RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Jayy
ik volgde haar en nam naast haar plaats bij de water. ik nam haar voorbeeld over en vulde mijn eigen waterfles. 'kan je zwemmen?' vroeg ik May terwijl ik licht grijnsde en naar het heldere water tuurde. Ik trok mijn shirt uit en begon mezelf te wassen met het koude water. het was verkoelend en waarschijnlijk ook hard nodig wat het vuil maakte het water wat weer van mijn lijf afkwam wat troebel. ik keek uit mijn ooghoeken naar May, wachtend tot ze antwoord ging geven op mijn vraag. Zelf kon ik enorm goed zwemmen. Ik had het samen met Kilian geleerd van mijn vader en wij zouden het moeten leren aan Puck als ze oud genoeg was.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

May beet op haar lip. 'ja howr...' Mompelde ze. Ze kon niet zwemmen. Ze was zelfs bang voor water. Er waren genoeg verhalen over stamleden die verdronken waren en ze wou niet dat zijn ook ooit in zo verhaal zou voorkomen. Ze beet op haar lip een staarde naar hem. Hij zag er geweldig goed uit. Ze werd rood en keek naar haar voeten. 'Ik hou niet o van zwemmen' Ze beet op haar lip en at verder aan haar appel. May tuurde door de bomen en glimlachte. 'Maar jij mag wel als je wilt, iets verderop loopt het uit een een klein meertje.' Ze grijnsde en keek hem aan.

yeaaaahh!

Tarah April Christison

Ik bleef even stil zodat ik zeker wist dat zijn verhaal afgelopen was. Ik had iets erg verwacht, maar niet dit.
Ik keek even naar de grond, niet wetend wat ik moest zeggen. "Wat erg..." was het enige wat ik uitbracht. Hij was welkom in onze stam, maar werd niet door iedereen geaccepteerd. Hij verdiende beter, veel beter. Zeker na alles wat hij had meegemaakt.
Ik wist dat hij geen slecht persoon was, alleen moest de rest nog overtuigd worden.
Ik stond op en trok hem recht. "Dus, ga je me nog leren zwemmen of wat?" vroeg ik. Zijn verhaal had me geïnspireerd en ergens wilde ik hem ook afleiden. Aan mijn medelijden zou hij toch niets hebben, maar aan afleiding wel.
Ik trok mijn schoenen en broek uit. Voorzichtig zette ik een voetje in het water en al snel stond ik er tot aan mijn knieën in. Dit was zo erg nog niet; ik kon nog staan. Het ergste zou het punt zijn dat ik niet meer kon staan.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jayy
'Waarom hou je niet van zwemmen?' ik ging op de rand zitten en liet mijn benen in het water glijden. Ik hield van zwemmen, het gaf me altijd een bevrijd gevoel. Toch ging ik het nu niet doen en zou ik bij May blijven. Ik zou vannavond wel gaan zwemmen met Kilian. ik waste ook nog een appel en nam er weer een hap uit.
ik hield er niet zo van en had liever mals vers vlees, maar erg verkeerd was het niet. ik voelde wat visjes langs mijn voeten en tenen zwemmen en als reflex trapte ik met alle macht het water omhoog, dat hierdoor midden in mijn, maar ook in May haar gezicht kwam.
'Sorry.' kon ik nog net prevelen, voordat ik in lachen uitbarsten.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Skull

Ik glimlach even en sta op waarna ik naar dr toe loop.
Ik leg mijn handen op dr heupen 'Ik leer je het wel' zeg ik met een glimlach waarna ik samen met haar stap voor stap richting het diepere gedeelte ging.
Als we in het diepe gedeelte zijn hou ik dr goed vast en leg ik haar armen om mijn nek heen 'En anders zal ik je nooit loslaten' ik glimlach weer even.
Ze was al deels over dr angst, die twinkeling had ik gezien in dr ogen.
Maar hoe zou ze nu reageren, zonder ondergrond.

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 14:13 ]

Tarah

Ik kneep zijn nek bijna fijn toen ik voelde hoe de grond onder mijn voeten weggehaald werd. Ik sloot mijn ogen en trok mijn wenkbrauwen op.
"Wat nu?" vroeg ik. "Laat me alsjeblieft niet los."
Ik voelde me gewichtloos, hoewel ik me nog steeds aan Skull vastklampte. Het water leek mijn vingers rond zijn nek los te peuteren en liet me langzaam wegglijden. Ik slaakte een gil en greep zijn schouders beet. God, dit was verschrikkelijk. Ik keek Skull aan en probeerde kort naar hem te glimlachen, wat me niet zo goed afging. Blijven leven was me nu iets belangrijker dan glimlachen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

May grinnikte. en stek haar hand in het water en gooide water op. Ze spatte hem nat en lachte hard. 'Koekje van eigen deeg' Ze grinnikt maar verloor haar evenwicht en viel met een grote plons het water in. Ze greep de kant en slaakte een kreet. 'Help me...' Ze was doodsbang en dat was wel te zien. Het water maakte haar spieren koud ende stroming was sterk. 'Ik loooog! ik kan niet zwemmen help me.' Jammerde ze en slikte. Ze voelde de grip van haar hand verzwakken. En als zij het niet op zou geven zou de graspol die ze in haar hand had geklemd dat wel doen.

yeaaaahh!

Skull

Ik grijns even, het was een duivels grijnsje.
Ik kijk dr even aan, zoen dr op dr mond en duik dan met dr onder water.
Ik hou dr goed vast, het water zou mijn handen niet van dr afkrijgen.
Een paar secondes later duik ik weer omhoog met dr.
Ik glimlach even naar dr 'Zoals ik al zei: Je hoeft niet bang te zijn. Ik bescherm je' ik glimlach even waarna ik een stuk met dr rond zwem.
'Het belangrijkst is dat je blijft trappelen, en wij wolven hebben genoeg kracht in onze benen dus dat moet niet moeilijk zijn' ik glimlach even en blijf dr goed vasthouden.

Jayy
Even verbijsterd was ik toen May om hulp riep en op het moment dat ik wilde zeggen dat ze had gezegd dat ze kon zwemmen bekende ze dat ze gelogen had. Meteen schoot ik zelf ook het water in. met all kracht greep ik May haar lichaam vast en duwde ik haar als eerste de kant op. 'Laat me nooit meer zo schikken.' zuchte ik opgelucht toen ik haar veilig op de kant had en er zelf ook weer opklauterde. ik moest even bijkomen van de schik en pakte mijn droge shirt wat nog op de waterkant en wreef zwijgend en zachtjes May haar gezicht droog.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Tarah

Had hij nou...? Voor ik het me goed realiseerde werd ik onderwater getrokken. Kon hij op zijn minst niet even waarschuwen? Luchtbelletjes ontsnapten uit mijn mond en ik kon mezelf horen schreeuwen onder water. Een paar seconden later werd ik terug omhoog getrokken.
Ik keek Skull even boos aan en begon te trappen. Ik wilde niet weten hoe debiel ik er nu uitzag, trappelend met mijn voeten. Volgens mij deed ik iets fout, want overal om ons heen vloog water. Voorzichtig probeerde ik een voet op de bodem te zetten. Opgelucht zette ik mijn tweede voet neer en maakte me los uit zijn greep.
Ik moest even bekomen,van zijn verhaal, het zwemmen, zijn kus... Alles.

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 14:48 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even als ze zichzelf uit mijn greep haalt.
Waarschijnlijk had ze een plek gevonden waar ze kon staan, maar ze stond in het water.
De angst die ze eerst had, die was er niet.
Ik glimlach nog even en zwem wat naar achter.
'Als je klaar bent net nadenken mag je zelf een stukje zwemmen, als je teminste je hou vast weer wilt' ik grijns even naar dr.
Ik was niet tever van dr verwijderd, maar wel ver genoeg zodat ze mij niet in een keer kon vast grijpen.
Nu was het aan dr zelf om te kiezen om te zwemmen of te blijven staan.

Tarah

Ik keek hem even aan en begon te lachen. "Blijf daar maar lekker staan dan."
Ik wist zeker dat ik daar niet zou raken. Hij was degene die me boven hield, ik was de gene die als een gek spartelde. Maar als ik het niet probeerde ging het ook nooit lukken. Ik aarzelde even en schatte de afstand in. Waarschijnlijk zou ik nog een stap kunnen zetten, als ik dan ver genoeg zou springen was ik er. Wat dacht ik nu? Het was niet de bedoeling dat ik zou springen.
Hij zou me wel redden als het me niet lukte. Voorzichtig stak ik mijn armen voor me uit en begon te trappelen tot ik hem tegen hem aanbotste. Misschien was het toch niet zo ver als ik verwacht had.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Als ik merk dat ze t probeert zwem ik telkens heel stiekem iets naar achter tot ik merk dat we bij het ondiepe gedeelte komen.
Ik grijns even en kijk dr aan 'Heb je door waar we nu staan?' ik glimlach even en leg mijn handen om dr middel.
'Als je goed kijkt, dan merk je meteen wat je afgelegt hebt' ik grijns even, ze had het hele stuk vanaf het midden naar hier gezwommen.
Ze had het geleerd, geleerd om vooruit te komen.
Ik glimlach weer naar dr en doe de haren die voor dr gezicht hangen naar achter.
'Zie je wel dat je t kan, je moet alleen durven' ik glimlach even naar dr.
Zou het slim zijn om dr weer te zoenen?...
Het maakte mij niet uit wat ze zou doen, ik leg mijn hand in dr nek waarna ik met mijn lippen die van haar aanraak.

Tarah

Ik legde mijn armen in zijn nek en zoende hem terug. Ik knuffelde hem toen ik terug trok. "Bedankt," fluisterde ik.
Ik hees mezelf voorzichtig het water uit en trok mijn broek en schoeisel weer aan. Ik voelde me nogal raar. Het was een nogal vreemde middag geweest en ik wist niet goed hoe ik me moest voelen in de buurt van Skull. Waarom was hij zo lief tegen me? Pas nu dacht ik eraan waarom. Hij moest voor deze week een gezellin hebben gekozen. Ik voelde me best vereerd, maar nog steeds vreemd. Ik was dit soort sociaal contact niet gewend.
Ik was altijd al erg op eenzaamheid gesteld en de gedachte dat dat na deze week waarschijnlijk over zou zijn beangstigde me wel een beetje.

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 15:24 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach naar dr en volg dr met mijn ogen.
Ik loop dr achteraan en schud het water van mij af en kijk dan naar dr.
'Terah, ik weet dat je een vrije vogel bent. Ik snap ook dat je dat liever bent' ik draai mij weg van haar.
'En ik zal het begrijpen, en tenslotte, ik ben het gewend' ik glimlach even.
Waarom was ik zo dom om op het vrije vogeltje te vallen.
Ik sprint het bos in waarna ik mijzelf transformeer, ik moest even rennen, even alles loslaten.
Ik stop als het bos steeds donkerder word en kijk om mij heen.
Ik was in het dobkere gedeelte van het woud.
Misschien dat ik hier even tot rust kon komen, mijn gedachtes op n rij kunnen zetten.
Ik loop door waarna ik op een donker stuk mijzelf laat neer vallen.
Mijn zwarte vacht zou amper te zien zijn hier en de rust zou mij kalmte brengen.