[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Tortura schreef:
(...)
[Tira?
Eigenlijk zit ze nog thuis, maar je kunt wel doen dat ze naar de winkel is om nog wat kattenvoer of zo te halen. Ghehe. Dat is denk ik handiger.]

"Well, well. Look who we've got here!"

Barnabas schreef:
(...)
[Tira ja, een van de drie heksen. ^^ Hmm. Kunnen ze op de markt meeten?]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
De vampier staakte zijn moordpogingen toen Vito bij het zolderraam opdook maar onvervalst.. buitengesloten bleef staan. Vampiers.. Welke regels golden voor hen? Niet in het daglicht, bloed, een staak door hun hart, manipulaties... uitnodiging! Ze moesten worden uitgenodigd en uiteraard was ik degene geweest die een vampier midden in de nacht binnen had gevraagd. ‘Laat me los!’ Probeerde ik toen hij zijn hand liet zakken om het haar bij mijn nek netjes weg te strijken. ‘Zo.. goed..’ fluisterde de blondharige vampier bijna in trance toen hij voorover boog - zijn nagels bijna in mijn huid borend.
‘V-vito kom binnen,’ prevelde ik zachtjes, maar dwingend - voor de vampier zijn tanden in mijn nek liet zakken en gulzig begon te drinken. Zijn gretigheid maakte al snel dat er zwarte vlekjes voor mijn ogen begonnen te dansen en tegelijkertijd zag ik met gemengde gevoelens toe over mijn gedachten: koppige Elisa die beneden voor de haard zat en ook zou sterven als de vampier niet verzadigd zou zijn hierna - alle stomme acties die ik enkel deze nacht alleen al was begaan en het feit dat ik opnieuw te zwak was om de vampier weg te krijgen. Zijn nagels drongen tot mijn ongenoegen weg in mijn dunne huid en zorgden voor bloed dat opwelde en in traanvormige strepen naar beneden liep. Ik voelde doodsangst en misselijkheid tegelijkertijd: hij zou me vermoorden, leegzuigen en dat alles omdat hij dorstig was geweest en niet enkel had gedaan wat zijn meester hem had opgedragen.
Hij was slechts een loopjongen - een marionet. Een jongeling, te zien aan zijn bloeddorst. De opgezwollen aderen onder zijn ogen maakten me zowel bang als woedend: hij had het recht niet. Hij kon niet zomaar andere wezens vermoorden: we waren al met zo weinigen. Ik had pas zeventien jaar op deze aarde doorgebracht en was nog lang niet volgroeid - ik wist mezelf niet te verdedigen. Dus ja, eigenlijk was ik niets meer dan naïef en zwak.
Ik probeerde hem van me af te krijgen - maar hij leek zich daardoor enkel begeriger aan mijn nek vast te klampen: uiteraard bang om zijn prooi te verliezen voor hij verzadigd was. Walgelijk.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Morgen even een stukje, ben nu echt kapot]

"Well, well. Look who we've got here!"

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
De drie kleine woordjes die Amorelia zwak had uitgesproken waren genoeg geweest, Vito kom binnen, het was de uitnodiging waarop ik zat te wachten op het moment dat ik tegen de harde, onzichtbare muur van het huis was opgelopen. Mijn voeten maken geen enkel geluid wanneer ik me binnen een halve seconde door het zolderraam naar binnen laat glijden – de harde sis die uit mijn borst komt is echter genoeg om de andere vampier te doen opkijken, waardoor er kleine straaltjes bloed uit de twee wondjes op Amorelia's keel glijden.
'Je hebt de verkeerd gepakt, maat,' grom ik dan zachtjes, waardoor de blonde vampier zijn ogen een tikkeltje groter worden en er iets van angst en woede doorheen flitsen. Wanhopig kijkt hij nogmaals van Amorelia naar mij en flitst dan op vampiersnelheid naar het raam, om weg te komen van de hel waarin hij zich op dit moment bevond. Mijn arm schiet zonder te aarzelen omhoog – de lichte klap die er tegenaan volgt geeft aan dat de blonde vampier er vol tegen op is gelopen, waardoor hij weer zichtbaar in de kamer verschijnt en naar adem probeert te happen.
Zonder nog verder te aarzelen of na te denken stort ik mezelf op hem, begin als een bezetene op hem in te beuken. 'Je hebt de verkeerde gepakt,' herhaal ik weer sissend wanneer ik mijn vuist tegen zijn kaak hoor komen. Na zelf ook een aantal rake klappen te hebben gekregen welt er een harde, dierlijke grom op uit mijn borst – die inmiddels naakt blinkt in het maanlicht doordat de blonde vampier mijn shirt kapot heeft gebeten. 'Niet dát meisje. Niet haar,' herhaal ik dan weer sissend, waarna ik mijn handen rond zijn nek en hoofd vouw en mijn ogen nog een keer in de zijne boor. 'Je hebt de verkeerde gepakt, maat,' herhaal ik dan – grijnzend – voor de derde keer, wanneer ik een enorme druk op mijn twee handen zet en in een ruk de vampier ontdoe van zijn hoofd. Met een grote zwaai belandt hij door het zolderraam in de tuin, waar hij over een korte tijd zal verbranden door het zonlicht.
Zwaar hijgend en trillend grijp ik mezelf vast aan het venster van het zolderraam, terwijl de maan mijn bleke gezicht en marmeren borst verlicht.

•

Aislinn schreef:
(...)
[Eh, ze zit in Zweden, verder heb ik geen specifiek iets. Als je haar ergens laat komen op een markt of weet ik veel wat, dan stuur ik haar wel op je af. (: ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

|Okay. I'm back to bussiness. (: Iemand voor Cheveyo? Moet niet perse in de Rocky Mountains zijn. Hij kan ook eten gaan kopen of zo in een stad. |

kindness is never a burden.

[Pfft, ik had mijn post bijna af en toen kreeg ik allerlei rare strepen over mijn beeldscherm en deed hij niets meer. x_x Alles was weg.]

Your make-up is terrible

Miles Elliot Sullivan

Ze lijkt te controleren of de deur goed dicht zit en loopt dan wat verder het lokaal in, al lijkt het in mijn ogen meer op strompelen. Zouden haar benen net zoals die van mij op het moment als drilpudding aanvoelen? En dan niet de goede soort drilpudding. Uiteindelijk pakt ze een stoel die ze bij mij aan het bureau neer zet en gaat er op zitten.
"Oh geloof me, ik weet wel zeker dat het geen goed plan is." verzekert ze me, waardoor ik me nou niet bepaald gerust gesteld voel. Straks doet ze het alsnog wel en gaat alles fout, terwijl ze weet dat het geen goed idee was.
Ze zucht even op de rest van mijn woorden en knikt dan begrijpend. Haar hand gaat door haar donkere lokken heen en voor even ben ik gefascineerd door de lichtval en de verkleuringen in haar haren. Maar aan de andere kant, heel misschien leren we in dat ... trainingskamp wel veel beter met onszelf om te gaan en andere dingen, trucjes, tips. Misschien kunnen ze mij, ons, wel helpen om geen slachtoffers meer te maken. Hierdoor begin ik nu ineens ernstig te twijfelen, want wat is nu belangrijker? Maar dan nog, waar moeten we precies voor trainen en voor wie?
"Is er niet een mogelijkheid de volle maan te omzeilen?" Na deze woorden wijst ze grijnzend naar mijn papieren. Ik frons mijn wenkbrauwen en begin gelijk in elk hoekje van mij hersens te graven. "Eh... Daar is nog eh - nooit een notitie van geweest." murmel ik vervolgens. "Alleen andere soorten die konden veranderen wanneer ze wilden of met contracten tussen andere rassen, maar ik weet niet eens of die bestaan en zo krachtig zijn." spreekt mijn vakkennis erover.
"En bovendien, ben je niet benieuwd om al die andere nieuwe rassen te ontmoeten?" Ze bestudeerd haar nagels en ik schud resoluut met mijn hoofd. "Absoluut niet eigenlijk. Ik weet niet wat ik kan verwachten en tot wat zij in staat zijn. Wij hebben alleen krachten met volle maan, zij constant, misschien. Ik weet niet niet." antwoord ik.
Ik haal mijn hand wat gestrest door mijn lichtbruine haar heen en probeer alles netjes op een rijtje te zetten. "Jij wel dan?" vraag ik op een wat zachtere toon.

Your make-up is terrible

Dana Argent
"Eh... Daar is nog eh - nooit een notitie van geweest." Teleurstellend, jammer, hoewel ik het ergens ook wel had verwacht. Ik zak wat onderuit in mijn stoel en wrijf met mijn handen over mijn broek heen. Wie weet wat er in dat kamp wel allemaal niet te halen valt, wat voor dingen we daar kunnen leren - of ik tenminste, want één ding staat vast; ik ga. Al moet ik het alleen doen. Misschien dat als meneer Sullivan niet wilt gaan, hij me ondanks dat wel wilt helpen. Jezelf met een mes snijden is nou niet al te moeilijk, maar ik wil voorbereid zijn op het ergste.
"Alleen andere soorten die konden veranderen wanneer ze wilden of met contracten tussen andere rassen, maar ik weet niet eens of die bestaan en zo krachtig zijn." Ik kan aan zijn stem horen dat hij ze nog nooit ontmoet heeft, laat staan over wat hij spreekt. Heksen, weerwolven, vampiers. Elke soort heeft van wat ik vernomen heb zijn nadeel, iets wat heb tegenhoudt om de machtigste van allemaal te worden. Wij hebben het maanlicht, de vampiers het zonlicht en de heksen ouderdom. Iets houdt ons allen tegen.
Ik volg zijn handen die door zijn lichtbruine haren heen glijden en het ietwat uit zijn piekerige model brengen. Hij lijkt even na te denken over de stand van zaken, ik probeer alles op een rijtje te zetten van hoe en wat. Ik weet nu ongeveer wel dat het niet iemand is die met ons probeert te dollen, dat is onmogelijk, dat hij zo precies kan gokken.
"Jij wel dan?" Ik schrik op van de zachte ondertoon in zijn stem en even weet ik niet waar hij op doelt. Ik bedenk me vrijwel meteen dat ik de aankomende lesuren vandaag misschien beter kan skippen, voor zover heb ik toch al heel wat gemist en uiteindelijk, ik ben toch niet van plan een beroep uit te gaan voeren waarbij deze vakken echt nut hebben. Dan realiseer ik me weer dat meneer Sullivan op een antwoord wacht en knik ik bedaard.
"Allemaal hebben we zo onze nadelen. Wij hebben de maan, anderen het zonlicht, ouderdom." zeg ik langzaam, "Weerwolven, vampiers en heksen. Ik weet niet of er meer bestaat." zeg ik dan uiteindelijk en denk heel even aan het moment dat ik oog in oog met een bloedzuiger gestaan heb. Een kleine deal, als ik iemand vermoordde tijdens volle maan, was het bloed voor hem, zo simpel als wat. Van heksen heb ik enkel gehoord dat ze bestaan, maar daar twijfel ik absoluut niet aan.
"Misschien dat er wel meer is, het zal me in ieder geval niet verbazen."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Tortura schreef:
(...)
[Ja hoor, dat is goed. In elk geval een plek buiten. Ik vind 't best.]

"Well, well. Look who we've got here!"

Barnabas schreef:
(...)
[By the way, in welk land zit ze? Dan kan ik daar even rekening mee houden.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Errin Hyder

Ik schrok wakker. What the hell was dat?! Die droom was überraar. Ik kwam zachtjes mijn bed uit en pakte een paar boeken: Plantenlexigon en een atlas.
Ik wist dat deze dromen zeldzaam waren en ik ze maar beter kon opvolgen.
Ik floot zachtjes door mijn tanden. Ik zocht in de atlas. Waar kon ik het vinden?
Mijn ogen gingen de pagina's af.
Mijn blik viel op Snowdonia. Noord - Wales.
Ik kon nog geen auto rijden, hoe zou ik daar komen?
Ik klapte de boeken dicht en dacht na. Alleen in februari, he? Hmm... Dan zou ik weg moeten van school. Ik zat de smoes al uit te werken: bedevaartstocht, moeder ziek... Nee, dat zou niet lukken. Gewoon weglopen dan?
Ik zuchtte. Was er maar iemand met wie ik hierover kon praten...

I will keep watch.

Ara

De Scheppers zijn allesbehalve onder de indruk van mijn woede uitbarsting. Sterker nog, ze kijken een beetje verveeld, waardoor ik me nog meer opwind.
      'Nou?' snauw ik. 'Komt er nog een antwoord?' De middelste van de Scheppers staat op en kijkt op me neer. Meteen voel ik de drang om me weer te bewijzen, net zoals ik in het begin der tijden heb gedaan. Toen ik smeekte om de Aarde aan ons over te laten en het niet te vernietigen omdat het maar een nutteloze planeet leek.
      'Wat wij beslissen en uitvoeren gaat jou niets aan, heks. Het is nog steeds onze schepping, jullie zijn maar de beschermers van de Aarde. Wat jullie niet goed afgaat, trouwens,' voegt de Schepper er scherp aan toe. Ik voel mijn wangen rood worden en zoek steun bij Cri, die als versteend naar de Scheppers kijkt.
      'Jullie zijn niet de Scheppers,' zegt ze dan vanuit het niets. Ik kijk haar verbijsterd aan en kan mijn oren niet geloven wat ze zonet zei.
      'Cri, beheers je! Sla niet zulke wartaal uit,' sis ik haar boos toe. Ze draait zich naar me om en kijkt me woedend aan.
      'Zie je het dan niet? Dit zijn de Scheppers niet! Ze lijken erop, maar ze zijn het niet.' Cri kijkt me smekend aan. 'Geloof me Ara, ze zijn het niet.'
      'Het spijt me zeer dat mijn zuster zo van streek is, ik zal haar naar huis toe sturen, waar ze haar wartaal over kan denken. Het spijt me dat ze zulke dingen heeft gezegd,' zeg ik nederig, terwijl ik naar de grond kijk.
      'Voor deze ene keer zullen we het door de vingers zien, maar de volgende keer gaat ze de strafkerker in.' De Schepper in het midden gaat weer zitten en knikt ons toe. Ik schuifel langzaam met Cri terug totdat we bij de deur zijn aangekomen en ik Cri naar buiten toe sleur.
      'Ara! Waar slaat dit-'
      'Zwijg!' zeg ik woedend en sleur haar naar het portaal, vanwaar we gekomen waren. Cri probeert me te overtuigen, maar ik besluit er niet naar te luisteren. Als we eenmaal thuis zijn, sleur ik haar mee naar de zolder, waar niemand ons kon horen.
      'Zo. Veilig. Cri, geen zorgen, ik geloof je. Maar als ik mee had gedaan, waren we sowieso onze vrijheid voor een paar eeuwen kwijt en dat kunnen we op dit moment niet gebruiken.'
      'De Scheppers zij dank,' verzucht Cri opgelucht. 'Ik was al bang dat je me niet geloofde. Waar zag jij het aan dan?'
      'De Scheppers groeten altijd voordat ze ons te woord staan en als afscheid zeiden ze altijd 'ga in vrede'. Het werd nog vreemder toen ze niet eens op de beschuldigingen ingingen en het ontweken. Scheppers ontwijken nooit een beschuldiging, die willen ze zo snel mogelijk uit de weg ruimen. En dreigen met de strafkerker? Absoluut niets voor de Scheppers, ze haten het om mensen onnodig te straffen. Hier is iets goed mis Cri, maar wat?'

"Well, well. Look who we've got here!"

Errin Hyder| Heks

Ik probeerde geesten op te roepen, maar ze gaven geen gehoor.
'Zoveel stress is niet goed voor je op een vroege morgen, Errin' mompelde ik zacht.
Ik had advies nodig, dat wist ik zelf ook wel. Zou ik een medium inschakelen? Nee, dat kon niet. Zouden ze weer proberen me te "genezen". Ugh. Ik keek nog een keer in de atlas en in de lexigon. Ik las haast niets, maar ik had het al vaker doorgenomen.
Het was niet onmogelijk, nee, maar wel moeilijk in mijn situatie. Geen enkele trein of bus ging ernaartoe, of een weg. Ik zou dus moeten lopen.
En dan, in heel Snowdonia, waar zou dat in hemelsnaam zijn? Snowdonia was vrij groot, het kon overal zijn.
Ik slaakte een gekwelde zucht. Kon ik nou maar praten met iemand die me begreep.

[ bericht aangepast op 8 dec 2012 - 18:19 ]

I will keep watch.