Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
Wit. Het is helemaal wit. Ik hoor zachte stemmen, een televisie op de achtergrond en koude handen die over mijn armen strijken. ‘Hier, dit moet helpen,’ murmelt de bekende, hoge stem van Symera zachtjes terwijl ze me - te herkennen aan de geur - een bloedzak aan mijn lippen zet. Gulzig glippen mijn tanden door het dunne plastic - de vloeistof gretig naar binnen klokkend. Langzaam maar zeker komen de herinneringen aan de Volturi terug. Brynn, Embry, Raphaël, Ameleigh, Aro.. Embry[/b]. Mijn ogen schieten geschrokken open en in slechts een seconde sta ik aan de deur van de gele kamer.
‘Ssht, rustig zus, je bent thuis.’ Prevelt Symera zowaar ontroerd. Ik ben.. in mijn kamer. Het huis aan de rand van Engeland. Ze hadden ons naar de basis van de Blackwells gebracht? ‘Waar is Embry.’ Vraag ik haar op zeer zakelijke toon - iets dat de vrolijke glimlach rond haar lippen direct intoomt.
‘Logeerkamer of.. nou ja, eerder ziekenboeg.’ Met een klein knikje verplaats ik mezelf naar de logeerkamer om vervolgens zachtjes op de openstaande deur te kloppen. Ithuriël kijkt op van zijn bezigheden en glimlacht vaal. ‘Embry..’ Prevel ik zachtjes wanneer ik hem opgeborgen in het bed zie liggen.
‘Het spijt me zo,’ prevel ik zachtjes, terwijl ik me naast het bed op mijn knieën laat zakken zodat we op ooghoogte zitten.
Vrijwel direct daarna richt ik me tot Ithuriël. ‘Aro wil Raphaël en Ameleigh - Ameleigh heeft een gave, volgens hem, ze is.. interessant voor hem.’ Weet ik hem zachtjes toe te fluisteren. ‘Waar zijn ze?’ Vraag ik hem vervolgens bijna dwingend.
‘Vancouver, Symera's oude huis.’ Ik voel de rilling langs mijn ruggengraat die me verteld dat dat geen goed teken is.
‘We moeten ze waarschuwen. Aro zal.. hij zal..’ Ithuriël onderbreekt me door zijn hand op mijn schouder te leggen en me indringend aan te kijken.

Ameleigh Bluebell Winter
Wanneer Raphaël me achter zich schuift en voetje voor voetje achter de tweeling aanloopt, krul ik mijn hand om de zijne om hem te stoppen. Er verschijnt een frons boven mijn ogen terwijl ik oogcontact probeer te zoeken. ‘Er voelt iets niet goed, Raph. Ik weet dat je - je ouders wilt redden maar.. wat als het een truc is om ons hier weg te krijgen?’ Vraag ik hem zachtjes - de brok in mijn keel negerend. Jane werpt me een giftige blik toe - duidelijk woedend om het feit dat ik haar gave had geblokkeerd. ‘Zuster,’ prevelt Alec vervolgens ongeduldig terwijl hij Jane bij zijn arm pakt. Ik vraag me af hoe oud ze zijn, en hoe het komt dat ze zo bitter overkomen. Het zijn net slaven. Gevaarlijke, enge slaven. Hun rode ogen laten me rillen: niet iedere vampier was dus zo zachtaardig als Raphaël of Jezebel. Ik kon me moeilijk voorstellen dat Raphaël mensen vermoordde voor hun bloed - en dat Jezebel hetzelfde deed.
Ze waren beiden zo aardig, vooral Raphaël was moeilijk om voor te stellen. Ik kon het daarom niet laten om peilend in zijn irissen te kijken: op zoek naar de bloedrode kleur. Zoals ik echter al verwachtte zag ik niets anders dan het zachte, heldere groen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Opnieuw open ik mijn ogen nadat ik Jezebel's vertrouwde stem mijn naam heb horen prevelen, terwijl er een warm gevoel van opluchting door mijn lichaam trekt. Jezebel en Ithuriël wisselen een aantal woorden, tot Ithuriël plotseling zijn hand dwingend op Jezebel's schouder legt en haar indringend aankijkt. 'Rustig, lieverd,' fluister ik dan plotseling, met een hese en zwakke stem. Mijn gezicht is nog steeds lijkbleek, maar volgens Ithuriël zal het niet erg lang duren voordat ik licht aangesterkt ben door het extra bloedinfuus dat aan de rand van het bed is gehangen.
'Ik sta zo op, en dan ga ik ze zoeken,' mompel ik dan zachtjes, terwijl mijn ogen glazig staan en er maar een halve glimlach rond mijn lippen speelt. Opnieuw zie ik het beeld voor hoe Jezebel hardhandig op de stenen vloer van de troonzaal wordt gedrukt, Felix' zijn handen strak om haar keel gevouwen terwijl ze met grote moeite naar adem probeert te zoeken. Mijn glazige ogen flitsen even kort van de bezorgdheid, waarna ze zich vullen met tranen die ik niet weg geknipperd krijg.
Uiteindelijk stel ik de vraag die al de gehele tijd op mijn lippen brand, vanaf het moment dat ik Jezebel zag in Volterra tot het moment dat ze hier naast mijn bed op haar knieën is gaan zitten. 'Waarom ging je nou weg?' fluister ik vrijwel onhoorbaar zacht, terwijl er een lichte wanhoop doorklinkt in mijn stem.

Raphaël Embriël Fray Call
Niet wetend wat ik op dit moment zou moeten doen kijk ik een aantal keer heen en weer van Jane en Alec naar Ameleigh, die me haast smekend aankijkt en af en toe haar ogen angstig naar Jane en Alec laat glijden. 'Ameleigh,' fluister ik dan zachtjes, 'ik kan niet afgaan op een veronderstelling, ik moet zeker weten dat mijn ouders veilig zijn.' Ik kan het maar net voorkomen dat mijn stem overslaat, door de ongerustheid die ik op dit moment voel voor mijn ouders. Wanneer Aro de handen van mijn ouders zou lezen zouden ze direct van mijn bestaan af weten en nog belangrijker: van Ameleigh.
Aangezien Jane en Alec ons hadden verrast door op te duiken in de keuken was er geen andere mogelijkheid dan dat ze mijn ouders hebben. 'Ze moeten ze wel hebben Ameleigh,' fluister ik er dan zacht achteraan, 'anders zouden ze niet van mijn bestaan weten.' Het deed me pijn om tegen haar in te gaan, haar vervolgens licht dwingend mee te nemen naar de zwarte auto met de gelindeerde ramen.
Vlak voor de auto, tot aan onze enkels in de sneeuw, vouw ik mijn handen nog even rond haar wangen - wat een theaterale zucht oplevert van Jane - en druk mijn lippen zachtjes tegen haar voorhoofd. 'Ik moet dit doen, Ame,' fluister ik dan zacht.

---

•

Brynn Maddy Danec

'Goed. Stel Brynn voor aan de wacht. Ik denk vooral dat ze erg op Renata lijkt' zei Aro. Demetri leidde me rond en stelde me aan iedereen voor. Misschien zou dit nog wel is wat kunnen worden. Als ik het goed begreep, stond ik hoger dan Santiago, Afton en Corin. Je hoorde mij niet klagen. Bij Renata aangekomen, nam ik haar goed in me op. Ze was best knap en wat felrode ogen. Haar prachtige lokken haar waren in een knot opgestoken en haar ballerina's tikte zachtjes op de grond. 'Brynn' zei ze met haar twinkelende stem. 'Renata' mompelde ik. Ze kreeg een glimlachje op haar gezicht. 'Moet jij niet naar je ehm, "huis"?' grinnikte ze. 'Dat ben ik nu' glimlachte ik terug. 'Chelsea hoefde niet eens te komen' murmelde ze.

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 18:31 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
De zachte woordjes die Embry uitspreekt laten me voor een moment huiveren. ‘Voor jou. Ik wilde je beschermen - jullie allemaal.’ Verteld ik hem zachtjes terwijl ik de brok in mijn keel probeerde weg te slikken. ‘Ithuriël, ik moet Raphaël redden. Hij is mijn zoon.’ Prevel ik bijna smekend richting de blondharige vampier in de hoek van de kamer. ‘Als ik het goed begrijp hebben we vier uur gehad om in Engeland te komen. Als Jane en Alec Raphaël werkelijk hebben gevonden moeten ze nu nog steeds in Vancouver zijn. Ik kan Symera en Gabriël sturen. Ze kunnen hen misschien onderscheppen voor ze in Italië zijn.’ Peinsde Ithuriël voor zichzelf. ‘We krijgen hen echt wel terug, Jezebel. Het belangrijkste is dat jij en Embry bekomen van wat er in Volterra is gebeurt.’ Hij drukte me dwingend op een stoel naast Embry's bed en sloot de deur vervolgens. Mijn ogen glipten opnieuw naar Embry - wiens hand ik vastpakte en er vervolgens een zacht kneepje in gaf. ‘Het spijt me zo. Echt Em.. ik..’ Er rolde een zucht over mijn lippen toen ik mijn gezicht tegen de dekens drukte en vervolgens mijn hoofd langzaam schudde. Ik was een verschrikkelijke partner én moeder.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Jij kent jouw ouders als geen ander. Zou de Volturi hen echt overmeesteren? Zouden ze echt willen dat je rechtstreeks in hun val liep? Alsjeblieft, Raphaël, doe het.. voor mij?’ Vroeg ik hem zachtjes, ietwat kwetsbaar merkte ik tot mijn grote ongenoegen op. ‘Schiet op.’ Siste Jane verveelt, terwijl ze haar armen cynisch over elkaar sloeg en me vervolgens haarscherp in de gaten hield. De brok in mijn keel werd groter toen ik Raphaël in zijn ogen probeerde te kijken. Zoveel verdriet en pijn.. ik zou willen dat we terug konden naar gisteravond, of naar eerdergister waarin ik me van hem had kunnen loslaten zodat we deze problemen helemaal nooit hadden gehad. De sneeuw begon opnieuw met vallen en de vlokken bleven zoals altijd koppig in mijn zwarte lokken plakken - tegen mijn wimpers en mijn witte huid. Er klopte iets niet aan de plotselinge verandering in Jane's houding. Ze was eerst zo zeker en vernietigend geweest terwijl ze nu zo zenuwachtig leek: ongeduldigheid linkte daar immers vaak aan.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
'Het spijt me zo. Echt Em – Ik –,' de korte zucht die Jezebel vervolgens uitstootte en de manier waarop de haar gezicht tegen de dekens drukte was genoeg om al mijn woede richting haar vertrek weg te laten varen – waardoor er enkel en alleen bezorgdheid voor in de plaats kwam. Het feit dat Jezebel me had verlaten om mij, Raphaël en Ameleigh te beschermen was moedig, maar stom en roekeloos tegelijkertijd. Wanneer ik mijn blik omlaag richt en de bleke, geschrokken uitdrukking op haar gezicht zie weet ik echter zeker dat ze nooit had verwacht dat het zo zou aflopen.
'Jez, kom bij me liggen,' fluister ik dan zachtjes, waarna ik de dekens een tikkeltje omhoog wist te duwen en vervolgens mijn hand – zwaar ademend – op mijn borst liet rusten. 'Dat bloed mag wel eens opschieten mijn lichaam in te gaan,' brom ik zachtjes, tegen het infuus in het bijzonder. 'Beloof me dat je me voortaan tegen houdt als ik een vampier toesta mijn bloed te drinken,' brom ik er dan zachtjes achteraan, waarna ik mijn ogen opnieuw dicht laat zakken, vermoeid en zwak. 'Behalve jij natuurlijk,' gaap ik dan, 'jij bent altijd een uitzondering.'

Raphaël Embriël Fray Call
'Mijn vader is zwak, Ameleigh. Je – Je hebt gezien wat ik hem heb aangedaan,' fluister ik vrijwel onhoorbaar zacht, niet terug willen denkend aan gisteren, op het moment dat ik voor het eerst mijn transformatie naar mijn wolvenlichaam had en daarbij mijn vader zwaar had verwond. 'Als ze ermee dreigen dat ze ons hebben, durven mijn vader en moeder niets meer,' fluister ik er dan achteraan, terwijl mijn blik even naar Jane glijdt – die ongeduldig naast de gitzwarte auto staat te wachten en met haar vingers op haar arm trommelt. 'Ik moet zekerheid hebben, Ameleigh, ik kan niet zomaar hier blijven en het risico nemen dat het voor mijn ouders fataal kan zijn wanneer ik niet op kom dagen,' laat ik er dan pijnlijk achteraan volgen.
Alleen al de gedachten dat door mijn toedoen mijn ouders zouden sterven werd me al teveel, waardoor ik snel mijn ogen dicht kneep en mijn handen weer lichtjes begonnen te trillen. Wanneer ik nooit geboren was zouden mijn ouders en Ameleigh nooit in gevaar geraakt zijn en waren er totaal geen problemen geweest. Vol schuldgevoel open ik mijn ogen opnieuw en kijk Ameleigh wanhopig aan, 'toe Ame...'

---

•

Jezebel Odys Fray
‘Ik beloof het.’ Prevelde ik zachtjes, terwijl ik mezelf op aandringen van Embry naast hem in het bed vleide. ‘Het komt allemaal goed. Dat beloof ik.’Prevelde ik zachtjes terwijl ik hem voorzichtig tegen me aan drukte en hem goed onder de dekens stopte. ‘Het is bewezen dat bloed veel sneller uit het lichaam komt dan dat het-’ er verschijnt een schuldige glimlach rond mijn lippen terwijl ik zacht door zijn lokken streelde. ‘Totaal niet boeiend.’ Vul ik zachtjes aan waarna ik een zachte kus tegen zijn voorhoofd druk en diep in- en weer uitadem. Door het bloed dat Symera me had gebracht voelde ik me klaarwakker - paraat om Embry in slaap te sussen en me zorgen te maken over mijn zoon. Embry was voor me gekomen - naar Italië - ondanks zijn verwondingen. Hij had Brynn van zich laten drinken en vergaf me alsof ik hem enkel had verlaten om boodschappen te doen. Dat bewees genoeg dat Embry de enigste was en zou blijven. Niemand anders had hetzelfde gedaan, en zo wel - had ik toch meer van Embry gehouden.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Raph, kijk me aan. Er is een reden dat Jane en Alec niets meer kunnen. Ik wílde hen laten stoppen en dat gebeurde. Ik denk.. dat het met mijn emoties te maken heeft. Jullie zien ze niet omdat mijn.. mijn gave me daartegen beschermt maar ik zie álles. Iedere emotie en iedere verandering in allemans ogen.’ Vertelde ik hem zachtjes. Ik wist dat het krankzinnig moest klinken maar.. ik voelde het - de plotselinge kracht van een ontketende gave en het voelde.. helder.
‘Alsjeblieft, Raphaël, vertrouw me.’ Prevelde ik zachtjes maar dwingend - mijn handen rond zijn polsen gekruld en mijn ogen smekend in de zijne geboord.
Ik wilde niet dat hij weg zou gaan - dat we zouden sterven. Ik had nog maar zo kort van hem mogen genieten - zijn liefde mogen proeven en nu werd hij van me afgepakt. Dat kon ik toch niet laten gebeuren? Ik hield van deze roekeloze, gevaarlijke jongen en ik zou alles doen om hem veilig te houden. Zelfs als dat betekende dat ik hem vast moest binden of.. me aan hem vast moest klampen zodat hij nergens meer heen kon. Het laatste beetje liefde dat ik ooit had gevoeld zou echt niet zomaar door mijn vingers glippen - ik zou vechten, als dat nodig was. Zelfs als dat betekende dat ik verloor. Maar ik zou het proberen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Grinnikend sluit ik vermoeid mijn ogen wanneer Jezebel begint over onderzoeken die verschillende dingen over de stroming van bloed hadden bewezen. 'Als je me in slaap probeert te krijgen dan lukt het aardig,' mompel ik zachtjes. Vrijwel direct voel ik dat de slaap me begint te overvallen, laat mijn oogleden zwaar rusten en laat flitsen van herinneringen door mijn gedachten schieten. Nog voordat ik mezelf laat overvallen door de slaap draai ik lichtjes mijn hoofd, ga met mijn lippen op zoek naar die van Jezebel, die ze uiteindelijk moeiteloos weten te vinden. Vederlicht laat ik mijn lippen even over de hare glijden, waarna ik ze dwingend open onze tongen met elkaar verenig.
Licht kreunend breek ik echter direct de zoen weer af, waarna ik mijn wang tegen haar hoofd laat rustig, een zachtje 'ik hou zoveel van jou' prevel en mezelf dan opnieuw voel wegzakken in de duisternis, met lichte, rode blosjes op mijn wangen.

Raphaël Embriël Fray Call
Kreunend sluit ik even mijn ogen, wetend dat Aro had gezien dat Ameleigh een bijzondere gave had, waardoor we nu zeker genoodzaakt waren om te vertrekken naar Volterra, ook al waren mijn ouders daar nu wel of niet. Met een flits open ik mijn ogen, wanhopig en bezorgd, terwijl ik mijn hoofd lichtjes heen en weer schud. 'Je begrijpt het niet, lieve Ameleigh,' fluister ik zacht, 'ook jij bent een van de redenen dat we naar Volterra moeten, je gave...' zucht ik zachtjes. Het beeld van Aro die zijn handen rondom die van Ameleigh vouwt laat mijn handen opnieuw heftig trillen, wat een schamper lachje van Jane oplevert.
'En nu die auto in,' bromt Alec, die er overduidelijk genoeg van had om hier in de sneeuw te staan discussiëren of we wel of niet moeten gaan. Op vampiertempo open ik de achterdeur en kijk Ameleigh doordringend aan. 'Ik beloof je dat je niets overkomt,' fluister ik dan zachtjes, waarna ik mijn lippen over die van haar laat glijden en haar zachtjes richting de deuropening begin te trekken.

---

•

[URGH. Broer had de site geblokkeerd omdat ik alleen maar voor mijn laptop zat. Morgen bel ik hem op]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
‘Ik?’ Er verscheen een gepikeerde frons boven mijn ogen waardoor ik opnieuw steevast in de sneeuw bleef staan. ‘Ik kan niet naar Italië. I-ik kan niet negeren wat ik voel.’ Mijn ogen gleden van Jane, naar Alec en eindigden bij Raphaël. Zou hij me echt naar de Volturi brengen? Alec lachte schamper toen hij me achterin de auto trok en vervolgens mijn riem vastklikte. Hijzelf volgde en vulde daarmee de plaats naast me. Jane kroop gek genoeg achter het stuur en wachtte ongeduldig. Dit was zoiets als ontvoeren.. dat mocht niet. Ze brachten me gewoon naar Volterra. Als.. als vampiervoer.
Ik krulde me zo ver mogelijk op in mijn vest terwijl ik stug naar buiten staarde. Zo te merken waren ze nog steeds geblokkeerd - goed. Dan konden ze me in ieder geval geen inwendige pijn meer bezorgen. Ik knipperde enkele keren met mijn oogleden om er zeker van te zijn dat ik niet zou huilen- en vouwde vervolgens mijn handen in elkaar. Eergister was ik gewoon een tiener geweest met een zwaar leven - nu diende ik al als prooi. Wat zou me nog meer overvallen? Vampiers in een leger of een thuis in de gevreesde Volturi? Ik voelde me bitter - hoewel mijn ogen zoals altijd ondoordringbaar stonden.[/b]

| Ik reageer zo weer met Jez. :] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call
Geschrokken zat ik strak voor me uit te staren in de gitzwarte auto met de geblindeerde ramen – geschrokken door het feit dat Ameleigh zichzelf zo had verzet tegen het bezoek aan Volterra ; geschrokken door het feit dat de Volturi de macht over mijn ouders, en hierbij ook de macht over mijzelf, hadden weten te verwerven. Jane's blik ontmoette de mijne voor een aantal seconden in de spiegel, waarbij haar ogen geamuseerd glommen maar haar gezicht verder geen enkele emotie leek te vertonen.
'Het spjit me Ameleigh,' fluisterde ik toen zachtjes tegen haar haren, op het moment dat ik mijn hoofd zijwaarts draaide om aan de blik van Jane te ontkomen en me te richten op Ameleigh, die stijfjes naast me zat en haar blik naar buiten had gericht. Het was niet mijn bedoeling geweest om Ameleigh in gevaar te brengen en ik was er zeker van dat ik mijn eigen leven zou geven wanneer dat in Volterra nodig zou zijn. Het was echter geen kwestie van een keuze geweest, wanneer we nu niet naar Volterra waren gegaan had hoogstwaarschijnlijk de gehele Volturi wacht binnen een week op onze stoep te staan om ales op een harde manier op te lossen in plaats van de – redelijk – rustige manier waarop het nu gebeurde. Ik genoot stilletjes van de mango geur die Ameleigh's haren afgaven en me terug lieten denken aan onze gezamenlijke douche van vanmorgen.

---

•

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voelde mijn vingers voor enkele seconden verkrampen toen Jane de auto hier en daar liet wijken om zo sneller en roekelozer te kunnen rijden. Mij maakte je niet wijs dat het blondharige meisje zestien was: eerder 14, als het al niet jonger was. Ik wist dat Raphaël zich schuldig voelde - tegenover zijn ouders, mij - maar het stak me gewoon dat hij niet had geluisterd. Het had niet goed gevoeld om met hen mee te gaan en ik wist - ondanks dat ik het niet wilde - dat ik mijn gelijk zou krijgen en dit verschrikkelijk af zou lopen. Ik beet standvastig op mijn onderlip toen Raphaël zich over mijn lokken boog en zichzelf daarmee probeerde te kalmeren. De onaangename, harde blik van Alec aan de andere kant van de auto gaf me rillingen. Hij was zo.. observerend dat hij me dood zou kunnen staren. ‘Je hebt ze nog steeds niet terug gegeven,’ merkte hij stilletjes op - waardoor hij automatisch mijn aandacht vond.
‘Ik weet niet hoe.’ Bekende ik zachtjes - terugdenkend aan het moment waarop de aanwezigheid van mijn gave me totaal had opgeslokt en versterkt.
‘Een prille gave is het gevaarlijkst, zeggen ze, hoewel ik hoop dat je de mijne snel terug kunt geven. Ik speel graag met ze.’ De grijns om zijn lippen stond me niet bepaald aan - hoewel zijn ogen iets minder doods waren. Ik moest me bekennen dat ze als tweeling totaal andere verlangend hadden.
En dat alleen al te zien in hun bloedrode ogen. Ik beet opnieuw op mijn onderlip en wierp een zijdelingse blik op Raphaël.
‘Doet jouw gave het nog?’ Vroeg ik hem zachtjes - om over een ander, minder gevoelig onderwerp, te beginnen.
‘Misschien..’ Ik liet mijn overige woorden in de lucht hangen en pakte in plaats daarvan zijn hand vast.
‘Geef het terug.’ Prevelde ik zacht - maar dwingend. Het was de manier waarop ik Jane had ontdaan van haar krachten en daarmee waarschijnlijk ook de rest.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call
Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon het niet laten om zachtjes tegen Alec te sissen op het moment dat hij Ameleigh nauwkeurig aan het bestuderen was en zelfs een gesprek met haar begon aan te knopen. Lichtjes boog ik wat verder over haar heen, zodat ze voor een gedeelte uit zijn zicht verdwenen zou raken en ze zijn priemende blik niet meer op haar gezicht hoefde te voelen. Hoewel ik er steeds meer spijt van kreeg dat ik Ameleigh de auto in had getrokken en haar had gedwongen om mee te gaan naar Volterra wist ik – diep in mijn gedachten – dat ik niet bij het huisje van Symera had kunnen blijven met de gedachten dan mijn ouders gevangen werden door de Volturi en hiermee in levensgevaar waren.
'Geef het terug,' hoor ik Ameleigh dan zachtjes prevelen, terwijl ze mijn hand vast pakt en geconcentreerd naar mijn t–shirt kijkt. Voor een moment voel ik alleen pijn en schaamte, omdat we – sinds we in de donkere auto waren gestapt – geen een keer oogcontact hadden gehad, Ameleigh had mijn blik zorgvuldig ontweken, waarschijnlijk kwaad dat ik haar had meegtrokken in dit gevaar en het feit dat ik haar gevoelens zomaar in de wind had geslagen. Hoofdschuddend richtte ik mijn blik vervolgens op het dashboard, waar de thermometer van de verwarming gevaarlijk laag op 15 graden stond, aangezien Alec en Jane de warmte toch niet nodig zouden hebben. Geconcentreerd kneep ik mijn ogen wat samen, voelde plotseling de energiestromen van de auto door me heen glijden en zag de thermometer oplopen tot 22 graden. Glimlachend druk ik voorzichtig een kus op Ameleigh's voorhoofd, ten teken dat het was gelukt. 'Je krijgt het zo weer warm, allerliefste,' fluister ik dan zachtjes wanneer ik mijn gezicht weer in haar haren duw om mezelf even weg te trekken uit de verschrikkelijke situatie.

---

•

[Omfg , ik heb echt veel gemist , maar ik heb niet iedere dag tijd + inspiratie om iets te posten D; en lol , we hebben dezelfde pf xd. ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ameleigh Bluebell Winter
Stiekem was ik best trots dat het me was gelukt om hem zijn gave te geven: dat betekende dat het niet enkel één richting opwerkte. Toch zat de Volturi me niet heel lekker. Alecs ogen werden een moment groot, voor hij zijn lippen opnieuw opende om iets te zeggen.
‘Je mag de mijne ook best teruggeven,’ prevelde hij terwijl hij van Jane naar Raphaël keek en uiteindelijk opnieuw bij mij bleef hangen. Ik wist niet of dat wel zo'n goed idee was.
‘Ik geef ze pas terug als ik weer veilig thuis ben.’ Antwoordde ik hem met een tromfantelijke grijns, waarop zijn wenkbrauwen samenfronsten en hij op een ontevreden kind leek.
‘Dat is chantage.’ Snoof hij afkeurend terwijl hij zijn handen samenvouwde en zijn lippen op elkaar perste om zijn ontevredenheid te laten blijken. De stilte was ergens wel fijn. Mijn ogen gleden van het landschap naar Raphaël en vervolgens opnieuw terug naar de buitenwereld. Ik vroeg me voornamelijk af hoe het met Will en Beaudine ging.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

|| Over een week zijn de tentamens afgelopen, dan heb ik overal weer meer tijd voor <3 ||

[ bericht aangepast op 12 dec 2012 - 22:26 ]

---

•