Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Bam. Er volgt een harde trilling door mijn lichaam en voor ik het weet hap ik naar adem in Raphaëls greep. Mijn ogen vergroten zich een seconde, waarbij ik het rood onder mijn wangen voel kloppen. ‘Eh, het geeft niet. Misschien had ik ook wel moeten blijven zitten.’ Prevel ik schouderophalend terwijl ik mijn mijn vrije hand enkele plukken achter mijn oor strijk. Pas nu valt me de verwilderde blik in zijn ogen op en moet ik mijn best doen om mijn gezicht in de plooi te houden.
‘Eerste schooldagen zijn nooit leuk, maar nu weggaan maakt het waarschijnlijk niet beter. Geloof me, ik wil hetzelfde doen. Maar thuis wacht toch helemaal niemand op me dus misschien kunnen we samen een schild tegen de tieners maken?’ Ik probeer mijn arm zo subtiel mogelijk uit zijn greep te verlossen: we staan nogal.. dicht op elkaar en dat doet het rood langs mijn wangen niet veel goeds. Ik haat het. Enkele voorbijgangers bekijken Raphaël met zoveel gratie dat ik mezelf haast voel verbleken: een meisje als die blondine zou nu vast wel weten wat te doen. Ik daarentegen wil het liefst wegkruipen.
Of.. nou ja. Misschien zou ik ook wel willen weten hoe veilig zijn armen voelen, en luisteren naar zijn kalme stem maar dat is geen goed idee.
Er waarschuwt iets in mijn hoofd, iets dat me automatisch op scherp lijkt te dwingen.

Jezebel Odys Fray
Er rolt een zachte kreun over mijn lippen wanneer het bekende gevoel door mijn onderbuik raast en ik Embry nog dichter tegen me aantrek.
Mijn lippen glijden zacht over de zijne terwijl ik voel hoe de eerste sneeuwvlokken langs ons neer dwarrelen. Perfecte timing, waarschijnlijk.
Het laat de omgeving eruitzien als dat van een film: volmaakt. De naderende feestdagen brengen opnieuw een glimlach rond mijn lippen wanneer ik mijn tong geoefend met die van Embry laat spelen. Het voelt zo lang geleden. We hadden uiteraard Raphaël als voornaamste zorg, maar deze was op veilige afstand samen met de rest van de realiteit. Mijn vingers glippen door zijn bekende, donkerbruine lokken naar de vertrouwde huid van zijn rug waar ze blijven liggen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Mijn topics]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Langzaam knik ik mijn hoofd op en neer en overdenk ik mijn gedachten de mogelijkheden die voor me liggen. Ameleigh had ongetwijfeld gelijk, nu weggaan zou meer voor me verpesten dan ik zou denken, ik zou nooit meer terug kunnen komen en dat zou weer dagen lang alleen met mijn vader en moeder in ons huisje bij de kliffen betekenen. Met een snelle beweging liet ik Ameleigh’s arm los en rechtte vastbesloten mijn rug terwijl ik haar strak aan bleef staren.
‘Je hebt gelijk, we kunnen het samen proberen,’ zeg ik met een kalme stem terwijl ik mijn hand even door mijn haar laat gaan. De zware ademhaling en lichte trilling van mijn vingers was op slag verdwenen op het moment dat Ameleigh was begonnen met praten. Het kalmeerde me, al wist ik nog steeds niet waarom ik zojuist zo woedend was geworden en haast mijn zelfbeheersing was verloren.
Met een lichte, voorzichtige glimlach keek ik haar aan, probeerde opnieuw iets op te halen uit haar ogen maar besloot dat het onmogelijk was haar gedachten te doorgronden. Meisjes die langs kwamen lopen staarden me opzichtig aan, fluisterden naar elkaar en giechelden wat terwijl ze rood aangelopen hun weg vervolgden. Een zachte kreun verliet mijn mond en even kneep ik mijn ogen dicht om mezelf af te sluiten van de omgeving. ‘Waarom kunnen die meiden niet normaal tegen me doen? Zoals jij?’ vroeg ik plotseling waarbij ik mijn ogen open.

Embry Call

De zachte sneeuwvlokken die op mijn rug terecht komen lijken de situatie perfect compleet te maken. Zorgen ervoor dat ik liefdevol in Jezebels ogen staar en vervolgens mezelf laat verdrinken in de zoen die ze me begint te geven. Haar handen glijden over mijn rug terwijl ik ritmisch blijf bewegen op de manier zoals zij aangegeven heeft het te mogen. Aan mijn eigen gedachten en gevoelens te merken weet ik dat het niet lang zal duren voor ik mijn hoogtepunt zal bereiken, mede doordat het lang geleden was, mede doordat ze me zo had opgewonden dat ik het niet lang in me zou kunnen houden.
Met een aantal kleine kusjes, die gelijk lopen aan de ritmische bewegingen van mijn heupen, sluit ik onze kus af. Opnieuw staar ik liefdevol in haar ogen en kreun zacht haar naam als ik met drie harde stoten de ontlading door mijn lichaam voel schieten en mezelf uitgeput naar beneden laat zakken.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
‘Zoals ik?’ Herhaalde ik hem enigszins verward. Misschien leerde je jezelf gewoon verbergen als je alle vlagen van emoties probeerde te stoppen.
Misschien.
‘Je bent anders, dat vinden ze leuk. Je hebt ogen om jaloers op te zijn en haar waar zelfs ik een moord of twee voor zou plegen.’ Ik prik hem kort in zijn zij, waarna ik hem kort een vleugje van een oprechte glimlach laat zien.
‘Daarnaast kent iedereen Embry Call, misschien herinner je hen aan hem.’ Prevel ik vervolgens schouderophalend: ik deed research. Daar was niets mis mee.
Wanneer mijn telefoon opnieuw rinkelt verontschuldig ik me zacht voor ik op neem en Beaudine's bekende stem kan onderscheiden.
‘Lieverd? Will en ik zijn morgen pas terug. Port Angeles cancelt alle vervoersmiddelen in verband met de sneeuwstorm.’ Mijn wenkbrauwen krullen kort, gepikeerd samen wanneer ik me tot de ramen keer.
‘Morgen.’ Herhaal ik haar zacht. Een hele nacht alleen in een onveilig, kaal huis. Ach, waarom ook niet? Misschien deden moordenaars niet aan opgediende kansen.
‘Natuurlijk, geen probleem. Bel me als je iets meer weet. Zeg W-’ ‘pap dat alles goed is, hier.’ Ik druk zacht op het rode hoorntje waarna ik de klapdeuren naar buiten open.
De sneeuw dwarrelt in hevige vlokken naar beneden en knettert onder mijn schoenen wanneer ik het gebouw verlaat.
Het blijf in mijn zwarte lokken zitten en plakt sprookjesachtig aan mijn wimpers.
Er verschijnt een onwillekeurige glimlach rond mijn lippen wanneer ik me mijn laatste winter met mijn echte vader herinner. De kou die me eerst had omhelst lijkt me nu niets te doen.

Jezebel Odys Fray
Mijn vingers glippen zacht door zijn lokken wanneer Embry's hoofd zacht op mijn borst neerdaalt. De poederachtige sneeuw plakt in mijn lokken, en smelt niet zoals dat bij Embry het geval is.
Er rolt een tevreden zucht over mijn lippen wanneer ik mijn ogen kort sluit, en vervolgens een kus op zijn voorhoofd druk.
‘Ik heb zin in warme chocomel en marshmallows voor Raphaël de keukenkastjes plundert. Probeer je me bij te houden, schat?’ raag ik hem liefdevol wanneer ik hem loslaat en samen met de sneeuwachtige mist die rond de kliffen hangt - richting de bomen verdwijn.
De sneeuwvlokken vallen in slowmotion op hun plaats terwijl een glimlach mijn lippen overmeestert.
Enkele bosdieren spurten opzij wanneer ik hen voorbij raas en ik heb het idee dat mijn benen sneller dan ooit over de bossige ondergrond suizen.
De dampende rook uit ons huisje laat me automatisch stoppen: het is iets dat ik doe voor ik vertrek. Vroeger - als ik ging jagen en Embry en Raphaël alleen thuis waren - liet ik de haard zo branden dat ze zouden weten dat ik weer terug zou komen. Het was iets.. vertrouwds.
Allereerst laat ik mezelf onder een warme douche verwarmen, waarna ik schone kleding aantrek en mezelf naar de keuken verplaats.
Het is vreemd om te beseffen dat Raphaël op school zit en zich socialiseert met buitenstaanders. Hij zal geheimen moeten houden, en uiteindelijk zal hij veel meer scholen moeten bezoeken. Zijn toekomst ligt niet vast: zijn leven is eindeloos en daarmee komen meerdere ervaringen.
Ik hoop dat hij zich kan aanpassen, net als ik. Ik zal hem nooit als mijn zoon kunnen introduceren: hij ziet er nu al minstens een jaar ouder uit.
Misschien als broer en zus. Dat is waarschijnlijk het moeilijkste: ik kan niet langer jong en onbezonnen spelen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Soo, kan iemand Fynn meeten ? En Claire en Quil ofzo ? (:]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

| First dacht ik van weet je, ik maak nog wel iemand maar dat zijn dan altijd vrouwen + ik begeer al twee vrij unieke rollen en misschien kom ik dan een beetje.. eh.. begerig over. Dus ik heb bedacht dat ik op Valdon ga reageren. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Zal Brynn Fynn tegen komen? :] ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[;pp. Valdon is cute >.< En ja hoor, (:]

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 17:20 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Ik ben aan het eten]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Brynn Maddy Danec

'Josh, ik ga even.. naar buiten' kon ik eruit krijgen. Ik verlangde naar zijn bloed. Dan maar een plek zoeken voor op dieren te jagen. Voordat Josh wat kon zeggen schoot ik de deur uit en rende ik vooruit. Het rare was dat ik niet echt een jas aan had. De sneeuwvlokken dwarrelden in het rond. Omdat ik het koud had, dus rende ik snel weer terug, trok een jas aan en rende weer naar buiten. Ineens viel een wolf me op die ik nog nooit gezien had. 'Hoii! Ik ben Brynn, nieuw hier?' lachte ik opgewekt naar hem en ik stond op mijn tenen om voor zijn neus te zwaaien. Er kwamen hier wel veel nieuwelingen, ik keek wat rond. Er was niet veel plaats meer, de helft was bos en de andere helft stond vol met huisjes. Mijn aandacht ging weer naar de wolf. Ik herkende hem niet.

[ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 17:59 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

‘Zoals ik? – Je bent anders, dat vinden ze leuk. Je hebt ogen om jaloers op te zijn en haar waar ik zelfs een moord of twee voor zou plegen. Daarnaast kent iedereen Embry Call, misschien herinner je hen aam hem.’ De woorden van Ameleigh dringen langzaam tot mijn gedachten door wanneer ze op fluisterende stem haar telefoon opneemt. Hoofdschuddend kijk ik naar de grond, de mensen hier op school waren raar, ik wist dat ik op mijn vader leek maar ik zag er niet zo goed uit dat ze me met open monden moesten gaan aan staren terwijl ik op een vrij doodnormale manier door de gang slenterde.
Plotseling dringt het tot me door wat ik zojuist had gehoord, een zacht gefluister dat afkomstig was uit de telefoon van Ameleigh, wat ik onbewust had opgevangen door mijn verbeterde gehoorsysteem. Ze zou vanavond alleen thuis blijven, terwijl er een sneeuwstorm op komst was, dat zou ik niet laten gebeuren. Alhoewel de vampierkant van mijn moeder vaak agressief aanwezig was, borrelde er altijd een stukje bescherming op voor anderen dat ik van mijn vader had meegekregen.
‘Ameleigh, misschien … –,’ maar op het moment dat ik mijn hoofd ophef om mijn voorstellingen te doen merk ik op dat ze door de klapdeuren naar buiten verdwijnt en daar naar de lucht staat te staren. Zonder te aarzelen duw ik krachtig de klapdeuren open en stap de kou in, die me vrij weinig doet door de bekende warmte – nog een kleine overerving – van mijn vader. ‘Ameleigh,’ zeg ik dan weer op een vastberaden, krachtige toon, ‘het spijt me, maar ik hoorde zojuist dat je vanavond alleen thuis zal zijn. Met oog op de sneeuwstorm die op komst is wil ik je aanbieden bij mij thuis te komen en te logeren, dan ben je in ieder geval veilig en omgeven door mensen,’ fluister ik zacht erachteraan.
Mijn felgroene ogen moesten ondertussen brandden van schaamte en verlegenheid, dus probeerde ik haar reactie te peilen vanuit mijn ooghoeken terwijl ik wat lokken voor mijn gezicht liet vallen.

Embry Call

Met een dierlijke grom schiet ik Jezebel achterna, die giechelend een sneeuwachtige mist achterlaat en door de bomen terug flitst naar ons kleine huisje onder aan de kliffen, waar we halverwege naar op weg waren geweest. Er verschijnt een lichte grijns rondom mijn lippen als ik merk dat ik haar nog steeds niet bij kan houden, in ieder geval niet in mijn mensenvorm, ze zal altijd te snel voor me blijven waardoor ik mijn gehele leven achter haar aan zal rennen.
Eenmaal thuis gekomen hoor ik aan de klaterende geluiden en dampende warmte in het huisje dat Jezebel onder de douche staat, waardoor ik in de keuken begin aan het maken van warme chocolademelk, iets wat ik een tijdje geleden van haar heb geleerd toen ik erachter kwam dat ze daar verzot op was. Met rode wangen komt ze uiteindelijk de keuken binnen gelopen, terwijl haar natte haren tegen haar slapen plakken.
Glimlachend steek ik de kop warme chocolademelk – met daarin enkele marshmallows – naar haar uit en sla vervolgens mijn handen rond haar heupen om haar zo dicht tegen me aan te drukken. ‘Je was geweldig lieverd,’ fluister ik zachtjes tegen haar voorhoofd waar ik een vederlichte kus op druk. ‘Het was waarschijnlijk een van de meest … fantastische keren,’ biecht ik blozend op. ‘Alhoewel iedere keer met jou natuurlijk een wonder is!’ stamel ik er haperend achteraan.

---

•

[Waarom gaat altijd iederen offline als ik heb gereageert? >_<]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Wat?’ Vraag ik hem zachtjes. Ik ken de jongen waarschijnlijk een half uur en hij nodigt me uit om te blijven logeren? ‘Ik wil je niet tot last zijn en mijn moeder kennende staat ze morgenochtend vast opgetogen op de stoep. Het is echt niets. Bovendien wil ik je ouders geen verkeerde indruk geven en mijn moeder zou me.. villen.’ Mijn vingers voelen koud, en mijn wangen kleuren rood van de kou. Ik heb helemaal geen zin in de lessen die ik al goed genoeg ken.
Sneeuw is iets dat weinig voorkwam in Wyoming en de laatste winter was met mijn vader. Voor hij verdween. Hij leerde me sneeuwvlokken vangen en leerde me een sneeuwengel maken. Ik was elf en had nooit gedacht dat ik hem na die dag nooit meer zou zien. Er prijkt een korte brok in mijn keel wanneer ik opkijk naar Raphaël. Hij straalt dezelfde veiligheid uit als die mijn echte vader bezat. Kracht, tederheid en bescherming. Er rollen dampwolkjes van mijn lippen wanneer ik uitadem en mijn huid lijkt twee keer zo wit nu de kou iedere vezel warmte verkoelt.

Jezebel Odys Fray
Mijn vingers krullen zich gretig rond de warme mok wanneer Embry zijn grote handen rond mijn heupen drukt. Zijn warmte is een fijne bescherming tegen de naderende winter en ik ben blij dat mijn wangen van nature rood kleuren als hij zachtjes langs mijn oor begint te fluisteren.
‘Buitenseks, ach, je moet alles een keer geprobeerd hebben.’ Prevel ik met een plagerige glimlach waarna ik hem zacht in zijn buik prik voor ik enkele slokken neem. Chocolademelk. Het was één van de weinige dranken waar ik vrede mee had. Er zat iets troostends in, en omdat ik naast bloed niet veel dronk vond Embry het geweldig om me het te zien drinken. Alles beter dan bloed. Het is voor anderen uit het reservaat nog steeds een apart verhaal.
Ons liefdesverhaal. Zo.. vertederend dat ik er een boek over had kunnen schrijven. Vooral Raphaël was er dol op geweest als kind.
Embry en ik waren gewoon zo verschillend. Hij was de intimiderende, gespierde, beschermende jongen en ik het kleine, ranke, hybride meisje.
Toch pasten Embry en ik perfect bij elkaar, we hadden ons eigen gezinnetje en daarmee ons eigen verhaal. Er was zoveel dat ik nog wilde en tegelijkertijd had ik zo weinig nodig dat het.. perfect was.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[En nu nog wachten tot Simia online komt >.<]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Raphaël Embriël Fray Call

Alhoewel ik me er voor de volle honderd procent bewust van was dat ik Ameleigh met een licht geopende mond en gefronste wenkbrauwen stond aan te staren veranderde ik niets aan mijn houding. Haar huid leek zo bleek als van een vampier, haar ogen staan leeg en emotieloos in haar gezicht wanneer ze naar me opkijkt en de dampwolkjes die haar lippen verlaten glijden plagend tegen mijn t-shirt aan.
‘Ik –,’ fluister ik zachtjes, waarna ik een aantal keer kuch en opnieuw probeer mijn stem niet te wanhopig over te laten komen, ‘het ligt wat ingewikkelder bij mij thuis, mijn ouders… Je zal ze in ieder geval niet tot last zijn,’ mompel ik zachtjes terwijl mijn blik zich voor de zoveelste keer in de hare boort. Het vreemde verlangen om mijn handen rond haar wangen te krullen en mijn vingers over haar lippen te laten glijden overvalt me als donderslag bij heldere hemel.
‘W – We gaan niet naar Engels,’ zeg ik vastberaden, terwijl ik naar de andere kant van de parkeerplaats loop en onder een grote spar ga zitten, met uitstekend uitzicht op de sneeuw die langzaam een wordt op de auto’s en de school. Mijn ogen stralen zoveel energie uit dat knipperen pijnlijk is en ik ze strak op de grond voor mijn voeten heb gericht. ‘I love you for a thousand years,’ begin ik dan zachtjes te zingen, de manier om mijn hoofd er weer bij te krijgen en het vreemde getril van mijn vingers te stoppen.

Embry Call

Grinnikend leg ik mijn wang op Jezebels haren, die prettig kriebelend tegen mijn wang drukken waarna ik even op en neer ga om een kus op haar voorhoofd te drukken. ‘Wat gaan we nu proberen? Het zwembad? Of … Bij Emily thuis,’ zeg ik dan lachend terwijl ik voor mezelf een voorstelling maak in mijn gedachten over hoe dat er wel niet uit moet zien.
Op het moment dat Jezebel de mok naast me op het aanrecht plaats laat ik mijn handen rond haar gezicht glijden, dwing haar zo me aan te kijken en leg mijn voorhoofd tegen het hare. ‘Ik hou van jou, Jezebel Fray, jij bent alles wat mijn leven perfect maakt,’ fluister ik zachtjes waarna ik mijn lippen over de hare laat glijden en een beverige ademstoot uitblaas.

---

•