[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

James - wezen

Willow haar gezich betrekt iets, wat ik al had verwacht. "Dat soort dingen moet je niet zeggen." zegt ze op een zachte toon en haar ogen worden wat waterig. "Oh, sorry." mompel ik snel en onhandig. "Ik zat juist net te denken dat ik het beter niet kan doen omdat jij dan van streek raakt. Ik wacht wel tot er iets anders voorbij komt, goed?" vraag ik om haar gerust te stellen.
Willow schud met haar hoofd en ik besluit er maar geen aandacht aan te besteden. Ze schud opnieuw haar hoofd als ik zeg dat ze maar bij mij moet slapen. "Danis het beter als ik een van de slaapzakken pak. Jij ziet er uit alsof je snurkt en ik kan niet slapen als mensen vlak naast me een varken na ztten te doen." mompelt ze. "Bovenden krul ik me altijd op in de dekens en dat kan dan niet."
Ik barst in lachen uit. "Willow, je kan ook niet gewoon tien minuten doorbrengen zonder iemand te beledigen hé?" vraag ik grinnikend. "Maar oké, dan gaan we nu meteen naar ze terug om een slaapzak te pakken en dan mag jij best uitleggen waarom je die meeneemt." zeg ik daarna enthousiast, waarna ik opsta, haar mee trek en haar over mijn schouder slinger. Als ik verder loop pak ik onze kleding weer op en loop ik op een behoorlijk snel tempo de richting van het kamp op, terwijl ik ondertussen met één hand mijn broek aan doe.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Oh, sorry,' mompelt James snel. 'Ik zat juist net te denken dat ik het beter niet kan doen omdat jij dan van streek raakt. Ik wacht wel tot er iets anders voorbij komt, goed?' Ik knik alleen en zeg voor de rest niks.
Hij begint hard te lachen na mijn opmerking. 'Willow, je kan ook niet gewoon tien minuten doorbrengen zonder iemand te beledigen hé?' vraagt hij grinnikend. Ik haal onschuldig mijn schouders op. 'Jij ziet er gewoon uit als iemand die snurkt, daar kan ik niks aan doen,' zeg ik. 'Maar oké, dan gaan we nu meteen naar ze terug om een slaapzak te pakken en dan mag jij best uitleggen waarom je die meeneemt'. James staat op, waarbij hij mee trekt, en slingert mij over zijn schouder. Nadat hij onze kleren heeft opgepakt loopt hij een kant op, richting het kamp waarschijnlijk, tegelijkertijd probeert hij zijn broek aan te trekken.
'James!' protesteer ik terwijl ik even met mijn benen spartel en met mijn vuisten op zijn rug bonk. 'Zet me neer!' zeg ik. 'Ik moet mijn kleren nog aantrekken! Ik ga mooi niet zo naar het kamp,' vervolg ik. 'En ik wil niet aan ze uitleggen waarom ik een slaapzak nodig heb, dan weten ze gelijk waarom ik hier wil blijven en ik wil niet dat Xavier en de rest dat ook weet,' voeg ik er kleintjes aan toe.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Als ik zeg dat wat ik dacht, knikt ze enkel en zegt ze verder niets, waardoor ik besef dat ze er écht last van heeft. Hm, dat gaat nog wel heel lastig worden de komende tijd, dat weet ik wel. Ik moet ook gewoon eten, alleen maar dieren is gewoon niet genoeg voor mij, er blijft een knagende honger achter die daar niet van weg wilt gaan, een honger die ik nu niet kan voelen door daarnet.
Willow haalt onschuldig haar schouders op. "Jij ziet er gewoon uit als iemand die snurkt, daar kan ik niks aan doen." zegt ze. "Zelfs de mooiste meisjes snurken, Willow." zeg ik als ik haar al over mijn rug heb geslingerd. Ik snurk helemaal niet en nu mag ze lekker boeten voor die opmerking.
"James!" protesteert ze terwijl ze met haar benen spartelt en met haar vuisten op mijn rug bonkt. Dit doet mij echter niets, ik hou haar alleen iets steviger vast voordat ze zichzelf van me afwerkt en valt. "Zet me neer! Ik moet mijn kleren nog aantrekken! Ik ga mooi niet zo naar het kamp." vervolgt ze en ik grijns enkel. "Jawel." antwoord ik. "En ik wil niet aan ze uitleggen waarom ik een slaapzak nodig heb, d weten ze gelijk waarom ik hier wil blijven en ik wil niet Xavier en de rest dat ook weet." voegt ze er kleintjes aan toe.
"Willow, je ziet ze toch hierna nooit meer, dus wat maak het uit?" opper ik vrolijk terwijl ik doorstap. "En daarbij, je moet Xavier eens uit je hoofd zetten want hij is overduidelijk homo, ik snap niet waarom je je er zo aan vast klampt." Een paar seconden later stap ik de open plek van het kamp op en zet ik Willow neer, die nog altijd gewikkeld is in mijn jas. "Ik heb een verstekeling gevonden." grijns ik dan naar de mensen die zich op de open plek bevinden.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Jawel,' is het enige wat James zegt. Ik weet gewoon dat er een grijns op zijn gezicht staat, ook al kan ik zijn gezicht niet. Ik begin weer met mijn vuisten op zijn rug te bonken en met mijn benen trappen. 'Zet. Me. Neer!' zegt ik op een zeurderige toon. Helaas heeft het geen zin en zet hij me niet neer.
'Willow, je ziet ze toch hierna nooit meer, dus wat maak het uit?' zegt James vrolijk. 'Dat maakt heel veel uit, ik wil gewoon niet dat ze het weten. Punt. Jij hebt ook wel dingen waarvan je wilt dat niet iedereen het weet, ook al zie je ze daarna niet meer,' zeg ik. 'En als je het waagt om ook maar tegen één van hun te zeggen dan vermoord ik je echt,' dreig ik daarna.
'En daarbij, je moet Xavier eens uit je hoofd zetten want hij is overduidelijk homo, ik snap niet waarom je je er zo aan vast klampt.' Mijn mond valt iets open. 'WAT?!' roep ik verontwaardigd. 'Ik klamp me helemaal niet aan hem vast! Hoe kom je daarbij?' protesteer ik. 'En als ik nog niet wist dat hij homo was,' voeg ik er sarcastisch aan toe.
Iets later zijn we al op de open plek en zet hij me neer. 'Ik heb een verstekeling gevonden,' grijnst James. Ik werp James een boze blik toe en geef hem een harde stomp tegen zijn arm. 'Geef mijn kleren,' eis ik terwijl ik zijn jas dichter om me heen trek.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Natuurlijk begint Willow gelijk weer met vuisten op mijn rug te bonken en met haar benen te trappen. "Zet. Me. Neer!" zegt ze op een zeurderige toon. Ik negeer uit uiteraard gewoon en vertel gewoon wat ik denk aan haar.
"Dat maakt heel veel uit, ik wil gewoon niet dat ze het weten. Punt. Jij hebt ook wel dingen waarvan je wilt dat niet iedereen het weet, ook al zie je ze daarna niet meer." zegt ze. "En als je het waagt om ook maar tegen één van hun te zeggen dan vermoord ik je echt." dreigt ze daarna. "Goed, ik hou mijn mond wel dicht hoor." grinnik ik, maar antwoord niet op de rest. "Veel succes met vermoorden, trouwens."
"WAT?" roept Willow verontwaardigd. "Ik klamp me helemal niet aan hem vast! Hoe kom je daarbij?" protesteert ze. "En als ik nog niet wist dat hij homo was." voegt ze er sarcastisch aan toe, waardoor ik moet lachen. "Goed gezien, liefje." zeg ik op een vrolijke toon, aangezien ik nu wel in mijn hum ben. "Trouwens, het is overduidelijk, zelfs voor mij. Verberg het maar niet. Zelfs ík maak meer kans." plaag ik haar.
Als we op de open plek zijn aangekomen, werpt ze me een boze blik toe en geeft ze me een stomp tegen mijn arm. "Geef mijn kleren." eist ze terwijl ze mijn jas dichter om zich heen trekt. Ik grijns en schud mijn hoofd. "Niet voordat ik mijn jas terug heb." antwoord ik en ik houd haar kleding stevig in een hand die ik omhoog steek, veel te hoog voor haar om bij te kunnen.

---

Your make-up is terrible

Ik schrijf wel even, eindelijk na lange tijd, een Xavier post.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik had in de tussentijd dat Willow weer weg was geglipt, geprobeerd aan de machine te werken, maar mijn gedachten en geïrriteerdheid leidde me af. Over allerlei dingen dacht ik na en het begon me zwaar op mijn zenuwen te werken dat we hier nog niet weg waren. Ik wilde hier het liefste nu weg, maar dat lukte niet als de machine nog kapot was. James had dan wel het luik open geslagen voor me, als de draden of de machine niet gemaakt konden worden, zaten we hier vast en dat wilde ik niet. “Verdomme,” murmelde ik, toen ik merkte dat het alweer niet lukte en gooide boos een gereedschap dat ik vasthad op de grond.
Precies op dat moment verschenen er een paar die ik kende, en welke ik liever op dit punt niet had gezien. Het kwam dan ook door mijn gehumeurde bui dat ik zo reageerde en boos eruitzag. “Ik heb een verstekeling gevonden.” Grijnst het mannelijke wezen naar de mensen, zo dus ik ook, die op de open plek bevonden. Ik fronste kort toen ik Willow in enkel de jas van James zag. Ze werpt hem een boze blik toe en geeft hem een harde stomp. “Geef mijn kleren,” eist ze. Ik let niet eens hoe ze eruit ziet, want ik kan enkel ongelovig zijn hoe ze tegen elkaar doen en dankzij mijn bui kan ik niet helder nadenken. Dat werd enkel erger toen James begon te praten. “Niet voordat ik mijn jas terug heb.” Antwoord hij en houd haar kleding stevig vast, die hij omhoog steekt zodat ze er niet bij kan.
Met grote passen loop ik naar hun toe, een stalen blik over mijn gezicht en pak gemakkelijk de kleding uit zijn hand, die ik daarna aan Willow geef. “Hier, ga je maar aan kleden, Willow.” Zeg ik, waarna ik naar James draai. “Wat denk je dat je aan het doen bent?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James begint te lachen. 'Goed gezien, liefje,' zegt hij op een vrolijke toon. 'Trouwens, het is overduidelijk, zelfs voor mij. Verberg het maar niet. Zelfs ík maak meer kans,' zegt hij. 'Ik vind hem helemaal niet leuk!' protesteer ik weer. 'Je vindt hem zelf gewoon leuk maar je bent te eigenwijs om dat toe te geven,' besluit ik.
Als ik aan James eis dat hij mijn kleren terug moet geven grijnst hij en schudt hij zijn hoofd. 'Niet voordat ik mijn jas terug heb,' zegt hij. De hand waarmee hij mijn kleding vasthoudt, houdt hij hoog in de lucht. Ik werp hem dezelfde boze blik toe als net, ga op mijn tenen staan en strek me uit, maar ik kan net niet bij mijn kleding. Dit gaat niet werken zo, en ik ben ook niet van plan James' leren jas uit te doen voordat ik mijn kleren heb. Dan moet ik het maar over een andere boeg gooien. Ik zet grote, onschuldige ogen op en laat mijn onderlip lichtjes trillen, alsof ik bijna moet huilen. 'Alsjeblieft, Jamsie?' vraag ik aan hem op een zachte toon. Voordat James er op kan reageren zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Xavier met grote passen onze kant komt opgelopen. Er staat een stalen blik op zijn gezicht en met gemak pakt hij mijn kleding uit James' handen, die hij vervolgens aan mij geeft. 'Hier, ga je maar aankleden, Willow'. Ik mompel een dankjewel terwijl ik mijn kleren aanneem. Zwijgend trek ik mijn spijkerbroek aan, en merk ik tot mijn opluchting dat de foto nog in de broekzak zit. Ik wil net James' jas uit doen, en mijn shirt aan als ik Xavier iets tegen James hoor zeggen. 'Wat denk je dat je aan het doen bent?'
Ik schraap zachtjes mijn keel. 'Ik was opzoek naar een waterbron, maar toen ik die had gevonden viel ik er in, waardoor ik dus zeiknat werd. Ik besloot dat ik beter terug kon gaan naar hier. Alleen verdwaalde ik weer eens. Gelukkig kwam ik James toen tegen die mij wel terug naar het kamp wilde brengen, maar hij dacht dat het handiger zou zijn als ik eerst mijn kleren zou laten drogen, omdat ik anders misschien ziek zou worden door een tijd in natte kleren te lopen. Ik was het met hem eens en deed mijn kleren dus uit, mijn ondergoed hield ik wel aan. James had me zijn jas gegeven, omdat ik anders alsnog kou zou kunnen vatten,' zeg ik tegen Xavier. 'Zonder James zou ik nog steeds ergens door het bos zwerven'.

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 18:55 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze werpt me dezelfde boze blik toe als daarnet, gaat op haar tenen staan en strekt zich uit. Natuurlijk lukt het zo niet, ik ben veel te lang hiervoor. Ik grijns haar toe, maar zij zet grote, onschuldige ogen op en laat haar onderlip lichtjes trillen, alsof ze bijna moet huilen. "Alsjeblieft, Jamsie?" vraagt ze aan me op een zachte toon. Ik begin zacht te gniffelen en wil er een leuk antwoord op geven, maar op dat moment word mijn aandacht afgeleid door Xavier, die met grote passen onze kant komt opgelopen. Er staat een stalen blik op zijn gezicht en met gemak pakt hij haar kleding uit mijn handen, die hij vervolgens aan Williw geeft. Ik ben vooral te verbaasd om hem tegen te houden.
"Hier, ga je maar aankleden, Willow." zegt hij en Willow mompelt een dankjewel naar hem en zich aan begint te kleden. "Wat denk je dat je aan het doen bent?" Ik trek een wenkbrauw op en wil net geamuseerd antwoorden als Willow er tussen door komt door haar keel te schrapen. "Ik was opzoek naar een waterbron, maar toen ik die had gevonden viel ik er in, waardoor ik dus zeiknat werd. Ik besloot dat ik beter terug kon gaan naar hier. Alleen verdwaalde ik weer eens. Gelukkig kwam ik James toen tegen die mij wel terug naar het kamp wilde brengen, maar hij dacht dat het handiger zou zijn als ik eerst mijn kleren zou laten drogen, omdat ik anders misschien ziek zou worden door een tijd in natte kleren te lopen. Ik was het met hem eens en deed mijn kleren dus uit, mijn ondergoed hield ik wel aan. James had me zijn jas gegeven, omdat ik anders alsnog kou zou kunnen vatten." liegt ze tegen Xavier. "Zonder James zou ik nog steeds ergens door het bos zwerven."
Nu staat er allemaal een geamuseerde blik op mijn gezicht. Ze liegt nu gewoon, ik weet niet eens precies waarom. Ik had Xavier best willen plagen met ons zwemtripje, maar ik besef dat hij dan behoorlijk kwaad zou zijn geworden op ons beide en volgens mij is hij wel kwaad genoeg. Zo zorgt ze er ook voor dat ik bij haar in het krijt sta en ik niets kan zeggen over wat ze eigenlijk van plan is. Hierna sla ik mijn armen over elkaar voor mijn nog ontblootte borstkas en knik ik langzaam. "Precies dat ja." zeg ik en volgens mij kan mijn goede humeur echt niet verpest worden. "Willow is soms echt een damsel in distress zeg. Gelukkig heeft ze mij." Ik grijns groots en sla expres mijn arm rond haar schouders heen om haar tegen me aan te kunnen drukken.

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 19:14 ]

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Willow mompelt een dankjewel naar me en begint zich aan te kleden. James trekt een wenkbrauw op vanwege mijn vraag, maar net voordat hij ook maar één of ander vaag, charmant verhaaltje wil ophangen, begint Willow al. “Ik was opzoek naar een waterbron, maar toen ik die had gevonden viel ik er in, waardoor ik dus zeiknat werd. Ik besloot dat ik beter terug kon gaan naar hier. Alleen verdwaalde ik weer eens. Gelukkig kwam ik James toen tegen die mij wel terug naar het kamp wilde brengen, maar hij dacht dat het handiger zou zijn als ik eerst mijn kleren zou laten drogen, omdat ik anders misschien ziek zou worden door een tijd in natte kleren te lopen. Ik was het met hem eens en deed mijn kleren dus uit, mijn ondergoed hield ik wel aan. James had me zijn jas gegeven, omdat ik anders alsnog kou zou kunnen vatten.”
Ik kijk haar even vaag aan vanwege haar verhaal, maar begin er niet over. Het was eigenlijk niet het antwoord op de vraag wat ik bedoeld had. “Zonder James zou ik nog steeds ergens door het bos zwerven.” De geamuseerde blik die op James zijn gezicht staat doet me al helemaal niet goed, en irriteert me alleen nog maar meer. Hoewel het hem helemaal niet lijkt te schelen, want hij vind dit wel leuk, denk ik zo. Na de toelichting van Willow, slaat hij zijn armen over elkaar voor zijn nog ontblootte borstkas en knikt langzaam. Ondanks dat ik ergens de sterke neiging heb om hiernaar te kijken, doe ik het niet. Het kan me nu ook niet zoveel schelen, aangezien ik zo geïrriteerd ben dat alles gewoonweg in de soep loopt. “Precies dat ja.” Zegt hij. Zijn goede humeur irriteert mij mateloos, wat duidelijk te zien is aan de kloppende ader bij mijn slaap.
“Willow is soms echt een damsel in distress zeg. Gelukkig heeft ze mij.” Hij grijnst groots en slaat zijn arm rond haar schouders heen om haar tegen zich aan te kunnen drukken. Ik weet heus wel dat hij het allemaal expres doet, maar probeer er niet zo erg op te letten of reageren… wat natuurlijk keihard mislukte. “Wat, ze heeft jou? De grote, boze wolf die mensen opeet?” Ik snoof minachtend en bekeek hem spottend, terwijl ik mijn armen ook over elkaar deed. “Ja, echt een geluk zeg. En als het haar nog meer meevalt, leeft zij morgen niet meer door jou.” Spotte ik vervolgens, waarbij mijn lippen een streep werden. Ik had echt zin om hem tot zijn uiterste te drijven, zodat hij ook eens boos werd. Dan kon ik eens vermakelijk toekijken. Hierna wendde ik me tot Willow. “Ben je gek of zo? Heb je een soort doodswens?” Mijn kaken verstrakten even toen ik naar haar keek, maar de arm die nog steeds om haar schouders lag irriteerde me, dus trok ik haar bij hem vandaan, richting mij.

---

†

Willow Nastya Reyes
Als ik naar James kijk zie ik dat er een geamuseerde blik op zijn gezicht staat. Beter houdt hij zijn mond gewoon en vertelt hij niet over het zwemmen, Xavier zal dat vast niet erg leuk vinden. Ook kan hij maar beter niet zeggen waarom ik hier wil blijven, of überhaupt hier wil blijven. Xavier zal dat waarschijnlijk toch niet toestaan en me gewoon de tijdmachine insleuren.
James slaat zijn armen over elkaar en knikt. 'Precies dat ja,' zegt hij, nog steeds zo vrolijk als net. 'Willow is soms echt een damsel in distress zeg. Gelukkig heeft ze mij.' Hij grijnst breed en slaat zijn arm om mijn schouders heen om mij tegen zich aan te trekken, wat Xavier niet erg leuk lijkt te vinden. Ik werp James een wat geïrriteerde blik toe, maar voordat ik er iets op kan zeggen begint Xavier, die een kloppende ader bij zijn slaap heeft, te praten. 'Wat, ze heeft jou? De grote, boze wolf die mensen opeet?' Ik krimp iets in elkaar als ik weer terug denk. Ze moeten eens stoppen met daarover te praten. Xavier snuift minachtend en slaat zijn armen over elkaar. 'Ja, echt een geluk zeg. En als het haar nog meer meevalt, leeft zij morgen niet meer door jou,' spot hij. Volgens mij wil hij James boos krijgen, wat me een lastige opgave lijkt nu James zo vrolijk is.
'Ben je gek of zo? Heb je een soort doodswens?' vraagt hij dan aan mij. Zijn kaken verstrakken even als hij naar mij kijkt. Mijn donkerblauwe ogen richt ik op de grond. Volgens mij wordt James zelfs boos op me als ik niet eens iets fout gedaan heb. Mijn nog redelijke goede humeur van net is nu weg. Dan trekt hij mij bij James vandaan, richting hemzelf, waardoor James' arm van mijn schouders afvalt. 'Ik ben niet gek en ik heb ook geen doodswens,' mompel ik en ik aarzel even voordat ik verder praat. 'Hij heeft belooft dat hij me niets zal doen, en ik geloof hem'. Het komt er iets zwakker uit dan ik hoopte.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ik vind het geweldig om te zien hoe Xavier reageert waardoor mijn humeur alleen nog maar beter word. Willow werpt me er een geïrriteerde blik door toe. "Wat, ze heeft jou? De grote, boze wolf die mensen opeet?" Ik voel Willow onder mijn arm in elkaar krimpen onder mijn arm en houd haar hierdoor wat steviger vast. Xavier snuift minachtend en slaat zijn armen over elkaar. "Ja, echt een geluk zeg. En als het haar nog meer meevalt, leeft zij morgen niet meer door jou." spot hij. Ik trek mijn wenkbrauw opnieuw iets op. Denkt hij nou echt dat ik hier serieus op ga reageren? Nou, gelukkig weet ik wel beter.
"Ben je gek of zo? Heb je een soort doodswens?" vraagt hij dan aan Willow. Ik begrijp best waarom hij dat zegt, maar hij heeft het totaal mis. Zijn kaken verstrakken even als hij naar haar kijkt en zij kijkt wel, naar de grond. Dan trekt hij haar bij mij vandaan, richting hemzelf, waardoor mijn arm van haar schouders afvalt. "Ik ben niet gek en ik heb ook geen doodswens." mompelt ze en ze aarzelt even voordat ze verder praat. "Hij heeft belooft dat hij me niets zal doen, en ik geloof hem." Het komt er nogal zwak uit.
"Willow en ik hebben een deal, Xavier." zeg ik op een kille toon op hem en geef hem een emotieloze blik. "Daar heb jij verder niets mee te maken en ze kan best voor zichzelf bepalen waar ze gaat staan." Hierna tover ik opnieuw een grijnsje op mijn gezicht en richt ik mijn blik op Willow. Min shirt trek ik weer over mijn hoofd heen. "Kleed je jezelf even verder aan? Volgens mij irriteert Xavier hier zich vandaag overal aan dus laten we maar opschieten en weer weg gaan." Ik haal mijn blik niet van Willow af na deze woorden.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Door mijn woorden krimpt ze iets in elkaar, wat ik niet snap, hierdoor houdt hij haar echter wel wat steviger vast. Het is toch zo? James eet mensen als zijn kost om te overleven, dat wisten we, dat hebben we gezien en hij doet er maar al te luchtig over. Godver, dat ik hem ook nog mezelf als snack had aangeboden, tenminste mijn arm. De wonde is in elk geval wel wat beter nu, dicht, al is het nog wel te zien. James had zijn wenkbrauw iets opgetrokken, maar ik reageer er niet op, ik let er zelfs niet op.
Haar donkerblauwe ogen richt ze op de grond. Ik trek haar al snel richting mij toe en houd haar dit keer tegen mij aan, in plaats van dat ze bij James staat. Het is altijd wat als hij erbij is, ongeluk is overal te zoeken. Het irriteert me zo erg en hij lijkt het enkel leuk te vinden, aangenaam. “Ik ben niet gek en ik heb ook geen doodswens,” mompelt ze. “Hij heeft beloofd dat hij me niets zal doen, en ik geloof hem.” Op de iets zwakkere toon waarmee ze het zei, lette ik al niet meer, want vlak erna toen ik dit hoorde, liet ik een spottend gesnuif horen.“Dat meen je niet? Je vertrouwd een… ‘demon’ erop dat hij je niet op zal vreten? Slim, Willow, erg slim van je.”
“Willow en ik hebben een deal, Xavier.” Zegt James op een kille toon tegen mij en geeft me een emotieloze blik waar ik niet eens waarde aan hecht. “Daar heb jij verder niets mee te maken en ze kan best voor zichzelf bepalen waar ze gaat staan.” Hij tovert een grijnsje op zijn gezicht, die mij zoals nu gewoonlijk uitermate irriteert, waarna hij zijn blik op Willow richt. “Dat is zoals een deal met de duivel maken.” Grauwde ik laag en lichtelijk hees. “Ze mag bepalen waar ze gaat staan, als jij er niet bent.” Het shirt trekt hij weer over zijn hoofd heen. Mooi, hoef ik verder ook niet bang te zijn dat ik misschien afgeleid zal worden door dat lichaam, dacht ik grommend.
“Kleed je jezelf even verder aan? Volgens mij irriteert Xavier hier zich vandaag overal aan dus laten we maar opschieten en weer weg gaan.” Hij haalt zijn blik niet van Willow af na deze woorden, waardoor ik gehumeurd naar de donkere hemel kijk en zucht. “Het irriteert me alleen omdat, elke keer als jij in de buurt bent, er wel iets gebeurd. Je sleept ongeluk mee James, dus doe ons een plezier en ga weg.” Ik sprak niet echt voor de anderen, meer voor mezelf, maar dit hoefde hij natuurlijk niet te weten.

---

†

Willow Nastya Reyes
Xavier snuift spottend. 'Dat meen je niet? Je vertrouwt een... 'demon' erop dat hij je niet op zal vreten? Slim, Willow, erg slim van je'. Ik bijt op mijn onderlip en houd mijn blik op de grond gericht. 'Ik vertrouw hem misschien nog niet helemaal,' geef ik toe, 'maar ik vertrouw hem in ieder geval meer dan dat ik jou vertrouw,' vervolg ik. 'En je hoeft heus niet altijd zo minachtend te doen,' voeg ik er op een zachte toon aan toe.
'Willow en ik hebben een deal, Xavier,' zegt James op een kille toon. 'Daar heb jij verder niets mee te maken en ze kan best voor zichzelf bepalen waar ze gaat staan'. Ik kijk langs Xavier heen en zie dat hij een grijnsje op zijn gezicht heeft staan. 'Dat is zoals een deal met de duivel maken,' grauwt Xavier laag en lichtelijk hees. 'Ze mag bepalen waar ze gaat staan, als jij er niet bent'. Ik frons en probeer me uit zijn armen te wurmen. 'Jij bepaalt niet wat ik doe of waar ik sta,' meld ik hem.
'Kleed je jezelf even verder aan? Volgens mij irriteert Xavier hier zich vandaag overal aan dus laten we maar opschieten en weer weg gaan,' zegt James. 'Het irriteert me alleen omdat, elke keer als jij in de buurt bent, er wel iets gebeurt. Je sleept ongeluk mee James, dus doe ons een plezier en ga weg'. Ik besluit mijn poging om mezelf uit zijn armen te wurmen maar op te geven, aangezien het toch niet lukt. 'Ik zou me wel verder aan willen kleden, maar ik heb niet echt bewegingsruimte,' mompel ik. 'En James brengt geen ongeluk met zich mee,' vervolg ik, nog steeds mompelend. 'Het is niet zijn schuld dat wij hier vastzitten. Dat komt doordat die tijdmachine niet goed werkt'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Xavier snuift spottend. "Dat meen je niet? Je vertrouwt een... 'demon' erop dat hij je niet op zal vreten? Slim, Willow, erg slim van je." Ik rol geïrriteerd met mijn ogen, ze kan het best zelf beslissen en nu doet hij alsof ze een klein kind is. Willow vind het volgens mij ook niet leuk, te merken aan haar reactie. "Ik vertrouw hem misschien nog niet helemaal." geeft ze toe en ik moet toegeven dat het mij toch iets krenkt. "maar ik vertrouw hem in ieder geval meer dan dat ik jou vertrouw." vervolgt ze waardoor er een minachtend grijnsje op mijn lippen ontstaat, speciaal voor Willow. "En je hoeft heus niet altijd zo minachtend te doen." voegt ze er op een zachte toon aan toe.
Ze kijkt langs Xavier heen en ik geef haar een bemoedigend glimlachje. "Dat is zoals een deal met de duivel maken." grauwt Xavier laag en lichtelijk hees. "Ze mag bepalen waar ze gaat staan, als jij er niet bent." Hierop probeert Willow zich uit zijn greep te worstelen. "Jij bepaalt niet wat ik doe of waar ik sta." meld ze hem. "Kom op Xavier, je bent haar vader en haar vriend niet, waar maak jij je in godsnaam zo druk op." antwoord ik en ik probeer luchtig te blijven klinken, maar hij verpest het zo een beetje. Ik had net zoveel lol met Willow, normale lol. Niet ten koste van haar of van mij.
"Het irriteert me alleen omdat, elke keer als jij in de buurt bent, er wel iets gebeurt. Je sleept ongeluk mee James, dus doe ons een plezier en ga weg." Willow houd op met zich uit zijn armen te wurmen en ik ben iets teleurgesteld dat ze het nu al op geeft. "Ik zou me wel verder aan willen kleden, maar ik heb niet echt bewegingsruimte." mompelt ze. "En James brengt geen ongeluk met zich mee. Het is niet zijn schuld dat wij hier vastzitten. Dat komt doordat die tijdmachine niet goed werkt."
Ik werp haar een dankbaar glimlachje toe en maak mezelf iets breder. "Hou op met dat betuttelende gedrag tegen over Willow en laat haar zelf doen wat ze wilt, Xavier. Als zij met mij wilt optrekken, dan is dat haar keuze." merk ik scherp op. "Je mag er pas iets van zeggen als je het zelf allemaal goed doet en dat kan ik nou niet echt van je zeggen. Jij laat je véél makkelijker misleiden dan Willow hier hoor. Zij trapt nergens in en laat zich al helemaal niet vrijwillig als snack dienen. Ik heb haar beloofd om jou niets aan te doen, maar als je zo blijft doen, weet ik het niet meer zeker." Mijn stem klinkt dodelijk en dreigend.

---

Your make-up is terrible