[RPG] - Let the games begin! ~ 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 17:28 ]

"Well, well. Look who we've got here!"

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
'Ik ben klaar. Weet je zeker dat je midden in de nacht met me mee naar huis wil? Ik bedoel – Je mag ook best – Eh... Ik weet niet wat je gewoonlijk doet, maar je bent me niets verplicht.'
De zachte, prevelende stem van Amorelia deed me opkijken, waardoor ik haar blik ontmoet in de spiegel. Zachtjes schudde ik mijn hoofd, waarmee ik wilde aangeven dat er verder niets meer was deze nacht wat mij hier in de Nachtclub zou houden – ook al was dit de enige plaats waar ik mijn leven doorbracht. Mijn blik schoot even omhoog, naar de verzameling slipjes boven mijn spiegel, waarna er een denkende frons tussen mijn wenkbrauwen verscheen. 'Misschien ruim ik morgen mijn kleedkamer wel eens op, al die onzin,' mompel ik zachtjes, terwijl ik hoofdschuddend omdraai en richting de deur loop, waar Amorelia bij is blijven staan.
'En ik breng je liever 's nachts naar huis dan overdag, ik verbrand niet graag levend,' mompel ik dan haast onhoorbaar. Het feit dat ik me overdag niet in het zonlicht kan begeven was iets wat ik altijd een van de ergste zaken had gevonden, ik vond het heerlijk de zon op mijn huid te voelen – het gaf me een gevoel dat ik echt leefde en dat niets of niemand me iets kon maken. Echter, sinds mijn verandering had ik die zon nooit meer kunnen voelen, was ik verbannen naar de duisternis en de schemering – wat uiteindelijk resulteerde in mijn baan in de Nachtclub.

•

[Pfft, jullie gaan wel heel snel.]

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Pfft, jullie gaan wel heel snel.]

•

Miles Elliot Sullivan

Ik zie het bij haar, dat brandende verlangen om het uit te spreken. Ik zou het best willen, maar het lukt niet. Vandaar dat ik haar zo vol verwachting en vragen aan kijk. Het is iets, maar ik weet niet wat en het valt ook niet te raden. In mijn ogen kan ze alles wel zijn. Vooral door mezelf weet ik dat je uiterlijk niets hoeft te verraden, kijk maar naar mij en mijn slungelige lichaam. Op mijn blik lijkt ze wat moeizaam overeind te gaan staan en te knikken. Nou, hier komt het moment van de waarheid. Mijn handen worden zo mogelijk nog klammer en mijn mond voelt opnieuw droog, terwijl ik wanhopig probeer om mijn analystische zelf terug te vinden.
"Weerwolf." is haar antwoord. Hoewel ik dit wel had verwacht, is het alsnog een schok. Iemand in mijn klaslokaal is een weerwolf. Het klinkt gewoon raar, alsof het niet echt is. Alsof ik het niet echt ben. "Zesde jaar nu." zegt ze dan nog vlug en het klinkt een beetje alsof het iets wat ze wel vaker bedenkt. Ik knik lichtjes, raap mezelf wat bij elkaar en geef dan antwoord op de onuitgesproken vraag. "Ook weerwolf. Acht jaar." zeg ik en ik laat een kleine zucht aan mijn lippen ontsnappen. Het lucht zelfs op, hoewel mijn stem toch trilt. Ik heb ze wel eerder ontmoet, maar dan alleen in wolvenvorm en nooit als mens zijnde. Dat is toch een hele andere ervaring, minder gruwelijk.
Ik grijp naar mijn koffie, die ondertussen lauw geworden is en neem er toch een slok van. Gewoon, om even iets te doen te hebben waardoor ik mezelf op orde kan roepen. Als ik hem weer neer zet, is het bekertje leeg en voel ik me alweer iets beter. Het dringt tot me door dat ze altijd één van de beste studenten geweest is, de hoogste cijfers haalde en de beste scripties inleverde, hoewel ze hier volgens mij nog niet zo lang is. Nu valt alles op zijn plek. "Nou, dan is het volgens mij geen grapje. Wie weet er nou dat wij het zijn, terwijl we het nog niet eens van elkaar wisten?" bedenk ik me hard op. Ik wrijf met mijn vinger langs mijn onderlip en voel mezelf weer in mijn element.

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 13:38 ]

Your make-up is terrible

Katerina Elisabeth Beckett - Vampier

Geërgerd open ik de voordeur en zie dat er een man staat met een pakje. Ik frons mijn wenkbrauwen, ik had toch helemaal niets besteld? Mijn wantrouwen is meteen opgeroepen door de mysterieuze man en het pakketje en ik nodig hem dan ook niet uit om binnen te komen.
      'Kan ik eh, binnenkomen?' De o zo normale vraag die een mens met 'ja, natuurlijk' zou beantwoorden, laat mij juist nog waakzamer zijn.
      'Hoezo, je hoeft het pakketje toch alleen maar af te leveren?' vraag ik scherp. 'Trouwens, wat zit er in dat pakketje?' Ik focus me op het pakketje, maar kan geen tikkende bom ontdekken. De man kijkt me zenuwachtig aan en wil het pakketje aan me overhandigen, maar net op dat moment zet ik een stap terug en knalt de vampier tegen een onzichtbare muur op.
      'Wat moet je, vampier?' vraag ik dreigend en laat mijn tanden goed zien, waarna de waarschijnlijk jonge vampier achteruit deinst. Ah, waarschijnlijk een hulpje van een grotere en machtiger vampier. 'Zeg op, voordat ik je aan stukken scheur!'
      De vampier gooit het pakketje naar binnen en schiet er dan als een speer vandoor. Ik laat me niet uit het huis lokken en zeker niet door een vampier die voor een andere vampier werkt. Dan blijf ik even stil staan. Hoe is het mogelijk dat deze vampier in het zonlicht kon lopen? Ik ga terug in mijn gedachten, maar kan me geen ring of ketting herinneren die ervoor zorgt dat hij zo buiten kon lopen.
      Het pakketje op de grond is niet heel erg groot, maar toch groot genoeg om gevaarlijke aanvallen te herbergen. Ik besluit het pakketje mee te nemen naar de kelder, waar geen zonlicht kan komen en waar ik voorbereid kan zijn op eventuele verrassingselementen. Eenmaal daar beneden, sluit ik de dubbele deuren achter me en doe er een slot op. Geen van mijn personeel mag in gevaar komen, dat zou ik mezelf nooit vergeven.
      Met een simpele beweging open ik het verdachte pakketje en zie tot mijn grote verbazing een hoopje kleding liggen. Bovenop het bundeltje ligt een klein briefje, waarop de volgende woorden staan: Dit zijn je trainingskleren voor het Kamp, wees er zuinig op.

"Well, well. Look who we've got here!"

Dana Argent
Ik tel het nog even goed na, maar bedenk me dan dat ik het juiste antwoord gegeven heb. Zes jaar ja, alweer zes jaar. Zes vreselijke, ellendige jaren. Geen enkel positief iets heeft het met zich mee gebracht. Misschien dat ik iets sterker geworden ben, nou geweldig, echt, daar zat ik al heel de tijd op te wachten. Sindsdien dat ik ook een stuk agressiever geworden ben, me minder onder controle kan houden - vooral op die ene avond.
Mijn mond voelt droog aan wanneer hij geen antwoord geeft, ongemakkelijk kijk ik hem aan, me indenkend dat ik misschien iets verkeerd gezegd heb. Stel je voor dat dit een gewoon normaal mens heb, dan moet ik een hele goede uitleg gaan hebben om mijn vreemde gedrag uit te leggen. Ik voel mijn hartslag haastig op en neer kloppen. Ik bespeur zijn gezicht naar angst, maar dat zie ik echter niet. Hij knikt enkel en lijkt zich wat te vermannen.
"Ook weerwolf. Acht jaar." Alsof er een hele last van mijn schouders valt, haal ik opgelucht adem en leun tegen de gesloten deur aan. Het zit me dus nog mee. Ik ben niet echt een persoon van liegen, puur omdat ik het niet onthoud en altijd weer vergeet. Het zou vreselijk zijn, moest ik weer een smoes verzinnen. Toch frons ik mijn wenkbrauwen even en kijk meneer Sullivan goed aan. Natuurlijk vind ik mezelf ook niet een geweldige wolf, maar meestal zie ik toch wel een heel ander soort man voor me als ik een soortgenoot wil inbeelden. Een stuk gespierder, in ieder geval.
Ik houd me even stil, om na te kunnen denken en kijk toe hoe hij zijn mok koffie beetneemt. Het is de eerste persoon die ik ontmoet die hetzelfde is als ik, een wolf, natuurlijk op die ene jongen na. Zijn naam heeft hij me nooit gegeven, niet dat ik nog veel aan hem herinnert wil worden. Achterbakse klootzak om me zo alleen te laten met deze vloek die op mijn schouders rust. Ik zweer dan ook dat als ik hem ook maar één keer tegenkom, ik hem met mijn eigen tanden verscheur.
"Nou, dan is het volgens mij geen grapje. Wie weet er nou dat wij het zijn, terwijl we het nog niet eens van elkaar wisten?" Ik schrik op van zijn jeugdige stem en knik dan, glimlach voorzichtig. Alsnog, ergens vertrouw ik het niet. Hoewel ik wel de drang heb om het uit te testen en het niet aan me voorbij te laten gaan.
"Niemand," geef ik als antwoord terug, "en dat houd ik ook liever zo." Sta ik mijn woorden bij en staar kort naar mijn voeten.
"Er is maar één manier om uit te testen of het geen grap is." slik ik dan moeizaam na een korte stilte. Ik weet niet of hij het wilt, of hij het type is om het uit te proberen. Ik weet in ieder geval wel dat als het echt tijdens volle maan moet worden gedaan, het me heel wat energie zal kosten om me ook maar onder controle te kunnen houden.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Iemand voor Diana? weet niet goed naar wie/waar ik haar kan sturen ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
[Iemand voor Diana? weet niet goed naar wie/waar ik haar kan sturen ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Aislinn schreef:
(...)
[Aubree heeft niemand, maar ze is wel een heks, dus ik weet niet of je dat wilt. (:]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Errin Hyder

Handen, grond. Handen, grond.
'Sneller, Hyder!' riep mijn gymdocent.
Ik zuchtte. Opdrukken was niet mijn favoriet. Ik ging toch sneller. Iedereen uit mijn studiegroep zat op de bank, te schateren van het lachen. Ik verzette me tegen alle negatieve gedachten die in me opkwamen, maar er bleven er een paar hangen.
Mijn gymdocent zuchtte geërgerd.
'Stop maar, Hyder. Je bakt er niets van' zei hij afwezig.
Ik stond op en veegde het stof van de vieze gymzaal van mijn kleding en handen af. Ik keek omhoog en strekte mijn rug.
Ik zag ze. De ramen. Ik had ze nooit gezien, ik bedoel... Ze waren te smerig, dus je kon er niets door zien. Maar het bleef glas.
De gymdocent zuchtte opnieuw.
'Kom op, mevrouw Hyder. We hebben niet de hele dag en al zeker niet voor u' zei hij kwaad.
Ik liep naar de bank en ging zitten, ver van de anderen vandaan. Ik had schijt aan iedereen en het ergste was nog dat het mijn verjaardag was. 21 jaar, eindelijk. Waarom het zo erg was? Iedereen was het vergeten. Behalve mijn zusjes dan, maar die waren ook hartstikke lief.
Iedereen grinnikte. Ik hoorde twee meisjes roddelen.
Ja, roddel maar. Ik krijg nu al een betere baan dan jullie.
'Kijk haar nou' fluisterde het ene meisje tegen het andere. 'Zelfs haar eigen moeder houdt niet van haar'
Ik ademde sneller. Ik omklemde de rand van het bankje. Nee, niet hier!
En toen gebeurde het. Ik voelde me warmer worden, alsof er vuur op me afkwam. Ik keek naar het glas. De ramen spatten uiteen, recht op iedereen behalve ik.
Ze schreeuwden. Ha, lekker voor hun. Dat verdienden ze ook.
Ik verlangde nu al om bij mijn zusjes te zijn. Zij waren veel beter dan deze stervelingen.

I will keep watch.

Gipsy schreef:
(...)
[Is goed voor mij (: waar kan ik haar vinden?]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Ik gokte zo dat Vito niet zou rusten voor ik thuis was - en besloot daarom een verdere discussie te mijden. Hij zou me dus thuis brengen - midden in de nacht. Dat was iets nieuws. Ik wierp een laatste blik op de kleedkamer voor ik de deur opende en een tikje wantrouwend mijn blik door de coulissen liet glijden. Op enkele schoonmakers en afgelopen acts na - was er gelukkig niemand. Er rolde een opgeluchte zucht over mijn lippen toen ik veilig en wel door de coulissen naar de uitgang was gelopen. Ik verwachtte nog steeds één of andere gek die me hetzelfde liet doen als Mike had geprobeerd. Ik voelde me slecht tegenover de jongen: hij had waarschijnlijk alleen maar willen helpen, en was zich er totaal niet van bewust dat ik doodsangsten uitstond.
Mijn ogen gleden over de veelgebruikte deur en bleven een moment hangen bij de zwaar uitziende klink. Geweldig. Waarom hadden engelen niet zoiets als bovennatuurlijke gaven?
Cynisch genoeg probeerde ik de deur wel te openen: ik duwde er tegen, probeerde de klink te ontgrendelen en hing zelfs een enkele keer aan het slot. Dicht, was mijn conclusie. Potdicht.
Ik blies een lok uit mijn gezicht en sloeg vervolgens mijn armen over elkaar om me om te draaien naar Vito: die had waarschijnlijk de hele tijd geamuseerd toe zitten kijken over hoe krachtloos ik wel niet was. Het was niet erg: ik zou niet eens sterk willen zijn. Ieder pluspunt betekende meer verantwoordelijkheid en als ik eerlijk was liet ik dat liever over aan stabielere wezens.
‘Oké, ik geef het op.’ Mompelde ik met tegenzin richting de vampier, terwijl ik mijn handen opnieuw in de zakken van de oversized hoodie propte.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli – Vampier

Langzaam liep ik door de coulissen achter Amorelia aan, die haar hoofd had gebogen en er zo snel mogelijk weg wilde komen. Iedere persoon die we tegen kwamen en zijn mond opende om iets tegen haar te zeggen of te roepen kreeg een dodelijke blik toegeworpen, wat resulteerde in het feit dat ze snel door gingen met hun werk. Ik zou het niet laten gebeuren dat er nogmaals een gestoorde gek zoals Mike op Amorelia afkwam en haar de schrik van haar leven bezorgde. Diep binnen in me vervloekte ik mezelf dat ik haar niet eerder had weggehaald van deze verdorven plek – die ik mijn gehele leven mijn 'thuis' heb genoemd.
Op het punt dat we bij de deur van de uitgang kwamen bleef ik op een gepaste afstand doodsstil staan – in werkelijkheid zou ik haar met mijn vingertoppen kunnen aanraken wanneer ik mijn hand iets zou bewegen. 'Oké, ik geef het op,' mompelt Amorelia uiteindelijk wanneer ze voor een volle minuut heeft staan prutsen met de deur, waarna ze zich omdraait en ik haar met een kille uitdrukking aanstaar. Langzaam laat ik mezelf voorover buigen, waardoor onze gezichten maar een aantal milimeters van elkaar zijn verwijderd. 'Eerst een tandje omlaag, dan met een harde ruk omhoog,' fluister ik zacht, terwijl ik mijn arm langs haar lichaam afsteek en de gepaste handelingen met de deur uitvoer, waarna hij soepel open zwaait.
'Ik twijfel nog steeds over de uitnodiging, het lijkt alsof ik toch wél iets heb om hier te blijven,' prevel ik dan vrijwel onhoorbaar zacht, waarna ik op vampiersnelheid langs haar af naar buiten schiet en aan het einde van de steeg even rondkijk. Wanneer er niemand te zien is op de straat leun ik nonchalant met mijn schouder tegen de muur, wachtend op Amorelia.

•

Amorelia Emerahlis Sinque | Aartsengel
Ik voelde een ongemakkelijk gevoel door mijn lichaam kruipen toen Vito dichterbij kwam en koelbloedig als altijd vrijwel blind de deur opende. De koude windvlaag die door de coulissen loeide toen de deur zich met een grote zwaai opende - liet me voor enkele seconden rillen.
Toen Vito onderzoekend langs me heen stapte en vervolgens verdween - twijfelde ik er niet over om hem achterna te gaan. Met beheerste passen vond ik mijn weg door de steeg en liet mijn ogen langzaam wennen aan het gebrek aan licht. Bij een weg rennende rat blijf ik enkele seconden doodsstil staan - tot ik heb geconcludeerd dat het maar ongedierte was - en ik mijn weg naar het einde van de steeg voort zette.
‘Ik twijfel nog steeds over de uitnodiging, het lijkt alsof ik toch wél iets heb om hier te blijven,’ hoorde ik Vito bijna onhoorbaar fluiten, waarna ik hem onderzoekend aankeek: hij stond er zo nonchalant bij dat hij het net zo goed niét had kunnen zeggen. Misschien nam mijn verbeelding een loopje en was ik meer toe aan nachtrust dan ik ooit zou toegeven.
Om toch in te gaan op het zinnetje - keek ik zo subtiel mogelijk opzij terwijl ik de weg naar huis aangaf en begon te lopen.
‘Ik denk dat ik de uitnodiging moet aannemen. Het wordt van me verwacht. Misschien maak ik mezelf zwak als ik niet kom opdagen.’ Prevelde ik zachtjes, terwijl ik mijn handen diep in de zakken van de grijze hoodie stopte. De koelte die in de stad hing beviel me totaal niet.
‘Aan de andere kant zie ik mezelf niet eens iemand steken - laat staan.. vermoorden. Wat heb je aan een zachtaardige soldaat? Die sneuvelen hier op aarde altijd als eerste.’ Vertrouwde ik hem zacht toe terwijl ik opzij week voor de volgende steeg. Nog enkele straten en dan was ik thuis - in het spookhuis, wel te verstaan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vito Cirino Cicotelli – Vampier
'Ik denk dat ik de uitnodiging moet aannemen. Het wordt van me verwacht. Misschien maak ik mezelf zwak als ik niet kom opdagen. Aan de andere kant zie ik mezelf niet eens iemand steken – Laat staan... Vermoorden. Wat heb je aan een zachtaardige soldaat? Die sneuvelen hier op aarde altijd als eerste.'
Amorelia's zachte stem lijkt me wegzinken in mijn gedachten, zorgen ervoor dat ik diep verzonken haar route naar haar huis volg tot ik mijn tred plotseling voorspel en met een snelle draai voor haar neus tot stilstand kom, zodat ook zij genoodzaakt is te stoppen en me vragend aan te kijken. 'Je doet nooit iets zonder een reden, Amorelia,' fluister ik dan met een fluwelen stem, wetend dat alles wat we tegen komen in ons leven gebeurd met een bepaalde reden – het feit dat ik door mijn oom werd opgevoed ; het feit dat ik mensen vermoordde en het feit dat ik in een Nachtclub als stripper werkte. 'Daarnaast –,' fluister ik dan zachter dan mijn bedoeling was, 'laat ik niemand jou vermoorden.'
Met een grote ruk draai ik mezelf weer om en begin richting de hoek te lopen die Amorelia had aangewezen – later werd duidelijk dat dit de laatste hoek was die we zouden moeten nemen en plotseling kwam het afscheid met haar veel te snel, wat me even vol verwarring heen en weer liet kijken. Deze gevoelens en gedachten waren totaal onbekend terrein voor mij. Mocht Amorelia denken dat ik genoeg ervaring had met vrouwen en het inpalmen daarvan had ze het goed mis – wanneer het niet te maken had met het inpalmen van een 'rijke' vrouw om haar vervolgens te vermoorden had ik er totaal geen verstand van. Hierdoor boog ik nu onzeker mijn hoofd, liet een gedeelte van mijn kille uitdrukking wegvaren en wachtte op volgende aanwijzingen over de route naar haar huis.

•