RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Tarah

Ik grijnsde. Die jongen kon beter met naald en draad overweg dan ik.
"Ziet er goed uit," zei ik. Er speelden wat zenuwen in me op. Samen slapen met een jongen was vast anders dan een tent delen met je vader. Het moest er waarschijnlijk ooit van komen. Als er nog wat huiden over zouden zijn kon ik er nog een deken van maken, want dat van mij hing onder het bloed en ik had er stukken af gescheurd om het bloed ermee te stelpen.
Ik bedacht me dat ik ook nog eens dringend met mijn ouders moest praten. Wat deden ze trouwens in het dorp van de jagers?

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik kijk even naar Tarah, ik zag dat ze met iets zat en dat er vragen door dr hoofd heen gingen.
Maar misschien moest ik die voor haar zelf laten.
Ik zucht even en ga liggen op het gras waarna ik naar de wolken kijk.
'Tarah, het is niet erg als je nog dingen moet doen hoor. Ik red mijzelf wel' ik glimlach even naar dr.
Hoewel mijn verleden, nu echt het verleden was, was het wel een tijd waar ik van geleerd had.
Waar ik geleerd had hoe ik nu moest zijn, hoe ik moest leven en hoe ik in leven bleef.

Tarah

'Euhm... Oké, ik ben zo terug,' zei ik. Ik perste een kort glimlachje op mijn gezicht en beende het terrein over naar mijn eigen tent.
Mijn beide ouders keken op toen ik mijn hoofd door de flappen stak.
'We moeten praten.' Met een ernstig gezicht ging ik zitten. 'Wat deden jullie daar. En eerlijk.'
Mijn moeder slikte even. 'Je vader... Ik... Het was niet de bedoeling dat het zo zou lopen...'
Papa legde gaar het zwijgen op door enkel zijn hand uit te steken.
'Je gaat ons hier waarschijnlijk om haten maar... Ik kon niet leven met het feit dat jij en die jongen... Dus ik probeerde de jagers achter hem aan te krijgen... Het liep helemaal fout en... Het spijt ons. We zien nu ook in dat hij... Niet zo is zoals we dachten.'
Ik keek naar de grond. Woede borrelde in me op, maar ik probeerde mezelf in toom te houden.
'Goed dat jullie inzien dat jullie fout waren,' zei ik, 'maar ik wil jullie nu even niet meer zien.'
Het was erger dat ik koel deed dan dat ik begon te schreeuwen en dat wisten ze beiden. Mijn moeder barstte in tranen uit.
Zonder ze beiden nog een blik waardig te gunnen greep ik de hooibalen die ik als matras gebruikte beet en liep zonder nog iets te zeggen de tent uit. Ik deponeerde ze voor de andere en zonder iets te zeggen ging ik zitten. Ik betwijfelde of ik Skull hierover moest vertellen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik volg Tarah met mijn ogen tot ze dr eigen tent in loopt.
Ik glimlach even, waarschijnlijk zat ze met de vraag wat haar ouders in dat kamp deden.
Die vraag kon ik vast en zeker ook wel voor dr beantwoorden.
Ik glimlach even bij de gedachtes dat ze nu van dr ouders krijgt te horen wat ik haar verteld had een moment geleden.
Als ze terug komt lopen merk ik de hooibalen in dr hand, als ze gaat zitten glimlach ik even naar dr.
'En heb je nu je waarheid?' ik leg mijn arm om dr heen.
'Het zijn je ouders, dus veracht ze niet. Ik geef ze geen ongelijk dat ze mij niet vertrouwen' ik glimlach weer en geef een kus op dr wang.
'Zal ik dan maar je hooibalen in de tent leggen?' ik wil opstaan en wacht op dr antwoord.

Tarah

Ik lachte sarcastisch. "Veracht ze niet?" Ik draaide in mijn ogen. "Ik zie altijd alleen maar de goede dingen in mensen en elke keer word ik weer teleur gesteld."
Ik schoof een hooibaal vooruit met mijn voet. "Ja, doe maar."
Ik had nu even geen zin om nog iets te doen. Zitten en mokken, zoals ik meestal deed als me iets niet beviel. Ik dacht dat ze het wel zouden begrijpen en hem zouden accepteren... Omdat hij mijn keuze was en ik van hem hield. Zoiets doen ouders toch wel voor hun kinderen. Blijkbaar niet.
Ik leunde naar achteren tegen de boom en staarde naar boven. Een klein, bijna niet voelbaar briesje deed de blaadjes heen en weer wiegen. Ik zuchtte. Waarom was ik ook zo naïef?

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en breng de hooibalen naar de hut die ik onlangs gemaakt had.
Ik gooi ze in een hoek waarna ik de mijne ernaast leg.
Ik glimlach even, vanavond slaap ik naast dr.
Ik loop weer naar buiten en merk dat ze aan het denken is.
Ik glimlach even en loop naar dr toe 'Je hoeft niet boos te zijn op ze, ik ben het zelf gewend en ze merkte nu dat ze fout zaten of niet soms?' ik glimlach even en geef een kus op dr voorhoofd.
'Dus wees gewoon jezelf en laat het niet in je gedachtes rondslingeren' ik kijk dr even aan waarna ik naast dr ga zitten.

Tarah

Ik glimlach even. "Je hebt vast gelijk..."
Ik ging met mijn hoofd op zijn schoot liggen en deed mijn haar naar achteren zodat ik zijn gezicht kon zien. Ik moest glimlachen bij de gedachte dat hij van mij was en ook enkel van mij.
"Je hebt precies niet meer zoveel last van je buik" zei ik. Ik wreef zacht met mijn vinger over zijn shirt, op de plaats waar de wonde zou moeten zitten. Ik probeerde niet aan mijn ouders te denken, maar het lukte niet erg goed. Natuurlijk was ik boos op ze, maar ik was ook bereid het ze te vergeven. Als Skull het zelfs kon, waarom ik niet. We waren ze trouwens niet gaan redden om er later ruzie mee te maken. Ik besloot dat ik ze nog een nachtje zou laten afzien en het morgen wel goed zou maken.

[ bericht aangepast op 5 nov 2012 - 17:18 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even.
'Ik ben wel wat gewend hoor' ik grijns even en wijs naar mijn lichaam om dr aan te herinneren dat ik meerdere littekens heb.
Ik kijk even naar de tent van Tarah dr ouders, ze moest juist blij zijn met ze, mijne hadden mij verraadden en verbannen.
Ik glimlach weer even en kijk naar Tarah 'Geef ze de tijd, ze snappen je vast wel' ik geef er een kus op dr voorhoofd waarna ik met dr haren begin te spelen.

Tarah

"Ik geef het niet graag toe... maar je hebt weer eens gelijk..." mompelde ik.
Ik was de littekens op zijn lichaam vergeten. Het was spijtig dat ze zijn mooie lichaam ontsierden, maar mij deerde het eigenlijk niet erg. Het was een deel van hem en elke schram droeg zijn verhaal. Ik zou wel een willen weten wat hij nog allemaal meegemaakt had.
Het was leuk dat hij met mijn haren speelde, het werkte ontspannend. Ik keek hem even aan. "Als je niet wil hoeft het niet... Maar wil je nog zo'n verhaal vertellen. Ik zou graag willen horen wat je nog allemaal meegemaakt hebt." Ik aarzelde even. "Tenzij je het niet wil. Ik wil je niet dwingen..."
Misschien wilde hij er juist helemaal niets over kwijt. Dat was oké. Ik begon te twijfelen, misschien had ik het ook helemaal niet moeten vragen. Ik zuchtte en ging met mijn handen door mijn haar. Ik hees mezelf recht. "Laat ook maar, ik had het niet moeten vragen."

[ bericht aangepast op 5 nov 2012 - 21:15 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even naar dr.
'Ik heb genoeg verhalen te vertellen die elk op mijn lichaam staat, dat is waar' ik leg mijn hand op dr wang.
'Maar elk verhaal heeft ook zijn nadeel, net zoals het zijn voordeel heeft' ik glimlach even geef er een kus op dr wang.
'Op een dag zal je elk verhaal wel weten, kan je een boek schrijven en word je misschien nog rijk' ik glimlach weer.
'Maar voor nu is het verhaal wat ik je verteld had genoeg, het is alles wat je hoeft te weten voor nu' ik kijk dr even aan.
'En het is niet erg dat je nieuwsgierig bent, dat is elk persoon, om wie het ook gaat' ik glimlach naar dr, misschien wilde ze het weten maar voor nu wist ze wel genoeg.

Tarah

Ik lachte oven om zijn woorden en ging weer liggen. Ik kwam ze in ieder geval ooit te weten, dat was goed genoeg. Voor nu toch.
Het begon langzaam donkerder te worden. Ik schrok op van het geknor van mijn eigen maag.
"Heb je honger?" vroeg ik. "Ik kan dat ei nog voor je maken, of wil je liever wat zwijn?"
Ik haalde mijn veldfles van mijn riem af en nam een slok. Daarna stak ik het uit naar Skull. "Wil je ook wat?"

[ bericht aangepast op 6 nov 2012 - 16:54 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
'Honger ja, een ei? Nee bedankt' ik lach even.
'Ik heb meer zin in een stukje van.... TARAH!!'
ik grijns en bespring dr waarna ik mijn tanden zacht in dr nek zeg.
'MMmmmmmmmmm SMAAKT GOED!!' zeg ik lachend, ik lik langs dr nek waarna ik er een kus geef.
Ik kijk dr aan, ik glimlach even, ik was al druk bezig terwijl mijn wond nog aan het healen was.
Ik geef er een kus op dr mond waarna ik weer omhoog ga en mijn arm om dr heen leg.

Tarah

Ik begon te lachen en een schreeuwde wanneer ik zijn natte tong in mijn nek voelde. Hij legde zijn arm om me heen.
Ik wrong me even los zodat ik boven op hem kon klimmen. Ik ging zitten en boog me naar voren. Daarna drukte ik mijn lippen op de zijne, terwijl ik eigenlijk half op hem lag.
Ik ging met mijn handen door zijn haar. Toen ik terug trok keek ik hem grijnzend aan, omdat zijn haar naar alle kanten stond. "Staat je goed," grinnikte ik. Ik sloeg mijn beide armen om hem heen en ging met mijn hoofd op zijn borstkas liggen. "Ik hou van je," zei ik.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en doe mijn haar weer goed.
Ik kijk even naar dr waarna ik dr voor mij neer leg en mijn armen op haar borst leg.
'Ik hou ook van jouw' glimlachend zeg ik het waarna ik een kus op dr hoofd geef.
Ik kijk het kampvuur even rond, mensen begonnen terug te komen en sommige keken raar op.
Ik grijns, blijkbaar hadden ze niet verwacht dat ik iemand optijd zou vinden.

Tarah

Ik gunde de mensen rond het kampvuur geen blik waardig. Ik verachtte ze om wat ze Skull hadden aangedaan.
Natuurlijk was het mijn probleem niet, maar ik kon niet tegen mensen die... zo'n dingen deden. Net zoals ik nu even genoeg had van mijn ouders.
Ik stond recht en trok Skull mee de tent in.
Ik had geen zin om een avond aan het kampvuur te zitten. Ik gooide mezelf op de hooibalen en keek Skull grijnzend aan. "Dat zagen ze niet aankomen, hé?" vroeg ik.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov