[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Vito Cirino Cicotell
– Vampier

Niet precies wetend waarom, maar nadat Amorelia haar dankbetuigingen had uitgesproken uit mijn kleedkamer was verdwenen zette ik koers naar de coulissen, waar ze terecht gekomen moet zijn. Op de een of andere manier intigreert ze me, haar kalmheid over de brief die we hebben gekregen; haar onzekerheid over het feit dat ze is zoals ze is. Tot mijn grote opluchting hoef ik niet lang naar haar te zoeken, staat ze middenin het lawaai van de coulissen rond te kijken, zoekend naar de deur waaruit ze kan ontsnappen naar de werkelijkheid en niet langer in het drukke leven van de Nachtclub hoeft te verblijven.
'De uitgang is daar,' fluister ik zachtjes, als ik opnieuw achter haar verschijn. Haar donkere, krullende haren vallen losjes over haar jas, die veel te warm lijkt voor een plek zoals deze, waar de seks broeierig in de ruimte hangt en de halfnaakte mannen af en aan lopen voor hun optredens in verschillende kostuums.
'Chick! Is dat de nieuwe waar je morgen je optreden gaat doen? Ziet er goed uit! Zullen we een proefronde houden? De zaal zit toch stampvol!' hoor ik Mike schreeuwen. Mike was een van de betere dansers van de Nachtclub, die mij ongetwijfeld zal opvolgen wanneer ik zou verdwijnen, hij zou Nick de rijkdom bezorgen – dat nu mijn taak was geworden.
Vanuit het niets duikt hij voor Amorelia op en grijpt haar arm vast. 'In die kleren kun je het podium niet op schatje, ik zal iets voor je regelen. Hmm – Schatje, leuke podiumnaam, ik zal het meteen doorgeven aan de drukkerij dan sta je morgen op de folders!' begint hij direct te ratelen.

•

Dana Argent
"Vorige keer hadden we het over..." begint meneer Sullivan. Ik trek mijn wenkbrauw op wanneer hij plotseling stopt met praten en door zijn notities glijd. In de tussentijd maak ik er maar gebruik van om mijn kladblok erbij te halen en hier en daar wat aantekeningen van de les te maken, misschien wat te kliederen, kleine tekeningetjes maken, wie weet. Wanneer meneer Sullivan verstrakt, kijk ik op, maar zie al snel dat hij de draad weer op pakt en met de les begint.
Veel volg ik er niet van, moet ik eerlijk toegeven. Het enige waar ik echt bij ben in mijn hoofd is die verdomde brief. Nog steeds vraag ik me af of dit gewoon een zieke grap van iemand is, die denkt leuk bezig te zijn omdat ik geïnteresseerd ben in dit vak. Het zal niet eens zo zijn omdat ze weten dat ik veel meer gelinkt ben aan dit vak, dan dat de meeste denken. Het is dan ook niet zomaar dat ik vaak hoge punten haal, gewoon uit pure zelfkennis en soms ook.. ervaring.
"Voor je eindscriptie moeten jullie een gedeelte schrijven over de klinische lycantropie, de volksverhalen met de uiterlijke kenmerken die per verhaal erbij horn, de transformatie en de verschillende theorieën over hoe je een weerwolf word. Graag je eigen conclusie toevoegen." Een bijt, een simpele beet, deed mij maken tot wie ik nu ben. Ik ril en schrik op als de bel gaat. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar, wens de leraar nog een goede dag en verlaat het lokaal. Eenmaal wat verder alweer, controleer ik mijn tas nog om de brief nogmaals over te lezen. Misschien dat iemand echt met me aan het dollen is en ik er de grap van kan inzien, maar wanneer ik mijn tas tot de bodem heb uitgepluist en nog niets heb gevonden, slik ik moeizaam. Is het uit mijn tas gevallen onderweg, heb ik het laten liggen? Laat het alsjeblieft niet waar zijn! Dit kan ik er absoluut niet bij hebben. Stel je voor, stel je voor dat het in de handen van een verkeerde valt, dat het helemaal geen grapje is. Gehaast loop ik dezelfde weg terug, want ik zal en moet die brief weer in mijn handen hebben. Ik kijk opmerkzaam veel om me heen en wanneer ik weer voor de deur van het lokaal sta en nog niets gevonden heb, klop ik op hoop van zegen de deur en open hem. Tot mijn verbazing is de leraar er nog, ongemakkelijk haal ik mijn hand door mijn haar heen.
"Eh," hakkel ik moeizaam en blijf nog even op mijn plek. "Ik ben iets vergeten." zeg ik dan vlug, wandel naar mijn plek toe en grijp inderdaad de enveloppe er vandaan. Wat ontzettend stom van me! Ik klem de brief tussen mijn vingers, laat mijn hand over het verfijnde handschrift glijden en zie dan het spierwitte gezicht van meneer Sullivan.
"Alles oké?" vraag ik uit pure interesse en ben al van plan om terug te lopen naar de deur.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
‘Wat? Pardon?’ Mijn ogen gleden zowel geschrokken als bedeesd over de rondspringende Mike die aan mijn jas begon te trekken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ik kan niet dansen, hoor.’ Probeerde ik tevergeefs: deze jongen was écht alleen met zichzelf bezig. Het benauwde me wat er allemaal uit zijn mond kwam en hoe hij me zonder dat ik het in de gaten had gehad van mijn jas had ontdaan. ‘Niet zo bescheiden, Schatje.’ Hikte hij vrolijk terwijl zijn vingers naar de knoopjes van mijn donkerblauwe blouse glipten. Ietwat beledigd stapte ik achteruit om hem van me af te krijgen: dit leek hem echter niet te storen en enkel op te hitsen. ‘Oeh, pittig. Daar houd het publiek van.’ Hij schonk me een veel te brede grijns en keurde me toen alsof ik een stuk vlees was. Ietwat onbehagelijk en totaal niet mijn ding om zo.. in het middelpunt te staan. ‘Ze zullen je áánbidden.’ Constateerde hij uiteindelijk goedkeurend terwijl hij opnieuw aan mijn blouse begon te plukken en ook deze zonder dat ik hem had kunnen afweren van me had afgenomen.
Tamelijk bedeesd krulde ik mijn armen voor de witte top die me enigszins bedekte om de hebberige handjes van de jongen voorlopig even weg te houden.
‘Goed, al goed. Hard to get.. Daar komen we wel in, of niet Chick?’ Hij grijnsde vrolijk naar Vito voor hij me één of ander hoerenpakje in handen drukte en me naar een kleedkamer dirigeerde. ‘I-ik ga echt niet..’ Mike luisterde al niet meer toen hij me naar binnen duwde en de deur voor mijn neus sloot.
Mijn ogen glipten angstig en een tikje verafschuwend over het veel te korte rokje en het bijpassende topje met een onaangenaam diep decolleté.
‘Je komt hier niet weg zonder je kostuum, Schatje,’ lachte Mike opgetogen vanaf de andere kant van de deur. Meende hij dat serieus?
‘Ik wil je best helpen.’ Vervolgde hij, duidelijk enthousiast. ‘Wat? Nee! Nee, ik.. Oké best.’ Met een gezicht dat ieder moment zou kunnen uitbarsten begon ik me met tegenzin in het veel te blote, zondenaars pakje te hijsen. Ik rilde bij het aanblik van nota bene mezelf in de enorme spiegel.
‘Klaar? Mooi!’ Zonder enige verkondiging stapte Mike opnieuw naar binnen om me vervolgens opnieuw in zich op te nemen.
‘Het water zou me zo uit te mond lopen,’ hikte hij vrolijk terwijl hij me - ondanks mijn tegenwerpingen - naar buiten begon te slepen.
‘Wauw, nog sterk ook.’ Mompelde Mike eerder voor zichzelf toen ik me standvastig aan de deurpost bleef vastklampen.

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 21:52 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Miles Elliot Sullivan - weerwolf

"Eh." hoor ik hakkelt en moeizaam bij de deur vandaan komen. Ik kijk bleekjes op van het papier dat nog altijd tussen mijn vingers trilt naar het meisje. Het één van de stundenten, Dana Argent als ik me niet vergis. Natuurlijk vergis ik me niet, ijn geheugen is meestal perfect als het om dit soort dingen draait. "Ik ben iets vergeten." zegt ze dan vlug, maar ik ben niet in staat om daar nu wat op te zeggen, mijn mond voelt droog en mijn keel zit dicht. Ze loopt snel naar de plek waar ze gezeten heeft en haalt er iets vandaag. Het papier lijkt bijzonder veel op dat wat ik nu in mijn handen houd, maar het kan onmogelijk van hetzelfde af zijn gekomen.
Ik heb mezelf alweer op het papier gericht om het te bevatten, aangezien ik verwacht dat mevrouw Argent wel weer weg gaat. Dat is niet het geval want door haar woorden kijk ik weer op. "Alles oké?" vraagt ze en ze lijkt op het punt te staan om naar de deur toe te lopen. Hierdoor word ik zo'n beetje uit mijn trance gehaalt, slik ik eens en knik ik lichtjes. Het papier vouw ik razendsnel op en steek ik in mijn broekzak. "Prima, prima." mompel ik, nog een beetje schor en verward, mijn eigen stem klinkt me op het moment wat vreemd in mijn oren, waarna ik mijn koffie op pak en daar een flinke slok van neem. Hopelijk klinkt mijn stem straks weer normaal, als het al niet aan mezelf maar aan mijn suizende oren ligt, een irritant geluid dat nu al iets minder word.
Ik probeer wat te glimlachen, wat er maar waterig en zwak uit komt, waarna ik mijn handen in mijn broekzakken steek. Mijn benen trillen lichtjes, waardoor ik het gevoel heb dat ik flink aan het schudden ben, al weet ik ook wel dat mijn motoriek me op het moment gewoon in de maling neemt. "Wat was u vergeten, mevrouw Argent?" vraag ik aan haar en ik ben blij dat mijn stem nu weer een stuk beter klinkt. Ik probeer wat nonchalant tegen het bureau aan te leunen, maar eigenlijk doe ik het omdat ik niet wil omvallen en dit me er hopelijk bij helpt. Ik weet niet waarom ik dit vraag, want ik wil liever dat ze nu weggaat en niet de kans krijgt om te zien hoe mijn lichaam het straks nog begeeft van de schrik en angst die bij de brief mee geleverd kwamen. Het koude zweet breekt me al uit en ik ben blij dat mijn handen in mijn broekzakken zitten.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Het valt me op dat meneer Sullivan er niet bij is met zijn gedachten, helemaal in een andere wereld. Normaal is hij altijd zo oplettend, nauwkeurig zelfs te noemen. Afwachtend kijk ik hem aan op een antwoord, een kleine kuch verlaat mijn lippen. Zelf heb ik ook moeite om me erbij te houden. Ik wil de brief nogmaals lezen, nog een keer, kijken naar aanwijzingen van één of andere zieke grap. Misschien of er een juiste plek staat aangegeven waar ik naartoe moet om de opdracht uit te voeren en daar een verrassingsaanval klaar staat. Erg geliefd ben ik nu ook weer niet hier.
"Prima, prima." zegt hij uiteindelijk. Mijn hand klemt om de deurklink heen. Ik glimlach bemoedingend en kijk nog even hoe hij zijn koffie beetpakt. Misschien is hij zelfs wel ziek, het zal me niet eens verbazen aan de manier waarop zijn stem klinkt, wat schor, niet echt aanwezig.
Net wanneer ik van plan ben naar buiten te lopen, wordt ik tegengehouden.
"Wat was u vergeten, mevrouw Argent?" Ik draai me een kwartslag om, zodat ik meneer Sullivan weer aan kan kijken. Ik twijfel of ik de waarheid moet zeggen, of dat ik er een flauw excuus omheen moet draaien. Ik slik even, weet niet waar te kijken en houdt de enveloppe dan op. Ik kies voor een combinatie van beiden.
Nog heel even bekijk ik de leraar voordat ik antwoord geef, leunend tegen het bureau aan, moeizaam voor zich uit starend. Ja, het zal me echt niet verbazen als hij morgen ziek blijkt te zijn.
"Een uitnodiging," geef ik toe, "denk ik tenminste. Het kan ook één of andere flauwe grap zijn hoor." Ik haal de brief nogmaals uit de enveloppe zodat ik zelf de regeltjes ook nog even door kan nemen.
"Een soort van nieuwjaarsfeest," vervolg ik mijn woorden met moeite. Mijn ogen blijven steken op de twee woorden 'Volle Maan', welke gek haalt het in zijn hoofd? Ze willen niet weten in wat voor weergaloos beest ik verander op dat moment, het zal niet de eerste keer zijn dat ik iemand op dat moment zijn ogen doe laten sluiten. Verbitterd bijt ik op mijn lip. "Op volle maan, ironisch niet, vanwege uw lessen?" glimlach ik dan om er een einde aan te breien.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

Haar hand klemde al om de deurklink heen als ik toch vraag wat ze vergeten was. Misschien had ik het niet moeten doen, ze lijkt ook niet graag opgehouden te worden, in ieder geval, dat denk ik. Alleen ik ben dan weer zo idioot om haar op te houden en alsnog iets te vragen, wat vooral gebeurde zonder er echt over na te denken. Ik ben wel vaker een flapuit, wat vaak genante situaties kan opleveren. Als ik mijn vraag dan gesteld heb, draait ze zich een kwartslag aan zodat ze mij aan kan kijken. Zie je wel, ik had niets moeten zeggen. Het lijkt alsof ze twijfelt, maar het kan ook best iets anders zijn. Zo geweldig in zulke dingen herkennen ben ik nou ook weer niet.
"Een uitnodiging," antwoord ze dan, tot mijn verbazing. "denk ik tenminste. Het kan ook één of andere flauwe grap zijn hoor." Ze haalt de brief uit de envelop en ik werp er een fronsende blik naar. Ze staat wel een aantal meter verderop, maar het papier ziet er gewoon hetzelfde uit, iets wat ik me eerder ook al bedacht had, maar niet echt opmerkte. "Een soort van nieuwjaarsfeest," vervolgt ze haar woorden met moeite. Ze houd haar blik op het papier gericht en er lijkt wat over haar gezicht te flitsen, maar ik kan dat soort dingen nou eenmaal niet goed plaatsen. Het zal wel slechte mensekennis zijn. Hierna bijt ze op haar lip, een beweging die mijn ogen kort volgen.
"Op volle maan, ironisch niet, vanwege uw lessen?" glimlacht ze dan. Nu daagt het me pas echt goed en het zinnetje herhaalt zich in mijn geheugen. 'Op 31 december 23.59 uur zult u zich kunnen opgeven door een druppel bloed te offeren, onder de volle maan.' Nieuwjaar, natuurlijk. Ik schud kort met mijn hoofd. "Ik heb volgens mij dezelfde uitnodiging als jou gehad en dat is overduidelijk geen nieuwjaarsfeestje." Mijn stem klinkt zacht en er komt een lichte, onzekere trilling doorheen, waarna ik het verkeukelde papier uit mijn broekzak vis en het glad strijk. Mijn handen trillen nog steeds enorm en ik zet mijn bril even recht op mijn hoofd zodat ik het hard op voor kan lezen.
"Geachte heer/mevrouw,
Hierbij kan ik u heugelijk mededelen dat de tijd is gekomen om ons te verzamelen en eindelijk te doen wat ons eigenlijk is opgedragen!
Verzamelt u zich allen voor het trainingskamp van de Nieuwe Rassen.
Op 31 december 23.59 uur zult u zich kunnen opgeven door een druppel bloed te offeren, onder de volle maan. Nadat uw bloed is geofferd aan de natuur, zult u automatisch getransporteerd worden naar het trainingseiland, waar u zich kunt verzamelen met de andere schepsels. Denk goed na voordat u zich opgeeft, er is namelijk geen weg terug..."
Op dat moment vraag ik me plots af hoe het komt dat zij hetzelfde gehad heeft en richt ik mijn gezicht op van het papier naar haar. Ik denk dat de vraag wel duidelijk genoeg op mijn gezicht te lezen staat, want echt over mijn lippen kan ik die woorden niet krijgen. Zou zijn één van die Nieuwe Rassen zijn waar ze het over hebbenof hetzelfde als ik? Wat zijn die nieuwe rassen dan, wat houd het in?

Your make-up is terrible

Dana Argent
Ik voel zijn ogen op me branden nadat ik mijn woorden gezegd heb. Even blijft het stil, een dodelijke stilte, alsof er wordt nagedacht aan beide kanten.
"Ik heb volgens mij dezelfde uitnodiging als jou gehad en dat is overduidelijk geen nieuwjaarsfeestje." Ik kijk op, verontwaardigd, iets dat ik niet verwacht heb, maar dan begint het zaakje te rollen. Weerwolf. Het kan niet anders. Zijn verstand, de feiten die hij overal op weet te baseren. Ik weet niet veel van de andere rassen, heksen, vampiers, maar dat laatste, dat laatste blijft voor mij de vraag. Wat het is, ik weet het niet, maar mijn gevoel zegt me dat ik daar maar al te snel achter zal gaan komen. Ik heb die laatste paar jaren namelijk niet stilgezeten en heus wel wat onderzoek gedaan. Maar misschien, ik bekijk de houding van meneer Sullivan even, slungelig, nee, ik weet het niet. Zou het kunnen, zou het ook maar een klein beetje mogelijk zijn? Ik zie hem niet als wolf, in zo'n gedaante, zou het mogelijk zijn dat er ook maar mannelijke heksen zijn - tovenaars? Dat is iets waar ik hem veel meer voor aan zie, eigenlijk. Of nog erger, nu ik er toch nog even bij stilsta. Het zal me niet eens verwonderen als het nu echt een grap blijkt te zijn.
"Geachte heer/mevrouw,
Hierbij kan ik u heugelijk mededelen dat de tijd is gekomen om ons te verzamelen en eindelijk te doen wat ons eigenlijk is opgedragen!
Verzamelt u zich allen voor het trainingskamp van de Nieuwe Rassen.
Op 31 december 23.59 uur zult u zich kunnen opgeven door een druppel bloed te offeren, onder de volle maan. Nadat uw bloed is geofferd aan de natuur, zult u automatisch getransporteerd worden naar het trainingseiland, waar u zich kunt verzamelen met de andere schepsels. Denk goed na voordat u zich opgeeft, er is namelijk geen weg terug..." Ik slik wanneer hij het opleest, leun tegen de deurpost aan om mezelf niet te verliezen. Het papier dat in mijn handen ligt verfrommeld zich tot één grote prop. Identiek, de brief was identiek.
De vraag die ik wil stellen brandt op mijn lippen, te bang om zelf eerst antwoord te geven. Ik ben niet echt van de weggevertjes, maar aan meneer Sullivan zijn gezicht te zien, weet ik dat hij net zo goed iets verbergt. Moeizaam sta ik wat overeind en knik dan moeizaam. Op hoop van zegen dan.
"Weerwolf." En bij deze is het de eerste keer dat dit woord op deze manier over mijn lippen rolt met een persoon erbij. "Zesde jaar nu." zeg ik dan nog vlug en tot mijn verbazing, lijk ik mijn stem nog bijzonder goed onder controle te houden.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Katerina Elisabeth Beckett

'Vervloekt! Vervloekt, vervloekt, vervloekt! Brand in de hel, Scheppers!' schreeuw ik als ik eenmaal thuis ben en de brief herlezen heb. Dankzij de vriendschap met een zeer bijzondere heks, ben ik in staat om in de zon te lopen. Alsnog vind ik het zonlicht niet prettig, maar het is beter dan levend verbrand worden binnen een paar seconden. Ik draai aan de bijzondere ketting om mijn hals en ben de heks toch zeer dankbaar dat ze me dit geweldige cadeau heeft gegeven. Haar queeste was namelijk om een bezwering te vinden die ervoor kan zorgen dat een vampier in het zonlicht kon lopen. En die heeft ze met succes afgerond. Helaas heeft ze ervoor gekozen om haar menselijke leven gewoon voort te zetten en sindsdien is ze oma van wel tien kleinkinderen. Een daarvan is zelfs een leerlinge van me die binnenkort een bedrijf van me overneemt in Engeland, mijn oude thuisland.
      Ik zucht diep en laat me op de sofa vallen die als enige niet in het zonlicht staat. Ik geniet van de mooie stof van de meubel en laat mijn hoofd op de leuning vallen. Uit de kleine minibar naast de sofa haal ik een heerlijk koel bloeddrankje, die mijn dorst meteen weer bedwingt. Ik slaak nogmaals, maar nu van genot. Heerlijk. Ik schrik op als ik de bel opeens hoor en meteen schuif ik het drankje weer terug in de minibar.

"Well, well. Look who we've got here!"

[Woeeeew. Eerst liep het wat stroef, maar nu het op gang is, gaat de rpg lekker. ^^]

"Well, well. Look who we've got here!"

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
Gedurende de complete tijd dat Mike Amorelia probeerde over te halen om een van de kostuums van de meisjes aan te trekken stond ik doodsstil toe te kijken, niet wetend wat ik zou moeten doen of wat er überhaupt allemaal aan de gang was, hier achter de coulissen. Op het moment dat Mike met een grote grijns tegen de deur van een van de kleedkamers geleund stond – waar Amorelia in moest zitten – knipper ik een keer met mijn ogen en voel ik mijn handen samenknijpen tot grote vuisten. Het gevoel alsof al mijn gedachten weer werden teruggezogen en ik weer controle kreeg over mijn eigen lichaam kwam als een grote klap bij me binnen, waardoor ik even diep ademhaal.
'Mike – Moet je dit wel doen?' vraag ik dan, met een donkere, kille stem, die Mike verrast laat opkijken. Vervolgens schud hij enthousiast met zijn hoofd, trekt de deur van de kleedkamer open en komt vervolgens – met een doodsbange Amorelia – weer naar buiten. 'Wauw – Nog sterk ook,' hoor ik hem mompelen wanneer Amorelia zich uit alle macht vastklampt aan de deurpost. De aanblik van haar gezicht, haar heen en weer flitsende ogen en haar tengere, breekbare lichaam in het afschuwelijke pakje laten een onbekende kilheid en woede over mijn gezicht glijden. Binnen een seconde overbrug ik de afstand naar de opening van de kleedkamer, waar Mike nog steeds aan Amorelia's hand staat te trekken en dingen lalt over het publiek en de show. Met een luide sis klem ik mijn handen rond Mike's arm in een stevige houdgreep, waarna ik hem met vol gemak – alsof het een klein veertje is – vijftien meter verden tegen de andere wanden van de coulissen gooit, zodat hij als een zoutzak terecht komt op de grond.
Het volgende moment rennen er verschillende mensen door de coulissen, bekommeren zich om Mike en durven me geen enkele blik te schenken – behalve Nick, die afkeurend en verdrietig zijn hoofd schud voordat hij een ambulance begint te bellen. Mijn blik verschuift direct naar Amorelia, die nog steeds doodsbang en trillend in de deuropening staat, haar handen er compleet omheen gevouwen. In minder dan een seconde lag mijn grote, grijs vest rond haar magere schouders – waardoor een groot gedeelte van het walgelijke pakje werd bedekt. Voor de tweede keer deze avond liet ik mijn armen voorzichtig en teder rond het lichaam van een meisje glijden, waarbij ik ervoor zorgde dat Amorelia zich op kon krullen tegen mijn borst en liep vervolgens vastberaden naar mijn eigen kleedkamer, die ik met een gigantische klap achter me dicht smeet, mijn blik nog steeds hard en kil alsof ik iedere persoon die in de beurt zou komen met mijn eigen blote handen zou verscheuren.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Mijn ogen werden twee keer zo groot toen Vito zich om Mike bekommerde en deze met alle gemak naar de andere kant van de kamer smeet. Er klonken kleine gilletjes terwijl ik mijn greep langzaam probeerde te ontspannen en toezag hoe Vito's enorme, warme vest om mijn schouders sloeg. Ik trok de stof gretig over mijn lichaam en protesteerde - tot mijn grote verbazing - niet toen hij me tegen zijn borst drukte en me daarmee afzonderde van het geroezemoes in de coulissen. Mijn keel voelde droog en mijn handen deden pijn. Het was een verlichting om weg te zijn van al die starende blikken toen Vito de deur van zijn kleedkamer dicht gooide en vervolgens vrij snel ademend bleef staan. Terwijl ik mijn hartslag onder controle probeerde te krijgen vouwde ik het vest met zorgvuldigheid om me heen om me vervolgens iets te ontspannen. Hoewel Mike een engerd was, hoopte ik wel dat hij het overleefde. Dit was dus definitief de laatste keer dat ik ooit in een club was geweest. Ik trok ongeluk hoogstwaarschijnlijk aan. Eerst Judy die zich klem zuipt, dan Ethan die me steeds een beetje meer haat, vervolgens één of andere enge gast die me- nou ja, en vervolgens dit. Als Vito er niet was geweest dan.. dan.. daar wilde ik niet eens over nadenken: het was vast niet goed afgelopen. Voor nu wilde ik mezelf het liefst ontdoen van dit verschrikkelijke pakje en vervolgens naar huis gaan, in mijn eigen bed slapen en doen alsof dit nooit was gebeurd. In realiteit lag dat echter anders en wist ik best dat ik niet zomaar kon weglopen: straks meldde de volgende engerd zich al en de straten van deze stad in de nacht? Juist ja, niet bepaal veilig voor een meisje alleen. Er rolde een beverige zucht over mijn lippen terwijl ik kort over mijn vingers streek om deze ietwat te verlossen van de ijzeren greep op de deurpost. Misschien was ik na dit alles dan toch sterker dan ik had gedacht - hoewel je vaak sterker overkomt als je in levensgevaar bent of, nou ja, daar in de buurt. Mijn ogen glipten in stilzwijgen over het patroon van zijn shirt terwijl ik mezelf bedacht hoe het nu verder moest.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
Voor een aantal seconden sluit ik mijn ogen – terwijl ik Amorelia ondertussen strak tegen mijn borst geklemd houdt – om mijn ademhaling en woede onder controle te houden. Wanneer ik mijn ogen opnieuw open zie dat Amorelia zichzelf zachtjes over haar vingers strijkt, wat de woede opnieuw in me doet opborrelen en de drang om terug naar de coulissen te gaan en het leven uit Mike te slaan steeds groter wordt. Echter, in plaats van mijn drang van het moorden te volgen begin ik zachtjes mijn bovenlichaam heen en weer te draaine, zodat Amorelia lichtjes heen en weer wordt gewiegd, zoals mensen vroeger deden met een pasgeboren baby, om het huilen te stoppen en een vertrouwd gevoel af te geven.
'Mike doet je niets meer,' fluister ik dan zachtjes, waarna ik naar de hoek van mijn kleedkamer loop en Amorelia voorzichtig op de grote, diepe bank laat vallen – die eveneens gebruikt wordt als bed wanneer ik tussen mijn optredens behoefte heb aan wat rust. Voorzichtig laat ik mezelf op mijn hurken zakken, terwijl ik haar met een doordringende, woedende blik blijf aankijken. Hoewel de woede totaal niet op haar is gericht, blijft de blik in mijn ogen liggen, niet wetend hoe ik hem eruit zal moeten krijgen en er een blik van – medeleven in moet proppen.
'Ik zal wat kleren voor je pakken,' fluister ik dan, waarna ik een haarlok uit haar gezicht veeg om hem achter haar oor te stoppen. Op een onmenselijk tempo flits ik door mijn kamer, gris hier en daar wat kleren die te klein zijn geworden voor mijzelf en leg ze dan voorzichtig neer op de bank; een grote, oversized trui, een wit t–shirt en een korte groene broek die voor haar waarschijnlijk als lange broek kan doorgaan. 'Vertel me waar je woont, Amorelia, dan breng ik je,' fluister ik dan vervolgens op de automatisch piloot, mijn handen nog steeds als vuisten gebalt.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Ik was niet bang voor Mike – deze zou ongetwijfeld naar het ziekenhuis worden afgevoerd en eigenlijk.. bedoelde hij het uiteindelijk allemaal niet zo slecht. Misschien dat hij dat ik gewoon podium angst had, en reageerde ik een beetje te overdreven. Het zou niet de eerste keer zijn geweest.
Met een lichte frons zag ik toe hoe Vito op onmenselijk tempo door de kleedkamer ging – ook nog zoiets aan vampiers die zo snel konden bewegen dat je hen amper tot niet zag. Mijn blik gleed over de kleding die hij voor me had neergelegd en rustte vervolgens opnieuw op hemzelf. Hij wilde me brengen? Ik beet zachtjes op mijn onderlip terwijl ik de kleding opnieuw in me opnam. 'Dat is echt niet nodig. Je hebt al veel te veel voor me gedaan.' Vertelde ik hem zachtjes terwijl ik mijn blik op mijn schoot richtte. Zoals vrijwel alle andere aartsengelen woonde ik dicht bij een kerk, bij een oude vrouw die me als twaalfjarige in huis had genomen om mijn geloof wat te versterken. Ze had nog steeds geen idee over mijn identiteit. Hoewel de oude vrouw, Elisa, enorm aardig was, had zij ook zo haar problemen en daarnaast was ze zo teruggetrokken dat bezoek een taboe was. Hoewel het niet veel was.. het was mijn thuis. Ik leefde er al zo lang dat ik er aan was gewend en weg gaan zou haar hart breken. Het was niet bepaald iets dat ik Vito wilde laten zien want hij zou ongetwijfeld een hartstilstand krijgen – of.. nou ja, wat vampiers dan ook deden als ze schrokken. Het was meer een spookhuis dan een knus huisje en Elisa zou me nooit meer naar buiten laten als ze wist dat ik naar de stad ging.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
'Dat is echt niet nodig. Je hebt al veel te veel voor me gedaan.'
Amorelia's stem klinkt fluisterend en zacht, iets wat voor mij altijd synoniem is geweest voor zwak en breekbaar. Echter, wanneer ik naar haar gezicht kijk zie ik een verborgen kracht onder haar breekbare uiterlijk, iets waar ze zelf nog niet helemaal achter staat maar wat zonder twijfel binnen in haar schuilt. Haar gedachten lijken ver weg te gaan over het onderwerp 'thuis', waardoor ik voor een kort moment niets durf te zeggen – bang haar gedachten te doorbreken.
'Ik doe het graag,' fluister ik dan uiteindelijk – weer iets wat ik normaal nooit deed: fluisteren – terwijl de kille uitdrukking op mijn gezicht een stukje wegzakt. 'Daarnaast, ga ik het ook doen, dus nee zeggen helpt niet,' fluister ik er dan iets harder achteraan, waarin de kille ondertoon scherp in doorklinkt, iets wat totaal niet de bedoeling was geweest maar waar ik ook totaal geen controle over had.
Ik schuif de kleren wat dichter richting haar toe, waarna ik in een onmenselijk tempo naar de andere kant van de kamer flits, zodat ze zich in alle rust kan omkleden. Toch kan ik het niet laten om even in de spiegel te kijken, zodat ik een glimp op kan vangen van de bank waar ze op zit. Boven mijn spiegel hangen verschillende slipjes, die fans me hebben toegeworpen tijdens optredens. Veel andere strippers die hier binnen komen om advies te vragen denken vaak dat ik deze slipjes heb bewaard na een wilde nacht, terwijl er nog nooit een meisje in mijn kleedkamer is geweest – op Amorelia na.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Er rolde een zucht over mijn lippen toen Vito stug bleef volhouden dat hij me thuis zou brengen: die jongen was nog koppiger dan ik, en dat zei heel wat.
Toen hij zich dan ook opnieuw bij de spiegel begaf om mij wat ruimte te geven, ontdeed ik me met tegenzin van het vest, het pakje en alle andere vunzige kledingstukken. Dankbaar liet ik vervolgens de warme trui over mijn lichaam vallen en merkte tot mijn grote vreugde dat hij een prima deel van mijn bovenbenen bedekte. Zo kwam ik wel naar huis, vond ik. Ik liet mijn vingers nogmaals door mijn lokken glijden en strikte vervolgens de veters van mijn allstars.
‘Ik ben klaar. Weet je zeker dat je midden in de nacht met me mee naar huis wil? Ik bedoel.. je mag ook best- eh.. ik weet niet wat je gewoonlijk doet, maar je bent me niets verplicht.’ Prevelde ik met een lichte frons terwijl ik opstond en mijn handen in de zakken van de trui stopte. Ik kon niet wachten om eindelijk op de vertrouwde zolder van Elisa te staan en mezelf voor minstens een week tussen de dekens te verstoppen. Ook dat zou ik achter moeten laten als ik de uitnodiging aanvaarde en mezelf in de strijd zou mengen. Er rolde een moeizame zucht over mijn lippen terwijl ik enkele passen richting de deur zette.
Ik voelde een hoofdpijn opkomen door al die gedachten en dat was wel het laatste waar ik nu op wachtte.

Feel the fire, but do not succumb to it.