RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Skull

Ik grijns even waarna ik naast dr ga liggen.
'Wat zien ze wel aankomen van mij' ik glimlach even.
Ik kus dr teder in haar nek waarna ik weer even opkijk.
'Ik ga wel toestemming aan je ouders vragen, dat snap je wel toch?' ik glimlach even.
Waarschijnlijk zal ik haar nu verbaasd maken,
haar ouders waren namelijk de gene die er tegen waren, maar zij wilt het net zo graag als ik.

Tarah

Ik knikte even. 'Je doet maar.'
Ik had het nog nieteens met ze bijgelegd. Maar als ze er al tegen zouden zijn zou ik toch niet luisteren, tenzij Skull me de tent uit zou schoppen natuurlijk.
'Je weet dat je een nee kunt verwachten,' zei ik, 'Maar ik denk dat je ze na vandaag wel aan het denken hebt gezet. Maar zeg nog niet dat ik het ga bijleggen. Laat ze nog maar even lijden.'

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns even,
'Al zeggen ze nee, dan hebben ze alsnog geen keus. Ik trouw met je zelfs zonder dat hun het willen' ik glimlach even waarna dr een kus.
Ik leg mijn arm om dr heen 'En als ze ons willen verstoten daarom, dan zal het zo gaan. Ik weet hoe het leven buiten een stam is en dan stichten wij onze eigen stam gewoon' ik glimlach weer even.
Ik kijk dr aan, misschien was het slim om te vluchten, maar de stam zou ook zijn vrede er mee hebben dat ik ook iemand heb gevonden.

Tarah

Ik keek hem even paniekerig aan. Verstoten?
Ik beet op mijn onderlip. Dat was wel het laatste waar ik aan gedacht had toen ik hieraan begon. Dat was helemaal niet wat ik wilde, in ieder geval.
Ik gaf toe dat een eigen stam stichten best wel gaaf zou zijn, dan zouden we een geschiedenis hebben en alles. Maar dan nog.
"Skull," begon ik. "Je weet dat ik van je houd, maar... Ik weet niet of ik dat er wel voor over heb... Ik denk niet dat ik dat kan."
Nogmaals, ik hield niet van te veel verandering. Natuurlijk hield ik van eenzaamheid, maar ik zag het niet zitten om op kinderen te blijven passen als hij ging jagen of zo. Ik wilde ook mijn vrijheid.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns even en haal mijn hand door dr haar heen.
'Ach, het kan altijd gebeuren toch?'
Ik grijns even en begin dr dan te kietelen.
'Maar wees niet bang, als de oudere het toestaan dan worden we niet verstoten' ik grijns weer even.
'En zover ik t zie, hebben ze het al toegestaan' ik glimlach even en zoen dr op haar lippen.
'Dus wees niet bang, ik bescherm je' ik glimlach even.

Tarah

Een voldane glimlach verscheen op mijn lippen. "En ik ga er proberen ervoor te zorgen dat ze je accepteren. Ik weet nog niet hoe, maar het zal me lukken."
Ik zoen hem terug en zuchtte opgelucht. Het was compleet donker in de tent, terwijl buiten de zon nog niet helemaal onder was. We hadden dringend wat kaarsen nodig.
Maar dat was niet voor nu, ik had geen zin om me uit zijn greep te verlossen, gewoon omdat ik zo goed lag.
De vlinders gierden door mijn buik, wat ook elke keer gebeurde als hij me zoende, maar nu ik zo samen met hem lag, was het nog erger geworden.
Ik probeerde al liggende mijn schoenen uit te trekken - in de mate dat dat mogelijk was - en kroop onder het deken.

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 16:55 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns even waarna ik mijn schoenen uittrap.
Ik kijk dr even aan en glimlach dan, ik trek de dekens ook deels over mij heen waarna ik dicht tegen dr aan ga liggen.
Ik ga met mijn hand door dr haar en met mijn andere over dr buik.
Ik geef een kus op dr wang waarna ik mijn hoofd vlak bij die van haar leg.
'Heb ik je al mijn grootste geheim verteld?' zeg ik glimlachend.
Ik kijk dr even aan wachtend op dr antwoord.

Tarah

Zijn lichaamswarmte sloeg over op de mijne. Ik begon langzaam op te warmen.
"Heb ik je mijn grootste geheim verteld?" Skull glimlachte.
Zijn grootste geheim? Ik kon me niet herinneren dat hij me ooit een geheim had verteld, als je de littekens niet meetelde. Ik duwde mijn koude voeten tegen de zijne en nestelde me wat dichter tegen hem aan.
"Ik denk het niet, nee." Ik sloot mijn ogen. De duisternis had ons toch al omhuld, dus het maakte niet veel verschil. Ik genoot van de warmte en het samenzijn met Skull.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even,
'Dan vertel ik je mijn grootste geheim' ik kijk dr even aan waarna ik mijn mond dichter naar dr oor breng.
'Ik hou van je' fluister ik in dr oor waarna ik mijn hoofd weer terug leg op zijn plek.
Ik leg mijn armen om haar heen waarna ik zachtjes over dr rug wrijf.
'Ik zal je altijd beschermen, waar je ook bent' fluister ik de duisternis in.
Ik geef er een kus op dr wang waarna ik zelf mijn ogen sluit.

{Ik heb een RPG gemaakt, maybe dat je het wat vind The Magic Hunters }

Tarah

Een glimlach verscheen op mijn gezicht.
"Ik denk niet dat dat ondertussen nog een geheim is. Maar ik hou ook van jou," fluisterde ik. "En ik zal er ook altijd voor je zijn. Hier." Ik drukte met mijn elleboog zachtjes tegen zijn hart en sloot mijn ogen.
Dit was de mooiste zomer van mijn leven, ook al duurde hij nog minder dan een week. Maar dat maakte me niet uit, want daarna zouden nog veel mooie jaren komen.
Ik sloot mijn ogen en dommelde al snel in.

[Ik zal straks eens een kijkje nemen, ik moet nu weg.]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even als ik merk dat ze in slaap gevallen is, zover ik het kan zien.
Ik trek voorzichtig mijn arm terug waarna ik uit de tent stap.
Ik kijk naar het vuur wat al deels gedoofd is en glimlach, ik pak wat hout waarna ik het vuur weer aanmaak.
Ik sprint het bos in waarna ik transformeer en wat herten neer haal.
Ik sprint terug naar de stam waar ik de herten naast het vuur leg zodat ze morgen ochtend op het vuur gelegd kunnen worden.
Ik kijk even naar de lucht en stap dan terug de tent in, voordat ik de tent in stap transformeer ik terug.
Ik ga weer naast dr liggen waarna ik mijn arm om dr heen sla en mijn ogen dicht doe.

Tarah

De zon piepte net over de horizon toen ik mijn ogen opende. Ik duwde mezelf voorzichtig onder Skulls arm vandaan en transformeerde, waarna ik door het bos rende, naar de uiterste rand.
Het dorp van de jagers was gevaarlijk dichtbij, maar ik hield ervan om naar de zonsopgang te kijken. Hij kroop langzaam verder omhoog en wierp fantastische kleuren over het landschap. Langzaam begon ik aan mijn weg terug.
In de verte waren de tenten van onze stam al terug zichtbaar. Maar iets anders trok mijn aandacht. Ik bevond me vlakbij een konijnen hol. Het was een complex gangenstelsel onder de grond, maar er moest sowieso vandaag nog een konijn uitschieten. De eerste konijn die bovenkwam, werd mijn ontbijt.
Ik kroop langzaam naar de bosjes en ging liggen, zodat ik door de bladeren de konijnen kon zien, maar zij mij niet.
Na een tijdje kwam er een donkerbruin neusje naar boven en niet veel later ook de rest.
Ik schoof even met mijn voeten naar voren en sprong recht op het beest af. Met zijn luchtpijp tussen mijn tanden liep ik naar een schaduwrijk plekje en begon het beest langzaam op te peuzelen.
Het zou een warme dag worden, dat kon ik nu al voelen.

[ bericht aangepast op 13 nov 2012 - 18:01 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik open mijn ogen en zie nog net een schaduw de tent uitlopen, ik glimlach even.
Ik stap het bed uit waarna ik naar buiten loop, ik loop naar de herten waarna ik die op het vuur hang, de andere zouden waarschijnlijk zo meteen wakker worden.
Als ik de geur van bloed ruik grijns ik, Tarah.
Ik loop rustig richting de geur waarna ik haar in wolven vorm zie genieten van een konijn.
'Misschien is het lekkerder als je het beest bakt, dat smaakt ook wat anders dan het rauwe' ik glimlach even naar dr waarna ik naar het konijnenhol kijk.
Ik hoorde meerdere voetstappen door het hol gaan, wat betekende dat er meerdere konijnen leefde.
Ik glimlach even, een voedselbron.
Ik loop weer rustig terug naar de stam waarna ik bij het vuur ga zitten, wachtend tot de herten klaar zijn.

Tarah

Ik keek Skull onschuldig aan met mijn zwarte wolf ogen. Hij bukte bij het konijnenhol en wandelde rustig weg.
Ik keek hem nog even na en at toen verder. Ik hoefde geen gebakken vlees. Ik gaf hem geen ongelijk; natuurlijk was het lekker, maar ik hield het liever voor speciale gelegenheden omdat ik niet verwend wilde worden.
Toen het beest op was gooide ik het karkas in een struik en veranderde terug. Met mijn hand veegde ik het bloed van mijn mond af en ging dan naast Skull zitten aan het vuur.
Ik trok mijn vest uit en keek hem aan. "Ze zijn het niet waard." Ik knikte naar de herten. Hij snapte wel wat ik bedoelde.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik grijns even en veeg nog wat bloed uit dr mondhoek waarna ik het van mijn vinger lik.
'Niemand hier is het werkelijk waard nee, dat klopt' ik glimlach even.
'Maar zelfs de gene die het niet waard zijn, kunnen vergeven' ik glimlach naar dr.
Ik kijk even naar een meisje wat om een hoekje aan het snuffelen was en rustig naar het vuur loopt.
'Zelfs de jongste kan je nooit vergeven voor wat ze doen Tarah, maar zelfs die moeten leren' ik kijk dr even aan en leg mijn hand op haar wang.
'Elk wezen leert zijn eigen weg te gaan, maar op de weg die dat wezen kiest zal het meer leren dan het ooit gedaan heeft' ik geef haar een kus op dr wang.
'Misschien dat je het begrijpt, misschien dat je het later begrijpt' ik glimlach waarna ik de herten omdraai zodat ze goed kunnen garen.