[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Bastard schreef:
|Iemand voor Cheveyo? (: |

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tortura schreef:
(...)
[Ik wacht nog op een reactie van Tira, sorry. Anders kon je waarschijnlijk wel naar mij. :'].]

kindness is never a burden.

Dana Argent
"Eigenlijk had ik niets verwacht... Ik had niet eens verwacht dat ze bestonden." Ergens ben ik toch wel verrast door het antwoord dat hij me geeft. Als professor zijnde, had ik namelijk toch wel verwacht dat hij ook maar een beetje research gedaan heeft en ik bedoel maar, als weerwolven bestaan, waarom vampiers dan niet? Het tegenovergestelde ras. Het zal me niet eens verbazen als opeens ook zeemeerminnen bestaan, of wat bestaat er nog meer? Toch ben ik dan redelijk blij dat ik hem iets heb kunnen geven wat ook maar een klein beetje op informatie lijkt, iets waardoor hij een klein beetje op de hoogte van de situatie wordt gesteld - wat hij kan verwachten.
Ik kijk toe hoe meneer Sullivan onderuit zakt en moeite heeft om zijn ogen open te houden. Ik kan het wel begrijpen. Ik heb al veel te verwerken gehad vandaag, maar als hij al niet eens het besef had dat er ook vampiers rondlopen op deze wereldbol, laat staan dat. Moet toch wel een hele klap in het gezicht zijn. Het liefst wil ik dan ook zo snel mogelijk weer mijn bed induiken, doen alsof er niets aan de hand is, ik een normaal mens ben en ik me geen zorgen moet maken over dit soort dingen, dat ik nog thuis woonde en er nooit iets met mijn stiefbroer gebeurd is. Moeizaam slik ik het brok in mijn keel weg en dwing mezelf om aan andere, betere dingen te denken, iets waar ik niet zo één, twee, drie op lijk te komen.
"En, weet je al of je het gaat doen?" Even blijf ik stil, alsof ik echt tijd nodig heb om na te denken. Mijn hart zegt dat ik moet gaan, dat ik erheen moet, al is het maar om te zien wie er allemaal zijn op komen dagen, maar mijn verstand zegt dat het geen goede keuze is - het is op volle maan, niet erg verstandig dus. Ik bijt op mijn lip en zie de opties voorbij komen. Het zijn er weinig en ik zie niet in hoe ik ook maar aan die verdomde volle maan onderuit kan komen, geen enkele mogelijkheid. Alles wat ooit in me op is gekomen, heb ik al geprobeerd.
"Ja, ik denk het." zeg ik dan nog een tikkeltje aarzelend. Ooit heb ik een deal met een vampier gesloten en heel misschien kan ik dat nu met een heks doen om een einde te maken aan al deze ellende.
"Ja, ik ga erheen." herhaal ik dan nogmaals, dit keer iets meer vastberaden. "Kan me niet schelen hoe ik er ga komen en in wat voor problemen ik me breng, ik moet erheen, al is het alleen om te zien wat ze allemaal van plan zijn."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Bastard schreef:
(...)

|Geen probleem. (: |

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Waar is Cheveyo? Want zoals ik al eerder zei, heb ik niets te doen met Diana en wil ik nog wel RPG'en ondanks ik het druk heb momenteel.]

kindness is never a burden.

[Iemand voor Aubree? Kindje is in Zweden.]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Bastard schreef:
(...)

|In een stadje ergens bij de Rocky Mountains. (: |

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Hmm, Diana was oorspronkelijk in Italië...Maar ik kan natuurlijk wel even wat skippen en dat ze ergens staat te liften omdat haar auto in panne is gevallen?]

kindness is never a burden.

Bastard schreef:
(...)

|Best wel stom dat mijn personage -bijna- de enige is die zich in Amerika bevind terwijl de rest bijna allemaal in Europa leeft. Hmm. Dat kan. |

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Miles Elliot Sullivan

Dana blijft stil als ik vraag of ze het gaat doen. Ik kan me wel een voorstelling maken van de wervelwind aan beslissing en gevolgen er door haar hoofd gaan op het moment. Ik denk daar expres niet aan, ik wil het pas doen als ik alleen ben. Misschien als ik thuis ben ik mijn kleine twee-kamer appartamentje en ik eindelijk mijn bed in kan kruipen. Eigenlijk heb ik nog wel wat te doen vandaag, maar plots lijkt het allemaal zo... onbelangrijk en onzinnig.
"Ja, ik denk het." zegt ze dan, maar haar aarzelende stem zorgt ervoor dat ik niet helemaal overtuigt ben. Waarover zou ze twijfelen, wat heeft ze om hier te blijven? Ik gok erop dat ze meer heeft dan ik, een jongedame tegen een vastgeroeste professor die niets doet. "Ja, ik ga erheen." herhaalt ze dan nogmaals, dit keer iets meer vastberaden en dat kan ik duidelijk terug horen. "Kan me niet schelen hoe ik er ga komen en in wat voor problemen ik me breng, ik moet erheen, al is het alleen om te zien wat ze allemaal van plan zijn."
Ik knik langzaam en zet dan mijn bril, die een beetje scheef was gezakt, weer recht op z'n plek op mijn rechte, relatief kleine neus. Op mijn neusbrug zijn ondertussen twee ingedrukte plekjes ontstaan omdat ik mijn bril veel te vaak en veel te lang draag. Ze raden wel vaker aan om lenzen te nemen, maar die rotdingen zijn niet voor mij weggelegt, lekker priegelen in je eigen oog. Ik ben geen Biogolist hoor.
"Eh, nou. dat klinkt... vastberaden..." mompel ik en ik probeer mezelf iets rechterop te krijgen. Het voelt net alsof ik enorm moe ben, net wakker en een moeilijk essay moet schrijven voor geschiedenis en tegelijk een mondelijk moet doen over scheikunde. "Ga je het alleen doen...?" Eigenlijk wilde ik nog vragen of ze wilt dat ik meega, want eerlijk, ik ben nieuwsgierig. Ik weet alleen niet hoe het valt, besef me dat ze een aantrekkelijke jonge vrouw is op datzelfde moment en dat ik aanbied om mee te gaan, 's nachts. Ze is een medeweerwolf en niet meer mijn studente.
Alleen ik krijg het voor elkaar om dat allemaal op hetzelfde moment te beseffen en daarmee het N.E.R.D.-process in werking te zetten, wat inhoud dat mijn hoofd en mijn mond niet meer samenwerking, ik niet meer weet hoe ik dingen moet zeggen, waarom ik dingen wil zeggen en dat ik zo nu en dan knalrood aanloop, vooral als ik moet stotteren. O god, ik kan maar beter rechtstreeks naar huis.

Your make-up is terrible

Diana Rose Beckett

Het was al zo'n 20 uur geleden dat ik op het vliegtuig richting Zuid-Amerika was gestapt om eens een stapje in het onbekende te zetten.
Italië was een mooi land, vol religieuze gebouwen, maar ik had nog steeds het gevoel dat er wel meer was dan alleen dat.
De vliegtuigreis was vermoeiend geweest en had zo zijn tol geëist, waardoor ik nu met donkere wallen onder mijn ogen achter een gehuurd autootje zat.
Ik wierp een zijlingse blik op de kaart die opengevouwen op de passagiersstoel lag om te kijken waar ik naartoe moest, maar ik had zo'n vermoeden dat ik al uren geleden verkeerd was gereden.
Wanneer de auto begon te sputteren, trok ik geïrriteerd mijn wenkbrauw op en keek automatisch naar de wijzertjes op het dashboard.
"Verdorie," Mompelde ik enigszins wanhopig en klopte even op het stuur wanneer ik doorhad dat de benzine op was.
Natuurlijk, dat kon ook weer niet anders.
Ik zat ergens in the middle of nowhere, zonder benzine en daarbovenop kwam ook nog eens dat ik verloren was gereden.
Na een kleine zucht, liet ik de auto naar de kant van de weg bollen, greep ik de wegenkaart en stapte ik uit.
De zon leek veel warmer dan die van in Italië, maar dat kon zijn omdat het een totaal ander klimaat was.
Snel wierp ik een blik op de omgeving, maar het zag er echt naar uit alsof niemand hier de eerste uren zou passeren en ik hier wel een tijdje vast zou zitten.
Om toch enigszins positief te blijven, legde ik de kaart op de motorkap om uit te zoeken waar ik nu in hemelsnaam was.
Wanneer ik na een uur nog steeds niet wist waar ik was beland, frommelde ik tevergeefs de kaart op en ging ik op de motorkap zitten.
Er zat niets anders op dan te wachten tot iemand hier voorbij zou komen die vriendelijk genoeg zou zijn om me naar het dichtstbijzijnde tankstation te brengen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cheveyo Mato Acaraho. | Weerwolf.
Zo'n twee uur na de aankomst in het kleine stadje had Cheveyo al zijn boodschappen al bijeen gesprokkeld. Eten in conservenblikken en grote tanken met water en bier waar hij lang genoeg mee door zou kunnen. Ook had hij nieuwe bergschoenen gekocht en een aantal dikke sweaters. De standaard jeansbroeken en T-shirts zaten helemaal onderaan in de zakken.
Cheveyo dumpte alles op de passagiersstoel van de Jeep en stapte in aan de andere kant. Hij stak de sleutel in het contact en brullend kwam de auto tot levend. Cheveyo was goedgehumeurd voor de tijd van het jaar. Volle maan was nog veraf en hij had genoeg rantsoen voor de rest van de winter. Hij zette de radio aan en Cheveyo's favoriete muziekgenre, countrymuziek, speelde door de boxen.
Terwijl Chev ritmisch met zijn vingers op het stuur tikte begon hij aan zijn weg terug naar huis. De zon begon al te zakken maar straalde nog even lekker als gewoonlijk en daar genoot Cheveyo nog van. Voor zover dat mogelijk was. Toen hij nog geen 5 kilometer van het stadje verwijderd was merkte Cheveyo een auto op aan de andere kant van de baan. Vreemd want hier passeerde nooit veel verkeer. Toen hij dichter kwam merkte Cheveyo echter dat de auto niet óp de baan reed maar naast de weg stond. Autopech. Hij grinnikte, arme bestuurder.
De bestuurder bleek overigs een jonge vrouw te zijn. Ze zat voorovergebogen over iets wat leek op een kaart.
Cheveyo stopte niet met rijden maar ging langzamer en opende zijn raam. "Hé, daar!" riep hij om boven het gebrul van zijn wagen uit te komen. "Ben je de weg kwijt?"

kindness is never a burden.

Diana Rose Beckett

"Hé, daar!" Hoorde ik iemand boven het brullen van een motor uit roepen. "Ben je de weg kwijt?"
Ik keek op toen ik doorhad dat het tegen mij was en keek recht in de lichte ogen van een man, die ik een beetje ouder schatte dan mezelf.
"Daar lijkt het op, ja." Zei ik met een beschaamde glimlach en keek vervolgens even naar de kaart. "En zonder benzine gevallen, denk ik."
Wanneer ik weer naar de man keek, keek ik voor een tweede keer in zijn ogen die een diepgroene kleur hadden, wat hem wel sierde.
"Jij kan me per toeval niet helpen?" Zei ik en fronste even, hopelijk kwam dat niet al te onbeleefd over, ik had me immers niet eens voorgesteld.
Om mezelf een betere houding te geven, stond ik weer recht en stak ik uit gewoonte mijn duimen in de lussen van mijn jeansbroek.
"Of als je me kan zeggen waar ik ongeveer ben, help je me ook al een eind."
Mijn ogen stonden op spleetjes tegen de zon, ik kon natuurlijk mijn zonnebril uit de wagen nemen, maar daar was ik redelijk lui voor.
Volgens mij was dat een karaktertrekje van mijn moeder, aangezien ik mijn vader altijd als een erg hardwerkende man zag.
Een kleine steek ging door mijn hart bij de gedachte van mijn vermiste ouders.
Ik vroeg me af of ze eigenlijk wel nog in leven zouden zijn, maar aan de andere kant, als ze nog in leven waren, hadden ze vast contact met me opgezocht, toch?
Om niets te laten merkten aan de man in de wagen, zette ik weer een glimlach op en tilde ik mijn kin een klein tikkeltje de hoogte in.
Ik hield er niet van als mensen vragen zouden stellen waar ze eigenlijk geen zaken mee hadden.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dana Argent
Ik kijk toe hoe meneer Sullivan zijn bril voor de zoveelste keer recht zet. Het is ondanks dat niet iets dat me irriteert, ik vind het wel schattig en ineens vraag ik me af hoe oud hij is. Ikzelf, drieëntwintig jaar ben een vrij oude studente, ben hier enkel gekomen om zijn lessen te volgen en misschien iets meer over mezelf te weten te komen. Het heeft nooit gedraaid om een diploma want die hoef ik niet eens, een normaal leven zit er toch niet in, hoe graag ik dat ook zou willen.
"Eh, nou. dat klinkt... vastberaden..." Ik glimlach gemeend. Het is mooi dat hij het zo opmerkt, want diep van binnen zit ik vol met twijfels. Zullen er doden vallen, zal ik mezelf onder controle weten te houden, zal ik worden opgesloten? Zoveel vragen, allemaal onbeantwoord.
Wanneer meneer Sullivan zelf iets meer rechtop gaat zitten, zoek ik steun op aan het bureau. Ik verberg mijn gezicht kort in mijn handen, haal diep adem en zucht waarna ik mijn benen iets optrek. Ik voel me zo bloot, nog nooit heb ik iemand zoveel over mezelf vertelt, nog nooit heb ik er ook maar over na gedacht dat te doen, gewoonweg omdat het niet veilig was en nu, nu heb ik het binnen één dag allemaal gezegd.
"Ga je het alleen doen...?" Ik kijk op van de stem en het duurt ook even voordat de vraag tot me doordringt. Het heeft al meerdere malen door mijn hoofd gespookt om hem te vragen om hulp, of hij nu wel of niet gaat en als dat niet zo is, hij me alsnog kan helpen. Natuurlijk is het allemaal zijn eigen keus, maar dat zegt niet dat ik hem alsnog ga proberen over te halen, wil hij nee zeggen.
"Ga jij niet dan?" Weerkaats ik een vraag terug en kijk hem afwachtend op een antwoord aan.
"Het is natuurlijk niet dat het hoeft of zo, het is en blijft je eigen keuze," zeg ik dan en bijt gefrustreerd op mijn lip. Ik zie zijn wangen even rood kleuren, maar vraag me af of het hierom gaat. Ik vraag me af wat er door zijn hoofd spookt, waar hij aan denkt, maar besluit het te negeren. Dit zijn niet mijn zaken, immers.
Licht smekend kijk ik hem aan, in de hoop op een goed antwoord. "Maar een beetje hulp zal ik wel kunnen gebruiken als ik heel eerlijk ben." voeg ik er dan nog liefelijk aan toe.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

Dana kijkt op naar mij en ik bijt op mijn lip door haar plotselinge blik. God, kon ik de tijd maar terug draaien en mezelf ervan weerhouden om dit gesprek aan te gaan. "Ga jij niet dan?" weerkaatst ze de vraag terug en kijkt meafwachtend aan. Ik sper mijn ogen iets verder open, aangezien ik dit niet echt verwacht had. Ik wil een antwoord stotteren, maar het komt er niet eens uit. Alles blijft in mijn droge keel steken. Ik wil mezelf afleiden door koffie te drinken, maar zodra ik naar het bekertje grijp merk ik dat die leeg is.
"Het is natuurlijk niet dat het hoeft of zo, het is en blijft je eigen keuze," zegt ize dan en zij bijt ook op haar lip. Mijn ogen gaan erheen en mijn wangen worden opnieuw rood, of ze blijven rood, geen idee. Ik weet niet of ze dat al merkt, want haar blik lijkt wel smekend te staan. Wilt ze nou dat ik ja of nee zeg? Zal ze mijn hulp willen of juist niet dat er een halfbakken weerwolf achter haar kont aan loopt? Ik kom er gewoon niet meer uit.
"Maar een beetje hulp zal ik wel kunnen gebruiken als ik heel eerlijk ben." voegt ze er dan nog liefelijk aan toe, waardoor ze mijn N.E.R.D.-effect vergroot. Oké, rustig Miles! Normaal weet je je ook door gesprekken met vrouwen te slaan, je hebt zoveel vrouwelijke collega's en studentes. Dana is ook een student. Goed, noem haar mevrouw Argent, misschien helpt dat. Om tijd te rekken haal ik opnieuw mijn hand door mijn haar, normaal vind ik het maar een irritant trekje, maar nu helpt het me voor even.
Goed, afgaande op haar woorden wilt ze dus wel hulp, maar van mij of iemand anders? "J-ja." stamel ik al voor ik het zelf door heb. Verdomme, ik had hier nog in bed over na willen denken. Zo'n pretig nachtje erover slapen, maar doordat ze zo... tsja, van het andere geslacht is, heb ik waarschijnlijk gewoon ja gezegd. Het maakt zelfs weinig uit hoe ze eruit ziet, het feit dat ze een vrouwelijk wezen is doet al genoeg.
"Ja, ik ga ook." murmel ik hier vervolgens achteraan. Ik kijk wat om me heen om haar blik te kunnen ontwijken. Oh rode wangen, trek nu gelijk toch eens weg! Ik schaam me rot, maar van dit kan ik niet weglopen zoals ik altijd weg loop van dit soort situaties. "Wil je dan ook eh..." begin ik en ik wijs op de één of ander vreemde manier achter me. "samen gaan? Je weet wel, voor de handigheid."

Your make-up is terrible