RPG ~ The League of Legends ~ 1 - Speeltopics

Regels :

• Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
• 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
• OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
• Max. 2 personages per speler
• Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
• Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
• Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
• Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.

13 rollen die in te vullen zijn (indien er meer mensen mee willen doen is er altijd nog eentje aan te maken, dit geheel in overleg met mij:

- Fire
- Water
- Earth
- Air
- Dark
- Light
- Animal
- Metal
- Spirit
- Music
- Technology
- Coach/ leraar / begeleider van de 11.
- Dark Lord Zival
- Een andere rol kan natuurlijk ook / Bijvoorbeeld rebellenleider, koning, prinses, etc.



Lijstje dat je in moet vullen :

Naam :
Leeftijd:
Geslacht :
Legend (indien van toepassing) :
Innerlijk :
Uiterlijk (met foto) :
Geschiedenis :
Extra :


De rollen :

girls :


- Music ~ Mikky Aileen Briar Williams ~ xClove
- Animal ~ Candice May Hadley ~ AgentP
- Air ~ Felicia Jazmyn Thomps ~ Perrfect
- Spirit ~ Ariana Nyx Mavery ~ Kwijt
- Water ~ Brooklynne ‘Brooke’ Lupe Wakefield ~ Rider
- Light ~ Jade Maysilee Bright ~ HurtedHeart


boys :

- Fire ~ Raphael Edwards ~ Clonmel
- Coach ~ Philip Simon Commens ~ DreamerN
- Dark ~ Shadow ~ Paddo
- Metal ~ Floyd Dwayne Nightingale ~ Aotearoa
- Earth ~ Foy Ciar Grimme DreamerN
- Dark Lord ~ Suphentus Zival ~ Kwijt



Hier de rollentopic

[ bericht aangepast op 2 dec 2012 - 15:58 ]

---

Credendo Vides

Jade Maysilee Bright
Hij pakt twee pistolen iets waar mijn boog geen partij voor was. Hij verdween dus ik volgde hem met mijn licht waar hij weer achter me kwam, maar ik draaide me om. Hij schoot. Mijn krachten deden het vanzelf net als mijn hand die naar voren hingen en een lichtbalm maken die de kogels zojuist verbrande. Ze verdwenen in het licht. Ik gromde hoe durfde hij. Hij stond dichtbij. Ik deed een klein stapje en draaide waarna ik mijn voet uitstak en hem vol op zijn kaak raakte. 'Hoe durf je me aan te vallen.' Snauw ik naar hem terwijl het om mij heen nog steeds verlicht ik en steeds meer terein win met mijn licht. Ik span mijn pijl en schiet het op met maar de pijl verlicht en gaat sneller terwijl het wegvliegt waardoor het toch echt een wond zou moeten maken bij hem. Ht was onmogelijk om helemaal te missen.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Shadow

Ik grijns even,
Ik doe niet eens moeite om de pijl te stoppen,
Waarna de pijl in mijn borst zit grijns ik weer even,
Het was iets wat ik mijzelf aangeleerd had,
Ik trek de pijl eruit waarna duisternis mij omringt,
De pijl was niet eens in de buurt gekomen,
Het schild wat ik aangelegd had en altijd omhoog heb staan had de pijl opgevangen,
Ik grijns weer even, ze vergeet een belangrijk deel van de duisternis,
Haar eigen schaduw,
Ik grijns duivels waarna ik dr aankijk,
'Het licht wint nooit van de duisternis, weet je ook waarom?' vraag ik dr,
Ik grijns weer even waarna ik wat bewegingen doe met mijn hand,
'Het licht kan namelijk nooit de duisternis wegjagen' ik grijns weer even,
Haar schaduw, verbonden met haar lichaam, die verbonden is met haar ziel,
Dat is waar mensen zich altijd in vergissen, dat het licht elke duisternis verbannen kan,
Als ik met mijn bewegingen stop grijns ik,
Afleiding, het makkelijkste wat er was,
Mijn eigen schaduw had een lijn getrokken naar haar,
De lijn die er voor zou zorgen dat haar schaduw en de mijne samen kwamen,
Ik knijp mijn hand samen waarna haar hele schaduw bevriest, alsof ze vast gehouden word met een hele grote hand,
'De schaduw wint namelijk altijd' ik kijk dr grijzend aan,
Rustig loop ik op dr af, een techniek die ik mijzelf had geleerd,
Je eigen schaduw gebruiken om andere vast te zetten.

Jade Maysilee Bright
Iets heeft me vast waardoor ik niet meer kan bewegen alleen kijken alsof ik versteend ben nmijn schaduw beweegt niet meer dat betekent dat ik alleen mijn ogen of mond komt bewegen. Ik kijk hem aan. 'Iedereen heeft schaduw in zich ja, maar bij sommige is het niet aan te tasten omdat het omringt is door licht.' Sis ik naar hem waardoor het schaduwlijntje doorbroken word en ik een lichtstraal op hem afgooi waardoor hij wegvliegt echt veel oijn deed het niet, maar zo kon ik hem afleiden zodat hij me niet nog is zo machteloos laten voelen. 'Je bent een Legend is het niet. Net als mij. Als dat zo is waarom vechten we tegen elkaar.' Denk ik hard op. Ik kijk hem aan. Ik zou pas stoppen met vechten als hij ook stopt. Straks zou hij me doden en dit was dus puur zelfverdediging.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Shadow

Terwijl ik door de lucht vlieg grijns ik even,
De duivel binnen in werd vrijgelaten,
Mijn oog werd rooier waardoor het bijna leek alsof die gloeide,
Schaduwen verschijnen achter mij waarna ik in mijn val erin verdwijn.
'Een legende he? Misschien ben ik dat wel, maar ik vecht voor niemand' zeg ik met een bloed lustige stem door de omgeving,
'Ik vecht alleen voor mijzelf, voor het geld en voor mijn eigen vrijheid, meer niet' De duivelse stem vult de omgeving.
Ik stap rustig uit de schaduwen waarna ik naar dr kijk,
'En blijkbaar heb jij een dodenwens door hier te komen' ik grijns even, de duivelse grijns die ik eerder had was anders, hij was nu bloed lustig geworden.
Duisternis verschijnt achter mij, anders dan normaal, de duizenden zielen die vast zaten in mijn eigen duisternis schreeuwde,
Pijnlijke kreten, Huilende kreten, Kreten van woede en zelfs van angst, maar allen schreeuwen ze om vrijheid,
Het kon mij niks schelen wie er voor mij zou staan,
Het ging mij erom dat ik het naar mijn zin had.

Jade Maysilee Bright
Hij vocht niet. Niet voor ons. Godverdomme. Hij was een legend dat was zijn verantwoordelijkheid, maar dan komt het. Het geschreeuw. De schreeuwen van pijn en verdriet pakken mij het meest. Het deed me geen pijn maar ik zag de flashbacks voor mijn ogen vliegen. Mijn moeder op het bed. Ze gilt nog harder dan al die wezens of mensen bij elkaar. Ik krimp in elkaar enxvan door mijn knieën. De tranen sijbelen naar beneden. Komen tot mijn kin en vallen op de grond. Hij leek de duivel wel. Ik wist niet wat ik kon dus ik vormde een koepel van licht om me heen. Liet me op de grond vallen tot mijn handen het koude natte gras raakte en stopte toen de flashbacks stopte. Ik keek hem aan zijn rode oog. Zo duivels. Ik keek door zijn ooglapje en zag een blauw oog. Misschien. Ik steek mijn hand met moeite naar voren en verschuif door de energie het kapje over zijn rode oog zodat zijn blauwe oog tevoorschijn komt. Als dit werkt had ik wel is over hem gehoord. Dan was deze jongen Shadow omdat hij geen echte naam had.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Shadow

Ik kijk even verschrikt als mijn blauwe oog te voorschijn komt,
Ik kijk even achter mij en begin te lachen,
Met een handgebaar verdwijnt de duistere wolk waarna ik naar het meisje kijk,
'Gaat het wel?' vraag ik aan dr waarna ik op dr afloop,
Misschien was mijn andere kant te ver gegaan,
Maar soms gebeurde dat nauw eenmaal.
Ik reik mijn hand door de koepel heen waarna ik dr omhoog help.
'Je hoeft niet echt bang te zijn hoor' ik glimlach weer,
Op een of andere manier was deze kant anders,
Anders dan mijn rooie oog,
Ik glimlach weer even naar dr,
'Wat ik zei was wel waar, ik vecht niet voor andere, ik vecht alleen voor mijzelf' ik glimlach weer,
Met een hand beweging verdwijnen de geweren weer in de duisternis waarna ik weer naar dr kijk.

Jade Maysilee Bright
De duistere wolken verdwijnen en kijkt me aan. Niet zo gemeen meer zoals net, maar heel anders. 'Gaat het wel?' Vraagt hij dan terwijl hij op me afloopt. Ik kijk hem achterdochtig aan. Wat voerdehij in zijn schild. Hij helpt me omhoog maar ik verlies hem niet uit het oog aangezien ik elk moment weer een aanval verwacht. 'Je hoeft niet echt bang te zijn hoor' hij glimlacht naar me. Hij loog niet dus ik ontspande. 'Maar wat ik net zei was wel waar ik vecht alleen voor mezelf.' Ik kijk hem aan terwijl hij weer naar me glimlachte. Oké of het was dus grijnzen of glimlachen. Vreemde gesplitste persoonlijkheid. 'Waarom niet. We horen met z'n 11en te zijn en zonder jou kan het niet lukken.' Zeg ik terwijl ik op mijn lip bijt. Niet dat ik de andere al gevormden had maar met mijn energie zicht kon ik kleuren onderscheiden en dat gaf aan of ze speciaal waren of niet ik keek de jongen aan. Het was best vreemd om van aanvallen naar vriendelijk te gaan.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Shadow

Ik glimlach weer even,
'Hoe erg mensen ook tegen mij kunnen zeggen dat ik nodig ben, ik vecht toch echt voor mijzelf' ik glimlach weer even naar dr,
Ik loop wat rond door de bomen waarna ik stop,
'Als de legendes het al niet zonder mij kunnen, dan hebben ze alsnog pech, ik ben gewoon geen type dat zomaar voor andere vecht' ik kijk dr weer even aan,
Het was waar, mijn verleden had het er voor gezorgd dat ik voor mijzelf vocht,
Altijd ik tegen de wereld,
Zo was het altijd al geweest,
'En als de wereld mij werkelijk nodig had, dan had ik het waarschijnlijk wel van iemand anders gehoord' ik glimlach weer even.

(...)
Raphael Edwards.
Ik beet op m'n lip. Blijkbaar hoorde ik bij de 11 legendes. Maar hoe? Ik was gewoon een doodnormale jongen, die toevallig ontdekte dat hij kon vuur sturen.. Ik grinnikte om mijn eigen grap en stond op. "Ik ga even... naar de stad. Heeft u nog iets nodig?" vraag iki. Mijn vader schudd zijn hoofd, en ik loop het huis uit. Aan wie moest ik vertellen dat ik een legende was? Wie zou het eigenlijk geloven? Onzeker liep ik naar de sport school. Het kwam gewoon in me op. Waarom? I don't now, ik hield van sporten. En ik kwam er altijd. Als ik aan kom bij de sporthal. Zie ik dat er een meisje in een gedoken zit. Haar gezicht zaten vol met tranen, en ze leek niet te weten wat ze moest doen. Snel loop ik naar haar toe, en sloeg mijn armen om haar heen. "Hé. rustig maar, het komt goed,' zei ik.

Raphael Edwards || Vuur.
"Ik... Ik weet niet of het nog goed komt.." zei ze stilletjes. Ik glimlachte. "Het komt goed. Dat weet ik zeker. En wat er ook is, ik zal je daar bij helpen." zei ik, waarna ik haar vastberaden aan kijk. Ze lijkt haar tranen in te houden, en ik sta op. "Kom, we gaan naar binnen. Mijn vader was goed bevriend met de directeur. Misschien kan die ons helpen," zei ik, en ik trok haar over eind. Ik pakte haar hand vast, en nam haar mee naar binnen.

---

"Look, I Didn't Want to be a Half-Blood."

Raphael Edwards || Vuur.
"Ik... Ik weet niet of het nog goed komt.." zei ze stilletjes. Ik glimlachte. "Het komt goed. Dat weet ik zeker. En wat er ook is, ik zal je daar bij helpen." zei ik, waarna ik haar vastberaden aan kijk. Ze lijkt haar tranen in te houden, en ik sta op. "Kom, we gaan naar binnen. Mijn vader was goed bevriend met de directeur. Misschien kan die ons helpen," zei ik, en ik trok haar over eind. Ik pakte haar hand vast, en nam haar mee naar binnen.

{ Dus ze zijn bij Philip ? Ook al hangt er een gesloten bordje aan de deur
En als het zo is, dan is er geen directeur De sporthal is al sinds dat hij meerderjarig is van Philip en daarvoor was het van zijn vader.}

---

Credendo Vides

[O.. wist ik niet, ha ha . Ja, ze zijn bij Philip (: ]

---

"Look, I Didn't Want to be a Half-Blood."

(Fijne sinterklaasavond iedereen!)

Brooklynne ‘Brooke’ Lupe Wakefield || Water

Ik luisterde eigenlijk maar half naar wat mijn zusje allemaal te vertellen had. Mijn gedachtes waren bij het boek over de legendes, alles wat ik Jade had zien doen, maar vooral bij wat ik zelf had gedaan. Eigenlijk vond ik het nog steeds onmogelijk klinken en geloofde ik er niks van. Het was alsof ik wakker was, maar toch droomde en als een zombie hier rondliep.
'Luister je wel?' hoorde ik een verontwaardigde Elize zeggen en haar grijsgroene ogen keken mij nogal beledigd aan. Het zag er stiekem heel schattig uit, maar dat kon ik maar beter niet zeggen. Elize haatte het om schattig genoemd te worden en dat begreep ik ook wel. Eigenlijk wilde ik zelf liever ook niet zo genoemd worden, alleen ik zei er gewoon niks van.
'Er is gewoon veel gebeurd vandaag Elize. Daarom breng ik je naar mama. Ayden is er ook, want Jade en ik moeten iets uitzoeken,' legde ik haar uit en ze knikte vol begrip. Ook zag ik haar ogen even twinkelen bij het feit dat Ayden er zou zijn. Ze verschilden dan een paar jaar, maar konden het super goed met elkaar vinden en dat was maar goed ook. Anders hadden Jade en ik nog last gehad van ruzie makende kinderen ook en daar had ik echt geen zin in.
'Maar wat is er dan gebeurd?' kwam er nieuwsgierig uit Elize's mond en ik schudde wat afwezig mijn hoofd. Ik kon het haar moeilijk vertellen. Straks kwamen we wel in de problemen en wilde de Lord informatie uit mijn zusje halen. Het was beter als ze niks wist.
'Dat is niet-' Mijn woorden bleven abrupt in mijn keel steken, toen ik een emmer verf op ons af zag komen. Waar hij vandaan kwam, kon ik zo snel niet zien. In een reflex gooide ik mijn armen omhoog om mijn gezicht te beschermen. Mijn ogen knepen zich strak dicht en ik wachtte op de verfdrab die over mij heen zou moeten komen, maar die kwam niet...
Verbaasd opende ik mijn ogen en ik zag dat het witte spul was geweken voor mijn handen en in een boog op de grond naast mij was gespetterd. Elize haar ogen waren tien keer groter dan normaal geworden even als die van een paar mannen verderop. Een zacht gevloek kwam uit mijn mond. Ik had zojuist in het openbaar water gestuurd, of nou ja, een substantie met water als basis.
De mannen verderop kwamen super snel in onze richting gelopen en mijn oog viel op hun uniform. Oh nee hè, het waren soldaten van de Lord. Kon ik het nog slechter treffen? Snel draaide ik mij om naar Elize.
'Ga naar huis. Blijf bij Ayden en mama en zeg hen en Jade dat ze zich over mij geen zorgen moeten maken. Jade moet doen wat we afgesproken hebben,' zei ik vlug. Elize opende haar mond al om vragen te stellen, maar ik schudde mijn hoofd en duwde haar in de richting van ons huis. 'Snel.'

De twee soldaten stonden onderhand voor mijn neus en ik draaide mij met opgeheven hoofd naar hen toe. 'Wat is het probleem heren?' vroeg ik beleefd en met gespeelde verbazing in mijn stem. Ik wist natuurlijk precies wat hun probleem was, maar dat liet ik hen niet merken. Ze hadden iets gezien wat helemaal niet hoorde. Misschien kon ik hen wel wijsmaken dat ze zich het verbeeld hadden.
'Wij willen u verzoeken om mee te gaan naar het kasteel, mevrouw. Ik weet zeker dat de Lord u graag een paar vragen zou willen stellen over uw actie.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik wist niet hoelang ik nog kon acteren, maar ik moest mijn best doen. Ik had niet echt zin in een 'gesprekje' met de Lord of wie mij dan ook te woord zou staan.
'Ik begrijp niet over welke actie u het heeft.' De soldaten keken elkaar even aan en de blikken die ze uitwisselden, konden niet veel goeds betekenen. Straks gingen ze mij nog arresteren.
'Wij zagen u zojuist verf uhm... sturen.' Ik lachtte er zachtjes om en schudde mijn hoofd. Op hun gezichten zag ik verwarring ontstaan, wat mij een goed gevoel gaf. Ik hoopte zo dat ik mij hieruit kon redden.
'Wat u zojuist zag, was een meisje met heel veel geluk. Ik weet niet hoe u komt bij die onzin over verf sturen, maar volgens mij heeft uw moeder u teveel sprookjes voorgelezen,' antwoordde ik nog steeds lachend, maar de soldaat keek nu boos en draaide mij ruw om. Ik hoorde het geluid van handboeien en voelde hoe hij deze strak om mijn polsen deed. Ik maakte wat protesterende geluidjes, maar de andere soldaat onderbrak mij.
'U gaat gewoon mee.'

Even later kwamen we aan bij het kasteel en hoewel ik pissig en geboeid was, keek ik toch even vol bewondering naar de immense omvang van het gebouw. Bovendien deed het mij denken aan verhalen over dappere ridders en beeldschone jonkvrouwen. Ik schudde echter snel mijn hoofd en concentreerde mij weer op mijn situatie. Misschien kon ik de Lord er wel van overtuigen dat zijn soldaten gek waren geworden. Ze konden niet bewijzen dat ik water had gestuurd, tenzij ik het nog een keer deed en dat was ik dus mooi niet van plan.
'Roep de Lord. We hebben een Legend voor hem,' riep de soldaat die mij geboeid had tegen een persoon in het kasteel. Deze keek even benieuwd naar mij, maar rende er al vlug vandoor. Een zucht ontsnapte mijn mond.
'Jullie zijn echt niet goed bij jullie hoofd.'

(Zo, Brooke is in het kasteel c; )

[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 17:45 ]

---

Happy Birthday my Potter!

{Oké, goed stukje , Arianna komt zo ook, maar ik heb denk ik niet genoeg tijd om twee te schrijven, daarom is dit stukje niet zo lang ;P}

Dark Lord Suphentus Zival
Er wordt op de deur geklopt, maar ik draai me niet om. Ik blijf naar de kast kijken. "Binnen," zeg ik zacht. Langzaam hoor ik het gekraak van de ongeoliede deur die opengaat. "Lord?" zegt iemand zachtjes. Ik weiger me op te draaien, maar zeg zacht, maar dreigend: "Beter heb je géén goed nieuws." Ik kan zelfs van deze afstand de angst in de stem van de ridder horen. Is het dan waar? Is het fout gegaan? Dan begint de man te spreken. "W-we hebben er een gevangen. Een Legend bedoel ik. We snapten haar op verf sturen." Ik kijk op, en mijn ogen worden groot. Snel draai ik me om. "Is het waar?" zeg ik, harder nu. De bewaker knikt. Ik loop naar de deur achter het wandkleed aan de rand van de ruimte, en duw hem opzij. Dat de bewaker hem ziet, maakt me niks uit. Ik zie het grote scherm, met alle Legends erop. De meesten zijn gemiddeld klein, maar het is waar. Een van hen is groot. De elf houden elkaar in evenwicht, horen bij elkaar, verbonden nog voor hun levens begon. Gedoemd met gaven. Ik loop zo snel terug, dat het bijna rennen is. Het wandkleed duw ik zo snel opzij, dat het ding bijna van de wand afvalt. Ik loop naar de trillende ridder toe, pak hem bij zijn schouders, en rammel hem door elkaar. "Breng me naar haar toe!"

Als ik de kamer in kom, staat er een meisje. Ik loop om haar heen. Bekijk haar van onder naar boven, incasseer alles wat ik zie. "Dus dat is hét? Is dat het enige?" zeg ik verbaasd. Ik zie het meisje ook verbaasd kijken {<-- Als je niet erg vind dat ik dit erin heb gezet}. Ik barst in lachen uit. "Hier moeten we bang voor zijn?" bulder ik ertussendoor. De bewakers laten nu ook zenuwachtig gelach horen. Ik loop naar het meisje toe, en mijn lachen wordt getemperd door gegrinnik. "Zeg, hoe oud ben jij eigenlijk?" vraag ik.

---

Tijd voor koffie.

( @Kwijt, houd je er ook nog rekening mee dat de bewakers die de prinses achtervolgde afgeslacht waren en er maar een het iverleefd had? denk zeg het even )

{Jup, maar Lord Zival is groot, sterk, machtig en Duisterrrrr ;P. Hij heeft nog meer... *Onheilspellend tromgeroffel*}

---

Tijd voor koffie.