[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
‘Het spijt me, het is een lange eh.. nacht geweest. Judy heeft geloof ik wel iets van het optreden gezien. Ik beloof dat ik de volgende keer mijn best zal doen om er iets van mee te krijgen.’ Hoewel mijn toon verontschuldigend klonk, kon ik er met mijn hoofd niet bij wat ik de vreemde jongen zojuist had belooft.
Heel slim, Amorelia. Ik beet kort op mijn onderlip toen zijn vriendelijke toon overging in een iets nukkiger geluid en ik enigszins op mijn hoede naar de voorbij komende acts staarde. Chick was dus zijn podium naam. Misschien was ik iets te nieuwsgierig naar de vreemde jongen en liet ik mezelf meeslepen. Dit was daarom een goed moment voor Ethan om te verschijnen zodat we hier weg konden voor het gesprek minder luchtig zou worden.
‘Ik heb geen alternatieve naam, helaas. Voor mij is het gewoon Amorelia, of Amor.’ Vertelde ik hem met een waterig glimlachje terwijl ik aan de uiteinden van mijn lokken pulkte. ‘A-amoer is een ho-ho-hoer!’ Hikte Judy plotseling klaarwakker, voor ze opnieuw ineenklapte als pudding en brabbelend tegen de bank murmelde. Ik voelde de brok in mijn keel toen ik de woorden tot me liet doordringen en beet vervolgens harder dan de bedoeling was op mijn onderlip.
Ik was blij dat ik geen druppel alcohol had aangenomen: Judy wist namelijk niet hoe erg ze met kwetste met die vunzige woorden.
Ethan moest maar snel komen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

'Amorelia.'
Ik herhaalde haar naam op een eerbiedige toon, alsof het de naam van een engel was, een zeldzaam iets dat ik maar een keer in mijn leven zou tegen komen. Wanneer ik haar beter bekeek drong het besef tot me door dat het hoogstwaarschijnlijk ook zo was, haar volmaakte gezicht was prachtig om te aanschouwen, evenals haar lichaam en de houding waarmee ze zichzelf staande probeerde te houden.
'A-amoer is een ho-ho-hoer.'
Het hikkende geluid dat Judy uit wist te brengen bleek een kwetsend effect te hebben op Amorelia, die hard op haar onderlip leek te bijten en Judy uit alle macht probeerde te negeren. Het feit dat ze er plotseling zo kwetsbaar en breekbaar uit kwam te zien – alleen door het feit dat ze op haar onderlip stond te bijten – overviel me, waardoor er een nadenkende frons in mijn ogen verscheen.
Soepel en vlekkeloos stond ik opnieuw op van de bank en beende vervolgens met grote, vastberaden stappen naar Amorelia. Binnen een aantal seconden had ik besloten Judy ook te negeren, zodat ik Amorelia niet verder zou kwetsen met de woorden die ze zojuist had uitgesproken en besloot ik er verder niet op in te gaan. Het idee alleen al dat dit volwaakte wezen een hoer zou zijn geweest liet me haast lachen van ongelovigheid, al was het verhaal bij mij een stuk anders geweest.
'Ik denk niet dat jij een persoon bent die gemaakt is voor mijn optredens,' antwoord ik dan zacht en licht aarzelend. Het feit dat het aarzelend uit mijn mond kwam zetten maakte me weer hard van binnen, zwakheid was iets wat ik niet graag liet zien, aan niemand, waardoor er een staalharde blik over mijn gezicht trok en ik de frons uit mijn wenkbrauwen liet verdwijnen.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
‘Ik denk niet dat jij een persoon bent die gemaakt is voor mijn optredens.’ Het verwarde me over hoe soepel hij van vriendelijk naar vinnig en weer terug kon schakelen - hoewel het me ergens ook wel beangstigde. ‘Niet?’ Vroeg ik hem ergens ietwat nieuwsgierig. Voor zover ik wist speelden hier verscheidene bandjes en- o. Mijn lippen vormden een perfecte 'o' terwijl ik me de restanten van de flyer probeerde te herinneren. Strippers. Hij was een stripper. Natuurlijk. Ik was zo dom geweest: de bevallige vrouwen, Judy die voor het dronkenschap al een opgehitste tuttebel was en uiteraard zijn gladde charmantheid. Ik wist niet precies wat ik hem moest zeggen: ik was een aartsengel, vertoefde mezelf in zo min mogelijk zonden en.. dit was nieuw? Er verscheen een gepikeerde frons boven mijn ogen toen het slungelige lichaam van Ethan in de coulissen verscheen: dankbaar om zijn perfecte timing hielp ik Judy overeind. Hij klakte afkeurend met zijn tong terwijl hij haar overnam en me een giftige blik toewierp. ‘Hoe haal je het in je hoofd, Sinque.’ Siste hij afkeurend waarna hij zijn giebelende zus door de nooduitgang troonde en mij verbijsterd achterliet. Geen dank. Judy zou in ieder geval veilig thuiskomen en Ethan haatte me hierom een beetje meer. Als hij eens zou weten hoe Judy écht was.. hij zag mij waarschijnlijk verantwoordelijk en misschien was ik dat ook wel. Ik.. wist het niet meer. Hoe meer ik met mensen probeerde om te gaan, hoe meer afkeer sommigen ontwikkelden. Misschien moest ik maar een kluizenaar worden. ‘Eh, bedankt voor Judy en de hulp. Chick.’ Glimlachte ik magertjes, gezien ik zijn echte naam niet wist.
Misschien was het tijd om op huis aan te gaan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

'Eh, bedankt voor Judy en de hulp. Chick.'
Amorelia's zachte stem zorgt ervoor dat de kille, strakke blik van mijn gezicht glijdt en ik lichtelijk ontspan. 'Vito,' zeg ik uiteindelijk, nadat ik haar voor een volle minuut aan heb staan staren, 'Vito Cirino Cicotelli.' Vol verwarring sta ik uiteindelijk voor haar, niets door laten schijnend in mijn uiterlijk. In de Nachtclub is Nick de enige die mijn volledige naam kent, die weet dat er over mij niets te vinden is, op internet, in het burgerbestand, nergens. Ik ben een persoon zonder verleden en dat zal vragen gaan oproepen bij bepaalde fans, waardoor ik mijn naam vrijwel altijd op Chick hield. Chick de stripper.
'Ik zei niet dat je nooit mag komen kijken,' brom ik uiteindelijk zachtjes, misschien wel willend dat ik Amorelia's ogen een keer op zou kunnen vangen in het publiek, een zee van rust in de deinende menigte die schreeuwden om allerlei behoeftes en verlangens. 'Maar het is beter van niet, daar ben je te breekbaar voor,' mompel ik uiteindelijk, waaran ik met grote passen richting mijn kleedkamer loop en de deur met een grote zwaai ogen gooi. De kostuums aan de wand geven een beter beeld van mijn leven; brandweer, politie, soldaat, ga maar door. De outfits voor op het podium waren eindeloos.
Niet wetend of Amorelia was gevolgd liet ik mijn blik over mijn kalender glijden, merkte op dat ik nog een optreden had vanavond en greep hiervoor het brandweerkostuum, dat met een doelgerichte zwaai over mijn stoel kwam te liggen.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
‘Vito.’ Herhaalde ik hem met een glimlach. Dat klonk veel beter, als je het mij vroeg. Zijn naam klonk chiquer dan deze tent, en ergens wakkerde dat naïeve nieuwsgierigheid op. Wat dat betreft was ik vrij goed gelovig, gokte ik zo. 'Ik zei niet dat je nooit mag komen kijken, maar het is beter van niet, daar ben je te breekbaar voor.’ Opperde de jongen, Vito klaarblijkelijk, zowel brommend als oprecht. Of zou voelde het, in ieder geval.
Toen hij dan ook wegliep om een andere kamer te betreden, voelde het.. gewoon om achter hem aan te gaan - een glimp op te vangen van het leven hier in de Nachtclub. Het werd me echter al snel duidelijk dat hij straks opnieuw op dat podium zou staan en ik slikte de woorden die in de eerste instantie op mijn tong hadden gelegen daarom maar vakkundig weg. In stilzwijgen liet ik mijn blik over het kostuum glijden, om deze vervolgens opnieuw op Vito te richten.
Ik had mezelf voorgenomen hem niet langer op te houden en probeerde daarom een oprechte verontschuldiging te verzinnen zonder dat ik hem daarmee zou afwimpelen. ‘Bedankt, was het was lief van je om Judy te helpen en mij niet meteen aan de deur te zetten - maar ik zal je niet langer ophouden.
Veel succes, Vito. Wie weet neem ik je aanbod eens aan.’ Ik schonk hem een glimlach voor ik me omdraaide om mijn jas van de bank te pakken en deze zorgvuldig aan te trekken voor ik mijn ogen over de bordjes liet glijden: ik had niet bepaald zin om door de zwetende, joelende menigte richting de uitsmijters te gaan. Ze zouden snel genoeg opmerken dat ik pas zeventien was en ik had geen zin in nóg een akkevietje bij deze tent.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli
– Vampier

'Bedankt, het was lief van je om Judy te helpen en mij niet meteen aan de deur te zetten – maar ik zal je niet langer ophouden. Veel succes, Vito. Wie weet neem ik je aanbod eens aan.' Na deze woorden vertrok Amorelia uit mijn kamer, naar de coulissen achter het podium, waar op dit moment verschillende mensen heen en weer renden om mijn optreden voor te bereiden. Hoofdschuddend begon ik de knoopjes van mijn blouse open te trekken en liet mijn broek langs mijn benen naar beneden glijden. Na een korte blik in de spiegel, waaruit de constatering volgde dat ik mijn biceps wel eens extra aandacht zou mogen geven, schoot ik gemakkelijk in de grote, wijde, zwrate brandweerbroek. De bretels van de broek hing ik alvast over mijn schouders, waar uiteindelijk de grote, zware en lompe brandweerjasoverheen kwam te hangen, die ik nu bleef vasthouden in mijn handen, samen met de knalgele hoed die erbij hoorde.
Grinnikend liep ik daarna mijn kleedkamer uit, dit soort optredens – waarbij ik mezelf moest voordoen als iemand uit de maatschappij – vond ik het mooist, ik kan me laten gaan in een rol en het publiek werd gek wanneer dit het geval was.
Op het moment dat ik de coulissen in liep zag ik Amorelia staan, licht verward en rondkijkend, niet wetend waar ze heen moest gaan. 'Je kan de achteruitgang proberen,' opper ik vanuit het niets, terwijl ik achter haar ga staan met een halve glimlach op mijn gezicht – waarbij mijn ogen niet meededen, die overigens nooit mee lachten. 'Of je wacht tot ik klaar ben en je via de personeelsuitgang naar buiten kan laten gaan.'

•

Onbekend

Zacht liet ik de pen op het papier terecht komen, waarna sierlijke lijnen zich vervormden tot letters, die zich uiteindelijk weer ontpopten tot woorden. Het was tijd dat de Nieuwe Rassen ervoor zouden zorgen dat er veranderingen plaatsvonden. Dát was hun plicht, in plaats van domme queesten te vervullen die de Heksen moesten doen. Of zich ontpoppen als een monster bij iedere volle maan. En het allerergste; vampieren die niet meer van het zonlicht konden genieten en gedwongen waren om zich op mensenbloed te voeden.
      Ik walgde van het idee dat die Scheppers maar een beetje op hun tronen zaten en zich zo lieten aanbidden, dat hun troon bijna van kwijl kon worden gebouwd. Langzaam schreef ik de uitnodiging, geen enkele fout makend. Zacht prevelde ik daarna de oeroude spreuk, waarbij ik de uitnodiging in het oog hield. Na een aantal seconden verdween de uitnodiging langzaam en verdubbelde de brief zich totdat alle bovennatuurlijke wezens een uitnodiging hadden gekregen. Ik begon te grijnzen toen ik klaar was en begon hard te lachen, dat overal ter wereld te horen was.
      Ik steunde op de stoel en veegde de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd. Dankzij het dwangmiddel in iedere brief, kon geen enkel bovennatuurlijk schepsel verzet bieden aan de uitnodiging, ook al zouden ze er zich nog zo tegen verzetten. Dat was het ultieme voordeel van oude spreuken, uit de tijd van de Eerste Oorlog.

Uitnodiging voor elk bovennatuurlijk schepsel

"Well, well. Look who we've got here!"

[Alles is weer bijgewerkt!]

"Well, well. Look who we've got here!"

Amorelia Emerahlis Sinque
De achteruitgang zag er nogal spookachtig uit - moest ik bekennen. En mijn angst voor het donker schreeuwde bijna om Vito's aanbod zonder aarzeling aan te nemen. Op het moment dat ik me echter tot hem wilde keren, voelde ik papier tegen mijn vingers schuren en stapte ik lichtelijk geschrokken achteruit - vol tegen Vito aan wie ik nogmaals mijn excuses zou moeten maken. In plaats daarvan vielen mijn ogen op de brief aan mijn voeten die ik zonder verdere bedenkingen van de vloer griste. De deftige inkt zorgde voor een brok in mijn keel. Amorelia Emerahlis Sinque was er in een krullerig, oud handschrift op de envelop geschreven. Fronsend opende ik het broze papier om vervolgens het kaki kleurige vel te ontvouwen en door te lezen.
Geachte heer/mevrouw,

Hierbij kan ik u heugelijk mededelen dat de tijd is gekomen om ons te verzamelen en eindelijk te doen wat ons eigenlijk is opgedragen!
Verzamelt u zich allen voor het trainingskamp van de Nieuwe Rassen.
Op 31 december 23.59 uur zult u zich kunnen opgeven door een druppel bloed te offeren, onder de volle maan. Nadat uw bloed is geofferd aan de natuur, zult u automatisch getransporteerd worden naar het trainingseiland, waar u zich kunt verzamelen met de andere schepsels. Denk goed na voordat u zich opgeeft, er is namelijk geen weg terug... De brief glipte opnieuw door mijn vingers en ik knipperde enkele seconden met mijn ogen om de informatie tot me door te laten drinken. Ik had zo mijn best gedaan voor een leven hier.. Ik was erover verbaasd dat mijn ogen prikten en beet daarom fel op mijn onderlip om dat gevoel terug te dringen en de brief van de grond te halen. ‘Onzin.’ Prevelde ik hoofdschuddend. ‘Na al die tijd? Wauw, zij weten het mooi te vertellen.’ Mompelde ik hoofdschuddend. Mijn ogen gleden onbewust naar Vito, me afvragend of hij ook een uitnodiging had gekregen en zodanig dus óók een ander wezen was.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik probeer een lange post te schrijven met Ayane, zodat ik dat er ook in kan zetten.]

†

[Dana kan ook wel naar het college van Miles over weerwolven komen.]

Your make-up is terrible

Vito Cirino Cicotelli

Op het moment dat Amorelia tegen me aan botste en zichzelf leek te verliezen in een stuk papier voelde ik ook in mijn eigen handen de contouren van een envelop verschijnen, waardoor ik mezelf moest inhouden om met mijn ogen te rollen. Vervolgens liet ik mijn over het papier glijden, frommelde het half op totdat het klein genoeg was om in mijn broekzak te proppen en trok daarna mijn brandweerjas aan, waarbij ik de knalgele helm op mijn hoofd zette – waarbij ik ervoor zorgde dat hij een licht schuin stond, wat een speelse en kinderlijke uitdrukking gaf.
'Misschien is het toch beter als je wacht tot je mee kan door de personeelsuitgang,' mompel ik dan met een nukkige stem, aangezien mijn humeur totaal was omgeslagen door de brief van de Schepper. Altijd, op ieder moment, zou ik deze brief gehaat hebben, zoals nu. Hier op aarde kon ik mijn eigen ding doen; dansen in de Nachtclub, zorgen voor het inkomen van Nick en de rijke, weldadige klootzakken van hun leven beroven.
Ik kijk Amorelia met een strakke blik aan als ze zich omdraait, met een geschrokken blik in haar ogen en de envelop nog steeds in haar handen, terwijl ze zachtjes dingen fluistert. 'Jij blijft bij mij,' zeg ik dan resoluut, waarna ik naar mijn kleedkamer wijs maar zelf koers zet richting de trappen die leiden naar het podium. The show must go on, zou Nick zeggen wanneer hij allemaal in de gaten had wat er aan de hand was.

•

Assassin schreef:
[Dana kan ook wel naar het college van Miles over weerwolven komen.]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Amorelia Emerahlis Sinque
De Nachtclub, zijn charmes, het marmeren gelaat. Vampier. Alles in me schreeuwde om nu direct weg te rennen maar geen van die dingen vonden ook werkelijk plaats. Bij hem blijven? Een aartsengel en vampier? Dat zou niet het verstandigste zijn. Misschien moest ik vluchten. Hij wees echter priemend naar de kleedkamer voor hij zelf boven de trappen verdween. Pas nu merkte ik op dat ik trilde en sloot mezelf daarom op in de kleedkamer.
Er was licht en er stond een stoel of twee. Het was genoeg om me rustig te krijgen en de brief opnieuw door te lezen. Bloed offeren? Trainen? Ik had niet mijn hele leven veranderd om uiteindelijk opnieuw de held uit te moeten hangen. Ik wilde niet vechten, noch toekijken. Dat lag waarschijnlijk aan mijn zachtaardige aard. Ik was een engel maar ook menselijk door de tijd die ik hier had doorgebracht. Waarom zou ik dat willen opgeven? Ik liet mezelf achter een kledingrek op een donkerpaarse poef zakken en trok mijn benen op. In de ogen van de Schepper waren we wezens, ik was niet eens zeker of het hem wel iets uitmaakte dat we hier een leven hadden opgebouwd terwijl hij wachtte op zijn overwinning. Er rolde opnieuw een rilling langs mijn ruggengraat en het knagerige gevoel van honger hielp ook niet al te best. Toch zette ik mezelf er niet toe de kleedkamer te verlaten om op zoek te gaan naar eten. Hier blijven zitten en nadenken over hoe het verder moest gaan leek me logischer. Vito was een vampier, ik vroeg me af wat hij zou doen. Blijven, vechten.. Het was moeilijk om anderen in te schatten, vooral als je naïef en manipulatief was zoals ik. Een slechte gewoonte waar ik maar niet vanaf kon komen.
Het was niet erg, en zo lang de situatie niet uit de hand liep mocht ik best naïef zijn. Daar veranderde je nu eenmaal niet veel aan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Katerina Elisabeth Beckett

'Fantastisch liefje, houd die blik zo vast!' Ik draaide mijn gezicht een beetje en keek uitdagend in de camera. De fotograaf was helemaal lyrisch dat hij met een van de bekendste personen van Australië kon samenwerken en ik... tja, het kon mij niet zoveel schelen. Ik had al meerdere ontmoetingen gehad met koningen, koninginnen, prinsen, prinsessen en andere royalty.
      'Kunnen we even pauze houden?' vroeg ik, toen ik opeens scherpe papieren randjes tegen mijn buik voelde schuren. De fotograaf knikte en ik snelde er meteen vandoor. Vervloekt, dacht ik. Wat krijgen we nu weer?
      Ik sloot de deur van mijn kleedkamer achter me en haalde de enveloppe tevoorschijn. Met sierlijke letters was mijn naam op het papier geschreven en ik wist meteen dat iemand van daarboven iets ons te melden had. Zuchtend leunde ik naar achteren en beet de envelop open met mijn vlijmscherpe tanden. Als ik niet in de buurt was van de mensheid, kon ik best mijn vampierenkarakter naar boven laten komen.
      Snel las ik de brief en sloeg daarna mijn ogen ten hemel. Was dit nu werkelijkheid? Ik had helemaal geen zin om aan zo'n dom trainingskamp mee te doen, alleen omdat de afgevaardigden van de Scheppers daar zin in hadden. Ik versnipperde de brief in mijn handen en blies het daarna met zo'n kracht uit het raampje, dat ik na een paar seconden de snippers niet meer kon zien.
      Hoe durfden ze zoiets zomaar naar ons toe te sturen? Eerst lieten ze ons in de steek en daarna moesten we wel weer voor die lui in het gareel. Dat was absoluut niet mijn stijl. Ik schoof het haar over mijn schouders en liep weer terug naar de fotograaf van de Australische Vogue. Ik zette mijn brede glimlach weer op en de fotograaf kwam naar me toegesneld.
      'Alles goed liefje?' vroeg hij bezorgd.
      'Met mij wel hoor. Zullen we?' Ik nam weer plaats op de sofa en ging chique zitten, zoals het een echte dame betaamde.
      'Prachtig, prachtig! Net een echte lady!' Ik glimlachte breed. Tenminste één iemand die naar mijn wensen luisterde en me niet commandeerde als een hond.

"Well, well. Look who we've got here!"