{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Sorry, moet gaan. Ben er vanavond laat weer (:]

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 17:37 ]

Rebecca Morgan

Mijn handen trilden nog steeds, terwijl ik nog een hap kalkoen binnenspeelde en de rest terug aan Nathan gaf, maar voor ik het bord in zijn handen kon duwen omhelsde hij me.
"Ik kan dit niet geloven." Hij liet me los en keek me aan. "Waar is James?"
Snel duwde ik het bord in zijn handen, voordat ik het kon laten vallen omdat mijn handen zo trilden. "Eet de rest ook maar op, ik heb genoeg."
Ik kon zijn vraag niet gaan ontwijken en ik kon ook niet tegen hem gaan liegen, dus ik besloot er geen doekjes rond te winden. "Dood. Een van die dingen kreeg hem te pakken. Zijn buik lag helemaal open... Ik..." Ik kon die aanblik van zijn ingewanden weer zien en moest moeite doen om het beetje kalkoen dat in mijn maag zat er niet uit te laten komen. "Ik kon hem zo niet laten liggen. Hij zou veranderen in zo van die dingen... I... Ik heb hem neergeschoten..."
Ik wist niet meer of ik het juiste had gedaan, ik wist enkel dat ik er spijt van had en dat de tranen weer in mijn ogen prikten. Goed dat Rowan en Daryl er niet waren...
Beschaamd keek ik naar de vloer en zuchtte.
Toen ik op keek, ontweek ik Nathans blik en keek achter hem door naar Tyler, die stijf tegen de muur aan stond. Ik beet zacht op mijn lip en wierp nog een veelbetekenende blik naar hem toe. Toen keek ik weer naar mijn nog steeds trillende handen.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 19:25 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze glimlacht om mijn onhandigheid. "Bedankt, denk ik." zegt ze aarzelend. "En ik weet het heus wel. Het is ongezond, ik ben ongezond. Het is vreselijk om te weten dat je lichaam het elk moment op kan geven, terwijl je het toch nog een stapje erger maakt. Al snel komt er een dag dat één van ons het opgeeft, hoewel ik weet dat ik me er niet zomaar overheen kan zetten en mijn lichaam eerder op zal geven." Het is zo'n triest verhaal.. Ik zucht en schud mijn hoofd. Ze wendt haar hoofd af en schuift het pannetje weg. "Het spijt me, maar ik ga echt niet meer eten." Ik wrijf in mijn ogen. Ze wil eten, maar ze mag het niet. Van zichzelf niet. Dit is gestoord. Ik zet de pan aan de kant en schuif een stuk naar haar op. Ze heeft het niet in de gaten, maar haar mouw is zodanig opgerold dat ik de tatoeage van het ankertje weer kan zien. Ik vraag me af of het verband houdt met de ziekte waarmee ze kampt. Een teken van hoop en doorzetting, misschien..?
"Je zit midden in de Apocalypse en dan heb je er zo'n.. zo'n shitziekte bij.. hoe heb je het dan zo lang volgehouden tot nu toe..?" vraag ik zachtjes. Haar ogen stonden diepbedroefd. Kon ik haar maar opvrolijken. Kon ik haar maar weer aan het eten krijgen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Tot mijn verbazing schuift Daryl de pan aan de kant en schuift hij naar mij toe. Ik krijg het er vooral benauwd van, maar besluit om dit keer niet te vluchten van alles of weg te schuiven. "Je zit midden in de Apocalypse en dan heb je er zo'n... zo'n shitziekte bij... hoe heb je het dan zo lang volgehouden tot nu toe..?" Zijn stem klinkt zacht als hij het vraagt. Hij benoemd het wel goed, een shitziekte. Ik glimlach naar hem, maar het is niet echt gemeend, eerder triest. Hierna haal ik mijn schouders op, omdat ik het zelf niet eens weet. "Ik weet het niet, de vorige keer kon mijn lichaam het niet eens tot zover aan." murmel ik zacht als ik dit opbiecht. Ik kan me dat fatale moment nog wel herinneren, al woog ik toen nog vijf kilo meer dan ik nu weeg. Ik was weer eens veel te actief geweest terwijl ik al zeker een week aan het vasten was. Ik stortte gewoon in en toen ik wakker werd was het drie dagen later, twee kilo zwaarder en een gratis ritje naar de kliniek. "Maar ach, iedereen heeft wel zoiets. Problemen komen nooit alleen. Je mag het trouwens niet aan iemand vertellen, hoor." Mijn stem klinkt iets onzeker als ik dat laatste nog snel toevoeg. Ik weet wel dat ik het niet lang meer volhoud en ik het zeer binnenkort zal begeven. Ik merk het nu al aan dingen, het energie tekort, mijn lichaam die soms niet meer meewerkt, het trillen, de constante kou. Mijn maag die zo vaak pijnlijk samentrekt en het gal eruit wilt krijgen. Ik voel me constant licht in mijn hoofd en mijn benen willen me soms niet eens meer normaal dragen. Vandaag valt het nog wel mee. Dit vlees is het eerste wat ik in twee weken aan vast voedsel binnen heb gekregen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me triestig aan en haalt haar schouders op. "Ik weet het niet, de vorige keer kon mijn lichaam het niet eens tot zover aan," mompelt ze, in gedachte weer terug naar het moment. Haar ogen worden een moment glazig maar staan weer fel als ze weer verder spreekt. "Maar ach, iedereen heeft wel zoiets. Problemen komen nooit alleen. Je mag het trouwens niet aan iemand vertellen, hoor." Dat laatste kwam er onzeker uit, alsof ze nu al spijt had dat ze dit aan me had verteld. Ik schud mijn hoofd. "Het blijft tussen ons.. maar.. ik zou het zo fijn vinden.." Ik kijk even naar beneden en kijk haar dan in haar ogen aan. Dit was een meisje dat voor haarzelf beschermt moest worden. En ze was nu op mijn pad gekomen, nu liet ik haar niet zomaar meer aan haar lot over. Niet nu ik weet wat ik weet. Niet na hoeveel ze me doet denken aan Rosy. Rosy, die ik niet kon beschermen.. "..en kijk, misschien wil je het niet aannemen van een of andere lompe motorvent.. want wat weet ik er nou van.. maar wil je beloven dat je in elk geval wel gaat proberen weer te eten..?" Ik pak haar pols en dwing haar naar haar eigen anker te kijken. Daarna vang ik haar blik weer. "Hoop is het enige wat we nog hebben. Laten we dat alsjeblieft bewaren."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij schud gelukkig met zijn hoofd als ik zeg dat hij het niet mag doorvertellen. "Het blijft tussen ons... maar... ik zou het zo fijn vinden..." Hij kijkt even naar beneden en kijkt me dan in mijn ogen aan. Het zorgt ervoor dat ik me wat verlegen voel, door die plotselinge blik waarin nogal veel te zien is. "...en kijk, misschien wil je het niet aannemen van een of andere lompe motorvent... want wat weet ik er nou van... maar wil je beloven dat je in elk geval wel gaat proberen weer te eten..?" Ik wil bijna weer mijn pols weg trekken als hij die ineens vast pakt, ik ben geen aanrakingen meer gewend, aangezien ik die al jaren vermijd. Mijn hart begint als een gek te slaan van de spanning die het met zich mee brengt, maar mijn ogen glijden over het anker met prikkeldraad. De tranen schieten in mijn ogen als ik aan de betekenis denk, hij staat er sinds ik uit de kliniek was. Ik knipper de tranen haastig weg als hij mijn blik weer vangt. "Hoop is het enige wat we nog hebben. Laten we dat alsjeblieft bewaren." Toen geloofde ik nog in hoop.
Ik glimlacht waterig naar hem en trek toch snel weer mijn arm dicht tegen me aan om de mouw weer helemaal over mijn arm heen te trekken, tot ver over mijn pols heen. "Nou, dan is het vandaag je geluksdag. Dit is het eerste vaste voedsel dat ik eet sinds twee weken, jottum." antwoord ik hierop en ik probeer mijn wat botte en sarcastische schild weer over me heen te trekken. Ik ben niet iemand die op hoop overleeft, maar op ellende. Hoe meer ik daarvan heb, hoe beter ik lijk te overleven. De blik in mijn ogen veranderd ook weer en het waterige glimlachje is al snel weer verdwenen. "Je eten wordt koud, Daryl. Je wilt toch niet net als ik worden, hé?" zeg ik vervolgens iets plagerig en trek het pannetje onze kant op, maar meer richting hem dan richting mij. Ik ga dan ook echt niet meer eten.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik voel hoe haar polsslag ontzettend stijgt wanneer ik haar pols vasthoud. Ze hoopt dat ik het mis, maar ik zie hoe ze haar tranen vlug weg knippert. Aah, ik had al een vermoeden dat het verband hield. Ze glimlacht waterig om mijn woorden maar trekt haar hand terug en schuift haar mouw weer over haar arm. "Nou, dan is het vandaag je geluksdag. Dit is het eerste vaste voedsel dat ik eet sinds twee weken, jottum." Ze probeert haar sarcastische toon weer te hervinden. Maar we weten allebei dat ik daar vanaf nu doorheen prik en zal prikken. In deze afgelopen minuten heb ik de ware aard van Rowan gezien, haar verdrietige, onzekere kern. Het sarcastische botte was alleen maar een omhuls. Ze dwingt haarzelf die harde blik weer in haar ogen de krijgen, en ik besef me dat ik voor haar doen extreem dichtbij haar ben geweest. Het laat me ook wel een beetje denken aan mezelf.. in dat opzicht lijken we misschien wel een beetje op elkaar. Beide hebben we een sterke hulst om ons heen die onze kern tot het uiterste beschermt. Is dat misschien de reden dat ik wel tot haar doordrong? "Je eten wordt koud, Daryl. Je wilt toch niet net als ik worden, hé?" grapt Rowan, en ze trekt het pannetje terug onze kant op. Ik glimlach vaagjes en kijk haar weer aan. Nu moet ik niet opgeven, niet nu ik zo dichtbij ben. "Ik hoop dat je het in elk geval ten harte neemt," zeg ik om dit gesprek af te ronden. Ik denk dat ik mijn punt gemaakt heb. Nu is het aan haar wat ze er mee doet. Ik pak de vork en prik alvast een stukje voor mezelf. Aan Rowan's gezicht te zien is dat ze echt niet meer wil eten, dus ik ga haar niet dwingen. Ze heeft in elk geval een klein stukje gegeten.. dat is voor haar al een hele overwinning.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik zie zijn vage glimlach en hoop maar dat hij beseft dat zo'n gesprek éénmalig is. Ik geef mezelf niet zo snel bloot en dat ik ook niet meer doen. Dit is alleen omdat hij zijn best heeft gedaan en hij een uitleg verdiende, waar ik eigenlijk al te ver in doordraafde. Ik weet niet hoe het komt, misschien straalt hij wel gewoon vertrouwen uit. Een simpele man, die eigenlijk nog niet eens zo simpel is. "Ik hoop dat je het in elk geval ten harte neemt." Duidelijk om het gesprek nog even af te ronden. "Natuurlijk, zoals elke keer." mompel ik er op, om te laten weten dat hij heus niet de enige is die zoiets probeert. Toch hoop ik maar dat het te onduidelijk was voor hem om te horen, omdat ik mezelf eigenlijk wel gemeen begin te vinden. Hij probeert ook alleen maar te helpen hoor en volgens mij kende hij deze ziekte hiervoor nog niet eens. Daryl pakt de vork maar vast en begint de vogel te eten. Gelukkig heb ik al veel minder moeite om anderen te zien eten, voorheen kon ik daar niet eens tegen. De geluiden, de geuren, het zorgde ervoor dat ik wilde overgeven. Dan gaat het tegenwoordig toch wel wat beter, mede dankzij die kliniek. Ik besluit het maar over een andere boeg te gooien en het over hem te hebben nu. "Dus je bent een jager in hart en nieren?" vraag ik terwijl ik zijn bewegingen volg. Mijn vingers pulken automatisch aan de mouw van mijn shirt heen en op de één of andere manier krijg ik het warm, erg warm. Het voelt ook zo vreemd om een normaal, wederzijds contact te hebben.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Al weet ik dat het moeilijk is voor Rowan om te zien hoe ik eet, ik ga toch door. Wie weet wek ik zi haar eigen eetlust ook een beetje om, denk ik tegen beter weten in. Ze mompelt nog wat, maar ik vang het net niet op en aangezien het gesprek over haar eetstoornis als beëindigd heeft beschouwd, ga ik er ook niet op door. Als ik even aan het eten ben en Rowan rustig naast me zit, gaat het gesprek naar mij toe. "Dus, je bent een jager in hart en nieren?" vraagt ze. Ik schraap een stukje vet van de bodem van het pannetje en stop het in mijn mond. Ik knik. "Heb niet anders gedaan. Als ik vroeger zekerheid wilde over voedsel, moest ik het zelf maar zien te halen. Of met een beetje geluk een oud blik groente opentrekken, als dat er nog stond," vertel ik haar terwijl ik enkele draadjes tussen mijn tanden uit vis. Ik vraag me af of ik haar over Merle moet vertellen. "Ik was als klein jongetje in elk geval al bezig met het wurgen van eendjes," grom ik met een glimlach. Zo. Ik was uitgegeten. Ik mik nog een chocolaatje in mijn mond en laat me dan weer achterovervallen met mijn armen in mijn nek. Hmm, dat voelde goed, zo net na het eten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl schraapt iets van de bodem van het pannetje af, als de vork eruit komt zie ik dat het vet is en ik grimas. Daar heb ik uit gegeten, bah. Ik denk dat ik vet nog wel het ergste vind, niet alleen omdat het vet is, maar ook doa. or de manier hoe het aanvoelt in je mond en de smaak is nog wel het ergst. Hij knikt hierna. "Heb niet anders gedaan. Als ik vroeger zekerheid wilde over voedsel, moest ik het zelf maar zien te halen. Of met een beetje geluk een oud blik groente opentrekken, als dat er nog stond," vertelt hij me en als hij draadjes van het vlees tussen zijn tanden vandaan haalt wend ik mijn blik even af. "Ik was als klein jongetje in elk geval al bezig met het wurgen van eendjes." gromt hij met een glimlach, waar ik zacht om moet lachen. "Klinkt charmant hoor." Hij eet zelfs nog een chocolaatje, volgens mij had hij echt honger. Ik ben blij dat ik hem alles op heb laten eten, zo'n vent heeft ook veel meer nodig dan zo iemand als ik, dat weet ik wel. Hij laat zich weer achterover vallen op het bed en ik kijk even aarzelend. Uiteindelijk ga ik op mijn buik naast hem liggen en steun ik op mijn ellebogen om een beetje overeind te blijven en houd ik mijn hoofd gekanteld naar hem toe, mijn haar leg ik aan één kant over mijn schouder heen zodat het niet in de weg hangt. "Dat is toch heel iets anders dan bij ons in de stad. Je had hooguit zwervers die flessen verzamelden." vertel ik nadenkend. "Veel natuur had je toch niet. Trouwens, waarom moest je voor je eigen eten zorgen? Ik krijg bijna het gevoel dat we niet eens uit hetzelfde land komen." zucht ik. Zou hij daardoor een moeilijke jeugd hebben gehad? Bij mij zouden ze het meteen van ja bestempelen, maar wie weet vond hij het wel leuk. Onwillekeurig laat ik mijn blik over zijn gespierde armen glijden.

[ bericht aangepast op 12 jan 2013 - 22:11 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik sluit mijn ogen en laat mijn maag even tot rustig komen "Klinkt charmant hoor," hoor ik haar naast me zeggen. Na een korte pauze voel ik hoe het matras naast me een klein stukje inzakt. Ik open één oog en zie dat ze op haar buik naast me is komen liggen. Haar hoofd staat schuin zodat haar lange blonde haar als een soort waterval tot op het matras valt. "Dat is toch heel iets anders dan bij ons in de stad. Je had hooguit zwervers die flessen verzamelden." vertelt ze nadenkend. Ik grijns om haar vergelijking. "Veel natuur had je toch niet," vervolgt ze. "Trouwens, waarom moest je voor je eigen eten zorgen? Ik krijg bijna het gevoel dat we niet eens uit hetzelfde land komen." Mijn grijns vervaagd en ik sluit mijn ogen weer. Ik denk terug aan het kleine rothuisje dat aan de rand van het grote bos van Georgia stond. Ik ben al jaren niet meer op die plek geweest. Niet dat het nog nut zou hebben. Het krot is door toedoen van mijn bloedeigen moeder afgebrand. "Laten we zeggen dat mijn ouders nou niet echt.. ideaal waren. Ze lieten ons twee altijd nogal aan ons lot over.." En dan had ik het nog niet eens over de momenten dat Merle in een instelling zat en ik dus helemaal alleen was. Het heeft me wel hard gemaakt. Een man van me gemaakt. Als ik zo enkele van die schriele jochies hier op dit schip zag lopen, viel het me weer op hoe hard ik door het leven ben geworden. Ik voel hoe enkele plukken van haar zachte haren op mijn arm vallen, maar ik houd mijn ogen gesloten en wacht op haar antwoord.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl heeft eerst een klein grijnsje op zijn gezicht staan, maar die vervaagt al snel door mijn vraag, waarop hij ook zijn ogen sluit. Zou hij terug denken? "Laten we zeggen dat mijn ouders nou niet echt... ideaal waren. Ze lieten ons twee altijd nogal aan ons lot over..." Ik hoor het sentiment bijna terug in zijn stem, maar het is niet iets prettigs. Doordat hij ons twee zegt weet ik dat er nog iemand moet zijn over wie hij niet praat. Ik bijt even op mijn lip en draai mezelf dan met een zucht om, omdat mijn dunne, krachteloze armpjes mij niet willen dragen en daardoor beginnen te trillen. Ik plof ook op mijn rug neer, maar sluit mijn ogen niet. Mijn armen laat ik langs mijn lichaam liggen. "En dan vond ik mijn ouders al oneerlijk en gemeen omdat ze me een jongensnaam gaven." antwoord ik er een beetje schaapachtig op. "Maar wie is die ander dan? Je zei 'ons twee'," vraag ik dan op een voorzichtige, aarzelende toon. Ik weet niet hoe hij hierop gaat reageren, ik weet namelijk wel hoe gevoelig de dood van Rebecca haar vriend met wie ze hier was haar ligt. Ik weet niet of hij dood is, maar het lijkt me wel. Anders zou hij hier niet alleen zijn. Het lijkt me eerlijk gezegd veel erger om zo iemand te verliezen, met wie je een goede band hebt, dan zoiets hebben als ik. Waarvoor leef je dan nog, voor wie? Ik heb tenminste nog een doel. Niet eten. Niet het beste wat je kan bedenken, maar toch een doel. Mijn hoofd kantel ik toch weer zijn richting op zodat ik zijn reactie vast kan inschatten.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze draait zich om en gaat naast me op haar rug liggen. Haar flinterdunne arm raakt de mijne even aan als ze het zich gemakkelijk maakt. "En dan vond ik mijn ouders al oneerlijk en gemeen omdat ze me een jongensnaam gaven," antwoord ze schaapachtig. "Dat is niet erg toch? Geeft je meer karakter," werp ik terug. "Maar wie is die ander dan? Je zei 'ons twee'," vervolgt ze. Damn, dat zei ik inderdaad. Ik zucht even diep en open mijn ogen. Het plafond is donker. Ik voel hoe haar blik op me gericht staat. Ik besluit haar te vertrouwen, zoals ze mij vertrouwd had. "Ik heb een oudere broer.. Merle. Grootste badass motherfucker die er is. Ik.." Ik knijp mijn oogleden stijf op elkaar. De manier waarop we elkaar uit het oog verloren waren was te lullig voor woorden. Toch besluit ik het haar te vertellen. "Hij kreeg mot met één van mijn vorige groepsleden. Hij werd op zijn zenuwen gewerkt, denk ik. Dat liep uit de hand en ze hebben hem.." Ik haal even adem. "Ze hebben hem godverdomme met zijn hand op een dak aan een luchtpijp vastgeketend en zijn gevlucht toen er Walkers kwamen. Toen is die idioot van een T-Dog de sleutel verloren.." Ik voel hoe er tranen achter mijn ogen prikken maar ik druk ze verwoed weg. Ik moet mijn agressie echt in toom houden nu. Woede zou niet helpen op dit moment. Ik vroeg me af waar hij was op dit moment. Hij houdt zich ergens schuil, dat is wel duidelijk. Merle is creatief en hard genoeg. Maar hoe ver zou hij nu zijn ondertussen..?

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat is niet erg toch? Geeft je meer karakter." werpt hij terug over mijn naam, waardoor ik zacht moet grinniken. Ik vind het ook niet meer zo erg, vroeger vond ik het erger. Ik vraag verder en dan zucht hij, om vervolgens zijn ogen open te slaan naar het plafond. Nog geen zorgwekkende reactie, toch blijf ik hem in de gaten houden. "Ik heb een oudere broer... Merle. Grootste badass motherfucker die er is. Ik..." Hij knijpt zijn oogleden stijf op elkaar. "Hij kreeg mot met één van mijn vorige groepsleden. Hij werd op zijn zenuwen gewerkt, denk ik. Dat liep uit de hand en ze hebben hem... Ze hebben hem godverdomme met zijn hand op een dak aan een luchtpijp vastgeketend en zijn gevlucht toen er Walkers kwamen. Toen is die idioot van een T-Dog de sleutel verloren..." Ik zie de tranen in zijn ooghoeken schitteren, maar hoe hij ze verwoed wegdrukt. Ik heb de vreemde neiging om hem te troosten, maar ik zou niet weten hoe. Toch voel ik met hem mee. "Dat is echt een klote manier om iemand te verliezen..." mompel ik iets geschokt. "Klinkt niet echt als een geweldige groep eerlijk gezegd, Daryl." vervolg ik mezelf nadenkend. Hier werkt iedereen elkaar op z'n zenuwen, maar als het erop aan komt helpen we elkaar. We gaan met z'n allen ten onder of niet. Ietwat twijfelend leg ik als een troostend gebaar mijn koude hand op zijn onderarm, die behoorlijk breed aan voelt. Ik strijk zacht met mijn vingers over zijn huid voor ik mijn hand weer terug trek. Dit zal wel de eerste vrijwillige aanraking zijn in... twee jaar? Ik weet het niet eens meer.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
Rebecca kijkt naar haar handen. Met grote ogen staar ik haar aan.
'Wat erg... Het.. spijt me,' stotter ik. Vergeleken bij wat Rebecca moest doen, is mijn verlies tien keer minder zo erg. De drie mensen die waarmee ik probeerde te overleven kende ik niet goed. Helemaal niet zelfs. Ik was ze gewoon per ongeluk tegen gekomen. Ze waren toen met z'n vieren. Het waren drie mannen en een vrouw. De vrouw zag er stoer uit. Ze had spieren kortgeknipt haar. Één man zag er groot en angstaanjagend uit en de andere twee zagen er een beetje slungelig uit, zoals ik. De vrouw werd neergeschoten door iemand van een andere groep. Nadat de grote en angstaanjagende man gepakt was door een walker tijdens het slapen, hebben de andere twee jongens dus zelfmoord gepleegd.
Ik neem nog een hap van de kalkoen. Mijn maag zeurt steeds om meer en meer, maar ik weet uit eigen ervaring dat je daar niet op in moet gaan als je een tijd niet gegeten hebt.