{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Gefascineerd staart ze naar het bloed dat nog warm uit het lichaam van de levenloze vogel stroomt. Die bloedlust die ze plots in haar ogen heeft, heeft iets engs. Als ik weer wat zeg, is ze pas weer terug in de realiteit. "Eh.. gewoon.. Waar was je voor je hier kwam, hoe heb je zolang weten te overleven... Al lijkt me dat wel redelijk duidelijk." Haar lange, extreem dunne benen slaan heen en weer waardoor ze nog langer lijkt. Met haar grote ogen kijkt ze me geïnteresseerd aan. Ik wend mijn blik af en kijk in de pan, waar de kalkoen in licht te koken. Niet aan haar ogen toegeven. NIET aan haar ogen toegeven. Terwijl ik naar de vogel in de pan kijk en het stoom in mijn gezicht voel zweven, bedenk ik me hoeveel informatie ik me kan permitteren. De kansen om mijn oude groep te vinden (oh, wat wil ik mijn oude groep graag vinden. Dat waren ook stuntelaars, maar wel volwassen stuntelaars. ) waren nihil. Over mijn persoonlijke zoektocht naar Merle hoeft niemand wat te weten. Ik haal de kalkoen uit de pan en gooi hem op het aanrecht. Vervolgens begin ik het stomende beest ruw van zijn veren te ontdoen. Ik voel hoe twee paar ogen op mij gericht staan. Rowan heeft toch recht op wat informatie.. zij heeft me hierheen gebracht. "Ik was met een andere groep, maar die ben ik uit het oog verloren," grom ik. "Allemaal dood. Ofzo." Hoewel ik met lang niet iedereen uit Rick's groep close was, het doet pijn om dat zo harteloos te zeggen.We hadden het moeilijk ja, maar ik had toch eens het gevoel.. het gevoel dat.. Ondertussen begin ik de veren harder en harder uit het beest te trekken. Mijn nagels graven zich een klein stukje in de huid en ik voel hoe de huid eronder terecht komt. Eindelijk had ik het gevoel gekregen deel uit te maken van een familie. Ik kijk Rebecca aan en zie hoe weerbaar ze is. Dat doet het. Ik grijp een hakmes uit het blok en onthoofd de kalkoen met een enorme kracht. Het hoofd stuitert de keuken door en komt uiteindelijk bloedend en tollend in het midden tot stilstand. Een klein spoortje bloed omringt het geheel.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Onze ogen zijn voor enkele seconden op elkaar gericht, tot hij zijn blik afwend en naar de pan kijkt. Er was iets te zien, maar ik kan het niet thuisbrengen. Ik begin er over te piekeren, wat niet zoveel oplevert, tot hij de kalkoen uit de pan haalt en die met een flinke bonk op het aanrecht gooit, iets dat de stilte doorbreekt en waar ik van opschrik. Hij begint het dode beest ruw van zijn veren te ontdoen en ik weet wel zeker dat er iets is in dat stukje wat ik vroeg wat hij niet kwijt wilt of wat niet goed is. "Ik was met een andere groep, maar die ben ik uit het oog verloren," gromt hij. "Allemaal dood. Of zo." Oh, daar heb je het al, dat is er dus. "O." klinkt er dan zacht uit mijn mond, op een iets verontschuldigende toon. Oeps. Doordat hij harder en harder de veren uittrekt, vliegen er enkele in de rondte en word ik lichtelijk nerveus, waarvoor ik automatisch op de nagels van mijn rechterhand begin te kauwen. De blik die hij Rebecca geeft beangstigd me iets, zeker als hij naar een mes grijpt. Misschien had ik hem niet mee moeten nemen... Plotseling hakt hij het hoofd van de kip eraf, die tot mijn verbazing rondvliegt, wat stuitert en dan tollend tot stilstand komt. Er ligt een klein spoortje bloed omheen, maar nu kijk ik niet zo gefascineerd, er is eerder wat afgrijzen in mijn ogen te ontdekken. "Ik had niet verwacht dat de kippenkoppen in de rondte zouden vliegen, hier." merk ik dan wat sarcastisch op en ik kijk weer naar Daryl. "Dat is rottig, maar als je een nieuwe groep zoekt ben je hier wel welkom hoor." probeer ik het wat beter te maken, ook al weet ik dat dat niet zal werken. "Kunnen we ondertussen wel een praatgroepje oprichten." Hierbij werp ik expres een blik op Rebecca.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

De blik die Daryl op me wierp voor hij de kop van dat beest afhakte maakte me ronduit nerveus. Zachtjes pulkte ik nog even aan het verband, tot ik de kop voorbij mijn neus zag rollen.
Ik had fazanten altijd al prachtige beesten gevonden, vooral die uitstekende staat. Maar nu ik die lelijke kippenkop van naderbij kon bekijken, was mijn gedacht veranderd.
Ik keek weer op. “Allemaal dood?” herhaalde ik zachtjes. Dat was zielig, maar niet in de negatieve zin van het woord. Ik vond het best wel erg voor hem, ook al liet ik het niet zo merken.
Mijn ogen flitsten weer naar Rowan en dan weer naar de kop.
"Ik had niet verwacht dat de kippenkoppen in de rondte zouden vliegen, hier." merkte Rowan dan wat sarcastisch op en ze kijkt weer naar Daryl. "Dat is rottig, maar als je een nieuwe groep zoekt ben je hier wel welkom hoor. Kunnen we ondertussen wel een praatgroepje oprichten." Hierbij wierp ze een blik op mij.
Ik stond recht. “En waarom kijk je daarbij zo naar mij?”
Was het omdat ik niet veel zei? Omdat ik meestal een kribbig antwoord terug gaf? Het was niet haar schuld dat ik zo was. Het was gewoon deze hele kutsituatie. De dood van James die op mijn lever lag en dan nog de gezellige sfeer die hier hing.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik liet de kop voor wat hij was en snijd rustig een vogelsbreede snee in het beest. "Allemaal dood?" hoor ik Rebecca zachtjes zeggen. Wist ik het maar. Wist ik maar wie er nog leefden en wie er waren omgekomen in de brand. "Ja, dat zeg ik," brom ik. Ik blijf gefixeerd op mijn werk en druk mijn hele hand in de opening die ik in het beest had gesneden. Direct komt er een walm van ingewanden naar boven. "Ik had niet verwacht dat de kippenkoppen in de rondte zouden vliegen, hier," zegt Rowan sarcastisch. Hoe kon het ook anders. "Dat is rottig maar als je een nieuwe groep zoekt, ben je hier wel welkom, hoor. Kunnen we ondertussen wel een praatgroepje oprichten." Ik hef mijn hoofd om haar een weerwoord te geven, maar zie dat ze het voornamelijk tegen Rebecca heeft. Ik slaak een diepe zucht en haal de darmen er in één haal uit. Aan de andere kant hoor ik dat Rebecca zich opricht, voor zover een klein meisje dat kan. "En waarom kijk je daarbij zo naar mij?" Oh god, there we go. In een bitchfight ga ik me niet mengen. Hart, lever, longen en milt zijn inmiddels uit het beest gekomen. Ik leg het aan de zijkant en veeg mijn handen af aan mijn nieuwe shirt. Nog een paar ingewanden te gaan, en dan kan dit beest in stukken gehakt worden en boven een vuurtje worden gehouden. Ik lik mijn lippen af terwijl ik om me heen in de keuken kijk. Als ik dit in de natuur doe, zoek ik meestal nog wat kruiden, maar die luxe heb ik nu niet. In een cruisseschip moesten toch bijna wel specerijen te vinden zijn? Ondertussen blijf ik waakzaam op mijn positie voor het aanrechtblokkastje staan. Wat er ook gebeurt, mijn wapens, en dan vooral mijn kruisboog, moeten save blijven.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl begint gewoon rustig in het beest te snijden. "Allemaal dood?" hoor ik Rebecca zachtjes zeggen. "Ja, dat zeg ik," bromt hij. Het begint te stinken, maar dat vind ik niet zo erg. Die etensgeuren zijn toch een stuk erger. Hierna begin ik tegen haar en wend ik mezelf af van de organen die hij uit het beestje plukt. Getsie! Rebecca gaat gelijk defensief recht staan. "En waarom kijk je daarbij zo naar mij?" Hier moet ik zachtjes om lachen en beweeg ik mijn benen iets meer als ik ze zacht heen en weer zwaai. Altijd in beweging. "Nou, dat je je zo aangesproken voelt zegt genoeg." antwoord ik op een rare, giechelende toon tegen haar. "Of misschien dat je je elke keer weer op die walkers stort om je af te reageren om weet ik veel wie, waarschijnlijk die vent waarmee je was toen je op de boot zat. Die is er niet meer." Ik veeg het lange haar wat naar achteren en kijk dan naar Daryl. Zo ben ik eigenlijk altijd, veel te hard naar anderen toe. Ik kom vaak gevoelloos over, soms zelfs wat eng. "Iedereen heeft wel iemand verloren, je past er makkelijk tussen. Niemand komt er hier echt overheen volgens mij." Behalve ik, ik denk amper aan Diana, die overboord gesprongen is. Die zal het nu wel beter hebben dan wij en ik ben allang blij dat ze niet ziet hoe ik geworden ben, want zo erg ben ik nog nooit geweest. Hij veegt zijn handen af aan zijn shirt en ik protesteer gelijk. "We zijn echt geen oneindige textielbron hoor." mompel ik naar hem.

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey

Ik wilde rust, en dan voornamelijk in mijn hoofd. Megan nam alles over en dat wilde ik niet. Ik liep rustig steeds verder weg van de keuken. De manier waarop die twee de keuken binnen gelopen waren stond me niet zo aan. Echt tijd om ze in me op te menen had ik niet gehad, maar dat zal vast nog wel komen.
Ik liep alweer alleen door de lange gangen van het schip, aan beide kanten zaten deuren waarvan de meeste gesloten waren. Ik hoorde geschuifel achter een van deze deuren en besloot te kijken wat dat veroorzaakte. Weer pakte ik mijn mes stevig vast en gooide rustig de deur open. In het kleine kamertje stonden twee bedden, er lagen twee koffers half onder het bed geschoven en in het midden stond een walker, zijn hoofd een beetje scheef en onder de enorme wonden. Hij kwam mijn richting op, gevolgd door een enorme walm bijna ondraaglijke stank. Ik bleef rustig staan, toen hij dichterbij kwam haalde ik mijn mes omhoog en stak deze recht in zijn hoofd. Dit herhaalde ik een paar keer achter elkaar. Iederekeer dat mijn mes in zijn hoofd stak kwam er meer woedde omhoog, weer zag ik Megan d'r bewegenloze lichaam. Ik voelde even weer haar koude huid.
Toen de walker roerloos op de grond viel stak ik mijn mes nog een aantal keer in zijn verminkte lichaam om mijn opgekropte woedde kwijt te kunnen. Ik kwam weer overeind en probeerde een aantal spettertjes van zijn bloed van mijn wang te vegen waardoor ik het alleenmaar erger maakte. Ik sleepte het dode lichaam op de gang en sloot de deur. Even liep ik een aantal rondjes door de kamer om vervolgens ineens stil te staan. Ik liet mijn vuist hard tegen de buitenste muur van het schip komen en liet mezelf daarna op het bed zakken. Ik haalde mijn handen door mijn haar, het moest stoppen, ik wou dat ze niet zoveel invloed op me had.

Daryl Dixon
Terwijl ik me met de kalkoen bezig houd, doet Rowan rustig haar zegje. "Nou, dat je je zo aangesproken voelt zegt genoeg." antwoordt ze met een hele misplaatste giechel in haar stem. "Of misschien dat je je elke keer weer op die walkers stort om je af te reageren om weet ik veel wie, waarschijnlijk die vent waarmee je was toen je op de boot zat. Die is er niet meer." Ze is werkelijk ijskoud. Ik besluit me er nog altijd niet in te mengen. Ik ken ze er niet goed genoeg voor, en wat kan mij het verder ook schelen? Rowan stopt haar eindeloze haar achter haar oor en wiebelt nogeens met haar benen. Ik voel hoe ze met haar ogen het vilproces volgt. Met het kleine mesje snijd ik de gal en blaas van het beest eruit waarna ik het op de stapel ingewanden leg. Er zit veel vlees aan dit ding. Mooi. "Iedereen heeft wel iemand verloren, je past er makkelijk tussen. Niemand komt er hier echt overheen volgens mij," vervolgt Rowan. Ik veeg mijn mes schoon en denk aan Merle. Mijn grote broer was de enige persoon die ik werkelijk nodig heb en waarbij ik werkelijk geschreeuwd heb toen hij niet meer op het dak vastgeketend zat en alleen zijn hand daar nog lag. Andere geliefden? Die had ik voor de Apocalypse al verloren. Nee, Merle is de enige motherfucker die ik moet zien te vinden. Hij is de grootste tough ass die ik ken, heeft mij veel van de shit geleerd die ik nu kan. Mijn broer leeft nog. Het moet gewoon. Ik moet nu de juiste manier vinden om nog met hem in contact te komen.. Maar hoe?
"We zijn geen oneindige textielbron hoor." Ik wordt wakker uit mijn overpeinzingen en kijk Rowan aan. Pas dan merk ik dat ik mijn nieuwe bloesje alweer met ledenmaten onder heb gesmeerd. Quasi verontschuldigend kijk ik haar aan. "Macht der gewoonte. Zal niet meer gebeuren," grom ik niet onvriendelijk. Mijn blik valt op Rebecca. Ze ziet er zo fragiel en zielig uit. Geen medelijden. Ik wil eens zien uit wat voor hout zij gesneden is. Misschien onderschat ik haar wel. "Hé jij, Rebecca was het toch? Gooi je die ingewanden even voor me weg?" Ik knik naar de stinkende berg kalkoeninhoud. Vervolgens pak ik een fijn lang mes uit het messenblok en begin ik het kalkoensvlees in stukken te hakken.

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 13:50 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

“Mens!” In mijn woede rek ik me uit en maak ik me breder, zoals ik altijd doe als ik boos ben. Ik ben tenslotte maar een klein meisje. “Volgens mij ging jij niet met dat kind dat met je mee was trouwen. Daarbij, als dat mijn manier om te rouwen is, is dat toch goed? Het kan me echt niet schelen wat je er van vindt, en daarbij zorg ik er ook nog voor dat jullie niet elke keer een Walker tegenkomen elke keer dat jullie een teen in de gangen durven zetten.”
Mijn ogen blijven in haar priemen tot ze iets in defensie zou zeggen. Ik leun op mijn linkerbeen, terwijl ik mijn armen kruis en nog steeds blijf kijken.
In de achtergrond hoor ik Daryl die bezig is met de fazant, tot ik mijn naam hoor en mijn ik mijn blik afwend. “Hé jij, Rebecca was het toch? Gooi je die ingewanden even voor me weg?”
Ik zucht luid. “Wil je dat ik het aan de Walkers geef, anders gooi ik het gewoon in de zee, hoor.”
Waarom vraagt die dat nu weer? Maar ik geef deze keer geen commentaar, vooral omdat ik wel even naar buiten wilde.

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 16:54 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Quasi verontschuldigend kijkt hij me aan. "Macht der gewoonte. Zal niet meer gebeuren." gromt hij niet onvriendelijk nadat ik iets opmerk over zijn vuiligheid. Ik grijns scheef naar hem als teken dat ik het niet eens zo bedoelde, gewoon een opmerking tussendoor. Pas als Rebecca zich groter en breder maakt besef ik me weer wat ik tegen haar had gezegd. Oeps, o ja. Dat moet ik ook niet al te snel vergeten. "Mens!" roept ze uit en ik trek mijn wenkbrauw verveeld op naar haar. "Volgens mij ging jij niet met dat kind dat met je mee was trouwen. Daarbij, als dat mijn manier om te rouwen is, is dat toch goed? Het kan me echt niet schelen wat je er van vindt, en daarbij zorg ik er ook nog voor dat jullie niet elke keer een Walker tegenkomen elke keer dat jullie een teen in de gangen durven zetten."
Ze blijft haar ogen in die van mij boren en ik glimlach alleen maar wat, voor ik mijn mond open. "Wie weet wat ik van plan was. Je kan echt wel een praatgroepje gebruiken voor al die opgekropte woede en al die agressie die eruit komt hoor." ga ik vrolijk verder, maar mijn stem klinkt lieflijk, alsof ik het goed bedoel. “Hé jij, Rebecca was het toch? Gooi je die ingewanden even voor me weg?” onderbreekt Daryl ons gezellige praatje. Jemig, die voelt zich hier vast niet op zijn plaats. Ik moet er zacht om lachen als Rebecca zucht, maar ik lach om mijn eigen gedachten en niet om haar. "Wil je dat ik het aan de Walkers geef, anders gooi ik het gewoon in de zee, hoor." Ik frons. "Ja, ga lekker die slijmerige stankbronnen voeren, straks komen er nog meer. Het zijn net eenden." merk ik hierop op. Wauw, ik raak helemaal in mijn element, ik krijg er zelfs energie van. Hierop tover ik de waterfles tevoorschijn en neem ik een klein, afgemeten slokje. "Wil jij ook nog?" vraag ik aan Daryl.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca zucht luid wanneer ik haar iets simpels vraag. Zeer onvolwassen. “Wil je dat ik het aan de Walkers geef, anders gooi ik het gewoon in de zee, hoor.” Dit kan ze niet menen. "Wil je ze uit je hand gaan voeren dan? T'is de fucking kinderboerderij niet," grijns ik. "Ja, ga lekker die slijmerige stankbronnen voeren, straks komen er nog meer. Het zijn net eenden," doet Rowan haar duit in het zakje en ik bijt op mijn onderlip om niet hardop te lachen. Tijdens hun ruzie hield ik me rustig op de achtergrond. Het was een goede manier om hun gedrag onderling te observeren. En eerlijk is eerlijk, humor heeft ze zeker. Met een schuin oog kijk ik naar Rowan die een slokje water neemt. Ze kreeg Rebecca in no time op de kast en lijkt nog van dat talent te genieten ook. Op dat moment kijkt ze me aan en houdt ze me de fles voor. Ik haal mijn schouders op en neem het aan waarna ik een paar flinke slokken drink en de fles met een brommend bedankje weer aan haar teruggeef. Als de kalkoen in stukken ligt laat ik ze van het snijplankje de pan in glijden. Ik wend me tot Rowan. "Welke kruiden vind je er lekker bij?" Ik weet niet waarom, maar om de een of andere manier wil ik heel graag dat dit uitgemergelde meisje wat eet. Misschien wil ik gewoon wat terugdoen, aangezien ze me hier onderdak, schoon water en schone kleding heeft gegeven? De geur die uit de pan begint te reizen, is werkelijk heerlijk. Mensen die dagen of langer niet gegeten hebben en zoiets ruiken, kunnen het niet weerstaan. Nu moet ze wel overstag gaan.

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 23:04 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Ik liep naar het aanrecht, hun opmerkingen negerend, en bukte me om een zak op te pakken. Met het mes, dat ik achter mijn riem uitgehaald had, duwde ik de vieze smurrie in een plastieke zak en bond hem dicht. Ze hadden ergens wel gelijk, en het was een domme opmerking, maar als ik boos was dacht ik niet na. Ik hield de zak voor me uit en met een neutraal gezicht liep ik naar de keuken uit. Lekker dan, iedereen had opeens de pik op mij.
De wind speelde met mijn zwarte lokken toen ik de deur van de nooduitgang open deed. Ik liep over het dek naar de rand en liet de zak vallen. Ik leunde met mijn armen op de reling, moete doend om niet te wenen. Ik voelde niet zo omdat zij zo deden, maar meer omdat ik door Rowan weer aan James moest denken.
Ergens had ik een gevoel dat dit alles mijn schuld was, dat ik er zelf voor zorgde dat ze zo deden. Maar ik was niet perfect, dat was niemand.
Ik ging opnieuw beginnen. Al het voedsel dat ik ooit op mijn kamer verstopt had, was op. Dus ik zou ook niets meer gaan smokkelen. Ik zou vriendelijk proberen te doen, ondanks mijn norse karakter. Dit moest gewoon lukken.
Ik veegde met mijn handpalmen in mijn ogen en haalde diep adem. Zo zelfverzekerd mogelijk - niet dat er nog veel van mijn zelfrespect over was, mijn ego was nogal gekrenkt - wandelde ik weer naar de keuken.
"Voila. Is er nog iets dat ik kan doen?" Ik probeerde het zo gemeend mogelijk te laten klinken, ondanks het feit dat ik met rot voelde.

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 22:52 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca zegt gelukkig niets meer, want ik ben bang dat ik straks nog veel te ver ga. Ik kan het niet helpen, ik doe het gewoon en meestal heb ik er niet eens spijt van. Ik heb ook niets tegen haar, het probleem ligt meer bij mezelf. Als ik mijn water aan Daryl aanbied, neemt hij het ook gelijk aan. Hij geeft de fles met een brommend bedankje weer terug en ik glimlach wat zuinig naar hem. Hierna pakt Rebecca een plastic tas en schraapt ze de ingewanden met een mes erin, om weg te lopen. Daryl gooit de kalkoen in het water en de geuren stijgen gelijk op, waardoor mijn maag toch wel iets begint te protesteren tegen mijn hongerstaking. "Welke kruiden vind je er lekker bij?" vraagt hij dan. Ik hou mijn adem in en neem een paar kleine slokjes water om mijn maag tot zwijgen te brengen. Op dat moment komt Rebecca gelukkig weer terug. "Viola. Is er nog iets dat ik kan doen?" Het klinkt vreemd gemeend uit haar mond. Toch grijns ik iets als ik iets bedenk en spring ik van het aanrecht af. "Ja, mijn portie vogel vreten. Ik heb geen trek." antwoord ik en ik geef Daryl een blik. "Als je het niet erg vind, tenminste. Je zal wel zelf de kruiden moeten bedenken, daar weet ik sowieso niets van af." Ik haal mijn schouders op en loop hierna doelloos een rondje door de keuken, waarbij ik doe alsof iets heel interessant is. In werkelijkheid probeer ik weg te komen bij de geuren die mijn maag zo laten samentrekken en zachte geluiden laat maken, die de rest hopelijk niet hoort.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca schraapt als een grote meid de ingewanden in het plastic en keert al snel terug. Direct vraagt ze of ze verder nog wat kan doen. Ik knik haar toe. Mooi. Initiatief tonen. Die houding is al een stuk beter dan de houding die ze twee minuten eerder aannam. Naast me springt Rowan van het aanrecht, waarna ze ijskoud zegt "Ja, mijn portie vogel vreten. Ik heb geen trek." Ze kijkt me aan. "Als je het niet erg vind, tenminste. Je zal wel zelf de kruiden moeten bedenken, daar weet ik sowieso niets van af." Ik leg de roerlepel terug op het aanrecht en kijk hoe ze krampachtig door de keuken loopt, iets voorovergebogen om haar maag te dempen. Ik meen zelfs even wat protestsongs van haar maag te horen. Die had godverdomme honger als een paard. Was het misschien allemaal te boers en beestelijk voor mevrouw? Er knapt iets in me. "Mens, je bent vel over been en ik zie duidelijk dat je in geen tijden gegeten hebt! Waarom doe je godverdomme zo moeilijk?" Furieus klapper ik wat borden uit de kasten en smijt ik was bestek neer. "Rebecca? Ik neem aan dat jij wél eet?" grauw ik. Fuck die kruiden. Ik eet dit vlees zo wel, en als het even kan eet ik die tweede kalkoen met veren en al erachteraan. Voedsel is iets wat godverdomme niet verspeeld dient te worden.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Als versteend bleef ik even staan, koortsachtig zoekend naar een vriendelijk antwoord. Maar voor ik mijn mond open kon trekken, hoorde ik hoe Daryl de roerlepel met een klap op het aanrecht legde. Toen ik opkeek leek zijn gezicht op onweer te staan.
"Mens, je bent vel over been en ik zie duidelijk dat je in geen tijden meer gegeten hebt! Waarom doe je godverdomme zo moeilijk?"
Oh oh, not good, was het eerste wat er door mijn gedachten schoot. Ik keek stilzwijgend naar de grond, terwijl ik luisterde hoe Daryl in zijn woede borden uit en bestek uit de schappen haalde, en ze met een harde klap op de tafel smeet, waardoor ik het gevoel kreeg dat ze gingen breken.
"Rebecca," klonk het. Ik beet zachtjes op het vlees in mijn kaak toen ik opkeek. "Ik neem aan dat jij wél eet?"
Zijn fasant, kip, kalkoen, of wat het dan ook was zag er heerlijk uit, maar ik was echt niet van plan Rowans portie binnen te spelen.
Ik knikte moeilijk, terwijl ik achterom keek, naar Rowan. Daryl was de enige en eerste die recht in Rowans gezicht durfde te zeggen wat iedereen al maanden dacht. Het was niet zo zeer om haar erop te wijzen, maar omdat we niet wilden dat ze dood ging. Al zeker niet aan zoiets.
In stilte zette ik me neer op een stoel en keek met een moeilijk gevoel rond, terwijl ik met een vork speelde. Wel, dit was awkward...

[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 23:44 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Mens, je bent vel over been en ik zie duidelijk dat je in geen tijden gegeten hebt! Waarom doe je godverdomme zo moeilijk?" hoor ik hem kwaad uitroepen. Als hij met veel lawaai borden en bestek pakt, voel ik hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrekt, waardoor mijn al zo bleke gelaat nog bleker lijkt te worden. Niemand hier zegt er eigenlijk iets van, hoewel ik altijd het gevoel heb dat ze daarin op mij letten. Mijn hulpeloze blik glijd kort langs Rebecca en snel weer naar de ooit witte muren van de mess. "Rebecca, ik neem aan dat jij wél eet?" vraagt hij aan haar en ik voel me schuldig dat ik het niet aanneem, maar ik wil het gewoon niet hebben. Doe mij maar droogvoer als ik toch moet eten, dit is teveel van het goede. Mijn maag zou het waarschijnlijk niet eens aankunnen en alles er weer uit gooien. "Natuurlijk eet Rebecca wel." snauw ik kribbig naar hem als ze zelf geen antwoord geeft. Van die geur word mijn humeur echt dubbel zo erg, maar dat ga ik echt niet toegeven. Ik ga niets toegeven, niemand hoeft iets van mijn afkeer voor eten te weten. Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk naar de deur. Zou het erg zijn als ik nu weg loop? Ik kan er niet tegen als mensen erover beginnen. Ik ga dicht bij de deur staan, voor het geval dat, maar ik loop nog niet weg. Nog één opmerking en ik zal dat wel doen, dat kan ik niet hebben.

---

Your make-up is terrible