{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Ik heb het niet zo op plofkippen, Daryl. Maar ik weet zeker dat jij ervan zult genieten." zeg ik wat nonchalant. Ze duwt de fles weer in mijn handen. De koelte van het plastic voelt heerlijk aan. Ik zou deze hele fles in één teug leeg kunnen drinken. "Hydrateer jezelf maar even goed, je kan het gebruiken." Ik grinnik kort en loop hem dan voorbij. "Ik wijs je de weg wel naar de keuken!" Ik kijk haar na. "Weet je het zeker? Hebben jullie genoeg hier?" Vervolgens haal ik mijn schouders op en draai de dop weer van de fles af. Hé, ze biedt het me zelf aan, dat moet betekenen dat ze genoeg voorraad heeft voor de komende tijd. Mooi. In mijn gulzigheid voel ik hoe een een straal water langs mijn mond mijn nek in glijdt. Als ik me voldaan voel, haal ik de fles van mijn lippen en mik ik het terug in de box. Met mijn vingers trommel ik over de fazanten terwijl ik de deur uit loop en Rowan volg naar de keuken. "Dus, hoe lang zit je hier al?" vraag ik Rowan. Het was hier prima toeven, op die toeristen-Walkers na dan. Misschien was het een goed idee om deze hele boot een keer volledig te ontruimen. Een soort Fort Knox van dit schip maken. Het zou ook een stuk veiliger zijn voor Rowan. Misschien was het verstandig om haar nog wat beter met de wapens om te leren gaan. Als ze dat zelf wilde dan. Het lijkt me niet verstandig mezelf nu constant met al mijn wijsheden te gaan opdringen, want ik had zo het idee dat dit meisje me dan zonder moeite de deur zou wijzen. Niet dat ik dan zou luisteren en zou vertrekken. Hé, I'm nobody's bitch. Maar dat aspect hebben we met elkaar gemeen, daar ben ik al snel achtergekomen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Weet je het zeker? Hebben jullie genoeg hier?" vraagt hij nog. "Ik wel." antwoord ik met een klein grijnsje. Dat wilt niet zeggen dat iedereen genoeg heeft, maar ik hou het graag voor mezelf. Deze ene keer met Daryl zal dan ook zeker een uitzondering zijn. Hij drinkt het water terwijl ik al door de gang paradeer, wat langzaam omdat ik op hem wacht en uiteindelijk stil sta tot hij er is. Als hij dan uiteindelijk aan komt lopen, loop ik ook weer verder. "Dus, hoe lang zit je hier al?" vraagt hij dan. Ik glimlach iets. "Sinds de boot vertrok voor de apocalyps." antwoord ik hierop. Ik was hier samen met Diana, die ik al acht jaar ken, om mijn herstel te vieren. Moet je me nou eens zien, bedenk ik me. Volgens mij is het nog erger dan voor ik werd opgenomen, al heb ik nu geen vocht-tekort. Nee, ik zorg wel beter voor mezelf geloof ik. Met genoeg wilskracht blijf je wel overeind, daar heb je geen eten voor nodig. "Al heel lang dus. Toen we terug kwamen was de wereld veranderd, volgens mij had ik het anders niet eens overleeft." Ik grinnik er kort bij en zwaai dan de deuren open die naar de keuken leiden. Tot mijn verrassing zie ik Rebecca en een jongen die ik me niet kan herinneren, maar dat kan net zo goed aan mij liggen. "Eh, Rebecca..." mompel ik. "En... jij." zeg ik dan tegen de jongen. Hierna gebaar ik naar Daryl. "Dit is Daryl en hij komt vogels maken. Of zo." Hierna draai ik me om naar hem. "Nou, dit is de keuken. Ik neem aan dat je je gang hier wel kan gaan?"

---

Your make-up is terrible

[Wie gaat als eerst reageren?]

---

Your make-up is terrible

[zou iemand alsjeblieft me kunnen bijpraten? Door die melding mocht ik niet op Q. van m'n vader, en ik loop ontzettend achter:$]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

[Ik wacht eigenlijk al de hele tijd op ForesBrooks, maar aangezien die niet reageert, zal ik een stukje schrijven (: ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[@LexLover: Rowan is alleen van de boot afgegaan en kwam Daryl tegen, nu is ze dus terug op de boot. Rebecca was gestopt met zobies afslachten en had een glaswonde in haar elleboog. Toen ze aan het klungelen was kwam Tyler aan op de boot en hielp haar en nu staan ze allemaal samen in de keuken.]

Rebecca Morgan

“Eh, Rebecca…” weerklonk de stem van Rowan opeens. In een ruk draaide ik me om. “En jij…”
“Ja?” Ik nam het magere meisje nog eens in me op. Elke keer als ik haar zag had ik de neiging haar eten toe te stoppen, maar mijn manieren zeiden me dat dat onbeleefd was en dat ik het niet eens moest proberen.
Haar grote bambie ogen wendde ze af naar de man achter haar. “Dit is Daryl en hij komt vogels maken. Of zo.”
Ik grinnikte kort. Vogels… Met vogels hoopte ik kip en geef merels of dergelijke. Ik stak mijn hand uit naar Daryl. “Ik ben Rebecca.”
Ietwat nerveus wiebelde ik met mijn voeten heen en weer en trok mijn mouw over het verband.
Daarna wendde ik me weer tot Tyler. “Dit is Tyler,” zei ik nors – zoals altijd – en duwde hem naar voren.
“Nou, dit is de keuken. Ik neem aan dat je je gang hier kan gaan?” Rowan draaide zich om naar Daryl.
Ik keek hem aan. Met koken moest hij mijn hulp niet verwachten, tenzij hij aangebrande kip wou of zo.
Nonchalant liep ik terug naar het aanrecht en leunde er weer tegen aan, om daarna iedereen goed in me op te nemen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Tyler Grey

“Welkom, zou ik zo zeggen. Er zijn vast nog wel wat kamers vrij.” Zei ze nadat ze haar mes in de gootsteen had gegooid, hiervan schok ik even maar toen ze haar hand uitstak moest ik lachen. “Ik stel je wel een keer voor aan de rest.” Er verscheel een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik mocht haar wel, ik pakte haar hand vast en schudde deze kort "Dankje, ik zal wel een mooie kamer uitzoeken vandaag." lachte ik. “Het eten is wel bijna op… Maar normaal is de rest wat halen…” Ineens dacht ik aan de hut waar ik een aantal dagen geleden langs was gekomen ergens in het bos. Er lagen twee zakken rijst in de voorraad kast, en nog wat andere dingen. maar het was teveel om mee te nemen in mijn eentje, daarom had ik er wat uitgehaald en de rest laten staan. Of ik het nog terug zou vinden was nog een vraag opzich, aangezien het wel een aardig stukje hier vandaan was. “Eh, Rebecca…” Klonk er opeens en Rebecca draaide zich ineens om, “En jij…” voegde de stem er aan toe, dit was voor mij bedoelt. De stem was van een mager meisje met lang blond haar, achter haar stond een man. “Dit is Daryl en hij komt vogels maken. Of zo.” Rebecca stelde zich voor aan Daryl om vervolgens mij naar voren te duwen. “Dit is Tyler,” zei ze tegen De man en het blode meisje, ik lachte even kort en volgens mij zag ik eruit als een boer met kiespijn. “Nou, dit is de keuken. Ik neem aan dat je je gang hier kan gaan?” Zei het blode meisje weer, ik deed een stap opzij zodat hij langs me zou kunnen lopen en keek Rebecca kort aan. "Ik denk dat ik niet voor jullie kan betekenen als het om koken gaat" Zei ik en hief mijn handen even omhoog, toen slenterde de keuken uit, ik knikte even kort toen ik langs het meisje en Daryl liep. Wat ik nu precies zou doen wist ik niet, maar in de keuken zou ik toch alleen maar in de weg lopen.

[sorry ik dacht dat ik al had gereageerd]

’

[@Ortelius: dankje ]

Xari Jarrett
Even glimlachte ik naar Elizabeth, als een soort excuus. Toen draaide ik me om en liep snel een andere kant op. Ik wou even alleen zijn. Even alles op een rijtje zetten. Dit had ik af en toe gewoon nodig. Mijn voeten leken een eigen leven te leiden. Langzaam leidden ze mij naar de oude vertrekken waar we zaten toen de Opheilia vertrok. En moet je kijken, een paar weken later komen we aan op de Caraïben, en is de wereld overgenomen door Walkers! Even zucht ik. Dan kijk ik om me heen, en deins achteruit. Dit is precies de plek waar mijn ouders zelfmoord hebben gepleegd, en waar mijn moeder mijn zusje in haar val meesleurde. Ik zie haar daar nog trekken aan de mouw van... Meteen knijp ik mijn ogen dicht om het beeld te laten vervagen. Voorzichtig open ik mijn ogen een tijdje laten weer. Het beeld is weg, alleen de vage bloedvlekken van mijn vader liggen nog op het hout, maar die zijn niet weg te poetsen. Ik val op mijn knieën en staar in de verte. Ik denk aan de gelukkige tijden die we hadden, en uiteindelijk, aan niets. Mijn hoofd is leeg. Na lange tijd sta ik eindelijk op, draai me om en loop weg.

[wow, weird, ik ben van verleden tijd naar tegenwoordige tijd overgegaan... Sorry als je dat irritant vind:$]

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 16:58 ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Daryl Dixon
"Sinds de boot vertrok voor de Apocalypse. Al heel lang dus. Toen we terug kwamen was de wereld veranderd, volgens mij had ik het anders niet eens overleeft," grinnikt ze. Ik glimlach om haar zelfkennis. Ik denk dat we ons allemaal wel het eerste moment waarop we in aanraking kwamen met een Walker kunnen herinneren. Het moment waarop je besefte dat niets nog hetzelfde zou zijn. Het was zo rustig geweest, die warme dag in het bos van Georgia waar ik woonde. De dag dat ik de motor aan het opvoeren was en dat walgelijke gedrocht ineens vanuit de bosjes naar me toe geslenterd kwam. Ik herinner me hoe ik dacht dat ze ziek was, en hulp nodig had. Dat veranderde toen ze mijn arm probeerde op te vreten. Ik heb zonder verder na te denken haar hersenen ingeslagen met de sleutel waar ik zoeven nog mee aan het werk was geweest.
Rowan gaat me voor de keuken in en ik zie meteen dat er verschillende figuren staan. Als in een reflex neig ik naar mijn wapens. Nieuwe mensen ontmoeten was iedere keer weer een grote loterij: je wist nooit of je pech of geluk met ze had. “Eh, Rebecca… en.. jij..” zegt Rowan. De speelse ondertoon in de zin die ze hiervoor nog zei, is volledig verdwenen. Hmm. De verhoudingen lagen hier dus vrij scherp. Ik nam de personen in de me op. Twee broodmagere jongeren waarvan er een nog boven me uit kwam ook. Geweldig. Ik was in een kamp vol tieners beland. Als ze maar niet gingen verwachten dat ik hun shit zou gaan opknappen, want dat ben ik echt niet van plan. Ik wissel een vlugge blik met haar uit waarin ik haar om uitleg vraag. Rowan draait zich van mij weer naar de twee nieuwe personen. "Dit is Daryl en hij komt vogels maken. Of zo." Het kleine meisje grinnikt. Ik begrijp niet zo goed wat er grappig is aan het feit dat ik zojuist voedsel heb geschoten en dat hier nu kom bereiden voor Rowan en mezelf. Hier scoort ze nu al geen punten mee. Als ze naar me toekomt om me heel formeel de hand te schudden, kijk ik haar dan ook strak aan. "Ik ben Rebecca," zegt ze onzeker waarna ze aan haar verband begint te plukken. Heb ik haar van haar stuk gebracht? "En dit is Tyler," vervolgt ze nors. Ik knik kort naar de in mijn ogen nu al nutteloze slungel in de hoek die ook al zo vreemd lacht. Ik draai me van hen af zodat alleen Rowan mijn gezicht ziet en trek mijn wenkbrauwen op. "Nou, dit is de keuken. Ik neem aan dat je je gang hier wel kan gaan?" vraagt ze. Ik knik en glimlach naar haar. "Ik weet dat je je twijfels hebt, maar ik wil toch dat je straks wat probeert hoor. Ik deed dit soort shit al volop voor de Apocalypse," zeg ik tegen haar. Vervolgens loop ik met de fazanten naar het keukenblok en leg ik mijn wapens zorgvuldig in de kast onder me terwijl ik de rest in de gaten houd. Ze moeten niet denken met deze ouwe Georgiaan te kunnen spotten.

[Niemand moet trouwens offence nemen aan wat Daryl zegt of denkt over andere personages he ;OO haha]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Rebecca is wel anders dan ik, dat is ook wel te merken. Ze stapt gewoon op Daryl af en geeft hem een hand. "Ik ben Rebecca," Ze komt wel heel nerveus over, maar dat zou ik ook zijn als ik hem zo ontmoette. Hij is nogal... indrukwekkend, vooral in deze groep dan. Nu pas valt de slecht verbonden arm van Rebecca mij op en ik frons iets. Nu maar hopen dat ze niet is gebeten, maar ik ga het niet opnieuw verbinden. "En dit is Tyler," vervolgt ze nors om de jongen van wie ik de naam niet wist of vergeten was, vooruit te duwen. Tyler, volgens mij nog nooit van gehoord. Zal best. Ook hij lijkt me zo nerveus te zijn. Ik zucht even en haal mijn hand door mijn haar heen om me vervolgens terug naar Daryl te draaien en te zeggen wat hij kan doen. De rest negeer ik maar weer, zoals altijd. Van hen moet ik normaal gesproken ook weinig hebben, ik heb weinig contact met ze en zorg voor mezelf, voor iedereen wel zo makkelijk volgens mij. De jongen, Tyler, denkt er volgens mij hetzelfde over want hij gaat weg.
Daryl glimlacht naar me nadat hij heeft geknikt op mijn woorden, volgens mij weet hij nog niet wat voor persoon ik kan zijn. "Ik weet dat je je twijfels hebt, maar ik wil toch dat je straks wat probeert hoor. Ik deed dit soort shit al volop voor de Apocalypse," zegt hij tegen me, waarop ik onnozel mijn schouders op haal. "Misschien." brom ik, hoewel ik het toch niet ga doen. Hij loopt met de fazanten naar het keukenblok en legt zijn wapens weg in de kans, het valt me op hoe goed hij anderen in de gaten houd. Een andere houding dan buiten, waar hij vrijer lijkt te zijn. Ik hijs mezelf op het aanrecht naast hem, waar ik op ga zitten en kijk wat hij doet. Koken vind ik wel interessant, hoewel ik er helemaal niets van kan. "Nou, nu weet je waar ik zit en met wie, vertel eens over jezelf."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Daryl leek me nu al niet te mogen. Fantastisch
Met een frons op mijn wenkbrauwen liep ik terug naar de wasbak en haalde in een snelle beweging het vleesmes erweer uit. Ik zag die wantrouwende blik in zijn ogen wel, maar hij moest nu ook maar niet denken dat ik hem nu al vertrouwde, net zoals Tyler, die ik al wat meer leek te mogen dan Daryl. Maar ik moest er niet over oordelen want ik had nog niet echt de moeite genomen om een van beide te leren kennen.
Met een zuchtje stopte ik het mes achter mijn riem, zodat ik het niet zou vergeten als ik plots aangevallen werd. Mijn handgeweer zat in mijn schoudertas en stond veilig op het slot. Eigenlijk had ik het nog nooit gebruikt. Of toch nog niet nodig gehad.
Ik wiebelde even met mijn neus en zette me neer op mijn stoel om dan Rowan strak aan te kijken.
"Ik weet dat je je twijfels hebt, maar ik wil toch dat je straks wat probeert hoor. Ik deed dit soort shit al volop voor de Apocalypse," zei hij tegen Rowan, waarop ze haar schouders ophaalde.
"Misschien." bromde ze. "Nou, nu weet je waar ik zit en met wie, vertel eens over jezelf."
Aandachtig keek ik op. Ja, ik wilde ook wel eens weten wie hij was. Het was alleen door zijn strakke blik waarmee Daryl me daarnet aangekeken had, ik nu ook een gevoel begon te krijgen dat ik hem niet mocht. Het was een soort afweersysteem van me. Iemand mocht mij niet, ik die persoon ook niet. Nou ja, tenzij ik je gewoon niet kon hebben.

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 19:51 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Misschien," bromt Rowan. Ze is al de hele tijd niet erg enthousiast over het eten, en dat terwijl ze eruit ziet alsof ze elk moment om kan vallen. Ach, ik ga haar niet dwingen. Ze was haar eigen verantwoordelijkheid. Dat betekende waarschijnlijk gewoon meer fazant voor mij. In een van de kastjes vind ik een emmer. Perfect. "Nou, nu weet je waar ik zit en met wie, vertel eens over jezelf." Ik blijf een moment stilstaan en mijn blik kruist direct die van het meisje dat Rebecca heet. Ze had direct opgekeken. Ja, dat wil je wel weten, hè? Ik bestudeerde het meisje. Ze was dun en klein, en in het eerste opzicht ongevaarlijk, maar schijn kan in elk opzicht bedriegen. Dat had ik met Andrea wel ervaren; die vrouw was ook klein en tenger maar had me wel in de nek geschoten toen ze me van verre aanzag voor een Walker. "Wat wil je weten?" brom ik kort. Ik pak één van de kalkoenen en houd hem ondersteboven boven de emmer. Vervolgens snijdt ik met mijn mes beide halsslagaders open waardoor het bloed de gele emmer in gutst. Vervolgens pak ik een enorme metalen ketel waar ik water in laat lopen. Ik zet het gevaarte op de kookplaat en breng het aan de kook. De meisjes kijken nog altijd als ik de kalkoen erin gooi. "Een minuutje gekookt laat ze makkelijker plukken," leg ik bruusk uit. Over kalkoenen plukken en villen kan ik ze alles vertellen. Ik was zelf de beroerdste niet om ze te vertellen hoe je eekhoorntjes klaarmaakt. Maar over mijn eigen leven vertellen daarentegen.. daar mochten ze mooi naar gissen. Mijn blik valt even op Rowan. Ik moest oppassen met haar en me niet laten meeslepen in de momenten waarop ze mij op mijn zwakst had. En belangrijker nog; haar niet door later krijgen waardoor ze me op mijn zwakke plek raakte.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik mijn vraag heb gesteld, merk ik dat hij even stil staat en dat zijn blik naar Rebecca glijd. Wat verbaasd volg ik die, waardoor ik ook merk dat ze er nieuwsgierig uit ziet, volgens mij gaat ze ons gesprek ook volgens. Ik negeer het verder en kijk weer naar Daryl, hij is interessant op het moment. "Wat wil je weten?" bromt hij kort en ik open mijn mond al om bijdehand snel antwoord te geven, maar sluit hem weer als ik gefascineerd toekijk hoe hij zo'n vogel pakt en hem ondersteboven boven een emmer houd. Vooral als hij met een mes de halsslagaders doorsnijd waardoor het bloed gelijk in de emmer stroomt. Hm, bloed. Zou het nog warm zijn, of zijn ze daar al te lang dood voor? Mijn fascinatie voor bloed trekt me daarheen in plaats van antwoord te geven. Ik volg zijn handelingen als hij een metalen ketel pakt met water, wat hij aan de kook brengt. Met zijn blik op ons gericht doet hij de kalkoenen er in. "Een minuutje gekookt laat ze makkelijker plukken." merkt hij erbij op en ik merk dat ik begin te knikken, maar zijn stem heeft me wel weer terug in de realiteit gebracht.
"Eh, ohja." mompel ik meer in mezelf dan tegen hem. "Gewoon, waar was je voor je hier kwam, hoe heb je zolang weten te overleven... Al lijkt me dat wel redelijk duidelijk." Het laatste doel ik vooral op die vogels, waardoor hij wel weet te overleven. Al lijk het moeilijker in je eentje, niemand die over je waakt, zoals hier. We mogen elkaar dan niet zo en niemand is volgens mij echt close, maar toch waken we over elkaar, we laten nooit iemand zomaar doodgaan en zorgen op een bepaald niveau toch nog voor elkaar. Ik sla mijn slanke enkels over elkaar heen en laat mijn benen lichtjes heen en weer bungelen, terwijl ik mijn handen op de rand van het aanrecht zet en nieuwsgierig iets naar hem toe buig. Nieuwsgierig naar anderen ben ik eigenlijk niet echt vaak, dit is toch wel een uitzondering. Maar er zijn dan ook niet vaak mannen zoals Daryl hier aan boord.

---

Your make-up is terrible

[Ik wacht even op Rebecca (:]

---

ars moriendi

[Die zit maar gewoon en luistert heel aandachtig. Ik heb even geen inspiratie (: ]

[ bericht aangepast op 10 jan 2013 - 21:30 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov