Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ik glimlachte, Raphaël was zojuist nog liever geworden dan ik hem al had gevonden, terwijl ik me welwillend in zijn armen nestelde en braaf mijn ogen sloot.
De plotselinge vermoeidheid was genoeg om me direct van de wereld te dragen - veilig, in Raphaëls beschermende armen en zijn liefkozende warmte.
Ik was meer moe dan ik ooit was geweest, maar ik had het er voor over. Ik glimlachte terwijl ik mijn ogen toestond dicht te vallen en de slaap verwelkomde om als een mist door mijn gedachten te jagen. Ik viel moeiteloos in slaap en wist zeker dat niemand me momenteel wakker zou kunnen krijgen.
Mijn lichaam voelde van lood en ik was blij dat ik eindelijk in een rustige slaap zou kunnen verkeren: ik had alles nodig om me voor te bereiden op wat komen zou morgen en ik was er van overtuigd dat ik die uurtjes moest benutten. Dus deed ik dat, en stond ik toe om volledig weg te zakken in het diepe duister.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Glimlachend voelde ik hoe Ameleigh's lichaam langzaam begint te ontspannen in mijn armen, tot ze als een slap lappenpopje in mijn armen ligt – breekbaar en hulpeloos. Na een tijdje sta ik mezelf toe mijn gedachten en zorgen over haar opzij te zetten en druk mijn gezicht zo zacht mogelijk in haar gitzwarte, krullende haren. Binnen de kortste keren voel ik mezelf wegzakken in een diepe, droomloze slaap, nog steeds nagenietend van het feit dat Ameleigh's lichaam dicht tegen het mij aan gedrukt licht, het gevoel negerend dat ik haar nog geen dag ken, het voelde alsof we voor eeuwen samen waren geweest.

Na een tijdje – wat voor mij leek als slechts een uur – hoor ik buiten het zachte gefluit van een aantal vogeltjes. Door de vele nachten die ik met mijn vader in het bos heb gekampeerd kon ik eruit opmaken dat het zo rond vijf uur s'ochtends moest zijn, waardoor Ameleigh en ik nog een aantal uur samen met z'n tweeën hadden zonder dat we gestoord werden door de familie van mijn moeder. Even keek ik verward rond, het lichaam van Ameleigh niet meer voelend in mijn armen maar krijg niets van beeld door – doordat de kamer nog steeds gehuld is in een diepe duisternis, waarschijnlijk door de rolluiken die overal in huis naar beneden gelaten waren.
Uiteindelijk vond ik haar terug aan de andere kant van het bed, opgekruld tot een klein bolletje, waardoor ik direct mijn armen rond haar sloeg en haar zo voorzichtig mogelijk naar me toe trok. Het feit dat haar huid killer aanvoelde dan de avond daarvoor zorgde ervoor dat ik me concentreerde op de energiebronnen in het huis, waardoor ik uiteindelijk de verwarming omhoog liet gaan en het in de kamer aangenaam warm werd.
Wetend dat ik niet langer zou kunnen wachten met haar aan te raken en te zoenen, druk ik mijn lippen voorzichtig tegen haar schouder, hopend dat ze niet wakker zou worden.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voelde mezelf zo nu en dan iets wakker worden, en vervolgens weer wegzakken in een aangename slaap. Het was fijn om veiligheid te voelen. Mijn oogleden fladderden echter open en dicht toen ik opnieuw warmte voelde en vervolgens de zachte lippen van Raphaël tegen mijn schouder kon ontdekken.
Er rolde een onschuldig, protesterend piepje over mijn lippen waarmee ik me opnieuw opkrulde en tussen de dekens probeerde te verstoppen: het was nog veel te vroeg en ik was nog veel te moe. De zachte dekens, de warmte die langzaam steeg en de aangename sfeer in het huisje maakten dat ik mezelf opnieuw slaperig wilde overgeven aan mijn onderbewustzijn, maar ook ergens alerter was dan dat ik in de nacht was geweest.
De dekens hadden een beige kleur, kon ik nu ontdekken - en we waren op een plek met een heleboel sneeuw, zo te horen aan de kille wind die tegen het huisje beukte. Ik hoopte niet dat we te veel schade hadden aangericht, maar dat was iets voor later: iets onbelangrijks, in tegenstelling van onze andere problemen. Ik wilde nog heel even van dat veilige gevoel genieten voor ik me opnieuw schuldig en ellendig zou gaan voelen om wat er allemaal was gebeurt met mijn moeder en La Push.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

Glimlachend kijk ik toe hoe Ameleigh zich verder onder de dekens lijkt te wikkelen en een onschuldige, protesterend piepje uitstoot, waarmee ze aan lijkt te geven dat het nog te vroeg was voor haar om wakker te worden. Ik kon haar niets kwalijk nemen, 'normale' mensen hadden nu eenmaal voldoende slaap nodig, op de een of andere manier had ik genoeg aan maximaal vijf uur slaap per nacht, waardoor ik nu klaarwakker naar haar gitzwarte krullen lag te staren, die dansend boven het dekbed uit leken te komen. 'I love you for a thousand years,' prevel ik dan zachtjes, waarna ik mijn lippen door haar haren op haar hoofd druk en haar zachtjes tegen me aantrek. 'Slaap nog maar even, liefste,' fluister ik dan zachtjes, in mezelf grinnikend om de licht ouderwetse uitdrukking.
Rustig bleef ik afwachten, met Ameleigh in mijn armen, genietend van haar aanwezigheid en de cocon zonder zorgen waarin we ons op dit moment bevonden. Het feit dat ik mijn familie had moeten achter laten voor Ameleigh leek nu niet meer van belang, zij was mijn leven, zij was de reden van mijn bestaan. Ik hield van haar, meer dan ik ooit van iemand anders zou houden.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ik murmelde zachtjes om het feit dat hij maar bleef praten, hoewel ik het later vooral enorm schattig zou vinden dat hij zo lief was. Na enkele minuten, echter, voelde ik me wakker genoeg om voorzichtig mijn ogen te openen en me gapend tot Raphaël te richten. Ik kroop iets onder de deken vandaan om hem een slaperige glimlach te schenken, voor ik me opnieuw tegen hem aan vleide en gedachteloos langs zijn arm begon te strijken. Mijn ogen raakten langzaam gewend aan het licht dat de kamer enigszins verlichtte en ik voelde me al snel opgelucht toen ik zag dat de rolluiken fijntjes dicht waren geklapt.
De kamer leek een stuk groter nu hij niet langer in duisternis was gehuld en allereerst viel me de gevallen kroonluchter op - waardoor mijn wangen onbewust begonnen te kleuren. Ik hoopte niet dat dit huis erg in gebruik werd genomen. Dat zou bijzonder.. onaangenaam worden om uit te leggen aan de bezitter. Toen ik volledig geörienteerd was in de nieuwe omgeving rekte ik mezelf uit om vervolgens mijn lokken uit mijn ogen te wrijven en overeind te komen. Er rolde een verdwaalde gaap over mijn lippen toen ik de dekens naar me toetrok om deze vervolgens rond mijn naakte lichaam te krullen, en Raphaël daarmee dekenloos achter te laten - voor ik mezelf op de parketten vloer liet zakken en de deken met zorgvuldigheid rond mijn lichaam sloot.
‘De badkamer?’ Prevelde ik zachtjes, terwijl ik het zachte katoen iets meer om mijn schouders nam en mijn hoofd vervolgens iets opzij kantelde.
Hoewel de verwarming aanstond had ik het nog steeds verdomde koud.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call
Ik kreun zachtjes wanneer Ameleigh zichzelf uit het bed laat glijden en daarbij alle dekens met zich meetrekt, onder de dekens was het een stuk aangenamer geweest. Ondanks het feit dat ik een gedeelte wolvenbloed binnen in me heb, blijft het voor mij mogelijk om lichte rillingen te krijgen bij koude omstandigheden. Opnieuw liet ik – door middel van mijn gave, die nu meer van pas kwam dan ooit – de verwarming een tikkeltje hoger schieten, waardoor het aangenaam broeierig in de kamer werd. Kort daarna concentreerde ik me weer op de energiestromen in het huis, die me vertelden dat de badkamer zich recht achter Ameleigh bevond.
'Achter je,' fluister ik zacht, met een lichte glimlach op mijn lippen. 'Snel terug komen, dametje, want ik heb het koud zonder jou,' grinnik ik er dan fluisterend achteraan, waarna ik mezelf opkrul tot een bolletje en mijn gezicht even in Ameleigh's kussen druk om haar geur opnieuw in me op te nemen. De fluitende wind die rond het huisje raast geeft alles een dubbel gevoel – van de ene kant wil ik genieten van Ameleigh en haar aanwezigheid, van de andere kant weet ik dat het gevaar buiten op de loer ligt en ieder moment binnen kan komen vallen – en onze levens totaal uit elkaar kan trekken. Ik kan het niet voorkomen dat er een korte zucht over mijn lippen rolt, waarom gebeurde dit bij mijn familie?

---

•

[Zeg maar als Brynn en Embry landen. LET IT SNOW LET IT SNOW LET IT SNOW]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call
De harde bonk waarmee het vliegtuig landt op de landingsbaan van Rome laat me met een ruk wakker schieten, waardoor er een aantal zwarte plekjes voor mijn ogen heen en weer dansen. Het feit dat Brynn een kwart van mijn bloed had genomen was niet bepaald bevorderlijk geweest voor de toestand waarin ik al verkeerde, waardoor ik weinig kans had gehad om volledig te herstellen.
'Brynn,' fluister ik hees, 'we zijn er.' Mijn blik glijdt even naar buiten, naar de zon, het warme weer en de omgeving van Italië. Mijn gedachten blijven echter alleen maar bij Jezebel, waar ze zou kunnen zijn en of we op tijd waren om haar te redden van de Volturi. Waarom deed je het nou, Jez? vraag ik somber af in mijn gedachten, terwijl ik mijn hand slapjes omhoog breng om de tranen van mijn lijkbleke wangen te vegen. Er was niets meer over van de getinte kleur in mijn gezicht, enkel en aleen door het gebrek aan bloed. Toch wist ik dat ik door moest gaan, doorgaan tot het einde, totdat ik Jezebel opnieuw in mijn armen kon sluiten. Doordat de mouwen van mijn blouseje waren opgerold was de bijtafdruk van Brynn goed te zien op mijn pols, waardoor er een lichte grijns op mijn gezicht verschijnt.
'Tijd om iemand te redden,' murmel ik dan zacht, waarna mijn ogen nog een keer dichtvallen en dan vastberaden openschieten.

|| Ik haat sneeuw. ||

---

•

[Ik hou van sneeuw]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Brynn Maddy Danec

Ik schoot wakker, waardoor ik mijn armen strekte en nogal onhandig mijn vuist tegen Embry's kaak terecht kwam. 'Oeps, sorry' mompelde ik en op mijn dooie gemak deed ik mijn hakken aan, strikte mijn veters en stond op. 'Kom je nog, luilak?' klaagde ik toen ik zag dat hij grijnsde om mijn tandafdruk. 'Wat? Nu heb jij ook een tattoo, een levensechte! Gaaf toch?' grinnikte en ik liep naar de cockpit. 'Bedankt, he' mompelde ik, niet inademend. Het bloed van Embry was uitgewerkt en ik rende weer terug naar Embry. Snel tilde ik hem op, liep het vliegtuig uit en zette Embry neer. Toen ik merkte dat we op een vliegveld waren, trok ik Embry mee. Hij wist niet waar het kasteel van de Volturi was. Ik wist het maar al te goed. 'Als eerst een taxi naar Volterra' mompelde ik toen ik Embry mee in een taxi trok. Na een tijdje waren we er, legde ik wat geld op de achterbank neer en trok Embry weer mee uit de taxi. Nogsteeds mijn adem inhoudend, waarbij ik even snel moest ademen, rende ik met Embry naar het ene steegje. Daar liep ik normaal en keek op toen ik iemand zag aan komen lopen.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Wie zei iets over achterblijven?’ Vraag ik hem grinnikend waarna ik mezelf omdraai en voetje voor voetje richting de badkamer begin te schuifelen.
Het is een vrij moderne, schattige badkamer met blauwe tegels en strand elementen in het design verwerkt. Met een zuchtje komt de deken op de grond terecht en stap ik tevreden onder de warme stralen van de douche. Het water glipt door mijn lokken, over mijn huid, langs mijn gezicht en brengt een onwillekeurige glimlach rond mijn lippen. Mijn donkere lokken reiken – nu ze nat zijn – nog verder over mijn rug dan ze al deden en de ronde krullen zijn volledig verdwenen. De lengte is daarmee ook vrij toegenomen en ergens vraag ik me af of ik het niet een keer moet knippen. Door de warme stralen voel ik me redelijk wakker worden en ik heb eigenlijk totaal geen zin om de warmte te verlaten. Mijn vingertoppen glijden langs de etiketten van verschillende shampoo´s terwijl ik me bedenk welke het lekkerste zal ruiken. Er rolt een zachte gaap over mijn lippen terwijl ik me uitrek en vervolgens mijn natte lokken voor mijn ogen vandaan strijk. Raphaëls gave is enorm handig, moet ik bekennen. Ik wist niet eens dat zulke dingen bestonden. Ik zou ook graag een gave hebben. Gewoon.. een simpele. Het is leuk om een kracht te hebben, vooral zo´n kracht als die van Raphaël.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Alles was in een waas en met flitsen gebeurd, van het ene op het andere moment stonden we niet meer op het vliegveld, maar in Volterra, een oud stadje met immens hoge muren en personen die in rode gewaden – die op mantels leken – rondliepen, gebeden prevelend. 'Je moet nog drinken,' murmel ik hees, terwijl ik mezelf tegen een muur laat leunen en probeer rond te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een zwarte vlek dichterbij komen, waardoor ik mijn lijkbleke hoofd ronddraaide en uiteindelijk oog in oog stond met Demetri – die ik nog goed herkende met de situatie rondom Renesmee.
'Demetri,' probeerde ik met een sterke stem te zeggen, wat er helaas zwak en trilliger uitkwam. Demetri wierp een korte blik op mijn pols, keek dan naar Brynn en kon vervolgens een grijns niet onderdrukken. 'We hebben iets dat van u is, wolvenjong,' fluistert hij vervolgens op een rustige toon, die kippenvel op mijn armen deed verschijnen. Langzaam knik ik met mijn hoofd omhoog en omlaag, 'we volgen,' murmel ik dan zachtjes, waarna ik nog een dankbare blik op Brynn werp en vervolgens voetje voor voetje achter Demetri aan begin te lopen.

---

•

Raphaël Embriël Fray Call
Wanneer ik de vertrouwde douchegeluiden uit de badkamer komen bedenk ik voor mezelf dat ik niet kan blijven liggen en wel op Ameleigh's uitnoding in móét gaan. Geluidloos laat ik mezelf van het bed glijden – ril nog een keer door de koude vloer onder mijn voeten – en zet vervolgens koers richting de badkamer. Eenmaal daar aangekomen stap ik over onze deken, die lichtjes op de grond is gedrapeerd en blijf een aantal seconden naar Ameleigh kijken, die met haar rug naar de deur – en mij – toe staat te douchen, haar – nu nog langere – gitzwarte haren als een waaier over haar rug verspreid.
Automatisch laat ik mezelf in de douche gaan, voel de warme stralen op mijn gezicht spatten en laat vervolgens mijn lippen over Ameleigh's schouder glijden, terwijl ik mijn lichaam tegen het hare druk. Mijn mond vindt zich een weg naar haar keel, waar ik haar teder kus en plagend mijn tong over haar kaaklijn laat glijden. Vervolgens gris ik een van de shampooflessen uit het rek, laat een klodder in mijn hand vallen en begin vervolgens rustig Ameleigh's schouders in te zepen; waarna ik omlaag glijd naar haar rug. Met lichte dwang draai ik haar om – zodat ze genoodzaakt is me aan te kijken – en begin opnieuw bij haar schouders, waarna ik ook zo mijn handen omlaag laat glijden, waarna ze uiteindelijk uitkomen bij haar buik.

---

•

Brynn Maddy Danec

'Ach Demetri, oude vriend' siste ik sarcastisch naar hem. Ik had maar vaak genoeg met de Volturi te maken. Of er gebeurde iets waar ik bij was, of ik moest getuige zijn. Het werd wel eens tijd dat die klootzakken van een Volturi zouden doodvallen. Een grijns kwam rond mijn mond, denkend aan wat Aro zou doen als hij mijn hand vastpakte. Nou, dan stribbelde ik tegen. Oh shit, ik had niet aan Jane gedacht. Maar die zou vast wel weg zijn. 'Hoe is het met je vader, Brynn?' vroeg Demetri, expres. Ik kromp in elkaar. Hij wist dat dat gevoelig lag. bijtend op mijn lip om de tranen tegen te houden, keek ik naar de grond. 'Hou toch je kop' siste ik naar hem.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voel de vertrouwde glimlach rond mijn lippen wanneer Raphaël zijn lippen zacht tegen mijn huid drukt, en me vervolgens liefdevol begint in te zepen. Wanneer hij me echter omdraait, zodat ik hem gedwongen moet aankijken, kan ik een grijnsje niet onderdrukken. 'Bent u toch maar gekomen, meneer Call?' Vraag ik hem met een speelse ondertoon in mijn stem waarna ik een shampoo fles uit het rekje pak en vervolgens mijn lokken zorgvuldig begin te wassen. Mijn favoriete mango shampoo. Mijn vingers gleden echter al snel over zijn huid om hem ook voorzichtig in te zepen en vervolgens de resterende schuim tegen zijn neus te tikken. Mijn handen glippen opnieuw door mijn lokken om ze uit te spoelen en vervolgens in te wrijven met een conditioner. Het is zo stil en vredig hier dat ik dit iedere dag wel zou willen doen. Gewoon wij tweetjes, zonder al die problemen en naderende verschrikkingen.
Mijn armen krullen zich langzaam om zijn middel waarna ik mijn hoofd tegen zijn borst laat leunen en mijn ogen vervolgens voor enkele seconden sluit.
De druppels waren aangenaam en de warme stoom voelde zijdezacht. Er rolt een tevreden zucht over mijn lippen waarna ik lichtjes glimlach.
Hier zou ik best aan willen wennen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.