Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

[Idk. Misschien kan Sam naar Fynn En Brynn komen wat rijmt en zien dat Brynn voor de tweede keer ingeprent is en is verbaasd miss]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[wie is Fynn? En Brynn was toch een wereldreis aan het maken?]

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

[Misschien moet je toch maar even teruglezen XDD. Ik zal het uitleggen.

Embry en Jezebel hebben nu een kind, Brynn is terug en Fynn is naar La Push gekomen vanwege dat ie genoeg had van zijn oude roedel. Hij is ingeprent op Brynn en Brynn snapt er zelf niks van maar ze is blij dat ze eindelijk iemand heeft (:]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Oh, zo... Eh... Ik dender wel door het bos en dan bots ik tegen Fynn aan. Bij welke roedel hoort Fynn nu dan?]

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

[No one's]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

‘Embry heeft haar niet gevonden, ze zijn naar elkaar toegetrokken, ze waren voor elkaar bestemd,’ fluister ik zachtjes terwijl ik voorzichtig de mok warme chocolademelk van Ameleigh overneem en hem langzaam naar mijn mond breng om er een slokje uit te nemen. Net zoals wij naar elkaar toe zijn getrokken, wilde ik er vrijwel direct achteraan zeggen, wat als uitslag had dat ik mezelf haast verslikte in de warme chocolademelk en mijn wangen rood begonnen te worden.
Het kleine, minuscule gebaar van haar hand die een zwarte haarlok achter haar oor strijkt maakt me zo week van binnen dat ik haar haast wanhopig aan sta te staren. Met dezelfde blik in mijn ogen begin ik haperend te praten, ‘eh – Je mag straks je kamer wel zien, en wat slaapkleding lenen van ma – Jezebel.’
Het feit dat ik mezelf bijna had versproken en ‘mama’ had gezegd in plaats van ‘Jezebel’ zorgde ervoor dat ik me met een ruk omdraaide en naar de keuken beende. Wat mijn ouders ook vertelden, ik kon het niet voorkomen dat ik Ameleigh meetrok in mijn eigen leefwereld vol mysterieuze geheimen en gevaren. Mijn handen liggen trillend op het blad van het aanrecht terwijl ik met een gebogen hoofd sta na te denken over mijn keuzes: vertellen of haar nooit meer zien.

Embry Call

Langzaam knik ik terwijl Jezebel over het jagen begint en het feit dat ze Raphaël misschien mee wil nemen. Nog altijd was het een zeer kritiek punt wat besproken werd in huis, maar in al die tijd had ik mezelf geleerd er niet meer te fel op in te gaan en te genieten van mijn gezin. Raphaël stond nu beneden, doodop van de zenuwen en wanhoop, terwijl wij hierboven stonden te praten over mijn school verleden.
Zuchtend druk ik een kus op Jezbels voorhoofd. ‘Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar ik vind het zo lastig voor hem, met dat meisje…’ fluister ik zachtjes, omdat ik weet hoe moeilijk ik het in het begin had gevonden om überhaupt met meisjes te praten of naar ze te kijken terwijl ze dat zagen. Grinnikend ga ik echter toch in op het lichtere onderwerp dat Jezebel aansmeert, mijn school verleden. ‘Ik was een uitmuntende leerling,’ zeg ik met een enorme sarcastische ondertoon terwijl ik mijn lach bijna niet kan inhouden. ‘Ik was net zo braaf zoals ik nu nog ben,’ zeg ik er dan achteraan met een uitdagende ondertoon, terwijl mijn hand langzaam langs de binnenkant van Jezebels bovenbeen omhoog glijdt.

---

•

[Fynn is loner en woont afgelegen xd.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Brynn staat daar zo awkward en weet niet wat ze moet doen xd]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Geef toe. Jullie vinden me eng. Ik ben zo lonely. He, misschien kan Fynn reageren? En trouwens, is het normaal als je broertje een wc-borstel in je zusjes neus stopt?]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[I'm sorry, ga zo naar bed. Moet er morgen 6;10 uit en ben nog moe van het weekend D;]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Rust lekker uit, het is niet verplicht (:. Al reageer je een dag later, maakt niks uit joh]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Dat moet haast wel. Ze zijn allebei perfect.’ Als jij, Raphaël. Mijn ogen dwalen langzaam door de kamer: het warme vuur en de vallende sneeuw zijn haast de enige geluiden die in het kleine huisje te horen zijn. Het is allemaal zo.. volmaakt.
Wanneer hij echter naar de keuken verdwijnt, heb ik het idee dat ik iets moet doen. Ik heb niet veel met contacten leggen maar op de één of andere manier lijkt mijn lichaam de connectie met mijn hersens te negeren door behoedzaam achter hem aan te lopen.
Zijn lichaam trilt ongezond wanneer ik langzaam dichterbij schuif. ‘Raphaël?’ Vraag ik hem dunnetjes waarna ik mijn hand voorzichtig op zijn arm leg.
Iedere spier eronder trilt angstaanjagend, waardoor mijn wenkbrauwen gepikeerd samenfronsen. ‘Raphaël? Gaat het wel?’ Mijn stem klinkt zacht en onzeker. Weggaan of blijven. Het zijn beide keuzes waar ik zelf mee zou moeten leven.
Even ben ik bang dat het tafelblad breekt - maar nog voor ik opzij heb kunnen wijken staat Jezebel in de keuken. Even onberispelijk als altijd met een licht bezorgde frons boven haar perfect groene ogen.
Ze had een engel kunnen zijn, zo geraffineerd.

Jezebel Odys Fray
‘Em.’ Hoewel ik mijn gedachten hoor tegenpruttelen wil mijn lichaam ongetwijfeld hetzelfde. ‘Als ik de meisjes zou kennen, zou ik ze bijten.’ Fluister ik quasi-dreigend in zijn oor waarna ik verstijf. Raphaël.
‘Embry. Raphaël. Hij trilt steeds harder. Straks.. straks doet hij iets waar hij spijt van krijgt. Het meisje staat dicht bij. Ik denk.. hij moet het huis uit.’ Knik ik resoluut waarna ik in een minieme seconde in de woonkamer sta - zachtjes richting de keuken lopend.
Ameleigh kijkt me zowel beangstigend als wanhopig aan. ‘Raph? Quil heeft een probleem met zijn auto. Hij heeft je direct nodig.’ Mijn blik glijd verontschuldigend richting het meisje, dat ik zo nonchalant mogelijk naar de woonkamer leid.
‘Het spijt me, Ame, het zal waarschijnlijk niet zo lang duren. Misschien kunnen wij het ondertussen over belangrijke zaken hebben?’ Ik knipoog kort als ze zich iets lijkt te ontspannen en zelfs mee lijkt te gaan in de loze onderwerpen. Ik hoop dat Embry hem kalm krijgt zonder mij.
Een mens vraagt gewoon om problemen, jammer genoeg.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Verschillende elementen trekken door mijn lichaam als ik met alle macht het tafelblad vasthoudt en het trillen onder controle probeer te houden, zonder resultaat. De zachte hand van Ameleigh wordt vervangen door de stevige, sterke en grote handen van mijn vader, die me naar de achterdeur dirigeren. Ik hoor hem iets roepen over een auto repareren, waarna we de koude buitenlucht inlopen en hij me haast van het trapje van de veranda af sleurt.
‘Raphaël.’ De zware, dominante stem van mijn vader die hij altijd opzette als ik iets verkeerd had gedaan trek me een stuk terug uit mijn gedachten en zorgen ervoor dat ik verward omhoog kijk naar zijn gezicht. Zijn ogen staan zorgzaam en bezorgd tegelijk, terwijl zijn beide handen nog steeds op mijn schouders drukken.
‘Concentreer je Raphaël, je wil niemand pijn doen,’ fluistert hij dan zachtjes, waardoor ik hem nog wanhopiger aankijk, niet wetend wat ik moet doen, terwijl het trillen nog heviger is dan voorheen in de keuken. ‘Sluit je ogen, denk aan een mooi moment,’ fluistert mij vader, wat ik direct opvolg en het beeld van Ameleigh in de sneeuw voor me zie, haar lijkbleke huid, de rode vlekken rond haar lippen en op haar wangen. De kalmte schiet als een razende door mijn lichaam, laat het trillende gevoel in een klap verdwijnen, waardoor ik geschrokken mijn ogen open en zwaar uitadem.
De glimlach van mijn vader doet me meer goed dan ik had verwacht. Uitgeput laat ik mezelf voorover tegen zijn brede schouders vallen terwijl ik uit alle macht probeer mijn ademhaling onder controle te houden. ‘Je hebt het geweldig gedaan, Raph,’ hoor ik zachtjes.

Embry Call

Een lange zucht rolt over mijn lippen als Raphaël zich vermoeid en uitgeput tegen mijn lichaam uit laat rusten, terwijl zijn ademhaling snel en ongecontroleerd gaat. Het moment waaraan hij dacht toen hij zijn ogen sloot was sterker geweest dan ik ooit bij iemand anders had gezien, het trillen was in een keer opgehouden, waardoor hij nu als een vermoeid stukje mens tegen me aan stond geleund. Ik wist dat ik zelf een enorm risico had genomen door bij hem in de buurt te blijven staan op het moment dat hij bijna was veranderd, maar ik kon het niet aan om afstand van hem te nemen op het moment dat hij me het hardst nodig leek te hebben.
‘Kom, jochie,’ fluister ik zacht waarna ik hem terugbreng naar de veranda en even bij de achterdeur blijf wachten om hem vragend aan te kijken. Het minuscule knikje geeft aan dat hij het aankan om naar binnen te gaan, wat voor mij het teken is om de achterdeur open te duwen en een grote glimlach op mijn gezicht te zetten.
Met een lijkbleke Raphaël die langzaam achter me aanschuifelt loop ik met grote passen naar de woonkamer, waar ik Jezebel een kort seintje geef; niet veranderd. Ameleigh ziet er wat geschrokken uit, terwijl ze rustig met Jezebel zat te praten. Ik vroeg me af hoe lang Raphaël het vol zou kunnen houden om haar niets te vertellen over onze gevaarlijke wereld.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Na enkele minuten verschijnt Raphaël lijkbleek in de woonkamer. Hij ziet er zo afgepeigert uit dat ik in de eerste instantie op wil staan en-
Ik schud mijn hoofd kort wanneer ik me slikkend tot Jezebel richt. ‘Ik denk dat ik maar eens naar bed ga.’ Prevel ik zachtjes, waarna ik langzaam opsta.
Ze glimlacht en knikt vervolgens moederlijk waarna ik langzaam de traptreden beklim. Voor ik echter boven ben, kijk ik een laatste maal achterom naar Raphaël - mijn wenkbrauwen tot een bezorgde frons gekruld en ook mijn ogen lijken voor een moment een kwetsbare vorm aan te nemen.
Ik bijt zacht op mijn onderlip waarna ik de logeerkamer opzoek om daar de nachtkleding die Jezebel voor me heeft neergelegd aan te trekken.
Het is een simpele, zijden pyjama die enorm prettig voelt, moet ik erkennen. Toch voel ik me helemaal niet moe genoeg: het beeld van een lijkbleke Raphaël blijft door mijn gedachten spoken en bijna zonder nadenken verruil ik de logeerkamer voor de kamer die ik nu het meest nodig heb - Raphaëls.
De kamer ruikt naar hout, bos en een beetje naar aftershave. Er verschijnt een onvervalste glimlach rond mijn lippen wanneer ik me op het keurig opgemaakte bed laat zakken en het kussen zacht in handen neem. Hij is hier zo sterk aanwezig dat ik zeker weet dat ik veilig ben.
Buiten raast de sneeuwstorm, die ik niet genoeg kan bedanken.

Jezebel Odys Fray
Ik volg kort hoe het meisje naar boven loopt en richt me vervolgens tot Raphaël en Embry. ‘Ik denk niet dat je morgen naar school kunt, Raph. De verandering is iets gevaarlijks en ik weet zeker dat je niemand opzettelijk pijn zou willen doen. Vooral.. Ameleigh niet.’ Vul ik er voorzichtig aan toe, waarna ik opsta en mijn armen kort om hem heen sla. Mijn lippen druk ik vervolgens zacht tegen zijn voorhoofd waarna ik een zucht slaak.
‘Ze heeft je nodig, Raph. En ik denk dat die gedachte je vannacht genoeg zal kalmeren. Besluit zelf maar wat je met die tijd doet.’ Ik schenk hem een glimlach waarna ik hem naar de trap stuur en vervolgens de afwas begin te verzamelen.
Eenmaal in de keuken ga ik op het aanrecht zitten. ‘Ik voel me veel te oud.’ Mompel ik binnensmonds, waarna ik een hand door mijn lokken haal en Embry vervolgens aankijk.
‘Raphaël moet beseffen dat Ameleigh op den duur ouder zal worden - terwijl hij voor altijd zo zal blijven. Ik denk niet dat ze dat aankan, Em.’ Prevel ik zachtjes.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Afgepeigerd, maar dankbaar kijk ik mijn moeder aan als ze me glimlachend naar de trap stuurt en verder geen problemen maakt over de gehele situatie. Zowel mijn lichaam als mijn geest waren totaal op, helemaal leeggezogen door de energie die het had gekost om het verschrikkelijke trillen te laten stoppen, al had de gedachte aan Ameleigh licht geholpen.
Op het moment dat ik bovenaan de trap sta laat ik mijn hand even over de trapleuning glijden. Vanuit mijn ooghoeken had ik gezien dat Ameleigh hier stil had gestaan en zich had omgedraaid naar mij. Echter, te druk met mijn eigen gedachten en te vermoeid om mijn hoofd te draaien had ik stuurloos vooruit gekeken en geen aandacht geschonken aan het feit dat ze me misschien iets wilde duidelijk maken.
Zuchtend liep ik over de gang, keek kort naar de deur van de logeerkamer – die dicht zat – en liep vervolgens de badkamer in, waar ik mijn kleren uittrok en in een grijze joggingbroek schoot. De ijzige wind die door de kier van het badkamerraam naar binnen trok voelde ijskoud tegen mijn borst, waardoor mijn spieren onwillekeurig opbolden en er een lichte frisheid door mijn hoofd trok.
Hoofdschuddend sloot ik de badkamerdeur en bleef aarzelend staan bij de gesloten deur van de logeerkamer. Ik hief mijn hand op om te kloppen maar liet hem verslagen weer zakken toen ik bedacht wat Ameleigh nu wel niet van me moest denken. Verslagen liep ik door naar mijn eigen kamer, aan de andere kant van de gang, terwijl mijn gehoor de geluiden van de afwas opving. Zuchtend opende ik de deur van mijn kamer, liep vastberaden naar binnen en liet de deur achter me dichtvallen. Toen ik een aantal stappen had gezet bleef ik echter doodsstil staan, op de plek waar het maanlicht de kamer verlichtte. Ameleigh zat op mijn bed, haar handen om mijn kussen gekruld en haar zwarte krullen die rond haar gezicht dansen.

Embry Call

Bezorgd kijk ik Raphaël na die moeizaam de trap op loopt, ik had waarschijnlijk geen idee hoeveel energie het kost om je eerste transformatie tegen te houden, maar ik was er trots op dat het hem was gelukt. Hij had geen idee van de kracht die hij in zich had, maar dat zou allemaal duidelijk worden wanneer hij voor de eerste keer was getransformeerd, het zou niet lang meer gaan duren.
‘Ik voel me veel te oud. Raphaël moet beseffen dat Ameleigh op den duur ouder zal worden – terwijl hij voor altijd zo zal blijven. Ik denk niet dat hij dat aankan, Em,’ prevelt Jezebel zachtjes, die op het aanrecht is gaan zitten. Binnen drie grote passen sta ik voor haar en vouw mijn grote handen om haar benen terwijl ik er zachtjes een kneepje in geef. ‘Is er niet een manier waarop…?’ begin ik langzaam, waarna ik mijn hoofd direct schud. Raphaël zou het moeten accepteren, hij zou moeten accepteren dat hij iemand moet zoeken die wolf is of vampier, misschien zelfs een halfvampier.
‘Ik kan hem dat niet vertellen, Jez,’ mompel ik zachtjes, ‘ik wil de blik in zijn ogen niet zien wanneer hij die verschrikkelijke waarheid onder ogen komt. Zie je niet hoe hij naar haar kijkt?’

---

•