{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan

“Rebecca? Gaat het? Wat is er gebeurt!?” Ik zag hoe Nathan paniekerig opkeek. Zijn hand raakte mijn schouder aan, waardoor ik geschrokken naar achteren vloog. “Wat is er gebeurt?”
“Jij… Jij… James… Dood…” bazelde ik. Mijn ademhaling was nog steeds gejaagd. “Nachtmerrie…”
Ik sprong op en trok de gordijnen open. Tot mijn opluchting begon de zon al op te komen. De laatste tijd begon ik steeds een grotere afkeer van slapen te krijgen, daarom begon ik het ook meer en meer uit te stellen.
Geen aandacht spenderend aan mijn arm liet ik me terug in het bed vallen, terwijl ik mijn gezicht in het kussen begroef. “Sorry als ik je wakker heb gemaakt.”
Van alle nachtmerries die ik gehad had, was deze de ergste. Mijn twee angsten in een droom samen gepropt: James' dood en Nathan die zulke dingen moest doen tegen zijn wil.
Mijn schouders schokten nog steeds heen en weer, maar toch kon ik de opluchting niet verbergen. Het was dag.
Ik keek geschrokken op toen ik gemurmel aan de deur hoorde en de klink naar beneden ging. Gelukkig had ik hem gesloten voor we gingen slapen.
Bloed en geluid, twee dingen die Walkers aantrokken. En twee dingen die ik net gedaan had.
Mijn hand tastte blindelings af naar mijn riem. “Shit!” fluisterde ik. “Mijn mes ligt nog in de keuken…”

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 21:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan.
'Sorry als ik je wakker heb gemaakt,' zei Rebecca. Ik grinnikte. Het maakte mij toch niet veel uit, aangezien het zo te zien al morgen is. Ik genoot van het licht dat door de kamer heen scheen. Ondanks het feit dat ik wakker was geworden door een schreeuw, voelde dit als een gewone morgen. Alsof we zometeen gewoon naar de keuken gingen voor ontbijt en daarna de alle daagse dingen gingen doen. Ik maakte me wel zorgen om Rebecca's arm, maar als zij dat niet deed dan was het hopelijk wel goed, toch?
Ineens hoorde ik geluid aan de deur en de klink die naar beneden ging Mijn hart begon sneller te kloppen. Hier was ik al bang voor.
'Shit!' fluisterde Rebecca. 'Mijn mes ligt nog in de keuken...'
Snel voelde ik aan mijn riem, maar herinnerde me ineens weer dat ik mijn mes ook niet had.
'Ik heb die van mij verloren toen ik aan het rennen was!' fluisterde ik terug. Ik sprong snel op uit het bed en liep snel de kamer rond opzoek naar iets scherps. Tevergeefs kon ik niks vinden. 'Wat doen we nu!?' Vroe ik lichtjes in paniek nu ik bang was dat de deur omver werd gelopen en ik geen enkel wapen had om me mee te beschermen.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 22:16 ]

Rebecca Morgan

"Ik heb die van mij verloren toen ik aan het rennen was!" fluisterde hij. "Wat doen we nu!?" Ik sloot mijn ogen een moment, om helder na te kunnen denken. Niet panikeren, want dan zou alles omzeep zijn.
Toen ik mijn ogen weer opende liep ik rechtstreeks naar de badkamer, waar ik de douchekop van het snoer losschroefde en ermee terug liep naar de slaapkamer.
Mijn geweer zou te veel lawaai maken en we moesten snel handelen. Voor het geval dat, nam ik in mijn andere hand een vaas vast en duwde hem in Nathans richting, zodat hij zichzelf ook zou kunnen verdedigen.
Ik drukte mijn vingers op mijn lippen, terwijl ik in stilte de sleutel omdraaide en in een ruk de deur open trok.
Voor zo ver ik kon zien stonden er drie Walkers. Ze murmelden beiden even luid, en als we ze niet zouden stoppen, zouden er vast nog meer komen. De eerste stak zijn handen al direct graaiend naar me uit.
Ik hief mijn armen op en met een harde klap sloeg ik op zijn hoofd. De zombie leek even van zijn stuk gebracht, maar al snel kreeg hij nog een klap op zijn kop, waarna hij op de grond viel en ik met mijn voet zijn kop verpletterde. De tweede had mijn arm al beet gegrepen en nog voor ze haar tanden in mijn vlees kon planten, stampte ik haar tegen de muur van de gang.
De derde wist binnen te glippen.
Ik hoopte dat Nathan hem aankon, want ik had hier even mijn handen vol.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Rebecca duwde een vaas in mijn handen. Ik hoopte maar dat ik mezelf hiermee kon verdedigen. Ik wist niet hoeveel walkers er achter die deur stonden. Rebecca draaide de sleutel om en trok de deur open. Het geluid van het gemurmel van de walkers klonk harder. Ik zag gelijk twee armen naar binnen steken die naar Rebecca graaiden. Rebecca gaf twee klappen op zijn kop, waarna hij op de grond viel. Daarna stampte Rebecca met haar voet zijn kop kapot. Een volgende walker had haar bij de arm gegrepen, maar ze had haar al tegen de muur getrapt. Nog een andere walker glipte de kamer binnen en kwam op me af. Verschrikt liep ik achteruit en hield de vaas stevig vast. Snel nam ik een diepe ademteug en sloeg de walker met de vaas op het hoofd. Het leek de walker niks te doen, maar de vaas was kapot en lag in stukken over de grond. De walker kwam gevaarlijk dichtbij. Ik trapte hem in zijn buik naar achteren en pakte een groot stuk scherf van de grond. Toen hij weer dichtbij kwam stak ik de scherf door zijn voorhoofd en viel hij op de grond. Mijn hart bonste in mijn keel en ik keek naar de uitgeschakelde walker.
'Was... was dat het?' Vroeg ik terwijl ik steeds verder achteruit van het lijk op de grond vandaan liep.

Rebecca Morgan

"Was... Was dat het?"
Ik gaf de laatste Walker een klap op het hoofd met de douchekop en plette haar schedel onder mijn voet. "Ja."
Ik draaide me om. De walker lag languit op de grond met een scherf in zijn voorhoofd. Ik keek trots mijn broertje aan. "Goed gedaan! Help je dat kreng even verslepen? Ik wil niet dat de kamer gaat stinken naar ondode menseneter."
Eerst en vooral nam ik het stuk verband weer op, en het met bloed doorlopen kompres. Ik zou het er zometeen wel weer ronddraaien. Eerst dat ding hier wegkrijgen.
Ik ging ervoor staan en nam de droge, vies voelende, polsen van de Walker vast, wachtend tot Nathan zou bewegen.

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 22:54 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Sorry, ik ga slapen. :') ik ga morgen weer verder!]

Daryl Dixon
Ik word langzaam wakker doordat ik verder op de verdieping gestommel en een schreeuw hoor. Rustig blijf ik even liggen luisteren. Zo te horen worden er een paar hersenen ingeslagen. Ik druk mezelf op om uit bed te gaan, maar hoor dan dat het tumult verstomt. Vervolgens zijn er alleen nog maar stemmen van levende mensen te horen. Ik laat me weer zakken in mijn kussen en draai mijn hoofd naar links. Rowan is niet op bed blijven liggen. Ze ligt ongemakkelijk in een stoel opgekreukeld. Waarom was ze niet gewoon op bed blijven liggen? Misschien vond ze dat ongemakkelijk met mij erbij? Haar armen zijn strak over elkaar geklemd en ze heeft nieteens een dekentje. Ik kijk naar mijn buik en zie dat ik een roze laken over me heen heb liggen. Naast mijn bed zijn mijn legerschoenen keurig netjes naast elkaar gezet. Heeft ze dat gisteravond nog gedaan? Dat heb ik niet eens gemerkt. Wat lief. Ik voel me bijna schuldig als ik haar daar zo kou zie liggen. Voorzichtig sla ik het deken van me af en stap ik uit bed. Met geruisloze passen sneak ik naar haar toe en spreid ik het deken over haar heen. Het was een beetje laat, maar goed, beter laat dan nooit. Vervolgens haal ik een plukje haar uit haar gezicht en kijk ik naar haar slapende gezicht. Ze ziet er zoveel mooier uit zo. Zo onschuldig zo zonder sarcastische weerstand. Ik zorg dat het deken goed ligt en draai me dan om. Rustig open ik de deur van de kamer en kijk ik de gang op. Het is rustig. Rechts van me liggen twee bewegingloze Walkers voor een deur. Dat moet de kamer zijn geweest waar die dingen mensen hebben lastiggevallen. Toch maar even kijken. Ik loop naar de kamer en klop drie keer aan. "Alles oké hier?" vraag ik.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik wakker word, zitten mijn gevoelloze vingers om een deken heen geklemd, die ik krampachtig tot mijn kin opgetrokken heb. Al snel heb ik door dat ik niet in mijn bed lig en sper ik gelijk mijn ogen open, om wild om mezelf heen te kijken. Al snel komt gisteravond terug en gaap ik kort. Het bed is beslapen, maar Daryl is er niet meer. Vandaar dat ik nu een deken heb. Ik laat de deken los en strek mijn vingers even, waardoor die weer doorbloed worden. Daarna probeer ik mezelf uit de stoel te krijgen, maar mijn lange ledematen voelen stijf en onprettig aan. Eerst willen ze niet eens bewegen, maar gelukkig kan ik al snel opstaan, in ieder geval een poging tot want ik rol er zo half uit, waarvoor ik mezelf stoot en met een zachte bonk half op de grond kom te liggen. Ik kreun even verslagen, maar krabbel dan toch overeind. Als ik net wakker ben, ben ik zeker niet één van de slimste.
Ik rek mezelf uit en besluit mijn ochtendritueel maar gewoon te volgen. Half slapend loop ik naar de badkamer en begin ik mezelf uit te kleden tot op mijn ondergoed. Even goed wakker in de kou! Ik ril als ik wat water in een kom giet. Het is niet echt zuiver water, maar genoeg om mezelf te wassen. Mijn haar doe ik in een staart zodat het op mijn rug hangt. "Koud, koud, koud!" murmel ik terwijl ik lichtelijk van mijn ene been op mijn andere been spring als ik het goede water op mijn lichaam en gezicht sprenkel. Mijn lichaam kan er niet goed tegen en het begint stevig te trillen, mijn vingers voel ik allang niet meer en mijn voeten zijn ijskoud. Toch word ik hier elke ochtend wakker mee, zodat ik ook echt goed wakker ben en me niet zomaar op mijn kop kan laten zitten door een walker.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan.
"Goed gedaan! Help je dat kreng even verslepen? Ik wil niet dat de kamer gaat stinken naar ondode menseneter." Rebecca liep naar de walker en pakte hem bij zijn polsen. Ik knikte. Ik liep naar het lijk toe en pakte hem op bij zijn enkels. De stank van deze dingen, daar was ik inmiddels al wel aan gewend geraakt. Het deed me niks meer. We versleepten het ding richting de deur.
Ik haatte de gedachte dat dit een normale morgen had kunnen zijn. Die hoop had in ieder geval een paar minuten geleden nog voor vandaag.
Op de gang hoorde ik voetstappen.
"Er zijn er nog meer!" fluisterde ik naar Rebecca. Ik luisterde aandachtig of het geluid richting deze kamer kwam.
"Alles oké hier?" hoorde ik een onbekende mannenstem vragen. Ik zuchtte opgelucht. Het is gelukkig geen walker. Ik keek naar Rebecca. Zou ze deze man kennen? Zou hij bij de groep horen?

Rebecca Morgan

"Er zijn er nog meer!" fluisterde Nathan.
Zonder op een signaal te wachten, liet ik de walker los. Haar hoofd landde met een klap op de grond, en volgens mij hoorde ik zelfs wat kraken.
Er klonk wat gebons op de deur. Het zou raar zijn als het een walker was, want die hadden het fatsoen niet om aan te kloppen, al was er natuurlijk altijd een kans dat deze gewoon tegen de deur aanbotste.
Snel nam ik mijn douchekop weer beet en hield deze in de aanslag. Met een korte beweging vloog de deur open, en ik sloeg net niet met de douchekop in Daryls gezicht.
"Sorry!" Opgelucht haalde ik adem. "Je liet met schrikken. Ja, alles is goed."
Ik liet mijn arm zakken en keek hem nog even onderzoekend aan. Aan zijn net-uit-bed-look, suggereerde ik dat hij net wakker was. Fantastisch, nog iemand die ik wakker had gemaakt.
Ik draaide me om en gooide de douchekop met een sierlijk boogje op bed, terwijl ik de polsen van de dooie stinkbom weer vastnam.
"Nathan, dit is Daryl," stelde ik ze aan elkaar voor. "Daryl, mijn broer Nathan."
Ik zette wat kracht op mijn armen, terwijl we het ding weer een paar meter naar achter droegen tot aan de deur.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Het is even stil als ik heb aangeklopt, maar ik weet zeker dat ik eerder nog stemmen heb gehoord. Dan gaat de deur met een flinke zwaai open en staat Rebecca met een douchekop in de aanslag en vuur in haar ogen voor me. Opgelucht laat ze haar adem ontsnappen wanneer ze ziet dat ik het ben. "Sorry! Je liet me schrikken. Ja, alles is goed." Ze ziet er nou niet echt uitgeslapen uit, met die diepe kringen onder haar ogen. Maar wie kan haar dat kwalijk nemen. Achter haar staat een magere, lijkbleke jongen die ik niet ken. Ik laat mijn blik verder door de kamer glijden en zie een Walker met een stuk glas in zijn hoofd. Hij ligt akelig dicht bij het bed en de jongen. Mijn blik glijd van het stukje glas naar de douchekop in Rebecca's hand. Hmm, vrij onbeholpen van ze, om geen echte wapens bij zich te dragen. Als je het moet hebben van de random voorwerpen die om je heen liggen bij een aanval van een Walker, komt dat je vroeg of laat zeer duur te staan. Rebecca draait zich om en gooit de douchekop op bed. Vervolgens pakt ze de Walker bij zijn wegrottende polsen vast. "Nathan, dit is Daryl," stelt ze me aan de jongen voor. "Daryl, mijn broer Nathan." Ik knik de jongen toe. "Hi. Hulp nodig met deze meneer?" brom ik met een knikje op de Walker met het glas tussen zijn ogen. Ik besluit geen kritiek te geven op het feit dat deze mensen totaal ongehoord geen wapens meedragen. Ik ben niet hun vader. Ze zouden slim genoeg moeten zijn om zelf te beseffen dat je je kansen verkleint tot beneden nul als je niet altijd minstens een mesje met je mee draagt. Ik pak de Walker bij zijn middel op en gooi hem over mijn schouder. De romp van het lijk barst lichtelijk open en zijn heupbeenderen zijn nu voornamelijk verbonden met de borstkas dankzij de darmen en enkele spieren van de man. Rustig loop ik de kamer uit en smijt ik het uiteenvallende lijk bij de andere twee. Doordat de ingewanden van de Walker op me hebben gelegen, ruik ik hoe de rottingsgeur zich heeft overgedragen op mijn shirt. Rowan zou weer blij met me zijn.

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 10:54 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ongeduldig laat ik mijn afgekoelde lichaam afdrogen, terwijl ik het elastiekje uit mijn haar haal en het met een kam zorgvuldig door begin te kammen. Het is een flinke klus, aangezien het lang is en het behoorlijk in de klit lijkt te zitten. Waarschijnlijk heb ik nogal gewoeld op die stoel, wat me niets zou verbazen. Verderop in de gang hoor ik gebonk, waar ik me op het moment niets van aan trek. Ik weet alleen maar dat ik wil opdrogen en mijn kleding weer aan wil. Mijn haar is ondertussen weer zacht en ik leg de kam terug, waarna ik mijn legging vast aan doe, hoewel die vast plakt aan mijn vochtige benen. Hm, toch weer uit dan. Anders blijft dat ook nat en loop ik al helemaal de hele dag te rillen. Ik stroop hem van mijn benen af en begin rondjes te lopen om op te warmen terwijl ik op begin te drogen. Hierna wapper ik met mijn legging heen en weer, ik ben weer eens veel te ongeduldig. Ik trek mijn hempje vast aan, dat lukt wel. Het is niet heel warm, maar beter dan niets. Ik kijk even bedenkelijk naar de lagen kleding die er nog liggen. Een shirt, een shirt met lange mouwen, een trui, een legging, twee paar sokken en een denim broek. Hm, het lijkt vast niet alsof ik op de noordpool zit volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan.
De man, Daryl, knikt naar me. Hij is een heel stuk groter dan ik en heeft zo te zien best veel spieren.
"Hi. Hulp nodig met deze meneer?" vraagt hij. Ik wil het aanbod weigeren en zeggen dat het wel lukt, maar Daryl pakt de walker al op bij zijn middel en gooit hem over zijn schouder. Ik trek een vies gezicht. De verrotte huid die er nog over was barst open. De ingewanden liggen over Daryl's schouder. Hij loopt er de kamer mee uit en gooit het lijk bij de andere twee.
"Ik zal de scherven wel opruimen," mompel ik. Ik ga op mijn knieën zitten en begin met het oprapen van de glasscherven. De grote stukken pak ik gewoon op en de kleine veeg ik met mijn handen bij elkaar. Ik bijt even op mijn lip als een scherf een snee schuin over mijn hand maakt. Zo te zien is hij niet erg diep, dus besteed ik er niet veel aandacht aan.

Rebecca Morgan

"Hi. Hulp nodig met deze meneer?" vroeg Daryl. Ik wilde net mijn hoofd schudden toen hij de walker opnam en naar buiten droeg en op het hoopje gooide. Een nog ergere geur dan die van de walker drong mijn neusgaten binnen. Organen. Sinds gisteren wist ik ook hoe die roken.
"Ik zal de scherven wel opruimen," zei Nathan, hij knielde neer bij de scherven en begon ze op te rapen.
Het stukje verband dat achter mijn broekzak hing haalde ik eraf en ik ging tot bij Daryl op de gang.
"Bedankt. Ehm, kun je me even helpen?" vroeg ik. Ik stak mijn bebloede elleboog naar hem uit, samen met het verband. "Hoe ging het bij Rowan?" vroeg ik zachtjes, om een gesprek aan te knopen. Maar behalve dat wilde ik ook wel weten of ze iets gegeten had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Hun gezichten staan vol walging wanneer ik weer terug de kamer binnenloop. Ik veeg een restje ranzigheid van mijn schouder en veeg mijn handen af aan mijn spijkerbroek. "Ik zal de scherven wel opruimen," mompelt de jongen die me net is voorgesteld als Nathan en ik knik hem toe. Rebecca kijkt me aan. "Bedankt. Ehm, kun je me even helpen?" Ik kijk naar haar elleboog en zie dat er een flinke jaap in is gemaakt. Onhandig pak ik het verband van haar over. Nurse Daryl, dat was een goeie. Ik wist weinig tot niets over het verbinden van wonden. Als ik zelf een wond heb, laat ik hem of gewoon lekker zoals hij is of knoop ik er een stuk shirt omheen. Mijn arm lag nu trouwens wel mooi verbonden, maar dat was niet mijn werk geweest. Met een gefronste wenkbrauw kijk ik haar aan met een blik waarin ik vraag of ze wel zeker weet of ze mij dit wil laten doen. Ze blijft het naar me uitsteken, en dus ga ik maar aan de slag. "Hoe ging het bij Rowan?" vraagt ze zachtjes. Daar kan ik kort over zijn. Wat Rowan vannacht allemaal heeft kunnen vertellen, is ontzettend vertrouwelijk. Het feit dat ze het me verteld heeft, is al een wonder op zich, en dat ging ik niet kapot maken. "Prima," bromde ik dus zonder verder ergens op in te gaan. Als Rebecca een leuk gesprek aan wilde gaan met iemand, had ze aan mij toch echt de verkeerde. Onhandig rol ik de rol verband om haar heen waarna ik zie dat het echt nergens op slaat. Het lijkt nu meer op een stomme grap dan op een serieuze poging. "Weet je, ik heb geen idee wat de fuck ik aan het doen ben. Misschien kan Rowan je helpen, zij heeft mij ook verbonden gisteren," zeg ik waarna ik weer opsta.

---

ars moriendi