[RPG] Dimension Travel O5 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Neiva - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 19:59 ]

---

†

Ik wist ff niets.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze bijt op haar onderlip en houd haar blik op de grond gericht, terwijl James met zijn ogen rolt. “Ik vertrouw hem misschien nog niet helemaal,” geeft ze toe, “maar ik vertrouw hem in ieder geval meer dan dat ik jou vertrouw.” Vervolgt ze, waardoor mijn wenkbrauwen omhoog schieten. Het grijnsje die er op James zijn lippen staat vind ik dan ook alles behalve aangenaam. “En je hoeft heus niet altijd zo minachtend te doen,” voegt ze er op een zachte toon aan toe. “Oh, daar heb je het al: je doodswens!” verzuchtte ik, als punt dat ze geen demon of wezen moet vertrouwen.
“Jij bepaalt niet wat ik doe of waar ik sta.” Willow probeert zich uit mijn armen te wurmen, maar ik verstevig enkel mijn greep, zodat ze er niet zo gemakkelijk tussenuit komt. Ik merk nu pas ook op dat ze haar shirt nog niet aanheeft, maar ik word er niet door afgeleid. “Kom op Xavier, je bent haar vader en haar vriend niet, waar maak jij je in godsnaam zo druk om.” Antwoord hij en hoewel hij het zo luchtig mogelijk zegt, komt er toch een toon in door dat hij zich nu begint te irriteren. Nee, als ik haar vader was zou ik haar ook echt niet gekust hebben, dacht ik, maar zei er maar wijselijk niets op. Ik keek wel iets weg toen hij dit zei. Willow geeft op met stribbelen. “Ik zou me wel verder aan willen kleden, maar ik heb niet echt bewegingsruimte,” mompelt ze. “En James brengt geen ongeluk met zich mee.” Vervolgt ze, nog steeds mompelend. “Het is niet zijn schuld dat wij hier vastzitten. Dat komt doordat die tijdmachine niet goed werkt.” James maakt zichzelf iets breder, maar het gewenste effect heeft het niet.
“Hou op met dat betuttelende gedrag tegen over Willow en laat haar zelf doen wat ze wilt, Xavier. Als zij met mij wilt optrekken, dan is dat haar keuze. Je mag er pas iets van zeggen als je het zelf allemaal goed doet en dat kan ik nou niet echt van je zeggen. Jij laat je véél makkelijker misleiden dan Willow hier hoor. Zij trapt nergens in en laat zich al helemaal niet vrijwillig als snack dienen. Ik heb haar beloofd om jou niets aan te doen, maar als je zo blijft doen, weet ik het niet meer zeker.” Zijn stem klinkt dodelijk en dreigend, maar doordat hij zich breder had gemaakt, glijd mijn blik ergens anders naartoe dan zijn blik. Ik kijk hierdoor enkel even naar zijn spieren en laat vervolgens Willow los, zodat zij zichzelf kan aankleden. “Dat deed ik om een bepaalde reden,” grom ik iets, wat echter niet zo klonk, maar een verslagen gemompel terwijl ik even wegkijk. Dan richt ik mijn blik weer op en kijk James recht aan, waarna ik Willow even aankijk. Had ze gezegd dat hij mij niets mocht doen? Hierdoor kijk ik James weer aan en murmel dan: “Heeft ze jou dat laten beloven?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
'Oh, daar heb je het al: je doodswens!' zucht Xavier. 'Dat ik James vertrouw, wil nog niet gelijk zeggen ik een doodswens heb,' zeg ik tegen Xavier.
Als ik langs Xaviers heen kijk glimlacht James bemoedigend naar mij, waarop ik lichtjes terug glimlach. 'Kom op Xavier, je bent haar vader en haar vriend niet, waar maak jij je in godsnaam zo druk om,' zegt James dan op een nonchalante toon, maar het is ook te horen dat hij zich iets begint te ergeren. Xavier kijkt iets weg en ik bijt op mijn onderlip terwijl ik mijn blik weer op de grond richt. Xavier als vader hebben zou een stuk beter zijn dan de “vader” die ik nu heb.
Xavier zegt dat James alleen maar ongeluk brengt, waarop ik zeg dat dat niet zo is. Daarna haal ik mijn blik weer van de grond af en kijk ik naar James, die dankbaar naar me glimlacht en zich iets breder maakt. 'Hou op met dat betuttelende gedrag tegen over Willow en laat haar zelf doen wat ze wilt, Xavier. Als zij met mij wilt optrekken, dan is dat haar keuze,' zegt hij scherp. 'Je mag er pas iets van zeggen als je het zelf allemaal goed doet en dat kan ik nou niet echt van je zeggen. Jij laat je véél makkelijker misleiden dan Willow hier hoor. Zij trapt nergens in en laat zich al helemaal niet vrijwillig als snack dienen'. Mijn mond valt een stukje open. Xavier heeft wát?! Hij zit de hele tijd de zeuren dat ik niet met James moet omgaan, omdat James niet te vertrouwen is en dan speelt hij zelf mooi als voedselbank. Hypocriete eikel.
'Ik heb haar beloofd om jou niets aan te doen, maar als je zo blijft doen, weet ik het niet meer zeker.' James zei dit alles op een dodelijke en dreigende toon, maar als ik naar Xaviers gezicht kijk zie ik dat hij zijn blik op James' spieren heeft gericht. Ik snuif verontwaardigd. Het zou geen wonder zijn als Xavier zich straks weer aan James' voeten zou werpen als een jonge puppy.
Eindelijk laat hij me los. Snel pluk ik mijn shirt van de grond en trek ik die aan. Hierna stap ik wat bij Xavier vandaan, meer richting James. 'Dat deed ik om een bepaalde reden,' mompelt Xavier verslagen terwijl hij wegkijkt. Ja vast, zo heeft hij James vast overtuigd om met hem naar bed te gaan. Een stukje van de voedselbank ruilen voor seks. James is vast nog gek genoeg ook om er op in te gaan. Xavier kijkt James aan, kijkt daarna naar mij en weer terug naar James. 'Heeft ze jou dat laten beloven?' murmelt hij. Ik schud lichtjes mijn hoofd. 'Niet precies,' mompel ik nadat ik mijn schouders heb opgehaald.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Oh, daar heb je het al: je doodswens!" zucht Xavier. "Dat ik James vertrouw, wil nog niet gelijk zeggen ik een doodswens heb." zegt ze dan tegen Xavier. Ik vraag me écht af waarom hij ineens zo doet, het is niet ineens gebeurd nadat ik gegeten had, maar volgens mij al daarvoor. Ik ben wel blij dat Willow er gewoon tegenin gaat, want ik ga haar dus echt niet meer opeten, dat is voor mezelf wel duidelijk. Voor haar ook al een eind, nu Xavier nog
Ik zie dat de blik van Xavier gewoon naar mijn lichaam word getrokken, precies wat ik wilde. Er speelt dan ook een zweem van een triomfantelijk glimlachje rond mijn lippen. Willows mond valt een stukje open na wat ik zei, mooi zo, alles loopt volgens plan. Uiteindelijk laat hij haar dan ook los en vist zij snel haar shirt van de grond om die aan te trekken. Ze stapt wat bij hem vandaan, richting mij. Mooi zo, ik wil mijn jas wel terug, ik ben er dan ook lichtelijk op gesteld geraakt.
"Dat deed ik om een bepaalde reden." mompelt Xavier verslagen terwijl hij wegkijkt. Wauw, het gaat nog beter dan verwacht! Hiermee heb ik hem echt. Hij kijkt me daarna weer aan, waarna zijn blik naar Willow gaat en terug naar mij. "Heeft ze jou dat laten beloven?" murmelt hij. Ze schud lichtjes met haar hoofd. "Niet precies." mompelt ze nadat ze haar schouders heeft opgehaalt en ik grijns opnieuw, dit keer breder. "Inderdaad, niet precies." herhaal ik Willow en ik richt mijn blik doordringend op Xavier.
"Ik had het er toevallig over en ik zag dat ze van streek raakte, waarop ik besloot dat ik het niet zou doen, omdat ik niet wil dat ze van streek raakt." antwoord ik en ik sla mijn armen opnieuw over elkaar. Omdat ik weet hoe hij er naar kan kijken, span ik de al zo brede spieren nog even extra aan om ze beter uit te laten komen in mijn shirt. Ik had hem eigenlijk uit moeten laten, maar ik had er nog niet aan gedacht op dat moment. "Niemand van jullie, trouwens." vervolg ik mezelf daarna, als ik mijn blik over de anderen laat glijden en Athan een hatelijke blik toewerp.
"Maar volgens mij ben jíj hier degene met een doodswens, Xavier, te merken aan de manier waarop je jezelf gedraagt tegenover mij, terwijl ik met een tikje je nek kan breken. Niet zo slim, hé? Willow pakt alles een stuk beter aan." Ik glimlach opnieuw naar Willow, Xavier krijgt enkel een paar dodelijke blikken van mij toegeworpen.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Dat ik James vertrouw, wil nog niet gelijk zeggen dat ik een doodswens heb.” Zegt ze tegen mij. Dit keer zeg ik er maar niet op en vlak erna laat ik mijn blik naar zijn spieren glijden. Ik snap niet waarom ik het überhaupt doe, alsof ik word aangetrokken door het. Vaag merk ik op hoe er een zweem van een triomfantelijk glimlachje rond zijn lippen speelt, maar mijn blik ligt nog altijd op zijn lichaam als Willows mond een stukje open valt. Holy shit, dat is waar ook, ze wist het niet en ze hoorde het ook niet te weten te komen! Eikel dat het is. Direct wend ik mijn blik af van zijn lichaam, een lichte frons op mijn gezicht.
      Wanneer ik haar losliet, trekt ze haar shirtje aan en stapt ze bij mij vandaan, richting James. Fijn, als zij dat persé wilde, ik zou haar niet nog een keer tegen houden. Op de een of andere manier zou ik toch altijd het zwarte schaap zijn, dus deed ik nu ook geen moeite om ze beide tegen te houden. Mogen ze beiden lang en gelukkig leven, dacht ik in mezelf grommend. Wel hoor ik nog de verontwaardigde gesnuif van Willow. Op mijn vraag schud ze lichtjes haar hoofd. “Niet precies,” mompelt ze nadat ze haar schouders had opgehaald. Er licht een grijns op James zijn lippen, dit keer breder. Wat had hij nou in zijn hoofd gehaald? Nee – weet je, ik bemoei me er helemaal niet meer mee. Ik stop… als dat nog überhaupt mogelijk is. “Inderdaad, niet precies.” Herhaalt hij Willow en richt zijn blik doordringend op mij. “Ik had het er toevallig over en ik zag dat ze van streek raakte, waarop ik besloot dat ik het niet zou doen, omdat ik niet wil dat ze van streek raakt.” Antwoord hij en slaat zijn armen opnieuw over elkaar.
      Zijn spieren spant hij alweer aan, iets extra en het komt beter uit in zijn donkere shirt, maar mijn blik glijd er nu niet begerig overheen, meer verslagen en een zachte, verdrietige blik in mijn ogen, terwijl ik nadenk. “Niemand van jullie, trouwens.” Vervolgt hij zichzelf daarna, als hij zijn blik over de anderen laat glijden en Athan een hatelijke blik toewerpt, welke ik niet eens zo duidelijk opvang, aangezien ik te erg in mezelf ben gekeerd nu. Hoorbaar slik ik een brok in mijn keel weg. “Maar volgens mij ben jíj hier degene met een doodswens, Xavier, te merken aan de manier waarop je jezelf gedraagt tegenover mij, terwijl ik met een tikje je nek kan breken. Niet zo slim, hé? Willow pakt alles een stuk beter aan.” Hij glimlacht opnieuw naar Willow, terwijl ik enkel een paar dodelijke blikken van hem krijg. Voor het eerst weet ik niet wat ik moet zeggen of doen, ook deels doordat ik me abrupt zo verslagen en lichtelijk gekwetst voel. Kort lik ik over mijn lippen, bijt er vervolgens op en tegelijkertijd knik ik zachtjes.
      Mijn blik was allang van zijn lichaam af gegleden, de aantrekkingskracht is verdwenen. Zonder nog iets te zeggen, draai ik me langzaam om en begeef me naar de machime. Ik zal wel zwijgzaam aan de tijdmachine doorwerken… hoe eerder we wegkunnen, hoe beter, aangezien ik gewoonweg mijn eigen leven terug wil. Misschien neem ik wel ontslag. Een leeg gevoel ontstaat er in mijn buik.

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 23:11 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
Als ik antwoord heb gegeven op Xaviers vraag grijnst James breed, wat me lichtjes laat fronsen omdat ik niet snap waarom hij grijnst. 'Inderdaad, niet precies,' herhaalt hij mijn woorden en hij kijk Xavier doordringend aan. 'Ik had het er toevallig over en ik zag dat ze van streek raakte, waarop ik besloot dat ik het niet zou doen, omdat ik niet wil dat ze van streek raakt'. Opnieuw slaat James zijn armen over elkaar, en ik merk dat hij ze extra aanspant. Ik rol kort met mijn ogen. Hij moet hoognodig stoppen met dat patserige gedrag van hem. Ik zie dat Xaviers blik er over heen glijdt, maar die blik is verslagen, wat ik niet had verwacht. Iets later wordt die blik verdrietig. Hierdoor kijkt Xavier iets wat bezorgd aan. Ook al mag ik hem niet heel erg, ik heb liever niet dat hij zich rot voelt.'Niemand van jullie, trouwens,' zegt James nog terwijl zijn blik over de rest glijdt, en Athan hatelijk aan kijkt. Ik volg zijn blik even, maar richt mijn ogen op Xavier als ik hem een brok hoor doorslikken. 'Maar volgens mij ben jíj hier degene met een doodswens, Xavier, te merken aan de manier waarop je jezelf gedraagt tegenover mij, terwijl ik met een tikje je nek kan breken. Niet zo slim, hé? Willow pakt alles een stuk beter aan'. James glimlacht naar mij en werpt een paar dodelijk blikken naar Xavier. Xavier likt kort over zijn lippen, bijt er op en knikt. Dan draait hij zich om zonder verder nog wat te zeggen.
Ik kijk naar James. Hij had wel iets minder hard mogen zijn, maar dat kan ik hem beter niet zeggen. Na enige twijfeling loop ik achter Xavier aan en aarzelend leg ik mijn hand op zijn schouder. 'Gaat het?' vraag ik op een zachte, wat bezorgde toon.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

De blik die over mijn spieren heen gaat is niet de blik die ik had verwacht, verslagen en verdrietig. Wat is er nou weer mis? Mist hij ze? Ik kan deze mensen gewoonweg niet bevatten. Xavier likt kort over zijn lippen, bijt er op en knikt. Om alles nog vreemder te maken draait hij zich om zonder nog iets te zeggen. Willow werpt een blik naar me en loopt na enige twijfeling achter Xavier aan en legt haar hand op zijn schouder. "Gaat het?" hoor ik haar zacht en bezorgt vragen. Verdomme, waarom loopt hij weg? Dat is verdomme niet eerlijk. Ik zal het niet toegeven, maar ik praat graag met hem, of het nou boos of niet is want ik praat dan tenminste met hem. Daarom kan ik er niet tegen dat hij nu weg loopt.
"Xavier, verdomme." roep ik hem achterna. "Dit is niet eerlijk! Jij begint als een boze stier tegen ons en als ik dan iets terug zeg, ben je ineens de geslagen hond." Mijn stem schiet op het einde iets de hoogte in, wat ik niet had gewild en ik vloek hard op, terwijl ik naar ze kijk. Ik heb nu werkelijk geen idee of ik hier moet blijven of me moet terug trekken in tussen de bomen, wat ik normaal gesproken gedaan zou hebben. Dit keer is er iets dat me goed tegen houd want ik ben nog steeds niet weg en blijf gewoon twijfelend naar ze staan kijken. "Verdomme." vloek ik nog eens. Ik had Willow gewoon niet hierheen moeten brengen en daar moeten laten, dan was alles nog goed geweest op dit moment.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
De bezorgde blik die Willow me stuurde had ik niet gezien en ook al had ik het wel gezien, ik zou er toch niet op gelet hebben, aangezien ik het liefst nu wil werken aan de machine. Ik wil weg, naar huis, weer problemen hebben met mijn ex-beste vriendin / vrouw en zelfs de hond van de buren is beter. Dat verachtelijke gedrocht die telkens naar mijn enkels grijpt, net zo vals als de buurvrouw zelf. Ach ja, baasjes en alles.
      Na dit hele gedoe ben ik al zwijgend weg gelopen naar de tijdmachine, waar ik neer ga zitten om doelloos in het gat van het luik te kijken. Abrupt voel ik een hand op mijn schouder, waardoor ik mijn hoofd iets kantel en merk dat het een vrouwelijke, slanke hand is. Willow. Wat ik eigenlijk ook al aan haar stem had kunnen horen, het was zacht en iets bezorgd. “Gaat het?” Ik kijk even met een lege blik naar de grond en doe mijn mond open om te antwoorden, maar dan hoor ik James roepen. Natuurlijk. “Xavier, verdomme. Dit is niet eerlijk! Jij begint als een boze stier tegen ons en als ik dan iets terug zeg, ben je ineens de geslagen hond.” Zijn stem schiet op het einde iets de hoogte in, maar ik voel me nu gewoon te leeg om er überhaupt echt op te letten. Hij vloekt nog hardop, terwijl hij vast naar ons kijkt. Mijn blik echter ontmoet de grond van de tijdmachine nog steeds, daarna het luik. “Verdomme.” Vloekt hij nog eens.
      Pas na een akelig, wat een heel lang moment lijkt, kijk ik eerst op naar Willow en dan naar James. Ik draai me zo dat ik ze beide aan kan kijken en de hand van Willow van mijn schouder valt. Het heeft niet geholpen, haar bezorgde vraag, hoewel ik het wel respecteer dat ze het überhaupt probeerde. Nee, op dit moment wilde ik het liefst alleen zijn en mezelf vanbinnen opvreten hoe ik waarschijnlijk alles fout doe. Ik kan wel van alles gaan lopen roepen en zeggen, zoals eerst, maar het kwam helemaal niet goed op ze over, terwijl ik Willow alleen wilde beschermen en James… nou ja, ik weet niet wat ik met hem aan moet eigenlijk of wat ik van hem moet denken. Het lege, verslagen gevoel knaagt nog steeds in me.
      “Willow pakt het inderdaad slimmer aan,” zegt dan uiteindelijk, lichtelijk aarzelend, maar niet om de reden dat ik erover twijfelde, meer omdat het klaarblijkelijk waar is. Niemand wilde een zelfmedelijdende wetenschapper die zich regelmatig bezopen drinkt om zo zijn problemen te vergeten. Nee, iedereen wilde een koppige, bijdehante jongedame zoals Willow, een vrouw die ‘van wanten’ weet. “Ik vind het best, ik vind alles prima. Ik bemoei me er niet eens meer mee, ga jullie gang – wat jullie ook willen doen.” Ik zucht diep en reik vervolgens naar het gereedschap dat ik eerder had weggegooid, waarna ik begin te sleutelen aan de machine. “Ik werk gewoon aan deze verrotte machine die toch nergens voor goed is, zoals iedereen denkt, zodat ik eindelijk terug naar huis kan.” Antwoordde ik hees, lichtelijk knarsetandend om de verdrietige blik in mijn ogen te maskeren.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[i]Willow Nastya Reyes
Xavier kantelt zijn hoofd iets als ik mijn hand op zijn schouder heb gelegd, maar voordat hij de kans heeft er op te antwoorden begint James te schreeuwen. 'Xavier, verdomme. Dit is niet eerlijk! Jij begint als een boze stier tegen ons en als ik dan iets terug zeg, ben je ineens de geslagen hond'. Zijn stem schiet op het einde iets de lucht in, wat het wel ongeveer duidelijk maakt dat hij het niet echt leuk vindt dat Xavier is weggelopen. James vloekt hardop terwijl Xavier nog steeds naar de grond van de tijdmachine staart en daarna naar het luik. Er is duidelijk iets mis. 'Verdomme!' hoor ik James vloeken, maar ik besteed er niet echt aandacht aan.
Het is een lange tijd ongemakkelijk stil. Dan kijkt Xavier naar mij, en vervolgens naar James. Dan draait hij zich zodat hij ons beide aan kan kijken en waardoor mijn hand van zijn schouder valt. 'Willow pakt het inderdaad slimmer aan,' zegt hij uiteindelijk, maar het klinkt wat aarzelend. 'Ik vind het best, ik vind alles prima. Ik bemoei me er niet eens meer mee, ga jullie gang – wat jullie ook willen doen'. Hij zucht diep, en pakt een gereedschapstuk op en begint daarmee te sleutelen aan de machine. 'Ik werk gewoon aan deze verrotte machine die toch nergens voor goed is, zoals iedereen denkt, zodat ik eindelijk terug naar huis kan,' zegt hij hees.
Ik schud mijn hoofd en ga naast hem zitten, ook al wil hij dat waarschijnlijk niet. 'Xavier, je vindt duidelijk niet alles “prima” of “best”. Je kan me vertellen wat er is, als je wilt tenminste. Ik beloof je dat ik niet boos zal worden of iets, en ik zal je er later ook niet mee op je hart trappen'. Ik werp even een korte blik op James, die duidelijk maakt dat hij ook niet moet wagen om dat te doen, als Xavier het al wilt vertellen. 'Alsjeblieft Xavier, het is niet goed om dingen op te kroppen, geloof me nou maar daarin'. Ik leg mijn hand even op zijn arm, als een soort van bemoedigend gebaar, en knijp er zachtjes in waarna ik mijn hand weer in mijn schoot laat vallen. 'Maar ik respecteer je keuze als je het niet wilt vertellen,' zeg ik. Ik kan hem niet dwingen het aan mij, of aan James, te vertellen. Mijn probleem met mijn vader zou ik ook niet zo snel aan iemand vertellen. James is zowat de enige die er iets van weet, en dat is nog maar een heel klein beetje. Waarschijnlijk denkt hij gewoon dat ik en mijn vader elkaar niet liggen.[/i]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik weet toch niets voor James nu haha. Ga maar eerst met Xavier.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Het duurt niet lang nadat ik aan de tijdmachine begon te werken dat Willow haar hoofd schud en naast me gaat zitten, ook al heb ik er geen zin in. Het werkt niet, snapt ze dat dan niet? “Xavier, je vindt duidelijk niet alles ‘prima’ of ‘best’. Je kan me vertellen wat er is, als je wilt tenminste. Ik beloof je dat ik niet boos zal worden of iets, en ik zal je er later ook niet mee op je hart trappen.” Haar woorden werken niet en het heeft er alleen nog maar meer voor gezorgd dat het knagende, verdrietige gevoel in mijn maag erger worden. Hoewel ze het vast goed bedoeld, wil ik ze nu liever geen van beide in de buurt, want de helft van haar woorden vertrouw ik niet eens.
Waarom zou ik het wel geloven? Ze kan het net zo goed zeggen door het op een ander moment alsnog tegen me te gebruiken. Nou nee, bedankt, ik pas. Dus blijf ik zwijgzaam door werken, maar vloek zachtjes wanneer het niet wil lukken. Ik pak een ander stuk gereedschap en draai aan een aantal draden zodat deze naar het goede uiteinde kunnen worden vast gezet, aangezien deze los hadden gelaten. “Alsjeblieft Xavier, het is niet goed om dingen op te kroppen, geloof me nou maar daarin.” De hand die ze op mijn arm legt wil ik er eigenlijk afschudden, maar ik weet dat ik de situatie dan nog erger maak, zoals ik er goed in ben, dus doe ik niets en laat het zo. Een zacht kneepje voel ik, waarna haar hand weer op haar schoot valt. “Maar ik respecteer je keuze als je het niet wilt vertellen.” Zegt ze dan.
Ik kijk niet naar hun en zoals eerder komt er weer een ongemakkelijke stilte. Enkel het geluid van het gereedschap waarmee ik de machine probeer te maken klinkt. Dan verbreek ik het, nog steeds met een hese stem. “Het is niets,” zeg ik tegen hen beide, “En misschien los ik problemen wel los door ze op te kroppen,” zeg ik dan tegen Willow. “Ga nou maar met James mee, ik weet dat je het wil.” Er klonk een licht gekwetste toon in door hoewel dit niet mijn bedoeling was. Ik kuch even om mijn stem terug te krijgen en blijf doorwerken alsof er niets aan de hand is. “Ik blijf net zo lang doorwerken totdat dit ding het weer doet. Ik wil hier weg, dat is alles.” Lieg ik dan deels, een harde toon in mijn afstandelijke stem.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
Xavier zegt niks en blijft gewoon doorwerken aan de machine. De sfeer wordt haast nog ongemakkelijker en ik kijk stilletjes naar mijn handen. 'Het is niets,' zegt Xavier ineens, met dezelfde schorre en hese stem als net. 'En misschien los ik problemen wel los door ze op te kroppen,' vervolgt hij tegen mij. Ik wil weer herhalen dat opkroppen niet helpt, dat dat het alleen erger maakt, maar dat heeft toch geen zin. 'Ga nou maar met James mee, ik weet dat je het wil'. Er klinkt een lichtelijk gekwetste toon in zijn stem, waardoor ik me alleen maar meer zorgen maak. Ik zie niet in waarom hij gekwetst zou zijn, of hij moet James nog steeds leuk vinden en denkt dat James en ik nu iets hebben. Of hij wil me gewoon weghebben.
Xavier kucht en blijft doorwerken. 'Ik blijf net zo lang doorwerken totdat dit ding het weer doet. Ik wil hier weg, dat is alles,' zegt hij met een afstandelijke stem, waar in een harde toon in te horen is.
Ik bijt op mijn onderlip. 'Als je graag wilt dat ik weg ga, Xavier, dan kan je dat gewoon zeggen,' mompel ik. Ik wil er nog aan toevoegen dat hij niet kan weten of ik wel of niet met James mee wilt, maar het lijkt me toch beter als ik dat niet zeggen. Mijn blik houd ik op mijn voeten gericht terwijl ik grassprietjes uit de grond trek. 'En als ik iets verkeerd heb gedaan, waarmee ik jou heb gekwetst, zeg het dan alsjeblieft dan weet ik dat ik het niet meer moet doen,' vervolg ik na een tijdje.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik praat eerst als enige en James hoor ik al helemaal niet meer. Ik weet niet of dat goed of slecht nieuws is, maar mijn nieuwe voornemen dat het me niets kan deren nu komt doorgedrongen. Vaag zie ik in mijn ooghoeken hoe Willow naar haar handen kijkt en op haar onderlip bijt.
      “Als je wilt dat ik weg ga, Xavier, dan kan je dat gewoon zeggen.” Mompelt ze. Oh, God, gaan we dat ook nog krijgen? Dat bedoel ik: als ik boos ben en het goed bedoel, vatten ze het verkeerd op en gaan ze allerlei opmerkingen rondgooien. Maar als ik wegloop en zeg dat ik het goed vind, omdat het me niet meer kan schelen, doen ze opeens zo. Het frustreert me en ik vraag me letterlijk af of ze wel weten dat ik nu gewoon mijn rust wil hebben.
      “Oké,” begin ik dan maar, omdat ik nu het liefst even alleen wil zijn. “Ik wil dat je weggaat.” Misschien is het wel erg lullig voor Willow, omdat ze het zo probeert voor mij. Maar op dit moment is het niet anders, ik wil gewoon alleen zijn en het oplossen zoals ik altijd heb gedaan. Drank en in zelfmedelijden baden, hoe erg ik dat ook haat. Misschien zou ik straks wel in de tassen rondneuzen of iemand drank bij zich had. Dat zou ik dan in moeten nemen vanwege… één of andere reden. Ik verzin dan wel wat.
      “En als ik iets verkeerd heb gedaan, waarmee ik jou heb gekwetst, zeg het dan alsjeblieft. Dan weet ik dat ik het niet meer moet doen,” vervolgt ze na een tijdje, terwijl ze enkele grassprietjes uit de grond trekt. Zuchtend ga ik wat van haar weg zitten, dichter bij het gat in de machine, waar ik zo ver mogelijk probeer in te reiken om de draden te pakken die ik nodig heb. Deze zitten verstopt achterin, wat met mijn gespierde gestalte nogal moeilijk gaat, maar uiteindelijk lukt het toch na wat zacht gevloek. “Er is niets. Ik bemoei me alleen niet meer met jullie, is dat zo erg? Ik had gedacht dat jullie daar beide blij mee zouden zijn.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Ik heb me al afgewend van Xavier en Willow, met hun depressieve onderonsje en leun beleefd tegen een boom aan, aan de rand van de open plek zodat ze vast denken dat ik ze niet kan horen, hoewel ik met mijn goede oren elk woord kan verstaan en elke emotie in hun stem kan horen. Ik snap Xavier niet, waarom is hij gekwetst? Het zorgt ervoor dat ik me op een vreemde manier machteloos begin te voelen en iets wil doen om het te laten stoppen. Ik vond het praten met Xavier prettig, ook al was het meer een zooitje beschuldigingen en beledigingen en stiekem probeer ik iets te bedenken waardoor hij wel weer tegen mij begint te praten, in plaats van dat hij ons weg stuurt.
Ik probeer mijn hersenpan te kraken en uiteindelijk weet ik het, ik moet hem op de één of andere manier uitlokken. Ik begin een zacht en vrolijk wijsje te fluiten en loop op de twee af die in de machine zijn en doe alsof er helemaal niets aan de hand is. Met mijn leningheid en behendigheid manouvreer ik me zonder problemen om Xavier en Willow heen om vervolgens op mijn tenen te gaan staan en mezelf helemaal uit te rekken om een slaapzak te pakken in de machine. Mijn shirt schiet omhoog waardoor een stuk van mijn boxer en mijn broekrand zichtbaar word, tegelijk met de onderkant van mijn buikspieren. Ik blijf het vrolijke wijsje fluiten en vis de slaapzak eruit, waarna ik mijn blik over de twee heen laat gaan.
"Is iedereen weer klaar?" vraag ik, alsof er niets is gebeurd en nog altijd met een licht vrolijke toon in mijn zware, mannelijke stem. Op mijn lippen staat een klein glimlachje en in mijn ogen bevinden zich pretlichtjes. "Trouwens Xavier." begin ik dan op een onschuldige toon. "Leuk weer eens met je gepraat te hebben, moeten we vaker doen, man. Vind ik echt leuk." Het klinkt totaal niet sarcastisch maar wel gemeend, wat ik meen het. Hierna manouvreer ik me weer tussen hen door en stap ik doodnormaal de machine uit.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Oké,' begint Xavier. 'Ik wil dat je weggaat'. Ik houd mijn blik op mijn handen gericht en knik. Ondanks dat ik zelf heb gezegd dat hij met moet zeggen als hij wilt dat ik weg ga, kwetsen zijn woorden mij lichtjes.
Na mijn andere opmerking gaat hij zuchten verder bij mij vandaan zitten, waarop ik overeind komt. Xavier reikt in het gat van de machine, waarschijnlijk omdat hij iets moet pakken. 'Er is niets. Ik bemoei me alleen niet meer met jullie, is dat zo erg? Ik had gedacht dat jullie daar beide blij mee zouden zijn'.
Voordat ik iets kan zeggen begint James een vrolijk wijsje te fluiten en loopt hij naar ons toe. Hij manoeuvreert langs Xavier en mij heen. Dan gaat hij op zijn tenen staan, zodat hij bij de slaapzakken kan. Zijn shirt schuift daardoor omhoog waardoor er een stuk van zijn boxer, broekrand en zijn buikspieren zichtbaar wordt. Ik zucht iets wat geïrriteerd. Het zou me niks verbazen dat hij zijn shirt expres omhoog laat gaan, om Xavier naar zijn spieren te laten kijken.
Terwijl hij nog steeds vrolijk fluit pakt hij de slaapzak en laat hij zijn blik over Xavier en mij heen gaan. 'Is iedereen weer klaar?' vraagt hij op een vrolijke toon, met een kleine glimlach op zijn lippen en pretlichtjes in zijn donkere ogen. 'Trouwens Xavier,' begint James op een onschuldige toon. 'Leuk weer eens met je gepraat te hebben, moeten we vaker doen, man. Vind ik echt leuk'. Het klinkt zelfs gemeend.
James manoeuvreert zich weer tussen Xavier en mij door en stapt de machine uit. Ik werp een korte blik op Xavier. 'Ik zal je maar met rust laten,' mompel ik waarna ik de machine uitstap. Als ik James zie loop ik naar hem toe en neem ik de slaapzak van hem over en glimlach ik zwakjes naar hem.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze houdt haar blik op haar handen gericht en knikt. Het is de enige manier om ze zo weg te krijgen, dat Willow weggaat en met James mee gaat. Ik heb geen idee wat ze gaan doen of überhaupt van plan zijn, maar ik wil er niets meer mee te maken hebben. Het heeft geen zin om me er zorgen over te maken, want dan ben ik weer het zwarte schaap en daar heb ik weinig, tot helemaal geen, zin in. Na haar volgende opmerking komt ze overeind.
      Ik knarsetand als James naar ons komt lopen met een vrolijk wijsje dat hij fluit. Willow kon hierdoor niet meer op wat ik gezegd had reageren. Hij manoeuvreert langs Willow en mij heen, waarna hij vervolgens op zijn tenen gaat staan, zodat hij bij de slaapzakken daar kan. Ik werk gewoon door, maar merk toch op dat zijn shirt iets omhoog schuift. Een stuk van zijn boxer, broekrand en buikspieren word zichtbaar, maar hoewel ik graag mijn blik erover heen had laten glijden, kijk ik er allang niet meer naar en werk gewoon zwijgzaam verder met de machine. Het maakt me helemaal niets meer uit. Nadat ik de drank zou hebben gevonden, zou alles voor mij weer wat goed worden. Een sigaret ging trouwens ook wel. Ik was nu alleen deze hele tijd gestopt omdat Willow er maar over door ging zeuren.
      “Is iedereen weer klaar?” vraagt hij op een uiterst vrolijke toon die mij nog meer irriteert. Wat snappen ze niet van: het maakt me niets meer uit? Is mijn omslag van afstandelijke karakter dan geen hint genoeg voor hen? Ik doe dus alsof ik het niet gehoord heb en werk gewoon door, hoewel het op het moment helemaal niet wil lukken, doe ik alsof zodat ze sneller weggaan. “Trouwens Xavier,” begint James op een onschuldige toon. Hij is helemaal niet onschuldig, Willow is onschuldig, hij niet. Hij maakt het alleen nog maar erger. “Leuk weer eens met je gepraat te hebben, moeten we vaker doen, man. Vind ik echt leuk.” Het klinkt zelfs gemeend uit zijn mond, maar ik rol enkel mijn ogen, slik en zet een paar draden vast. Hij manoeuvreert zich weer tussen Willow en mij door en stapt de machine uit. Willow werpt nog een blik op mij, mompelt iets dat ze maar met rust zal laten en stapt vervolgens ook de machine uit. Ik negeer ze nu een beetje, waardoor ik ook niets terug zeg. Ik hoop dat ze snel weggaan zodat ik alleen kan zijn.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.