{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik hoor hem wel iets binnensmonds mompelen, maar het klinkt zeker niet al te aardig en ik doe alsof er niets is gezegd terwijl ik verder loop en de deur open krijg. Ik let niet eens meer op wat er allemaal in de gang ligt te verrotten en stap overal gewoon overheen. Daryl lijkt er wel meer moeite mee te hebben, wat me absurd lijkt omdat hij zo gemakkelijker zijn pijl in hun achterhoofden boort. "Dus.. zijn er anderen?" vraagt hij onvast en de toon in zijn stem zorgt ervoor dat ik even niet sarcastisch reageer of lieg op het moment. Hij lijkt echt... aangedaan te zijn en het ziet er wat vreemd uit. Ik had het gewoon niet verwacht van hem. "Ja, maar ik heb geen idee waar die uithangen op het moment." antwoord ik op gedempte toon, waarna ik snel door begin te lopen. Het is nogal een kriskras van gangen, waardoor je snel kan verdwalen. "Laten we eerst maar een nieuw shirt halen." mompel ik vervolgens. Stiekem wil ik gewoon niet dat de andere meiden naar zijn gespierde lichaam kijken, het voelt een beetje alsof ik het ontdekt heb en niemand anders het mag zien tot ik er genoeg van heb gehad, maar dat ik ga niet vertellen.
De kamer die we nodig hebben zit een paar verdiepingen lager en ik mijd het eerste trappenhuis omdat er een vaag gemompel uit vandaan komt. Walkers, nooit in te schatten hoeveel. Ik pak dus gewoon het trappenhuis verderop, aangezien de liften toch al geen eeuwigheid meer werken. Ik haast mezelf een beetje, maar we komen ook niemand van de groep tegen. Het is hier ook best groot. Als snel zijn we bij de goede kamer en open ik de deur handig. Binnen liggen allerlei kleren door elkaar. "Sorry, je moet zelf even zoeken." mompel ik verontschuldigend en ik trek hierna zijn motorjack uit en de kapotte trui over mijn hoofd heen. Ik ben blij dat ik er nog een shirt met lange mouwen en een hemdje onder aan heb. Het jack geef ik met een dankbare blik aan hem terug. Hierna begin ik te zoeken naar een nieuwe trui, die groot genoeg is om over mijn lagen heen te kunnen. Uiteindelijk vind ik een donker vest, die iets te groot is. Maar ik trek hem toch snel aan en rits hem dan dicht.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 21:14 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Ja, maar ik heb geen idee waar die uithangen op het moment. Laten we eerst maar een nieuw shirt halen," zegt Rowan zachtjes terwijl ze snel voor me uit doorloopt. Ik strijk over mijn borst en vraag me af of ze zich misschien toch enigszins gegeneerd voelt. De gangen zijn smal en kronkelig, en een beginnend verval is al goed zichtbaar. Enkele lampjes knipperen nog irritant, maar de meesten zijn gewoon uit. Hier en daar ligt een omgegooide plant of stoel. Het dure tapijt dat ooit brandschoon moet zijn geweest, zit vol donkere vlekken. Ze beent flink door. Is ze soms ergens bang voor? Haar haastige gedrag maakt me extra op mijn hoede. De veren van de fazanten die ik op mijn rug meedraag, strijken langs mijn rug. Is ze daarom zo gespannen? Kan ze niet tegen het doden van dieren misschien..? Rowan opent een hotelkamerdeur. Van binnen ziet het eruit alsof er een bom van textiel is ontploft. "Sorry, je moet zelf even zoeken," mompelt ze verontschuldigend waarna ze mijn motorjack uittrekt. Ze stapt naar voren om de jas terug te geven en dan gebeurt het. Haar diepe ogen staan vriendelijk en doorboren de mijne. Ze is Rosy weer. ".. Bedankt," mompel ik terwijl ik met moeite mijn blik losscheur. Verstrooid draai ik me om en leg ik de fazanten, het jack en wapen op de grond zodat ik tussen de kleding kan gaan rommelen. Man up, Daryl. Ik pak het eerste het beste geblokte houthakkersbloesje dat ik tegenkom en knoop het rustig dicht, nog onder de indruk van zoëven. Ik hoop dat ik haar niet van slag heb gemaakt door zo te reageren. Met een beetje geluk heeft ze nieteens opgemerkt wat voor effect ze daarnet even op me had. Ik schraap mijn keel en draai me weer om. Rowan heeft een vestje aangetrokken dat haar net wat te groot is en lijkt klaar te zijn. "Door met de tour?" murmel ik.

---

ars moriendi

Tyler Grey

Ik loop door de smalle gangen van het schip, als ik de trap op loop richting de eetzaal hoor ik wat geschuifel. Ik blijf stil staan en probeer te horen waar het geluid vandaan komt, langzaam met kleine stille stappen vervolg ik mijn weg. Ik pak mijn mes voor de zekerheid vast, schieten is niet slim, dan komen alle walkers meteen op me af en dat is niet de bedoeling. Als ik bijna mij de eetzaal ben pak ik mijn mes nog wat steviger vast, mijn knokkels worden langzaam wit. Ik schuifel op mijn hoeden de eetzaal in maar er is niets te zien, dit is voor mij echter nog geen reden om mijn mes minder stevig vast te pakken. Even blijf ik weer stil staan als ik weer wat gestommel hoor. Ineens besef ik me dat het uit de keuken komt, ik loop richting de keukendeur die op een klein kiertje staat. Ik sta met mijn rug tegen de muur als ik de deur wat verder open duw, mijn mes in de aanslag. De scharnieren maken een piepend geluid, dan zie ik een meisje staan, een pincet in haar hand en een bloedende wond op haar arm. "O shit" Zeg ik zacht en ik hoop dat ik haar niet heb laten schrikken. "Ben je gebeten?" Vraag ik argwanend, mijn mes heb ik nog steeds in mijn hand. Je weet maar nooit, mocht ze wel gebeten zijn ben ik niet van plan haar te laten leven. Ze zal dan toch wel dood gaan. Ik zet een paar stappen de keuken in en laat de deur weer dicht vallen.

Rowan Ava Carter

Als ik zijn jas terug geef en hij een bedankje mompelt gebeurt er iets, maar ik kan mijn vinger er maar niet op leggen, terwijl ik zijn blik onbedoeld vast houd. Zo af en toe lijkt hij wel ineens iemand anders te zien, of is hij dat dan ook? Iemand van voor de infectie? Terwijl ik de hoop doorzoek, scheld ik mezelf uit voor wat ik deed. Als ik langs de kleding heen kijk naar Daryl zie ik dat hij iets aantrekt en volg de bewegingen van zijn spieren. Hierna draai ik mezelf terug en vloek ik eens goed in mijn hoofd, waarna ik het vest vind en aandoe. Ik word uit mijn eigen tirade gehaald als hij zijn keel schraapt en zich naar mij omdraait. "Door met de tour?" murmelt hij. Ik knik alleen maar en kijk hem niet aan, loop alleen maar langs hem heen de kamer uit loop. "Sluit de deur goed." merk ik op, als hij de kamer ook uit komt. "Er is niet echt een tour te geven eigenlijk... Ik denk dat we beter water kunnen halen en dan door moeten gaan naar de keuken, om je vogeltjes te dumpen, of wat je daar ook mee wilt doen." Ik hou water op mijn kamer, voor de zekerheid. Ik eet toch al niets van wat ze meebrengen, of in ieder geval bijna niets, dus dit mag ik wel vind ik. Ik heb geen idee waar de rest van het water ligt eigenlijk. Mijn kamer is op dezelfde verdieping, iets verderop. Het is een redelijk ruime kamer en opgeruimd tot in het neurotische. Ik heb weinig te doen, dus doe ik dat. Ik hou toch niet zo van rotzooi eigenlijk en ik was van plan om die kamer met kleding nog eens te gaan sorteren, maar de laatste tijd slaap ik meer dan normaal. De meeste kamers zitten eigenlijk allemaal bij elkaar op deze verdieping. Ik open de deur voor hem en laat hem binnen. Terwijl ik gelijk naar mijn bed loop en ervoor op mijn knieën ga om een krat met water eronderuit te trekken praat ik tegen hem. "Als je wilt kan je hier vanavond wel blijven. We kunnen vast wel een kamer voor je in orde maken en als we niets kunnen vinden zonder walkers of wat niet stinkt, is er vast ook nog wel iets te regelen." Met mijn trek ik het krak er helemaal onder vandaan en geef ik hem een halve literfles aan, terwijl ik er zelf ook één pak. Er zitten er nog twee in.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

'O shit!' klonk het. 'Ben je gebeten?'
Geschrokken drukte ik met mijn pincet iets te diep in de wond. Ik vloekte binnesmonds. 'Tuurlijk. En nu ben ik hun tandjes eruit aan het halen. Wat denk je nu zelf?'
Nogal onhandig, met mijn arm in een onnatuurlijke positie, viste ik er nog wat scherven uit en kapte er nóg wat ontsmettings middel bovenop. Het bloed leek niet te stollen, wat erg op mijn zenuwen werkte.
'Kan je dat mes even wegstoppen en alsjeblieft even helpen?' Ik wierp hem nog een geïrriteerde blik toe. Het was niet zo zeer dat de jongen me irriteerde, maar wel dat ik er niet tegen kon als ik mezelf niet kon behelpen. Verbanden leggen met een hand was zowat onmogelijk.
Nogal hulpeloos zwaaide ik met het verband en reek mijn arm uit naar hem. 'Hoe heet je?'
Ik probeerde een vriendelijke glimlach op mijn gezicht te persen, maar hij was nogal zuur. 'En hoe ben je hier gekomen?'
De wond was best wel goor. Vooral de diepe snee. Het bloed liep van mijn arm af, met druppeltjes die af en toe neer vielen en uit elkaar spatte op de grond.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 22:39 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
We zijn klaar om te gaan en Rowan opent de deur waarna ik haar met mijn spullen in de hand volg. "Sluit de deur goed," zegt ze wanneer ik naar buiten kom. Clever girl. In waardevolle kamers moet je geen Walkers hebben die handige voorwerpen vernielen. "Er is niet echt een tour te geven eigenlijk... Ik denk dat we beter water kunnen halen en dan door moeten gaan naar de keuken, om je vogeltjes te dumpen, of wat je daar ook mee wilt doen," stelt ze voor. Hmm, water. Er was hier gewoon schoon water. Ik lik over mijn droge lippen. Mijn fazantenkoppeltje sla ik weer over mijn rug. "We gaan die vogels straks lekker koken, dát gaan we doen," antwoordde ik haar. En zij mocht gaan plukken, eens zien of ze dat aankon. Ik volg haar weer de gangen door. Volgen voelt behoorlijk onnatuurlijk aan, aangezien ik meestal ofwel een van de groepsleiders, ofwel in mijn eentje ben. Die macht zo uit handen geven was best moeilijk, en het gaf me een wat kwetsbaarder gevoel. Alsof ik niet alles precies onder controle. Maar fuck, wie had dat wel? Ze opent een andere hotelkamer, en het eerste dat we opvalt, is dat de ruimte eruit ziet alsof het kamermeisje er nog geen vijf minuten eerder is vertrokken. Een ruim hemelbed met dikke, zachte kussens eist alle aandacht in de kamer op. Verder staan er poshe kastjes, een manshoge, sierlijke spiegel en een kleine kroonluchter. Rowan knielt neer voor het bed en haalt een krat flessen tevoorschijn. "Als je wilt kan je hier vanavond wel blijven. We kunnen vast wel een kamer voor je in orde maken en als we niets kunnen vinden zonder walkers of wat niet stinkt, is er vast ook nog wel iets te regelen." Ik knik. "Ik ben niet veeleisend," antwoord ik naar waarheid. Ze biedt me een halve literfles aan en zonder verder omhaal schroef ik de dop eraf en laat ik het heerlijke water mijn uitgedroogde keel doorglijden. Hoewel ik nog wel meer lust, laat ik de fles na drie flinke slokken weer zakken. Zuinigheid is funest. Ik sluit mijn ogen even en geniet van het feit dat water zo lekker kan smaken. "Bedankt, Rowan. Die had ik even nodig." Ik kijk haar dankbaar aan en geef haar de fles terug. Daarna spring ik op. "En daarom ga ik als bedankje deze twee plofkippen voor je klaarmaken," zeg ik met een grijns. Fuck, wat heb ik honger.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 22:49 ]

---

ars moriendi

Tyler Grey

'Tuurlijk. En nu ben ik hun tandjes eruit aan het halen. Wat denk je nu zelf?' zei ze, ik zuchtte diep. "Ik wou het gewoon even zeker weten, je weet maar nooit." zei ik terwijl ik nog wat dichter naar haar toe kwam, ze zat erg onhandig met een pincet in de wond te prikken. 'Kan je dat mes even wegstoppen en alsjeblieft even helpen?' ze keek me geïrriteerd aan en ik stopte mijn mes weg. Ze zwaaide met verband mijn kant op, ik pakte het van haar over samen met het pincet. Ik bekeek de wond even goed en zag er enkele stukjes glas zitten die ik er voorzichtig probeerde uit te peuteren. 'Hoe heet je? En hoe ben je hier gekomen?' vroeg ze me ondertussen. "Tyler" mompelde ik terwijl ik de wond nog even goed bekeek. "Jij?" Vroeg ik terwijl ik het verband om de wond wikkelde. "Hoe heb je dit on godsnaam voor elkaar gekregen.." Mompelde ik terwijl ik het verband nog wat strakker trok en vast maakte. Ik besefte dat ik geen antwoord had gegeven op de vraag hoe ik hier was gekomen maar besloot er verder ook niet op in te gaan. "Zo moet het wel even verder kunnen lijkt me." Ik lachte even kort naar haar. Ik legde het overige verband en het pincet op het aanrecht en keek even om me heen "Ben je hier alleen?" Vroeg ik haar toen terwijl ik even kort het koortje om mijn nek vastpakte en onder mijn shirt stopte.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 22:57 ]

Rowan Ava Carter

"We gaan die vogels straks lekker koken, dát gaan we doen." zegt hij als ik niet weet wat hij met die dooie beesten aanmoet. Wijselijk houd ik daar mijn mond op, als hij dat wilt, moet hij dat toch lekker doen? Ik ga hem in ieder geval niet tegen houden en weet dat anderen die energie nodig hebben, veel meer dan ik het nodig heb. "Ik ben niet veeleisend." hoor ik hem zeggen als ik het krat van onder het bed vandaan trek. "Dat maakt niet uit, je kan vast wel een goede nachtrust gebruiken als je zoveel gereisd heb." Hierna kom ik overeind en geef ik hem die fles aan. Hij draait gelijk de dop eraf en neemt een paar flinke slokken, terwijl enkel een paar kleine slokjes neem en dan al het gevoel heb dat ik straks ontplof ervan. Ik ben verbaasd als hij zijn ogen sluit, hij lijkt ervan te genieten. Nou ja, dat is eigenlijk best logisch. "Bedankt Rowan. Die had ik even nodig." Ik glimlach naar hem als hij me dankbaar aankijkt en hij geeft me de fles terug, maar voor ik hem terug kan geven springt hij op. "En daarom ga ik als bedankje deze twee plofkippen voor je klaarmaken." zegt hij met een grijns en ik moet lachen van zijn plotselinge enthousiasme, terwijl ik het krat met mijn voet terug schuif. "Ik heb het niet zo op plofkippen, Daryl. Maar ik weet zeker dat jij ervan zult genieten." zeg ik wat nonchalant. Hierna duw ik de fles water terug in zijn handen. "Hydrateer jezelf maar even goed, je kan het gebruiken." Ik grinnik kort en loop hem dan voorbij. "Ik wijs je de weg wel naar de keuken!" roep ik ondertussen en ik trek een kort sprintje, waarna ik om de hoek wacht tot hij voorbij komt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

'Tyler, jij?' Hij wikkelde het verband zorgvuldig om mijn elleboog heen. 'Hoe heb je dit in godsnaam voor elkaar gekregen.'
Ik nam elke beweging die hij maakte nauwkeurig in me op en wiebelde wat ongeduldig mijn neus heen en weer.
'Rebecca.' Ik keek naar zijn vingers, die het verband er langzaam omheen rolden. 'Ik was Walkers aan het doden en kreeg het fantastische,' ik kuchte zachtjes, 'idee om ze te bestrijden met een brandblusser. En tijd om een hamer te pakken had ik niet.'
Ik zette mijn onschuldigste gezicht op.
'Zo moet het wel even voort kunnen.' Hij glimlachte even en legde alle bloederige spullen op het aanrecht. Behendig liep ik naar de gootsteen en begon het bloed van mijn handen te wassen.
'Ben je hier alleen?' vroeg hij plots.
Ik keek op. Wat voor een vraag was dat nu weer? 'Voor de moment wel, denk ik. Maar de rest kan ieder moment terug komen. Wat stop je onder je shirt?'
Tegenwoordig was alles voor me verdacht, dus hij moest maar niet raar gaan kijken als ik argwanend alles wat hij deed in me opnam.
Ik veegde mijn natte handen af aan mijn broek en deed teken met mijn hoofd naar de kraan. 'Bedankt voor je hulp.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Tyler Grey

'Rebecca.' zei ze, ik merkte dat ze iedere beweging die ik maakte volgde en ik gaf haar absoluut geen ongelijk.. Je kon niet voorzichtig genoeg zijn. 'Ik was Walkers aan het doden en kreeg het fantastische idee om ze te bestrijden met een brandblusser. En tijd om een hamer te pakken had ik niet.' Ik moest even lachen om de manier waarop ze het zei en schudde mijn hoofd. Ze keek me raar aan toen ik vroeg of ze alleen was, wat moest ze wel niet van me denken. 'Voor de moment wel, denk ik. Maar de rest kan ieder moment terug komen. Wat stop je onder je shirt?' Ik keek even op en zag dat ze me argwanend aankeek. "Niet bijzonders, een ketting." Zei ik terwijl ik het koortje even weer onder mijn shirt vandaan haalde omdat ik besefte dat ze het waarschijnlijk wou zien. Ik hielt het zilveren vogeltje even in mijn hand en stopte hem weer terug. Even dacht ik weer aan Megan, de blik in haar ogen voor ze overleed, haar gegil.. En het feit dat ik niets deed. Ik heb het niet eens geprobeerd. Ik was de enige die haar nog kon redden en ik heb haar laten dood gaan. Ik beet hard op mijn tong en probeerde het doodsbange gezicht van mijn 12 jarige zusje uit mijn gedachten te drijven. Rebecca bedankte me, "Geen probleem." zei ik zacht en ik gaf haar een knipoog. "Met hoeveel zijn jullie?" vroeg ik terwijl op het aanrecht trommelde met mijn vingers.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 23:28 ]

[Hey, volgens mijn pc zit er een virus op Quizlet wat mijn pc kan aantasten. Ik ben nu ingelogd via de pc van school, maar ik weet niet hoe snel ik weer kan reageren. Ik zal vanavond kijken of ik thuis weer kan inloggen. xx]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

LexLover schreef:
[Hey, volgens mijn pc zit er een virus op Quizlet wat mijn pc kan aantasten. Ik ben nu ingelogd via de pc van school, maar ik weet niet hoe snel ik weer kan reageren. Ik zal vanavond kijken of ik thuis weer kan inloggen. xx]

[Dat zit er niet, er was een plaatje die de melding veroorzaakte, Rutger heeft die al verwijderd, alleen moet Google de melding van Malware nog weghalen. Gebeurd dus niets met je computer.]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

“Niet bijzonders, een ketting.” Hij haalde het kort koortje onder zijn shirt vandaan en daarna ook het hangertje. Het was een zilver vogeltje. Wel een vreemde ketting om te dragen voor een jongen, maar ik moest hem niet vooroordelen, misschien was het niet eens van hem.
“Mooi,” zei ik met een schamper glimlachje. “We zijn met zo’n…”
Ik begon te tellen op mijn vingers. Ik, Rowan, Xari, Quentin en Elizabeth. “Vijf.”
Het getokkel van zijn vingers op het aanrecht maakte me zenuwachtig. Ik beet zachtjes op mijn tong en griste mijn mes van de tafel af.
Het stonk verschrikkelijk, zoals de murmelende zombies die ik daarstraks afgeslacht had. Ik was best wel trots op mezelf, ook al had ik ze niet allemaal en waren er nog veel over.
Met mijn vingers veegde ik het bloed eraf onder de kraan en keek Tyler recht in zijn ogen. “Je hebt niet op mijn vraag geantwoord,” zei ik bot. “Hoe ben je hier gekomen?”
Het was niet dat hij niet welkom was, in tegendeel, het was alleen dat niet veel mensen in hun eentje een cruiseschip beklommen tijdens een zombie Apocalyps.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Tyler Grey

“Mooi,” Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. “We zijn met zo’n…Vijf.” Telde ze op haar vingers, ik knikte langzaam. Ze pakte een mes van de tafel, ik hield haar net zo goed in de gaten als zij mij in de gaten hield. Eigenlijk was het niets voor mij om zo argwanend en schuw te zijn maar mensen blindelings vertrouwen was in deze situatie waarin we allemaal zaten niet verstandig. In het begin was dat iets wat ik wel deed, en uiteindelijk had dat me alleen maar in moeilijkheden gebracht. Ze hield het mes onder de kraan en begon het bloed er af te wassen, ze keek me recht aan. “Je hebt niet op mijn vraag geantwoord, Hoe ben je hier gekomen?” Zei ze ineens bot. Ik haalde mijn schouders op "Ik, ik was alleen.." Begon ik "en dacht dat ik hier nog wel een kans zou hebben om mensen te vinden, het leek me wel een goede plek om te verblijven. En bovendien, alleen heb je veel minder kans om te overleven." Zuchtte ik. "Eigenlijk was het best wel dom, aangezien er hier nog walkers zitten en er net zo goed niemand had kunnen zijn." Ik weet niet goed wat me bezielde, maar het kon me ook weinig schelen. Sinds de dood van mijn zusje en andere familie leden had ik een soort rust, mocht ik het niet overleven zou ik er vrede mee hebben. Het was niet dat ik dood wou, dat absoluut niet.. Maar mijn kansen waren toch wel veel kleiner toen ik alleen door het bos liep, het had me eerlijk gezegd verbaast hoeveel walkers ik er tegen was gekomen. Maar nu ik hier was, hoopte ik ook dat ik hier kon blijven. Ik zou ze echter niets opdringen.

Rebecca Morgan

“Ik, ik was alleen… en dacht dat ik hier nog wel een kans zou hebben om mensen te vinden, het leek me wel een goede plek om te verblijven. En bovendien, alleen heb je veel minder kans om te overleven.” Hij zuchtte. “Eigenlijk was het best wel dom, aangezien er hier nog walkers zitten en er net zo goed niemand had kunnen zijn."
Ik gooide het vleesmes neer in de gootsteen en stak mijn hand naar hem uit. “Welkom, zou ik zo zeggen. Er zijn vast nog wel wat kamers vrij.” Ik probeerde mijn vriendelijkste glimlach op te zetten. “Ik stel je wel een keer voor aan de rest.”
Als ze er maar niet over zouden willen vergaderen. Wat wilden ze anders doen? Ze konden hem hier moeilijk wegsturen of hem overboord laten springen. Niet dat ik zo’n gezellig persoon was, maar ik probeerde toch mijn best te doen om één vriend over te houden. En tot nu toe was Tyler dus mijn slachtoffer. Misschien moest ik ook wat vriendelijker gaan doen tegen de rest. Zij waren niet verantwoordelijk voor James dood.
“Het eten is wel bijna op… Maar normaal is de rest wat halen…” Dat ik niet graag van het schip ging, ging ik hem niet vertellen. Ik noemde het zelf liever ‘de boel een beetje bewaken.’

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov