Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Brynn Maddy Danec

'Ach joh. We are all happy. Jij hebt een zoon en een vriendin, een mooi gezin dus, en ik ben ook gelukkig' grijnsde ik. 'Het maakt niks uit, Embry. Het was wel een leuke tijd maar die is voorbij. De tijd gaat voorbij maar de herinneringen vergeten we nooit' grinnikte ik. Na een minuut knikte ik tegen mezelf en zag dat Embry's oude glimlach terug was. 'Ik ben opnieuw ingeprent. Geen idee hoe dat kan, vraag me niet of dat kan' fluisterde ik met een glimlachje. 'Dus we zijn allemaal gelukkig. Wel anders dan we dachten te zijn, maar daar gaat het niet om' vertelde ik langzaam. 'Hoe gaat het met Raphaël?' vroeg ik met mijn hoofd een tikkeltje schuin.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

De oude, vertrouwde grijns die Brynn zo vaak had gezien verscheen in zijn geheel terug op mijn gezicht op het moment dat ik haar hoorde zeggen dat ze opnieuw was ingeprent met een nieuwe jongen in het reservaat. De herinneringen aan Brynn en mijzelf waren terug gekomen, maar het gevoel dat erbij zou moeten zitten was in zijn geheel weggeblijven uit mijn hoofd, wat een grote opluchting voor me was, wat ook daadwerkelijk van mijn gezicht was af te lezen. Jezebel zou ook opgelucht zijn wanneer ze hoorde dat Brynn geen enkele 'dreiging' meer voor haar vormde, dat ik nooit meer aan Brynn zou denken op de manier hoe ik het deed voordat ik Jezebel leerde kennen.
Glimlachend draaide ik mijn hoofd zijwaarts, zodat ik naar Brynn kon kijken. 'Met Raphaël gaat het wel goed volgens mij, dat jochie is zo snel gegroeid, het lijkt wel gisteren dat ik hem voor het eerst in mijn armen had. Hij krijgt nu te maken met de gevolgen van meisjes en de veranderingen naar het volwassen zijn,' grinnik ik zachtjes, wetend dat ik in die periode van mijn leven erg veel moeite met mezelf had, 'maar hij komt er wel overheen, we zijn een hecht gezin, met z'n drietjes, we komen er wel uit, we komen overal uit...'

---

•

Brynn Maddy Danec

'Aaaaawhh. Kijk, dat is nou schattig' lachte ik. Ik stond op en keek naar Embry. 'Ik ga je vrienden waarschuwen, ballerina in het speciaal. Over ongeveer een maand komen de idioten. Urgh, die Aro wil zeker weer iedereen hun handen lezen. Mij best, dan weten hun is wat ze zijn. Ik ga, tot ehm.. Ik denk morgen ofzo. Daaaaaag!' riep ik terwijl ik naar buiten stapte, de sneeuw in. Ik rende door de bomen en zocht de roedels. Ik zag een wolf, wetend dat het Paul was. 'De Volturi komt over een maand. Waarschuw Jacob en ik wil Sam spreken' wees ik hem toe. Hij gaf een knikje en rende weg. 'Wauw, dat is de eerste keer dat ik wat aan hem heb' gaapte ik. Mijn voeten verplaatsten zich op de grond, totdat ik bij mijn huisje aankwam. Ik deed de deur open, hing mijn jas aan de kapstok en deed de deur weer dicht. Veel was geschilderd toen ik binnenkwam. 'Waar was je nou?!' mompelde Josh. 'Oude vrienden bezoeken' zei ik tegen hem.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Er glipten zachte, witte korrels uit de bomen die ik passeerde. De lucht kleurde grijs terwijl hier en daar wat late vlokken neerkwamen op de zachte bosgrond. Ik hoopte niet dat Brynn de Volturi onderschatte: als ze wilden, konden ze haar zonder moeite vermoorden. Dat konden ze met ons allemaal en dat idee maakte me misselijk. La Push leek op een winter-wonderland en zelfs de kleine huisjes waren nu al volledig aangekleed in lichtjes en vrolijke kerstmis artikelen. Zoals ik had vertelt bezocht ik de centrale supermarkt om enkele boodschappen in te slaan voor ik me opnieuw terug naar het huisje onder de kliffen kon begeven.
Een maand. We hadden een maand de tijd om onszelf een verdediging te vinden. Ik kende de Volturi: Aro, Marcus, Caius. De wacht, de vrouwen, de getuigen, Jane en Alec. Ze waren er al geweest vanaf mijn geboorte en ik had ze altijd al gehaat.
Verderop, waar het bos begon, kon ik al enkele wolven onderscheiden. Slechts één van hen was in zijn mensenvorm. Seth.
Ik kende hem niet heel goed, maar ik wist wel dat hij erg jong en puberaal kon zijn. Hij glimlachte toen ik hem passeerde.
‘Embry is sterk, Jez. Echt heel sterk. Hij heeft me ooit eens van de kliffen gegooid om- nou ja, wolvendingen.’ De grijns om zijn lippen laat me met mijn ogen rollen: jongens.
‘Ik weet het, het gaat vast goed. Doe de anderen de groeten van me.’ Ik kijk hem kort na, hoe hij zijn abnormaal gegroeide lichaam verruilt voor zijn wolvenvorm en vervolgens tussen de bomen verdwijnt. Het is nog steeds stil als ik opnieuw bij het huisje aankom. Brynn is echter weg, aan de geur te ruiken. Zwijgend zet ik de tas in de keuken waarna ik de kastjes open en dicht om ze op de juiste plek te zetten

Ameleigh Bluebell Winter
‘Raph?’ Prevel ik zachtjes, terwijl ik hem op de tast het donkere huisje in volg. Donker heeft me altijd benauwd, en het feit dat dit een geheel vreemde omgeving was maakte het er niet bepaald beter op. ‘Het is niet erg, echt niet. Laat jezelf vrij in plaats van het hele control-freak scenario. ‘We hebben zo'n korte tijd samen, waarom zouden we alles willen overdenken? Is dat niet waarom we jong en naïef horen te zijn?’ Als ik zijn gezicht heb gevonden weet ik hem zo dwingend naar me toe te trekken. De twee lichtpuntjes zijn genoeg om hem doordringend aan te kunnen kijken. Hij deed zoveel moeite, leverde zoveel strijd en waarom? Ik wist dat ik optimistisch moest blijven maar zoals het er nu uitzag hadden we helemaal niet lang samen. Waarom zouden we tijd tijd die ons gegund was niet benutten?

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Brookie heeft eindelijk een vriendin [: ]

[ bericht aangepast op 2 dec 2012 - 9:51 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

Voor een aantal minuten lig ik met gesloten ogen peinzend op de bank, na te denken over de herinneringen die waren terug gekomen over het leven van mij en Brynn, voor het leven van mij en Jezebel was begonnen. Mezelf afvragend waarom de herinneringen op dit moment waren teruggekomen hoor ik de voordeur open gaan en de zachte geluiden van Jezebel wanneer ze haar boodschappen begint uit te pakken in de keuken. Zonder te weten waarom word ik overvallen door een vreemd gevoel, het gevoel dat de aanwezigheid van Brynn nog in de woonkamer hangt, maar Jezebel bezig is in de keuken.
‘Ik – Ik herinner mezelf weer dingen,’ fluister ik dan zachtjes, met mijn ogen geopend en gericht op het witte plafond, wetend dat Jezebel me in de keuken zal kunnen horen, ondanks mijn fluisteringen. Afwachtend voor haar reactie bal ik mijn handen tot vuisten, onwetend wat er zal gaan gebeuren.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Ik wil niet jong en naïef zijn als dat betekent dat ik jou daarmee kan verliezen,’ fluister ik zachtjes, haast onhoorbaar, wanneer Ameleigh mijn gezicht heeft gevonden in de duisternis, maar ik de twee doffe lichtpuntjes in haar ogen kan onderscheiden. ‘Daarnaast,’ laat ik er zachtjes achteraan volgen, ‘wil ik mezelf niet aan je opdringen.’ Plotseling blij met de duisternis merk ik tot mijn grote spijt dat mijn wangen vuurrood worden bij de gedachte wat ik allemaal met Ameleigh zou willen doen, wat ik met haar zou moeten doen bij de gedachte dat we niet lang samen zullen zijn.
Mijn vingertoppen glijden langs haar slapen, via haar wangen naar beneden, blijven hangen in het kuiltje van haar nek en stoppen uiteindelijk bij de rand van haar shirt, waar ik haar fladderende hartslag het beste kan voelen. Mijn huid geeft elektronische signaaltjes af aan mijn gedachten, die ik probeer te negeren, terwijl ik mezelf in bedwang probeer te houden.

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik voel mijn tanden in mijn onderlip wegzakken en even voelt het alsof er een koude windvlaag tegen mijn borst druk. ‘Dat is.. goed, toch?’ Vraag ik hem zacht, terwijl ik het laatste kastje sluit en mijn handen afveeg aan de theedoek. Mijn keel voelt droog, onaangenaam. Voorzichtig hijs ik mezelf op het aanrecht waarna ik mijn handen in mijn schoot vouw om deze op te warmen tegen de kou van buiten. Ik kan alleen nog maar denken aan de Volturi die hier straks rond zullen dolen, op zoek naar Raphaël, misschien mij. Aan Brynn en Embry die over vroeger praatten, aan zijn wonden, aan mijn familie, aan Jason. Alles. Letterlijk alles. En het bezorgde me een onaangename hoofdpijn. Het was hier zo stil zonder Raphaël, zo incompleet. Ik dacht dat voor altijd langer zou duren dan dit. Misschien maakt het dan toch niet uit hoe lang je kunt leven, als iemand anders het zonder moeite van je af kan pakken.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Opdringen?’ Herhaal ik hem fronsend, waarna ik zachtjes grinnik en hem vervolgens zacht in zijn buik prik. Zijn vingers glippen zacht over mijn huid naar de rand van mijn blouse en ik kan het niet later om enkele keren achter elkaar te knipperen. ‘Je gaat me niet verliezen, Raphaël.’ Prevel ik dwingend, voor ik zijn gezicht naar me toetrek om bij zijn lippen te kunnen: hij was zo groot in vergelijking met mijn tengere gestalte dat het er ongetwijfeld enorm schattig uit moest zien. Mijn lippen gleden zachtjes over de zijne voor ik een zachte kus tegen die van hem drukte. Afwachtend, uitdagend. Als hij zou willen, kon hij nog terug - maar ik wist vrijwel zeker dat we geen van beide spelbrekers waren. Waarom zouden we deze korte tijd verspillen met rondjes draaien om het geheel? Ik was immers nooit goed geweest in het afwijzen van aannemelijke dingen en dit was misschien wel het beste van dat alles.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Brynn Maddy Danec

'Josh, geloof jij in Mythische wezens?' vroeg ik hem voorzichtig. 'Natuurlijk niet. Dat zijn sprookjes' mompelde hij. 'Nou niet alles is een sprookje, hoor' ketste ik fel terug. 'Wat? Geloof jij in vampiers en weerwolven? Oehh, eng hoor' plaagde hij me. Ik vond het eerder niet grappig. 'En wat bedoel je dan met "vampiers"?' vroeg ik sissend. 'Nou van die felwitte, lelijke mannen en vrouwen met zwart haar en punttanden die in een vleermuis kunnen veranderen' mompelde hij. 'Waarom hebben we het hier eigenlijk over?' vroeg ie daarna. 'Weet ik veel' gromde ik zacht naar hem. 'Je moet je omkleden, je hebt die outfit nu al een paar uur aan' plaagde hij me weer. 'Je hebt gelijk' mompelde ik en zonder dat hij het door had rende ik naar boven. 'En trouwens.. Oh, ze is al weg' zei hij beneden. Ik trok andere kleren uit de kast, trok ze aan en deed andere make-up op. Daarna liep ik weer naar beneden. 'Hoe komt het dat je zo knap bent?' vroeg Josh alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Pardon?' vroeg ik met een frons. 'Ik bedoel, op mijn reis heb ik wel is eerder zulke mannen en vrouwen gezien, sommige waren een beetje heel erg blank maar jij lijkt op ze' legde ie uit. Ik lachte en schudde mijn hoofd. 'Bedankt, denk ik' grinnikte ik.

[ bericht aangepast op 2 dec 2012 - 12:20 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

face=times][12]Kan ik me nog aanmelden?[/12][/face

---

• Come as you are.

[Denk het wel o-o]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Permission schreef:
face=times][12]Kan ik me nog aanmelden?[/12][/face

|| Geeen probleem,
kijk maar in de rollenlijst of je wat ziet ;] ||

---

•

[HE LEKKERDING

Dat moest eruit]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

‘Ik denk het wel,’ fluister ik zachtjes terug naar Jezebel, die zich hardop afvraagt of het goed is of ik mijn herinneringen samen met Brynn terug kan halen alsof het niets is geweest, nu ze voor een korte periode bij me was geweest, in mijn eigen huis. ‘Ik denk het wel,’ herhaal ik dan zachtjes, waarna ik mijn ogen even sluit. Was het wel goed dat ik mezelf dingen van Brynn en mijzelf kon herinneren? Bestond er geen kans dat het inprenting gevoel net zo hard zou terug komen als voorheen?
Langzaam schudde ik mijn hoofd en opende mijn ogen bij de geluiden van Jezebel uit de keuken, die overduidelijk op het aanrecht was gaan zitten, iets wat ze vaker deed wanneer ze wilde nadenken en wanneer het haar even te veel werd. Moeizaam trok ik mijn lichaam – dat plotseling zwaarder leek dan normaal – omhoog en begon richting de keuken te schuifelen, waar ik in de deuropening even op adem kwam en Jezebel voorzichtig grijnzend aankijk.

Raphaël Embriël Fray Call

De kreun, vermengd met een lichte grom, die over mijn lippen rolt wanneer Ameleigh haar lippen afwachtend en uitdagend tegelijkertijd op de mijne drukt verbaasd mijzelf net zo hard. Nooit had ik zulke gevoelens voor een meisje gehad, niet zoals mijn gevoelens voor Ameleigh, wiens tengere, breekbare lichaam onder mijn handen lag. ‘Ik wil je ook niet verliezen, nooit meer,’ brom ik dan zachtjes, terwijl ik met mijn lichaam Ameleigh achteruit duw, zodat de bank in haar knieholten begint te duwen en ze genoodzaakt is zichzelf achterover te laten zakken, waarbij ik ervoor zorg dat haar lichaam rustig en beheerst op de bank komt te liggen.
Met mijn onderarmen steunend op de bank naast haar schouders hang ik zwevend boven haar, mijn tenen nog op de grond, terwijl ik mezelf afvraag wat ik zal doen, wat het juist zal zijn. Mijn lippen glijden over de hare terwijl ik opnieuw zachtjes zucht en mijn ogen even sluit. ‘Je kan me nu nog tegenhouden,’ fluister ik zachtjes, wetend dat ik hierna niet meer voor mezelf in zal staan.


|| HAAAI LEKKERDIER. ||

[ bericht aangepast op 2 dec 2012 - 21:14 ]

---

•

[Ik heb laptop besteld, over zo'n twee weken ben ik weer op dinges ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Het was een slechte gewoonte om ergens op te gaan zitten en vervolgens afwezig voor me uit te staren maar zo nu en dan was dat het enige dat normaal leek.
‘Embry bank.’ Vertel ik hem hoofdschuddend wanneer hij als een mank mannetje in de opening blijft staan.
‘Ik heb al genoeg zorgen zonder dat ik jou van de grond moet rapen.’ Ik probeer te glimlachen, maar mijn mondhoeken lijken van steen.
Er was genoeg om over te denken zonder dat het verleden opnieuw boven kwam drijven. Ik voelde me misselijk. Erg misselijk.
Ik kon me niet excuseren om te gaan jagen: ik had nog geen dag geleden met Raphaël gejaagd. De drang om te vluchten was ineens zo groot.
Met moeite lukte het me om die gedachten in mijn hoofd te houden. Embry was het enige dat me aan deze plek bond.
Hij moest snel beter worden, ik had namelijk zo'n idee dat de Volturi wel eens eerder op de stoep konden staan.
‘Ik heb whiskey nodig. Veel whiskey.’ Mompel ik afwezig waarna ik richting de woonkamer flits om de fles te openen en deze vervolgens gulzig aan mijn lippen te zetten. Ik voelde me beroerd. Ik wilde voor het eerst huilen, schreeuwen en lachen tegelijk. Het was bizar.
Mijn ogen prikten terwijl de vloeistof bijtend langs mijn keel naar beneden glipte. Drinken.. ook al zo'n slechte gewoonte.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Dat denk ik niet,’ grinnik ik plagerig, waarna ik mijn vingers zacht over zijn wangen laat glijden, langs zijn lippen en vervolgens rond zijn schouders krul. We hebben niet lang samen, waarom zouden we overal omheen draaien? Ik zou spijt krijgen als ik deze avond zou afwijzen. ‘Raphaël, deze avond. Alleen deze avond, zonder zorgen of veel te moeilijke gedachten. Gewoon wij tweetjes.’ Prevel ik zachtjes.
‘Morgen zullen de problemen er nog steeds zijn. Waarom zouden we dit niet benutten?’ Dat klonk aannemelijk, vond ik. Mijn handen vonden een weg door zijn krullen, naar zijn nek waar ze bleven liggen om hem vervolgens opnieuw dichterbij te trekken. ‘Ik koos jou, ik koos jouw leven en ik verander niet van gedachten. Dus waag het dit moment te storen.’ Ik priem kort met mijn wijsvinger in zijn buik waarna ik zachtjes grinnik. Hij mocht het loslaten, we verdienden dit allebei.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.