Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Embry Call

Hoofdschudden strompel ik achter Jezebel aan, die langs me af flitst naar de woonkamer, om daar de fles whisky aan haar lippen te zetten en er gulzig uit te drinken. Moeizaam laat ik mezelf weer terug zakken op de bank, wat gepaard gaat met een luide kreun en een pijnlijke grimas over mijn gezicht. Waarom was dat joch zo sterk? flitst er even door mijn gedachten, waardoor er toch een lichte grijns op mijn gezicht verschijnt, van plezier maar vooral van trots.
‘Jez?’ vraag ik dan aarzelend, ‘zou je dat wel doen?’ laat ik er dan achteraan volgen als ik zie dat al meer dan de helft van de fles in haar keel is verdwenen. Ik vond het niet prettig om te zien dat ze zichzelf zo volgooide, wetend wat drank allemaal met je kan doen en dat ik haar in mijn situatie niet kan helpen. Het volle besef dat ik in deze situatie – gewond op de bank – Jezebel ook niet kon helpen tegen de Volturi raakte me ineens hard, waardoor mijn ogen zich vulden met tranen en ik naar het plafond keek. Voor twee keer huilen op een dag was iets wat ik niet vaak had meegemaakt, ik huilde sowieso nooit, maar dit was absurd.
‘Ik zal je beschermen tegen de Volturi, Jez, dat beloof ik je,’ murmel ik zachtjes wanneer ik mijn ogen sluit om de tranen weg te houden en te verbergen voor Jezebel.

Raphaël Embriël Fray Call

Zachtjes verlaat een kreun mijn lippen, waarna ik een lok van Ameleigh’s gitzwarte haren uit haar gezicht veeg. ‘Wat snap je niet aan mij tegenhouden,’ brom ik zachtjes, licht geïrriteerd door het feit dat ze me naar zich toetrekt in plaats van aan het wegduwen is. De verschrikkelijke dingen die ik met haar kan doen zouden haar juist af moeten schrikken in plaats van voor een leven kiezen waar ze gevaar loopt.
‘Hou me verdomme tegen,’ brom ik dan hard, waarna ik mijn lippen dwingend op de hare druk en mijn lichaam naar beneden laat zakken, perfect vormend naar het hare. Mijn handen vinden een weg door haar haren, klemmen zich daar vast waarbij ik een goedkeurende grom uitslaak. Ondertussen openen mijn lippen langzaam de hare, laat ik mijn tong de hare vinden en trekt er een siddering langs mijn ruggengraat naar beneden om de beantwoordde gevoelens en verlangens.

---

•

Jezebel Odys Fray
Er rolt een zachte zucht over mijn lippen wanneer ik de fles op de tafel zet en een paar keer moet knipperen om helder te worden.
‘Em, je moet echt rusten. Ik heb gewoon een beetje tijd alleen nodig. Het is een beetje.. veel.’ Vertel ik hem zachtjes waarna ik mezelf op de grond laat zakken en toezie hoe de inhoud whiskey heen en weer klotst. Embry wist, ergens diep onder zijn trots, ook best dat hij hen niet aankon. Evenmin als ik dat zou kunnen.
Als ze iets wilden hebben, zouden ze dat krijgen en nu ik dat had geaccepteerd was er niets meer om optimistisch voor te zijn.
Ik voelde me ziek, als een onaangename koorts met misselijkheid en duizelingen. Die laatste dingen mede door de drank maar het feit dat ik de wereld niet helemaal helder zag verlichtte op de één of andere manier.
Ik liet mezelf achterover zakken en staarde een tijdlang zwijgend naar het witte plafond. Het felle licht prikte in mijn ogen, alhoewel dat ook de tranen konden zijn.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik kon het niet laten om zachtjes te lachen toen hij precies het tegenovergestelde van zijn woorden uitvoerde. Zijn vingers voelden warm, aangenaam en vertrouwd. ‘Ik. wil. jou.’ Verduidelijk ik woord voor woord, terwijl ik mijn vingers bedachtzaam door zijn zachte lokken laat glijden.
Zijn lichaam voelde als een perfect gemaakte vorm, speciaal voor mij. Vijftien, vluchtend en stapelverliefd. Ach, waarom niet.
Je leefde maar één keer en als je het mij vroeg kon je die tijd niet goed genoeg gebruiken. Mijn lippen leefden een eigen willetje en zochten lustig naar die van Raphaël. Ook al zo'n perfecte vorm. Ik was niet alleen verliefd op de groen-ogige jongen: ik wilde hem voor altijd bij me houden. Ik was er nog niet over uit of ware liefde bestond, maar zowel dan was Raphaël Call absoluut mijn soulmate.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

'Kom nou Jez, geen stomme dingen doen,' murmel ik zachtjes, waarna ik mezelf afzet van de deuropening en richting Jezebel begin te schuifelen, die naast de bank op de grond is gaan zitten en haar blik op het plafond heeft gericht. Ik weet dat er te veel dingen rond haar hoofd spoken waar ze geen enkele controle over heeft, waar ze de uitkomst nog niet van kent en waar ze de uitkomst misschien wel helemaal niet van wil weten. Voorzichtig en licht kreunend laat ik mezelf naast haar op de grond glijden, waarbij ik de fles wishky uit haar handen neem en hem vervolgens voorzichtig op het tafeltje neerzet. 'Kijk me eens aan lieverd,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik moeizaam voorover leun en mijn lippen langs haar keel omhoog laat glijden naar haar kaak, waar ik kort mijn tong overheen laat glijden. 'We mogen deze laatste momenten niet meer verspillen,' mompel ik dan zachtjes, de brandende pijn van mijn verwondingen naar de achtergrond duwend.

Raphaël Embriël Fray Call

De harde, verlangende grom die uit mijn borst omhoog komt gerold laat mezelf schrikken, maar is niet genoeg om me tegen te houden en mezelf van Ameleigh af te halen. Het versterkt mijn greep rond haar wangen en in haar haren, drukt mijn lichaam steviger tegen het hare om haar lippen dwingend te openen met de mijne, waarna ik mijn tong de hare laat vinden en me opnieuw verbaas over haar heerlijke, zoete geur. Het vreemde, onbekende onderbuikgevoel dat zojuist bij me was ingelagen kan ik niet plaatsen, maar mijn heupen lijken een eigen leven te leiden door zachtjes heen en weer te bewegen. Mijn handen fladderen ondertussen over Ameleigh's gezicht, verplaatsen naar haar heupen en haar buik, waar ze tedere aanrakingen afwisselen met dwingende krachten van mijn vingertoppen. 'Ik jou ook,' brom ik dan zacht, half tussen onze zoen door, waarbij er een zachte kreun over mijn lippen rolt, 'maar – het is niet goed,' fluister ik dan, waarna ik mijn handen doodsstil op haar lichaam laat liggen, mijn hoofd terug trek en mezelf zijwaarts langs haar op de brede bank laat vallen, nog steeds het vreemde, onbekende onderbuikgevoel voelend.

---

•

Jezebel Odys Fray
Mijn ogen prikten. Wat had ik ooit gedaan om dit te verdienen? Had ik Embry moeten laten gaan toen dat nog kon? Was me het geluk niet gegund omdat ik een monster was? De sussende toon in Embry's woorden kwam maar half aan. Dat was waarschijnlijk het kwetsbare aan Embry. Hij was altijd zo.. lief. Zo hoopvol. Hij was gewond, ik zou hem moeten verzorgen in plaats van andersom. Ithuriël had gelijk gehad toen ik Embry mee naar huis had genomen vanwege zijn missende geheugen. Iedere actie heeft een reactie. Iedere daad heeft zo zijn prijs en genegenheid tonen valt onder de zwaarste zwakte.
Ik hield van Embry - meer dan dat ik ooit van mijn eigen leven had gehouden. Het was bitter dat ik hem niet langer kon beschermen nu híj de zwakte was geworden. Misschien zou ik hem moeten verlaten zodat de Volturi mij zouden volgen - mij zouden vermoorden en niet hem.
Misschien was hem verlaten niet langer een daad van verraad - maar de grootste blijk van mijn liefde voor hem. De wolvenjongen, zoals de Blackwells hem hadden genoemd. De alcohol verdampte half toen ik me naar zijn gezicht draaide en zijn gezicht tussen mijn handen nam.
De donkere kleur van zijn wenkbrauwen, de haast onzichtbare sproetjes rond zijn neus en wangen en de diepbruine kleur in zijn irissen.
Zelfs blind zou ik hem kunnen vinden tussen duizend anderen. Er was niemand zoals Embry, niemand die aan hem kon tippen - noch vervangen.
Ik hield van hem.

Ameleigh Bluebell Winter
De zachte grommen die hij zo nu en dan uitstootte lieten me glimlachen. Zijn hoofd verloor het, nam ik aan toen zijn handen dwingend langs mijn heupen glipten en deze vervolgens gretig omsloten. Mijn wangen gloeiden toen hij opnieuw begon met praten waar we uiteraard gebleven waren.
'Ik jou ook, -maar het is niet goed.’ Met die woorden liet hij zich gekweld langs me heen vallen om vervolgens doods richting het plafond staarde.
Ik voelde mezelf slikkend - op zoek naar enige, wijze woorden om hem toe te spreken zoals ik gewoonlijk deed maar.. ze kwamen niet.
Ze wáren er niet. Dit was niet slim, niet logisch, niet de juiste situatie maar het was alles behalve niet goed.
Misschien was dit mijn beurt om hem te overtuigen. Het donker was moeilijk om te onderscheiden en ik hoopte heilig dat er überhaupt licht was - toch wist ik precies de juiste richting te vinden toen ik mezelf langzaam van het bed liet glijden en vervolgens in het donker de knoopjes van mijn blouse begon los te peuteren. Het voelde alsof ik koorts had, en misschien was dat wel een verklaring op het feit van wat ik allemaal deed.
De katoenen stof landde in het duister en ik werd me bewust van de koelte die in het huis hing nu ik mezelf kon concentreren.
Toch was dat geen teken om te stoppen: ik zou Raphaël overtuigen al zou het - het laatste zijn wat ik ooit deed. En dat was heel goed mogelijk.
Ik beet zachtjes op mijn onderlip terwijl ik toezag hoe de jeans langs mijn benen op de grond gleden en ik - plots dankbaar voor het duister - in enkel lingerie opnieuw op het bed kroop. ‘Raph.. je gaat me niets aandoen.’ Prevelde ik zachtjes terwijl ik zijn handen vastpakte en vervolgens mijn hoofd iets kantelde.
‘Ik wil dat je me vasthoud.’ Vervolgde ik zachtjes, de logica volledig negerend. Er waren momenten om te denken en te doen. Ik hoefde niemand te vertellen wat voor deze situatie gold.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ugh, onderhand weet iedereen het al maar mijn linkergebit voel ik niet. Stomme tandarts, als ik nu drink loopt het eruit. Maar goed, wil iemand naar Brynn/Leah/Alice toe?]

[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 16:26 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call

De warme, zachte en vertrouwde handen die rond mijn wangen gevouwen werden voelden aan als opnieuw thuis komen waarbij al mijn zorgen van mijn schouders vallen. De tekenen van Jezebel’s gezicht geven aan dat ze zich schuldig voelt; over het feit dat ze naar de fles whisky heeft gegrepen, over het feit dat ze mij niet heeft verzorgd en over een ander feit waar ik mijn vinger niet precies op kan leggen.
Zuchtend sluit ik mijn ogen en leg mijn voorhoofd tegen haar linkerslaap, terwijl ik mijn spieren langzaam laat ontspannen en mijn ademhaling langzamer lijkt te gaan. ‘Ik ben moe,’ fluister ik dan zachtjes en mompelend, wat aangeeft dat ik het liever niet zou willen toegeven. Het was op dit moment belangrijk dat we een strategie bedachten voor het moment dat de Volturi op de stoep zou staan, klaar om Jezebel van me weg te nemen en mijn complete leven te verwoesten hoe ik het nu kende. ‘We moeten wat verzinnen Jez,’ fluister ik er dan moeizaam achteraan, wetend dat dit moment eens zou moeten komen.
Voor geen goud zou ik toestaan dat ze Jezebel van me ontnamen, ik zou er mijn leven voor geven, zodat zij een zorgeloos leven zou kunnen leiden met Raphaël aan haar zijde. Mijn ogen schieten open bij de gedachte haar te moeten verliezen aan de Volturi, waardoor mijn adem haperend in mijn keel stokt.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Raph… Je gaat me niets aandoen. Ik wil dat je me vasthoud.’
Mijn handen worden omsloten door de hare, die brandend tegen mijn huid voelen, waarna de bewustwording komt dat de zachte geluiden van een aantal seconden geleden haar kleren waren die langzaam op de grond zijn gegleden. Mijn harde, onregelmatige ademhaling stokt direct in mijn keel, denkend aan de verschillende dingen die ik op dit moment met haar zou kunnen doen, waardoor het besef van mijn onderbuikgevoel tot me doordringt.
Voorzichtig bevrijd ik mijn handen uit de hare en laat ze langzaam over haar huid naar beneden glijden, zodat alleen mijn vingertoppen de lichte donshaartjes raken. Bij de rand van haar lingeriesetje laat ik mijn vingertoppen stoppen, tergend langzaam en plagend heen en weer bewegen.
Voor een aantal korte seconden verdwijnen mijn vingertoppen van haar huid, scheuren in een flitsende beweging mijn shirt van mijn borst, dat in flarden op de grond dwarrelt. Direct daarna vinden mijn vingertoppen hun weg terug naar Ameleigh’s zachte, egale huid. Mijn linkerhand beland uiteindelijk op haar rug, mijn rechtergrond op haar heup, waarmee ik haar tegen mijn naakte borst trek en mijn wang op haar gitzwarte haren laat rusten. Doodsstil blijf ik in deze positie liggen, niet wetend wat ik zou moeten doen, wat ik zou willen doen of wat het juiste zal zijn. Ondertussen blijven mijn vingertoppen lichtjes over de donzige haartjes van haar huid strelen.

|| Misschien kan Brynn naar Embry & Jezebel komen om een strategie te verzinnen? En als je per sé wil zou ik Quil ook nog kunnen inzetten ! Laat maar weten wat je het liefste zou willen. ||

---

•

[Brynn komt wel, nu begrijp ik pas dat ik op Brynn lijk. Niet van uiterlijk, maar ik doe ook zowel elk uur een andere outfit aan xd. Maar het karakter lijkt ook op mij, WAT JULLIE NIKS KAN SCHELEN DUS IK HOUD MIJN BEK MAAR. Ik ben aan't schrijven (: ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Mijn vingertoppen vonden hun vertrouwde weg langs zijn bekende gezicht waarna ik hem hoofdschuddend aankeek. ‘Onze problemen zullen er morgen ook nog zijn, Em. Wij gaan slapen.’ Ik bekeek hem met een blik die geen tegenspraak duldde en kwam vervolgens overeind om hem overeind te helpen.
Ik voelde me een tikje licht in mijn hoofd toen ik hem langzaam maar zeker naar boven dirigeerde - naar onze slaapkamer aan het einde van de gang.
De dekens warm en zacht als altijd, de gordijnen netjes gesloten en de fotolijsten keurig recht tegen de muur.
Nee, het was totaal geen slaapkamer voor een stel tieners. Als we de Volturi overleefden, zou ik de verstandige, volwassen rol definitief laten varen.
Ik hoopte dat de wonden snel zouden genezen - snel genoeg om hem niet volledig onbeschermd achter te laten.
Misschien kon ik Brynn vragen om op hem te letten. In de tijd dat de alcohol had gewerkt was een plan zo gemakkelijk geweest.
Zo duidelijk dat ik mezelf wel kon slaan vanwege de stommiteit. Ik kon naar Volterra gaan - me vrijwillig aan Aro leveren en zo een strijd voorkomen.
Raphaël en Embry zouden veilig zijn. Ik voelde de brok in mijn keel toen ik Embry voorzichtig instopte en mezelf vervolgens uitkleedde.
In enkel mijn lingerie wurmde ik me vervolgens tussen de dekens, tegen Embry's uitnodigende warmte.
En ik hoorde mezelf huilen. Voor het eerst in lange tijd om wat ik zou doen, om wat ik zou worden.
Embry had geen idee, en dat maakte dit alles zoveel ellendiger.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voelde mezelf naar adem happen toen Raphaël me zachtjes tegen zijn borst drukte. De harde spieren onder zijn zachte huid, de warmte.. ze vormden perfect naar mijn eigen lichaam. Ik voelde me veilig, wetend wat zich buiten deze muren afspeelde. Beschermt. En de enige die me dat gevoel ooit had gegeven was mijn echte vader. Ik voelde mezelf slikken toen ik mijn armen om zijn middel wurmde, om zeker te weten dat hij nergens heen zou gaan.
Ik was zo klein in vergelijking met Raphaël - zo breekbaar. Hij zou me kunnen vermoorden zo dichtbij hij was maar ik was zo zeker dat hij dat niet zou doen dat ik mezelf toestond dat hij dichterbij mocht komen. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik voelde me thuis. ‘Ik hou van je, Raph,’ prevelde ik kleintjes, waarna ik op mijn onderlip en de uitgesproken woorden overdacht. Ik hield van mijn ouders, van mijn familie en in een zekere zin van de bossen maar houden van Raphaël was veel ingewikkelder. En ik was er zeker van dat er geen woorden waren om die gevoelens te verwoorden.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik weet niks ._. ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Muziek is je beste vriend. :B |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Zonder een enkele manier van tegenstribbelen liet ik mezelf door Jezebel naar onze vertrouwde slaapkamer leiden, uitgeput om enige vorm van verzet te kunnen tonen. Op het moment dat ze me in bed dirigeerde liet ik mezelf ook leiden, sloot mijn ogen toen de warmte van de dekens me omsloten en ik enkele seconden later de zachte huid van Jezebel tegen me aan voelde liggen, waar ik – zo ver het mogelijk was met mijn verwondingen – mijn linkerhand op liet rusten. Het lukte me niet volledig op mijn zij te draaien en haar stevig vast te houden, haar te behoeden tegen onze problemen.
Het moment dat ik de tranen over Jezebel’s wangen hoorde rollen het zachte gesnik dat uit haar keel kwam verzette ik me echter tegen mij wonden en rolde mezelf op mijn zij, krulde mijn lichaam op tegen dat van Jezebel, beet mij kiezen op elkaar om een kreun binnen te houden. ‘Stil maar meisje,’ fluister ik zachtjes in haar oor, terwijl mijn lippen langs haar kaak heen en weer glijden. ‘Ik ben bij je, altijd.’

Raphaël Embriël Fray Call

Langzaam liet ik de woorden die Ameleigh zojuist had uitgesproken bezinken in mijn gedachten. Het zou te makkelijk zijn om een simpele ‘ik hou van je’ terug te fluisteren, te makkelijk om mezelf er zo vanaf te brengen en er verder niet naar om te kijken. Mijn gevoelens voor Ameleigh gingen dieper dan dat, het was iets zoals ademhaling, eten en drinken, overleven, het was iets wat me in leven hield en waarvoor ik hier op de aarde was neergezet. Haar beschermen, haar lief hebben, haar voor altijd koesteren en zorgen dat haar niets meer zou overkomen.
Ik verschuif mijn voorhoofd zo dat het tegen het hare wordt gedrukt, waarna mijn lippen even vederlicht de hare aanraken. ‘Allerliefste Ameleigh,’ begin ik dan zachtjes, met een licht fluisterende stem, ‘ik beloof jou dat ik ervoor zorg dat jou nooit iets zou overkomen,’ waarna ik even licht aarzel over mijn volgende woorden, ‘jij bent de reden van mijn bestaan.’

|| Sorry voor de korte post, maar ik begin echt hartstikke verkouden te worden, mijn hoofd zit al helemaal dicht, slikken doet zeer en m’n neus zit helemaal vol (lekkere details ook). ||

---

•

[Awhh, dankje voor de details. Nu stop ik met griotjes eten ^-^. Oke, voor inspiratie luister ik Doe maar en Cher Lloyd. Ik kan goed pas om elf uur reageren o-o]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

| Ik hoor iedereen! Komt vast door het weer. :] Beterschap, hon. x |

Jezebel Odys Fray
Embry moest eens weten wat ik van plan was te doen om hem veilig te houden. De woorden kwamen daarom zo bitter aan dat ik mezelf voelde rillen.
‘Alles dat ik ooit heb gedaan, doe en zal blijven doen is enkel en alleen voor jou, Em.’ Ik dwong mezelf dichter tegen hem aan en liet op mijn beurt mijn hoofd tegen zijn borst leunen. Ik hield van hem, en in mijn positie was dat een gevaarlijk iets. Ik had nooit van iets of iemand gehouden: niet zoals ik van Embry en Raphaël hield. Ik zou alles voor hen doen en ik ging alles voor hen doen. Meer dan ze beiden ooit zouden weten.
Zijn kalme ademhaling en de rustige hartslag tegen zijn ribben maakten me kalm. Ik wist niet precies hoe laat het was, hoe lang ik nog zou hebben om mijn plan tot uitvoering te brengen - hoe lang ik nog met Embry zou hebben. Ik hief mijn gezicht iets om hem aan te kunnen kijken en schonk hem een glimlach.
‘Ik hou van je, Embry.’ Prevelde ik resoluut voor ik mijn lippen dwingend tegen de zijne drukte. Zacht, zoet, altijd smakend naar meer. Ja, zou zou ik Embry kunnen omschrijven.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voelde mijn tanden in mijn onderlip zinken toen Raphaël opnieuw zachtjes sprak. Zijn reden tot bestaan? Ik voelde mezelf fronsen. Ik was zo simpel en doorgaans, hij zou die woorden moeten bewaren voor een meisje dat minstens even perfect was. Ik was amper sterk genoeg om me tegen mezelf te beschermen laat staan tegen-. Ik slikte en deed een poging hem aan te kijken in het donker. ‘Ik ben gelukkig zolang jij me vasthebt. Je weet dus wat je moet doen om mij gelukkig te houden.’ Vertelde ik hem wijs als altijd, voor ik hem op zijn rug duwde en vervolgens triomfantelijk en tegelijkertijd ietwat verlegen op zijn middel ging zitten. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Mijn lichaam had een eigen leven, en eveneens een eigen willetje leek het.
Mijn lippen vonden de zijne, net als mijn vingers de zijne perfect omkransten in het diepe donker dat ineens minder eng leek.
Ik voelde me.. thuis. Op de juiste plek. Geliefd, liefhebbend en naïef tegelijkertijd. Het belangrijkste was dat ik van hem hield: de rest was er later ook nog wel.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

Glimlachend voel ik hoe Jezebel’s lippen hun vertrouwde positie op de mijne innemen, met een ingetrokken terughoudendheid die hoogstwaarschijnlijk te maken hadden met het feit dat we niet verder konden gaan door mijn verwondingen. Toch spookte er iets door mijn hoofd, een lichte aarzeling over haar woorden van het moment dat ze me vertelde dat ze alles wat ze had gedaan en wat ze nog ging doen voor mij zou doen. Met gefronste wenkbrauwen trok ik mijn hoofd voorzichtig wat naar achteren, zodat ik naar haar gezicht kon kijken haar gedachten probeerde te peilen.
‘Jez, beloof me dat je geen verkeerde dingen doet, dat je altijd bij me zal blijven?’ fluister ik dan zachtjes, opeens niet meer zo zeker van onze toekomst die voor de boeg lag. Het idee dat ze dingen zou gaan doen waarmee ze zichzelf in gevaar zou brengen om mij en Raphaël te beschermen. De vraag was of ik dat aan zou kunnen, of ik het aan zou kunnen om alleen met Raphaël te leven, wetend dat een gedeelte van hem door Jezebel was gecreëerd. Ik zou het niet aankunnen om voor altijd haar ogen te zien wanneer ik hem aan zou kijken, ze zou me voor altijd blijven achtervolgen.

Raphaël Embriël Fray Call

Licht grommend sloot ik mijn ogen nadat Ameleigh haar lippen van de mijne had gehaald en op mijn middel was komen zitten in de pikzwarte duisternis die ons omringde. ‘Ameleigh, je maakt ’t me niet gemakkelijk hier,’ mompel ik zachtjes, terwijl ik haar van me af probeerde te drukken, wat zonder al te veel geweld niet zou gaan lukken waardoor ik het moment uit zou gaan stellen.
Plotseling drong het volle besef tot me door dat Ameleigh op dit moment de lichte erectie onder mijn spijkerbroek zou kunnen voelen. Het weke onderbuikgevoel dat ik van Ameleigh had gekregen had geresulteerd in een kloppend gevoel onder in mijn spijkerbroek. Blozend draai ik mijn hoofd opzij, terwijl mijn lippen even geluidloos heen en weer bewegen.
‘Toe Ame,’ fluister ik dan zachtjes, waarmee ik aan probeer te geven – met het noemen van haar bijnaam – dat ik het meen en dat ik niets liever zou willen dan ermee te stoppen voordat ik haar pijn zou doen.

|| Thanks honey, inderdaad door het weer. Maandag een half uur buiten moeten lopen omdat de kindjes van m'n stageklasje zo graag in de sneeuw wilden buitenspelen, is niet echt een succes geweest ! ||

---

•

Brynn Maddy Danec

Ik trok het vestje over mijn schouders, trok de handschoenen goed strak, stak mijn knot op, deed nog een laagje lippenstift over mijn lippen, werkte mijn ogen nog een beetje bij en deed de clipjes van mijn hakken dicht. Ik was niet voor niets een meisje. Mompelend keek ik naar Josh en lachte even. Hij beet op zijn lip omdat het hem maar niet lukte om de kleine randjes te schilderen. 'Oh geef hier' zuchtte ik. Ik pakte de penseel af en schilderde de lijntjes af. 'Zo moeilijk is dat niet' mompelde ik en ik liep naar buiten. Ineens schoot me wat te binnen. Hoe zou het met Collin en Brady zijn? Tegen die tijd dat ik nadacht, was ik alweer aangekomen bij het huisje van Embry en Jezebel. Zuchtend klopte ik aan en riep ik opgewekt. 'Ik kom de strategie bespreken!' riep ik zingend.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."