Quileute RPG || Twilight || O7 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Purrfect
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Simia

Cullens
Carlisle Cullen – PercyWood
Alice Cullen – Purrfect
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Overexposed
Renesmee Cullen – Overexposed

Onbekende personen
Brynn Maddy Danec – Hybride – Purrfect
Charlie Mila Evergreen – Mens – Tsubaki
Jezebel Odys Fray – Hybride – Pushed
Eva Aiden Brooks – Mens – VolturiBoss
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Collin en Brady – ingeprent.

De rollen staan uitgelegd in deze link: (http://www.quizlet.nl/stories/101582/rollen-quileute-rpg--twilight/).

[ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 16:04 ]

---

•

Embry Call
Zonder enige aarzeling laat ik mijn hand voorzichting in die van Brynn glijden – waarbij ik er een zacht kneepje in geef, om haar enigszins gerust te stellen. 'Laat ze, Brynn,' fluister ik zachtjes, 'jij weet beter.' Het feit dat Demetri Brynn uit de tent probeerde te lokken had ik vanaf zijn allereerste blik door gehad, ik was niet de enige die zichzelf kon herinneren hoe impulsief Brynn soms kon zijn, wat op dit moment zou kunnen leiden tot een totale mislukking van onze 'missie' hier in Volterra: het veilig stellen van Jezebel's leven.
Doordat ik mezelf had verzonken in mijn gedachten schrok ik lichtelijk op toen we voor de grote deuren van de troonzaal stonden – ik herkende ze lichtelijk uit verhalen die Jacob van Bella en Edward had gehoord, maar wanneer ze met een zacht gepiep open zwaaide moest ik even met mijn ogen knipperen om te wennen aan het vertrek. Aro, Caius en Marcus zaten op hun troonzetels – ieder met een angstaanjagende glimlach op het gezicht, waarna Aro zachtjes in zijn handen begint te klappen.
'Brynn, mijn lieveling, je bent eindelijk terug gekeerd,' zegt hij met een fluwelen stem, waarna hij opstaat en het korte trapje afloopt, 'en meneer Call, wat een eer u te ontmoeten, ik geloof dat u iets op komt eisen?'

Raphaël Embriël Fray Call
Wanneer Ameleigh me langzaam begint in te zepen en vervolgens haar handen door haar lange, gitzwarte haren laat glijden voel ik het brandende gevoel in mijn onderbuik opnieuw toenemen. Op het moment dat ze haar armen rond mijn middel slaat en haar hoofd tegen mijn borst aan laat leunen voel ik langzaam hoe er opnieuw een erectie op komt zetten, waardoor ik zachtjes zucht en mijn ogen sluit. 'Sorry –,' mompel ik dan zachtjes, mezelf schamend: alsof dat het enige is waar ik op dit moment aan kan denken.
Uit alle macht probeer ik mijn gedachten te verzetten, breng ik beelden naar boven van de Volturi en wat ze van plan zijn met mijn familie, wat ze van plan zijn met Ameleigh en hoeveel ik wel niet zou kunnen verliezen. Echter, wanneer ik Ameleigh een beetje voel verschuiven worden mijn gedachten direct weer teruggehaald naar de douche en Ameleigh's aanwezigheid. Licht kreunend strek ik mijn armen, zodat ik haar lichaam van me af kan duwen. 'Je plaagt me,' brom ik zachtjes, terwijl ik me half draai om mijn erectie te verbergen en zogenaamd vol interesse de etiketten van de shampooflessen begin te lezen.

---

•

Brynn Maddy Danec

'Waar is Jezebel?' siste ik naar Aro en ik balde mijn hand tot vuist. 'Uit Jezebel's gedachten heb ik opgemaakt dat jij hier ook bij bent betrokken. Wil je mij je hand geven?' vroeg Aro met een gespeelde zachte stem. Eerst wilde ik niet, maar uiteindelijk besloot ik maar dat ik niet bang was. Ruw stak ik mijn hand uit en Aro kwam naar me toegelopen. Hij pakte mijn hand vast en brutaal keek ik hem aan. Een glimlach verscheen er op zijn gezicht. 'Fascinerend. Inprenten' fluisterde hij. 'Twee keer' glimlachte hij, doodeng. Hij liet mijn hand los en woedend keek ik hem aan. 'Het spijt me van je vader' zei hij, daarna. Gedachtes gingen door mijn hoofd heen. 'De Volturi. Jullie hebben mijn vader vermoord, omdat ie mij gecreëerd had' drong het tot me door. Nu draaide het voor mijn part niet meer om Jezebel en Embry, maar om mijn vader. Mijn ogen werden groot.

[Zeg maar als het een beetje te word x). Ik heb het zelf niet door als ik overdrijf]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call
Voor de tweede keer liet ik mijn hand in die van Brynn glijden, nadat Aro haar hand had losgelaten. Met een zacht kneepje liet ik haar duidelijk weten dat ze rustig moest blijven, dat we het allebei niet zouden overleven wanneer ze nu herrie zou gaan trappen. We zouden een andere keer achter de Volturi aan gaan voor haar vader, wraak nemen voor het uitmoorden van haar familie. Dit was echter niet het goede moment, er stonden te veel levens op het spel en ik wilde niete meer verliezen dan nodig was.
'Meneer Call,' hoor ik dan de mierzoete stem van Aro vragen, 'staat u mij toe ook uw hand te lezen?' Zonder nog iets te zeggen steek ik mijn vrije hand vooruit, terwijl ik plotseling Jezebel's geur op ving – ze kon niet ver weg zijn van de troonzaal, misschien zou ze alles kunnen horen en zien wat hier gezegd wordt. Omdat ik geen aandacht wilde trekken naar mijn geurvermogen besloot ik niet rond te gaan met mijn ogen om Jezebel te zoeken, maar hield ik mijn blik op Aro gericht, die zijn witte handen rond de mijne sloot en even glimlachend zijn ogen dicht liet zakken. 'Meneer Call, u hebt een kwart van uw eigen bloed aan deze hybride gegeven? Fascinerend. Vandaar uw lijkbleke gelaatstrekken en uw zwakke voorkomen.'
De blik die Aro me toewierp was er een van minachting, waarschijnlijk door mijn geur en mijn gedachten en herinneringen aan het verscheuren van verscheidene vampieren die op het grondgebied van de Quileute waren gekomen. 'Ik kom alleen voor Jezebel,' fluitser ik dan zacht en zwak.

---

•

Brynn Maddy Danec

Ik lette niet op Embry. Uitdagend deed ik nog een stap naar voren, zodat ik dichtbij Aro stond. Ik moest omhoog kijken om hem aan te kijken. 'Waarom?! Waarom heb je mijn vader vermoord? Tenminste, dat deed een van je wachten. Ik heb verdomme mijn leven aan hem te danken, en jullie gaan doodleuk hem vermoorden?' siste ik. 'Br-' wilde Aro zeggen, maar omdat ik woedend was gebruikte ik mijn gave op hem waardoor hij viel. Gelijk doken twee wachten op me af en ik wilde me los worstelen, maar ze waren tien keer zo sterk. 'Laat me gaan' siste ik. Het was te vermoeiend om mijn gave weer te gebruiken, wetend dat het dan helemaal niet goed zou afgelopen. Sorry Embry, maar ik hou van mijn vader. Niemand pakt hem van mij af.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
Alec en Jane waren achter Raphaël en Ameleigh aan. Met een spoorzoeker.. ze zouden hen vinden. ‘Je held op sokken is gearriveerd, liefje,’ hoont Felix grijnzend terwijl hij zich iets bij de deur verplaats. ‘Je weet dat we dol zijn op drama, is het niet?’ Zonder op antwoord te wachten opent hij de deuren, waardoor mijn eerste ingeving is om hem keihard voorbij te rennen. In plaats daarvan voel ik Felix's sterke armen om mijn lichaam en hoe hij me vervolgens door de gangen naar de troonzaal loodst. Mijn ogen prikken wanneer ik Embry ontdek tussen alle asgrauwe gezichten: zo bleek, zo zwak.
‘Ah, is het niet ontroerend mijn lievelingen? Liefde tussen een hybride en een pup. Aandoenlijk. Ze hebben zelfs hun eigen gezinnetje gesticht.’ Aro grimast quasi-vertederd waarna hij Felix wenkt die mij in toom moet houden: mijn gave is hij immers nog steeds niet vergeten.
‘Ze gaan achter Raphaël aan. Het spijt me Em,’ fluister ik zachtjes. Mijn stem klinkt zo dun dat ik mezelf voor een moment voel verstijven.
‘Niet alléén Raphaël, mijn liefste Jezebel. Zijn partner is vele malen interessanter dan jullie denken.’ Aro klapt voor een moment in zijn handen voor hij opnieuw plaatsneemt op zijn troon.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik grinnik hoofdschuddend wanneer hij de shampoo flessen bestudeerd, en pak daarom dwingend zijn kin vast zodat hij naar mij moet kijken. ‘Ik. wil. een. knuffel.’ Glimlach ik hem bijna bevelend toe, waarna ik me opnieuw tegen zijn borst vlei en hem vervolgens stevig vasthoud. De stoom laat de spiegel beslaan en laat condens achter op de blauwe tegels. ‘Ik hou van je, Raph.’ Vertel ik hem zachtjes terwijl ik een lok voor mijn ogen vandaan strijk en vervolgens een zachte zucht slaak. Het is aftellen naar hoeveel tijd we nog hebben, samen. Na enkele seconden laat ik los om een kusje op zijn wang te drukken en vervolgens de douche te verlaten. De koude luchtstroom laat me enigszins rillen en mijn ogen glijden bedachtzaam over de handdoeken, waarvan ik er eentje vastneem om rond mijn naakte lichaam te wikkelen. Peinzend glijden mijn ogen vervolgens door de ruimte - op zoek naar kledingstukken en schoon ondergoed. Misschien in de slaapkamer. Met een licht knikje open ik de kasten in de slaapkamer en vind tot mijn geluk vrouwenkleding. Als ik enkele kledingstukken gevonden heb, laat ik me tevreden op het bed zakken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Het gaat te snel. Wanhopig probeer ik alle gebeurtenissen bij te houden – Aro die op de grond valt door Brynn's gave, maar verassend genoeg snel weer overeind lijkt te komen ; Brynn die wordt vastgehouden door twee leden van de wacht ; Jezebel die naar binnen wordt gebracht in de armen van Felix. Wanneer ik te horen krijg dat Alec en Jane achter Raphaël en Ameleigh aan zijn beginnen mijn handen zachtjes te trillen, het brandende gevoel in mijn maag wordt groter. Uit alle macht probeer ik mezelf in mijn mensenvorm te houden, wanneer ik nu in mijn wolvengedaante zou veranderen betekende dat automatisch het einde van mijn leven en waarschijnlijk ook dat van Jezebel en Brynn.
Er wellen een aantal druppels bloed uit de bijtwond op mijn pols, die ik snel afveeg aan mijn broek, niet willend dat ik nog meer zwakheid liet zien. Mijn gezicht was nog steeds lijkbleek en iedere beweging leek pijn te doen. Mijn verwondingen in combinatie met het verlies van een kwart van mijn bloed waren misschien een reden geweest om niet naar Volterra te komen – maar met een simpele blik op Jezebel en de pijn in haar ogen schud ik dat idee direct van me af. Ik was hier voor Jezebel gekomen en ik zou samen met Jezebel naar huis gaan, naar onze zoon, waar we verder zouden leven alsof er nooit iets was gebeurd.
'We vertrekken, Aro,' fluister ik dan zachtjes, maar op een vastberaden toon. 'We vertrekken en gaan verder met ons leven,' laat ik er dan zwakjes achteraan volgen, het niet vol kunnen houdend om de vastberaden toon aan te nemen. Aro's gezicht komt walgelijk dichtbij, waardoor zijn vampiergeur in mijn neusgaten brandt en voor een kort moment geeft hij een stevige klap op mijn borst, waardoor ik half dubbel klap van de pijn.
'We moeten nog wachten op Raphaël en Ameleigh, mijn lieve hondje.'

Raphaël Embriël Fray Call
Zuchtend blijf ik nog even onder de douche staan, laat mijn gedachten nu niet meer in de beurt komen van Ameleigh en haar lichaam – waardoor ik geleidelijk aan mijn erectie voel verdwijnen. Met een voldaan gevoel draai ik de douche dicht, wat een onaangename, koude rilling over mijn ruggengraat laat trekken door de windvlaag die door de badkamer lijkt te gaan. Op een licht vampiertempo schiet ik de douche uit, droog me binnen een aantal seconden af met een zachte handdoek en wikkel hem dan rond mijn middel. Eenmaal in de slaapkamer aangekomen zit Ameleigh op bed, met een aantal kledingsstukken naast zich en een handdoek rond haar naakte lichaam geslagen.
Voordat mijn gedachten opnieuw van me zouden winnen draai ik me om naar de kast en gris ik er op mijn geurvermogen een spijkerbroek, wit t–shirt en zwart vest uit, dat ik op een van de stoelen naast het bed laat vallen. Mijn ogen staan broeierig wanneer ik weer naar Ameleigh kijk, naar de druppeltjes die langs haar schouders naar beneden vallen uit haar natte haren. In vampiertempo sta ik plotseling voor haar, druk haar achterover op het bed en laat mezelf voorzichtig op haar glijden, wanneer ik zachtjes kusjes begin te geven over haar gezicht, waarna ik door ga naar haar schouders. 'Wat doe jij toch met me?' grinnik ik zachtjes.

---

•

Brynn Maddy Danec

Het deed pijn hoe hard ze me vasthielden. Ik kreeg bijna geen adem meer. Een pijnlijke kreun verliet mijn mond. Wanhopig probeerde ik een hap adem te halen, wat niet goed lukte. Mijn ogen kneep ik stevig dicht. 'Ik ga nog liever dood dan dat ik hier een paar minuten zit' kreeg ik er sissend uit, waarbij ze me nog harder vastpakte. 'Laat me los' piepte ik. Hun hadden werkelijk geen idee dat een Hybride niet zo sterk was. Als ze me loslieten, was ik zeker van plan om te inelkaar te meppen. Helaas kon dat niet. Mijn gedachten gingen naar Josh. 'Josh. Fynn' murmelde ik. Die Volturi denken echt dat ze heel wat zijn.

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 13:16 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Jezebel Odys Fray
‘Je raakt hen met geen vinger aan.’ Sis ik met opeengeklemde kaken - woedend, razend - vuur dat achter mijn groene irissen brandt.
Aro draait zich verzoenend naar me om en grijnst een misselijk makende grijns. ‘Wat zei je, lieveling?’ Zong hij teder.
Ik voelde mijn huid, iedere cel die uiteensprong in echte, verwoestende vlammen. De grond, de muren, de tronen: voor een moment langs brandde alles in verstikkend vuur. Alles behalve Embry en Brynn. Felix siste luid terwijl hij om zich heen sloeg - evenals Aro en de overige aanwezigen in de zaal.
‘Schakel. haar. uit.’ Siste hij vervolgens blaffend richting Felix, die me met een rake klap tegen de grond duwde. Geen zuurstof - geen vlammen. Ik probeerde naar adem te happen terwijl Felix zijn hand verstikkend rond mijn keel had geklemd. Ik proefde de smaak van bloed in mijn mond en de zwarte vlekjes die voor mijn ogen dansten. ‘Genoeg.’ Verzuchtte Aro zacht, waarop zijn greep iets verloste maar nog steeds mijn longen beperkte.
‘Ik zou bijna vergeten dat jullie zwaktes hebben.’ Grinnikte hij verveelt.

Ameleigh Bluebell Winter
‘Rapha-ehel!’ Grinnik ik hoofdschuddend wanneer hij zijn vampierkracht gebruikt om me achterover te duwen en vliegensvlug op me komt zitten.
‘Ik moet me aankleden, ik heb honger én je moet het verdienen.’ Grijns ik plagerig, waarna ik een kusje op zijn lippen druk en vervolgens onder hem vandaan glip om het schone lingerie setje aan te trekken en de klaargelegde kleding. Van het tafeltje in de hoek van de kamer gris ik een borstel voor mijn lokken die nu alweer hun natuurlijke krulvorm aan nemen. ‘Later.’ Beloof ik hem met een onschuldig glimlachje, waarna ik op zoek ga naar de keuken.
Deze blijkt ook al zo enorm modern en de koelkast lijkt aardig gevuld voor een vampier. Misschien wisten we dat we zouden komen..
Bedachtzaam pak ik een appel uit de fruitmand die op de keukentafel pronkt en zet daar vervolgens mijn tanden in. Pas nu besef ik hoe hongerig ik eigenlijk ben en daar is de appel niets bij. Ik voel echter ijswater door mijn lichaam sidderen wanneer de woonkamer deur openklapt en de sneeuw angstaanjagend koud naar binnen stuift. Op mijn hoede zet ik enkele stappen naar de deur, om deze dicht te trekken, maar merk al snel de twee gedaanten in de hoek van de kamer op. Mijn ogen worden groot en een ijskoude stoot jaagt zich door mijn lichaam. Het jonge meisje in de hoek richt haar rode ogen minachtend op me.
‘Dit kan een beetje pijn doen.’ Klinkt haar engelenstemmetje zelfingenomen. ‘Pijn.’ Vrijwel direct daarna voel ik hoe de hoofdpijn achter mijn ogen toeneemt. Alsof iemand je onder water houdt - maar.. het is daargelijker dan ik had verwacht. ‘Je hebt dus echt een gave.’ Sist het meisje scherp terwijl ze naar voren flitst om haar hand om mijn keel te sluiten. De jongen naast haar ziet enkel toe. Ik krijg geen lucht - voel hoe de zwarte vlekjes voor mijn ogen dansen en mijn longen schreeuwend om zuurstof beginnen te vragen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
De aanblik van Jezebel die woest tegen de grond werd gedrukt – Felix handen rond haar keel gevouwen – had als resultaat dat er een grote knop in mijn hoofd omsprong. 'Je doet haar niks, vuile bloedzuiger!' schreeuwde ik plotseling vol energie en woede, terwijl ik naar voren stormde om Aro te bespringen. Echter, vanuit het niets werd ik plotseling met volle kracht op mijn borst tegen de ijskoude vloer gedrukt – wat alle lucht uit mijn longen blies en de brandende pijn van mijn verwondingen honderden keren erger maakte.
'Tut. Tut. Tut.' Aro's lichte gegrinnik liet me verward rondkijken – wat voor een gedeelte werd beperkt door de enorme kracht waarmee mijn armen op mijn rug waren getrokken. 'Demetri. Je aarzeling. Probeer het maar,' hoor ik Aro dan met een genietende stem fluisteren. Demetri. Van alle wachten werd ik uiteraard op de grond gesmeten door Demetri, ontsnappen zou nu onmogelijk worden. Mijn gedachten werden echter ruw afgebroken door het moment dat ik twee stel tanden en een paar lippen op mijn pols voelde, precies op de plek waar Brynn zich te goed had gedaan aan mijn bloed. Er kwam een kermende, zwak piepje uit mijn keel op het moment dat Demetri een flinke teug van mijn bloed nam, vervolgens in vampiertempo van mijn lichaam flitste en het in de hoek van de troonzal uitspuwde.
'Uw bloed blijft walgelijk, meneer Call,' hoor ik de minachtende stem van Aro boven me zeggen, terwijl ik geen kracht meer kan vinden om overeind te krabbelen en terug te vechten voor mijn familie, waardoor de tranen in mijn ogen sprongen.

Raphaël Embriël Fray Call
Lachend schud ik mijn hoofd, waardoor er kleine waterdruppeltjes heen en weer vlogen in de slaapkamer. Ameleigh verdween – nadat ze zichzelf had aangekleed – door de deur van de slaapkamer, op weg naar de keuken om voor zichzelf wat eten te maken. Langzaam begin ik mezelf aan te kleden, voel hoe de kleren zich precies naar mijn lichaam vormen en bedank in stilte de Blackwells voor hun goede voorzorgen die ze hadden gedaan nadat ze te horen hadden gekregen dat Ameleigh en ik hier een tijdje zouden verblijven. Alles in het huis was op ons ingesteld: het aantal kleren, het voedsel in de koelkast, de noodzakken bloed in de kelder en nog tientallen anderen zaken.
'En, al lekker aan het eten?' vraag ik lachend, terwijl ik de keuken binnen kom gelopen. Mijn bloed stolt in mijn aderen als ik toezie hoe Jane haar hand rondom Ameleigh's keel sluit en haar zo een stukje te lucht in lijkt te tillen, terwijl Alec met een lichte grijns toe staat te kijken. De harde grom uit mijn borst doet haar verbaasd omkijken, niet verwacht dat ik zo snel in de keuken zou verschijnen. Binnen een halve seconde sta ik recht voor haar neus, grijp haar bij haar schouders en gooi haar zo de gehele keuken door – waardoor ze uiteindelijk met een klap tegen de koelkast tot stilstand komt.
'Ameleigh, we moeten –,' begin ik als een razende, tot ik bruut wordt afgebroken door een simpel woordje: 'pijn.' Mijn knieën begeven het onder mijn gewicht, slapjes val ik op de grond terwijl al mijn spieren zich ontspannen en aanspannen en er een kermend geluid uit mijn keel komt.

---

•

|| Stomme dubbelpost. ||

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 14:36 ]

---

•

Brynn Maddy Danec

Door te weinig adem, vormden vlekken zich voor mijn ogen. Nog net had ik kunnen zien hoe Demetri een toog van Embry's bloed nam. Dat gaf me kracht om mijn gave te gebruiken op de twee achter me. Snel haalde ik adem en gebruikte mijn gave nu ook op iedereen in de zaal, behalve Jezebel en Embry, en bleef dat doen zodat ze zouden blijven liggen. 'Jezebel? Alstjeblieft, haal rustig adem. Ben je wel wakker? Ugh, ik moet me concentreren' verliet mijn mond. 'Jezebel, als je er bent, neem Embry mee en stap op het vliegtuig. De Cullens staan voor jullie klaar, dat weet ik zeker. De roedels kunnen jullie beschermen' bleef ik langzaam doorpraten. Ik had eerlijk gezegd geen idee of Jezebel me hoorde. Het zou waarschijnlijk heel stom zijn als ik tegen niets praatte. 'Zeg niks over mij, om ik bevrijd me wel. En als dat niet zo is dan kan ik naar mijn vader toe, ook goed' mompelde ik.

[Zullen ze Brynn gaan vermoorden? Misschien, ik denk het wel. Zo komt er lekker drama in. En oh, nee, Brynn heeft geen gave die ze zo'n uur lang kan volhouden, hoogstens vijf minuten]

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 14:49 ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Ameleigh Bluebell Winter
Raphaël. Er kwam een hoge gil uit mijn lippen die Jane liet opkijken. Haar lippen tot een onschuldige glimlach gekruld. ‘Je kunt niets voor hem doen, bloedmeisje.’ Vertelde ze me met haar hoge sopraanstem. Raphaël had gelijk gehad: ik kon niets doen, ik kon hem niet beschermen. Ik was een mens - zwak en onbruikbaar. ‘Pijn.’ Herhaalde het meisje tevreden richting Raphaël - die dubbelklapte en kermend over de grond rolde. Mijn ademhaling schoot angstaanjagend omhoog toen ik mijn vingers steevast om Jane's pols krulde en haar diep in haar walgelijk rode ogen aankeek.
‘Stop.’ Siste ik duidelijk, woedend. Ik voelde me net een storm: klaar om mijn woede te uiten over het tweetal voor onze neus.
Jane's ogen werden groot terwijl ze zichtbaar met haar ogen knipperde. ‘Jij.. jij.. vuil onderkruipsel!’ Siste ze hooghartig terwijl ze haar ogen in de mijne boorde.
Ik voelde - tot mijn verbazing - echter niets. Ze probeerde Raphaël, zelfs Alec. Er verscheen een lichte glimlach toen ik me bedacht dat ík de oorzaak was.
Ik kon Raphaël wel beschermen. Raphaël. Ik liet mezelf op mijn knieën naast hem zakken en trok hem vervolgens in mijn armen.
‘Heel aandoenlijk, hoor. Aro verwacht jullie. Ik hoorde dat Jezebel en Embry zich al thuis voelen.’ Hoonde Jane zachtjes.
Mijn ogen werden groot. Ze hadden hen?

Jezebel Odys Fray
Mijn keel brandde, en mijn lichaam deed mee. Brynn's stem echter was zo helder dat ik de pijn negeerde en me steevast op mijn benen lieten komen.
‘Ik kom je halen, Brynn, dat beloof ik.’ Fluisterde ik gebiedend, voor ik naar Embry flitste en hem overeind hielp. Met mijn laatste vampierkracht troonde ik hem het kasteel uit - naar buiten - waar ik mezelf ineen voelde zakken en Embry tegen een muurtje legde. ‘Het spijt me,’ fluisterde ik zacht voor ik mezelf tegen de grond voelde zakken en de uitputting zijn tol eiste. De zwarte vlekjes verspreidden zich en maakten het mijn ogen lastig: ik zag enkel dichterbij komende silouetten. Ik wilde me verzetten tegen hun handen - hun koude gelaten en de brandende, Italiaanse zon.
‘Rustig maar, Jezebel.’ Fluisterde de bekende stem van Ithuriël Blackwell - voor ik mezelf verloor in een eindeloos diep.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Brynn Maddy Danec

Ik liet mijn gave ophouden en iedereen werd wakker. Ze waren niet echt blij. Er werd van alles gezegd en geschreeuwd. Nog net hoorde ik Caius schreeuwen. 'Dood haar!' Maar tot mijn grote verbazing hield Aro hem tegen. 'Broeder, laat haar gaan. We kunnen haar goed gebruiken' grijnsde hij. Ik wist precies wat ze gingen doen. 'Brynn, mia cara. Ik vraag je om je bij ons aan te sluiten. Anders moeten we helaas-' hij kon zijn zin niet afmaken, want ik grinnikte. Ik mocht de Volturi niet, maar dit was misschien een uitweg. 'Het zal mij een eer zijn, meester Aro' sprak ik met een glimlach. Ik had dan niet de meest machtige gave ooit, maar zoals ik al eerder zei, het was handig om iemand te vermoorden. 'Demetri, breng Brynn een donkergrijze mantel' beveelde Aro hem.

[Of het kan zo]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Embry Call
Flitsen herinneringen schieten door mijn gedachten – Brynn die alle aanwezige leden van de Volturi met haar gave bewerkte ; Jezebel die me voorzichtig tegen een muurtje te rusten legt ; twee stel ijzige armen die rond mijn lichaam geslagen worden. De fluisterende stemmen die vervolgens doordringen tot mijn gedachten maken me ervan bewust dat ik lig op een zachte ondergrond, met mijn ogen gesloten. 'Pijnstillers werken te snel uit bij een wolvenjongen, zelfs de infuusnaald krijg ik er niet in.' Ergens komt de stem me vaag bekend voor, waarna het beeld van Ithuriël – de blonde vampier – in mijn gedachten wordt gevormd. Mijn ogen knijpen een aantal keer samen, proberen uit alle macht omhoog te gaan om te kijken waar ik in hemelsnaam ben beland. Mijn laatste herinneringen gaan terug naar het Volturi kasteel, de zon die uiteindelijk op mijn gezicht brandde toen Jezebel me naar... – Jezebel, schiet er direct door mijn gedachten, waardoor mijn ogen in een klap open springen en ze alert rondschieten door de onbekende kamer.
'Embry, rustig maar. Je bent –,' de stem van Ithuriël kan me echter niet kalmeren. Wanneer ik woest omhoog wil komen, lukt dit niet verder dan een aantal centimeter, waarna ik zwaar hijgend terug moet zakken in de kussens van het grote bed. 'Kom op jongen, stil liggen, nu kan ik eindelijk het infuus aansluiten om je wat extra bloed te geven... Het is een wonder dat je nog leeft,' fluister Ithuriël dan zachtjes, terwijl er opnieuw tranen in mijn ogen springen. 'Jez?' weet ik er dan uiteindelijk vragend uit te krijgen ; zwak, piepend en hees.

Raphaël Embriël Fray Call
Kreunend en licht natrillend van Jane's gave laat ik mezelf welwillig tegen Ameleigh's lichaam trekken, terwijl ze met een vastberaden, triomfantelijke blik rondkijkt door de kamer. Verward kijk ik van Jane naar Ameleigh – die elkaar aankijken alsof ze elkaar wel willen vermoorden – en vraag me af waarom Jane haar gave zo plotseling heeft gestopt en niet verder lijkt te gaan met het martelen van mij of Ameleigh. Plotseling flitsen haar laatste woorden door mijn gedachten: 'Heel aandoenlijk, hoor. Aro verwacht jullie. Ik hoorde dat Jezebel en Embry zich al thuis voelen. De verwarring en verbazing maken direct plaats voor woede en pijn, de Volturi had mijn ouders en dit was precies hoe ze wisten te raken, ik zou geen andere keus hebben dan mee te reizen naar Volterra, om mijn ouders terug te halen. Echter, wanneer ik die keuze zou maken zou ik Ameleigh zonder enige twijfel in gevaar brengen, haar meenemen naar Volterra zou haar absolute dood of inlijving door de Volturi betekenen.
Voorzichtig krabbel ik omhoog, licht herstellend van Jane's gave – waarvan ik de laatste indrukken van mijn schouders schud door een aantal keer goed met mijn ogen te knipperen. 'Breng ons naar ze toe,' brom ik vervolgens vastberaden, terwijl ik Ameleigh achter me trek en wild naar Alec en Jane kijk. 'Als je haar met een vinger aanraakt beloof ik je dat je het niet kan navertellen,' grom ik dan zachtjes, waarbij mijn handen licht beginnen te trillen. Jane's glimlach wordt wat groter bij het zien van mijn trillende handen, 'je fascineert me,' fluistert ze vervolgens, met een lichte fonkeling in haar ogen. 'Kom zuster,' sist Alec dan, terwijl hij de deur van de kamer met een grote zwaai opent en naar een zwarte wagen met geblindeerde ramen stapt.

---

•

[HEB LAPTOP BINNEN! Vanavond kom ik, Bente! Nu ben ik bij m'n oma eten, vanwege dat ze jarig is]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."