[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Tira

Ik genoot van Italië. Het had prachtige stranden, steden, smalle steegjes en belangrijker nog; het had mystiek. De wolken dreven vredig voorbij aan de horizon en ik slaakte een diepe zucht toen de zon in mijn ogen scheen. Wat zou het toch heerlijk zijn om een mens te zijn en lief te hebben. Om jezelf voort te planten en je eigen kinderen op te zien groeien. Even werd ik droevig, omdat ik zulke dingen nooit zou kunnen doen. Een eeuwigheid was lang wanneer je je leven niet kon delen met iemand. Natuurlijk, ik had mijn zusters, maar dat was niet hetzelfde.
      Ik gleed van het muurtje en schaafde per ongeluk mijn handen toen ik terecht kwam op de grond. Na een luttele seconde was het bloed alweer verdwenen en had ik nergens last van. Dat was dan wel weer een voordeel.
      Langzaam liep ik rond, totdat ik ineens een ingenieus plan kreeg toen ik een dierenwinkel zag. Ik zou gewoon een kat kopen en hem of haar onsterfelijk maken! Zo had ik altijd een vriendje bij de hand en was ik niet meer zo eenzaam na de tochten in de menselijke wereld. Een stuk vrolijker liep ik naar de dierenwinkel, die er gezellig uit zag. In de vitrine lagen een paar kleine muisjes te slapen, maar een daarvan opende zijn ogen toen ik de winkel binnenliep. Daarna sloot hij zijn oogjes weer en doezelde verder.
      De eigenaar van de winkel was een wat oudere vrouw, die me vriendelijk toelachte. 'Hebben jullie ook katten?' vroeg in vloeiend Italiaans. De vrouw knikte uitbundig en zwaaide met haar handen.
      'Jazeker!' zei ze. 'We hebben net een nieuw nest gekregen en de katten zijn klaar om naar een nieuw baasje te gaan. Volg mij maar, ze staan achter de winkel.' Nieuwsgierig liep ik mee naar achteren, waar inderdaad kleine kittens lagen van zes à zeven weken oud. Ze miauwden zacht en kwamen naar me toe gelopen. Een klein katje was spierwit met helder blauwe ogen. Ik smolt bijna toen ik het zachte, pluizige wezentje zag en nam het katje in mijn armen.
      'Dat katje is inderdaad een schatje. Er hebben al meerdere mensen interesse in haar,' zei de vrouw. Ik schrok en keek haar met grote ogen aan.
      'Ik neem haar. Ik voel dat dit katje bij me past. Hoeveel kost ze?'
      De vrouw glimlachte. 'Neem maar mee, het was toch een nest achtergelaten kittens. Ik zal even de benodigdheden voor haar pakken, dan neem je het katje maar mee naar de winkel.' Ze stond wat stroef op en pakte verschillende dingen. Ik hield het pluizige bolletje in mijn armen en glimlachte toen ze me aankeek en miauwde. Ik liep terug naar de winkel en zette het katje op de toonbank. Zacht begon ik haar te aaien, totdat de deur opnieuw openging en ik achterom keek naar de persoon die binnenkwam.

[Tira is de roodharige heks]

"Well, well. Look who we've got here!"

Miles Elliot Sullivan

Ik ben wel even dankbaar voor de korte stilte die volgt, één waarin we beide kort de tijd krijgen om erover na te denken zonder dat er zich ongemakkelijke momenten voor doen. Ik ben een kei in ongemakkelijke stiltes creëren, vooral in het bijzijn van vrouwen, maar dat komt omdat ik niet goed weet hoe ik tegen ze moet praten. Dana Argent zie ik eerder als een meisje, een student. Dat en het feit dat ze hetzelfde is als ik, maakt praten een stuk makkelijker. Uiteindelijk spreek ik dan toch wel de zachte woorden uit omdat ik wil weten wat zij vind.
Echter blijft het hierna nog enkele seconden stil. Ik wacht met alle geduld, al ben ik volgens mij nog nooit zo ongeduldig geweest. "Allemaal hebben we zo onze nadelen. Wij hebben de maan, anderen het zonlicht, ouderdom." zegt ze langzaam en ik besef gelijk waar ze het over heeft met het zonlich. Vampiers. Zouden ze dan ook echt zijn? Natuurlijk, we hebben die tegenpool waarschijnlijk nodig.
"Weerwolven, vampiers en heksen. Ik weet niet of er meer bestaat." zegt ze dan uiteindelijk en ze lijkt in gedachten te verzinken. Ze lijkt er in ieder geval meer van te weten dan ik en dat gebeurt niet vaak. Hoewel ik al langer wolf ben, heb ik het gevoel dat ik zelfs daarin anders ben dan de anderen. Ik zak wat onderuit in mijn stoel en probeer na te denken.
"Misschien dat er wel meer is, het zal me in ieder geval niet verbazen." Ik knik langzaam en ga dan weer recht zitten. Eigenlijk zit ik vol met vragen over die andere wezens, de andere rassen. "Dat zou best kunnen, als de rest al bestaat. Eerlijk gezegd heb ik ze nooit ontmoet maar wel veel over gelezen. Het lijkt me dat jij ze wel ontmoet hebt, je klinkt zeker van jezelf." zeg ik dan rustig tegen haar, hoewel ik alles behalve rustig ben.
Ik ben nog niet eens helemaal bezonken van het feit dat er weerwolven bestaan en dat ik er één ben, plus dat we scheppers hebben, een kamp waar we heen moeten. Ik weet nog niet eens zeker of ik wel wil weten dat er nog meer is naast ons.

Your make-up is terrible

Dana Argent
Ik merk dat hij er niet vanaf weet, van mijn woorden over de vampiers en heksen en ergens verbaasd het me, dat hij er niets vanaf weet, of, misschien dat hij er ooit wel eens gelezen over heeft, maar het gewoon niet serieus heeft genomen. Zelf deed ik het ook niet, voordat ik er zelf naar keek.
"Misschien dat er wel meer is, het zal me in ieder geval niet verbazen." Ik kijk op en knik, diep in mijn gedachten verzonken. O zeker dat er nog meer is waarvan wij niet weten. Heel de wereld lijkt wel een raadsel. Vroeger, toen ik nog niet geloofde in het verhaal van Roodkapje, ik durf er nu bijna met alle zekerheid van te zeggen dat het een waargebeurd verhaal is, waar natuurlijk zowaar wat aan gesleuteld is, maar dat er een zogenaamde Roodkapje bestaan heeft, oh, echt, ik zou er niet eens van opkijken.
"Dat zou best kunnen, als de rest al bestaat. Eerlijk gezegd heb ik ze nooit ontmoet maar wel veel over gelezen. Het lijkt me dat jij ze wel ontmoet hebt, je klinkt zeker van jezelf." Het valt me op hoe rustig hij is in zijn woorden. Ik zelf ben in ieder geval alles behalve dat. Mijn nagels laat ik ongeduldig op mijn dijen tikken. Veel ervaring heb ik niet in het ontmoeten van, maar zelfs al is het er maar één, het telt mee.
"Een vampier, toen ik nog in New York zat, twee jaar geleden." Ik twijfel of ik het verhaal met de pure details moet vertellen. Nu ik weet dat hij een weerwolf is, zal hij vast wel snappen hoeveel moeite het kost om je onder beding te houden tijdens een volle maan. Alles lijk ik wel geprobeerd te hebben, ijzeren kettingen, heilig water, wolfsbane, zilver. Elke keer weer braken mijn botten, geen volle maan gaat eraan voorbij.
"Het was een paar dagen voor volle maan, ik dacht niet logisch na en we maakte een deal. Als ik iemand zou doden," Ik ril alleen al bij het uitspreken van de woorden. Het feit dat er niet alleen bloed op mijn handen zat, maar ik het ook heb geproefd, doet me walgen van mezelf. En niet één keer, o nee, wel meerdere. "Dan zou hij het zo subtiel mogelijk opruimen, waardoor het dodenaantal automatisch minder is." leg ik in het kort uit, ik schud grijnzend, al zuchtend mijn hoofd.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Gut. Vandaag ben ik niet echt in de stemming om te schrijven. :'D]

"Well, well. Look who we've got here!"

Ayane Shizuka Hio, aartsengel.
‘Kitty, Kitty!’ Glimlachte ik, terwijl ik haar zachtjes riep en aanspoorde om met het bolletje wol te spelen die ik haar had toe gegooid. Het oranje katje sprong er naartoe en wanneer ze een paar keer uitgehaald had ernaar, viel ze over het balletje heen, maar ging gelijk weer door om het bolletje wol te overwinnen.
      Het katje bracht me altijd een goed gevoel mee, dus ik was blij dat de buren pas over een paar dagen terug zouden komen. Hoewel ik nu al helemaal niet wist wat ik met die brief aan moest, waarschijnlijk zou ik het niet doen. Mijn ouders wilde ik nog altijd opzoeken, al had ik geen idee of ze nog levend waren en waar ze nu überhaupt bevonden.
      Het katje had er na een aantal minuten genoeg van, waarna ze vervolgens naar de keuken liep en ik mijn blik haar liet volgen. Ze liep rond haar lege etensbakje heen, miauwde jammerlijk en liep daarna naar mij om op de bank te springen en hier verder te miauwen. Dit deed ze op zo’n manier en met een paar ogen waar je echt geen “nee” tegen kon zeggen, dat ik direct wist dat ze trek had.
      ‘Aww, heb je honger, meisje?’ Ze spinde toen ik over haar zachte vacht aaide en ik stond op om te kijken of er nog eten was. Dat was niet het geval, dus haalde ik fronsend een hand door mijn lichte haar. ‘Ik dacht toch echt dat ik nog extra eten had voor haar. Ah well, dan haal ik nog wel wat.’ Murmelde ik in mijzelf, terwijl ik mezelf al klaarmaakte door mijn schoenen aan te doen en een spijkerjasje. ‘Ik ben zo terug.’ Grinnikte ik tegen Kitty, terwijl ik op haar rozige neusje tikte, mijn sleutels pakte en de deur uitging.
      Het duurde niet lang voordat ik bij de dierenwinkel aan kwam en de deur opende. Mijn blik liet ik de winkel doorgaan, de deur viel met een zachte klap dicht. ‘Carolina!’ Riep ik met een zangerige stem, omdat ik de eigenaar van de winkel niet zag. Ze was vast achter. Het was een wat oudere vrouw en ik kon goed met haar overweg, zeker omdat ik hier al wat langer kwam.
      Abrupt hoorde ik gemiauw, waardoor mijn blik vertederde toen ik het pluizige witte bolletje op de toonbank zag. Een vrouw met rood haar stond bij haar, waardoor ik haar even aankeek. ‘Goedendag.’ Begroette ik haar, liep toen direct naar het katje en streelde het katje zacht onder haar kopje. Onderweg had ik een pak met kattenvoer gepakt en dit ook op de toonbank gezet.
      ‘Wat een schatje,’ Glimlachte ik. ‘Heb je haar een naam gegeven?’ vervolgde ik, een korte blik op de vrouw.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik wil engel zijn! Anders heks
Is het goed als.ik het vanavond invul?

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Miles Elliot Sullivan

Het valt me maar vaag op dat heel de uitstraling van Dana onrustig is. Ik maak een vage notie in mijn achterhoofd van de nagels die ongeduldig op haar dijen tikken en het zachte geluid dat het veroorzaakt, iets wat amper merkbaar is. Zo voel ik me ook, maar ik probeer mezelf kalm te houden. Anders word ik enorm chaotisch en kan ik niet meer helder nadenken, alsof mijn hersens besluiten door elkaar heen te gaan kronkelen.
"Een vampier, toen ik nog in New York zat, twee jaar geleden." Hiermee wekt ze gelijk mijn nieuwsgierigheid. Dat is het eerste bewijs dat ze bestaan, iets wat ik eigenlijk al had verwacht, maar nooit echt vorm durfde te geven. "Het was een paar dagen voor volle maan, ik dacht niet logisch na en we maakte een deal. Als ik iemand zou doden dan zou hij het zo subtiel mogelijk opruimen, waardoor het dodenaantal automatisch minder is." legt ze in het kort uit. Ze schud grijnzend al zuchtend met haar hoofd.
Ik frons kort bedenkelijk. Slachtoffers maken is niet iets zeldzaams en ik heb me er nog al eens rot over gevoeld, dus zo'n deal lijkt me nog iets van een goedmakertje. In stilte laat ik haar woorden verder op me inwerken. Als ik dat gedaan heb, kom ik iets overeind door op te veren uit mijn stoel, ook al is het maar enkele milimeters, en iets te gaan verzitten. Mijn ellebogen laat ik op het bureau steunen als ik naar het meisje met de donkere lokken kijk.
"Wat voor vampiers zijn het, als je dat al weet. Aan welke legende grenzen ze?" vraag ik nieuwsgierig en begin aan mijn spervuur van vragen. "Hoe is de omgang, zijn er vijandelijkheden zoals altijd word gezegd of meer bondgenoten?" ga ik verder. "Tenminste, als je hierover wilt vertellen." mompel ik wat meer ingetogen erna, omdat het best onbeleefd over kan komen. Ik ben sowieso slecht in beleefdheden omdat ik veel op mezelf ben en omga met andere professoren, die daar vaak ook niet veel vanaf weten. Sommigen zijn nog erger dan ik, maar dat ligt volgens mij aan de leeftijd. In verhouding ben ik nog best wel jong.

Your make-up is terrible

Decembre schreef:
Ik wil engel zijn! Anders heks
Is het goed als.ik het vanavond invul?

"Well, well. Look who we've got here!"

Dana Argent
Ik wrijf met mijn hand subtiel wat over mijn kin heen, laat het door mijn haarlokken varen voordat ik ze weer op mijn dij laat rusten. Die vampier kon naderhand met zekerheid zeggen dat hij een geweldige deal had gesloten. Vanaf toen wist ik ook dat New York, een stad zo groot, niet goed voor me was. Het viel te veel op, veel te veel mensen en ik moest me meer onder controle zien te houden. Vandaar dat ik daarna nog een tijd naar Texas ben vertrokken en daar wat rond heb gezworven, van hotel naar hotel.
Ik merk wel hoe fascineert meneer Sullivan is. Ik glimlach kort, tot ik zie dat er een frons in zijn voorhoofd komt te staan na mijn laatst uitgesproken woorden. Misschien dat hij niet meteen doorheeft waar ik op doel, dat hij wel even met de gewonden af zou handelen en er een heerlijke maaltijd voor hem te wachten stond. Vijf om precies te zijn, het grootste aantal ooit en ik herinner het me nog als gisteren. De enorme krantenkoppen over de vermiste personen na een aantal dagen, ik had mijn spullen gepakt en was vertrokken, wilde er niet meer aan herinnert worden aan mijn eigen fouten, die niet meer konden worden teruggedraaid.
Ik schrik op als meneer Sullivan iets opstaat van zijn stoel. Bedenkelijk, bijna vragend kijk ik hem aan wat hij van plan is. Ik kan hem namelijk verzekeren dat ze moeilijk te vinden zijn, ik kwam er per toeval één tegen. Al snel gaat meneer Sullivan weer zitten, leunt met zijn handen op het bureau. Ik schuif wat aan, sla mijn armen over elkaar om te horen wat hij te zeggen heeft, want het gevoel heb ik dat er iets gaat komen.
"Wat voor vampiers zijn het, als je dat al weet. Aan welke legende grenzen ze? Hoe is de omgang, zijn er vijandelijkheden zoals altijd word gezegd of meer bondgenoten?" Mijn ogen worden even groot bij alle vragen die hij stelt, probeer ze op een rijtje te zetten en in mijn hoofd te beantwoorden.
"Tenminste, als je hierover wilt vertellen." Zijn stem klinkt zachter, misschien wel als excuus bedoelt. Ik haal mijn schouders op, dat het me niet veel uitmaakt en denk nog even na over alle antwoorden die er te beantwoorden zijn.
"Het zijn gewoon vampiers, niet zoals in sprookjes of zo. Ze zien er zoals ons uit, gewoontjes, niet herkenbaar, hebben geen slagtanden of zo, geen aparte oogkleur, zijn niet spierwit. Ik ben niet zo op de hoogte van al die legendes." Geef ik iets onzeker toe en glimlach.
"De vampier die ik ontmoette was alleen, niet in een groep. We hebben niet zoveel vertelt over onze soort, we kwamen elkaar toevallig tegen in de avond en al snel had hij door dat ik niet de juiste bloedbank was." verzeker ik hem, "we hebben een dealtje gesloten en een juiste plek en dat was het, meer niet." vertel ik nu vrijwel alles en kijk naar het slordig onderhouden bureau.
"Sorry als dit niet is wat je verwacht."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Cheveyo Mato Acaraho. | Weerwolf.
Cheveyo opende de deur van de frigo en haalde een blikje bier uit. Hij merkte op dat hij bijna door zijn voorraad heen was, wat inhield dat hij dus opnieuw moest gaan winkelen. Shirts, voedingswaren en toiletgerei waren de voornamelijke zaken die opnieuw aangeschaft moesten worden. Hij opende het blikje en nam er een slok van waarna Chev nonchalant in zijn leren zetel ging zitten. Hij kruiste zijn handen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen terwijl zijn blote borst ritmisch op en neer deinde.
Zo'n drie uur later werd Cheveyo wakker door gescharrel en geschraap buiten het huisje. Hij kreunde en duwde zichzelf overeind terwijl de oude sofa kraakte. Voor Cheveyo naar buiten ging trok hij een vers T-shirt aan -een van zijn laatste- en stapte terug in zijn schoenen. Onder de matras van zijn bed haalde Cheveyo een stapeltje bankbiljetten, wat Chev schatte als 250 dollar, die hij in de achterzak van zijn jeansbroek propte. Hij trok zijn lerenjasje aan en nam de autosleutels van het sleutelkastje.
Toen Cheveyo naar buiten liep om te kijken wat het gescharrel betekende zag hij dat een familie eekhoorns op zoek waren naar nootjes en daardoor tegen het hutje aan krabden.
"Kshtt," siste Chev geïrriteerd naar de eekhoorns die in angst wegrenden zonder hun noten. Cheveyo grijnsde en liep fluitend naar zijn auto. Het was een heel stuk lopen voor hij bij de gemaskeerde Jeep aankwam en dan was het nog een hele klus om de geweven takken en bladeren van de auto te halen. Cheveyo liep niet graag in de kijker, en wilde daarom ook zijn wagen niet blootstellen aan dieren, wandelaars of helikopters.
De Jeep rommelde over het hobbelig oppervlak voor hij de échte wegen en snelwegen bereikte. Al snel kwam Cheveyo aan bij het eerste het beste stadje waar hij zijn auto parkeerde op de openbare parking en die sloot. Hij stak zijn sleutelbos in zijn broekzak en liep fluitend het wandelpad op.

kindness is never a burden.

(Wanneer is 'et volle maan in de rpg?)

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Aislinn schreef:
(Wanneer is 'et volle maan in de rpg?)

"Well, well. Look who we've got here!"

Miles Elliot Sullivan

Haar ogen waren groot geworden door mijn stortvloed aan vragen, wat ik ook best wel kan begrijpen. Als ik vraag of ze het wilt vertellen, haalt ze haar schouders op alsof het niet veel uit maakt en lijkt ze na te denken over de antwoorden die ze hierop moet geven. Ik wacht geduldig, omdat ik wil dat ze de tijd neemt om alles zo goed mogelijk te beantwoorden, maar aan de andere kant ben ik enorm ongeduldig, gewoon omdat ik het wil weten. Ik ben zo enorm nieuwsgierig en door mijn leergierigheid word dit nog meer versterkt.
"Het zijn gewoon vampiers, niet zoals in sprookjes of zo. Ze zien er zoals ons uit, gewoontjes, niet herkenbaar, hebben geen slagtanden of zo, geen aparte oogkleur, zijn niet spierwit. Ik ben niet zo op de hoogte van al die legendes." vertelt ze me waarna ze glimlacht. Het lukt me niet om terug te glimlachen naar haar, ik ben er een beetje nerveus van.
"De vampier die ik ontmoette was alleen, niet in een groep. We hebben niet zoveel vertelt over onze soort, we kwamen elkaar toevallig tegen in de avond en al snel had hij door dat ik niet de juiste bloedbank was." verzekert ze me "We hebben een dealtje gesloten en een juiste plek en dat was het, meer niet." is het laatste en ze kijkt naar mijn bureau. Normaal zou ik me druk maken erom, omdat het altijd een choas is, maar nu nemen andere dingen mijn hoofd in.
"Sorry als dit niet is wat je verwacht." Hierdoor kijk ik even op naar haar, nog altijd lichtelijk verward en nerveus.
"Eigenlijk had ik niets verwacht... Ik had niet eens verwacht dat ze bestonden." antwoord ik haar en met een kleine zucht zak ik onderuit in mijn stoel. Ik voel me plotseling heel moe, vanwege mijn slechte nachtrust en dan die brief, het nieuws dat er van alles en nog wat bestaat. Het is best wat om dat allemaal even te bevatten, zelfs voor mij. Ik wrijf even onder mijn bril door in mijn ogen, ik ben verdomme een professor, dit hoor ik gewoon te kunnen. Ik hou toch meer van theorie dan van de praktijk, nu meer dan ooit.
"En, weet je al of je het gaat doen?" vraag ik dan op een zachte, onzekere toon aan haar. Ik weet het echt niet meer, misschien doe ik het wel als zij gaat. Ik wil meer weten, meer leren, al is dit toch echt niets voor mij.

Your make-up is terrible

[Sorry dat ik vrijwel niet reageer, maar ik zit in mijn examens en heb momenteel echt niet veel tijd om in RPG's mee te doen. Ik zal zien dat ik vandaag nog iets kan schrijven. Iemand die Diana wilt ontmoeten? Ze is momenteel nog steeds in Italië.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

|Iemand voor Cheveyo? (: |

kindness is never a burden.