{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Vat het niet persoonlijk op, het valt gewoon buiten mijn principes om naar bed te gaan met mensen waar ik niets om geef of die ik niet eens ken." vertelt hij. Ik haal mijn schouders wat op, het zal allemaal best. Ik moet gewoon niet meer van die rare vragen stellen en al helemaal niet meer toegeven aan die vreemde impulsen van mij. Uiteindelijk blijkt het toch niet al te goed uit te pakken. "Hou oud ben je eigenlijk?" vraagt hij waardoor ik opkijk. "Twintig." antwoord ik mompelend. In mijn hoofd lijkt het altijd een stuk ouder, maar als je het tegen zo'n ouwe vent zegt voelt het net alsof je een baby ben die zijn vingers trots opsteekt en aangeeft dat hij wel vijf jaar oud is. "Hé," haalt hij me uit mijn gedachten. "Weet jij waar Daryls kamer is? Hij heeft mijn wapens nog." Ik frons iets naar hem en twijfel of ik het zou zeggen. Het is zijn kamer in feite niet eens meer. Hierdoor grijns ik iets naar hem en knik ik. "Ja, kapiteinskamer aan het einde van de gang. Je mag hem wel gelijk in gebruik nemen denk ik, Daryl heeft hem toch niet meer nodig." antwoord ik. Zo, zijn kamer is ook alweer vergeven aan een ander. Hij mag niets hebben om naar terug te komen. Daar gaat mijn egoïsme weer, ik kan er echt niet mee stoppen. Tijd om erover na te denken heb ik niet echt want Daryl komt het dek op. "Hé, slome!" roep ik naar hem om te laten weten dat ik maar iets verderop sta. Ik ben allang blij dat hij zijn sletje niet mee naar buiten genomen heeft voor zijn afscheid. Daryl maakt een wat verwilderde indruk met zijn haar zo door de war en al die spullen die hij bij zich draagt. "Moet ik iets helpen dragen? Het is net alsof je een hele huisraad mee probeert te slepen."

Jessalyn Hope

Hij legt me terug op mijn rug en gaat verder met stoten. Aan de manier waarop kan ik merken dat hij zijn hoogtepunt zo gaat bereiken. Dan is het vluggertje ook weer voorbij, helaas. Het verbaasd me ergens wel dat ik hem nog zover heb weten te krijgen en ik voel me iets schuldig. Maar hé, het genot gaat voor vandaag. Nadat hij klaar is gekomen rolt hij van me af en liggen we een minuutje zwijgend naar elkaar, waarin ik mijn ogen even sluit en mijn ademhaling terug naar normaal laat gaan. Ik zal dit nog echt gaan missen ook. Als hij overeind komt en alles aantrekt, zoek ik naar mijn ondergoed en broek die ik ook aan begin te trekken. Het is nogal ongemakkelijk als hij klaar is, volgens mij is hij hier echt niet goed in. "Nou... bedankt voor... alles," gromt hij me toe met een knikje en ik glimlach er iets om. "Succes met alles. Take care." Ik ga op de rand van mijn bed zitten en sla mijn benen erom heen. "Pas goed op jezelf en veel plezier met Rowan." grijns ik hem iets plagerig na. Daryl vertrekt en ik sluit de deur achter hem. Nou, dat was het dan weer. Het laat op de één of andere vreemde manier wel een leegte achter, een gemis. Ik weet niet precies wat ik ga missen, de chagrijnige Daryl in ieder geval niet. Ik fatsoeneer mijn haar een beetje en besluit dat ik Rebecca zo maar ga opzoeken. Of misschien alvast wat dingen onderzoeken in mijn eentje. Het dek, of de lager gelegen compartimenten.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Twintig," antwoordde ze op mijn vraag. Ik zat er dan toch niet ver vanaf, één à twee jaar. Ik knikte en draaide me terug.
"Ja, kapiteinskamer aan het einde van de gang. Je mag hem wel gelijk in gebruik nemen denk ik, Daryl heeft hem toch niet meer nodig," antwoordde ze daarna op mijn vraag. Dan moest ik maar eens opzoek gaan.
Net toen ik naar buiten wilde gaan kwam ook Daryl het dek op. Mijn blik kruiste kort de zijne, maar ik zei niets en liep gewoon langs hem door. Ik had al zo'n voorgevoel dat ik niet al mijn wapens nog zou hebben, vooral niet het geweer met de demper. Dat was ook de reden dat ik mijn rugzak niet had afgegeven.
Ik volgde wat het meisje me gezegd had en kwam uiteindelijk bij de kamer uit. De deur duwde ik open, terwijl ik de kamer begon door te zoeken. Op het eerste zicht was er niet veel te zien en de kamer was ook behoorlijk proper. Daarom begon ik alle kasten open te trekken. "Bingo," mompelde ik. En zoals ik al verwacht was, waren er wat geweren weg. Uiteindelijk bleven er nog twee over, mijn favoriete dienstwapen en nog een of ander handgeweer dat ik eigenlijk nog niet gebruikt had. Behalve dat was mijn voorraad ammo ook wet geslonken, maar het grootste deel zat nog in de rugzak, dus daar zou ik nog wel even mee toekomen.
Mijn dienstgeweer hing ik over mijn rug, terwijl ik terug naar mijn kamer liep en de rest allemaal mee in de rugzak propte en die op mijn rug zwaaide. Zonde van de demper, maar zonder zou ik ook wel overleven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik voel me nu echt een stuk meer ontspannen na de seks, zeker nu hij haar meeneemt en ik niet bang hoeft ze zijn dat ze me 's nachts vermoord en in mijn bloed gaat liggen rollen of zoiets. Natuurlijk had ik Daryl liever niet weg zien gaan, om eerlijk te zijn. Hij was een geweldige aanwinst voor de groep, hoe koppig hij ook is. Niemand anders heeft dat hert geschoten en ons voor enkele dagen voorzien van vlees. Ik trek het zwarte shirt van ik van Rebecca heb eens goed en stap mijn kamer weer uit. Binnen in mijn kamer is het benauwd en ruikt het naar seks, dus ben ik liever even ergens anders. Als ik naar buiten stap, loopt Ryan net langs met enkele wapens bij zich. "Hé, Ryan," begroet ik hem. "Lang niet gezien." De laatste keer was volgens mij toen we met z'n vieren die groep Walkers neerhaalden die van beneden kwamen. Het herinnert me aan die vreemd scene in de keuken, waarin Daryl duidelijk bezorgt naar het magere scharminkel toe stapt, ergens halverwege blijft hangen en zij een stap naar achteren doet. Het is net alsof er ergens iets niet klopt, waarom zou zij hem afhouden terwijl hij haar nu probeert af te houden? Eigenlijk moet ik er niet aan denken, ze zijn beiden weg nu en het verbaasd me als ze allebei heelhuids terug komen.

---

Your make-up is terrible

[Kut NS wil me niet naar school brengen. Ahwell, RPG'en dan maar. ]
Daryl Dixon
Als ik naar buiten stap, nog nazwevend van mijn laatste rendez-vous met Jess, zie ik dat Rowan en Ryan zich naar me omdraaien. Ryan's blik glijdt mijn zwaarbeladen wapenriem en rugzak, maar zegt niets en loopt langs me heen naar binnen. Tegen de tijd dat hij merkt dat zijn wapens weg zijn, ben ik toch al weg. Daarbij ben ik niet bang voor hem. "Hé, slome!" hoor ik Rowan roepen. Ik draai me met een onheilspellend gevoel in mijn maag naar haar om. Een paar plukken warrig haar vallen voor mijn ogen. "Moet ik iets helpen dragen? Het is net alsof je een hele huisraad mee probeert te slepen," vraagt ze casually. Ik weet wel beter. Ik vertrouw haar voor geen cent, maar als zij doet alsof er niks aan de hand is, kan ik maar beter het spelletje meespelen. "Nee, niet nodig," antwoord ik kort. Haar nog meer wapens cadeau doen is wel het laatste wat ik op dit moment wil. Ik kijk naar mijn motor in de verte en baal dat ik niet gewoon in mijn eentje weg kan. Alleen zijn past veel beter bij me. Had ik maar niet in een impuls gevraagd of ze mee wilde gaan.. "Je kunt nu nog terug," brom ik zonder haar aan te kijken.

---

ars moriendi

[NS is altijd stom. :c]

Rowan Ava Carter

Ik kijk Ryan na die zonder nog een woord te zeggen terug naar binnen gaat, waarschijnlijk gelijk zijn wapens halen. "Nee, niet nodig," antwoord hij kortaf. Zijn blik gaat langs me heen en ik haal mijn schouders op. Hij moet het zelf weten, ik ben niet degene die met rugpijn eindigt aan het einde van de dag. "Je kunt nu nog terug." Ik kijk gelijk op naar hem. "Yeah, you would like that, wouldn't you?" vraag ik retorisch met eens grijnsje. "Helaas, had je me maar niet mee moeten vragen. Je weet zelf ook wel dat het geen goed idee is om mij hier te laten." Met een iets te brede grijns draai ik mezelf van hem weg om richting de motor te lopen. Eerlijk gezegd doet het behoorlijk wat pijn dat hij me nu alsnog hier wilt laten, na dat gedoe met Jess. Het zou me niets verbazen als hij haar uiteindelijk liever meeneemt dan mij, maar nu heeft hij het al gevraagd en ik heb na wat moeite ingestemd. Ik heb verdomme Rebecca laten vallen voor die ass, dus hij mag heus wel wat vriendelijker zijn.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Yeah, you would like that, wouldn't you?" zegt ze met een cynische grijns. "Helaas, had je me maar niet mee moeten vragen. Je weet zelf ook wel dat het geen goed idee is om mij hier te laten." Met een eng lachje draait ze zich om en begint ze naar Merle's motor te lopen. Kreng dat het is. Ze zou Jess iets aandoen, geen twijfel mogelijk.. Dat kan ik niet op mijn geweten hebben. Daarmee laat ze me geen keus. Ze moet nu mee. "Jij doet niemand iets aan.." grauw ik haar toe. "Hier niet, in de volgende groep niet. Begrepen?" Ik kijk haar duister aan. Als ze ook maar één poot uit zou steken naar de mensen daar, die ik veel meer als een familie.. of in elk geval vrienden, of.. goede kennissen ben gaan zien als dit zooitje hier, weet ik niet of ik voor mezelf insta. Mijn hand glijd als automatisch onder mijn poncho door en ik controleer of ik snel bij mijn nieuwe aanwinst, de revolver met demper, kan komen. Hij zit vlak naast mijn vertrouwde mes. Dit meisje moet niks bij mij gaan proberen. Ze heeft me flink in het nauw gedreven, en dat kan wel eens gevaarlijk worden.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Jij doet niemand iets aan..." snauwt hij naar me. "Hier niet, in de volgende groep niet. Begrepen?" De donkere blik die hij me toewerpt zorgt ervoor dat mijn haat jegens haar alleen maar verder groeit. Ik haal mijn schouders iets op als de grijns van mijn gezicht af vaagt. Toch laat ik me niet intimideren door hem, volgens mij had hij dit wel aan kunnen zien komen na mijn gedrag de laatste tijd. "Oh sorry, hoor. Ik wist niet dat je zo gehecht aan haar was geraakt," antwoord ik op een nonchalante toon. "Trouwens, ik zou niet durven om je oude groep iets te flikken, hoor. Maak je daar in ieder geval maar niet druk om." Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar zij hebben eigenlijk meer recht op Daryl dan ik, iets waar ik me dan ook bij neerleg. Jess niet, ik had hem eerder en dat weet zij ondertussen. Daryl heeft ondertussen heel goed door hoe ik eigenlijk in elkaar zit, waardoor ik ook weet dat er nooit meer iets gaat gebeuren tussen ons. Ik moet het er maar mee doen, denk ik. Tijd met hem doorbrengen zonder anderen is het eerste wat eraan komt en ik vraag me af hoelang hij dat vol gaat houden. Misschien wordt hij met de tijd nog wel gekker dan ik, al lijkt dat me behoorlijk onmogelijk.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze haalt onverschillig haar schouders op. "Oh sorry, hoor. Ik wist niet dat je zo gehecht aan haar was geraakt." "Bitch," mompel ik zachtjes voordat ik langs haar heen doorloop op weg naar de motor. Die jaloezie van haar is echt verschrikkelijk. Slechte eigenschap. Hele slechte eigenschap. Ik sla mijn poncho nog eens om. "Trouwens, ik zou niet durven om je oude groep iets te flikken, hoor. Maak je daar in ieder geval maar niet druk om," vervolgt ze terwijl ze meeloopt naar de motor. "Dat is je geraden ja," grom ik terug. Jezus, als ik maar niet een of andere tikkende tijdbom in hun midden breng. Ik ben zelf al bang voor haar onvoorspelbare inzinkingen. Wat moet de rest van de groep dan wel niet van haar vinden? Ach, Rick en vooral Shane laten haar vast wel een toontje lager zingen. Als ze nog leven en ik ze weet te vinden, dan.. Ik open de klep van de enorme motor en stop een aantal geweren en mijn kaarten in de zitting. De zakken cocaïne van Merle liggen er als een wit tapijtje onder. Ik werp Rowan een dreigende blik toe die haar nog maar eens duidelijk moet maken dat ze geen spelletjes moet gaan spelen en sla dan mijn been over de motor heen. Als ik hem start en de machine hoor ronken, springt mijn hart toch weer eventjes op, alsof ik weer een klein jongetje ben. Die magie zou het rijden op een motor altijd houden, denk ik. Ik kijk nog eens naar het grote schip en hoop dat ik er op een dag weer terug kan komen, samen met de Atlantagroep. De berg Walkers ligt nog altijd verloren naast de loopbrug. Die zullen er nog wel een tijdje liggen, vrees ik voor ze. Ik check niet of Rowan wel goed klaar zit, maar trap het beest op zijn staart en begin weg te rijden.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat is je geraden ja." bromt hij terug. Ik weet het wel zeker, in ieder geval. Ik voel mezelf knap lullig dat ik zo rond dreig, maar ik wil er gewoon voor zorgen dat het niet meer gebeurd. Volgens mij kan ik haar nog niet eens vermoorden als het er echt op aankomt. Ik heb nog nooit een levend wezen vermoord, ik vond het al zielig om een vlieg dood te slaan. Met de Walkers had ik aan het begin ook nog heel wat problemen, ze waren ooit mens geweest. Nu weet ik dat feit groot en deels te negeren omdat ik anders zelf eraan ga, maar ik vraag me af of ik het ooit een mens aan kan doen. Dat is niet iets wat ik aan anderen ga laten weten, ze moeten juist denken dat ik ertoe in staat ben. Als ik iets anders zou zeggen, zou Daryl me zo van zijn motor afschoppen en me achterlaten. Nu hoop ik alleen dat hij niet bang voor me is geworden, want heb kan ik nog minder aan doen dan een ander. Zijn spullen stopt hij in de motor en slaat zijn been erover heen. Zodra hij hem start spring ik bij hem achterop, bang dat hij me achterlaat. Voor ik goed en wel zit, rijd Daryl al weg. Gelukkig heb ik zijn poncho beet, net als de vorige keer... Er is zoveel gebeurt sinds dat heenritje op deze motor. Het vogelvrije gevoel overvalt me dit keer niet, alleen een leegte omdat ik de enige achterlaat die terug kan geven wat ik geef. Ik bijt hard op mijn lip en kijk niet meer om naar de boot, dat geeft alleen maar een slecht gevoel. Mijn armen durf ik amper om hem heen te slaan, waardoor ik alleen de zijkanten van zijn poncho vast pak. Vanaf nu moet ik maar eens proberen om normaal te gaan doen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De wind ruist door mijn haren en het gevoel van vrijheid keert terug. Met een tevreden blik kijk ik naar de tank die helemaal vol zit en een misplaatst gevoel van enthousiasme borrelt in me op. Ik weet dat het te vroeg is om er naar uit te kijken de groep weer te zien. Veel te vroeg zelfs. Maar het voelt zo goed om in elk geval iets te doen in plaats van de hele dag op dat klote schip te zitten. Rowan is verstandig en pakt me niet net boven mijn heupen vast, zoals ze de vorige keer wel had gedaan. Ik wil haar aanrakingen helemaal niet meer. Nooit meer, misschien wel. Nu ik een flinke wake-up call heb gekregen en haar eigenlijk niet meer met Rosy vergelijk, zie ik ook niets aantrekkelijks meer aan haar. Vooral nu ze haar lange haren heeft afgeknipt. In het begin vond ik haar nog een mooi gezichtje hebben (lijkend op Rosy uiteraard), maar sinds de komst van die godin van een Jess steekt ze bleker af dan ooit. Daarbij helpt haar omgeslagen karakter nou ook niet echt mee. Ik begon om haar te geven omdat ze zo dichtbij me stond, maar nu ze zo'n eng wijf is geworden, wil ik dat gevoel het liefst ditchen. Niet dat dat zo makkelijk is.. Oh, hopelijk vind ik de nieuwe groep snel, dan kan ik me zo snel mogelijk weer afschermen terwijl Rowan zich bij de vrouwen voegt. Terwijl ik de weg overkijk besluit ik dat ik alleen stops zal maken als ik honger heb, moet pissen of Rowan begint te zeuren. Ik wil gewoon rijden en zo snel mogelijk de andere kant van het bos bereiken, zodat ik niet langer dan noodzakelijk met alleen Rowan als gezelschap in de buitenlucht hoef te zijn.

[ bericht aangepast op 13 feb 2013 - 15:26 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl rijd flink door, wat maar goed is ook. Ik begin me bijna te verheugen op de zijn oude groep als ik hier in stilte achterop zit. Natuurlijk is daar het lawaai van de wind en de motor, maar er mist iets. Er is ook iets teveel, en dat is dat misselijke gevoel in mijn maag. Niet van de rit of het gemis, de eenzaamheid, het beseffen in welke positie ik mezelf ondertussen gewerkt heb. Waarschijnlijk komt het van dat eten, het vlees dat nou te rauw was en gewoon teveel voor mijn kleine maag. Het verwerken ervan is vast te moeilijk, maar ik negeer het gevoel en sluit mijn ogen. Ik moet erg mijn best doen om mijn gezicht niet gewoon tegen zijn brede rug aan te leggen en verkramp mezelf in de houding waarin ik nu zit. Waarom had zijn broer niet gewoon een gave auto gehad, dan kon ik mezelf op de achterbank opkrullen en slapen. Of in ieder geval iets dat op slapen lijkt. Hoewel ik eerder niet terug wilde keren naar de boot, verlang ik er nu meer naar terug dan ik ooit gedaan heb. Het eerste wat ik doe als ik terug kom is Rebecca opzoeken en haar knuffelen. Ze is er meer voor me geweest dan ik had verwacht, meer in deze afgelopen dagen dan iemand sinds Diana dood was. Zelfs toen ik mezelf kwijt raakte zette ze me niet aan de kant en dat is volgens mij de enige reden geweest dat ik niet écht doorgedraaid ben. Ik vraag me dan ook af hoelang het zal duren tot ik nu wel helemaal doordraai, alleen met Daryl en zijn afstotelijke gedrag tegenover mij. Ik vraag me steeds meer af wat me nou eigenlijk bezielde toen ik ermee instemde. Hij leek ineens zo... anders. Alsof hij stiekem wel iets om mij geeft en niet alleen om de persoon wie hij hoopte dat ik was. Als dat al zo was, heb ik het nu mooi verpest door me zo te gedragen. Ik ben niet degene die moet zeggen hoe hij zich hoort te gedragen, dat moet hij zelf doen. De energie die ik eerder had begint langzaam weg te ebben.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Er lopen enkele Walkers aan de rand van het bos, maar de motor scheert er moeiteloos voorbij. Mijn gedachten schakelen zich bijna uit nu ik me enkel focus op de weg voor me en het eentonige gebrom van het voertuig. Na ongeveer een halfuur non stop gereden te hebben, draai ik de motor naar de kant en stap ik af. Tijd om wat vocht te lozen. Ik kijk Rowan bedenkelijk aan voordat ik weg wil lopen. Ik zie haar er goed voor aan op de motor te stappen en weg te rijden zodra ik me heb omgedraaid. Dan ben ik pas echt de lul. Ik buig me iets naar haar voorover. "Niks proberen," zeg ik zacht met een licht dreigende ondertoon in mijn stem. Jezus, het is net alsof ze een gevangene van me is geworden. Ik kan haar gewoon niet vertrouwen zoals ik dat eerst wel dacht te kunnen. Ik besluit niet te ver weg te gaan. Als ik een paar stappen het bos in doe en haar in mijn kielzog in de gaten blijf houden, doemt er plots een Walker voor me op. Zonder aarzeling pak ik het geluiddempende geweer en schiet ik het ding door zijn kop. Zo, weet ik ook weer dat die werkt. Ik schop hem aan de kant en wandel een stukje door de bladeren, op weg naar een boom.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
Daryl, stomme kloot. Eerst mijn wapens afnemen en dan er vandoor gaan met blondie. Ik vond haar nog wel grappig met haar afstotende gedrag. "Hé, Ryan. Lang niet gezien." Ik keek op van mijn gedachten. De donkere krullen van Jess vielen me al direct in het oog. Ik keek verder op in haar egale gezicht. "Hé," mompelde ik droogjes, zoals altijd. Ik had niet zoveel te vertellen, ik was nooit echt een open persoon geweest. "Dus Daryl smeert 'm?" vroeg ik uiteindelijk om toch maar een gesprek aan te knopen. Ondertussen kwam ook het donkerharige kleine meisje de gang op. Ik wist haar naam niet, maar ik herkende haar nog van de keer dat ze achter Daryl met haar ogen stond te rollen. "Jess," mompelde ze. Ze keek haar even met een afkeurende blik aan en schudde haar hoofd. "Moest dat écht? Ik bedoel, jullie hadden het wel een beetje stiller kunnen doen, ik kon het helemaal tot in mijn kamer horen." Daarna zuchtte ze en keek ze naar mij. "Hé, ik ben Rebecca." Ik knikte en schudde glimlachend haar hand. "Ryan."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Na een tijdje, ik hou de tijd absoluut niet bij want daar ben ik echt slecht in. Er kan net zo goed een uur voorbij zijn, misschien twee, misschien vijftien minuten. In ieder geval, Daryl rijd zijn motor naar de berm en stapt af. Wat stijf kom ik van de achterkant af en ik voel mijn maag vervelend opspelen. Aan zijn blik naar mij zie ik hoe wantrouwig hij is. "Niks proberen." dreigt hij. Ik knik enkel en kijk toe hoe hij weg loopt. Ik zou niet weten wat ik moet proberen. Op dat ding rijden kan ik niet eens en hij legt me eerder om als ik hem probeer te vermoorden. Daarbij zou ik geen van beiden willen doen. Ik wil gaan zitten, maar het zuur komt omhoog en ik begeef me de andere kant op richting de bosjes, om Daryl niet te storen. Ik ben nog maar net bij de eerste boom als ik dubbelklap en het eruit komt. Mijn ogen tranen ervan en ik steun met mijn hand tegen een boom aan. Ik voel mijn maag krampachtig samen trekken om het voedsel eruit te krijgen, volgens mij haat mijn maag eten net zo erg als ik. Als het voorbij is blijf ik even trillend staan met mijn hand op mijn buik, waarna ik met mijn afveeg met mijn mouw en mezelf omdraai om terug naar de motor te wankelen en in de berm neer te zakken. Pfft, even zitten op iets dat niet beweegt voelt wel heel fijn. Uit mijn tas vis ik het flesje water dat ik erin gestopt had en neem voorzichtig een paar slokjes om die zure smaak uit mijn mond te krijgen. Ondertussen hoop ik alleen maar dat Daryl het niet gemerkt heeft, volgens mij gaat hij nog denken dat ik het expres doe ook, om hem op de één of andere manier te stangen of te irriteren. Ach, wat kan mij het eigenlijk nog schelen? Erger kan het toch niet worden volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Jessalyn Hope

"Hé," mompelt hij begroetend terug. "Dus Daryl smeert 'm?" vraagt hij waarop ik eens zucht en knik. Die is hem zeker ook al tegen gekomen met zijn spullen. Ondertussen komt Rebecca ook aangelopen. "Jess," begint ze gelijk met die afkeurende blik in haar ogen. "Moest dat écht? Ik bedoel, jullie hadden het wel een beetje stiller kunnen doen, ik kon het helemaal tot in mijn kamer horen." Jezus, waar bemoeit zij zich nou weer mee. "Ja, dat moest echt. Wat maakt dat nou nog uit?" vraag ik iets kattig aan haar. Mijn humeur daalt plotseling steeds verder. "Hé, ik ben Rebecca." stelt ze zich voor aan Ryan, die haar hand schud en zich ook voorstelt. "Ryan." zegt hij beleefd. Ik haal mijn hand door mijn krullen heen die eigenwijs terug springen naar waar ze vandaan kwamen. "Hé, Ryan. Rebecca en ik maken plannen om het schip Walker vrij te krijgen, wil je erbij helpen?" vraag ik om andere dingen te ontwijken. Ik heb geen zin in de toorn van Rebecca die het vast fout vind wat ik met Daryl gedaan heb en wat ik die arme Rowan aandoe.

---

Your make-up is terrible