{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik word wakker van een geluid, maar de kamer is te donker om iets te kunnen zien. Slaperig knipper ik enkele keren met mijn ogen om aan het donker te wennen, net op dat moment zakt het bed een stukje in en houd ik verschrikt mijn adem in. Het kan geen Walker zijn, die maakt heel andere geluiden, veel luider in ieder geval. Mensen kunnen nog veel gevaarlijker zijn, als het een vreemdeling is tenminste. Plots schuift de gedaante naar achteren waardoor die mij raakt, schiet het overeind en grijpt het een wapen vast. Hierdoor doe ik precies hetzelfde. "Ehm. Wie ben jij?" hoor ik Ryans stem, waardoor ik in een zachte, vooral opgeluchte lach schiet. "Jess, you moron," zeg ik in een zacht gegrinnik. "Kon je je kamer niet vinden, Ryan?" vraag ik aan hem. Ik heb geen idee waar zijn kamer ligt eigenlijk, ik heb er nooit op gelet. Ik zou echt eens een sleutel moeten zoeken zodat mensen weten dat deze kamer bezet is. Het grote mes leg ik terug naast mijn bed en ik trek het laken iets omhoog, aangezien ik bijna naakt ben. Niet dat ik er moeite mee zou hebben als hij dat zou zijn, hij is een volwassen man die volgens mij wel weet hoe hij ermee om moet gaan, maar meer omdat ik net onder de warme dekens vandaan kom en het zo erg koud lijkt te zijn.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Een opgeluchte lach weerklonk van het bed. "Jess, you moron." Opgelucht liet ik het mes zakken. "Kon je je kamer niet vinden, Ryan?"
Opgelucht begon ik ook te lachen. Het mes liet ik weer op de grond glijden. "Ik dacht dat dit mijn kamer was, eigenlijk. Volgens mij begin ik aan nachtblindheid te lijden," mompelde ik. Jess trok haar laken weer omhoog. Op de tast ging ik opzoek naar mijn shirt, dat ik weer over mijn hoofd trok. Rustig ging ik terug zitten, terwijl ik mijn schoenen weer begon aan te doen.
"Sorry als ik je wakker heb gemaakt," mompelde ik ondertussen. Ze kon me het trouwens niet kwalijk gaan nemen, dit was volgens mij nog maar mijn tweede nacht hier. Mijn tweede schoen begon ik ook weer te binden - ja, er was wel een beetje werk aan - en daarna stond ik recht. "In het vervolg neem ik mijn zaklamp mee," mompelde ik. Die zat nog in mijn rugzak. Ik had hem eigenlijk nog niet veel moeten gebruiken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan lacht even opgelucht als ik, volgens mij is hij net zo erg geschrokken. "Ik dacht dat dit mijn kamer was, eigenlijk. Volgens mij begin ik aan nachtblindheid te lijden," mompelt hij, terwijl ik hem iets hoor rommelen. Zelf ga ik rechtop zitten en hou ik het laken omhoog tegen mijn warme lichaam aan. "Sorry als ik je wakker heb gemaakt." mompelt hij terwijl hij iets aan het doen is, al kan ik niet goed zien wat. Het enige wat ik zie is een vage schim. Ik glimlach iets. "Geeft niet, kon mij net zo goed gebeuren joh." antwoord ik er op. Zo lang en diep sliep ik toch niet, dus erg vind ik het ook echt niet. "In het vervolg neem ik mijn zaklamp mee." murmelt hij en ik schiet in een zachte lach. "Dan had je me wakker gemaakt met die lichtbundel, vind ik dit minder erg," zeg ik tegen hem. "Als je je kamer niet kan vinden mag je ook hier blijven hoor," merk ik terloops op. Er is toch genoeg ruimte in dit enorme bed, dat is het probleem niet. "Als je niet snurkt tenminste." merk ik erachter nog even op met een lachje. Ik had ooit een vriend die zo luid snurkte, dat de hele straat het kon horen. In die tijd sliep ik echt enorm slecht. Ik vraag me af of hij nu nog snurkt als hij een Walker zou zijn, als die al slapen of iets wat er op lijkt tenminste.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Dan had je me wakker gemaakt met die lichtbundel, vind ik dit minder erg," zei ze. Ik stopte even met binden en wierp haar een blik toe. Daarna haalde ik mijn schouders op. "Misschien, maar dan had ik waarschijnlijk ook niet in de foute kamer gezeten," grinnikte ik.
"Als je je kamer niet kan vinden mag je ook hier blijven hoor," zei ze opeens. Ik keek haar even aan. Meende ze dat nu? "Als je niet snurkt tenminste."
Ik trok mijn schoen al terug uit. Minder werk voor mij. "Als je het niet erg vindt en nee, ik snurk niet. Ik heb geen zin om de hele gang te gaan doorzoeken en die twee," Ik bedoelde Flynn en Rebecca, "houden het toch niet bepaald stil. Ik wil niet eens weten wat ze daarbinnen bezig zijn," mompelde ik. Ik trok mijn shirt weer uit, maar hield om het proper te houden mijn broek toch maar aan. Voorzichtig ging ik op de rand van het bed zitten, terwijl ik wat naar achteren schoof en wachtte tot ze op zou schuiven. Ze had toch een tweepersoonsbed en zo veel plaats nam ik nu ook weer niet in.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Misschien, maar dan had ik waarschijnlijk ook niet in de foute kamer gezeten." grinnikt hij terug en ik glimlach breed. Ryan lijkt me echt een goede gozer. Ik bied aan of hij hier wilt overnachten, volgens mij geeft hij me een verbazende blik, maar ik kan het niet zeggen in het donker. Als ik hem opnieuw hoor rommelen denk ik dat hij het wel aanneemt. "Als je het niet erg vindt en nee, ik snurk niet. Ik heb geen zin om de hele gang te gaan doorzoeken en die twee houden het toch niet bepaald stil. Ik wil niet eens weten wat ze daarbinnen bezig zijn." vertelt hij. Mijn ogen worden groot van verbazing waarna ik in de lach schiet. Echt, Rebecca, serieus? Dat had ik niet van je verwacht, meiske. Ik vind het ergens wel grappig eigenlijk. Ryan kleed zich uit en gaat op de rand van het bed zitten. Ik schuif een stuk naar de andere kant toe zodat er genoeg plaats is voor ons beide en kruip terug onder de lakens. "Als je wel snurkt rol ik je het bed uit," waarschuw ik alvast. "Slaap lekker." Ik draai me om en ga met mijn rug naar de man toe liggen. Verbazingwekkend dat ik hem zo snel vertrouw en in mijn bed laat slapen. Normaal slaap ik nooit naast iemand.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Ik kon het wit van Jess ogen zien toen ik dat vertelde. Ik grinnikte zachtjes en ging ook op het bed zitten. Jess schoof een stuk op naar de andere kant. Ze kroop terug onder de lakens. "Als je wel snurkt rol ik je het bed uit," waarschuwde ze me. "Slaap lekker."
Ik kroop ook onder de dekens en trok ze op tot onder mijn kin. Het was stukken warmer dan ik gedacht had, maar dit was dan ook wel anders dan samen met je kleine zusje in een bed slapen als ze koud had. Dat was al zo veel jaren geleden dat ik me nauwelijks kon herinneren hoe dat voelde eigenlijk. "Ja, je duwt me maar als ik snurk," mompelde ik goedkeurend, terwijl ik een beetje rond wiebelde zodat ik goed lag. "Ik heb toch geen ochtendhumeur." Maar ik was wel altijd vroeg wakker. Meestal rond zes uur, maar dan zou ik wel braafjes blijven liggen zodat ze niet wakker werd van mijn gerommel, ik was nu niet bepaald stil 's ochtends.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Naast me voel ik hoe Ryan ook onder de dekens gaat liggen en ze optrekt. Zijn lichaamswarmte verspreid zich gelijk onder de dekens die nu lichtelijk afgekoeld zijn. "Ja, je duwt me maar als ik snurk," mompelde hij terwijl hij iets beweegt. Ik vraag me af of hij ook nog iets anders kan dan mompelen. "Ik heb toch geen ochtendhumeur." Hierdoor moet ik zachtjes lachen. "Dat is je geraden ook, want ik ben niet van plan om uit te slapen." antwoord ik. Nee, morgenochtend op tijd eruit om de stapel aan te steken. Hopen dat de stapel aan het einde van de dag goed opgebrand is, dan kunnen we een nieuwe maken met de Walkers van het dek en hebben we alvast een Walkervrije zone. Nu nog maar kijken hoelang het zo blijft, want ik vraag me elke keer af waar ze toch allemaal vandaan komen. Het is wel duidelijk dat de meesten gewoon van het schip afkomen, hun oorspronkelijke bevaarders, maar waren dat er echt zoveel dan? Ik hoop het maar, anders hebben we nog een probleem. Dan weten ze op de één of andere manier op het schip te komen en het schip nou helemaal afsluiten is ook geen optie. We moeten er zelf ook steeds op en af komen. Ik nestel mezelf nog even iets beter in en gaap eens.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Dat is je geraden ook, want ik ben niet van plan om uit te slapen," antwoordde ze. Ik trok een wenkbrauw op en draaide me om. "Is het dan mogelijk om uit te slapen als je weet dat er hier overal Walkers rondzwerven?" vroeg ik uiteindelijk.
Niet dat ze er volgens mij meer op kon antwoorden dan ik, want ze was hier even lang dan ik. Jess gaapte een keer, het klonk best wel schattig eigenlijk. Al snel zette ik die gedachte van me af. Waarom zou ik dat schattig vinden?
Ik schoof naar achteren, zodat ik op het randje van het bed lag. Ik wist niet waarom ik dat deed, het was een soort van gewoonte geworden. Ik sliep altijd op het randje van mijn bed en ik was er nog nooit uitgevallen. Ik haatte de nachten hier eigenlijk, niet alleen hier, maar overal. Als je niet snel in slaap viel, begon je te piekeren over allerlei dingen. En die dingen waren meestal mijn familie, die dit niet overleefd hadden. Ik was al lang gestopt met rouwen, maar dat betekende niet dat ik ze niet miste.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan draait zich om in het bed, volgens mij mijn richting op. "Is het dan mogelijk om uit te slapen als je weet dat er hier overal Walkers rondzwerven?" vraagt hij aan me. Ik denk even na over zijn vraag terwijl ik gaap. "In deze bedden lijkt het me nog niet eens onmogelijk." mompel ik als antwoord. Ik voel hoe hij beweegt en opschuift, ik vraag me af waarom. Hierdoor draai ik me ook traag om naar hem en zie ik dat hij bijna op het randje van het bed ligt. "Waarom lig je zo ver weg?" vraag ik met een slaperige stem. "Ik heb nergens problemen mee, hoor." probeer ik hem duidelijk te maken dat hij het niet voor mij hoeft te doen. Je hebt altijd van die preutse meisjes die nergens tegen kunnen, maar mij kan het allemaal geen zak uitmaken. Hij is menselijk en dat heb ik liever halfnaakt in mijn bed dan een Walker. Nou, ik vind het sowieso niet erg om iemand in mijn bed te hebben. Ik grijns eens, al denk ik daarbij niet gelijk aan slapen maar aan andere dingen. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik een stuk meer ontspannen ben en mijn hoofd bij de juiste dingen kan houden. Ik hoef nergens anders aan te denken, niet aan vroeger. Ik wil denken aan het hier en nu, wat we hier moeten doen om deze plek beter leefbaar te maken.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Waarom lig je zo ver weg?" vroeg ze opeens. Ik stopte met schuiven en bleef even stil liggen. "Ik heb nergens problemen mee, hoor."
"Gewoonte," zei ik zacht. Ik schoof terug een stuk naar voren. Mijn maakte het eigenlijk niet zoveel uit en haar blijkbaar ook niet. Ik grinnikte zacht. "Als je er problemen mee zou hebben had je het waarschijnlijk niet voorgesteld."
Ik sloeg mijn arm over het deken heen, omdat ik het wat te warm begon te krijgen en draaide me daarna op mijn rug. Mijn blik bleef op het plafond hangen. Het bleef een tijd stil. Ik vond stiltes wel fijn, maar deze voelde nogal drukkend en gênant. Vooral omdat ik niet wist wat ik moest zeggen. "Waar denk je aan?" vroeg ik uiteindelijk. Ik deed in elke geval toch moeite om een gesprek aan te knopen, zo lang het maar niet over mij ging vond ik alles goed.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Gewoonte," antwoord hij op een zachte toon, waarna hij weer iets verschuift, dit keer terug mijn richting in. Plots grinnikt hij zacht. "Als je er problemen mee zou hebben had je het waarschijnlijk niet voorgesteld." Ik grijns iets en knik. "Precies, jij hebt het door." Hierna blijft het weer stil, terwijl hij iets beweegt. Ik vraag me af of hij wel stil kan blijven liggen, of dat hij misschien nerveus wordt omdat hij met iemand in bed ligt. Kan je veel gedoe mee krijgen, vertrouwen enzo. Ik heb besloten om Ryan te vertrouwen. Hij had me op het dek de eerste keer al kunnen vermoorden. "Waar denk je aan?" vraagt hij ineens. Mijn ogen waren iets dicht gezakt en die open ik nu weer, om hem inschattend aan te kijken. Hij ligt op zijn rug en kijkt naar het plafond. "Morgen," mompel ik als antwoord. "Plannen en zo. 't blijft maar doorgaan in mijn hoofd, ik plan het liefst alles tot in de puntjes." Ik grinnik zachtjes, omdat ik weet dat ik het vooral doe om nergens anders aan te denken. "En seks." ga ik eerlijk verder. Nu voel ik me net een puber met razende hormonen, maar op die manier dacht ik er nog niet eens aan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
'Morgen,' mompelde ze als antwoord. 'En plannen en zo. 't Blijft maar doorgaan in mijn hoofd, ik plan het liefst alles tot in de puntjes.'
Mijn blik bleef op het plafond hagen en ik durfde al bijna niet meer te bewegen omdat ik al zo veel aan het rondwezzelen was. 'Ik dacht dat je dat aan Rebecca ging overlaten,' zei ik peinzend. 'Als je mijn hulp nodig hebt moet je het maar zeggen,' bood ik uiteindelijk aan. Ik vond plannen maken wel leuk, vooral die strategische, maar ik zat hier nu niet in de oorlog. We moesten gewoon het schip Walkervrij zien te krijgen en het ergste wat kon gebeuren was dat iemand gebeten werd. Oké, dat was erg, maar niet erger dan een van je vrienden uit zijn sokken zien geblazen te worden omdat hij op een landmijn trapte. Al die stukken vlees die rondvlogen, ranzig gewoon.
'En seks,' zei ze toen. Ik draaide mijn hoofd in haar richting. 'Serieus?' vroeg ik uiteindelijk. Niet dat het raar was om erover te denken, zeker niet als man, maar om het zo rechtuit uit de mond van een vrouw te horen was raar. Op een goede manier. Ze durfde er op z'n minst voor uit komen. Jess leek ook anders te zijn dan alle andere vrouwen die ik had ontmoet. Minder gezeik, maar toch met alle elegantie die een vrouw kon hebben.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik dacht dat je dat aan Rebecca ging overlaten," zegt hij nadenkend. "Als je mijn hulp nodig hebt moet je het maar zeggen." bied hij zijn hulp aan. "Ja, maar er moet nog zoveel meer bedacht worden dan de plannen die zij maakt," mompel ik nadenkend. "Als je iets bedenkt hoor ik het in ieder geval graag. We kunnen altijd over dingen heen kijken en volgens mij heb jij er wel verstand van." zeg ik tegen hem. Zo strategisch ben ik nog helemaal niet, ik probeer gewoon te doen wat mij het slimste lijkt. Het kan net zo goed zijn dat ik er straks helemaal naast zit en alles fout gaat of zo, dus ik hoop maar niet dat ze teveel op mij vertrouwen. Ik heb ook nog nooit wat gedaan, normaal als ik meerdere Walkers zie, ren ik ervan weg. Dit is de eerste keer dat ik echt de strijd met zoveel Walkers aan ga, maar het zal me niet verbazen als het voor de rest hetzelfde is. Hierna voeg ik toe waar ik nog meer aan denk en ik kan zien hoe hij zijn hoofd gelijk mijn richting op draait. "Serieus?" vraagt hij aan mij. Ik moet er zacht om lachen. "Heel serieus." antwoord ik erop terug. Ik plaats mijn hand onder mijn hoofd en zet mijn elleboog op het kussen neer zodat ik wat beter ondersteunt wordt en naar hem kan kijken.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
"Ja, maar er moet nog zoveel meer bedacht worden dan de plannen die zij maakt," bracht Jess uit. "Als je iets bedenkt hoor ik het in ieder geval graag. We kunnen altijd over dingen heen kijken en volgens mij heb jij er wel verstand van."
Nou, zij had veel vertrouwen in mij. Ik lachte zachtjes. "Een back-up plan zou wel handig kunnen zijn, voor als er iets mis gaat. Tenzij je het liever houdt op rennen en hopen dat je overleeft. Kan ook spannend zijn, hoor."
Jess steunde met haar hand onder haar hoofd toen ik: "Serieus?" vroeg. "Heel serieus," antwoordde ze overtuigd. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Je bent in ieder geval eerlijk," grinnikte ik. "Als voor jou vast ook wel lang geleden zijn."
Voor mijn in ieder geval toch. Niet dat ik zo veel met meisjes naar bed ben geweest, al deden sommige dat wel eens graag als ze op missie waren. Ik zag alleen het nut er niet van kinderen te verwekken met buitenlandse mensen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij lacht zachtjes, ik vraag me af hoe serieus hij me neemt. "Een back-up plan zou wel handig kunnen zijn, voor als er iets mis gaat. Tenzij je het liever houdt op rennen en hopen dat je overleeft. Kan ook spannend zijn, hoor." stelt hij voor, waardoor ik ook moet lachen. "Hm, ik voel de spanning al als ik eraan denk," grinnik ik zacht. "Een back-up plan is echt een goed idee, daar had ik nog niet aan gedacht." zeg ik met een nadenkend gezicht. Daarom is het ook zo belangrijk om met meerdere mensen te denken. We moeten inderdaad iets bedenken voor als het misgaat. Dat is wel een goede om morgen voor te stellen aan de rest, behalve als Ryan al iets weet. Ik heb in ieder geval weinig zin om verder nog na te denken, mijn hoofd is echt moe van al dat gedoe de hele dag. Het scheelt tenminste alweer dat ik niet op mijn hoede hoef te zijn voor bepaalde mensen. Zijn wenkbrauwen trekt hij op als ik zeg dat het heel serieus is. Mijn ogen wennen steeds meer aan het donker en ik kan bijna zijn gelaat helemaal onderscheiden. "Je bent in ieder geval eerlijk," zegt hij met een grinnikje. "Als voor jou vast ook wel lang geleden zijn." Ik weet niet of ik hier ook wel eerlijk op moet zijn, eigenlijk. "Hm," antwoord ik daarom maar. Kan hij het opvatten zoals hij wilt. "Voor jou niet, dan?" vraag ik iets speels terug. Eens zien hoe casanova Ryan is. Het lijkt me geen vent die met iedereen in bed duikt, eigenlijk.

---

Your make-up is terrible