RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Tarah

Zijn woorden moesten even tot me doordringen eer ik ze begreep. Skull was wijs voor zijn leeftijd, zelfs wijzer dan sommige van de oudsten hier. En veel te vriendelijk.
Ik zou niet hetzelfde gedaan hebben en ze maar aan hun lot overlaten, omdat ze dat in mijn ogen verdienden. Maar ik had dan ook nog niet zoveel meegemaakt als Skull, dus misschien lag dat anders.
Ik keek even naar het meisje en toen weer naar Skull. Toen haalde ik mijn schouders op.
"Je bent veel te goedgelovig." Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Denk je... Ik weet gewoon dat ze je nooit zo gaan accepteren als iemand die hier geboren is. Je moet niet zo voor ze zorgen. Straks gaan ze het vanzelfsprekend vinden en veranderd er nooit iets aan de situatie."

[ bericht aangepast op 15 nov 2012 - 7:49 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even 'Voor mij hoeft er niet veel te veranderen' ik aai even door dr haar heen.
'Het enigste wat ze hoeven te doen is leren, leren dat er meer is in het leven dan de fouten die wij allemaal maken' ik kijk naar de tenten, de meeste lagen nog te slapen.
Ik glimlach even en haal een stuk van het hert eraf en trek er een stuk vlees vanaf waarna ik het in mijn mond doe.
'Ieder wezen leeft zijn eigen leven Tarah, zelfs de ergst demonische wezen doet dat' ik kijk even naar de lucht die langzaam kleur begint te krijgen.
'Zoals wij leven, leeft de rest ook, en daarom kan ik hun vergeven voor hoe ze zijn, maar hun mij niet voor wat ik gedaan heb' ik glimlach even.
'Maar laten we niet te ver gaan over het onderwerp, ik wil je niet dingen vertellen die je niet hoeft te weten' ik geef haar een kus op dr wang waarna ik nog een stuk vlees in mijn mond stop en erop begin te kauwen.

Tarah

Ik zuchtte. "Het is gewoon niet eerlijk dat jij ze wel vergeeft en zij dat niet doen. Maar ik denk dat dat je gewoon beter maakt dan hen..."
Ik rolde mijn vest op een bol en ging er met mijn hoofd op liggen. De wind danste door mijn haren heen en zorgde ervoor dat er sprieten voor mijn gezicht vallen.
Ik staarde naar de lucht. Toch vond ik dat ik gelijk had en dat hij veel te goed was. Of misschien was ik gewoon een slecht persoon omdat ik deze mensen niet zou vergeven. Misschien moest ik er maar niet meer op in gaan en hem laten doen. Ze hadden mij tenslotte niets misdaan.
"En hoezo? Dingen vertellen die ik niet hoef te weten? Heb je iets uitgespookt?" zei ik en stak mijn tong naar hem uit.

[ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 17:17 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even naar dr en kijk naar de horizon.
'Er zijn nauw eenmaal dingen die in de duisternis blijven schat, daar kan niemand iets aan doen' ik glimlach even.
Ik kijk dr even aan en glimlach 'Maar dat betekent niet dat in het licht nog dingen wandelen die zich wel laten zien' ik veeg dr haren uit dr gezicht waarna ik ze achter dr oor stop.
'Hoewel, er vanzelf dingen uit de duisternis komen die het terug willen' ik kijk weer naar de horizon, mijn blik was veranderd na die zin.
'Ik denk dat ik even wat ga zwemen, als je wilt mag je mee' ik glimlach even naar dr waarna ik opsta.
'Alleen als je durft hoor' ik grijns even waarna ik rustig naar de bosrand loop.

Tarah

Hij wist me altijd mee te krijgen, ook als ik geen zin had om iets te doen. Ik wist niet hoe hij het deed, maar het lukte hem elke keer weer. Waarschijnlijk kwam het door de: "Alleen als je durft, hoor."
Ik sprong behendig recht en trok mijn vest weer over mijn schouders. Mijn kleine snelle pasjes ging ik achter hem aan. Ik wilde hem laten zien wat hij me geleerd had en dat ik het kon. Ik wilde hem trots maken.
Ik had mijn kleren al tot op mijn ondergoed uitgetrokken toen we bij het meer aankwam. Ik keek Skull even beschaamd aan, omdat het nogal raar voelde om mezelf uit te kleden voor de ogen van een jongen. Een beetje onzeker keek ik hem aan en liep ik langzaam het water in.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even als we bij het meer komen en merk dat Tarah zichzelf deels uitkleed.
Als ik dr gezicht zie kan ik niet meer stoppen met lachen.
'Zelfs voor je verloofde durf je jezelf niet uit te kleden?' ik val zowat op de grond van het lachen waarna ik op adem probeer te komen.
Ik trek mijn kleren uit en laat mijn broek aan.
Ik spring het water in met een duik waarna ik een stuk verder omhoog kom.
'Nauw kom dan maar zou ik zeggen he, of blijf je in het ondiepen?' ik glimlach even.

Tarah

Ik werd nog roder als hij begon te lachen, maar herpakte me snel. "Moet jij juist zeggen, meneer broek."
Ik maakte een klein sprongetje, waardoor het koude water fel omhoog plenstte. Ik wandelde tot ik aan mijn middel in het water stond en keek hem toen aarzelend aan. Daarna werd mijn blik vastberaden. Ik ging hem me niet nog eens laten uitlachen.
Ik bukte me en begon langzaam maar zeker te zwemmen. De angst was er nog steeds, maar zat nu erg diep verscholen achter mijn pokerface.

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 9:29 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
ik zwem wat naar achter waarna ik dr aankijk.
Ik grijns eventjes waarna ik onderwater duik.
Als ik merk dat ze meer het diepe in zwemt zwem ik naar dr toe en trek ik dr onderwater.
Ik grijns en ga zelf weer omhoog.
Ik zwem naar een plek waar ik kan staan en blijf grijzend naar de plek kijken waar ik dr ondertrok.

Tarah

Ik werd onverwacht naar beneden getrokken. Kleine luchtbelletjes ontsnapten uit mijn mond en ik voelde het water langs mijn mond naar binnen sijpelen.
Ik probeerde de paniek uit mijn hoofd te bannen, zodat ik helder na kon denken.
Ik begon snel met mijn armen te klappen en steeg naar boven.
Ik keek kwaad naar Skull, die dichtbij de oever stond. Ik stormde het water uit en gaf hem een duw.
'Wil je me dood of zo? Verdomme!' riep ik boos.

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 15:44 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns en pak dr beet.
'Nee dat niet, maar de angst die je had wilde ik er even uit halen' ik glimlach even.
Ik geef dr een kus op dr wang en kijk dr aan 'En als je verdronken was, had ik je wel gered schat' ik glimlach even.
Ik til dr op waarna ik langzaam het water in loop.
'En als je verdronken was, had ik mijn eigen leven genomen' ik glimlach even waarna ik water ons omringt.

Tarah

'Dat mag ik hopen, ja,' snauwde ik.
Ik sloeg mijn armen om zijn nek en plantte en kus op zijn voorhoofd.
Hoe wist hij dat ik nog steeds bang had?
Ik zuchtte, hij kende me veel te goed en eigenlijk vond ik dat niet zo fijn. Beangstigend.
Voor mij was hij een puzzel en ik moest nog veel stukjes in elkaar leggen voor ik alles van hem zou weten.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
'Als je ergens moeite mee hebt moet je het gewoon vragen he' ik glimlach even naar dr,
ik zwem rustig rondjes met dr waarna ik richting de waterval zwem.
Ik zwem eronder waarna ik het water over mijn lichaam voel gaan,
ik grijns even en zwem achter de waterval waarna ik de stenen vast pak, ik trek ons samen omhoog waarna ik ga zitten op de rand.
'Deze plek had ik gevonden toen ik zo verward was, hier vond ik mijn rust' ik glimlach even naar dr en zoen dr op haar mond.

Tarah

"Wauw," bracht ik verbouwereerd uit. "Prachtig."
Ik zoende hem teder terug en ging liggen. Grote en kleine stalactieten hingen boven ons. Ik kon mijn glimlach niet van mijn gezicht houden.
"Als je ergens moeite mee hebt met je het gewoon vragen, he," herhaalden zijn woorden zich in mijn hoofd. Ik dacht even na. Het was niet dat ik ergens echt moeite mee had, hij was alleen zo... ondoorgrondelijk.
Maar ik zou zelf wel uitvinden wat hij allemaal had meegemaakt en wié hij echt was. Ik kende hem natuurlijk wel. Maar wanneer kende je iemand echt? Volgens mij kon je mensen nooit echt kennen. Volgens mij kende ik mezelf niet eens écht.
Ik probeerde mijn serieus denk-gezicht van mijn hoofd te houden, maar ik had het er moeilijker mee dan verwacht.
Skull had gedaan waar mijn moeder zelfs nooit in geslaagd was, hij zette me aan het denken. Iets wat ik vroeger nooit deed.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en ga zelf ook liggen.
'Lukt het met denken? Want ik hoor je hersenen kraken' ik lach eventjes en draai mijzelf richting haar.
Ik glimlach even en haal een kaars uit mijn zak waarna ik hem aansteek.
Het licht van de kaars laat de stalactieten flikkeren en een schouwspel van verschillende kleuren vult de grot.
Ik glimlach even en aai over haar wang.
'Het enigste wat mij werkelijk rustig maakte vroeger was dit schouwspel' ik glimlach even.

Tarah

Ik lachte. "Nee, het doet zeer."
Skull haalde een kaars uit zijn zak en stak hem aan. Ik keek weer naar boven. Het kleine vlammetje liet lichtstralen door de grot heen dansen die het water dat van de stalactieten afdroop deed weerspiegelen.
"Het enigste wat mij werkelijk rustig maakte vroeger was dit schouwspel," zei hij met een glimlacht.
Ik begreep inderdaad waarom het hem rustig maakte. Mijn hoofd leek opeens leeg te zijn, al mijn gedachten verdwenen. Ik haalde rustig adem en luisterde naar het neerstorten van duizenden liters water.
"Het is ook erg rustgevend," fluisterde ik zacht. Ik wilde de rustgevende stilte niet verbreken.
Ik rolde langzaam boven op hem en drukte mijn lippen op de zijne terwijl ik met mijn handen door zijn haar ging. Ik zoende hem liefdevol.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov