[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Dana Argent
Mijn ogen volgen zijn handen, hoe deze naar het koffiekop glijden, maar daarna teleurgesteld terug op zijn plek zet. Ik moet mezelf inhouden om te lachen, merk hoe vreselijk nerveus hij is en het minder in toom lijkt te houden als mij. Zelf weet ik ook niet hoe ik mezelf zou kalm kan houden en dat ik er nauwelijks moeite mee heb, maar diep van binnen word ik haast gek van mezelf en alle gedachten die door mijn hoofd sluipen.
Vragend kijk ik hem aan als hij na een luttele minuut nog geen antwoord geeft en trek mijn antwoord op. Is het zo vreemd dat ik hem vraag om me te helpen, of hij meegaat? Natuurlijk, ik zie wel dat hij niet een jongen is met vrij veel ervaring als het om de dames gaat. Die geruchten gaan al veel langer rondt tijdens zijn lessen, maar dit is toch wel een vrij ernstige situatie. Zou hij het niet even aan de kant kunnen zetten?
"J-ja." Hoor ik hem dan stotterend zeggen, zijn wangen kleuren nog roder dan eerst waardoor ik besluit weg te kijken. Misschien is dat wel beter voor hem en wordt hij kalmer, dat hij gewoon nerveus wordt dat ik constant naar hem zit te kijken. Ondanks dat klinkt het niet erg verzekerd en vraag ik me af of hij het werkelijk meent.
"Ja, ik ga ook." mompelt hij ditmaal iets zachter. Het is dat mijn zintuigen sterker zijn dan de normale mens, anders had ik het nooit kunnen verstaan en was het een stuk moeilijker geweest. Een klein voldaan glimlachje komt er op mijn gezicht te staan, ga ik dus toch niet alleen en ken ik tenminste iemand die ook daarheen gaat.
"Wil je dan ook eh..." Vragend kijk ik hem aan als hij zijn zin in het midden stopt en naar achteren wijst. Mijn ogen volgen zijn vingers, naar het vol gekalkte schoolbord. Het slordige handschrift is nauwelijks leesbaar. "samen gaan? Je weet wel, voor de handigheid." Mijn ogen gaan weer terug wanneer hij dit zegt en ergens ben ik er toch wel verbaasd over. Ik oogde hier allang op, of we samen zouden gaan.
"Dat is wel de bedoeling, toch?" vraag ik dan terug aan hem, nu niet meer helemaal zeker. Dan bedenk ik me dat volle maan al bijna is, nog iets minder dan een week weg en dat de tijd dus dringt. Vooral als je nagaat dat het morgen al kerstmis is en iedereen waarschijnlijk tijd met zijn familie doorbrengt, behalve ik. Het zal wel weer pizza worden, misschien een fles sterke drank en vroeg mijn bed in om over de situatie na te denken.
"Als we samen gaan, moeten we wel een plan maken, voor de zekerheid, voor het geval dat het misgaat." En daarmee doel ik vooral op het feit over de transformatie. Ikzelf ben niet tegen te houden, maar misschien dat een mede weerwolf dat wel kan.
"Ik bedoel dus vooral over de transformatie zelf, als dat sneller is dan verwacht, dat kan gevaarlijk voor jou zijn, of mij." Stel je voor dat ik mijn eigen leraar iets aan doe, verwond, hoewel, een leraar kan ik hem na dit niet echt meer noemen.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

"Dat is wel de bedoeling, toch?" vraagt ze aan me, waardoor ik mijn ogen terug naar haar laat schieten. O god, ze doelde daar dus al de hele tijd op en ik had het niet door, waardoor ik nu vast nog stunteliger over kom. Alleen ik krijg dat voor elkaar volgens mij. Nou, ik heb allang het geluk dat zij zich kalm kan houden en zich normaal kan gedragen waardoor deze situatie nu niet erger word. En ze lacht me tenminste niet uit voor mijn rare gedrag in haar bijzijn, zoas ik al vaak genoeg heb meegemaakt.
"Eh, ja, dat denk ik wel." antwoord ik een beetje verstrooit en onzeker waarna ik kort aan mijn achterhoofd krab met opgetrokken wenkbrauwen, die ik al snel weer laat zakken.
"Als we samen gaan, moeten we wel een plan maken, voor de zekerheid, voor het geval dat het misgaat." gaat ze dan verder en ik knik, blij dat zij zo enorm kalm en is rationeel kan nadenken. Natuurlijk, een plan. "Ik bedoel dus vooral over de transformatie zelf, als dat sneller is dan verwacht, dat kan gevaarlijk voor jou zijn, of mij." Holy fuck, de transformatie. Jezus, ik moet echt opnieuw leren nadenken geloof ik. Natuurlijk heb je die gevaarlijke factor nog. Ik heb zin om mezelf voor mijn kop te slaan, iets wat ik laat door het bijzijn van Dana.
"Een plan, natuurlijk." murmel ik vervolgens. "Ik denk dat we wel een plan kunnen maken, maar zodra we getransformeerd zijn zullen we er niets meer aan hebben. Daarom kunnen we alleen voorzorgsmaatregelen kunnen treffen." zeg ik, als ik mijn tong weer terug heb gekregen en redelijk normaal kan praten, zonder te stotteren. Ik heb nog wel het gevoel dat ik er een enorme moeite voor moet doen.
Ik kijk even om me heen, misschien is dit wel niet de meest geschikte plek om het hierover te hebben. Zo meteen zullen er andere college's plaats vinden en hoewel ik me hier het meest op mijn gemak voel, naast mijn kantoortje waar ik Dana maar niet laat komen want ten eerste, zal ze zich rot schrikken van de troep en ten tweede denken ze straks dat ik een relatie heb met een student en dat kan echt niet. Al zullen ze ook wel beseffen dat ze er naast zitten als ze zich weer herinneren hoe ik ben.
Hierdoor begin ik mijn vele papieren bij elkaar op een slordige stapel te schuiven en die terug in mijn versleten, bruinleren aktetas te stoppen. "Ik denk dat we het er beter ergens anders over kunnen hebben." zeg ik tegen haar. "Heb je geen college's meer vandaag?" Misschien een plek met meer afleiding waardoor ik niet zo opval.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Eén ding staat vast en zeker; hij is meer geschokter en van het pad af als mij, of tenminste, dat lijkt zo of doet zich voor.
"Eh ja, ik denk het wel." zegt hij nogal onzeker na mijn woorden als ik ghet heb over het idee dat we samen gehad. Vragend kijk ik hem aan, wat dacht hij dan? Nu ik weet wat hij is en ik weet dat hij ook van plan is om te gaan lijkt het me meer dan logisch om elkaar te helpen en niet koppig afzijdig gaan werken. Dat pakt alleen maar verkeerd uit.
Ik zie hoe hij een paar keer afwezig knikt en ergens ben ik daar wel blij mee. Misschien dat hij aan het nadenken is en zo heb ik even de tijd om rond te kijken.
"Een plan ja,' zegt hij vervolgens. Ik knik enthousiast, want zonder dit zullen we nergens komen.
"Ik denk dat we wel een plan kunnen maken, maar als we eenmaal getransformeerd zijn, zullen we er niets meer aan hebben. Daarom dat we alleen voorzorgsmaatregelen kunnen treffen." Hij verwoord mijn zojuist gestelde idee iets beter, waardoor het meer duidelijk word en ik knik begrijpend. Ik ben nu eenmaal geeen leraar.
"Kettingen, wolfsbane?" Vraag ik, misschien dat hij nog iets heeft dat beter werkt. Ik weet dat wolfsbane, beter bekend als monnikskap behoorlijk kan branden op de blote huid, dus een wolf tegenhouden zal het ook wel voor even.
Hierna merk ik op dat ik teveel in mijn gedachten verzonken ben en kijk op wanneer hij het over mijn lessen heeft.
"Oh nee, ik ben klaar voor vandaag." lieg ik, ik kan mijn hoofd nu toch nergens meer bijhouden. Ik kijk toe hoe hij zijn spullen inpakt en denk dan in eerste instantie dat hij me laat zitten. Dan snapik pas waar hij op doelt en daarom vroeg of ik nog lessen had vandaag. Ik pak mijn tas op, zet de stoel weer op de juiste plek en berg de enveloppe diep in mijn tas op. Automatisch loop ik naar de deur toe.
"Mijn kamer? Het is op loopafstand." En gestoord zullen we toch niet worden, want ik ken niemand hier.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

"Kettingen, wolfsbane?" vraagt ze, waar ik langzaam op knik. Van wolfsbane heb ik gehoord, maar nooit gebruikt. Kettingen heb ik geprobeert, het was alleen te lastig in mijn eentje. Misschien dat het samen met haar wel goed zou komen. Hierna maak ik de beslissing om er ergens anders verder over te praten.
"Oh nee, ik ben klaar voor vandaag." zegt ze en ik glimlach licht. Dus dan gaan we het gelijk maar afmaken ook. De zenuwen gieren om duizenden redenen door mijn lichaam. Als ik mijn spullen in heb gepakt, pakt ze haar tas ook op, zet de stoel weer op zijn plek terug en stopt ze de envelop ook in haar tas. Ja, die zal je maar achter laten. Ik volg haar naar de deur toe, al heb ik nu geen flauw idee waar we heen moeten of gaan.
"Mijn kamer? Het is op loopafstand." stelt ze dan voor. Mijn ogen worden iets groter daar door. O shit, o shit. Zei ze nou echt haar kamer? Haar meisjeskamer? God, kom op Miles, je bent geen vijftien meer. Er is vast niets aan, een typische studentenkamer die stinkt in plaats van naar meisjes ruikt, met hopen afval en kleding. Zo vreselijk kan het toch nooit zijn? Alleen dat er verder geen afleiding zal zijn... Ik sla mijn tas om mijn schouder heen en zucht dan bijna onhoorbaar.
"Goed, klinkt prima denk ik." murmel ik als antwoord. Nu maar hopen dat ze koffie heeft, ik heb vast liters nodig om een beetje te kunnen functioneren vandaag. "Oh hé, misschien kunnen we eerst even koffie halen, ik trakteer." zeg ik dan snel, gewoon voor de zekerheid. Ik weet dat ze hier op de campus goede koffie verkopen in die studentenzaak. Mijn ogen vallen nu al bijna dicht, dus ik zal wel een extra sterke nemen, met flink wat suiker als oppepper. Vroeger lustte ik het nooit, maar sinds ik student ben heb ik dat wel leren waarderen.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Vragend kijk ik hem aan, afwachtend op antwoord en leg mijn hand op de deurklink waarna ik hem open. Ik begraaf mijn gezicht in mijn jas en begraaf mijn handen diep in de jaszakken van mijn donkergroene parka en denk na over de aanstaande volle maan, zoek in mijn hoofd in de kastjes van mijn kleine keukentje naar het kruid. Als ik het goed heb, ligt er nog wel wat van, al in tijden niet meer gebruikt omdat ik nou niet bepaald het type ben dat ervan houd zichzelf te pijnigen. Nu weet ik ook wel dat mijn kamer niet de allerbeste optie is en dat het een enorme rotzooi is, de keukentafel vol met schoolboeken, geschiedenisboeken om ook maar een tegenmiddel tegen dit verdomde leven te vinden en om het dan nog maar niet te hebben over de kleren die overal door de kamer gesmeten liggen. De kamer die ik gehuurd heb is niet het beste en de wijk zelf al helemaal niet, typische studentenzooi. Toch kan ik niets anders bedenken waar we ongestoord verder kunnen gaan plannen en ideeën verzinnen, dus blijft het daarbij.
"Goed, klinkt prima denk ik." Ik draai mijn hoofd ietwat om zodat ik hem aan kan kijken en merk dat ik dan wel met een heel stevige pas ben doorgelopen. Heel even wacht ik, zodat hij me kan inhalen en glimlach gemeend.
"Verwacht er niet te veel van." mompel ik binnensmonds en net op het moment wanneer ik een zijstraatje in wil lopen, kijk ik op door meneer Sullivan zijn stem. Het dringt even tot me door dat ik misschien om zijn voornaam moet vragen, heb me daar uit puur respect en privacy voor de leraar nooit mee bezig gehouden maar denk toch wel dat dit goed uit gaat komen nu.
"Oh hé, misschien kunnen we eerst even koffie halen, ik trakteer." Dankbaar kijk ik hem aan en achtervolg hem. Soms, eigenlijk zelden ga ik naar het kleine koffiehuisje omdat ik het nou niet al te breed heb momenteel, eigenlijk ook nooit gehad ook. Doordat ik zo ontzettend vaak verhuis van stad naar stad, kan ik nooit echt een leven opbouwen dus blijf ik zitten met de laagbetaalde rotklusjes.
"Als jij erop staat." zeg ik dan alsnog. Ik kan ook wel zeggen dat ik zelf thuis een koffiezetapparaat heb staan, maar ach, eigenlijk maakt het denk ik ook helemaal niets uit. Misschien dat het idee dat ik samen met een leraar door de straten loop toch niet helemaal een goed idee vind, wie weet wat mensen gaan denken. Niet dat ik me daar veel van aantrek, aangezien ik toch wel weer vertrek nadat dit alles over is.
Eenmaal binnen trek ik de capuchon van mijn hoofd af en bekijk de ellendig lange lijst van soorten koffie, snuif de geur van de bonen op en tik met mijn voet op de houten vloer.
"Wat neem jij?" vraag ik dan aan hem, ik zal zijn voorbeeld wel volgen.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

Dana is behoorlijk doorgelopen, nadat ik zeg dat ik het wel een goed idee vind, houd ze haar pas een beetje in en glimlacht ze gemeend naar me. Hierdoor versnel ik ook iets zodat ik snel naast haar loop en we verder lopen.
"Verwacht er niet te veel van." mompelt ze binnensmonds en ik haal lichtjes mijn schouders op, dat deed ik toch al niet. Ik kan me mijn eigen studentenflat nog wel herinneren en besef me dan plotseling dat die van mij er nu maar weinig van verschilt. Ik kom er weinig, voornamelijk om te slapen. Het ligt helemaal vol met boeken en andere rotzooi en het daglicht komt er amper binnen omdat ik nooit de gordijnen open. Het enige verschil is dat ik mijn flat nu niet deel en dat er meer stof ligt dan ander vuilnis, waardoor het tenminste niet naar een afvalhoop ruikt daar binnen.
Als ik zeg dat we beter nog koffie kunnen halen, kijkt ze me dankbaar aan en volgt ze me naar het kleine koffietentje. "Als jij erop staat." zegt ze nog en ik knik duidelijk. Binnen in het gebouwtje is het redelijk druk en warm. Dana doet haar capuchon af en ik snuif de geur van de koffie en de koffiebonen op. Heerlijk, zo voel ik me ergens thuis. Hoeveel tijd ik wel niet in zulk soort plekjes door heb gebracht, al lerend en liters koffie zuipend. Dat was vooral voordat ik aan de studie begon waar ik nu in les geef, op het grote en dure Yale.
"Wat neem jij?" vraagt ze dan aan me, waardoor ik mijn blik kort op haar richt. Het voelt minder ongemakkelijk nu er zoveel mensen om ons heen aan het dringen zijn voor een kop koffie en er mensen bevelen en koffienamen rond schreeuwen.
"Ik neem een Caffè Americo." antwoord ik, terwijl ik mijn stem ietsjes verhef om boven de rest uit te kunnen komen. Hierna laat ik mijn ogen over de vitrines glijden en besef ik me dat ik nog niet heb ontbeten. "Met een croissant en een blueberry muffin. Wil je ook iets eten? Ik heb nog niet ontbeten..." biecht ik dan op met een nerveus glimlachje. Betalen kan ik het toch wel. Professor in mijn vak zijn is behoorlijk zeldzaam, al betaald het dan nog niet zoveel. Toch hoef ik alleen maar dingen voor mezelf te betalen en neem ik geen uitgebreide vakanties of andere dure dingen. Ik ben alleen en goedkoop, denk ik. Wel goed voor mijn banksaldo.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Ik droog mijn voeten nog aan de enorme deurmat voordat ik naast meneer Sullivan ga staan en de menukaart doorneem. Vragend kijk ik hem aan en merk op dat de stress verdwenen lijkt. Ik weet dat dit zo wel terug zal komen, als we de herinneringen van zonet nog op gaan halen, want het moet toch komen - we moeten toch wel iets gaan verzinnen.
"Ik neem een Caffè Americo." zegt hij dan en merk op dat hij zijn stem een stuk duidelijker laat horen dan normaal om zo boven de andere klanten en mensen uit te komen. "Met een croissant en een blueberry muffin. Wil je ook iets eten? Ik heb nog niet ontbeten..." Een klein zorgeloos lachje komt er op zijn gezicht te staan en ik wilde dat ik dat vaker zag, zo zorgeloos, zonder enkele problemen. Vrijwel altijd komt hij gestrest en gehaast het klaslokaal inlopen en altijd hoor ik mijn medestudenten over hem roddelen. Veel vang ik er eigenlijk niet op en zonder me behoorlijk wat af van hen, altijd al gedaan ook. Ik ben hier niet gekomen om vrienden te zoeken, dat zorgt enkel en alleen voor problemen. Hetgeen wat ik nu ben tegengekomen, een weerwolf, is iets dat me veel blijer maakt. Een soortgenoot, iemand die me zal snappen en begrijpen.
"Met een croissant en een blueberry muffin. Wil je ook iets eten? Ik heb nog niet ontbeten..." vervolgt hij dan. Ik kijk in de vitrines en zie dan inderdaad de muffin en een croissant liggen. Ik knik begrijpend, hij was ook al laat. Waarschijnlijk dat hij zich verslapen had of zo, het overkomt mij ook wel vaker. Vaak zat zeggen leraren dat ik op een universiteit als Yale niet hoor te spijbelen en aan mijn cijfers te zien soms, wat ik hier in godsnaam doe. Weten hun veel dat ik veel moeite gedaan heb om die dingen te vervalsen en iemand heb omgekocht om mij op de leerlingenlijst te plaatsen.
"Enkel een chocolademelk voor mij," zeg ik dan vriendelijk en kijk meneer Sullivan aan, "ik heb niet zo'n trek." geef ik dan toe. Eerlijk gezegd heb ik vreselijke buikpijn van de zenuwen en weet ik dat ik er gewoon niets in zal krijgen, misschien vanavond of morgen. Een vrolijk kerstdeuntje speelt in het koffiehuisje en ondanks de negatieve gedachten die er rond mijn hoofd sluipen doet het iets met me en maakt het me vrolijk.
"Vier jij kerst?" vraag ik dan uit het niets en wakker plots een geheel ander onderwerp aan.

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 20:51 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

Ik zie hoe ze ook naar de vitrine kijkt en dan knikt. Volgens mij kom ik veel te vaak te laat in mijn lessen of in ieder geval bijna. Ik heb altijd wel iets, mijn metro die niet wilt rijden, verslapen, dat soort dingen. Ik denk niet dat ik in een goed blaadje sta bij ook maar iemand, maar dat maakt weinig uit. Ik ben de leraar, niet de leerling, dus dat scheelt weer heel wat.
"Enkel een chocolademelk voor mij." zegt ze vriendelijk en kijkt me aan. "Ik heb niet zo'n trek." geeft ze toe en ik knik begrijpend. Ik zou ook niet zo'n trek hebben eigenlijk, als ik wél had ontbeten. Maar mijn maag leid op het moment een heel ander leven dan ik en gromt gevaarlijk, waardoor ik toch blij ben dat het hier wat drukker is. We schuivelen al langzaam naar voren en zijn al bijna bij de kassa, gelukkig.
"Vier jij kers?" vraagt Danadan plotseling vanuit het niets waardoor ik even van mijn stuk gebracht ben.
"Eh..." mompel ik dan en ik haal weer eens mijn hand door mijn haar, om mezelf extra bedenktijd te kunnen geven.
"Ik bel mijn moeder, maar verder niets eigenlijk." zeg ik en haal wat verstrooit mijn schouders op. "Geen kerstboom en die dingen. Jij wel dan?" kaats ik de vraag maar terug. Het is bijna kerstmis en je merkt het overal. Het kerstdeuntje die uit de speakers komt, de versierde hallen op de universiteit, mensen die inkopen doen, in de sfeer raken. Ik doe er eigenlijk niet aan, al lang niet meer.
Gelukkig zijn we even later aan de beurt, doe ik onze bestelling en reken ik het snel af. Zoveel het is niet, iets meer dan vijftien dollar geloof ik. Ik betaal contant met verkreukelde briefjes uit mijn broekzak en vervolgens moeten we wachten tot de koffie en chocolademelk klaar zijn. Ik ben wel blij met deze kleine pauze, een adempauze om even tot rust te komen en mijn zenuwen te laten zakken.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Geduldig wacht ik totdat we aan de beurt zijn, tel de rij met mensen voor ons, maar merk dat dit reuze meevalt. Ook wel logisch eigenlijk, de lessen zijn nog vol op gang.
"Eh..." hakkelt meneer Sullivan dan op mijn vraag - echt, ik moet gewoon vragen wat zijn voornaam is, dat zal veel ongemakkelijkheid voorkomen. Benieuwd kijk ik hem aan en friemel wat aan de gebreide sjaal die ik draag. Ik zie hem wel voor het typetje dat ieder jaar op een vast tijdstip bij zijn moeder aankomt met een groot cadeau, haar daarna drie kussen op de wang geeft en aanschuift aan tafel voor een groot diner.
"Ik bel mijn moeder, maar verder niets eigenlijk." Een tikkeltje verontwaardigd kijk ik hem aan, verrast door zijn antwoord. Dan ben ik in ieder geval niet de enigste die kerst alleen vier. "Geen kerstboom en die dingen. Jij wel dan?" Dat vind ik toch wel een beetje apart. Ik vier geen kerst, nou ja, ik vind het onzin om het te vieren omdat ik toch alleen ben, maar ik doe wel aan een kerstboom, hoewel het een kleintje is en het niet veel voorstelt.
Glimlachend kijk ik hem aan door zijn vraag, zie hem nog zijn schouders ophalen.
"Met bestelde pizza en drank ga ik op kerstavond gezellig in mijn eentje zielige kerstfilms kijken." Een soort van traditie lijkt het haast te zijn geworden, om me door het huiselijke familiegevoel dat de films brengen me door een lading met drank en bijna depressief te noemen in slaap val op mijn krakkemikkige slaapbank. Ik laat die informatie achterwege en wrijf mijn handen warm door de koelte die binnen komt als de deur constant wordt geopend. Het duurt dan ook niet lang voordat we aan de beurt zijn en onze bestelling wordt opgenomen. Even blijft het stil en kijk ik lipbijtend om me heen, want wat doe ik eigenlijk hier? Wat ben ik van plan en nog grotere vraag: Wat gaan wij doen als het plan lukt en we wel aankomen op plaats van bestemming? Wat zijn ze met ons als buitengewone gevallen van plan?
Wanneer we onze bestelling in de handen geduwd krijgen, loop ik al snel het winkeltje uit en begin aan de wandeltocht naar mijn kleine huisje toe.
"Nog bedankt voor de chocolademelk," zeg ik gemeend en wenk met mijn hoofd dan een zijstraatje in. "Zullen we gaan?"

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Cheveyo Mato Acaraho | Weerwolf
"Daar lijkt het op, ja." antwoordde de jonge vrouw met een beschaamde glimlach,"En zonder benzine gevallen, denk ik." Cheveyo grinnikte, met weinig benzine naar deze streken komen was niet echt slim, moest hij zeggen. Haar ogen waren bruin, net zoals haar haar wanneer je de blonde lokken niet meerekende. Cheveyo kon hij leeftijd op haar uiterlijk plakken maar giste in elk geval onder de 20.
"Jij kan me per toeval niet helpen?" vroeg ze en fronste even. Cheveyo haalde zijn schouders op,"Misschien wel." Cheveyo was het niet zeker maar dacht dat er nog een vat benzine achterin de auto lag, voor in gevallen van nood, zoals deze.
"Of als je me kan zeggen waar ik ongeveer ben, help je me ook al een eind." Cheveyo dacht even na,"Eh... Zo'n 5 kilometer verderop is een klein stadje." Hij wees met zijn hand de richting uit waar hij vandaan kwam. "Maar ik ben niet zeker of daar een tankstation is."
Cheveyo verhief zijn stem nog steeds om tegen het lawaai van de motor in te gaan. Hij besloot het meisje even de helpen en parkeerde zijn auto lang de baan. Wagens die uit de twee richtingen kwamen zouden niet meer door kunnen maar Cheveyo wist dat hier op dit moment van de dag toch niemand meer zou passeren. Hij opende de portier van de auto en stapte uit.
"Ik heb misschien nog een vat met benzine," meldde Cheveyo en liep om de Jeep heen. En inderdaad achterin stond een kleine ton. Hij haalde hem eruit en stak toen de weg over om hem aan de vrouw te geven. "Hups, here you go. Normaal moet dat genoeg inzitten tot de volgende grote stad en dat is ongeveer 130 mijl van hieruit, denk ik."

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 15:11 ]

kindness is never a burden.

Miles Elliot Sullivan

Ze kijkt me glimlachend aan en ik besef dat ze waarschijnlijk medelijden met mij moet hebben. Volgens mij feesten studenten heel wat af rond die tijd of zitten ze braaf bij hun ouders cadeaus open te maken met hun broers en zussen om vervolgens naar hun studentenflatje te gaan en heel wild oud en nieuw te vieren. Toch lijkt Dana me geen persoon om zichzelf rot te feesten tijdens de feestdagen en vervolgens twee dagen met een kater te zitten. Niet dat ze zo ingetogen is of braaf, eerder... rustig. Een type op zichzelf. Eigenlijk net zoiets als ik alleen dan minder zielig en eenzaam.
"Met bestelde pizza en drank ga ik op kerstavond gezellig in mijn eentje zielige kerstfilms kijken." Ik frons even nadenkelijk wanneer ze dat zegt.
"Dat klinkt niet al te feestelijk." mompel ik hierop. Oké, misschien moet ik mijn mening nog ietsjes bij stellen, ineens lijkt ze wel zo alleen, maar ik besef me dat ik niet te overhaast conclusies moet trekken. Misschien woont haar familie wel gewoon te ver weg. "Waarom vier je het niet met je familie dan?" vraag ik toch, omdat mijn nieuwsgierigheid het meestal overwint bij mij. Volgens mij is dit nog het diepste gesprek ooit dat ik met een vrouw buiten mijn moeder heb gehad en zo close ben ik niet eens met mijn moeder.
Ik krijg de bestelling overhandigt en geef de chocolademelk aan Dana, waarna ik het papieren zakje met de croissant en de muffin stevig in mijn linkerhand klem, om de sterke koffie die warm aanvoelt in mijn rechterhand te nemen. We lopen het drukke koffietentje uit en de kou van buiten overvalt me een beetje, waardoor ik mijn donkerbruine jas wat steviger om mij heen trek met de hand waarin het bruine zakje zich bevind. Ik heb zo ergens het idee dat ik mijn jas dicht had moeten doen.
"Nog bedankt voor de chocolademelk," zegt ze gemeend en wenkt met haar hoofd dan een zijstraatje in. "Zullen we gaan?" Ik knik gelijk en volg haar die richting op.
"Geen probleem." zeg ik tegen haar, omdat dat het inderdaad gewoon niet is. "Wist je trouwens dat het wel een Caffè Americano heet, maar dat het eigenlijk in de tweede wereldoorlog in Europa is uitgevonden?" vertel ik iets onhandig om de stilte van de straat die nu opdoemt te vermijden, aangezien hier het geroezelmoes niet is zoals in het tentje daar. Ik neem een slok van de koffie, die iets te heet blijkt te zijn. Toch slik ik hem normaal door en probeer ik normaal te blijven doen om er niet belachelijk uit te zien en nog onhandiger over te komen.

Your make-up is terrible

Diana Rose Beckett

"Hups, here you go. Normaal moet dat genoeg inzitten tot de volgende grote stad en dat is ongeveer 130 mijl van hieruit, denk ik."
Ik keek toe hoe hij me het vat aanreikte, iets later dan de bedoeling was, nam ik het vat aan en kon nog net verhinderen dat het vat uit mijn handen liet vallen.
Het vat woog namelijk veel meer dan ik had verwacht.
"Wacht," Glimlachte ik vanuit het niets, zette het vat met benzine even neer en wandelde even naar de auto om mijn handtas er uit te halen.
Na enkele seconde had ik gevonden wat ik zocht en haalde ik er mijn portemonnee uit opzoek naar geld dat ik de man kon geven.
"Hier," Zei ik opgewekt en stopte hem wat briefjes toe, ik had eigenlijk geen flauw idee wat ik hem had gegeven, maar dat kwam waarschijnlijk omdat de dollar helemaal anders was als onze euro. "Ik denk dat het zo wel genoeg is."
In totaal telden de briefjes zo'n 70dollar, wat naar mijn gevoel wel een goede beloning was.
"Als vergoeding," Legde ik hem uit stopte mijn portemonnee netjes weer in mijn handtas zodat ik hem niet zou kwijtraken, dat zou echt een typische actie van me zijn.
Ik was best wel een waardeloze aartsengel, ik was niet alleen onhandig, vergeetachtig en een dromer, ook kon ik erg onzeker zijn wat soms wel redelijk lastig kon zijn.


[Sorry voor het korte stuk, maar ik moet dadelijk gaan werken en zal erg laat thuis zijn. Hopelijk heb je er wat aan.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik zal zo weer even een stukje schrijven!]

"Well, well. Look who we've got here!"

Dana Argent
Ik merk hoe hij fronst wanneer ik het over mijn ideale kerstdag heb als ik hem vanuit mijn ooghoeken aankijk. Niet veel mensen weten dat ik zo alleen ben, misschien door mijn overenthousiaste gedrag, mijn vrolijke en oppeppende woorden wanneer het nodig is, enkel om te verbergen wat er achter dat alles schuilt.
"Dat klinkt niet al te feestelijk." Ergens moet ik me inhouden om zijn kerst niet af te gaan katten, aangezien ik er nog iets van probeer te maken. Ik bal mijn handen tot vuisten en haal diep adem. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb altijd al een kort lontje gehad, maar nadat ik veroordeeld ben tot weerwolf, is het enkel erger geworden. Toch gun ik hem een ijzige blik en wend mijn gezicht al snel weer af om af te koelen, tel rustig tot tien in de hoop dat dit zal helpen.
"Waarom vier je het niet met je familie dan?" De woede verdwijnt met een windvlaag en tovert een brok in mijn keel. Hij weet precies de goede woorden te zeggen om mijn emoties van vrolijk naar kwaad en opnieuw weer naar verdriet te laten glijden, naar zwakte. Ik ben niet voor niets weggegaan van mijn ouders, weggegaan uit Texas om ze te ontlopen.
"Gaat je niets aan," brom ik in eerste instantie nogal zachtjes en merk dan dat dit niet een zeer geplaatste opmerking is. Het ligt voornamelijk aan mezelf, niet aan deze niets vermoedende jongeman. Hij weet niet wat ik heb meegemaakt, wat ik heb gedaan en tot wat ik in staat was.
"Sorry," excuseer ik me dan, hoor mijn stem overslaan. Heel goed Dana, laat je zwakke kant maar weer zien, laat maar weer zien wat voor wrak je bent. Ik bijt nerveus op mijn lip.
"Wist je trouwens dat het wel een Caffè Americano heet, maar dat het eigenlijk in de tweede wereldoorlog in Europa is uitgevonden?" zegt hij na een tijdje, als we het zijstraatje al in gelopen zijn. Ik zucht en kijk hem glimlachend aan ondanks dat, in de hoop dat hij mijn nogal overreacted reactie van zonet vergeeft. Ergens verderop zie ik een kat weglopen en kijk het arme beestje na. Het zal me niet eens verbazen als het een zwerfkat is in deze buurt, er waren er zoveel. Zonder iets te zeggen, sla ik linksaf loop nog wat door en klem mijn handen rond de hete beker chocolademelk, neem een nipje.
"Ik heb geen contact meer met mijn ouders, sinds, eh," hakkel ik uiteindelijk alsnog, gewoon om hem te laten weten dat het onderwerp nogal gevoelig ligt en ik daarom zo overdreven reageerde. "Sinds toen, puur uit voorzorg vermijd ik ze. Eén dode is genoeg." De woorden komen met moeite uit mijn mond. Ik kijk naar het gebouw voor ons, gris de sleutel uit mijn jaszak en open de deur.
"We zijn er,"

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 21:33 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Tira

Foute boel. Meteen toen ik de deur open hoorde gaan en de jonge vrouw om de eigenaresse riep, wist ik dat ze een aartsengel was. Een ooit geliefde engel, maar wiens geheugen totaal was gewist nadat ze de hemel uit waren geschopt. Aartsengelen waren niet toegestaan in de religieuze gebouwen en dat gebeurde om een reden. Ze waren allemaal het geloof niet meer waard en hadden het vertrouwen beschaamd van de Scheppers. Zo op het eerste gezicht zag de jonge vrouw er lief uit, maar ik wist dat er een duivelse kant achter haar vriendelijke masker school.
      'Goedendag,' begroette ze me. Ze greep een zak met voedsel en zette die naast mijn kat op de toonbank. Daarna durfde ze het zelfs aan om het beestje aan te raken en zachtaardig onder zijn bolletje te strijken.
      Ze keek me vriendelijk aan. 'Wat een schatje. Heb je haar een naam gegeven?'
      'Nee, nog niet,' zei ik na een korte stilte. Ik aaide mijn kat en zat diep na te denken over een goede naam. De eigenaresse kwam weer terug in de winkel met haar armen vol benodigdheden voor de kat. Ze zette ze op de toonbank en rekende af. Toen zag ze pas dat de aartsengel er ook was en ze begrroetten elkaar als oude vriendinnen. Even bleef ik verward staan. Meestal waren aartsengelen nogal op zichzelf, maar deze had ervoor gekozen om in de spotlights te staan.
      Ik besloot het haar wat moeilijk te maken en haar uit te horen. 'Sorry, kennen wij elkaar niet ergens van? Je komt me zó ontzettend bekend voor!'

[Sorryyyyy voor het late stuk. De toetsweek kwam er tussen!]

"Well, well. Look who we've got here!"