal makkelijk.
Bij de deur draai ik me om en uit mijn zorgen over deze ruimte. Ook hierop reageert Ryan uiterst kalm door zijn schouders op te halen. "Gewoon niets over zeggen. Wat niet weet, wat niet deert." oppert hij waardoor ik iets glimlach en knik. "Zou het niet makkelijker zijn als we het hele schip in gebruik zouden nemen? Ieder een kant? Dan zijn we zeker dat alle Walkers weg zijn en loopt niemand elkaar voor de voeten." stelt hij voor. Mijn ogen verwijden zich iets van het plan. "Dat is nog eens een goed idee!" zeg ik met een brede glimlach tegen hem. "Hoeven we ze ook niet steeds te zien." Ik grinnik iets, hoewel ik weet dat het waarschijnlijk toch niet gaat gebeuren en open de deur.
Als ik de trap op begin te lopen, kan ik het toch niet laten. "Ryan, waarvoor heb je die kaarten eigenlijk nodig?" vraag ik iets twijfelend aan hem. Ik weet niet zeker of hij dat wel wilt vertellen of dat hij het liever voor zichzelf houd, maar dat mag hij nu toch zelf beslissen. Aan mij is hij geen uitleg verschuldigd, ik ben gewoon wat nieuwsgierig.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Dat is nog eens een goed idee!” zei Jess met een brede glimlach. Ze was opeens enthousiast, wat eigenlijk wel grappig was. Ze had nog niet eens de moeite genomen om die mensen te leren kennen en ze mocht ze nu al niet. “Hoeven we ze ook niet steeds te zien.”
Daar had ze een punt, maar het zou waarschijnlijk eeuwen duren. Maar het zou niet onmogelijk zijn. Wie wist hoeveel Walkers er daar rondliepen. En het zou wel een risico kunnen vormen voor iedereen die mee doet met het Walkervrij maken. We konden het in ons achterhoofd houden, voor het geval dat.
Toen we eindelijk op de trap stonden, kwam de vraag die ik ergens al verwacht had. Het was geen staatsgeheim wat ik ging doen, maar ik wist ook niet of ik het van de daken moest gaan schreeuwen. “Ryan, waarvoor heb je die kaarten eigenlijk nodig?”
Ik stopte met lopen, zodat niet iedereen alles kon horen. Vooral de andere groep niet voordat ze dat kamp ook al wilden gaan innemen. “Mijn oude groep heeft coördinaten achtergelaten. Ik weet nog niet of ik weg ga… Misschien, ooit, maar nu nog niet. Denk ik,” gaf ik toe. “In ieder geval, zo kan ik zoeken waar ze zijn, voor het geval dat het hier ooit fout loopt, dan heb ik in ieder geval een plaats om naartoe te gaan.” Ik glimlachte ietwat nerveus naar haar en probeerde mijn blik op haar gericht te houden. Als ze wilde, zou ik haar wel meenemen. Volgens mij zou iedereen haar daar wel mogen. Maar ik wist het niet… Als ze daar niet meer waren, was het allemaal voor niets geweest.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Door mijn vraag stopt Ryan met lopen en hierdoor houd ik ook halt, zodat ik hem aan kan kijken. "Mijn oude groep heeft coördinaten achtergelaten. Ik weet nog niet of ik weg ga… Misschien, ooit, maar nu nog niet. Denk ik," antwoord hij. "In ieder geval, zo kan ik zoeken waar ze zijn, voor het geval dat het hier ooit fout loopt, dan heb ik in ieder geval een plaats om naartoe te gaan." Hij oogt nu wat zenuwachtig en er staat een nerveus glimlachje op zijn gezicht, al snap ik nog niet helemaal wat hem nou zo nerveus maakt. Hij heeft gewoon een goede kans voor als alles hier misgaat, daar moet hij juist blij mee zijn.
"Dat klinkt als een geweldig back-up plan, aangezien je de enige bent die er één heeft," glimlach ik naar hem. Volgens mij ben ik echt de enige die geen oude groep heeft, de enige die zoveel mogelijk alleen gedaan heeft sinds de uitbraak en ik begin steeds meer te snappen waarom ik dat ook alweer zo lang volhield. "Maar... waarom heb je je oude groep verlaten?" vraag ik aan hem. Als hij ze terug wilt vinden, waarom zou je ze dan in eerste instantie verlaten? Er kan zoveel achter zitten en ik ben gewoon te nieuwsgierig om het niet te vragen. Het zorgt er ook voor dat ik weet wat ik aan hem heb en hem beter in kan schatten. Nog altijd loop ik de trap niet verder op en blijf ik naar Ryan staan kijken.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Dat klinkt als een geweldig back-up plan, aangezien je de enige bent die er één heeft.” Jess glimlachte oprecht. Dat was waar, maar er was nog steeds geen zekerheid. Wie zei trouwens dat we gingen splitsen? "Maar... waarom heb je je oude groep verlaten?"
Ik zuchtte. Ik praatte niet zo graag over deze dingen, maar ze had wel recht op een antwoord. Het zou nogal raar zijn om ze even leuk te verlaten en daarna gezellig weer terug te willen. “Simon was ervan overtuigd dat zijn familie overleefd had en wilde er zo graag heen. Alleen wilde niemand met hem meegaan, dus was ik de enige die bereid was het te doen. Ze zagen me nog steeds als hun leider, dus ik moest het goede voorbeeld geven, toch? Dus ik ging mee, alleen zijn we er nooit geraakt en ben ik nu dus hier.” Wat er daartussen nog was gebeurt, liet ik maar even weg, omdat ik geen zin had om daarover te praten. Ik glimlachte nog een keer en liep al iets verder de trap op. Ik wilde wel weten wat er allemaal met haar gebeurd was voordat ze hier kwam, maar ik had liever dat ze er uit zichzelf over begon dan dat ik erachter moest gaan vragen, want ik kende dat. Als iemand iets vroeg, dan voelde je je wel gedwongen om te antwoorden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij zucht op mijn vraag, waardoor ik wel zeker weet dat ik hem eigenlijk niet had moeten stellen en hij er geen antwoord op geeft. Daarom ben ik ook verbaasd dat hij wel antwoord. Het had niet gehoeven als hij het niet had gewild. "Simon was ervan overtuigd dat zijn familie overleefd had en wilde er zo graag heen. Alleen wilde niemand met hem meegaan, dus was ik de enige die bereid was het te doen. Ze zagen me nog steeds als hun leider, dus ik moest het goede voorbeeld geven, toch? Dus ik ging mee, alleen zijn we er nooit geraakt en ben ik nu dus hier." antwoord hij, waarna hij glimlacht en doorloopt. Ik blijf even staan en kijk hoe hij verder de trap op loopt.
Die man is volgens mij gewoon door en door goed, zelfs tijdens zo'n apocalyps. Ik daarentegen ben iemand die liever voor zichzelf kiest als er gevaar dreigt dan voor een ander. Ik loop snel achter hem aan de trap op. "Dat vind ik echt knap van je, dat je zijn behoefte voor die van jezelf stelt. Ik zou zoiets nooit doen, denk ik," biecht ik op. Hij verbaasd me steeds opnieuw, ook met dit verhaal. Ik weet zeker dat zijn oude groep hem zal missen. Als ze nog leven tenminste, maar ik weet wel bijna zeker van wel. Als ze allemaal zo getraind zijn als Ryan en het er nog meer zijn, hoe kunnen ze dan niet overleven? "Sorry van Simon..." mompel ik nog.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rick en ik betreden samen de keuken. Lori kijkt haar man direct aan en probeert van zijn gezicht te peilen hoe de situatie is. Rebecca staat verwoed in stukken vlees te hakken, alsof ze met iedere klap van het mes op mij inhakt. Ik leg de draad met de drie beesten erop op het aanrecht. Vervolgens kijk ik de keuken eens goed rond. T-Dog is uit de keuken verdwenen, net als Carl, Glenn en Ryan. Carol loopt naar het aanrecht toe waar Rebecca vlees staat te snijden. In de beweging neemt ze de duif mee en gaat ze licht vertwijfeld naast Rebecca staan, waar ze zonder iets te zeggen of te klagen het ding begint te plukken. Rick leunt tegen de vensterbank aan waar Jess en ik elkaar tijden geleden bijna een afscheidszoen hadden gegeven. Over haar gesproken.. Ook zij was niet meer in de ruimte.. "Waar is Rowan?" vraag ik meteen scherp. Mijn ogen zoeken naar de persoon die het weet.
"Ik heb haar nog niet gezien vanochtend," antwoordt Lori zacht. "Misschien ligt ze nog op bed?" Ik kan het me bijna niet voorstellen. Ondanks dat ze uitgeput moet zijn, is ze altijd vroeg op. Stilliggen is niets voor haar. Misschien was ze voor Beth aan het zorgen? Zolang ze maar niet met Jess was.. Ik vertrouw die twee gewoon niet bij elkaar. Ze zijn net twee zwerfkatten. Al sinds terugkeer grommen ze al waarschuwend naar elkaar, en net als bij beesten kan een enkele beweging het startsignaal zijn om elkaar in de haren te vliegen. En Rowan geef ik niet veel kans, met haar wonden en haar zieke lijfje..
"En Jess?" Lori haalt haar schouders op. Ik kijk naar Carol en zie dat ze lekker vordert met de bereiding van de duif. Ik heb mijn taak volbracht. Met ferme passen loop ik de keuken uit. Op de gang blijf ik stilstaan. Geluiden.. van beneden? Het klinkt als Jess. Behoedzaam loop ik de trappen af naar beneden in de richting van het gerommel.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
"Dat vind ik echt knap van je, dat je zijn behoefte voor die van jezelf stelt. Ik zou zoiets nooit doen, denk ik.” Jess kwam achter me aan de trap op. Dat kon ze ook beter niet doen, want tegenwoordig leek het ieder voor zich te zijn. Er waren niet zo veel personen die je kon vertrouwen in deze tijden. Al vertrouwde ik Rebecca, Flynn en Jess wel. Over Daryl had ik nog mijn twijfels, maar ik probeerde hem te vertrouwen. Ik was het zo gewoon en het was moeilijk die gewoonte te veranderen, ook al wilde je dat.
“Denk maar niet dat ik met vol enthousiasme vertrok, hoor,” biechtte ik op, terwijl ik nogal langzaam de trap op strompelde. “Ik wilde hem gewoon niet aan zijn lot overlaten. Een dom idee…”
“Sorry van Simon…” mompelde Jess nog. Over mijn schouder kon ik haar bos krullen zien bewegen.
“Misschien is het maar beter zo,” antwoordde ik luchtig. “Hij was een verrader.” Er vandoor gaan met de voedselvoorraad en me achterlaten als hij zijn eigen weg terug kon vinden. Karma had hem goed te pakken gekregen, vond ik dan. En anders had ik hem wel iets aangedaan als ik hem tegenkwam. Zoiets kon je geen tweede keer flikken in mijn bijzijn. Iedereen gelijk voor de wet, dat was de regel die gelde bij mij. Als je die overtrad zou je het geweten hebben ook. Toen ik verder liep, botste ik bijna tegen Daryl op. “Sorry,” zei ik tegen hem.

Rebecca Morgan
Ik was te fel bezig met het eten om me bezig te houden met het gesprek. De stukken vlees gooide ik in de pan – stukjes boter zouden nu zo handig zijn, maar die hadden we niet – tot het gesprek op een bepaald moment over Rowan ging en daarna over Jess. Ik volgde in stilte, maar bemoeide me er niet mee. Het leek alleen niet al te interessant te zijn en na een tijdje ging Daryl ook weg. Ik glimlachte naar de vrouw die zich over de duif ontfermde – zie je wel dat mijn duif nog geliefd ging worden – en nam nog een uit de schuif die ik naar haar toestopte. “Bedankt om te helpen,” fluisterde ik haar toe, terwijl ik met mijn vork het vlees omdraaide. Niemand had het haar gevraagd, dus ik vond het wel lief. De rest van de groep stond toch maar als schapen toe te kijken, alsof ze nog nooit hadden gezien hoe je een stuk vlees moest bakken.
Toen de stukken lekker stonden te sudderen – volgens mij zou de vrouw het ook wel in het oog houden – haalde ik de bessen uit mijn tas en begon ik de slechte eruit te halen en ze te wassen. Volgens mij konden we beter even wachten met ze op te eten, zodat we voor vanavond ook nog iets hadden. Ondertussen sprintte ik weer richting het vuur en draaide ik de stukken vlees om.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Denk maar niet dat ik met vol enthousiasme vertrok, hoor," zegt Ryan wat bits. "Ik wilde hem gewoon niet aan zijn lot overlaten. Een dom idee..." Ik trek mij wenkbrauw iets op, terwijl ik langzamer begin te lopen omdat hij ook langzaam loopt. Dat is niet echt wat ik van hem verwacht had eigenlijk, maar toch. Hierna zeg ik iets over Simon en ook daar reageert hij zo op. "Misschien is het maar beter zo," zijn luchtige toon zorgt ervoor dat ik mijn wenkbrauw nog verder optrek. "Hij was een verrader." Mijn lippen vormen een geluidloze 'o'. Ja, nu snap ik het eindelijk. "Nou, beter kwijt dan rijk dan," murmel ik iets verslagen omdat het zo onverwacht kwam. "Net de reden waarom ik normaal niet zo van anderen houd..."
Net op dat moment zie ik iets boven ons bewegen en botst het tegen Ryan op. Door de contouren van de kruisboog kan ik zien wie het is, Daryl. Die is blijkbaar terug, maar ik vraag me af wat hij hier beneden moet. "Sorry." zegt Ryan. "Nou, er is tenminste één overlever," grap ik zacht tegen hem met een grijnsje, waarna ik naar Daryl kijk. "Need something?" De grijns verdwijnt alweer van mijn gezicht af als ik hem strak aankijk. Het klinkt misschien iets kouder dan ik het bedoeld had tegen hem, maar volgens mij heeft hij hier beneden net zo weinig te zoeken als wij eigenlijk, zeker in zijn eentje. Ik heb het gevoel dat hij me niet vertrouwt en komt controleren of ik iets gedaan heb. Als er iemand is die hij kan vertrouwen ben ik het wel. Als ik iets zeg, hou ik me er ook aan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Uit het niets verschijnt Ryan ineens voor me. "Sorry," verontschuldigt hij zich. Ik grom wat terug en kijk dan over zijn schouder de kamer in.
"Nou, er is tenminste één overlever." Jess staat bij de biljarttafel. De balletjes liggen over het veld heen verspreid en aan de keu in haar hand kan ik zien dat ze bezig waren met het spel. Rowan is nergens te bekennen. Ergens is het een opluchting; dat betekent dat ze ook niet in direct gevaar is. Aan de andere kant weet ik op deze manier nog steeds niet waar ze is, en dat verontrust me een beetje. Er staat een speels lachje op haar gezicht terwijl ze naar Ryan kijkt. Mijn blik verstrakt zich als ik van haar sprankelende blik naar Ryan en weer terug naar de biljarttafel kijk. Oh fuck, god. Gadverdamme, ze hadden toch niet-
"Need something?" Haar felle ogen staan plots op mij gericht en er is niets van haar vriendelijkheid over. Mijn frons wordt dieper en ik trek een keer aan de band van mijn kruisboog.
"Drank," lieg ik brommend. Mijn blik glijd over de lege flesjes. "Als er nog over is." Als ze het lelijk wil spelen, kan ze het lelijk krijgen. Ik loop langs Ryan af en wandel richting de bar. Hoewel ik natuurlijk niet voor de drank naar beneden ben gekomen, is het helemaal geen slecht idee een paar flessen Jack mee te nemen. Rick zou het zeker kunnen waarderen, en ook T-Dog zou vast wel wat lusten. Aan Glenn durf ik niets te geven, hoewel hij het misschien wel het hardste nodig heeft van allemaal. De laatste keer was hij een wrak na slechts twee glaasjes. Damn, dat lijkt ook alweer eeuwen geleden..
Ik hurk neer bij de bar. Er zijn al enkele flesjes bier verdwenen. Ik grijp naar de twee flessen Jack die helemaal achterin de kast staan en kom weer overeind. Mijn blik valt meteen op de lege flesjes op de biljarttafel en ik krijg een zeer intieme flashback. Bah, was Jess echt zo'n hoer om het nu ook al met Ryan te doen? Stiekem had ik haar toch wat hoger ingeschat. Hoewel ze mooi is en dat weet, had ik gedacht dat ze haar lichaam niet aan elke man op het boot zou laten zien. Dat ik zelf met zowel haar als met Rowan heb geslapen, laat ik in gedachten even buiten beschouwing.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Chagrijnig is volgens mij de beste manier om de blik in de ogen van Daryl te beschrijven, al weet ik het niet helemaal zeker. "Drank," antwoord hij wat onverschillig op mijn vraag. "Als er nog over is." gaat hij verder, waarna hij langs Ryan heenloopt. Met een frons draai ik me zo half om, zodat ik hem na kan kijken. Ik vraag me af waar hij zo plotseling last van heeft, misschien wel Rebecca, dat hij zo hier naar beneden is gekomen. Het is duidelijk dat hij de situatie hier beneden in probeer te schattig en ondertussen onverschillig probeert te doen, of het ligt aan mij. Ik blijf hierdoor een wat afstandelijke houding houden naar hem toe, mijn armen over elkaar heen geslagen en mijn lichte ogen een koele blik. Het is heel wat anders dan de losse sfeer die er daarnet hing met Ryan, waardoor je duidelijk merkt wie elkaar meer vertrouwen en het beter kunnen vinden.
"Natuurlijk," kaats ik terug naar hem. "Ryan en ik hebben enkel een biertje gedeeld daarnet." Ik kijk toe hoe Daryl neerhurkt bij de bar, waardoor ik niet veel meer van hem kan zien. Als hij weer omhoog komt, laat ik mijn blik snel afglijden naar het flesje dat er nog staat en kort naar Ryan. Daryl mag nu best denken wat hij wilt, maar wij hebben enkel een onschuldig potje... geen idee welk spel het was, gespeeld. Goed, misschien hebben we een enkele lijn overschreden, maar dat zegt nog niets. Voor hetzelfde geld kan het hem gewoon niets schelen en denkt hij daar niet eens aan, wat eerder zo zal zijn en komt hij hier echt gewoon om drank op te halen voor zijn vriendjes. Dat klinkt eigenlijk logischer in mijn oren, maar mijn vrouwelijke hersenen tasten gelijk weer de meest mongolische mogelijkheden af.
"Dus je oude groep houd wel van wat sterke drank op de vroege ochtend?" vraag ik ietwat spottend als ik de twee flessen sterke drank in zijn handen opmerk. Ik vond het flesje dat ik had gepakt al redelijk ver gaan voor een ochtend, maar zulke flessen? Dat gaat toch net een paar flinke stappen dan bier. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat mensen daar behoefte aan hebben zo vroeg. Toen ik studeerde deed ik het wel eens, gewoon een weekend doortrekken en alleen maar drinken, maar toen was ik een student en stond feesten centraal in mijn leven. Sinds ik daar klaar mee was en volwassen geworden ben, is dat ook voorbij.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
“Drank,” antwoordde Daryl zoals hij dat altijd deed. Met een zweem van sarcase en irritatie in zijn stem. Misschien lag het aan mij, maar zo was het moeilijk te horen of hij boos was of niet. “Als er nog over is.” Daryl wurmde zich langs me door en wandelde richting de bar en net zoals Jess draaide ik me ook een stukje om, om hem na te kunnen kijken. Er stond een zorgbarende frons op Jess voorhoofd en het was me daarmee ook wel duidelijk dat er iets aan de hand was tussen die twee. Het was volgens mij alleen niet echt aan mij om me daarmee te bemoeien. Jess sloeg beschermend haar armen om zich heen en haar blauwe ogen stonden kil.
“Natuurlijk. Ryan en ik hebben enkel een biertje gedeeld daarnet,” verduidelijkte Jess terwijl haar dodelijke blik op Daryl bleef hangen, die zich bukte bij de bar. Jess blik schoot na een tijdje op mij. Ik wist hoe dit voelde. Als je eerste dag in het leger en alles perfect in orde moest zijn. Geen kreukje in je bed, laarzen schoon opgepoetst, … En dan was Daryl de sergeant die alles kwam controleren. Zo voelde dit. Vooral door de blik die Jess me net toewierp.
Daryl kwam weer omhoog met twee flessen drank. Ging hij die nu opdrinken? Als hij zat was ging ik ‘m echt niet naar zijn bed dragen, hoor. Dan sliep hij maar lekker op de grond. En zijn kots mocht hij dan ook lekker zelf opkuisen.
“Dus je oude groep houdt wel van sterke drank op een vroege ochtend?” Jess leek er de spot mee te drijven. Om eerlijk te zijn zag zijn groep er niet echt uit alsof ze nu al twee flessen drank naar binnen zouden kappen, maar je wist nooit natuurlijk. Maar dan nog; ik stond niet in voor de zatte mensen en de kots.

[ bericht aangepast op 7 april 2013 - 12:51 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov