[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Ik herhaalde zijn woorden in gedachten en slikte om de plotselinge brok in mijn keel weg te werken. Door ons gesprek was het me niet opgevallen dat we er nu alweer bijna waren. Toen hij me echter vragend aankeek herpakte ik mezelf en wees met een klein gebaar richting het donkere gebouw aan de overkant van de straat. Het smeedijzeren hek, de kraaien die zich in de voortuin nestelden en het licht dat zwakjes brandde. Elisa was dus nog op.
‘Bedankt, Vito, voor alles.’ Vertelde ik hem vervolgens zachtjes, in een poging zo minst ongemakkelijk afscheid te nemen. De klokkentoren verderop gaf aan dat het half vier was: het zou niet lang meer duren voor de zon opnieuw zijn opkomst zou maken en ik op de plaatselijke school werd gewacht. Wederom, geweldig.
Ik staarde Vito nog enkele seconden weifelend aan, voor ik me omdraaien en lichtvoetig mijn weg over de straatstenen vond. Het smeedijzeren hek kraakte ongenaakbaar toen ik het poortje opende en me vervolgens naar de voordeur begaf.
Nadat ik de sleutel in het slot had gedraaid en het licht in de gang goed en wel had gevonden - zag ik Elisa's hoofd om de hoek. De rimpels, het stro achtige - grijze haar. Haar donkere ogen waren bijna angstaanjagend, hoewel ik wist dat ze gewoon een moeder voor me wilde zijn.
‘Amorelia! Het is half vier in de ochtend! Wat heb je in hemelsnaam op je gezicht!? Dit is het limiet, jongedame. Naar je kamer!’ Ik slikte een moment voor ik de voordeur sloot en toezag hoe Elisa opnieuw in haar stoel voor de haard plaatsnam. ‘Ik verbied je om ooit nog eens zo'n plek te bezoeken, Amorelia. Ze zijn duister.’ Prevelde ze met een krakende stem.
Voor ik echter naar boven wilde, hoorde ik de bekende klanken van de deurbel. Ietwat nieuwsgierig opende ik de voordeur om vervolgens oog in oog te staan met een bezorgjongen.
‘Amorelia Sinque?’ Vroeg de jongen met een verstompt, Frans accent. Toen ik lichtjes knikte hield hij zijn pakje naar voren.
‘Kleding voor uw trainingskamp.’ Glimlachte de vreemde jongen zoetjes, terwijl hij zijn blik over mijn gezicht liet dwalen.
‘Mag ik binnenkomen? Het is koud buiten en er moet voor getekend worden.’ Probeerde de jongen vriendelijk, waarop ik vrijwel direct knikte en naar achter stapte. ‘Natuurlijk, het spijt me, kom binnen.’ De jongen grijnsde en stapte naar binnen - zijn bovenlip opgekruld en een dreigende blik in zijn ogen.
‘Aartsengel, domme - naïeve schepsels.’ Siste hij zachtjes terwijl hij me vastpakte en naar de zolder flitste. Vampier.
De donkere kamer tolde toen hij de deur sloot en zijn hand mijn keel bereikte. ‘Bloed.’ Fluisterde hij haast onhoorbaar.
‘Ik mag niet, van mijn meester, maar je ruikt zo lekker.’ hij kreunde zacht voor hij zich verlangend voorover boog en ik een zachte kreet over mijn lippen voelde rollen voor hij zijn hand dwingend tegen mijn mond drukte.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik heb echt geen zin meer om dit allemaal bij te lezen. x'D]

Your make-up is terrible

| Haha, kan ik me voorstellen. Vraag anders om een samenvatting? :') |

Feel the fire, but do not succumb to it.

Assassin schreef:
[Ik heb echt geen zin meer om dit allemaal bij te lezen. x'D]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

| Tja, dat ligt er aan. We zijn beide toevallig veel op quizlet vandaag - dus dan posten we gewoon. Als we er niet zijn posten we minder. Op zich valt het best mee, hoor. (: Maar goed. |

Feel the fire, but do not succumb to it.

[ O nee, dat snap ik wel hoor, zelf heb ik dat ook. Alleen gaat het dan voor mij te snel om bij te houden, hahaha. Ga vooral verder, I will not stop youuu.]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ik ben al de hele tijd bezig aan de post, maar ik moet het tussen die radio uitzending in doen, sorry.]

Your make-up is terrible

[Maakt niet uit hoor, ik kan wel wachten. (:]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Miles Elliot Sullivan

Het lijkt net alsof ze ontspant zodra ik het gezegd heb. Dat verbaasd me niets. Ik vraag me tegelijk af of zij iets afweet van die andere wezens en is opgelucht dat ik daar niet één van ben of dat ik niet gewoon een grapje heb uitgehaalt. Nou, ik ben niet echt een persoon voor grapjes dus dat het wel niet zijn geweest. Ik bedoel, zie je mij al zoiets uithalen?
Hierna steek ik van wal als mijn oude, goede zelf en geeft Dana mij een voorzichtig glimlachje. "Niemand," geeft ze als antwoord terug. "en dat houd ik ook liever zo." Hierbij staart ze naar haar voeten. Ik knik begrijpend en als een stille belofte dat ik het aan niemand zal vertellen. Ik neem aan dat zij dat ook niet zal doen.
"Er is maar één manier om uit te testen of het geen grap is." slikt ze dan moeizaam na een korte stilte. Ik begrijp meteen waar ze op doelt en de angst slaak gelijk weer toe. Ik trek opnieuw wit weg en ik weet helemaal niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. Ik krab even aan mijn achterhoofd en probeer het trillen van mijn handen op te laten houden.
"Ik eh, weet niet of dat wel zo'n goed plan is..." zeg ik en mijn stem klinkt aarzelend en zelfs lichtelijk paniekerig. Ik hoop niet dat ik overkom als één of andere lafbek of... nou, eigenlijk maakt het ook weinig uit hoe ik overkom op anderen. "Ik bedoel, ik heb hier een leven opgebouwt, waarom zou ik dat opgeven voor zoiets, ik weet niet eens wat ze willen, zelfs op volle maan..." mompel ik daarom, op een redelijk snelle toon.
Ik werp een blik op het verfrommelde papier dat nu op het bureau ligt en slik eens. Nu hoop ik plotseling wel dat dit één of andere zieke grap is. Dana lijkt me niet iemand die zoiets doet, maar wie dan wel? Ik heb echt het gevoel dat ik zo omval, terwijl ik volgens mij de oudste ben en ook hoor ik dan ook de verstandigste te zijn, maar zo voel ik me niet. Ik laat een diepe, vermoeide zucht horen en neem voor de zekerheid plaats op mijn bureaustoel.

Your make-up is terrible

|| Even m'n post aangepast omdat ie niet helemaal overeen kwam met de regels voor de vampiers. ||

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 22:42 ]

•

Dana Argent
Meteen na mijn uitspraak zie ik hem nerveus worden en ik moet hem gelijk geven, misschien dat het niet het beste is om te zeggen. Ik vraag mezelf namelijk ook meer dan af of het wel zo verstandig is, maar alsnog, de brief lijkt zo hoog, zo netjes en precies, dat ik het aanbod haast niet kan weigeren.
"Ik eh, weet niet of dat wel zo'n goed plan is..." De stem van meneer Sullivan is bijna hysterisch te noemen. Hij is het dus echt niet met me eens en het rare is. Als hij niet gaat, dan ben ik ook niet van plan te gaan. Ik kan dit niet alleen, zonder hulp. Ik kan dit niet alleen tijdens een volle maan doen.
Ik controleer nog even of de deur goed dicht is en loop dan wat verder het lokaal in, strompel wat rond maar pak uiteindelijk een stoel en ga aan het bureau zitten. Mijn ogen glijden over de scripties heen, de aantekeningen en heel even glijdt er door mijn hoofd heen om te vragen of ik een voldoende voor mijn laatste heb gehaald, maar bedenk me dan dat we in heel andere soort problemen zitten.
"Oh geloof me, ik weet wel zeker dat het geen goed plan is." verzeker ik hem, maar snoer dan mijn eigen mond dicht als ik me besef dat ik met deze uitspraak helemaal niet de goede richting inga. Dit is helemaal niet waar ik nu op doel. Het is gewoon dat ik wel van een kleine uitdaging op z'n tijd houd en dat al een lange tijd geleden is.
"Ik bedoel, ik heb hier een leven opgebouwt, waarom zou ik dat opgeven voor zoiets, ik weet niet eens wat ze willen, zelfs op volle maan..." Ik zucht even, knik begrijpend, want ik geloof het wel allemaal wat hij zegt. Nonchalant haal ik mijn hand door mijn haren en wrijf aan mijn kin. Zelf heb ik nooit een vaste plek gehad en willen zou ik het ook niet. Hoelang blijf ik nou al hier? Een jaar, iets minder misschien? Alleen omdat ik gehoord had van deze lessen. Zelf ben ik nooit echt geïnteresseerd geweest in de geschiedenis, maar ik weet nu dat je dat erbij moet weten, voor de zekerheid. Het gaat niet alleen om pure ervaring.
"Is er niet een mogelijkheid de volle maan te omzeilen?" Ik wijs grijnzend naar zijn papieren. Ik heb ooit wel eens gehoord van een heks die ervoor kon zorgen dat het werd uitgesteld, maar misschien dat er een andere optie is.
"En bovendien, ben je niet benieuwd om al die andere nieuwe rassen te ontmoeten?" Kort bestudeer ik mijn nagels. Oh alsjeblieft laat dit hem nieuwsgierig maken.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Wie wil/ kan naar Ayane?]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
Hoewel ik mijn uiterste best deed om het gevoel tegen te gaan, ik kon het niet laten om lichtjes te grinniken op het moment dat Amorelia verdween door het gigantische, smeedijzeren hek dat een angstaanjagend, piepend geluid produceerde op het moment dat het geopend en weer gesloten werd. De beste plaats voor een aartsengel was uiteindelijk inderdaad een huis dat verdacht veel op een spookhuis leek met daar binnenin een oud, verschrompeld, chagrijnig vrouwtje, dat ik sarcastisch terwijl ik mijn hoofd zachtjes heen en weer schudde van ongeloof.
Zuchtend draaide ik mezelf soepel rond – op de bal van mijn voeten – en begon langzaam aan mijn terugweg naar de Nachtclub waar ik de schade zou moeten gaan bekijken die ik had veroorzaakt bij Mike, en mijn verontschuldigingen zou moeten aanbieden en Nick, die al deze ellende er niet bij kon hebben in deze moeilijke tijden. Nadat ik nog geen vijf stappen had gezet draaide ik me echter direct weer om, de veel te bekende geur van een vampier was me namelijk niet ontgaan. Er verscheen echter een grote frons tussen mijn wenkbrauwen op het moment dat ik zag dat de bron van de geur in de deuropening van Amorelia’s spookhuis stond en na een aantel tellen naar binnen verdween – wat betekende dat ze hem daarvoor toestemming gegeven moet hebben. Was die meid werkelijk bevriend met twee vampiers? schoot er grinnikend door mijn gedachten, terwijl er een ander knagend gevoel – iets wat verdacht veel leek op jaloezie – aan de binnenkant van mijn hoofd begon te zeuren.
‘Laat het nou maar Vito,’ mompel ik vervolgens zachtjes, waarna ik me opnieuw om wil draaien om mijn toch naar de Nachtclub verder wil zetten. De vrijwel onhoorbare, zachte kreeg die nog geen seconde later door de nacht leek te rollen zorgde er echter voor dat ik al mijn spieren aanspan en binnen een halve seconde in de tuin van Amorelia’s spookhuis stond, mijn blik gericht op het raampje bij de zolder. Zonder verder over mijn acties na te denken hij is me gemakkelijk op door middel van de regenpijp en laat mijn scherpe blik door het zolderraam glijden, waarna ik ijskoud wordt van binnen.
De aanblik van Amorelia die voor de tweede keer deze avond wordt vastgehouden zorgt dat er een zachte sis uit mijn keel ontsnapt, waardoor de onbekende vampier zijn blik geschrokken naar het raam werpt. Ik wil mezelf met een soepele beweging naar binnen laten glijden waardoor ik plotseling met een grote klap tot stilstand kom en woest grom. Verdraaide vampierregels, schiet er hulpeloos door mijn gedachten als ik de vreemde vampier geniepig grijnzend zijn aandacht weer op Amorelia zie richten.

•

Tortura schreef:
[Wie wil/ kan naar Ayane?]

"Well, well. Look who we've got here!"

Barnabas schreef:
(...)
[Ik kom wel, met Tira. Waar zit je?]

Quiet the mind, and the soul will speak.