Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Embry Call

Met een halve glimlach kijk ik Jezebel achterna, die met een schuldig gezicht uit de woonkamer verdwijnt om te gaan jagen met Raphaël, zodat er niet nog meer ongelukken kunnen gebeuren. Ithuriël blijft bewegingloos en doodsstil op de stoel naast de bank zitten, terwijl ik mijn ademhaling lichtelijk onder controle krijg door de pijnstillers die ik heb gekregen.
Na enige tijd hoor ik het zachte geschuifel van iemand die ons huisje is binnen gelopen, en niet lang daarna verschijnen de lange, zwarte krullen van Ameleigh in de deuropening. Mijn gezicht vertrekt even voor een kort moment in een pijnlijke grimas wanneer ik mezelf overeind probeer te trekken, waardoor ik besluit rustig te blijven liggen en voorzichtig mijn hand op te heffen om haar te wenken.
‘Geschrokken?’ fluister ik zacht, terwijl er een half soort gegrinnik uit mijn keel achteraan komt. ‘Die knul is verdorie sterk,’ mompel ik dan, met een half oog gericht op de verwondingen op mijn borst, ‘sterker dan z’n pa,’ fluister ik er dan zachtjes achteraan.
Mijn blik schuift weer omhoog, naar Ameleigh, die nog steeds met grote, geschrokken ogen in de deuropening van de woonkamer staat. ‘A – Als je vragen hebt,’ murmel ik zachtjes en slaperig, terwijl ik probeer te vechten om wakker te blijven en haar bij te staan na wat ze allemaal heeft gezien en meegemaakt. Raphaël had voor dit meisje gekozen en hij zou haar nooit meer laten gaan, het was nu ook mijn taak geworden om haar te beschermen tegen al het gevaar wat ze liep, ze was familie geworden.

Raphaël Embriël Fray Call

Nadat ik bewegingloos heb staan wachten totdat Ameleigh door de voordeur van mijn ouderlijk huis was verdwenen flits ik zonder te aarzelen achter mijn moeder aan richting de bergen. Het bloed van mijn vader, samen met het bloed van Ameleigh hadden ervoor gezorgd dat mijn dorst weer was op komen zetten, ik kon het mezelf niet permitteren om nog eens de controle te verliezen en iemand van mijn familie pijn te doen. De aanblik van mijn vader, slap en bloedend in de sneeuw, verdween niet uit mijn hoofd, waardoor ik harder ging rennen en na een tijdje bij mijn moeder aankwam.
‘Ik laat jou niet alleen vechten tegen de Volturi, mam,’ fluister ik zachtjes als we voor een moment stilstaan om ons te oriënteren op de omgeving. ‘Ik zal ervoor zorgen dat Ameleigh veilig is, maar ik laat jullie niet alleen, niet nadat ik net…’ fluister ik dan, waarna ik mijn zin afkap door de enorme brok die in mijn keel is verschenen. Mijn ogen vochten hard tegen de tranen die op kwamen zetten nu het besef tot me doordrong dat ik mijn vader had aangevallen, zonder dat hij zichzelf had kunnen verweren.
Hoofdschuddend liep ik een eindje vooruit, naar de rand van de berg, waar ik uitkijk over het reservaat. Glimlachend keek ik naar mijn ouderlijk huis, kilometers ver weg beneden in het dal, waar al mijn herinneringen en dromen liggen. Vastberaden hief ik mijn hoofd omhoog en keek naar de rode zon die aan de hemel staat, waarbij ik mijn vuisten bal. Niemand zal mijn familie pijn doen, en ik liet ze zeker niet achter om alleen tegen die monsters te vechten.

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Je laat me niet alleen vechten, lieverd.’ Ik leg zacht min hand op zijn schouder door iets op mijn tenen te gaan staan: die knul werd verdorie nog groter dan zijn vader. ‘Aro zal mijn hele leven lezen, en hij zal weten dat hij dan gevonden heeft wie hij al die jaren zocht. Hij heeft nog geen vampiers met mijn gave in zijn wacht - hij is jaloers op het feit dat halfvampiers zowel levend als dood zijn en ik weet dat hij hier niet zonder triomf zal verdwijnen.
Als jij hier blijft.. zal hij joúw leven lezen. Hij zal je grootste zwakte vinden en naar haar op zoek gaan - en dan ben jij er niet om haar te beschermen.’ Ik slik moeizaam terwijl ik Raphaël naar me toe draai. ‘Jouw vader en ik zullen genoeg mensen vinden om jou en Ameleigh veilig te houden. Ik zal Embry beschermen en je weet dat ik vampiers op mijn manier aan kan. Ik zal alles doen dat nodig is om mijn gezin veilig te houden.’ Prevel ik zachtjes, waarbij ik mijn hand lichtjes op zijn wang laat rusten. ‘Nu eerst jagen. We doen het snel.’ Gebied ik zacht waarna ik de dichtsbijzijnde wandelaar uitkies.
‘Zo vroeg op?‘ De moederlijke toon is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een verleidelijke, fluwelen klank. De man kijkt zijn ogen uit wanneer ik enkele passen dichterbij zet. Mijn handen trekken hem naar me toe waarna ik mijn tanden in hem heb gezet voor hij heeft kunnen schreeuwen.
Zijn bloed smaakt verdomd goed en verdrijft de vermoeidheid volledig.
Ik lik onschuldig langs mijn lippen terwijl ik toezie hoe de man verbrand tot as: niemand zal hem ooit terugvinden en problemen leggen bij wilde beesten.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Blijf alsjeblieft zitten.’ Prevel ik lichtelijk verontwaardigd wanneer hij poging doet overeind te komen. De aantrekkelijke man in de hoek lijkt het bijzonder amuserend te vinden. ‘En u bent..?’ Vraag ik hem ergens ietwat terughoudend. Misschien kreeg ik wel een trauma door wat ik net had mogen zien.
‘Ithuriël Bryson-Blackwell.’ Glimlacht de man formeel. Hij leek eigenaardig veel op Jezebel met zijn bleke huid en de heldere ogen.
Voorzichtig nam ik plaats op de poef aan de andere kant van de bank. ‘Ik wist wel dat er iets aparts aan hem was toen ik hem op school zag, maar ik wist het pas toen ik Jezebel zag.’ Prevel ik knikkend. ‘Die groene ogen zijn geen toevalligheid, heb ik zo het idee. En hij lijkt ook op jou. Echt.. bizar.
Raphaël lijkt haast zestien terwijl Jezebel.. En jij.. En...’ Er verschijnt een gepikeerde frons boven mijn ogen terwijl ik een gepikeerde zucht slaak.
‘Raphaël is heel uniek, Ameleigh. En dat zijn Jezebel en Embry ook. Jezebel was vroeger een Blackwell, juist omdat ze zo bijzonder was.
Er bestaan vampiers, zoals ik. Maar Jezebel is zowel vampier als mens. En Embry kan hetzelfde als dat Raphaël zojuist deed.
Raphaël is zowel mens, als vampier áls shape-shifter.’ Mijn hoofd tolde terwijl ik de nieuwe stroom informatie probeerde te verwerken: vampiers, wolven - Raphaël, Jezebel, Embry.. Ithuriël. ‘Is het al tijd om een staak en kruizen aan te schaffen?’ Vraag ik hem voorzichtig.
De man lacht opnieuw geamuseerd waarna hij zijn hoofd schud. ‘Nee, dat zijn fabels. Je kan ons enkel in brand steken.’ Knikt hij langzaam.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Verslagen kijk ik toe hoe mijn moeder verder de bossen in flitst, op weg naar de wandelaar enkele honderden meters hiervandaan om haar dorst te lessen. Het feit dat ik niet kan blijven als de Volturi komt, en daarmee niet mijn vader en moeder kan beschermen doet me verschrikkelijke veel pijn en het ongeruste gevoel dat binnen in me woelt weet niet van ophouden.
Op sommige punten had mijn moeder gelijk, wanneer Aro – meester van de Volturi – naar mijn ouderlijk huis zal komen en mijn leven zal lezen met zijn bijzondere gave zal hij alles kunnen zien, mijn gave, mijn mogelijkheden om tot wolf te veranderen en mijn zwak voor Ameleigh. Hij zal haar alleen maar hoeven aan te kijken om mij te laten zeggen dat ik mezelf bij ze aansluit, zolang ze haar maar niet aanraakten of pijn deden. Woedend bal ik mijn vuisten door het feit dat de enige plek in mijn leven die belangrijk is, ook meteen de grootste, zwakste plek in mijn leven is.
Zuchtend sprint ik achter mijn moeder aan, maar buig mijn pad op het laatste moment af richting het zuiden. Als ik het besneeuwde wandelpad opflits staat de enorme man doodsstil en naar adem happend naar me te kijken. De grote grijns die op mijn gezicht verschijnt als ik zijn bloed bijna kan proeven zorgt ervoor dat er een
strijdlustige vonk in zijn ogen verschijnt, die direct verdwijnt als ik alle energie uit zijn lichaam naar stromen, waardoor hij vermoeid en zwak op zijn knieën valt.
Nog geen twee minuten later recht ik mijn rug, de leeggezogen wandelaar aan mijn voeten terwijl mijn ogen vastberaden staan. Ik zou mijn moeder en vader moeten vertrouwen, en Ameleigh zelf moeten beschermen, niemand zou ons uit elkaar trekken.

Embry Call

Hoestend probeer ik zachtjes te grinniken op het moment dat Ameleigh begint te praten over staken en kruizen erbij te halen tegenover de vampiers. ‘Er is heel wat meer nodig om die bloedzuigers kwijt te raken,’ zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht terwijl ik Ithuriël even plagend aankijk. Het feit dat ik de laatste tijd zo goed bevriend ben geraakt met de Blackwells is niet bij iedereen uit de roedel goed bevallen, maar het was familie van Jezebel, dus ook familie van mij en Raphaël, waar niemand iets tegen kon doen.
Mijn aandacht verschuift weer naar Ameleigh, die peinzend voor zichzelf uit zit te staren en alle mogelijkheden afgaat die zojuist in haar gedachten zijn opgekomen. ‘Raphaël is mijn zoon,’ fluister ik dan uiteindelijk zacht, om haar uit haar onzekerheden te halen en haar de bevestiging te geven die ze uiteindelijk nodig leek te hebben. ‘Jezebel is zijn moeder,’ murmel ik er dan achteraan, waardoor er automatisch een gelukzalige glimlach op mijn lippen trekt, die even snel weer verdwijnt door een zeurende pijn aan mijn borst. ‘We verouderen niet, Raphaël zal misschien nog een jaar groeien, dan zal hij voor eeuwig hetzelfde zijn,’ zeg ik dan met een serieuze blik op mijn gezicht. Raphaël zal ongetwijfeld over dit probleem hebben nagedacht, maar voor Ameleigh zal het een grote schok worden als ze beseft dat zij ouder zal worden en uiteindelijk zal sterven, terwijl Raphaël voor altijd bevroren zal zijn op zijn 17 jarige leeftijd.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Mijn ademhaling beeft kort wanneer ik naar Embry luister. Ik had het kunnen weten - hij en Jezebel leken precies op Raphaël en Jezebel had Italiaanse trekken precies zoals Raphaël had uitgelegd. ‘Dus.. wij..’ Er ontstaat een frons boven mijn ogen die ik zelf niet eens kan plaatsen.
Er groeit een brok in mijn keel wanneer mijn ogen over de sneeuw glijden - op zoek naar antwoorden in mijn hoofd keer ik me tot mijn handen.
Raphaël zal nooit ouder worden, hij is geen mens - geen van hen zal ooit ouder worden en ik? Ik voel me ineens misselijk bij de gedachte aan mijn toekomst: ik had me altijd voorgehouden om aan Yale te gaan studeren en vervolgens een goede baan te vinden. Die dingen deden er niet meer toe nu ik besefte dat Raphaël nooit mee zou kunnen delen in mijn alledaagse, menselijke wereld. ‘Ameleigh, Raphaël is in gevaar. Er is een Volturi - een soort koningshuis van ons, vampiers - en zij zijn bijzonder geïnteresseerd in Raphaël na aanleiding van enkele verhalen. En omdat jij zijn grootste zwakte bent - ben jíj in gevaar. Ik weet dat dit veel is om te verwerken maar je moet een keuze maken. Raphaël koos voor jou, en nu moet jij een keuze maken tussen een leven zonder dit, of een nieuw leven.’ Ithuriëls stem is kalm - hoewel ik zeker weet dat ook hij bang is.

Jezebel Odys Fray
Ik pik Raphaëls geur al snel op en laat het lichaam van de man netjes tot as branden. Mijn vingers glijden een kort moment door zijn lokken waarna ik hem een moeizame glimlach schenk. ‘Wat wil je doen? Je hebt voor Ameleigh gekozen en zij zal verouderen. Ze zal in jouw wereld passen, maar altijd een buitenstaander zijn. En er zal een moment komen waarop ze sterft. Ziekte, ouderdom, een ongeluk. Ik weet dat het niet makkelijk is, Raph, maar je moet goed nadenken over hoe je dit wilt aanpakken.’ Ik knik kort, waarna ik richting ons huis begin te rennen. Mijn dorst is gelest en mijn gedachten zijn nu opnieuw bij de Volturi. Misschien kunnen we andere clans vragen, en de wolven. Misschien willen de Blackwells een uitzondering maken, en misschien kunnen de Cullens ons helpen. We zullen iedere aanwinst nodig hebben - heb ik zo het idee.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Zuchtend sluit ik voor een aantal tellen mijn ogen, nadat mijn blik de verandering van uitdrukking bij Ameleigh had waargenomen. Het was als een harde klap bij haar aangekomen dat ze haar gehele leven – dat ze tot nu toe perfect had uitgestippeld – zou verdwijnen wanneer ze voor Raphaël zou kiezen. Daarnaast zou ze meemaken dat Raphaël voor altijd jong zal blijven, en zij steeds ouder zal worden, totdat er een moment zou komen waarop ze dit leven zou verlaten, of dat vroeg of laat zou zijn wist niemand.
Met de grootste moeite open ik mijn ogen, bijna bang dat ik in slaap zou vallen wanneer ik ze langer dicht zou laten en mijn blik boort zich helder in die van Ameleigh. ‘Je keuze is belangrijk Ameleigh, ik laat Raphaël niet in handen van de Volturi vallen,’ fluister ik zachtjes, waarbij ik een brok in mijn keel weg slik bij de gedachten Raphaël aan de gedaanten met de zwarte mantels mee te geven.
Door de koude windvlaag die ons huis binnen trekt merk ik dat Jezebel en Raphaël zijn thuis gekomen, en niet veel seconden later verschijnt Jezebel in de woonkamer, waar ik halfjes naar glimlach en opnieuw mijn hand probeer uit te steken, die ditmaal iets langer in de lucht blijft hangen dan de laatste keer. ‘He, lieverd,’ fluister ik zachtjes terwijl mijn ogen glimmen van geluk.

Raphaël Embriël Fray Call

Gedachteloos ren ik achter mijn moeder aan, terug naar huis, naar mijn gewonde vader, oom Ithuriël en niet te vergeten, Ameleigh. Wanneer ik eenmaal binnen sta in de gang, en mijn moeder direct naar de woonkamer loop aarzel ik een aantal seconden. Bang om mijn vader onder ogen te komen die door mijn toedoen gewond op de bank licht. Bang om Ameleigh onder ogen te komen die door mijn toedoen in deze wereld verzeild is geraakt en nu voor de grootste keuze van haar leven staat.
Voetje voor voetje schuifel ik de woonkamer binnen, mijn blik op het lichaam van mijn vader gericht, die bleekjes op de bank ligt en halfjes glimlach naar mijn moeder. ‘Het spijt me zo, papa,’ fluister ik met een trillende, beverige stem van een afstandje. De scheve glimlach op het gezicht van mijn vader voelt zo vertrouwd aan dat ik mijn blik neersla van schaamte, maar weer verrast omhoog komt als mijn vader begint te praten; ‘het is goed Raph, je bent wel verrekte sterk zeg.’
Een lichte glimlach siert mijn lippen als ik de eerlijkheid op zijn gezicht zie staan en ik merk dat hij me echt heeft vergeten, waarna ik mijn blik op Ameleigh richt, die voor zich uit starend op de poef naast de bank zit na te denken over de mogelijkheden die haar zijn gesteld. Even schiet er een verhaal door mijn hoofd, Bella en Edward, mens en vampier, die uiteindelijk de kans hebben gekregen om voor altijd bij elkaar te zijn, waardoor ik mijn hoofd direct schud, dat zou ik haar nooit aandoen.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik schenk Embry een korte glimlach waarna ik me voorzichtig naast hem laat zakken om de plukjes voor zijn ogen te vegen. Ik ben blij te zien dat de wonden goed genezen en hij zelfs iets meer kleur in zijn gezicht heeft gekregen. Mijn handen glijden zacht langs zijn wangen waarna ik me slikkend tot Ithuriël keer.
‘Hoe lang?’ Vraag ik hem op zachte toon. Hij heeft met Symera gesproken en de donkere blik in zijn ogen maakt me misselijk.
’Als de sneeuw begint te smelten.’ Prevelt hij bijna geluidloos. Mijn ogen glijden over Raphaël naar Ameleigh. Zo pril en gevaarlijk hun liefde is.
En het zal niet lang duren. Haar dunne stem brengt dan ook een frons boven mijn ogen.
‘Raphaël?’ Ze schenkt geen aandacht aan onze blikken en is volledig gefocust op de jongen die schuldig heen en weer kijkt.
Het brengt een vertederde glimlach rond mijn lippen. ‘Ik weet niet hoeveel meer er is, maar ik ben nooit bang geweest voor het donker. En nu ik je heb gevonden, zal een stel vampiers me echt niet bij je vandaan krijgen.’ Ik kijk glimlachend naar Embry, waarna ik mijn hoofd langzaam schud.
‘Ithuriël zal jullie naar de Blackwells brengen tot de Volturi komen. Op dat moment moeten jullie allebei klaar zijn voor deze strijd.’ Ik kijk kort naar Raphaël, waarna ik op mijn onderlip bijt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Genieten kan ik helaas niet, en jaloers is nogal moeilijk als je alles hebt wat je hartje begeert. Ik heb een nieuwe laptop, die ik helaas nog moet installeren, ik heb een familie waarvan ik hou en zij van mij, ik heb weer twee paar nieuwe schoenen, door niet snel alles door te lezen en echt tijdmaken voor school heb ik vandaag mijn allereerste tien gehaald, ik doe een opleiding voor toneel en ik loop stage bij toneel, ik geef andere kinderen les in musical en toneel, het maakt mij niks meer uit dat ik geen vriendin heb, ik heb mijn gedrag veranderd en ik heb genoeg vrienden hier op Q die ik niet ken, maar die er wel altijd voor me zijn. Ook ben ik kinderachtig omdat ik diep van binnen gewoon een driejarige peuter ben. Het maakt mij echt niks uit dat jij een chagrijnige saaie en bejaarde zak wilt zijn, ga je gang. Maar ookal vertel ik nu over mijn leven dat binnen twee weken veranderd is, ik ga geen ruzie maken met jou (of moet ik je soms nu ookal "u" noemen?) en weetikveelhoezeheet om een domme RPG dat alleen maar om twee mensen draait. En je zei toch dat het een RPG was? Twilight is niet realistisch en RPG'S al helemaal niet dus je hebt niks te zeiken over het feit dat alles hier in kan. Punt]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Het spijt me maar was het echt nodig om je levensverhaal neer te zetten? Hoewel het genre in fantasie ligt, zijn er grenzen en nee - je hoeft niet te weten hoe ik heet of wie ik ben.
:] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ja, dat is nodig. Vind ik leuk]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Fine, als het jou gelukkig maakt. Ik ga nu in ieder geval niet meer op je reageren omdat het gespam vervelend is voor het topic, en ik wens je het beste met je personages. Bubye. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Wauw. Kan niet typen. Knap hoor, kan al een beetje Engels! Perfect! Ik ben zo jaloers]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

|| Wauw, Brooke, je zegt wel heel mooi dat je veranderd bent ; maar ik merk er niks van, je hebt nog steeds dezelfde tunnelvisie die je eerst ook had. Maar als dat is hoe jij op mensen reageert ; prima, vooral zo mee doorgaan. ||

---

•

[Weet ik toch. Ik ben gewoon de oude hoor, tegen mensen die net kleuters zijn en me niet kunnen waarderen. Ik ben mezelf, of je dat nou wilt of niet, schat]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Alle tijd dat mijn moeder, vader en oom hebben gesproken over de plannen en de tijden waarop we het bezoek van de Volturi kunnen verwachten heb ik mijn ogen gericht op Ameleigh, die met een vastberaden blik naar mij kijkt en uiteindelijk haar gedachten met ons deelt. De glimlach die kriebelend over mijn gezicht kruipt kan ik niet voorkomen, evenals de grote, opgeluchte zucht die over mijn lippen glijdt.
Wanneer mijn moeder mededeelt dat oom Ithuriël ons naar de Blackwells zal brengen, waar we de tijd zullen doorbrengen tot het bezoek van de Volturi voorbij is kijk ik haar met dezelfde felgroene ogen aan, waarna ik zachtjes mijn hoofd knik. De veiligheid van Ameleigh stond vanaf nu boven alles, sinds het moment dat ik voor het eerst in mijn wolvenvorm ben veranderd is mijn gevoel naar haar toe nog sterker geworden, waardoor ik voor haar door het vuur zou gaan.
Echter, op het moment dat ik opmerk dat mijn moeder op haar onderlip bijt zet ik een aantal snelle passen naar voren en sla mijn armen rond haar schouders, waardoor ik haar dicht tegen me aan trek. ‘Het komt wel goed, mama. Als je hulp nodig hebt, bel je me, ik ben er binnen een paar minuten, ik laat jullie niet alleen,’ fluister ik zachtjes in haar oor, licht schamend voor het feit dat ik mezelf zo bloot stel met Ameleigh in de buurt. Nadat ik kort mijn keel heb geschraapt stap ik achteruit, geef mijn moeder een dikke knipoog en ga dan achter Ameleigh staan, die nog steeds op de poef zit, terwijl ik mijn handen lichtjes op haar schouders laat rusten.

Embry Call

Glimlachend sla ik het tafereel dat zich aan het afspelen is in onze woonkamer toe; Jezebel en Raphaël die elkaar innig omhelzen en vervolgens Raphaël die vastberaden en doodserieus achter Ameleigh gaat staan. Mijn blik kruipt even over de twee kinderen, waardoor mijn glimlach nog wat groter wordt. Het beeld deed me denken aan Jezebel en mijzelf, op het moment dat we nog maar net bij elkaar waren en de liefde en lust van ons afstraalde alsof je het zo kon aanraken.
‘Wanneer de smelt de sneeuw, Ithuriël?’ fluister ik dan zwak en zachtjes, waarbij ik mijn hoofd lichtjes draai om naar zijn gezicht te kijken, wachtend op een antwoord. Wanneer het te lang zou duren zou ik niet voldoende genezen zijn van mijn verwondingen en was het voor mij onmogelijk om in mijn wolvenvorm te veranderen, waardoor ik geen enkele steun en dekking voor Jezebel kon aanbieden.

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Snel, ben ik bang.’ Prevelt de pezige man met een serieus gezicht. Mijn ogen glijden over mijn zoon - natuurlijk zou ik hem nooit bellen. Aro zou hem zo te pakken hebben en dat zou ik nooit toelaten. ‘De Blackwells brengen jullie naar een locatie die wij niet kennen, voor het geval Aro ons leest. Wees voorzichtig, Raph.’ Prevel ik zacht waarna ik hem een lichte glimlach schenk en me vervolgens tot Embry richt. Ik zou Embry met hen mee willen sturen - Aro had me ooit verteld dat hij de eerste zou willen zijn als ik een zwakte had gevonden en dat had hij. Mijn lichaam voelde koud, hoewel het vlak onder het oppervlak borrelde van bozig vuur. ‘Jij gaat slapen, en probeer maar niks want ik bind je écht vast.’ Murmel ik zacht terwijl ik kort omkijk naar de haard die verkoold brand.
Ik glimlach kort scheef waardoor het vuur warm en groot begint te branden. ‘Raphaël, ga naar je kamer en pak in. Voor jou heb ik nog wel kleding, Ame.’ Ik glimlach niet geheel oprecht waarna ik richting mijn slaapkamer flits om kleding voor haar te pakken.
Ithuriël staat zwijgend tegen de kast terwijl hij op zijn onderlip bijt. ‘Toen ik je leerde kennen was je een koppige, vuurspuwende baby en moet je nu zien.’ Hij glimlacht schuin terwijl hij me helpt met het inpakken, waarna hij mijn kin vastpakt. ‘Dit zal een zware strijd worden, Jezebel. Ik zou willen dat ze inzagen hoeveel je voor hen doet.’ Ithuriël praat haast nauwelijks: enkel zijn lippen bewegen. Gelukkig maar, nu Embry en Raphaël beneden wachten.
Wanneer we klaar zijn lopen we naar beneden en besluit Ithuriël de auto alvast klaar te maken. ‘Ameleigh, bel je moeder. Je kunt voorlopig niet naar huis.’ Prevel ik vervolgens dwingend.

Ameleigh Bluebell Winter
Alles gaat in een waas aan me voorbij: mensen die verschijnen en verdwijnen en snelle, korte woordwisselingen. Ik sta langzaam op om naar Raphaël te kunnen kijken: ze riskeren zoveel. En het voelt allemaal als mijn schuld. Als ik hem nooit had overtuigd van mijn stomme hulpeloosheid dan.. Dan..
‘Ik verzin wel iets.’ Fluister ik verdoofd terwijl ik Beaudine's nummer intik. Ik knik opgelucht als ik haar voicemail krijg.
‘Luister, mam, La Push is helemaal niets voor mij. Je weet dat ik Will haatte - dat je me zonder reden bij de laatste herinneringen van mijn vader hebt weggehaald.. Hoe kon je zo egoïstisch zijn? Zelfs nu laat je me achter. Ik heb tijd nodig. Ik ben bij Viv.’ Na die woorden hang ik op tot de kiestoon ijzig lang tegen mijn oor rinkelt. De brok in mijn keel voelt pijnlijk gemeen. ‘I-ik kan niet geloven dat ik dat heb gezegd..’ Fluister ik haast ongelovig. In mijn bevende handen heb ik mijn telefoon nog steeds geklemd. Pas na enkele seconden kijk ik op om naar Raphaëls gezicht te kunnen kijken.
Als ik maar bij hem kon zijn. Hoe egoïstisch ook.. ik zou mijn moeder er voor willen achterlaten.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.