Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ze maan schijnt bleekjes en verlicht de kamer voor een gedeelte. Mijn vingertoppen voelen warm onder het zachte kussen. Mijn krullen glippen langs mijn gezicht en werpen een gordijn aan weerszijden van mijn kaken.
Hier zitten maakt duidelijk dat ik veel meer voel dan ik besef. Ik durf te wedden dat ik met mijn ogen dicht Raphaël zou kunnen vinden tussen alle jongens van school.
Mijn keel voelt droog wanneer ik me bedenk hoeveel mijn moeder van mijn vader moet hebben gehouden: hoe stuurs en koppig ze ook was - mijn vader wist haar altijd omver te werpen. Alsof hij altijd in haar hoofd zat.
Mijn grijze irissen glijden een kort moment naar de spiegel die in één van de hoeken is gehangen. Ik lijk op mijn moeder.
Haar huid zo bleek en fijn, en de kleine bouw. Het harde grijs dat mijn irissen vult - zo diepzinnig en mysterieus.
Enkel mijn donkere lokken en de lichte spikkels bruin in diezelfde irissen zijn van mijn vader. Voor zo ver ik weet hebben ze altijd zo koud en vlak geleken.
Natuurlijk is het met de jaren gelukt alle emotie eruit te vissen en opnieuw te beginnen maar het voelt alsof ik letterlijk alles afstoot.
De liefde van mijn moeder, de dingen waarvan ik eigenlijk zou moeten genieten en.. Raphaël.
Ik weet dat ergens - diep van binnen - een deel van me schreeuwt om zijn aanwezigheid, zijn warmte en bescherming - maar de buitenkant die niet wil luisteren. Mijn ogen prikken, en langzaam maar zeker glipt er een even volmaakte, doorzichtige traan langs mijn ooghoek naar beneden.
Ze volgen de beweingsloze jongen in het midden van de kamer - die op de één of andere manier maakt dat mijn onderlip begint te trillen en een opstapeling van verdriet zich langs mijn wangen weet te vechten.

Jezebel Odys Fray
Er rolt een vermoeide zucht over mijn lippen nu ik Embry zo goed als op ooglengte kan aankijken. Mijn vingers glijden bedachtzaam langs zijn warme wangen, naar zijn gespierde schouders waar ze kalm blijven liggen. ‘Misschien moeten we hem naar Ithuriël sturen, hij weet wel wat te doen.’ Een tijd lang hoopte ik dat Raphaël nooit van de mensen zou gaan houden: zich enkel zou voeden zoals iedere, andere vampier.
Ik wenste dat hij thuis zou komen met een vampier, halfvampier of iets anders onsterfelijks.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat hij voor het ongrijpbare meisje zou gaan. Haar huid zo wit en dun als perkament en stormachtige, grijze ogen.
Ik hoop echter dat hij voor zijn verstand zal kiezen - haar behoeden voor de gevaarlijke wereld waarin we leven.
‘Als hij echt van haar houdt, zal hij haar loslaten. Om haar veilig te houden, om haar een leven en kinderen te bieden.’ Prevel ik moeizaam, waarna ik op mijn onderlip bijt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Met ingehouden adem kijk ik naar Ameleigh, die doodsstil en lijkbleek op het bed zit, terwijl ze haar lege, grijze ogen op mij heeft gericht. Op het moment dat ik langzaam de doorzichtige traan langs haar ooghoek naar beneden zie glijden blaas ik voorzichtig mijn adem uit over mijn lippen. Het gebons van mijn hart dreunt door in mijn oren, vormt een regelmatig ritme, samen met het getril van mijn vingers.
Mijn verstand schreeuwt naar me, geeft aan het niet te doen, roept dat ik weg moet gaan en Jezebel moet roepen om Ameleigh te helpen. Maar mijn hart wil niet luisteren, het roept mijn verstand het zwijgen op, wat onmiddellijk verdwijnt en een grote, lege stilte achterlaat in mijn hoofd. Ameleigh. Het meisje dat geluidloos huilend op mijn bed zit maakt het weer dat mijn ledematen beginnen te trillen, zorgt ervoor dat mijn kaken strak op elkaar klemmen en er binnen in me een grote strijd los barst tussen mijn gevoelens en mijn verstand.
Ik zou haar nooit mogen meetrekken in mijn eigen wereld, mijn eigen wereld vol gevaren waar ze gewond kan raken of misschien nog wel erger. Maar ik kan het niet om haar weg te stoten, om nooit meer naar haar om te kijken en een nieuw leven te beginnen zonder haar, het egoïstische gevoel komt als een klap bij me binnen.
Voorzichtig – stap voor stap – loop ik naar het bed toe, laat mezelf langzaam en beheerst naast haar op het bed zakken en ga met mijn vingertoppen over haar rode lippen. ‘Je vat kou,’ fluister ik met een trillende stem, terwijl ik mijn trillende vinger weer laat zakken en haar doordringend aankijk. Haar ogen geven nog steeds geen emoties en gedachten vrij, waardoor ik mezelf belemmert voel het te vragen, ook al zou ik willen weten wat er binnen in haar afspeelt.

Embry Call

Langzaam schud ik met gesloten ogen mijn hoofd als ik luister naar Jezebels gedachten. Droevig open ik mijn ogen dan weer en boor mijn blik in die van haar. ‘Hoe graag ik ook zou willen dat je gelijkt hebt Jez, ik denk niet dat Raph haar met rust kan laten, die jongen … Hij is dan nog niet veranderd in zijn wolvenvorm, maar hij voelt de connectie met dat meisje, een soort voor – inprenten, ben ik bang … Als hij eenmaal is veranderd laat hij haar nooit meer los, daar kan een bezoek bij Ithuriel niks aan veranderen.’
Een zachte zucht rolt over mijn lippen, ik wist als geen ander wat er allemaal kon gebeuren als je een mens de wereld van de onsterfelijken introk. Ik had het zien gebeuren bij Jacob en Bella, Jared en Kim, Sam en Emily, Quil en Claire. Maar dit was anders, dit was mijn zoon en ik kon het niet maken hetgeen waarvan hij het meest hield van hem af te nemen.
Zuchtend leg ik mijn hoofd tegen Jezebels schouder, waarbij ik mijn neus tegen de holte in haar nek druk. ‘Hebben wij weer Jez,’ grinnik ik zachtjes.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Kou? Ik was zijn kamer binnengestapt en hij was naast me komen zitten en begonnen over kou?
Zwijgend glipten mijn vingers over het gekreukte, linnen shirt dat misschien wel even wit kleurde als mijn eigen handen - op zoek naar houvast, warmte.
Ik wist niet wat ik hem zou moeten zeggen: mijn gedachten raasden door elkaar als een reusachtige storm en mijn lichaam deed even hard mee.
Het is moeilijk om je bloot te leggen aan iemand anders - vooral als je gewent bent dat je niets zou moeten loslaten.
Er trok een mist door mijn gedachten toen ik mijn hoofd tegen zijn warme borst drukte en zijn uitnodigende geur opsnoof.
Zwak, kwetsbaar, eigenwijs. Er waren wel honderd redenen om het niet te doen, maar die wogen niet op tegen het gevoel dat hij me bezorgde.
Thuis - iets dat ik waarschijnlijk nooit had gekend. Er was nooit plek geweest voor mijn gevoelens of gedachten: niet zoals bij Raphaël.
Was ik überhaupt normaal? Het voelde in de eerste instantie alsof ik heel diep viel, iets losliet, en vervolgens een nieuw soort materie raakt: warmte.
Ik voelde mezelf naar adem snakken en voor ik het wist lagen mijn handen dwingend tegen zijn wangen - onze lippen slechts enkele millimeters van elkaar verwijderd. Ik voelde zijn zachte adem tegen mijn lippen - voelde de warmte onder zijn zachte huid.
Mijn ogen gleden naar het diepe groen - een verboden en gevaarlijke plek om je zo dichtbij in te bevinden.
Het was alsof ik Raphaël voor het eerst goéd bekeek.

Jezebel Odys Fray
‘Ik zou een boek moeten schrijven.’ Murmel ik grinnikend. ‘Het leven en moederschap van een half vampier.’ Prevel ik hoofdschuddend terwijl ik enkele plukjes uit zijn gezicht strijk en vervolgens een zachte zucht slaak. ‘Oh Embry Call, toch. Waar ben ik toch verliefd op geworden?’ Ik houd mijn hoofd ietwat schuin voor ik een liefdevolle kus op zijn lippen plaats en mijn handen op de zijne leg. Ik kan me nog precies voor de geest halen hoe hij er op de avond van het conflict met Brynn uitzag. Zijn donkerbruine, wilde haren ongekamd en een spijkerbroek laag om zijn heupen.
Als je me toen had gezegd dat ik van hem zou houden en een zoon met hem zou hebben - had ik je gebeten. Het was zo ondenkbaar dat we beiden pas zestien en achttien waren - dat het haast onmogelijk leek.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik haat de tandarts]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[*Kuch Kuch* Ik voel me zeer amateuristisch, wanneer ik naar jullie posts kijk >.<]

Fynn Marcello Ryoni.

Haar lach maakt mijn glimlach automatisch groter en blijft ook nog even zichtbaar nadat ze is gaan jagen. Waarschijnlijk is ze nogal snel afgeleid als ze nieuwe en vreemde mensen ziet lopen, aangezien ze het jagen blijkbaar was vergeten en naar mij toe was gerend om vervolgens voor mijn neus te staan zwaaien. Het is geen slechte eigenschap. Ik vind het eigenlijk wel lachwekkend.
Het baart me enigszins wel zorgen dat ze zo 'gewoon' omgaat met het feit dat ik op haar ben ingeprent. Maar ze weet hoe het is om een inprent te zijn, dus ik weet eigenlijk niet waar ik me zorgen om hoef te maken. Ik vraag me af wat voor hobby's ze heeft en waar ze van houd. Het voelt dan wel alsof ik haar mijn hele leven al ken en een speciale band met haar heb, dat betekend nog niet dat ik ook maar iets van haar weet. Oké, ik weet wel iets. Ik weet dat ze een hybride is en dat ze is ingeprent, maar verder weet ik niets. Ik weet niet waar ze woont, met wie ze woont. Ik weet niet eens de gewone dingen zoals haar lievelingskleur, haar leeftijd, waar ze van houd of wat ze graag doet. Als ik het zo bekijk lijkt ze een totale vreemde voor me, wat ze in werkelijkheid ook is. Het enige wat ervoor zorgt dat ik haar niet als vreemde zie, is het feit dat ze mijn inprent is.
Ik loop alweer een stuk verder, als de geur van Brynn mijn neus binnendringt. "Sorry, maar ik moet ook eten" Lacht ze en er ontstaat een glimlach op mijn gezicht. "Serieus? Ik dacht dat alleen normale mensen en shape-shifters aten" Een kleine en speelse grijns siert mijn lippen, terwijl ik op een rustig tempo doorloop. Ik geniet van de vele geuren en geluiden die er in het bos te vinden zijn. Zelfs het kleinste geluid dringt door tot ver in mijn botten.
"Vind je het fijn hier in Forks?" Ik kijk haar even aan. Haar blonde haren vallen over haar schouders heen en worden zo af en toe van hun plek af geblazen door de wind die tussen de bomen doorkomt. De sneeuwvlokken die een weg door de bladeren en takken hebben gevonden, belanden op onze haren, waarna ze smelten. Ik laat mijn hand door mijn haar gaan, waardoor de waterdruppels van de gesmolten sneeuwvlokken zich in mijn haren trekken.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Raphaël Embriël Fray Call

Mijn ogen warden minimaal twee keer zo groot op het moment dat Ameleigh haar hoofd tegen mijn naakte borst drukte, om vervolgens haar handen rond mijn wangen te sluiten, onze lippen millimeters van elkaar verwijderd, toen haar ogen ten slotte hun weg naar de mijne vonden. Tot mijn grote verbazing fonkelde er iets in haar grote, grijze ogen, die normaal zo stil en kalm stonden. De lichte flikkering van verlangen, samen met de lichte flikkering van vertrouwen en een groot thuis gevoel.
Het feit dat er emotie door de prachtige grijze ogen van Ameleigh schoot liet binnen in mezelf een bom barsten, liet de warmte door mijn lichaam schieten en stopt het trillen van mijn vingers en armen direct. Zij is het, schoot er door mijn gedachten, terwijl ik met al mijn macht probeerde mezelf onder controle te houden, probeerde de plotselinge vlagen van verlangen en bezorgdheid te onderdrukken.
Mijn adem kwam haperend naar buiten, werd voor een deel teruggekaatst vanaf Ameleigh’s lippen, die zich nog dichterbij leken te bevinden dan voorheen. ‘H – Het is niet veilig,’ fluister ik haast onhoorbaar, wat een vreemde klank kreeg in de kamer; onzeker, bang…
Doodsstil bleef ik zitten, mijn handen als vuisten gebald op mijn benen, Ameleigh’s armen rond mijn wangen en mijn borstkast die snel op en neer ging door mijn gejaagde ademhaling.

Embry Call

Grinnikend liet ik mezelf liefdevol kussen door Jezebel, waarna ik mijn handen van haar benen naar haar middel verplaatst en haar naar de rand van het aanrecht trok, zodat ze haar benen rond mijn middel kon slaan. ‘Je bent verliefd geworden op ’n hele stoute jongen,’ lach ik dan zachtjes terwijl ik zachtjes een aantal kusjes in haar nek druk terwijl ik geniet van de vertrouwde geur die rond haar hangt.
Verschillende beelden van onze tijd samen schoten voorbij, het moment dat ik Brynn achter liet in de club om met Jezebel mee te gaan, het moment dat ik mijn ogen opende na de vechtpartij, het moment toen Jezebel alleen in de verbrande puinstukken van haar oude huis zat, maar vooral het moment toen ik in Jezebels ogen keek, de eerste keer in mijn oude, krakende bed bij Tiffany thuis.
Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk liefdevol in haar ogen. ‘Ik hou zo veel van jou,’ fluister ik zachtjes, terwijl er een beverige zucht over mijn lippen rolt.

---

•

[Ik ook ]

Brynn Maddy Danec

'Nee, joh' merkte ik lachend op. 'Ja, het is zo... anders dan Spanje, dan Mallorca, dan Barcelona en Madrid. Ik ben verrast' lachte ik. Mijn haren haalde ik uit de opgestoken knot en deed ik in een simpele staart. 'Eumhh.. Ik zal wat over mezelf vertellen' glimlachte ik. 'Ik ben Brynn Maddy Danec, ik ben een Spaans volbloed, ik ben een hybride, jaag op dieren omdat ik geen mensen meer wil doden. Ook houdt ik van kleren en ben verliefd op schoenen. Mijn hobby's zijn om te vechten en ik heb ook wel iets voor reizen. Qua hobby's ben ik echt een jongen en qua uiterlijk ben ik typisch een meisje. Meestal zit ik nu ergens in Griekenland of Irak, maar ik heb besloten om zeker een paar jaar te stoppen met reizen en hier te blijven. Veel vrienden heb ik niet vanwege dat ik eerst.. anders was. Ik joeg op mensen en was een echte dramaqueen. Nu nog, trouwens, maar nu ben ik zekerweten driekwart veranderd. Dit moet je van me weten omdat ik eerlijk wil zijn. En ohja, ik ben 16' lachte ik blij. Ookal wilde ik eigenlijk het rustig opbouwen en hem eerst leren kennen, besloot ik de eerste stap te zetten. Niet dat het echt zo'n grote stap was. Maargoed. Lachend deed ik eerst een plukje achter mijn oor en pakte daarna Fynn's hand,

[ bericht aangepast op 21 nov 2012 - 17:34 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Really? o_o |

Ameleigh Bluebell Winter
‘Als dat betekent dat ik je niet meer zal zien..’ Er verschijnt een frons boven mijn ogen wanneer ik mijn wijsvinger rond een chocoladebruine krul draai.
Ik weet niet precies hoe ik de laatste millimeters heb overmeestert - misschien te diep in gedachten, misschien onbewust.
Het voelt als.. een elektrische schok wanneer mijn lippen die van Raphaël raken. Ze zijn warm, zacht. Teder en tegelijkertijd bezorgd.
Ik had het kunnen weten toen hij voor de eerste keer tegen me aanknalde en zijn warmte de kou langzaam maar zeker verdreef.
Deze jongen was special in zoveel verschillende manieren dat het me moeite koste om me van hem los te maken.
Ik hoorde mezelf hijgen - terwijl mijn hart als een gestoorde tegen mijn keel klopte. Het voelde alsof de warmte verdween zodra ik me van hem had losgemaakt en voorzichtig achterover leunde.
Dus.. dit was het? Een afscheid?

Jezebel Odys Fray
‘ 'n Hele stoute jongen, hm?’ Ik trek mijn wenkbrauwen plagerig op, waarna ik mijn benen rond zijn middel sla en hem zo dicht tegen me aan trek.
‘Ik moet beamen dat je een erg.. onuitputtelijke vriend hebt.’ Grijns ik plagerig, waarna ik een kus op zijn voorhoofd druk en vervolgens mijn armen om zijn schouders sla. We zijn nooit echt zorgeloos geweest, en misschien heeft dat ons met de tijd juist dichter bij elkaar getrokken.
Ik weet niet precies wat we moeten doen, het enige waar ik antwoorden op kan vinden is hier, nu, met Embry in mijn armen.
Mijn hoofd rust zacht tegen zijn schouders wanneer ik mijn ogen kort sluit. ‘Het is een lange dag geweest.’ Prevel ik zachtjes, terwijl ik slik.
Ik zal eerst gaan jagen, morgenochtend vroeg. Het mensenmeisje prikkelde mijn dorst langzaam, en ik wilde onnodige situaties vermijden.
‘Ik ben moe.’ Concludeer ik knikkend, waarna ik glimlach.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Alleen het is jammer om niet meer samen te werken met Bente. Trouwens Bente, na dat jaar ben ik er nog steeds niet over uit of ik je nou Bente of Mirte moet noemen xd ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Die ene, vederlichte aanraking van onze lippen laat een bom barsten in mijn onderbuik, zorgt ervoor dat ik mijn adem inhoudt en mijn armen en benen opnieuw ongecontroleerd beginnen te trillen. Met mijn ogen stijf dicht geknepen voel ik hoe ze haar hoofd langzaam terug trekt, haar handen van mijn wangen laat glijden. Alle redelijkheid druppelt langzaam uit mijn hoofd en ik voel dat mijn hart voor mezelf gaat kiezen.
Met een ruk open ik mijn ogen, die nu groene draaikolken zijn van tientallen emoties. ‘Nee,’ zeg ik dan met een lage, brommende, maar vastbesloten stem. Bij het aanzien van haar grote, grijze ogen valt het trillen van mijn armen en benen langzaam weg en krijg ik controle over mijn ledematen.
Voorzichtig en teder – alsof ze ieder moment kan breken – vouw ik mijn hand rond haar wang, waarbij ik met mijn vingertoppen haar laatste traan wegneem. ‘Het is beter voor jou, om mij niet meer te zien, maar dat kan ik niet, ik ben … egoïstisch,’ fluister ik zacht terwijl er flitsen van schuld en schaamte door mijn ogen schieten.

Embry Call

Glimlachend laat ik mijn hand door haar lange haren gaan als ze haar hoofd tegen mijn schouder laat rusten. ‘Mijn vriend is onuitputtelijk doordat jij steeds in de buurt ben,’ fluister ik zachtjes waarna ik mijn lippen tegen haar nek druk en voorzichtig glimlach.
Doordat Jezebel haar benen rond mijn middel had geslagen laat ik mijn armen rond haar middel glijden, zodat mijn handen rond haar billen worden gevouwen. Op die manier stap ik langzaam achteruit, zodat ze in mijn armen hangt. ‘Ik breng je naar bed,’ fluister ik dan, waarbij ik mijn wang tegen de zijkant van haar hoofd druk en zo naar de trap loop.
Eenmaal boven ga ik regelrecht naar onze slaapkamer, waar ik haar voorzichtig op het bed leg en zo teder mogelijk het t-shirt over haar hoofd trek, waarna ik langzaam haar broek langs haar benen naar beneden laat glijden. Ik sta mezelf niet toe naar haar lingeriesetje te kijken wanneer ik glimlachend een kus op haar hoofd druk en haar vervolgens diep onder de dekens stop.
Binnen een aantal seconden liggen mijn t-shirt en broek ook op de grond en laat ik mezelf aan de andere kant van het bed onder de dekens glijden, terwijl mijn handen onder de dekens op zoek gaan naar haar lichaam.

|| Wauw bedankt !
En Brook ; je mag me Bente of Mirte noemen, wat jij 't fijnste vindt ;] ||

---

•

[Ik noem je potato]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Egoïstisch?’ Herhaal ik hem hoofdschuddend, waarna ik mijn hand ietwat onzeker op de zijne leg. Er rolt een moeizame zucht over mijn lippen wanneer ik de perfecte jongen voor me in me opneem. ‘Raphaël, jij bent alles behalve egoïstisch.’ Prevel ik vervolgens dwingend, waarna ik een krul voor zijn ogen vandaan strijk. Ik weet dat er zoveel mis is met deze situatie - hoeveel hij voor me verborgen houd.
‘Raphaël, sinds ik je ken weet ik al dat er niets meer is dat ik zou willen, en je moet weten dat ik nooit iets heb gewíld. Niet zoals.. jou.’ Fluister ik zachtjes - zelf tamelijk verward om mijn eigen woorden. Het is zo vreemd om te weten dat je voor altijd bij iemand zal blijven terwijl je diegene amper kent, maar de gedachte schrikt me niet langer af. Raphaël is anders dan iedere jongen die ik ooit heb ontmoet. Hij is eigenaardig en intelligent. Ik vraag me af of hij er hetzelfde over denkt. Ik ben niet zoals hem, zelfs niets dat er op zou lijken.

Jezebel Odys Fray
‘Hm-hm.’ Murmel ik half slapend - waardoor mijn stem kinderlijker en minder moederlijk klinkt. De sneeuw die ritmisch tegen het raam tikt laat me glimlachen: zo lang Embry in de buurt is zal ik nooit sneeuw hoeven voelen - of kou. En ik weet dat hij nooit weg zou gaan.
Wanneer de warme dekens me omringen en Embry's armen in het donker tussen de dekens naar mijn lichaam zoeken - sluit ik mijn ogen en rol ik me tevreden op tegen zijn warme lichaam. ‘Ik hou van je, Embry.’ Voeg ik daar op diezelfde toon aan toe. Elke dag met hem is een.. voldoening en deze dag heeft daar niet van afgeweken. Ik dank iedere avond die we samen, veilig doorbrengen in ons eigen bed. In de wereld waarin wij leven is dat namelijk niet vanzelfsprekend en ik wil Embry zo vaak mogelijk herinneren aan mijn liefde. Want na al die tijd, ben ik waarschijnlijk alleen maar meer om hem gaan geven.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Langzaam en ongecontroleerd rolt er een zachte kreun over mijn lippen als Ameleigh aan me opbiecht dat ze mij ook wil, dat ze nooit iets anders op deze manier heeft gewild. Voor ik goed en wel door heb wat ik aan het doen ben en mezelf kan tegenhouden leg ik mijn hand dwingend tegen Ameleigh’s schouder, waarmee ik haar zachtjes naar achteren duw.
Haar lange, zwarte, krullende haren waaieren uit over mijn dekbed, verspreiden haar heerlijke geur over mijn dekbed, maken me haast gek van verlangen. Voorzichtig leg ik mijn deken over mijn lichaam, zorg ervoor dat geen enkel stukje bloot ligt waardoor ze geen kou zal vatten.
Met een serieuze blik op mijn gezicht laat ik mezelf naast haar zakken, ondersteun mijn hoofd met mijn rechterhand. ‘Hou me alsjeblieft tegen,’ fluister ik wanhopig, mijn gezicht lijkbleek van de acties die ik aan het uitvoeren ben.
Als vanzelf glijdt mijn linkerhand omhoog, waarmee ik met mijn vingertoppen haar kaaklijn volg, de holling in haar nek, haar zijdezachte haren. ‘Alsjeblieft Ameleigh,’ fluister ik dan trillend.

Embry Call

‘Ik hou van je, Embry,’ hoor ik Jezebel op een kinderlijke, fluisterende toon tegen me zeggen nadat ze zich heeft opgekruld tegen mijn lichaam. Mijn armen sluiten zich rond haar middel, mijn vingertoppen glijden voorzichtig over haar bovenbenen. ‘Ik hou ook van jou, Jezebel,’ fluister ik zachtjes terug, waarna ik mijn gezicht in haar haren begraaf.
Het feit dat Jezebel in mijn armen ligt kan ik op de een of andere manier nog niet altijd goed beseffen. Het lijkt zo kort geleden dat ik haar voor het eerst zag, in de discotheek, waarna we onze levens met elkaar hebben verstrengeld. Wat we samen al hebben meegemaakt geeft aan hoeveel we van elkaar houden, waarom we voor elkaar zijn bestemd. Even glimlach ik kort, dat zei Raphaël altijd, jullie zijn voor elkaar bestemd. Nu lag er een meisje in de logeerkamer dat hoogstwaarschijnlijk voor hem was bestemd, mijn kleine jochie.
‘Ik hou zo, veel van jou, lieverd,’ fluister ik nogmaals terwijl mijn spieren onbewust even aanspannen.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voel mijn hard ongecontroleerd tegen mijn ribbenkast bonken wanneer Raphaël me langzaam achterover op het bed duwt - de dekens vervolgens zorgvuldig over mijn lichaam draperend. Hoewel de pyjama bijzonder zacht was - tipte niets aan de warmte die Raphaël uitstraalde.
‘Ik wil je niet tegenhouden.’ Prevel ik vervolgens woord voor woord, terwijl ik volg hoe zijn vingers over mijn huid glijden. Ik kan mezelf er niet toe zetten om hem te stoppen en dat maakt mij misschien wel de egoïst. De digitale wekker op het nachtkastje geeft aan dat het iets na middernacht is.
Het gekke is dat ik me ineens klaarwakker voel. Mijn vingers volgen de weg van Raphaëls borstspieren. Lang zijn buik omhoog naar zijn gezicht.
Ik voel mezelf op mijn onderlip bijten wanneer ik hem aankijk. Wat houd ons tegen? Zou het echt zoveel kwaad kunnen? Ik vraag me af hoe lang we ons nog kun afweren voor we toegeven. Ik weet dat het niet lang kan duren - ik zou niet eens weggaan als hij zou vertellen dat iemand me zou komen vermoorden als ik het niet deed. Je gaat niet weg bij hetgeen dat perfect in je leven hoort te passen - dat doe je gewoonweg niet. Ik niet, althans. En ik geloof niet dat ik ooit iets liever heb gewild.

Jezebel Odys Fray
‘Hmm, dat zei je meestal als je iets kapot had gemaakt, weet je nog?’ Ik kan het niet laten zachtjes te gniffelen en me om te draaien om me tegen zijn borst te nestelen - mijn hoofd voorzichtig tegen zijn keel gevouwen.
Er rolt een halve gaap over mijn lippen - deels omdat ik lang niet geslapen heb en deels omdat ik probeer te vechten tegen de naderende slaap.
Het is lang geleden dat Embry en ik tijd voor onszelf hadden en daarom wil ik het zo lang mogelijk laten duren.
De meeste tienerliefdes eindigen met drama, al kan ik niet zeggen dat wij tot de gewoonlijke groep behoren. Ik zie mezelf naast niemand anders, en dat is misschien maar goed ook. Jason heeft nooit meer geprobeerd om me terug te winnen, en ik hoop echt dat ons een onbezonnen toekomst voorlicht.
Want voor nu, zijn Embry en Raphaël mijn enige doelen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Ameleigh zijdezacht vingers die langs mijn buik en borst omhoog glijden zorgen ervoor dat het ongecontroleerde trillen weer begint, het bed schud zachtjes heen en weer en gefrustreerd sluit ik mijn ogen. Mijn concentratie gaat uit naar de geur van Ameleigh, haar zachte, krullende haren die door mijn handen glijden en voor een moment houdt het trillen op, waarna het weer lichtjes op komt zetten. Opgelucht open ik mijn ogen opnieuw, niet wetend wat ik zou moeten doen als het trillen nog erger zou worden.
‘Het is echt gevaarlijk,’ fluister ik weer, ‘ik wil niet dat jou iets overkomt, Ameleigh.’ Mijn stem is doordrenkt met wanhoop en verdriet door de gedachte dat ik dit niet zou mogen doen en haar zo snel mogelijk hier vandaan zou moeten krijgen. Het egoïsme is echter groot dan dat gevoel en ik kan het niet aan om haar nooit meer te zien, nooit meer aan te raken, nooit meer te ruiken.
Opnieuw glijden van mijn vingertoppen over haar wangen, bestuderen elk facet van haar huid waarbij ik het goed in me opneem. ‘Ga maar slapen,’ fluister ik onhoorbaar, ‘ik blijf hier.’ Even moet ik slikken om de zo eenvoudige woorden die ik zojuist heb gezegd, maar bij de aanblik van haar stormachtige, grijze ogen verdwijnen al mijn twijfels. Ameleigh was van mij, en dat zou ze altijd blijven.

Embry Call

Zachtjes grinnik ik terwijl mijn handen over Jezebels onderrug en haren glijden, wat altijd al een kalmerend effect op haar heeft gehad. ‘Ga maar slapen,’ fluister ik dan zachtjes, niet wetend dat het drie kamers verder ook tegen het onbekende meisje werd gezegd.
Langzaam sluit ik mijn ogen, plotseling overvallen door de vermoeidheid. Het was een lange, drukke dag geweest vol nieuwe indrukken die ik had moeten verwerken. Voor ik wist bevond ik mezelf tussen waken en slapen en bleven mijn handen stil liggen op Jezebels onderrug en haren en werd mijn ademhaling zwaarder. Langzaam mompelde liet ik mezelf wegzakken in een droom, die zoals altijd over Jezebel ging, waardoor er een lichte glimlach rond mijn lippen verscheen.

---

•