Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

[Hoe is 't met je stageklas? Het is een maand of twee geleden dat ik iets erover hoorde van je. JEEEEY LAPTOP BIJNA BINNEN. Toch wil ik weten hoe Jake nu is en Mara. Gaat het goed met Joyce en Nicole? Pf, ik heb ze echt allang niet meer gesproken. Of in mijn versie iniedergeval getypt.]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
‘Jez, beloof me dat je geen verkeerde dingen doet, dat je altijd bij me zal blijven?’ De woorden kwamen als een klap binnen en lieten me ongemakkelijk slikken.
‘Ik blijf voor altijd van je houden, Em.’ Prevelde ik zachtjes, zijn vraag licht ontwijkend. Ik zou voor altijd bij hem zijn: geestelijk. Mezelf afvragend wat hij iedere minuut van iedere dag uitspookte, me zorgen makend over gevechten en de opvoeding van Raphaël.
Mijn vingers streken zachtjes door zijn iets te lange lokken, waarmee ik hem dichter tegen me aantrok en zachte kusjes over zijn gezicht gaf.
‘Maak je geen zorgen, wordt beter. Dat is momenteel mijn grootste prioriteit.’ Vervolgde ik zachtjes terwijl ik de deken iets beter over hem heen drapeerde en me vervolgens tegen zijn lichaam nestelde. Ik moest sterk zijn, voor Embry. Mijn gevoelens opzij zetten om hem te redden - om zijn leven te beschermen.
Dat was belangrijk, ik hoopte dat hij dat ooit zou begrijpen. Dat ik meer van hem hield dan van mijn eigen leven.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik grinnikte zachtjes toen hij weg probeerde te komen: we voelden ons beiden zowel welwillend als in verlegenheid gebracht en toch won dat eerste het bij mij. Ik was vertederd om zijn schattige gemurmel en kon het daarom ook niet laten om hem dichter tegen me aan te trekken en vervolgens de krullen voor zijn ogen vandaan te strijken. ‘Toe Ame,’ probeerde hij zachtjes, hoewel ik mijn greep niet verloste.
‘Geen ge-Ame, Raph.’ Legde ik hem streng het zwijgen op, waarna ik mijn lippen zachtjes tegen de zijne drukte, om deze vervolgens zacht te openen om zijn tong te vinden. Warm, zacht. Ik voelde mezelf glimlachen terwijl ik probeerde te winnen in een heel nieuw soort spel. Mijn lokken vielen als een gordijn over ons heen en maakte het duister nog iets intenser zwart. Het was zo vreemd dat ik precies wist wat ik deed toen ik mijn ranke vingers om zijn broekband sloot zonder mijn lippen van de zijne te laten wijken. Met vakkundigheid opende ik de sluiting om vervolgens iets te gaan verzitten zodat ook dit kledingstuk op de grond zou kunnen eindigen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Nadat Jezebel op een ontwijkende manier mijn vraag had afgedaan en op andere dingen antwoord had gegeven was ik te moe en uitgeput geweest om er verder op in te gaan. Mijn ogen waren als vanzelf dicht gevallen en de slaap had me overrompeld zonder enige dromen over de Volturi of andere elementen die Jezebel en Raphaël van me af zouden kunnen nemen. Verward en gedesoriënteerd werd ik wakker van een zangerige stem, die vertelde dat ze de strategie kwam bespreken.
Geluidloos liet ik mezelf uit het bed glijden – zodat Jezebel nog even in haar slaap zonder zorgen kon blijven – en schoot moeizaam in een joggingbroek. Op blote voeten en in mijn blote borst – waar alleen nog verband omheen zat gewikkeld, wat licht roze was geworden door het bloed wat er aan de binnenkant aan kleefde – sloop ik de trap af naar de voordeur. Op het moment dat ik deze open frons ik mijn wenkbrauwen even, ik had nooit verwacht dat Brynn zich zo voor mijn familie zou inzetten en al zo snel zou terugkomen om een strategie te gaan bespreken, maar ik was haar op dit moment meer dan dankbaar.
‘Kom binnen, Brynn,’ fluister ik zachtjes, ‘Jez slaapt nog, dus als je een beetje zachtjes zou willen doen,’ laat ik er dan nog zachter achteraan volgen, maar ik voetje voor voetje terug loop naar de woonkamer om mezelf daar op de bank te laten zakken en voorzichtig mijn rug tegen de leuning druk.

Raphaël Embriël Fray Call

Zonder er verder over na te denken schoten mijn handen naar beneden en mijn heupen iets omhoog om mijn broek als een razende van mijn benen te laten glijden. Het zachte plofje dat erachteraan volgde gaf aan dat mijn broek waarschijnlijk ergens bij de voordeur was beland, wat al niet meer tot me doordrong. Mijn handen fladderden ondertussen verder terug over Ameleigh’s lichaam, ontweken daarbij zorgvuldig de aanzetten van haar lingerie, waarbij mijn adem iedere keer haperde wanneer ik in de buurt kwam.
‘Ameleigh,’ fluister ik dan zachtjes, ‘ik weet niet hoe…’. Opnieuw was ik blij voor de gitzwarte duisternis – mede veroorzaakt door haar lokken – waardoor ze mijn rood geworden wangen niet kon onderscheiden.
Toch leken mijn heupen een eigen leven te leven, drukte ik ze verlangend omhoog tegen die van Ameleigh, die nog steeds boven op mijn middel zat en me – voorover gebogen – meetrok in de beste zoen van de afgelopen vierentwintig uur.
Mijn linkerhand belandde uiteindelijk bij de sluiting van haar bh, mijn rechterhand bij de rand van haar ondergoed, terwijl ik even slikte om de brok uit mijn keel vandaan te halen.

|| Met m'n stageklasje gaat het wel goed Brook, ik weet alleen wel dat de kleuters echt super schattig en cute zijn, maar niks voor mij om les te geven, ik heb liever de middenbouw of de bovenbouw, dat weet ik zeker! ; Met Jake en Mara gaat het helemaal goed, Jake heeft een eigen account aangemaakt en Mara heeft nu zelf ook een plekje op de rollenlijst, Joyce doet niet meer aan die RPG, die heeft 't in het echte leven veel te druk gekregen met haar studie enzo, maar ik spreek haar iedere dag nog via de whatsapp of gewoon via 'n telefoontje, Nicole doet ook niet meer aan die RPG want die zegt dat ze te weinig geld heeft, maar met haar spreek ik niet meer want ze heeft Joyce en mij een beetje laten vallen. ||

---

•

[En in de TwiRPG, Leah al bezet? ;< ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Brynn Maddy Danec

'Ach, die slaapt vast wel door' kletste ik en ik stapte binnen. Gefronst keek ik naar Embry. 'Je zei een paar maanden geleden dat weerwolven snel genezen. Ik merk er niks van' Zonder dat ik wat zei liep ik verder. Het getik van mijn hakken kwam zacht aan op de vloer en mijn hoofd ging rond de kamer. De eerste keer kon ik niet goed alles bekijken. Het was redelijk. In de woonkamer ging ik op de vloer zitten en keek richting de deur of Embry al binnenkwam. Voordat hij binnen was begon ik al te praten. 'Hoeveel hebben jullie ingezameld? Ughh, wat moet ik dan aantrekken?' Typisch iets voor mij. Meteen over kleren beginnen. 'Iniedergeval de Cullens, Renesmee kan ik wel overhalen, de wolven, misschien Fynn, anders dwing ik hem wel en ik heb hier en daar nog een paar vrienden die ik op kan zoeken' mompelde ik.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

Zuchtend sluit ik mijn ogen even als ik mezelf op de bank heb laten vallen, hopend dat de kloppende hoofdpijn achter mijn slapen zo snel mogelijk zou verdwijnen als dat hij op was komen zetten. 'Ik genees sneller dan gewone mensen, niet binnen een dag dat ik heftige verwondingen heb opgelopen,' mompel ik zachtjes, wetend dat mijn wonden iets verder waren dicht gegaan maar het toch nog even zou duren voordat ik er geen last meer van zou hebben. 'Jacob heeft ook een aantal weken moeten stilliggen toen de helft van zijn lichaam was gebroken,' brom ik er dan zachtjes achteraan, als een bevestiging van mijn voorgaande woorden.
'We hebben de Blackwells ook nog,' fluister ik dan, luisterend naar het verhaal van Brynn over de mensen die we al hebben 'ingezameld' om mee te vechten of getuitgen tegen de Volturi, wanneer ze uiteindelijk bij ons in de beurt zouden komen. 'Bedankt Brynn,' fluister ik dan nog zachter dan ik mijn eigen idee had geopperd. 'Bedankt dat je mijn familie redt, ik hou van je,' fluister ik dan haast onhoorbaar. Het feit dat ik de vier simpele woorden 'ik hou van je' had uitgesproken kwam enkel en alleen door het feit dat ze me hielp mijn familie te redden, die dierbaarden voor me waren dan mijn eigen leven.

|| Leah is inderdaad bezet, maar die zie ik bijna nooit, dus het zal niet moeilijk zijn om haar van haar rol te krijgen. ||

---

•

[FRY%#$%$^EWF^&@!!&()&R$%V&U#W#(_++&$EECF! IK KOM DIE BITCH PAKKEN. Moet ik wel even laptop binnenhebben >_<]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Tegen de tijd dat ik mijn ogen opende vielen er dunne stroken daglicht naar binnen. Hoewel het een zorgeloze slaap was geweest - voelde ik me nog steeds uitgeput. Mijn keel voelde droog en branderig terwijl mijn hoofd klaarwakker leek. Brynn was zo te horen terug, iets dat het makkelijk maakte om nog even boven te blijven hangen. Ik had tijd gehad om een plan in elkaar te flansen. Het was het beste dat ik tot nu toe had kunnen verzinnen en het zou snel moeten.
Embry, Raphaël en La Push achterlaten om ze te beschermen. Ik nam een lange douche om me vervolgens in schone kleding te hijsen en mijn lokken te fatsoeneren. Brynn ratelde over getuigen: vooral de wolven zaten me niet lekker. Mijn gedachten bleven daarmee automatisch bij Embry, Quil en Raphaël steken. Ze mochten niet vechten. Niet voor mij, niet voor ons. De Volturi zouden hier snel zijn als we ze dichterbij lieten komen. Ik wilde niet dat iedereen zich roekeloos in de strijd gooide. Mijn ogen glipten door de warme slaapkamer, en bleven uiteindelijk hangen bij het bureautje in de hoek van de kamer.
Ik kon ze niets vertellen, ik kon ze niet waarschuwen. Ik kon Embry enkel iets nalaten. Iets waaraan hij zich zou kunnen vasthouden.

Embry,
Je zou me nooit laten gaan, je zou jezelf in gevaar brengen. Dit is wat ik moet doen. Alleen. Jullie verdienen een leven zonder constante angst. Ik heb van je gehouden vanaf het moment dat ik je zag en dat zal ik altijd blijven doen. Vergeef me.

Voor altijd de jouwe, Jezebel.

Het papier voelde stug onder mijn vingers, maar het was de beste optie. Ik voelde de brok in mijn keel toen ik het dubbelgevouwen papiertje op zijn kussen legde en langzaam richting het raam schuifelden. ‘Vergeef me, alsjeblieft.’ Ik knipperde enkele keren met mijn ogen voor ik het raam openduwde om mezelf geluidloos te laten vallen. Het huisje werd kleiner naarmate ik de grens van La Push naderde en waar het uiteindelijk verdween.
Mijn thuis, mijn geliefden. Alles om hen te redden. Ik dronk een wandelaar of twee om het uit te houden tot het vliegveld van Vancouver voor ik daar een vliegtuig koos naar Italië. De plek waar ik was geboren, de plek waar ik hoogstwaarschijnlijk ooit zou sterven.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Je weet wel hoe,’ murmelde ik grinnikend terwijl ik hem dichter tegen me aan trok en vervolgens mijn hoofd tegen zijn borst liet leunen om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Zijn handen voelden zacht, haast teder en daarbuiten aangenaam warm. Ik voelde mijn tanden in mijn onderlip toen zijn handen weifelend bij mijn laatste kledingstukken lagen, en bracht daarom zacht mijn lippen naar zijn gezicht waar ik zachte kusjes op drukte. Langs zijn wangen, lippen en uiteindelijk tegen zijn neus. ‘Neem me.’ Fluisterde ik vervolgens zachtjes, voorover gebogen, in zijn oor. Nu wist ik zeker dat hij ieder woord zou verstaan. Mijn vingers krulden zich voorzichtig om zijn middel waarmee ik opnieuw mijn hoofd tegen zijn borst liet leunen om mijn hartslag iets te vertragen.
Dit was iets dat niemand dan Raphaël ooit zou mogen doen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Brynn Maddy Danec

Die vier woorden deden me niks meer. Het was een simpel bedankje. Een glimlach sierde mijn lippen. 'Hou ook van jou, maar ik hou meer van schoenen' grijnsde ik en ik liep me op de grond vallen. 'Wat moet ik tegen Josh zeggen? Ik kan moeilijk zeggen dat ik een halfvampier ben en dat mijn vriend de grote boze wolf zijn halfvampier-halfweerwolfkind moet beschermen samen met zijn halfvampier vriendin die moeder is van het kind en dat hij op moet rotten' sprak ik uit. Even trok ik een moeilijk gezicht. 'Dat kwam er nogal verkeerd uit, niet?' grinnikte ik. 'En ik ga hem niet wegsturen om ik stuur geen vrienden weg. Tenminste, dan trap ik ze eerder weg, maar ik stuur hem niet weg. En Josh kennende gaat ie niet weg tot dat hij de waarheid weet' vertelde ik.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

Grinnikend schud ik mijn hoofd bij Brynn's uitgebreide beschrijving van de situatie, die - als je het op die manier hoorde - nogal komisch en grappig klonk in plaats van doodserieus en angstaanjagend. Hoofdschuddend dacht ik even na over de persoon 'Josh' waar ze het zojuist over had, een mens zou de gehele situatie nog dieper in gevaar brengen, wanneer de Volturi erachter kwam dat we een mens hadden verteld over onze diepe geheimen brachten we het er allemaal niet levend af en was de situatie compleet uitzichtloos.
'Je mag het hem niet vertellen, Brynn, de waarheid. De Volturi zal ons allemaal afslachten wanneer ze erachter komen,' zeg ik uiteindelijk, nog nadenkend over wat Brynn dan zou kunnen zeggen tegen haar 'Josh' - vriend. Langzaam trek ik mezelf overeind van de bank en keek even naar Brynn, die op de grond zat. 'Ik haal Jezebel er bij, zij zal weten wat we moeten doen, misschien kan een van de gaves van haar familieleden wel helpen,' zeg ik dan geruststellend, terwijl ik mijn gebruikelijke, scheve grijns op zet en richting onze slaapkamer begin te lopen.
Eenmaal daar aangekomen kijk ik verbaasd rond, Jezebel was verdwenen, vast onder de douche of op zoek naar iets om haar gedachten te verzetten. Maar het bloed in mijn aderen werd ijskoud toen ik een kort, bondig briefje op het bed zag liggen. Jezebel liet nooit briefjes achter, zelfs niet als ze ging jagen, dan zou ze het altijd in eigen persoon tegen me komen zeggen. Binnen een aantal seconden scanden mijn ogen het briefje, waardoor ik zachtjes begon te trillen en het uiteindelijk een klein propje in mijn hand werd.
'Brynn!' brulde ik hard, terwijl ik mijn wonden negeerde mijn joggingbroek verruilde voor een groene broek met een witte blouse, die het verband rondom mijn borst bedekte. 'We gaan naar Italië,' brulde ik er dan achteraan, terwijl ik als een gek naar beneden stormde en woest in de woonkamer verscheen.

Raphaël Embriël Fray Call

De twee simpele woorden die Ameleigh had uitgesproken in de duisternis zetten een grote knop om in mijn hoofd, waardoor er opnieuw een dierlijke grom over mijn lippen rolde. Binnen twee seconden lag haar lingeriesetje op de vloer, totaal verscheurd door de kracht van mijn handen en streelden mijn handen zich een weg omlaag vanaf haar schouders.
Zonder nog meer te aarzelend rolde ik zo dat Ameleigh degene was die onder me lag, licht grijnzend in de duisternis en zoende haar vastberaden en dwingend, mijn handen nog steeds niet onder controle houdend. Net zoals het lingeriesetje van Ameleigh belandde uiteindelijk ook mijn eigen boxershort in flarden op de grond, waarna ik al mijn spieren aanspande en mijn handen doodsstil op Ameleigh's heupen bleven liggen. De twijfel maakte me weer meester, waardoor ik aarzelend boven haar bleef hangen.
Langzaam liet ik uiteindelijk mijn gezicht zakken, kuste haar wangen, haar ogen, haar neus, haar kin en haar kaaklijn. 'Zeker?' fluisterde ik toen zachtjes, met een trillende, onzekere stem.

---

•

Jezebel Odys Fray
Het was lang geleden dat ik had gevlogen: normaal zou ik rennend zijn gegaan. Vliegen was echter sneller, en daarnaast moest ik eerder aankomen dan Embry die ongetwijfeld plannen maakte om me achterna te gaan. Ik hoopte van harte dat Brynn hem zou stoppen: ik moest dit doen, niemand anders.
‘Vlucht 771 naar Italië - Rome, gate 5 alstublieft.’ Klonk de monotone stem vanuit de luidspreker. Ik slikte terwijl ik mezelf een weg baande tussen de controle om me vervolgens in een stoel te laten zakken. Als ze maar snel de lucht in gingen met dit ding.
Ik haatte het gevoel om ergens opgesloten te zitten en de geur van mensenbloed plagerig in mijn neus. Ik wilde zo snel mogelijk in Volterra zijn, mijn schuld inlossen en de veiligheid verklaren. Dat was het belangrijkste, voor Embry. ‘Wilt u zo vriendelijk zijn uw gordels om te doen? We kunnen ieder moment stijgen.’ De stewardess glimlachte glimlachte vriendelijk vanuit de voorste punt terwijl ik mijn gordel vastklikte en toezag hoe het gevaarte begon te rijden en tegelijkertijd optrok. Zes uur. Over zes uur zouden we landen. Vanuit Rome zou ik het kunnen rennen - gemakkelijk vandaag nog.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Zou ik hier liggen als ik niet zeker was?’ Glimlachte ik hem kinderlijk wijs toe, waarna ik zijn gezicht tussen mijn handen nam en hem zachtjes tegen zijn lippen kuste. Ik zou er nooit genoeg van krijgen, niet van Raphaël, niet van het zweverige gevoel. Ik wist zeker dat ik van hem hield - meer dan hij ooit zou weten. Mijn benen krulden zich als vanzelf om zijn middel, terwijl mijn vingers een weg door zijn perfecte krullen vonden en mijn lippen zacht tegen de zijne drukten. Alleen wij tweetjes - hier en nu. Dat was perfect. Ik hoefde niet te denken aan de problemen, mijn moeder of de wereld waarin ik hoorde. Ik dacht enkel aan Raphaël. Míjn Raphaël.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Zonder nog maar een enkel woord te zeggen krulde ik mijn handen rondom Ameleigh's gezicht, drukte mijn lippen vederzacht tegen haar voorhoofd en hield daarna mijn adem in voor het moment dat zou gaan komen. Langzaam en beheerst liet ik mijn heupen zakken, voelde Ameleigh's warmte me omsluiten en bleef voor een kort moment doodsstil in die positie hangen om het gevoel dat me overviel te analyseren. Het brandende gevoel in mijn onderbuik werd overstegen door het warme gevoel in mijn borst, waardoor een huiverige ademhaling aan me ontsnapte en ik weer werd terug gezogen in de werkelijkheid. Langzaam begon ik mijn heupen te bewegen, voelde het brandende gevoel in mijn onderbuik toenemen, merkte dat het een prettig gevoel was waar ik geen genoeg van zou kunnen krijgen.
Het gelukzalige gevoel werd echter overrompelt door een gevoel van wanhoop. Ik ging te snel. Het gevoel ging te snel. Mijn heupen bleven ongecontroleerd heen en weer bewegen, steeds sneller en harder, waardoor het brandende gevoel in mijn buik enorme proporties begon aan te nemen. Mijn gave schoot aan - iets waar ik totaal geen controle meer over leek te hebben, zoals ik over de andere dingen ook geen controle meer had. De kroonluchter in de woonkamer begon lichtjes te branden, vulde de kamer met een spookachtig schijnsel dat schaduwen wierp over onze lichamen en gezichten. Het donkerbruine hout van de wanden en het ouderwetse interieur van de woonkamer vielen me niet op, mijn ogen waren gericht op die van Ameleigh - die uiteindelijk zichtbaar geworden waren na de lange tijd van totale duisternis.
De explosie die plaats vond in mijn onderbuik resulteerde in schokkende bewegingen van mijn heupen, mijn ogen klemden zich op elkaar evenals mijn kaken en ik kon een diepe, lange kreun niet inhouden. Het zwakke schijnsel van de lamp werd precies op hetzelfde moment zo fel als de zon, totdat alle peertjes uiteindelijk uiteen sprongen door de kracht waarmee mijn gave op ze inbeukte. Uitgeput en vermoeid liet ik mezelf naar beneden vallen, waar ik met een klap halfjes op Ameleigh terecht kwam.
Nog steeds omringd door haar warmte bleef ik wild ademend liggen, terwijl ik probeer te beseffen wat er zojuist was gebeurd.

---

•

Brynn Maddy Danec

Ik zag dat Embry kwaad was. Iets wat me nog altijd raakte. 'Embry! Rustig!' zei ik. Ik zag het propje in zijn hand, rukte het eruit en las het. 'OP NAAR LA ITALIA!' riep ik blij. 'Daar was het leuk' giechelde ik. Gelijk pakte ik Embry's arm, was weer vergeten dat ie in mensenvorm niet zo super snel kon rennen maar rende door. Ik versnelde mijn tempo steeds meer en kwam uiteindelijk bij het vliegveld aan, waar een vliegtuig vertrok. 'Te laat' zei ik zacht. 'Ik kan wat regelen, kom mee' mompelde ik en uitgeput rende ik op mensentempo met Embry het gebouw in. 'Mevrouw, wanneer gaat het volgende vliegtuig?' vroeg ik. 'Morgen vanwege de sneeuw' melde ze. Kwaad siste ik wat in het Spaans. 'Pardon?! De sneeuw ligt op de grond!' fronste ik en ik had de neiging om haar te wurgen. Natuurlijk gaf ik niet om Jezebel, ik kende haar nauwelijks. Maar ze verdiende Embry wel en ik wist dat Embry een zombie zou zijn als we haar zouden laten gaan.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

Met een lijkbleek gezicht leunde ik tegen de balie van de medewerkster op het vliegveld aan. Niet alleen door het feit dat Brynn me zojuist in vampiertempo had meegetrokken en ik het gevoel had gehad dat mijn wonden waren opgerukt en twee keer zo erg waren geworden. Vooral door het feit dat het vliegtuig naar Italië zojuist was opgestegen, hoogstwaarschijnlijk met Jezebel erin, en het feit dat het volgende vliegtuig morgen pas zou vetrekken, iets waardoor we veel te laat zouden aankomen.
'U begrijpt het niet,' begin ik dan zachtjes te brommen, 'IK MOET NU NAAR ITALIË GODVERDOMME!' schreeuw ik dan door de hal, wat de aandacht trok van de beveiligers die onze kant op kwamen te lopen. 'IK. MOET. NU. NAAR. ITALIË. GODVERDOMME.' herhaalde ik toen, woord voor woord voorzichtig en hard uitsprekend, terwijl mijn handen en armen ongecontroleerd begonnen te trillen en ik over de toonbank kon vliegen om het mens te gebruiken dat mij in de weg stond om bij Jezebel te komen.

---

•

Brynn Maddy Danec

'HE, BLIJF MET JE POTEN VAN HEM AF!' gilde ik naar de bewakers, waarbij ik mijn gave op hun gebruikte. Mensen keken geschrokken onze kant op wat me niks kon schelen. Ik keek woedend naar de vrouw die eerder niet wist wat ze moest doen. 'Laat een vliegtuig naar Rome vliegen, dan!' zei ik sissend. Mijn ogen waren eerder zwart omdat ik eerst niet genoeg had gehad. De geur van mensenbloed drong mijn neus binnen. Ik deed mijn ogen dicht en ze schoten gelijk onbeheersbaar weer open. Ik kon me niet inhouden, pas nu besefte ik dat ik dorst had. Een sissend geluidje kwam uit mijn mond en ik klakte een keer keurend met mijn tong.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."