{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Terwijl ik rustig mijn ding sta te doen hoor ik achter me kokhalzende geluiden. Ik sla mijn ogen op en rits mijn gulp weer dicht. Ze heeft ofwel zo'n ranzige Walker zien liggen dat ze er om moet kotsen, ofwel zonet mijn award-winning hertje uitgespuwd. Ondankbare hond dat het ook is. Ziekte of niet, eten als dat moet je niet verspelen. Ik stap terug richting motor en stap bijna in de verse plas braaksel. Meer dan water, gal en stukjes vlees is het niet. Hoe kan het ook anders. Een maag kan niks lozen wat het niet heeft gehad. Rowan zit in de berm met een flesje water. Ik zucht duidelijk hoorbaar en sla mijn been weer over de motor. Ik ben niet van plan hier een pauze in te lassen. Toen ik weg was heeft Rowan snel en zo stiekem mogelijk haar eten uit kunnen kotsen en nu moet ze gewoon weer meegaan. Haar armen heeft ze om haar buik geklemd en ze ziet ontzettend bleek. Sorry, ik kan geen medelijden met haar buikkrampjes hebben. Als ze weer bij me op de motor gaat zitten, kan ik het niet laten om er een opmerking over te maken. "Als je je eten toch meteen weer uitkotst, kun je het de volgende keer maar beter helemaal niet eten. Heeft een ander er ook nog wat aan," sis ik minzaam. Ik trap de motor vast aan.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
"Ja, dat moest echt. Wat maakt dat nou nog uit?" antwoordde Jess boos. Rebecca's blik werd er niet vrolijker op, maar ik ging me er niet mee bemoeien. Ik had geen zin in bitchfight. Rebecca zuchtte. "Veel. Je wist het. Nu wist je het en nog doe je het. Waarom?" vroeg ze uiteindelijk. Ik had enkel geen idee waar ze het over hadden. Na aan elkaar voorgesteld te zijn, probeerde Jess van onderwerp te veranderen. "Hé, Ryan. Rebecca en ik maken plannen om het schip Walker vrij te krijgen, wil je erbij helpen?" vroeg ze. Mijn blik schoot kort van Rebecca naar Jess en dan terug. Eindelijk, mensen waar je iets mee aan kon vangen en die initiatief toonden. "Ja, tuurlijk," zei ik uiteindelijk. "Zeg maar als ik iets moet doen." Mijn geweer bungelde nog over mijn schouder en mijn mes zat nog in mijn laars. Het handvat drukte tegen mijn been aan, dus ik zou het meteen voelen als ik het zou verliezen. Het was nu ook niet echt een grote dolk.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Als Daryl er met een chagrijnig gezicht weer aan komt, stop ik het water terug in mijn flesje. Zonder ook maar iets te zeggen gaat hij weer op zijn motor zitten en sla ik mijn rugzak weer op mijn rug om achter hem te gaan zitten. "Als je je eten toch meteen weer uitkotst, kun je het de volgende keer maar beter helemaal niet eten. Heeft een ander er ook nog wat aan." merkt hij scherp op naar me. Als hij het zo wilt spelen, kan ik het ook. Zo'n opmerking is echt stekend, vooral omdat ik het niet expres doe. Het bulderende geluid van zijn motor zorgt dat ik even wacht voor ik iets gemeens eruit gooi. "Dan had jij je gore zaad maar niet in me moeten planten." grauw ik naar hem terug, om hem de schuld ervan te geven. Geen idee of hij weet hoe het eigenlijk precies in elkaar zit allemaal, maar hij kan iets terug krijgen als hij het daarop gooit. Dat ik niet wil eten betekent niet dat ik alles ook uitkots als ik wel eet. Eens kijken hoe bang ik hem ermee kan krijgen, ikzelf ben er absoluut niet bang voor. Mijn ziekte heeft alles al verpest, kinderen krijgen kan ik niet eens meer. Ik ben al in geen vier jaar ongesteld geworden en zelfs toen ik gezond was verklaard gebeurde er niets. Niet dat ik het erg vind, ik moet er niet aan denken om kinderen te baren en op de wereld te zetten. Laat dat maar over aan echte vrouwen.

Jessalyn Hope

"Veel. Je wist het. Nu wist je het en nog doe je het. Waarom?" vraagt Rebecca erop na een flinke zucht. Ik negeer het gewoon, ik heb weinig zin om alles uit te gaan leggen aan haar, ze begrijpt het waarschijnlijk toch niet en ze zal waarschijnlijk Rowans kant kiezen, wat er ook gebeurd. Daar zijn ze nou eenmaal vriendinnen voor, denk ik. Daarbij heb ik ook weinig zin om het hier op de gang te bespreken waar Ryan bij is. Zal hij ook niet al te smakelijk vinden. Hierdoor verander ik snel van onderwerp richting Ryan toe. "Ja, tuurlijk," antwoord hij waardoor ik glimlach. Zo wordt het gelijk al makkelijk. "Zeg maar als ik iets moet doen." Ryan is sterk en weet wat hij doet, we kunnen hem echt goed gebruiken hier. "Rebecca hier maakt de plannen, dus we horen vanzelf wat we kunnen doen. Ik denk dat ik binnenkort eventjes het dek ga bekijken," zeg ik, dat laatste tegen hen beiden. "Liefhebbers om mee te gaan?" Ik kijk ze één voor één eventjes aan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als het ronkende geluid aanhoudt, hoor ik haar achter me een weerwoord geven. "Dan had jij je gore zaad maar niet in me moeten planten." Ik trap de motor uit en draai me naar haar om. Dan begin ik schamper te lachen. Wat denkt ze nou helemaal? Dat ik achterlijk ben? Vrouwen die zwanger zijn eten juist veel, en hell dat ze dat echt wel binnenhouden. Ik herinner me nog goed dat Rosy de hele dag aan het snaaien was toen ze in verwachting was van Jack. Vreetziekte of niet, als je zwanger bent, eet je voor twee. Ook raakte Rosy destijds overgevoelig voor geuren en moest ze bij alleen al de gedachte aan gebakken vlees al kokhalzen. Op dit moment lopen we dag in dag uit tussen de rottende lijken, en ik heb Rowan er niet een keer moeilijk over zien doen. Het is onvoorstelbaar dat ze nu doet alsof ze zwanger van me is. Ik snap de functie ervan ook niet helemaal. Hoopt ze daarmee dat ik aardiger voor haar ga doen? Of erger nog, voortaan alleen maar bij haar blijven omdat ik zogenaamd vader zou worden? "Jij spoort echt niet, hè?" is het aardigste dat ik eruit weet te krijgen waarna ik mijn hoofd schud en de motor weer aanzet.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Ze negeerde gewoon mijn vraag. Ze negeerde het gewoon! Hoe kon ze? Ik snapte niets meer van deze wereld. Ik dacht dat ik egoïstisch was. Ik dacht dat Jess anders was. Tuurlijk begreep ik wel dat ze aan haar seksuele behoeften moest komen, maar dat ze dan godverdomme een vinger in haar reet stak in plaats van andere mensen pijn te doen door de mensen waar ze van hielden te neuken.
"Rebecca hier maakt de plannen, dus we horen vanzelf wat we kunnen doen. Ik denk dat ik binnenkort eventjes het dek ga bekijken. Liefhebbers om mee te gaan?" Ze keek ons beiden kort aan. Mijn gezicht vertrok.
"Bekijk het maar," mompelde ik, terwijl ik weer de gang uit stoof en de deur van mijn kamer dichtklapte. Het ging mij niet om de kant van Rowan kiezen, ik bleef zo liefst mogelijk neutraal. Het ging mij op het feit dat ik dit gewoon niet vond kunnen.

Ryan Dawnstar
"Rebecca hier maakt de plannen, dus we horen vanzelf wat we kunnen doen. Ik denk dat ik binnenkort eventjes het dek ga bekijken." Ze keek ons beiden een voor een aan, voordat ze verder ging. "Liefhebbers om mee te gaan?"
Rebecca trok een gezicht. "Bekijk het maar," gromde ze, waarna ze door de gang stoof en met een harde klap een deur dicht gooide. "Waar ging dat over?" vroeg ik uiteindelijk. "En ja, ik ga wel mee."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij trapt de motor uit en begint zacht te lachen. "Jij spoort echt niet, hè?" Hoofdschuddend start hij de motor weer en ik pers eigenwijs mijn lippen op elkaar. "Dat krijg je ervan als je zomaar dingen aanneemt die niet waar zijn." mompel ik, maar ik weet niet of hij het hoort. Op het moment krijg ik alleen maar een groeiende hekel aan mezelf, ik spoor inderdaad echt niet. Ik kan er niet tegen dat hij me kleineert, vooral omdat hij de waarheid ermee spreekt. Om hem te irriteren sla ik mijn armen om hem heen en klem ik mezelf aan hem vast, in plaats van simpelweg zijn poncho vast te pakken. Hij had gewoon zijn mond erover moeten houden, alsof ik expres zijn vreten uit ga kotsen. Dan had ik dat wel eerder gedaan, voordat een deel al verteerd was en op een heel andere manier waardoor niemand erachter zou komen. Ik ben echt niet dom, na zoveel tijd leer je wel wat je wel en niet moet doen. Dat leer je zelfs als je net komt kijken in mijn zieke wereld. Hoe kan het nou dat ik nog steeds graag bij deze man in de buurt ben, terwijl hij zo blijft doen? Ik ben echt helemaal gek geworden volgens mij.

Jessalyn Hope

"Bekijk het maar." mompelt Rebecca om vervolgens weg te stormen en naar haar kamer te gaan. met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik het kleine meisje aan. Jezus, zo erg is het toch niet? De deur gaat met een luide klap dicht. "Waar ging dat over?" vraagt Ryan. "En ja, ik ga wel mee." Mijn blik gaat terug naar Ryan en ik begin vast te lopen. "Laten we gaan dan," mompel ik. Mijn schouders haal ik iets op. "Vast niet iets dat jij interessant vind," antwoord ik met een glimlachje. De deur houd ik open voor hem zodat we samen het dek op kunnen lopen. De zon zakt al iets ondertussen, wat voelbaar wordt aan de warmte die ook afneemt. Veel beter, vind ik. Snel kijk ik uit over het dek, in plaats van de omgeving. Er zijn verschillende verdiepingen dekken volgens mij, in ieder geval van de balkon achtige dingen langs het schip. Ik weet niet of die allemaal met elkaar verbonden zijn eigenlijk, daar heb ik verder niet op gelet.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Laten we gaan dan." Jess haalde haar schouders op en antwoordde op mijn vraag. "Vast niet iets dat jij interessant vind."
Ik knikte en ging achter haar aan tot op het dek. Het was kouder geworden, maar niet koud genoeg om me te doen rillen, dus ik liep gewoon verder. Jess was ook over het dek aan het uitkijken. Was het al de bedoeling om Walkers neer te halen of gingen we enkel op verkenning? Verkenning leek me het meest logische aangezien we onszelf niet in de problemen wilde brengen.
Nieuwsgierig liep ik het trapje op dat naar een étage hoger leidde. Een relatief klein zwembad kwam tevoorschijn. Het leek niet zo diep, hoogstens anderhalve meter. Een paar walkers lagen in het water te drijven. De meesten met hun gezicht naar het water gericht. Ik wist niet zeker of ze nog leefden. Voorzichtig knielde ik langs eentje leer. Met een opgetrokken wenkbrauw wenkbrauw porde ik hem zachtjes met de loop van mijn geweer.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze perst haar lippen op elkaar. Zie je wel. Complete bullshit. Ze mompelt nog wat maar ik hoor het niet omdat ik de motor net gestart heb. Ik hap even naar adem als ze zich volledig om me heen klemt. Meteen schud ik haar een stuk van me af zodat ze niet zo dichtbij zit. Daar ben ik niet van gediend. Raar mens. Ik laat de motor weer rijden en kijk weer voor me uit. Het makkelijkste zou zijn haar hier gewoon achter te laten, maar ik weet, net zo goed als zij dat weet, dat ik dat niet kan. Ik zou haar alleen iets aan kunnen doen, als zij serieus een bedreiging vormt en op het punt staat me te doden. Anders niet. Ze kan me de meest absurde sprookjes en verzinsels vertellen, me tot op het bot vernederen en eng naar me lachen, eerder zou ik haar geen pijn kunnen doen. De zon begint naar beneden te zakken. Hoewel Rowan het waarschijnlijk niet leuk gaat vinden, ben ik van plan de hele nacht door te rijden. Hoe eerder aan de andere kant van het bos, hoe beter.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ryan is niet echt een man van veel woorden, waardoor ik bijna automatisch ook minder spreek. Ik ben nooit echt een prater geweest, behalve als het nodig was. Nu heb ik dat nog steeds, maar als ik te stil ben val ik naar de achtergrond wat hier niet handig is. Ryan loopt de ene kant op, ik ga naar de andere kant en houd mijn hand op het handvat van het grote mes op mijn heup. Waarom moest Rebecca er nou weer zo verdomd moeilijk over doen in plaats van gewoon even mee te gaan en haar grote mond te houden? Ik klim een trappetje op naar een hogere verdieping zodat ik beter uit kan kijken over het dek heen. Het is duidelijk dat het uit een heleboel aparte stukken bestaat. Vanaf hier kan ik Ryan zien bij een klein, ondiep zwembad. Verderop ligt nog een groter zwembad. Het is niet moeilijk om je hier al die rijke mensen voor te stellen met hun cocktails en hun dure zomerkleding in de zon. Nu wandelen de Walkers over het dek, zonder doel.

Rowan Ava Carter

Ruw schud hij me van zich af en schuif ik een stukje achteruit over het zadel heen. Chagrijnig kijk ik opzij als hij weg rijd en de dingen weer langs flitsen. We raken steeds verder van het schip vandaan en er is straks geen omkeren meer. Nou, ik denk alsnog niet dat Daryl me op dit punt terug gaat brengen, hoe gek ik ook doe. En ik doe nog steeds gek, het is moeilijk om me normaal te gaan gedragen en niet toegeven aan die vreemde impulsen die steeds op komen zetten. Ik vraag me af of Daryl voor de nacht ergens wilt stoppen, maar het lijkt me niet. Zonder mij zou hij waarschijnlijk ook door gereden zijn, zo'n type lijkt het me wel. Daarbij lijkt het me eigenlijk fijner om 's nachts te rijden en overdag even uit te rusten. Je hebt overal beter zicht op, ook Walkers. Voor het jagen dat hij misschien wilt doen... Maar ik ben wel moe, omdat ik gewoon geen ritme meer heb. Ik heb vannacht gelukkig geslapen, maar ik ben de hele dag moe geweest eigenlijk. Achterop vecht ik tegen de slaap door mijn ogen niet dicht te doen en voor me uit te blijven staren. Mijn handen omklemmen zijn poncho veel te stevig, omdat ik bang ben dat ik wegzak en ervan af val.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Ik hees mezelf weer recht, terwijl ik de Walker al uit het zwembad trok en hem al over boord gooide. Daarna keerde ik terug naar Jess. "Het ziet er niet naar uit dat de Walkers hier een grote bedreiging zijn. Wanneer ben je eigenlijk van plan om die hoop op het strand op te branden?" vroeg ik uiteindelijk.
Er was nog een verdieping hoger dan waar wij stonden en aan het overdekte stuk te zien bevond zich daar een bar en werden er daar shows opgevoerd. Hoeveel zwembaden kon zo'n boot eigenlijk bevatten. Ik had er ondertussen al drie geteld en volgens mij zat ik nog niet eens op de helft. In het midden van het schip bevonden zich gebouwen, maar aan de andere kant was nog een stuk dek waar ik nog nooit geweest was. Ik keek Jess kort aan. "Ik ga eens aan de overkant kijken," mompelde ik. Ik daalde de trappen weer af en liep door het smalle stuk, voorbij de deur van de hal en alle andere raampjes, om daarna aan de andere kant uit te komen. Het dek zag er identiek hetzelfde uit als aan de andere kant, alleen bevonden er zich hier drie keer zoveel Walkers.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan komt aangelopen vanaf het kleine zwembad. "Het ziet er niet naar uit dat de Walkers hier een grote bedreiging zijn. Wanneer ben je eigenlijk van plan om die hoop op het strand op te branden?" vraagt hij aan me. "Dat is mooi," antwoord ik op het eerste. "Morgenvroeg denk ik, dan kan het vuur de hele dag door branden en zijn ze weg als we aankomen met de volgende lading als we het schip Walker vrij maken." vertel ik hem. De stapel begint flink te rotten en te stinken in de brandende zon van de afgelopen dagen. "Ik ga eens aan de overkant kijken," mompelt hij, waarop ik hem toeknik en hij die kant op loopt. Vanaf hier kan ik niet zien wat zich daar bevind, maar ik gok erop dat het ongeveer hetzelfde zal zijn als hier. Het zou wel prettig zijn als we gewoon het dek op kunnen zonder aangevallen te worden. Misschien kunnen we de ondiepe zwembaden legen en volstorten met aarde om er dingen in te verbouwen, ons eigen voedsel. We zullen Daryl nog eens een poepie laten ruiken als hij terug ooit komt. Ik begin nu ook af te dalen en loop naar Ryan toe, om te kijken hoe het ervoor staat aan de andere kant.

---

Your make-up is terrible

-dubbelpost-

[ bericht aangepast op 13 feb 2013 - 18:01 ]

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Dat is mooi," antwoordde ze. "Morgenvroeg denk ik, dan kan het vuur de hele dag door branden en zijn ze weg als we aankomen met de volgende lading als we het schip Walker vrij maken."
"Klinkt goed," antwoordde ik goedkeurend. Daarna wandelde ik verder richting de andere kant. In vergelijking met dit, was de andere kant echt leeg. Jess was ook aan de andere kant komen staan. Ik keek haar aan en daarna terug naar het dek. Een paar Walkers leken ons opgemerkt te hebben. "Laten we terug gaan voor ze allemaal achter ons aan komen..." Ik sleurde haar achter me aan voor ze kon protesteren of antwoorden. Het was toch voor haar eigen goed. Ik trok de deur van de hal open en deed 'm voor de zekerheid op slot. "Dus we moeten eerst naar Rebecca om te zien wat we gaan doen?" vroeg ik eerst. Ik hield niet echt van gecommandeerd worden, maar ik was ook ooit soldaat geweest. Dus of ik het nu kon hebben of niet, ik moest er maar mee leren leven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Je hebt 3000 posts 8D]

Jessalyn Hope

"Klinkt goed." had hij nog gezegd voor hij naar de andere kant loopt. Ik ben blij dat iedereen mijn plannen goed genoeg vind, maar dat is vooral ook omdat niemand anders iets beters weet volgens mij. Vervolgens loop ik achter Ryan aan en zie ik hoeveel er aan de andere kant lopen. Onze blikken ontmoeten elkaar en ik schrik er echt van. Dit wordt dus niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Een paar Walkers lijken ons op te merken. "Laten we terug gaan voor ze allemaal achter ons aan komen..." zegt hij vluchtig waarna hij me vastpakt voor ik iets kan antwoorden en hij me meesleurt naar binnen. De deur gaat achter ons op slot. "Dus we moeten eerst naar Rebecca om te zien wat we gaan doen?" vraagt hij vervolgens, het klinkt alsof hij het niet zo'n geweldig idee vind. Ik haal mijn schouders iets op. "Ze wilt niet graag de leiding hebben, maar ze leek me degene die je het best kan vertrouwen, dus zij heeft alle plattegronden van het schip. Daarom en omdat zij hier het langst zit, kan zij het beste de plannen maken. Je kan altijd dingen inbrengen." vertel ik hem. Ik vraag me af of hij echt in het leger heeft gezeten of niet, terwijl ik hem even bekijk. Hij ziet er wel zo uit, hij doet ook echt zo, maar sommige mensen zijn gewoon gek in hun kop en doen alsof.

---

Your make-up is terrible

[Yeah! Op naar de 4000 8D]

Ryan Dawnstar
"Ze wilt niet graag de leiding hebben, maar ze leek me degene die je het best kan vertrouwen, dus zij heeft alle plattegronden van het schip. Daarom en omdat zij hier het langst zit, kan zij het beste de plannen maken. Je kan altijd dingen inbrengen," legde ze uit. Ik knikte er enkel op en begon al verder de trappen op te lopen. Ik wist nog precies welke kamer ze had, omdat ik haar de deur had zien dichtslaan. Ik wist niet of haar ruzie met Jess persoonlijk was en ik was ook niet van plan me te gaan bemoeien, ik hoopte enkel dat ze niet moeilijk zou gaan doen. Aan haar deur stopte ik. Voorzichtig klopte ik aan. Ik hoorde wat gestommel voordat hij open getrokken werd. "O, jij bent het," klonk het quasi opgelucht. "Is er iets?" vroeg ze daarna. Ik knikte en duwde de deur een stukje verder open. "Ik zou graag je plannen willen horen."
Ik keek kort achter me, om te zien of Jess nog volgde. Ze leek niet echt een probleem te hebben met Rebecca en Rebecca zag er ook niet meer boos uit.
"Kom maar binnen," vervolgde Rebecca, terwijl ze aan de kant ging en nog een koffer onder haar bed duwde. Daarna sloeg ze haar boek open.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov